Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

«Πώς κατέστρεψαν λεηλατώντας και αυξάνοντας με πελατειακούς όρους ολόκληρη τη Βυζαντινή Κοσμόπολη»



Μιχαήλ Ψελλός (1018-1078) Βυζαντινός λόγιος, ιστορικός, φιλόσοφος, πολιτικός.



Γ. Κοντογιώργης: "Ο Μιχαήλ Ψελλός για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης"

Πώς ένας διανοούμενος του 11ου αιώνα χρονογραφεί και ερμηνεύει τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας. Ο Μιχαήλ Ψελλός (1018-1078) ακριβολογεί προφητικά για την μοίρα του ελληνισμού στον 20ο αιώνα.
(Κάθε γράμμα του αλφαβήτου που αντιστοιχεί σε ένα όνομα κυβερνήτη,μπορεί ο καθένας να το συμπληρώσει κατά βούληση με το όνομα του πολιτικού που κυβέρνησε τη χώρα από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Η σειρά είναι τυχαία)


«Μετά τον θάνατο του «Α», … ο νεότερος αδελφός του «Β»…., παρέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας υπερπλήρη αμέτρητου χρηματικού πλούτου,… επιτυγχάνοντας ώστε τα έσοδα να είναι πολλαπλάσια των εξόδων. Μόλις λοιπόν εγκατέλειψε τα επίγεια, κληροδότησε στον αδελφό του «Β» αμύθητους θησαυρούς χρημάτων.
Αυτός, παρέδωσε αντιθέτως τον εαυτό του ασυγκράτητο στον απολαυστικό βίο, αποφασίζοντας να διασπαθίσει και να κατασπαταλήσει τα πάντα. Αν μάλιστα δεν τον έπαιρνε ο θάνατος συντόμως, μόνος αυτός επαρκούσε για να χρεοκοπήσει ολόκληρη η χώρα. Ο «Β» υπήρξε λοιπόν ο πρώτος που άρχισε να διαφθείρει και να εξογκώνει το σώμα του κράτους, εν μέρει παχύνοντας ορισμένους υπηκόους του με χρηματικές παροχές και εν μέρει αίροντας άλλους σε θέσεις εξουσίας, στρέφοντάς τους έτσι προς έναν βίο φαυλότητας και διαφθοράς.
Μόλις αποδήμησε και αυτός, τον διαδέχτηκε στη ν εξουσία ο γαμπρός του «Γ», ο οποίος ονειρευόταν να εγκαινιάσει μια νέα δυναστεία. Γνωρίζοντας λοιπόν ότι για να εδραιώσει σε στέρεα θεμέλια τη δυναστεία του, έπρεπε να αποδεχθούν ο λαϊκός πληθυσμός και η στρατιωτική τάξη με προθυμία και ενθουσιασμό τους δικούς του διαδόχους, επιχείρησε να προκαταλάβει την αποδοχή τους, διαμοιράζοντάς τους πλούτη σε τεράστια κλίμακα. Το αποτέλεσμα ήταν να εξογκώσει ακόμα περισσότερο το πολύσαρκο σώμα (του κράτους), να επιδεινώσει την ασθένεια και να καταπλημμυρίσει το άρρωστο μέρος με περιττό λίπος. Απέτυχε όμως σε αμφότερες τις φιλοδοξίες του : ούτε εγκαινίασε καμία καινούργια δυναστεία ούτε κατόρθωσε να κληροδοτήσει ένα νοικοκυρεμένο κράτος.
Mόλις απεβίωσε και ο «Γ» και η διακυβέρνηση πέρασε στον «Δ», ο άνδρας αυτός χαλιναγώγησε τις περισσότερες νοσογόνες αιτίες, μολονότι δεν ήταν τόσο σθεναρός ώστε να μην αποτολμήσει να παχύνει ούτε κατ’ελάχιστο ένα σώμα εθισμένο να εκτρέφεται με άρρωστους χυμούς και να πλαδαρώνει με ανθυγιεινές τροφές. Και αυτός λοιπόν , μολονότι κατά τρόπο πενιχρό, επαύξησε αυτήν την πολυσαρκία. Αναμφίβολα ο «Δ» θα εξοντώνονταν αυτοστιγμεί αν δεν εμιμείτο, έστω και μερικώς, τους προηγούμενους κυβερνήτες. Παρόλ’αυτά, εάν διατηρείτο περισσότερα χρόνια στην εξουσία, οι υπήκοοί του θα μάθαιναν να ζουν κατά τρόπο σοφότερο. Γιατί ήταν αδύνατο να μην «έσκαγαν» μια μέρα σε τέτοιο ακραίο σημείο αδηφαγίας που είχαν εξαρθεί.
Αφού λοιπόν και αυτός ο κυβερνήτης απεβίωσε γρήγορα –παραλείπω εδώ τον ανιψιό του που κυβέρνησε αθλίως και εξεδιώχθη από την εξουσία με ακόμη αθλιότερο τρόπο– τότε ανέλαβε την πολιτική εξουσία αυτός που αποκαλείται Ευεργέτης από τους περισσότερους, εννοώ βεβαίως τον «Ε». Όταν αυτός ανέβηκε στο θρόνο, το κράτος έμοιαζε με πλοίο φορτηγό, γεμάτο μέχρι και την τελευταία του γωνία, ώστε μόλις που εξείχε πάνω από το επίπεδο των κυμάτων. Ετούτος λοιπόν ξεχειλίζοντας το πλοίο ακόμη περισσότερο, βούλιαξε το σκάφος ή, για να μιλήσω εναργέστερα επιστρέφοντας ταυτοχρόνως στην προηγούμενη μεταφορά μου, αφού προσέθεσε πλείστα τμήματα και μέλη στο από καιρό τώρα άρρωστο σώμα και αφού μετάγγισε ακόμα πονηρότερους χυμούς στα σπλάχνα του, διέστρεψε εντελώς τη φυσιολογική του συμπεριφορά και το αποστέρησε ολοκληρωτικά από την ήρεμη και ομαλή ζωή. Το αποτέλεσμα ήταν το σώμα της πολιτείας σιγά σιγά να αποχαλινωθεί και να αποθηριωθεί, μεταμορφώνοντας τους υπηκόους του σε πολυκέφαλα και εκατόγχειρα τέρατα…. Ο «Ε» αδιαφορούσε εντελώς για την τάξη στην ιεραρχία των αξιωμάτων που επικρατεί στο πολιτικό μας σύστημα και τα απαραβίαστα όρια που προσδιορίζουν την εξέλιξη στα ανώτερα κλιμάκια. Συγχέοντας την τάξη στην ιεραρχία και καταργώντας τα όρια, λίγο έλειψε να καταστήσει μέλη της γερουσίας όλον «τον αγοραίον και αγύρτην δήμον». Και δεν ακολούθησε την τακτική αυτή με ορισμένα πρόσωπα ή, τέλος πάντων, με ένα μεγάλο αριθμό από αυτά, αλλά ευθύς εξ αρχής ανέβασε στα υψηλότερα αξιώματα όλους ανεξαιρέτως. Βεβαίως αυτά γέννησαν γιορτές και πανηγύρια και σύμπασα η Πόλη γλεντοκοπούσε που επιτέλους ένας γενναιόδωρος κυβερνήτης ήρθε στα πράγματα, και όλα τα παρόντα ασύγκριτα εδόκει τοις πρότερον. Όμως μια χώρα που ξεφαντώνει, δύσκολα αντιλαμβάνεται τις ευθύνες της διακυβέρνησης του κράτους, ενώ, συνάμα, εκείνοι που τις συνειδητοποιούν, παραμελούν εντελώς τα καθήκοντά τους, μόλις δρέψουν το αντικείμενο των επιθυμιών τους.
Έπειτα από αυτόν, βασίλευσε η νόμιμη κληρονόμος «Ζ», η οποία, μολονότι φάνηκε ότι δεν θα εξαγρίωνε πολύ το τρομερό αυτό τέρας, προσέθεσε όμως και εκείνη, χωρίς να το καταλάβει, κάποια χέρια εδώ και κάποια πόδια πιο πέρα.
Όταν έλαβε τέλος και το περί αυτήν δραματούργημα, τα ηνία της εξουσίας περιήλθαν στα χέρια του «Η». Αυτός λοιπόν, επειδή ήταν εντελώς ανίκανος να θέσει υπό έλεγχο τους κραδασμούς του κυβερνητικού άρματος, παρασύρθηκε αυτοστιγμεί από την ορμή των αλόγων, διατρέχοντας τον ιππόδρομο με φοβερή αταξία, καταξαφνιασμένος και ο ίδιος από τον θόρυβο του καλπασμού. Και έτσι απεσύρθη από την τάξη των ηγετών για να εγκαταριθμηθεί μετά των πεζοπόρων. Θα έπρεπε αναμφίβολα να μην παραιτηθεί και να μην εγκαταλείψει καθόλου τα χαλινάρια της εξουσίας. Εκείνος όμως έμοιαζε με κάποιον που απεκδύεται την εξουσία για να επιστρέψει δρομαίος στον συνηθισμένο τρόπο ζωής του. Συγχρόνως, έχοντας αδειάσει τα ταμεία του κράτους για την ικανοποίηση προσωπικών τους επιδιώξεων, …δεν χρειάζεται να διερωτηθεί κανείς για ποιους λόγους το κράτος των Ελλήνων έχανε το κύρος του, γιατί η δύναμη των άλλων εθνών αυξανόταν ενώ η δική μας κατέρρεε ολοκληρωτικά και γιατί κανένας δεν μπορούσε να θέσει τέρμα στις επιδρομές και στις λεηλασίες των αμέτρητων βαρβάρων. ..» .
Αυτή λοιπόν την περίοδο, κατά την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι μεταμορφώθηκαν σε θηρία και είχαν τόσο πολύ παχύνει ώστε υπήρχε άμεση ανάγκη πολλών καθαρτικών φαρμάκων, διαδέχθηκε μια νέα εποχή –εννοώ, η εποχή του ακρωτηριασμού, της καυτηριάσεως και της εξυγιάνσεως του κρατικού μηχανισμού. Ο «Θ» που διαδέχθηκε τους ανωτέρω στην εξουσία «ήταν εραστής της μετριοπαθούς ζωής και αποστρεφόταν κάθε τι άρρωστο και διεφθαρμένο. Συνάντησε ωστόσο τα ακριβώς αντίθετα και βρήκε τα πάντα νοσηρά και σάπια ενώ τα άλογα του κράτους έτρεχαν αφηνιασμένα από την αφετηρία τους, εντελώς ανεξέλεγκτα και απολύτως ακαθοδήγητα…..». Αυτός μόλις ανέλαβε την εξουσία «ακύρωσε κάθε πολιτική πράξη» των προκατόχων του, αποσύροντας όλες τις παροχές και καταργώντας κάθε σπατάλη που αυτοί θέσπισαν…. Εξαιτίας αυτών όμως το λαϊκό πλήθος και ένα υπολογίσιμο μέρος των στρατιωτών και του κλήρου άρχισαν να τον αντιπαθούν, αυτοί δηλαδή που τα συμφέροντα επλήγησαν… Όντως ο «Θ» φαινόταν σαν να μη διαχειριζόταν πολιτικές υποθέσεις, αλλά σαν να καθαρίζει την κόπρον του Αυγείου». «Και ενώ λοιπόν καυτηρίαζε και έτεμνε, συγκρατούσε και σταματούσε με πολλά τραβήγματα των χαλιναριών τα άλογα που έτρεχαν με αταξία, διέφυγε της προσοχής του το γεγονός ότι αυτός ο ίδιος διεφθάρη προτού επιβάλει τάξη και πειθαρχία στα πράγματα του κράτους».
Εν συμπεράσματι, όλοι αυτοί φαινόταν να αγνοούν ή να αδιαφορούν για το ουσιώδες: «ότι δύο πράγματα, κυρίως, συμβάλλουν στη διατήρηση της ηγεμονίας των Ελλήνων. Εννοώ το πολιτειακό μας σύστημα και η οικονομική μας επιφάνεια. Προσθέτω και ένα τρίτο: τη συνετή πολιτική διοίκηση και την ορθολογική κατανομή των πόρων».

http://contogeorgis.blogspot.gr/2016/12/blog-post_30.html






Γ. Κοντογιώργης καθ. Πολιτικής Επιστήμης και Πέτρος Ιωάννου, στον Σπορnews 90,1 fm Λάρισας, στην εκπομπή «Ακροβάτες του Ονείρου» στις 29/12/2016.






Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

Το συντηρητικό ιδιώνυμο της Αριστεράς και ο φασισμός της ενιαίας καθεστωτικής σκέψης. Η περίπτωση του μεταναστευτικού προβλήματος



Γ. Κοντογιώργης: "Εάν θέλετε να ξέρετε πώς θα εξελιχθεί ένας άνθρωπος από την ημέρα που γεννιέται μέχρι την ώρα που πεθαίνει, πρέπει να ξέρετε όλη τη διαδρομή του. Το ίδιο και για τα φαινόμενα για τις κοινωνίες. Λοιπόν, εμείς το μόνο που δεν κάνουμε είναι να εντάσσουμε τα φαινόμενα που υπάρχουν στο γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσονται. Βλέπουμε τώρα πώς γίνεται η διαχείριση του μεταναστευτικού. Είναι τραγικό σε όλα τα επίπεδα!..."

Περί συμφωνίας στη Σύνοδο Κορυφής
Γ. Κοντογιώργης: "Πρώτα πρώτα ήταν μια συμφωνία η οποία ήταν στα μέτρα των στοχεύσεων της Ε.Ε. , των χωρών της Ε.Ε. , και όχι στα μέτρα της Ελλάδας. Η Ελλάδα δεν εξυπηρετείται παρά ελάχιστα και ίσως και καθόλου από αυτή τη συμφωνία. Είναι γεγονός όμως ότι τα πράγματα μετά την τρομοκρατική επίθεση έχουν αλλάξει πάρα πολύ και θα τα δούμε να αλλάζουν ακόμα περισσότερο. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αυτή τη στιγμή να συζητήσουμε ποιος προκάλεσε την Ισλαμική τρομοκρατία και που εντάσσεται, διότι αυτό είναι ένα πολύ σύνθετο ζήτημα, έχει να κάνει με τη διεθνή κατάσταση, με τις ιδιαιτερότητες του Ισλάμ και η θέση που κατέχει σήμερα στον κόσμο, αλλά και με τις εσωτερικές εξελίξεις στις ίδιες μουσουλμανικές χώρες. Όπως και στις δυτικές χώρες. Το ζήτημα είναι να δούμε τα παρεπόμενα, τα απόνερα αυτού του γεγονότος. Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή αγωνιά να μην μεταφερθεί το μεσανατολικό πρόβλημα στο εσωτερικό της. Η Ελλάδα αντιθέτως, κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να γίνει μέση Ανατολή! Και αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα! Διότι όλοι συζητάμε για το τι κάνει η Ευρώπη, εκείνο όμως που δεν αποκομίζουμε είναι ότι η Ευρώπη κάνει αυτό το οποίο θεωρεί ότι στις παρούσες συνθήκες μπορεί να συμβάλει στο να μη γίνει η ίδια πρόβλημα της μέσης Ανατολής. Να μη μεταφερθεί στο εσωτερικό της. Γιατί η Ευρώπη απέτυχε στο ζήτημα ενσωμάτωσης των οικονομικών μεταναστών, όπως επίσης και στο ζήτημα της απονομής της αντιμετώπισης, της ιδιότητας του πολίτη και πολλά άλλα...Αλλά βλέπουμε όμως ότι κάποια στιγμή, παίρνει τα μέτρα τα οποία χρειάζονται για να μπορέσει να διαχειριστεί το πρόβλημα. Διότι το μεταναστευτικό γενικότερα και μια απόρροια του διεθνούς προβλήματος που προκαλεί το μεταναστευτικό, δεν είναι μονοσήμαντο. Σήμερα ακούμε στην Ελλάδα, και αν θέλετε επικρατεί η φασιστική λογική της ενιαίας σκέψης, ότι είναι ζήτημα ανθρωπισμού. Ο ανθρωπισμός είναι ένα κεφάλαιο σημαντικό σ΄αυτή την υπόθεση. Δε βλέπω να αντιμετωπίζεται με όρους ανθρωπισμού το μεταναστευτικό στην Ελλάδα παραδείγματος χάρη. Διότι η Ιδωμένη δεν είναι η ανθρωπιστική διαχείριση του ζητήματος. Σε επίπεδο διαχείρισης υπάρχει μια άλλη διάσταση η οποία δεν είναι ανθρωπιστική. Η ελεύθερη διακίνηση οποιουδήποτε οπουδήποτε θέλει, δεν αποτελεί ανθρωπιστική διαχείριση του μεταναστευτικού, οποιουδήποτε προβλήματος. Είναι γνωστό ότι οι χώρες έχουν τις δικές τους κοινωνίες και τους δικούς τους πολίτες. Άρα, αν θέλουμε να δούμε μια τέτοια πραγματικότητα και μάλιστα με την ένταση που την αντιμετωπίζουμε σήμερα και αυτήν που θα έχουμε μεθαύριο -ακόμα χειρότερη- το μεταναστευτικό πρέπει να σκεφτούμε να το αντιμετωπίσουμε με τους όρους της κοινωνικής συνοχής. Γιατί αν σήμερα δεν συνεκτιμήσουμε την κοινωνική συνοχή, σε πέντε ή δέκα χρόνια θα έχουμε δύο χώρες, δύο κοινωνίες μέσα στην ίδια χώρα. Θα έχουμε άλλου είδους προβλήματα τότε!...
Το δεύτερο είναι το θέμα της ασφάλειας. Το βλέπουμε σήμερα. Έρχεται ο κύριος Μουζάλας και μας λέει ότι δεν υπάρχουν τσιχαντιστές στην Ελλάδα. Από που το αντλεί αυτό;... Απλώς η Ελλάδα δεν είναι "στόχος" αυτή τη στιγμή, διότι είναι διακίνηση όλων των ζητημάτων που ενδιαφέρουν τη μία και την άλλη πλευρά αυτή τη στιγμή.
Το τρίτο είναι το ζήτημα των αντοχών αυτής της χώρας. Είναι μια χώρα καθημαγμένη, μια χώρα η οποία αυτή τη στιγμή ο άνεργος και το 50% του ελληνικού λαού που είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας συμβάλει στο να συντηρεί κάποιους ανθρώπους οι οποίοι είναι εξίσου εξαθλιωμένοι, αλλά με έναν τρόπο διαχείρισης που εμείς προκαλέσαμε αυτή την κατάσταση.
Πού θα τελειώσει λοιπόν αυτή η διαχείριση του πράγματος; Ο ανθρωπισμός; Θα δεχθούμε ακόμα να έρθουν 2, 3, 5 εκατομμύρια στην Ελλάδα αφού κλείσανε γύρω γύρω τα σύνορα οι άλλοι; Δε θα μας απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα; Τι μπορεί να σηκώσει η χώρα αυτή, από πλευράς συμβολής της στον ανθρωπισμό; Και βεβαίως, είναι μια σειρά από άλλα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη θέση μας στον κόσμο. Μια πραγματικότητα δηλαδή την οποία αγνοούμε. Μήπως οι Ευρωπαίοι δεν δέχθηκαν πρόσφυγες μέχρι τώρα; Αλλά τους διαχειρίστηκαν μέσα σε ένα άλλο περιβάλλον. "

Δημοσιογράφος: "Ναι αλλά τι μπορούμε να κάνουμε για να μη πνίγονται αυτοί οι άνθρωποι στο Αιγαίο;"

Γ. Κοντογιώργης: "Αυτά είναι διλήμματα τα οποία τίθενται για να στεγνώνουν το μυαλό των ανθρώπων και να μη σκέφτονται και να εντάσσονται με παρωπίδες σ΄αυτό που επιτάσσει η κυρίαρχη ιδεολογική, ιδεοληπτική γραμμή. Υπάρχει δυνατότητα να αντιμετωπιστούν! Μη ξεχνάμε, ότι ακόμα διακηρύσσεται η αρχή της ελεύθερης διακίνησης, την οποία εφαρμόζουν, απλώς θεωρούν και κατηγορούν όποιον είναι εναντίον αυτής της αρχής και επομένως του ελέγχου μιας μεταναστευτικής ροής, ότι είναι από ακροδεξιός μέχρι το οτιδήποτε. Αντιδραστικός είναι αυτός ο οποίος επιβάλει την αρχή της ενιαίας σκέψης. Την αρχή της ενιαίας σκέψης λοιπόν, τη ζούμε στην Ελλάδα, διότι δεν συνεκτιμάμε όλες αυτές τις παραμέτρους, μας έχουνε βάλει σε έναν τρόπο σκέψης συγκεκριμένο, μας δημιουργούν ενοχές εάν σκεφτούμε κάτι διαφορετικό, ως εάν η Ελληνική κοινωνία η οποία σκέφτεται και πολλά άλλα, δεν είναι εκείνη η οποία συμβάλει στην ανθρωπιστική αντιμετώπιση του προβλήματος. Το κράτος είναι απών αυτή τη στιγμή. Πείτε μου λοιπόν, αυτό το κράτος το οποίο χαρακτηρίζει οποιονδήποτε λέει ότι αυτή η πολιτική είναι καταστροφική, ότι είναι ακροδεξιός, δεν είναι αυτό το κράτος το οποίο αποδομεί συστηματικά και μάλιστα εντάσσοντας, κάτι το οποίο είναι εντελώς άσχετο, την λεγόμενη αριστερή λογική του πράγματος; Δηλαδή όλη η Ευρώπη είναι ακροδεξιά αυτή τη στιγμή και μόνο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερή και Προοδευτική;... Πείτε μου κάτι αλήθεια;... Στο παρελθόν, πριν από λίγα χρόνια, μας είχε έρθει εδώ η κυρία Σεγκολέ Ρουαγιάλ, αυτή η "μεγάλη προσωπικότητα", γιατί δυστυχώς τέτοιες προσωπικότητες βγάζει η Ευρώπη ως ηγέτες σήμερα, ... και μας έλεγε ότι η Αριστερά ταυτίζεται με το περιβάλλον... Δεν είχε τίποτε άλλο να πει. Σήμερα λοιπόν, κι επειδή τελείωσε κι αυτή η ιστορία και...έχουμε άλλα πράγματα, μας λέει η "νέα Αριστερά" ότι Αριστερό και προοδευτικό είναι ό,τι ταυτίζεται μονοσήμαντα με την ελεύθερη διακίνηση των μεταναστευτικών ροών. Εγώ θα έλεγα ότι υπάρχουν κι άλλες χώρες να τους δεχτούν. Γιατί δε το κάνουν;... Γιατί έρχονται μόνο εδώ και μένουν εδώ;... Αν δείτε τις διαφημίσεις που γίνονται, είναι "πρόσκληση" για έλευση. Δεν έχουν τίποτε να πουν διαφορετικό. Ξέρετε κάτι; Η Αριστερά σήμερα, είναι όπως μια σταγόνα νερού όμοια με οποιαδήποτε άλλη Δεξιά, Ακροδεξιά ή πιο Αριστερή πραγματικότητα. Και πείτε μου, υπάρχει κάτι που στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος, δηλαδή της σχέσης κοινωνίας και πολιτικής, έχει κάτι διαφορετικό η άρχουσα Αριστερά από οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη; Τα ίδια είναι. Υπάρχει κάτι, το οποίο στις πολιτικές τους για τη χώρα και όχι για τις μεταναστευτικές ροές, έχουν να πουν; Απολύτως ΟΧΙ ! Το ερώτημα είναι αν θα καπηλευθούμε τη μια πλευρά, δηλαδή την κοινωνία, ή αν θα καπηλευθούμε ένα άλλο γεγονός το οποίο είναι τρίτο και παρελκόμενο γιατί είναι διεθνές γεγονός το οποίο έρχεται και στη χώρα μας. Το ερώτημα λοιπόν τώρα είναι πολύ απλό. Έχουν σκοπό να εναρμονιστούν με τη βούληση της κοινωνίας;..."

Δημοσιογράφος: "Ποια είναι η βούληση της κοινωνίας;"

Γ. Κοντογιώργης: "Η βούληση της κοινωνίας προκύπτει καθημερινά απ΄τις δημοσκοπήσεις. Δε χρειάζεται να την ψάξουμε πουθενά αλλού. Είναι δωρεάν. Mας παρέχεται. Έχει γίνει η σχετική μελέτη, πάρτε οποιαδήποτε πολιτική που ακολουθεί η παρούσα κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, σε οποιοδήποτε ζήτημα, και δείτε πώς το αντιμετωπίζει η κοινωνία. Είναι 60, 70, 80% απέναντι στις πολιτικές που ακολουθούνται. Όχι μόνο για το προσφυγικό, για ΟΛΑ τα ζητήματα! Άρα λοιπόν προσέξτε!...ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΠΟΥΝ σ΄αυτό που θα αποτελούσε την έννοια της πολιτικής αντιπροσώπευσης, δηλαδή του ότι είναι εκεί που είναι για να υπηρετήσουν τη βούληση και τα συμφέροντα της κοινωνίας και έρχονται να ενοχοποιήσουν, επιβάλλοντας την αρχή της ενιαίας σκέψης -μια καθαρά φασιστική λογική που δεν επιτρέπει τον αντίλογο ακόμη και στο εσωτερικό της σκέψεις των ανθρώπων- για να μας πουν ότι αυτό είναι που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο αν είναι προοδευτικός ή αντιδραστικός."

...Δεν είναι απλά μνημονιάκοι, είναι "λογιστές" των μνημονίων. Απλοί διεκπεραιωτές της λογιστικής. Διότι αν θα είχαν κάτι διαφορετικό να δείξουν, θα έκαναν ό,τι πρέπει στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος, του κράτους, της νομοθεσίας που οικοδομεί όλη αυτήν την κατάσταση που μας κρατάει δέσμιους στα μνημόνια. Δεν έχουν να πουν τίποτε σ΄αυτό. Θέλουν απλώς να αποκρύψουν ότι είναι αυστηρά καθεστωτικοί και βαθιά αντιδραστικοί όλοι! Διότι αυτόν που έχουν απέναντί τους δεν είναι τα μνημόνια ουσιαστικά, είναι η ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Γι΄αυτό θέτω το ζήτημα της απόστασης, της εχθρότητας που έχουν απέναντι στην κοινωνία. Η κοινωνία δεν ξέρει, η κοινωνία είναι ιδιοτελής, η κοινωνία είναι συντηρητική και αντιδραστική. Αυτοί έχουν το φως, αυτοί έχουν την αντίληψη της προόδου...Γι΄αυτό και, τι(;) λένε ξέρετε; Το διακηρύσσουν! Ότι η πλειοψηφία είναι λέει εχθρός των δικαιωμάτων. Δηλαδή η κοινωνία είναι εχθρός και τους προστατεύουν αυτούς. Ποιους; Τις μειοψηφίες. Ξέρετε ποιοι τα λένε αυτά; Πιάστε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, για να μην μπαίνουμε στην διαδικασία των σημερινών παθών. Οι "ΑΥΣΤΗΡΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ"! Εκεί έθεσαν το μεγάλο ζήτημα ποιος είναι καλύτερος να έχει την άποψη που πρέπει για την χώρα του. Ο ένας, οι λίγοι, ή οι πολλοί;...Ποιος ξέρει καλύτερα να κυβερνάει προς το συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας τα πολιτικά πράγματα; Ε λοιπόν όλοι αποφαίνονται -και οι Ολιγάρχες- ότι η κοινωνία αρθρώνει τον ορθότερο και συμφερότερο προς αυτήν λόγο. Ε, όλοι αυτοί λοιπόν, όπως και να τοποθετηθούν, είναι σύμφωνοι στον κοινό εχθρό, απέναντι στην κοινωνία, γι΄αυτό και είναι σε απόσταση, αλλά είναι και μεταξύ τους σύμφωνοι. Διότι είτε μιλάνε για μνημόνιο, είτε για αντιμνημόνιο, είτε για αναγκαστική εφαρμογή του μνημονίου -αδιάφορο- είτε όχι, ένα είναι το σημαντικό! Ότι στο βασικό που προκάλεσε τα μνημόνια, την αιτία και σ΄αυτό που μας κρατάει εκεί, είναι ΟΜΟΦΩΝΟΙ στο 100%! Και το επαναλαμβάνω: πολιτικό σύστημα, δημόσια διοίκηση και δικαιοσύνη, νομοθεσία μέσα στην οποία εγκιβωτίζεται η κοινωνία, το επιχειρείν, τα πάντα και δε μας βγάζει από το αδιέξοδο. Αυτό λοιπόν είναι το κεντρικό ζήτημα! Είναι βαθιά αντιδραστικοί διότι είναι βαθιά απέναντι στην κοινωνική συλλογικότητα."

Δημοσιογράφος: "Αν είχε όφελος ο κάθε ένας από εμάς να διαβάσει έστω δύο σελίδες από έναν αρχαίο Έλληνα, ποιος θα ήταν αυτός;"

Γ. Κοντογιώργης: "Ο Αριστοτέλης! Διότι οποιοσδήποτε άλλος είναι μια μονομερής υποσημείωση σε ειδικότερα ζητήματα τα οποία δεν απαντούν στην μεγάλη Ιστορία, στα μεγάλα γεγονότα. Με βάση το "μικρό", μια υποσημείωση, η τηλεόραση δε μπορεί να ερμηνεύσει το τηλεοπτικό περιβάλλον. Είναι μια συσκευή. Πρέπει να έχει κανείς συνολική εικόνα για να ξέρει που εντάσσεται. Ο Αριστοτέλης λοιπόν, επειδή είχε ένα πολύ μεγάλο πεδίο προβληματισμού, μίλησε για όλα και έδωσε απαντήσεις σε όλα και μετέφερε αναλύσεις της εποχής που είναι εξαιρετικά σημαίνουσες! Όπως αυτό: το ποιος κυβερνά ορθότερα. Ή για το ζήτημα της οικονομικής μετανάστευσης. Είναι τρομερής σημασίας για τις πόλεις! Αυτό που στην αρχαιότητα λεγόταν δουλεία, ήταν στην πραγματικότητα, στο μεγαλύτερο μέρος της η οικονομική μετανάστευση που είχε δυο επίπεδα. Αυτό που ερχόταν από τις δεσποτικές χώρες και αυτοί που ερχόντουσαν από άλλες πόλεις. Οι μεν είχαν καθεστώς εμπράγματης σχέσης, είχαν την ιδιοκτησία τους, είχαν επιχειρηματικές δραστηριότητες, οι δούλοι εννοώ, είχανε δικαιώματα και λοιπά, οι δε είχαν ενοχική σχέση. Δηλαδή μπορούσαν να διαλύσουν αυτή τη σχέση εάν υπήρχε. Ο πολίτης όμως, ήταν αυτός που συγκροτούσε την πολιτεία! Και εκεί ακριβώς αναπτύχθηκε λόγω αυτής της νέας πραγματικότητας που δημιουργήθηκε σταδιακά στην πόλη, η έννοια της σχόλης. Δηλαδή του σχολάζειν και της ελευθερίας που έχει να κάνει με την κοινωνική πραγματικότητα.
Στην κλασική εποχή, οι δούλοι ήταν οικονομικοί μετανάστες που έφευγαν από δεσποτικές, πρωτόγονες χώρες, λαούς, έξω από τις ελληνικές πόλεις, και ερχόντουσαν γιατί προτιμούσαν να ζουν σε μια πόλη ως δούλοι και όχι ως δουλοπάροικοι όπως ήταν εκεί -υπάρχει μεγάλη διαφορά- αλλά τους είχαν δοθεί τα δικαιώματα που είχαν προηγουμένως οι με σχέση εξαρτημένης εργασίας πολίτες. Δηλαδή, δε μπορούσε κανείς να τους επιπλήξει, δε μπορούσε κανείς να παραβιάσει δικαιώματα που είχαν, είχανε μεγάλη επιχειρηματική δραστηριότητα, είχανε πάρα πολλά τέτοια...
Απ΄την άλλη, είχαμε τους μετανάστες οι οποίοι προέρχονταν από πόλεις. Άρα ήταν ήδη πολίτες άλλων πόλεων. Εκεί υπήρχε μια ελεύθερη σχέση την οποία ανέπτυσσαν μεταξύ τους όπως τους χρειαζότανε.

...
Πρέπει να ξέρουμε ένα πράγμα. Ότι στην εποχή μας, το Ισλάμ έχει μια ειδικότερη θέση η οποία έχει συνδυαστεί και με την θέση των Αραβικών χωρών στον κόσμο. Μην ξεχνάμε ότι το Ισλάμ προεβλήθη ως επιχείρημα για την διεθνή θέση και λόγο των Ισλαμικών χωρών στον κόσμο, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού. Προηγουμένως ήταν η έννοια της Αριστεράς του σοσιαλισμού. Θυμηθείτε τον Νάσερ ας πούμε... Και μάλιστα αυτή η σκοτεινή εκδοχή του Ισλάμ η οποία μεταφέρει τις κοινωνίες για να μπορούν να κυριαρχούν οι ΕΛΙΤ σε εποχές εξαιρετικά πρώιμες, αγροτικές. Δείτε αυτό που έχει να κάνει με την μαντίλα. Δεν είναι η μαντίλα ιδίωμα του Ισλάμ. Είναι ιδίωμα κοινωνιών αγροτικής υφής και μάλιστα με δεσποτικό πρόσημο. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά. Μας το λέει ο Πλάτωνας, μας το λένε και άλλοι. Δηλαδή, οι σημερινοί βάρβαροι, οι μη Έλληνες εν πάση περιπτώσει, έχουν την ντροπή του σώματος και ντύνουν τις γυναίκες από την κορυφή μέχρι τα νύχια, γιατί;...Διότι θέλουν να τις ελέγχουν. Όπως, λέει, και οι αρχαίοι Έλληνες. Ενώ στην εποχή του, η απελευθέρωση ήταν και για την απελευθέρωση του σώματος. Όποιος ήθελε μπορούσε σε πολύ μεγάλο βαθμό να είναι γυμνός ή να είναι ντυμένος. Δεν υπήρχε η εξουσία της ενδυμασίας.
Σήμερα λοιπόν έχουμε ένα Ισλάμ που αγωνιά να καταλάβει μια άλλη θέση στον κόσμο, αλλά και ένα Ισλάμ, αυτό το Ισλάμ το οποίο θέλει να ηγεμονεύει και στις κοινωνίες με έναν τρόπο που οι κοινωνίες θα προσχωρούν με το θρησκευτικό ιδίωμα, αλλά χωρίς όμως να διεκδικούν πράγματα τα οποία θα αποτελούσαν στοιχείο ελευθερίας."

Δημοσιογράφος: "Τέλος, θέλω να σας ρωτήσω αν τελικά η ελληνική κοινωνία κατά την εκτίμησή σας, αναμένεται να αντιδράσει."

Γ. Κοντογιώργης: "Η κοινωνία σήμερα, δεν είναι η κοινωνία με την έννοια της συλλογικότητας που αντιλαμβανόμαστε ή που έχουμε στο νου μας. Η κοινωνία είναι ένας ιδιώτης, έξω απ΄το σύστημα και το τι θέλει η κοινωνία, επομένως το εκφράζει ο κύριος πρωθυπουργός, η πολιτική τάξη. Δεν το εκφράζει η κοινωνία. Το αν η κοινωνία θα πεθάνει, θα είναι πλούσια ή φτωχή ή ό,τι , το αποφασίζει κάποιος που κατέχει το πολιτικό σύστημα. Η κοινωνία λοιπόν είναι ένα άθροισμα ατόμων, που δε διαθέτει συλλογικότητα, άρα δε διαθέτει και δυνατότητα συλλογικής δράσης, έχει όμως μέσα από τους μηχανισμούς που γνωρίζουμε και τις τεχνικές, τη δυνατότητα της συλλογικής έκφρασης. Δηλαδή τι κάνουν οι δημοσκοπήσεις; Αποφαίνονται τι θέλει η κοινωνία και ποια είναι η βούλησή της. Αλλά επειδή η κοινωνία είναι ιδιώτης και οι "κύριοι" αυτοί είναι πολιτικά κυρίαρχοι, Λουδοβίκοι, Απολυτάρχες, δεν λαμβάνουν υπ΄όψιν την κοινωνία και μάλιστα με μια ολιγαρχική έκφραση και έπαρση, δηλώνουν ότι δεν ακολουθούν τις δημοσκοπήσεις, δηλαδή τη βούληση της κοινωνίας. Ε, λοιπόν, γι΄αυτό ακριβώς υπάρχουν εκεί! Να αντιληφθούν ότι υπάρχουν για να είναι εναρμονισμένοι με την κοινωνία, όποια κι αν είναι αυτή! Η κοινωνία είναι η αιτία της ύπαρξής τους, άρα η κοινωνία δικαιούται να καταστρέψει σε τελική ανάλυση τον εαυτό της κι όχι αυτοί!... Άρα, οι όποιες αποφάσεις θα έπρεπε να είναι εναρμονισμένες με την βούληση της κοινωνίας και όχι σε αντιπαράθεση μαζί της! Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα που μας οδήγησε και στην κρίση άλλωστε και στην καταστροφή την οποία βιώνουμε σήμερα!
Ξέρετε, αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε σήμερα και θα κλείσω μ΄αυτό, την Ελλάδα, θα έλεγα ότι είναι μια χώρα ελευθέρας βοσκής!...Έτσι την κατάντησαν! Δηλαδή, μια χώρα που μεταβάλλεται ολοένα και περισσότερο σε απλό χώρο! Άρα, το μπάτε σκύλοι αλέστε. Όπως θα έλεγε οποιαδήποτε εκδοχή μιας σύγχρονης αντίληψης για την ιδεολογία και τα πράγματα. Δεν έχουμε Αριστερά, γι΄αυτό δεν έχουμε Δεξιά στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει καμία άλλη εκδοχή παρά μια. Η εκδοχή της ενιαίας σκέψης, με ένα σύστημα εκλόγιμης μοναρχίας, που αντιπαθεί και απεχθάνεται τη συλλογική βούληση, αυτή την χώρα, και που συμφωνούν στα ουσιώδη, πώς θα κρατήσουν τα κεκτημένα αυτού του συστήματος μαζί με τους συγκατανευσιφάγους που βρίσκονται γύρω από αυτούς!"




ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μ. ΣΜΙΛΙΔΟΥ / Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ 
@SBCTV (23/ 06/ 16)

Aπομαγνητοφώνηση: Eλένη Ξένου.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

«Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα και η επικαιρότητά του»




Ερώτηση προς τον κύριο Γ. Κοντογιώργη από το κοινό:
«Γενικότερα, οι διανοούμενοι, οι επιστήμονες στην πατρίδα μας (την Ελλάδα), τι θέση πρέπει να έχουν αυτή την κρίσιμη στιγμή;» 

Απάντηση:
«Mη με ρωτάτε για το τι θέση πρέπει να έχουν οι διανοούμενοι. Οι "διανοούμενοι", έχουν μια άκρως υπερασπιστική θέση, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στο κράτος και ενοχοποίηση της κοινωνίας και του παρελθόντος της, των κληρονομιών της. Είναι δηλαδή μια διανόηση η οποία υπερασπίζεται αυτό το οποίο συμβαίνει. Γι΄αυτό και αν παρακολουθήσετε, μόνο την περίοδο της μεταπολίτευσης, αν και η κρίση η σημερινή δεν είναι η πρώτη, από την συγκρότηση του ελληνικού κράτους, απ΄την βαυαρική περίοδο δηλαδή και μετά, ζούμε σε μια κρίση η οποία έχει να κάνει με την αποδόμηση του Ελληνισμού, άρα και της συρρίκνωσης του.

Αν δείτε λοιπόν αυτή μόνο την περίοδο της μεταπολίτευσης, θα διαπιστώσετε ότι όσο η λεηλασία της Χώρας γιγαντώνεται, ποσοτικοποιείται αυξητικά, τόσο αυτή η "διανόηση" συμβάλει στην θωράκισή της, την θεσμική με σύνταγμα και νόμους και τόσο προσέρχεται μια άλλη πλευρά της "διανόησης" αυτής να την υπερασπιστεί. Να υπερασπιστεί δηλαδή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη λεηλασία η οποία συντελείται πάνω στην κοινωνία. Γι΄αυτό και θα δείτε περισπούδαστες μελέτες, που ενώ διαπιστώνουν το πρόβλημα και θέτουν το ερώτημα γιατί αποτυγχάνουν οι μεταρρυθμίσεις, ουσιαστικά αποδίδουν στην κοινωνία, όχι στην περίμετρο του κράτους, άρα στους -όπως τους αποκαλώ- «συγκατανευσιφάγους», οι οποίοι μοιράζονται τον μπουφέ, λειτουργούν για να μοιραστούν το πρυτανείο του κράτους με την πολιτική τάξη. Όχι σ΄αυτούς που καταστρέφουν δηλαδή τη χώρα, αλλά στην κοινωνία η οποία υφίσταται τις συνέπειες.
Κοιτάξτε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, και γιατί αυτό το βάθος της κρίσης και η καταστροφή από τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι αυτό το κράτος δημιουργήθηκε με ξένα υλικά. Ξένα υλικά με μία έννοια: Όχι γιατί δεν έπρεπε να ελευθερωθούμε παραδείγματος χάρη, αλλά γιατί η Επανάσταση του ΄21 και οι προπάτορες είχαν άλλο σκοπό. Πρώτα πρώτα ο σκοπός ήταν να ανασυγκροτηθεί η Κοσμόπολη με σύγχρονους όρους εδαφικού κράτους, αλλά με Δημοκρατία. Με διατήρηση του κεκτημένου. Ακόμα και τα συντάγματα της Επανάστασης, για να μη πάμε στον Ρήγα που είναι η κορυφαία ομολογία αυτού του πράγματος, είναι συντάγματα κοσμοπολιτειακού τύπου. Που συνεκτιμούν το κοινό! Αυτό που συμβαίνει λοιπόν με το νεο-ελληνικό κράτος, είναι ότι, η περίφημη εθνική απελευθέρωση είναι προσημειωμένη. Προσημειωμένη ως προς το μέγεθος, ένα κράτος που δεν είναι επιβιώσιμο και είναι ασφυκτικά περιορισμένο, ένα κράτος που δεν λέει τίποτε στο μείζονα Ελληνισμό, ο οποίος έχει τελείως άλλα χαρακτηριστικά, ένα κράτος προτεκτοράτο και ένα κράτος το οποίο έρχεται να επιβάλει μια άκρατη απολυταρχία. Μας μεταφέρει αυτό το σύστημα του κράτους στην προ-σολώνια, στη Μυκηναϊκή εποχή, για να μη πάμε πιο αργά. Δηλαδή, στο όνομα του εξ-Ευρωπαϊσμού, γιατί έπαψε να γίνεται λόγος για πρόοδο, η πρόοδος ταυτίστηκε με τον εξ-Ευρωπαϊσμό, στο όνομα του εξ-Ευρωπαϊσμού οπισθοχωρούμε από μια Οικουμενική φάση σε μια πρώιμη κρατοκεντρική φάση που έχει το χαρακτηριστικό της απολυταρχίας. Δηλαδή, όχι του ιδιώτη πολίτη που ανήκει στο κράτος αλλά του υπηκόου. 

Όταν στερείς, αν εμείς έχουμε χριστεί να αποφασίζουμε εδώ για τα πράγματα της Κορίνθου σε συνέλευση, και ο καθένας έχει ένα πρόβλημα: "φέτος δεν πήγα καλά στην παραγωγή μου και θέτω το ζήτημα", ή "δεν μπορώ να ανταποκριθώ στους φόρους και θέτω το ζήτημα στην ομήγυρη". Ξέρω ότι έχω πολιτική ανάπτυξη, είμαι πολίτης της Δημοκρατίας. Όταν μας αφαιρούν αυτή τη θεσμική βάση και μου λένε να λειτουργήσουμε όπως ο δουλοπάροικος, ο οποίος δουλοπάροικος δε ξέρει τι να κάνει με την ψήφο, δεν την έχει ούτως ή άλλως, αλλά δε ξέρει και τι να την κάνει, -γι΄αυτό και όταν παραδόθηκε στους Γερμανούς τις παραμονές του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, το δικαίωμα της ψήφου, το εκχώρησαν στον Χίτλερ!- . Όταν λοιπόν μας αφαιρούν αυτήν τη δυνατότητα να λειτουργούμε με όρους πολιτικής ατομικότητας ως εν Δημοκρατία, στη μικρή κλίμακα, αντί δηλαδή να πάρουν τη Δημοκρατία όπως έλεγε ο Ρήγας από την κοινότητα, το κοινό και να την εγκαταστήσουν στο γενικό Κράτος Έθνος, την καταργούν και από την μικρή αυτή κλίμακα. Όπως επιχείρησε και ο Καποδίστριας, ο δυστυχής, να εγκαθιδρύσει ξανά, γιατί την κατήργησαν οι προύχοντες στην Επανάσταση, και να την επανεγκαθιδρύσει. Λοιπόν, τι θα συμβεί; Θα μας φύγει η θεσμική βάση αλλά θα μας μείνει η νοοτροπία. Και αφού ξέραμε ότι δεν υπάρχει η θεσμική βάση του κοινού για να πάμε να θέσουμε το πρόβλημα, θα σκεφτούμε ποιος έχει την πολιτική αρμοδιότητα;...Ο πολιτικός. Πάμε λοιπόν στον πολιτικό και τι του λέμε;...Δε ζητάμε να μας απελευθερώσει από κάτι, γιατί είμαστε ελεύθεροι. Δεν είμαστε δουλοπάροικοι, Του λέμε όμως ότι έχουμε ανάγκη οικονομική να στηρίξουμε τη ζωή μας, άρα, αν έχουμε 6 παιδιά να μας διορίσει κάποιο, κι ο πολιτικός δεν έχει λόγους να σκεφτεί να αναπτύξει τη γεωργία ή τη βιομηχανία ή να αναπτύξει την αστική τάξη που θα δημιουργήσει επιχειρήσεις και άρα θα φέρει και τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του. Θα τους κάνει ο ίδιος προσάρτημα των πελατειακών σχέσεων. Για αυτό λέω ότι μας φόρεσαν στενό θεσμικό ένδυμα και βεβαίως δεν μπορούμε να σκεφτούμε την πραγματικότητά μας. Αν μας βάλουν στενά παπούτσια ή το βρεφικό μας σακάκι τι θα φταίει, εμείς που μεγαλώσαμε ή αυτοί οι οποίοι θέλουν να μας περιορίσουν σε έναν παιδικό σταθμό; Αυτή είναι η Πολιτική Ανάπτυξη... Αλλά, επειδή όλες οι χώρες του κόσμου και δη οι Δυτικές, έχουν την ίδια αντίληψη περί Πολιτικής Ανάπτυξης, αυτό που ζουν σήμερα, δηλαδή να προσχωρούν στα κόμματα, να γίνονται μέλη, να κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις ή οτιδήποτε, δεν υπάρχει αντίληψη της πολιτικής ανάπτυξης που προσιδιάζει στη Δημοκρατία σε συμπεριφορές άλλες. Ενώ στην οικονομία, που υπάρχουν διαφοροποιήσεις ξέρουν για παράδειγμα ότι οικονομική ανάπτυξη σημαίνει να έχουμε τόσο εισόδημα σε σχέση με το τόσο. Η πολιτική δεν είναι μετρήσιμη για τους Δυτικούς γιατί δεν έχουν συγκριτικό παράδειγμα. Σ΄εμάς όμως αυτό συνέβη. Άρα λοιπόν, καθάρισαν οι πολιτικοί, η πολιτική τάξη, με εμάς. Δεν έχουν αντιμέτωπη τη συλλογικότητα μας, έχουν να κάνουν με τον κάθε έναν από εμάς. 

Αποτέλεσμα;... Και οι πολιτικές που ασκούνται, έχουν να κάνουν με τον κάθε έναν από εμάς και όχι με συλλογικές πολιτικές. Διότι δεν τους υποχρεώνει και κανείς να παίξουν αυτό το ρόλο! Και να πάμε και πιο κάτω;... Στο όνομα της μεγάλης ιδέας, καταργούν και τη μείζονα ελληνική αστική τάξη, οικουμενικού χαρακτήρα και όχι εθνικού κρατικού χαρακτήρα, που αρχίζει τότε να δημιουργείται στη Δύση, και δε της επιτρέπουν να μπει ποτέ μέσα. Την άφησαν βορά γιατί δεν θέλησαν ποτέ την εθνική ολοκλήρωση, την άφησαν λοιπόν βορά στα εθνικιστικά κινήματα του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και στον υπαρκτό σοσιαλισμό του 20ου αιώνα! Γιατί αυτός ήταν ο ζωτικός της χώρος. Ακόμα και στο τέλος του 19ου αιώνα για τη Δύση η δύναμη του Ελληνικού κόσμου προκαλεί δέος! Μην τυχόν και ιδιοποιηθεί την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το λένε τα έγραφα! Για δε την Ανατολή ο ίδιος ο Ντοστογέφσκι μας μιλάει για το ότι το παράδειγμα το Ελληνικό και όχι κάποιο άλλο, κάποιας άλλης γερμανικής ή άλλης κοινωνίας, είναι που πρέπει να αποτελέσει τον "οδηγό" για τους Ρώσους! Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι μέχρι τώρα, δίνουμε φάρμακο σε λάθος ασθενή! Του έχουμε παραμορφώσει τις συμπεριφορές, έχει στρεβλώσει την αντίληψή του για τα πράγματα, γιατί του διδάχτηκε μια άλλη πραγματικότητα ως πραγματικότητα ενώ δεν είναι. ... Δεν είναι λοιπόν τυχαίο. Εάν μας στερήσουν το δικαίωμα της ψήφου σήμερα, θα εξεγερθούμε! Το γεγονός ότι μας στέρησαν τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ που ζούσαμε και δεν χύθηκε ούτε μια σταγόνα αίματος, δηλώνει ότι ήδη δημιουργήθηκε μια πραγματικότητα, μας εγκατέστησαν σε ένα άλλο περιβάλλον, μας δίδαξαν ένα άλλο περιβάλλον, έφτιαξαν δηλαδή μια "διανόηση" η οποία δίδαξε ακριβώς το καθεστώς αυτό της στρέβλωσης. Σήμερα γιατί(!;) βρισκόμαστε σε καθεστώς αδυναμίας; Γιατί(!;) λεηλατήθηκε η Χώρα και δεν υπάρχει κανένας υπεύθυνος γι΄αυτό; Διότι το πολιτικό σύστημα ΔΕΝ υπόκειται σε έλεγχο! Μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι του αρέσει, να κλέβει, να πολιτεύεται, να καταστρέφει και να βγαίνει και τιμητής! 

Άκουγα πρόσφατα, υπουργό της σημερινής κυβέρνησης, (ΣΥΡΙΖΑ), είπε ότι "μαζί μας ο λαός ανέβηκε στην εξουσία"... . Εγώ πάντως δεν το αισθάνθηκα αυτό. Μπορεί να είμαι σε κατάσταση ονείρου, αλλά...δεν ξέρω... Και παλαιότερα μας είχε πει ο μακαρίτης ο Παπανδρέου ο λαός μαζί του ανέβηκε στην εξουσία αλλά δεν μας εξήγησε κανείς ποιος τον κατέβασε μετά... . Έτσι; Το ίδιο λοιπόν μας λένε και σήμερα. Αλλά και ο άλλος ο υπουργός, όταν του είπαν ότι τα κινήματα τα ιντερνετικά κάνουν αυστηρή κριτική σε όσα γίνονται, λέει..."αυτά δεν είναι κινήματα, όχλος είναι"... Δηλαδή ότι η κοινωνία είναι όχλος.

Αντιλαμβάνεστε δηλαδή ότι, ο μείζον εχθρός του κομματικού συστήματος είναι η ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Δεν αισθάνονται ότι είναι διαχειριστές Δημοσίου Συμφέροντος. Είναι διαχειριστές ιδίου δικαιώματος. Γι΄αυτό λέω ότι, το σύνολο του κόσμου ζει σε καθεστώς εκλόγιμης μοναρχίας. Που σημαίνει την πιο αυστηρή ολιγαρχική πολιτεία που μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος. Αλλά εκεί, λειτουργεί η ολιγαρχία. Διότι υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες επιβάλλουν πολιτικές ολιγαρχίες. Που όμως, δέχονται επίσης ως αναγκαίο κακό την διαμόρφωση ενός ελάχιστου κοινωνικής συνοχής. Άρα ικανοποίησης της κοινωνίας για να μην αμφισβητεί. Στην Ελλάδα, έχουμε κι έναν εκφυλισμό ακόμη κι αυτής της ολιγαρχίας διότι το κομματικό σύστημα αντί να λειτουργεί ως διαμεσολαβητής της κοινωνίας και των διαφόρων στρωμάτων και διαχειριστής του πολιτικού συστήματος, έχει κάτσει επάνω στο σύστημα, το ίδιο ως πολιτικό σύστημα. Θα έχετε ακούσει διάφορους πολιτικούς και όχι μόνο, να λένε: "η Δημοκρατία μας, δηλαδή τα κόμματα...". Το θεωρούν και αυτονόητο ότι έτσι είναι. Δεν υπάρχει η κοινωνία ως διακύβευμα μέσα σ΄αυτό το σύστημα. Διότι είναι ένα σύστημα το οποίο ξεκινάει από τη λογική του πώς θα καταδολιευθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της πολιτείας, οι δημόσιες πολιτικές και πώς θα χειραγωγηθεί η κοινωνία. Γι΄αυτό και κατατείνει στο να αποδομεί τις δημόσιες πολιτικές και να φτιάχνει μια παρασιτική οικονομία, ένα παρασιτικό κράτος. Είναι τυχαίο ότι σήμερα η άρχουσα αστική τάξη στην Ελλάδα είναι οι διάφοροι εργολάβοι, οι διάφοροι μεντιάρχες, οι οποίοι λειτουργούν και ως νονοί σε όσους δεν είναι σ΄αυτή τη θέση έναντι του κράτους; Ε λοιπόν, αν θέλουμε να σκεφτούμε πώς θα βγούμε από αυτή την πραγματικότητα, πρέπει να σκεφτούμε την ελληνική ιδιαιτερότητα. Και η ελληνική ιδιαιτερότητα διδάσκει ότι, δεν θα προσαρμοστεί η ελληνική κοινωνία σ΄αυτό το σύστημα, αλλά θα αναγκάσει αυτό το σύστημα να προσαρμοστεί στους όρους της πολιτικής ανάπτυξης. Της ανθρωποκεντρικής ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Άρα, να αξιώσει η πολιτική να υπόκειται στο Κράτος Δικαίου, να υπόκειται στη Δικαιοσύνη, να ελέγχεται και η κοινωνία να έχει λόγο στα πολιτικά πράγματα! Αυτό θα συμβεί στις επόμενες δεκαετίες στη Δύση γιατί εκεί οδεύουμε. Το ερώτημα είναι, έως τότε, ο ελληνικός κόσμος θα υπάρχει; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα. Διότι, τείνουν αυτοί οι άνθρωποι να μεταβάλλουν την ελληνική χώρα σε χώρο. Να μας ιμιοποιήσουν. Να είμαστε όπως τα Ίμια που δεν υπάρχει ιδιοκτησία πάνω σ΄αυτό, που δεν υπάρχει η έννοια της κοινωνικής συνοχής. Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα για εμάς.
Να αναθεωρήσουμε λοιπόν τις απόψεις μας και να ξέρουμε ότι, η εναλλαγή στην εξουσία, δηλαδή ο επόμενος, δε θα είναι καλύτερος απ΄τον προηγούμενο. Θα είναι χειρότερος και θα παραδώσει μια χώρα, όποιος και να΄ναι αυτός, μικρότερη από αυτή που παρέλαβε.»



Γ. Κοντογιώργη -Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα και η επικαιρότητά του-15.11.2015
Ομιλία του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα και η επικαιρότητά του», που έγινε στις 15 Νοεμβρίου 2015 στο Εμπορικό Επιμελητήριο Κορίνθου, με αφορμή την έκδοση του δεύτερου τόμου του βιβλίου του για το Ελληνικό Κοσμοσύστημα.

(Απομαγνητοφώνηση αποσπάσματος ομιλίας, Ελένη Ξένου.)

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016


Η αποχή είναι βαθιά υπεύθυνη πολιτική πράξη




Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά
ΤΟ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟ ΙΔΙΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
7. Το πανόραμα του βαθέος κράτους στην Ελλάδα και ο ΣΥΡΙΖΑ

(Συνέντευξη που έδωσε ο καθ. Πολιτικής Επιστήμης Γεώργιος Κοντογιώργης στο Prisma Radio, στον Παναγιώτη Κουνιάκη, 28.9.2015)

Π.Κ.: Από την άλλη, αυτός που δεν πήγε στην κάλπη να ψηφίσει έχει και την ευθύνη, βεβαίως. Δεν δικαιολογείται μεθαύριο να παραπονιέται, έχω την εντύπωση, γιατί αφήνει τη μειοψηφία να αποφασίζει για τη μοίρα αυτού του τόπου, έτσι δεν είναι;

Γ.Κ.: Θέλετε να πείτε ότι όποιος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ ή όποιο άλλο κόμμα δικαιούται δια να ομιλεί, ενώ ο απέχων όχι; Δεν είναι άραγε υπεύθυνος για το αποτέλεσμα, αφού αποφάσισε επίσης για τη μοίρα και του απέχοντος; Μήπως επομένως αυτός που ψήφισε υπέρ ενός όποιου κόμματος οφείλει να απολογηθεί έναντι αυτού που αποδοκίμασε συνολικά το κομματικό σύστημα με την αποχή του; Διότι μολονότι θνησιγενές του έδωσε ακόμη μια ανάσα ζωής; Διερωτηθείτε τι θα συνέβαινε εάν το σύνολο του εκλογικού σώματος έστρεφε τα νώτα του στις κάλπες. Νομίζω ότι είναι καιρός να δραπετεύσουμε από τα καθεστωτικά και καταστρεπτικά διλήμματα με τα οποία μας «ταϊζουν» επί δύο αιώνες τώρα και να συνειδητοποιήσουμε ότι η αποχή είναι βαθιά υπεύθυνη πολιτική πράξη.

Π.Κ.: Δε μπορούσε να το εκφράσει αυτό μέσα από την κάλπη, κ. Κοντογιώργη;

Γ.Κ.: Είτε πήγαινε να ψηφίσει, είτε όχι, είτε ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ, είτε Νέα Δημοκρατία, είτε Ποτάμι, είτε παραπόταμο, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Ο λογαριασμός θα ερχόταν σ΄αυτόν και ήταν υπογεγραμμένος. Επαναλαμβάνω ότι η αποχή είναι η πιο ώριμη, η πιο χειραφετημένη πολιτική πράξη, που συνάδει άλλωστε και με τη γενική άποψη της συνολικής κοινωνίας που έδειξε η πρόσφατη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, αλλά και του συνόλου των δημοσκοπήσεων. Πώς θα δικαιολογήσει την ψήφο του ο πολίτης που ενώ απορρίπτει συλλήβδην το κομματικό/πολιτικό σύστημα, στο τέλος το ξαναψηφίζει; Δεν γίνεται να απορρίπτεις ένα σύστημα στο σύνολό του και στη συνέχεια να προστρέχεις να του παράσχεις νομιμοποίηση να συνεχίσει να σε καταστρέφει. Άλλωστε όπως προκύπτει ουδείς εκ των ιθυνόντων έδειξε ποτέ μεταμέλεια για ό,τι συνέβη ή εξακολουθεί να συμβαίνει. Εξού και δεν διακρίνουμε κανένα μέλος της κομματικής νομενκλατούρας να διερωτάται γιατί τους απορρίπτει συλλήβδην η κοινωνία. Εξού και δεν άνοιξε κανένας διάλογος για το ζήτημα αυτό, για την αγωνία που εκφράζει η κοινωνία με την ψήφο της για τη μοίρα του τόπου. Στον αντίποδα, διατυπώνονται διαρκώς νέες απόψεις για το ότι ζούμε ακόμη(!) πάνω από τις δυνατότητές μας τη φορά αυτή μάλιστα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς όμως από την πολιτική τάξη είναι έτοιμος να κατεβάσει λίγο τον πήχη των λουδοβίκειων απολαβών του και των φαραωνικών προνομίων της Βουλής γα να μην προκαλούν. Έχω επανειλημμένα εγείρει το ζήτημα της ανάλγητης συμπεριφοράς των μελών της πολιτικής τάξης, η οποία συνεχίζει να προκαλεί την εξαθλιωμένη ελληνική κοινωνία και να εξισώνει την αντίρρηση με τον λαϊκισμό. Να δεχθούμε άραγε ότι προσφέρουν κάτι τις στην ελληνική χώρα, εκτός από το να υπογράφουν ό,τι τους λέει ο αρχηγός τους; Ποια είναι η χρησιμότητά τους; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα. Η ερμηνεία του φαινομένου είναι απλή. Όταν παίρνεις κάποιον από την αφάνεια και τον κάνεις ξαφνικά και παρ΄αξίαν «σπουδαίο» παράγοντα της πολιτικής δημοσιότητας, είναι φυσικό να εισπράττει τον ίλιγγο του ύψους, ιδίως δε την αλαζονεία του παρ΄αξίαν ηγεμόνα που αισθάνεται ότι απειλείται στη θέση του. Σκεφτείτε ότι τα προνόμια που απολαμβάνουν οι βουλευτές εν μέσω κρίσης είναι συγκρίσιμα με εκείνα ενός μεγαλοεπιχειρηματία. Αν και κανείς από τους τελευταίους δεν διαθέτει για τις προσωπικές του ανάγκες δύο αστυνομικούς, τρεις υπαλλήλους και δυο συμβούλους, χωρίς οι ίδιοι να έχουν αντικείμενο εργασίας. Ας αναλογισθούμε λοιπόν ποια θα ήταν η συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού εάν οι απολαβές του εξομοιώνονταν με εκείνες του κατώτερου μισθού εργαζομένου, με την προσημείωση ότι θα επανεξετάζονταν συν τω χρόνω με την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και αναλογικά με τη συμβολή ενός εκάστου στην απελευθέρωση του πολίτη από τα δεσμά της κομματοκρατίας (της νομοθεσίας κ.λπ.). Κατά την ίδια έννοια, θα φρόντιζαν να μελετούν το ελληνικό πρόβλημα, να γνωρίζουν τις ανάγκες του κράτους, πριν υποβάλλουν τις «προτάσεις» τους στην κοινωνία.


(Αντιγραφή κειμένου,  σελ. 320-322, από το βιβλίου του καθ. Γεώργιου Κοντογιώργη «Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξια», Ελένη Ξένου.)



Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016


«Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα και η επικαιρότητά του»




"...Ποιο είναι το κριτήριο της ανωτερότητας;...Πώς θα αξιολογήσουμε τον άνθρωπο, για να τον βάλουμε μπροστά μας και να πούμε, αυτός είναι πιο εξελιγμένος απ΄τον άλλον;...Την δύναμη την έχουν και τα ζώα. Ένα λιοντάρι θα μας κατασπαράξει!....Δεν υπάρχει περίπτωση αν δεν έχουμε ένα όπλο να το νικήσουμε...Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι διανοητικά παραδείγματος χάρη ανώτερο το λιοντάρι, άρα και η κοινωνία των λιονταριών είναι ανώτερη από την κοινωνία των ανθρώπων. Αυτό λοιπόν που μας προσφέρει η κοσμοσυστημική ανάγνωση της Ιστορίας, όπως τη λέω, την ανασυγκρότηση της Ιστορίας, είναι η ακριβής ανάγνωση αυτού που συμβαίνει με τους πραγματικούς όρους που συμβαίνει. Έχουμε τρεις μεγάλες στιγμές της ανθρώπινης Ιστορίας. Η πρώτη στιγμή είναι αυτή που διένυσε ο άνθρωπος μετά την πρωτόγονη εποχή και μέχρι που εμφανίζεται ο Ελληνικός κόσμος. Έχετε ακούσει να λένε ότι η ελευθερία είναι έμφυτη στον άνθρωπο....Και ότι είναι το πλέον σημαντικό γεγονός σ΄αυτόν. Είναι σημαντικό αλλά, το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης Ιστορίας ο άνθρωπος το έζησε σε καθεστώς ανελευθερίας. Καθεστώς εξάρτησης και δη ιδιοκτησιακής εξάρτησης. Ανήκε κάπου...Είναι αυτό που θα αποκαλέσουμε δεσποτική ιστορία της ανθρωπότητας. Η μεγαλύτερη ανάπτυξη αυτού,(γιατί κι ο πρωτόγονος άνθρωπος παρήγαγε πολιτισμό, αποτελέσματα ζωής...),  είναι ο Ελληνικός, ο Αιγυπτιακός, ο Κινεζικός, ο Περσικός πολιτισμός. Κρατικές δεσποτείες. Η δεύτερη περίοδο της ανθρωπότητας, είναι εκείνη που συνεχίζει η δεσποτεία, αλλά που δίπλα της γεννιέται με αφετηρία τον Ελληνικό κόσμο, αυτό που αποκαλούμε Ανθρωποκεντρικό Κοσμοσύστημα. Δηλαδή το δεσποτικό Κοσμοσύστημα που συνεχίζει να σταδιοδρομεί αλλά που χάνει ένα μέρος της γεωγραφίας του διότι γύρω απ΄την Μεσόγειο βασικά, τη Μεσογειακή Λεκάνη και τον Εύξεινο, διότι εκεί δημιουργείται ο Ανθρωποκεντρικός Πολιτισμός, το Ανθρωποκεντρικό Κοσμοσύστημα. Δηλαδή κοινωνίες με πρόσημο την Ελευθερία. Και η τρίτη περίοδος, γιατί η Ελληνική περίοδος δε τελειώνει τον 4ο αιώνα, η Ελληνική περίοδος του Ανθρωποκεντρικού Συστήματος που έχει τη μικρή κλίμακα της πόλης ως θεμελιώδη κοινωνία, φτάνει μέχρι το 19ο αιώνα! Είναι ο Ελληνικός κόσμος που θα μετακενωθεί θεσμικά και με όλες τις θεσμικές του προϋποθέσεις στη Δυτική Ευρώπη με αφετηρία την Ιταλία αλλά και πέρα των Άλπεων και θα δημιουργηθεί η δυναμική της Αναγέννησης και του νεότερου κόσμου. Δηλαδή αυτού που είμαστε σήμερα, που επειδή έγινε στη μεγάλη κλίμακα του Κράτους Έθνους μπόρεσε να συνεχίσει και στο σύνολο του κόσμου, για να έχουμε σήμερα ένα μόνο Κοσμοσύστημα, το Ανθρωποκεντρικό. Ποια η διαφορά του Ελληνικού Κοσμοσυστήματος (του προηγούμενου δηλαδή των κοινωνιών με ελευθερία) και του σημερινού; Το πρώτο είναι η κλίμακα. Δηλαδή οι κοινωνίες οι Ελληνικές στην εποχή εκείνη, εάν δηλαδή ο Ελληνικός κόσμος τότε συγκροτούνταν όπως ήταν ο Περσικός, ο Κινεζικός, ο Αιγυπτιακός σε ένα ενιαίο Κράτος, ο Ελληνισμός δεν θα είχε δημιουργήσει ποτέ τον Ελληνικό πολιτισμό. Δηλαδή το Ανθρωποκεντρικό Κοσμοσύστημα. Θα ήταν κι αυτός μια Κρατική Δεσποτεία. Το ότι συγκροτήθηκε με βάση τη μικρή κλίμακα της πόλης, είναι η αιτία που ο Ελληνικός κόσμος οικοδόμησε αυτόν τον πολιτισμό, που είναι ο πολιτισμός της νομισματικής οικονομίας, του εμπορίου και της μεταποίησης, ο πολιτισμός της ελευθερίας που διακτινώνεται,... ένας πολιτισμός που θα τον δούμε στη συνέχεια."


Ομιλία του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα και η επικαιρότητά του», που έγινε στις 15 Νοεμβρίου 2015 στο Εμπορικό Επιμελητήριο Κορίνθου, με αφορμή την έκδοση του δεύτερου τόμου του βιβλίου του για το Ελληνικό Κοσμοσύστημα.

Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.




Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

Το πρόβλημα της «αλήθειας»



Ο Γοργίας, μας διδάσκει πως, αρετή είναι η τέχνη του λόγου. Είναι ένα όπλο, μια μορφή δύναμης! Οι Σοφιστές επίσης ανέδειξαν την τεράστια σημασία της τέχνης των λόγων και στην αθηναϊκή Δημοκρατία, όπου η ίδια ήταν μια εξουσία των λόγων, «Σοφιστής» θεωρείται πλέον ένας χρήσιμος άνθρωπος, αφού οι ίδιοι οι Σοφιστές ήταν κι εκείνοι που ανέπτυξαν τη γλώσσα και τη γραμματική της.

Η γλώσσα, θεωρείται δεδομένο, αφού τη γράφουμε, τη διαβάζουμε και τη χαιρόμαστε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι την αναλύουμε και σωστά. Η ανάλυση αυτής λοιπόν, προήλθε από τους σοφιστικούς κύκλους, αυτό δηλαδή που σήμερα θα λέγαμε «φιλοσοφική ανάλυση» της γλώσσας. Ανέπτυξαν τη σύνταξη, την ετοιμολογία, τα μέρη του λόγου. Κατά κάποιον τρόπο, στην εποχή των Σοφιστών γεννήθηκε η καλλιλογία, η καλλιέπεια, μια λέξη αποκλειστικά δική τους. Σ΄αυτό το σημείο να συμπληρώσω πως, ο καθηγητής Βασίλης Κάλφας, μας προτείνει και μας συμβουλεύει να διαβάσουμε το «Ελένης Εγκώμιο» του Γοργία και περισσότερο το αρχαίο κείμενο, όπου θα ανακαλύψουμε εκεί την πληθώρα των εντυπωσιακών λέξεων και συνάψεων.

Ακόμα ένα στοιχείο που αποδίδεται στους Σοφιστές, σημαντικό(!), είναι το γεγονός ότι αναδεικνύουν τη γλώσσα ως πεδίο μελέτης και φυσικά το πόσο σημαντική είναι η γλώσσα για τη φιλοσοφία και όχι μόνο, ως πεδίο άσκησής της. Ποια είναι όμως η σχέση γλώσσας και πραγματικότητας; Και εδώ ακριβώς τίθεται το «πρόβλημα της αλήθειας». Και πόσο άμεση σχέση έχουν τα μέρη του λόγου με τα όντα τα οποία ακούμε ή διαβάζουμε να μας περιγράφουν; Ένα εντυπωσιακά εύστοχο κείμενο από τα διασωθέντα του Γοργία, το οποίο μας δείχνει καθαρά την απόσταση που υπάρχει στη φύση των πραγμάτων, ανάμεσα στα όντα, στη σκέψη που κάνουμε για αυτά και στον λόγο τον οποίο εκφράζουμε τις σκέψεις μας, είναι το παρακάτω:

Το μέσο με το οποίο πληροφορούμε τους άλλους για τα πράγματα είναι ο λόγος, και ο λόγος δεν είναι τα όντα που έχουμε μπροστά μας. Δεν παρουσιάζουμε επομένως στους διπλανούς μας τα όντα, αλλά κάποιο λόγο. [...] Κι όπως το ορατό δεν θα μπορούσε να συλληφθεί με την ακοή, έτσι και το ον, που βρίσκεται έξω από εμάς, δεν θα μπορούσε να γίνει λόγος δικός μας.
Γοργίας, Περί του μη όντος
(Σέξτος Εμπειρικός, Προς μαθηματικούς 7.84)

Αφού λοιπόν έχει πρώτα απ΄όλα συνειδητοποιηθεί αυτή η κατάσταση, αυτή η τεράστια δηλαδή απόσταση του λόγου με τα πράγματα, τότε αυτομάτως τίθεται το θέμα: τι είναι «αλήθεια». Κατά πόσο δηλαδή όλα αυτά που εκφράζουμε ως οτιδήποτε, άποψη, θεωρία και τα λοιπά, κατά πόσο είναι αλήθεια. Ωστόσο, η κλίμακα σχετικότητας ήταν διαφορετική ανάμεσα στους διάφορους Σοφιστές και οι απόψεις τους πολλές και διάφορες. Όμως, το γεγονός του ότι έθεσαν το πρόβλημα των σχέσεων σκέψης και λόγου με πραγματικότητα, δηλαδή με τις αλήθειες, ήταν μια μεγάλη τομή στο τέλος του 5ου αιώνα και η αφορμή για μια νέα κατεύθυνση που παίρνει η φιλοσοφία μέσω της σοφιστικής την εποχή εκείνη.

Ελένη Ξένου

[Να ευχαριστήσω θερμά τον δάσκαλό μας, Βασίλη Κάλφα, που το τελευταίο διάστημα μας έχει εμπλουτίσει τις γνώσεις μας, με την καθ΄όλα ανιδιοτελή και πολύτιμη διδαχή του. Συνεχίζουμε ακάθεκτα! Ε.Ξ.]

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016


Όταν μιλούν οι δάσκαλοι...


artist: eleni xenou


" Το έχω πει νομίζω κι άλλες φορές. Η τέχνη πιστοποιεί την αναπηρία μας κι ο καλλιτέχνης, αυτός που πραγματοποιεί την τέχνη, συνθέτει ένα ύποπτο είδος πολίτου.
Η πολιτεία από παλιά, μεταχειρίζεται τον καλλιτέχνη για λόγους εθνικούς, πολιτικούς, κομματικούς και μη. Κι ο καλλιτέχνης, εννοεί να υπηρετεί πιστά τους άρχοντες αξιωματούχους, τις παρατάξεις και τα κόμματα, που έχουν δύναμη και κυβερνάν την χώρα, με αντάλλαγμα έναν δρόμο που θα φέρει τ΄όνομά του, ή ένα άγαλμα δίχως χέρια, μες τα γεμάτα από κακοποιούς επικίνδυνα δημόσια πάρκα. Κι αν πάλι ο καλλιτέχνης, τυγχάνει μέσα από αυτούς που λέγοντα...«προοδευτικοί», τότες θα εισπράξει και με το παραπάνω την οποιαδήποτε ταλαιπωρία του, όταν με το καλό ή το κακό οι...«επερχόμενοι» γίνουν κατάσταση και φυσικά, δεν θα τους στερήσουν ούτε το όνομα σε κάποιο δρόμο, ούτε και το μαρμάρινο κεφάλι σε κάποιο κήπο δημοσίου ή του λαού, αν δεν του πάρουν οι ίδιοι το κεφάλι ως ενοχλητικού. Διότι βλέπετε, οι καλλιτέχνες μέσα σ΄όλα, έχουν αφέλεια και υπερβολικό πάθος για αθανασία! 
Κοιτάξτε παραδείγματος χάρη την ιστορία της μουσικής και θα βρείτε μια στρατιά από δούλους, συνθέτες και οργανοπαίκτες που έχουν εξαίσια συνυπάρξει με...άρχοντες δυνάστες με παρανοϊκούς βασιλιάδες με δικτάτορες και με ανελεύθερα καθεστώτα. Πώς είναι δυνατόν τα έργα των κυρίων αυτών να μας φωτίζουν και να μας ενδιαφέρουν; Και ποια είναι η λειτουργία αυτή που συντελείται μέσα τους; Κάτι συμβαίνει διαφορετικό. Όχι καθαρό, τόσο σ΄αυτούς που εκπέμπουν μουσική, όσο και σ΄εμάς που την αποδεχόμαστε σαν όσια και ιερή. Κι έτσι μπαίνει το ερώτημα: Μήπως η μουσική αποτελεί ένα ηχητικό Lsd όπως και η ζωγραφική οπτικό; Δηλαδή μήπως αυτό που αποκαλούμε «τέχνη», είναι ένα υποκατάστατο της τέχνης; Γιατί, δε λογαριάζουν τόσο οι συνθήκες μες τις οποίες ζωγράφισαν ή έγραψαν οι καλλιτέχνες, πολυδιαφημισμένα δύσκολες και οδυνηρές, όσο η διάθεση που είχαν μέσα σ΄αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες τους. Και η διάθεσή τους, απ΄όσο ξέρουμε, υπήρξαν μεγαλόσχημοι, αυτο-ικανοποιημένοι και με έντονη οδύνη δημοσίας καταναλώσεως. Τέλος, είναι πνευματικά τα δημιουργήματά τους ή «θεραπευτικά» σε εισαγωγικά, για μια αναπηρία -που δεν θεραπεύεται- δικιά τους και δικιά μας; 
Όμως παράλληλα, σε χώρους εθνικούς, που καταλήγουν φυλακές για ολόκληρους λαούς, υποταγμένες μάζες συγκροτούν/ιδρύουν, όπερες, συμφωνικές ορχήστρες κι ακούν ευλαβικά από 100 φελλούς φρακοντυμένους τα έργα τα σχοινοτενή των προαναφερθέντων δούλων του παρελθόντος, αλλά και των συγχρόνων τοιούτων. Κι αυτό το λένε «ανάπτυξη», «πολιτιστική δραστηριότητα», «κουλτούρα» και άλλα ηχηρά, που συνιστούν συνθέτουν και προβάλλουν τη θλιβερή ελεεινότητα του κόσμου μας και την ομαδική μας πλάνη πάνω σ΄αυτό, που συνηθίσαμε ν΄αποκαλούμε «τέχνη».
Θα με ρωτήσετε: και η «τέχνη»; Αυτή που λειτουργεί μες τους αιώνες, πού θα την κατατάξουμε και πώς θα πάμε να σταθούμε απέναντί της; Θα πρέπει επιτέλους, να μάθουμε να ξεχωρίζουμε ένα μνημείο ποιητικό από ένα μνημείο για κοιμητήρια. Ένα τραγούδι λαϊκό, από ένα τραγούδι για(!) τον λαό. Τις Μινωικές τοιχογραφίες, από τις τοιχογραφίες της Cappella Sixtina. Θα πρέπει να ασκήσουμε τη συγκίνησή μας, να λειτουργεί μες το αληθινό κι όχι μέσα στο μεγαλόσχημο και στο αισθητικό. Δεν αναφέρω βέβαια το χυδαίο, που μες σ΄αυτό με πρόγραμμα, το εμπόριο πάει να μας εντάξει και να μας υποτάξει. Είναι κεφάλαιο χωριστό και θα επανέλθω.
Μα, ας πάμε ξανά στη μουσική και στους αρρωστημένους λειτουργούς της, που έχουν τόση σχέση με το πνεύμα, όση έχει ο Λόφος του Λυκαβηττού με τον μεγάλο Ψηλορείτη. Πριν μερικές εβδομάδες, ήρθε και με συνάντησε ένας μουσικός, πρώτο βιολί απ΄τη συμφωνική του Μπουένος Άιρες, Έλληνας στην καταγωγή. Τον ρώτησα με μια...εκ των προτέρων κατανόηση αν δεν επιθυμούσε ή δεν μπορούσε ν΄απαντήσει. "Πώς παν τα πράγματα μες την Αργεντινή;" Κι έκπληκτος, τον ακούω να απαντά χαριτωμένα, ευτυχισμένα και χαρούμενα: "Πάνε θαυμάσια", λέει, κι άρχισε κιόλας μια άνοδος μεγάλη, οικονομική και πολιτιστική, με το Videla. Πέρασαν βέβαια κίνδυνους και δύσκολες στιγμές με τον Peron, αλλά πια τώρα δόξα το θεό, όλα πάνε μια χαρά!...Με τον Videla φυσικά. Έτσι είπε ο μουσικός ο Έλληνας απ΄την Αργεντινή. Μόνο ένας μουσικός θα μπορούσε να ζει ανενόχλητα μέσα σε τόση ανελευθερία και να μπορεί να παίζει ατάραχος το...βιολί του. Γιατί δεν έμαθε ποτέ κανείς και σε κανένα ωδείο πώς όταν βασανίζονται συνάνθρωποι, ή οφείλεις συμπαράσταση και όλη σου την προσπάθεια για να τους γλυτώσεις, ή το φιλάς μέσα σου, ή αν δε μπορείς να κάνεις τίποτα, προσεύχεσαι. Κι αν παίζεις, αν πρέπει να παίζεις το βιολί σου, το παίζεις χωρίς να υποχρεώνεις τον εαυτό σου να θωρεί πως όλα πάνε όμορφα κι ωραία. 
Αλλά είπαμε, αυτά δε τα μαθαίνουν στα ωδεία. Γιατί εκεί οι μαθητές διδάσκονται να ικανοποιούνται κατ΄ιδίαν. Να συνδυάζουν τους ήχους πάνω σε αυθαίρετους κανόνες και απομονωμένοι απ΄τους πολλούς να σχηματίζουν την εντύπωση ότι επιτελούν πνευματική θεάρεστη εργασία. Πού να τους μείνει ο καιρός και πού να βρουν νοημοσύνη για να τους αποκαλυφθεί ότι εκοιμήθησαν οριστικά σε ηχητικούς οντάδες;..."

Μάνος Χατζιδάκις. Ακούγεται η εκπομπή με τίτλο " Όταν ελευθερωθούμε". Ένα οπτικο-ακουστικό υλικό από τα αρχεία του Τρίτου Προγράμματος.
(απομαγνητοφώνηση & προσωπογραφία Μάνου Χατζιδάκι, Ελένη Ξένου.)



Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016


«Καταστάλαγμα», η όλη ουσία!



Και φυσικά μπορούμε ν΄αλλάξουμε τον κόσμο!
Φαντάζομαι, και λογικό είναι, πως, θα ακολουθήσει η ερώτηση: "Πώς;;;".

Η απάντηση είναι μόνο μία. Με την αντίσταση. Δεν υπάρχει νομίζω, τουλάχιστον επί του παρόντος, κάτι πιο αποτελεσματικό από την αντίσταση. Αντίσταση σε οτιδήποτε ενοχλεί, σε οτιδήποτε εξαπατά και ασχημίζει τις ζωές μας. Αντίσταση μέσω της τέχνης, της μουσικής, της αποχής. Με ξεμπρόστιασμα, με επιμονή, με ποίηση, με δράση... και μπορώ να γράφω μέχρι αύριο. Ο τρόπος αντίστασης είναι κάτι το υποκειμενικό. Και είναι άπειροι και ετερόμορφοι οι τρόποι αντιμετώπισης και αντίδρασης του κόσμου σε μια πιεστική κατάσταση όπως είναι αυτή της εποχής μας. Το καταστάλαγμα όμως που θα βγει από όλη αυτή την αντίσταση, το απαύγασμα όλων αυτών των αλλότυπων πτυχών και πρισμάτων, είναι αυτό που θα κάνει την ουσιαστική αλλαγή στον κόσμο μας! Την αλλαγή στα πράγματα!

Όταν ο κόσμος το αντιληφθεί αυτό και μόνο, τη σπουδαιότητα δηλαδή και την αναγκαιότητα του «κατασταλάγματος» αυτού, τότε θα έχει ξεκινήσει μια ουσιαστική, συνολική και συλλογική δράση από τις κοινωνίες.

Τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για ό,ποια αλλαγή. Για ό,ποια επανάσταση...


Ελένη Ξένου

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016


Ο κόσμος της «νέας τάξης»

δεν είναι ο κόσμος του μέλλοντος




"Σχετικοποιώντας τις έννοιες"

(...) Σήμερα η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η ατομική ελευθερία. Και αυτή υπό προϋποθέσεις. Ελευθερία ατομική σημαίνει, να μπορείτε σήμερα να επιλέξετε πού θα πάτε να πιείτε έναν καφέ, πώς θα ζήσετε, τι θα κάνετε στη ζωή σας, εάν θα εργαστείτε ή θα πεινάσετε. Η ατομική ελευθερία όμως, δεν έχει να κάνει με τις συνθήκες της κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής μας ζωής. Εκεί δεν έχετε παρά μόνον δικαιώματα. Έχετε δικαίωμα να διαδηλώσετε παραδείγματος χάρη. Aυτό δεν είναι ελευθερία. Αυτό είναι δικαίωμα. Εάν είχατε πολιτική ελευθερία, τότε δεν θα χρειαζόταν το δικαίωμα αυτό -θα ήταν περιττό. Διότι εσείς θα αποφασίζατε κι επομένως, δε θα υπήρχε κανένας λόγος να διαδηλώσετε εναντίον του εαυτού σας!...
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι, όλος αυτός ο τραγέλαφος της ιδεολογίας που επενδύεται στην επιστήμη για να είναι αληθοφανής, ΕΞΑΠΑΤΆ. Και αυτό το διαπράττουν οι διανοητές οι οποίοι παίζουν το ρόλο των επιστημόνων. Απλώς κοροϊδεύουν -εξαπατούν την κοινωνία- για να υπηρετήσουν ένα σύστημα ολιγαρχικό από το οποίο αντλούν και οι ίδιοι βεβαίως σημαντικά οφέλη και επικοινωνιακή επιφάνεια. Δεν μπορούν να αποδεχθούν την ιδέα ότι το σύστημα έχει όλα τα προβλήματα τα οποία αναδεικνύει εις βάρος της κοινωνίας επειδή είναι ολιγαρχικό και θέτει εκποδών από την πολιτεία/την κοινωνία των πολιτών. Σήμερα είναι ιδιώτης ο πολίτης.

(...) Στην ελληνική περίπτωση, το μόνο που συμβαίνει είναι να διαγκωνίζονται όλοι με πρόσημο την κομματοκρατία -δηλαδή πώς θα αποκτήσουν τη νομή της εξουσίας- επιλέγοντας σαπρόφυτα ως υποψηφίους, τα οποία θα είναι έτοιμα να υπηρετήσουν κάθε σκοπό που θα τους πει η ηγεσία και οι συγκατανευσιφάγοι. Είναι και η αιτία αυτής της διπλής κατοχής που υφίσταται η χώρα (Ελλάδα) διαχρονικά. Την έννοια «συγκατανευσιφάγοι» την εμφανίζω από πάρα πολλά χρόνια, είναι μια διατύπωση την οποία ο κυνικός φιλόσοφος Κράτης (https://www.google.gr/url…) έχει διατυπώσει με το ίδιο περιεχόμενο. Δηλαδή, στρώνουν το χαλί του πρυτανείου σίτισης για να λεηλατήσουν κάποιοι τον δημόσιο χώρο, με επικεφαλής βεβαίως τους πολιτικούς οι οποίοι τους καλούν όλους μαζί στο κοινό τραπέζι της λαφυραγώγησης για να λεηλατήσουν το δημόσιο αγαθό. Αυτή είναι η έννοια της λέξης. Είναι η λογική της πελατειακής αποδόμησης της κοινωνίας προκειμένου να είναι ελεύθερη και αδιατάρακτη η ηγεμονία των ολιγαρχικών δυνάμεων (και πολιτικών και κοινωνικο-οικονομικών εννοείται) οι οποίοι καθορίζουν τα πολιτικά πράγματα μιας χώρας. Εδώ στην Ελλάδα δεν ήταν οι Αγορές ή η υπεροχή της οικονομίας η οποία οδήγησε σε αυτή την εξέλιξη των πραγμάτων -και με την τελευταία κρίση και με τις προηγούμενες- που, ουσιαστικά οδήγησαν σε μία πλήρη αποσάθρωση και σε ύπνωση του ελληνικού κόσμου. Εδώ στην Ελλάδα, η αιτία αυτής της πραγματικότητας είναι άλλη... Είναι η πλήρης αναντιστοιχία του πολιτικού συστήματος (δηλαδή του κράτους που επιβλήθηκε) σε σχέση με τις προδιαγραφές, το ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το πολιτικό σύστημα ήταν για φεουδαλικές κοινωνίες. Δεν ήταν για κοινωνίες οι οποίες είχαν λογική αυτονομίας και αυτοκυβέρνησης δηλαδή Δημοκρατίας. Ε λοιπόν, είναι ο λόγος για τον οποίον το ίδιο αυτό πολιτικό προσωπικό διαχρονικά κυριάρχησε στο πολιτικό σκηνικό και, αποδομώντας την κοινωνική συλλογικότητα εξαγοράζοντάς την σε ατομική βάση σε επίπεδο ομάδων συμφερόντων αλλά και, δημιουργώντας τις αρνητικές προϋποθέσεις ώστε η μεγάλη αστική τάξη και τα ηγετικά στρώματα του Ελληνισμού που υπήρχαν στον μείζονα ελληνικό χώρο, να μην εισέλθουν στο ελληνικό κράτος, γιατί τότε όλοι αυτοί οι πολιτικοί ηγήτορες θα γίνονταν -μπροστά στο μέγεθος αυτών των δυνάμεων- απλώς, το πολύ-πολύ πρόεδροι ορεινών κοινοτήτων. Αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα.

Γιώργος Κοντογιώργης, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης.


Απομαγνητοφώνηση Ελένη Ξένου.


"Ο κόσμος σήμερα ζει μια ριζική μεταβολή του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού παραδείγματος, όπου συγκρούονται οι δυνάμεις της ολιγαρχικής δεσποτείας με την κοινωνία των πολιτών." Συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό ΕΡΑ Θεσσαλονίκης και στην Δήμητρα Δημητρακοπούλου. πηγή: http://contogeorgis.blogspot.gr