Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017


«Η κάθαρση στο πολιτικό σύστημα δεν αρκεί να γίνει με όρους συγνώμης. Διότι η συγνώμη δεν ξεπλένει τα ανομήματά τους»






Πέτρος Ιωάννου: Αυτό το, «γαϊτάνι πλέκω και δεν αδειάζω» έχει μια επικαιρότητα...Τι λέτε;

Γιώργος Κοντογιώργης: Κοιτάξτε, δεν είναι κακό να μην αδειάζει κανείς. Το θέμα είναι, ούτε καν το τι κάνει...Το τι αφήνει να το κάνουν οι άλλοι έχει σημασία. Διότι αν ο ελληνικός κόσμος διακρίνεται για κάτι στην Ιστορία, είναι να παίρνει τα πράγματα στα χέρια του. Οσάκις τα άφησε να τα διαχειριστούν άλλοι, καταστράφηκε.

Οι Έλληνες; Ποιοι Έλληνες; Οι Αρχαίοι, οι νεότεροι; Ποια γενιά Ελλήνων έπαιρνε τα πράγματα στα χέρια της;

Διαχρονικά, από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας χωρίς σταματημό. Είναι ενδιαφέρον να το προσέξει κανείς, διότι αυτό το ερώτημα -της «ευθύνης»- του ότι αισθάνεται όχι απλώς υπεύθυνος για το ατομικό του αλλά και για το συλλογικό του, συνήθιζαν να το θέτουν με όρους ένταξης του ατομικού στο κοινωνικό. Δηλαδή, όχι να λέμε ρητορικά "πρέπει να έχουμε πολιτική ευθύνη", αλλά να αξιώνουμε, να ασκούμε, εμείς την πολιτική λειτουργία. Δηλαδή να κυβερνάμε τον εαυτό μας ως συλλογικό υποκείμενο. Το να εκχωρούμε σε άλλους την ευθύνη για να αποφασίζουν τι θέλουμε, πώς σκεφτόμαστε, τι κάνουμε, δεν είναι απλώς εφιαλτικό αν το σκεφτεί κανείς. Είναι και εντελώς ανεύθυνο. Είναι ανεύθυνο γιατί, δεν αντιλαμβάνομαι αφού μια κοινωνία ολόκληρη υπάρχει γιατί να μην είναι και υπεύθυνη για τη μοίρα της; Ξέρετε, αγγίζουμε ένα τεράστιο ζήτημα που έχει να κάνει με το πολιτικό σύστημα. Σήμερα, ζούμε σε ένα καθεστώς απόλυτης μοναρχίας, απλώς με εκλόγιμη μορφή και περιορισμένη χρονική διάρκεια στον εξουσιοδοτημένο να την ασκεί, αλλά, είναι απόλυτη μοναρχία. Αποφασίζει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό. Και συνεχώς απορούμε και διαμαρτυρόμαστε γιατί δεν τα κάνει σύμφωνα με τη δική μας άποψη. Ε, αφού λοιπόν εμείς έχουμε άλλη άποψη, γιατί δεν παίρνουμε στα χέρια μας τα πράγματα να τα διαχειριστούμε εμείς; Συνηθίζουν ξέρετε, όλοι αυτοί οι... ιδεολόγοι της ολιγαρχίας, να μιλάνε για λαϊκισμό, αλλά να εννοούν λαϊκισμό αυτό το κοινό στη λογική του ανθρώπου. Ότι, αυτός ο οποίος εκχωρεί τη δική του ευθύνη σε άλλον, θα βρεθεί τελικά χαμένος. Τι είναι λαϊκιστικό λοιπόν; Να αναθέτουμε σε άλλον να μας δουλεύει με απόλυτη ανευθυνότητα και μάλιστα με την βούλα της εξαίρεσής του από τη δικαιοσύνη, δηλαδή από το δικαίωμα να του ζητήσουμε ευθύνες για αυτό που κάνει; Ή, η ευθύνη που μπορεί να αναλάβουμε να ασκήσουμε εμείς την πολιτική μας αρμοδιότητα, δηλαδή να διαχειριστούμε τα του οίκου μας; Εάν είναι τόσο καλύτερο να διαχειριστεί κάποιος άλλος τα συμφέροντά μας σε επίπεδο πολιτείας που είναι το μείζον, γιατί να μην εκχωρήσουμε και τα του οίκου μας -του άμεσου οίκου- δηλαδή του σπιτιού μας. Γιατί να κυβερνάτε εσείς τον εαυτό σας, στο σπίτι σας, να κανονίζεται εσείς τον προϋπολογισμό σας, να κανονίζετε εσείς τι θα γίνει με τα παιδιά σας, τα εγγόνια σας, τους παππούδες σας και λοιπά και αφού θεωρείτε αυτονόητο ότι πρέπει να αναθέσετε σε ένα κόμμα, σε έναν ηγέτη (να τον φτιάξετε ηγέτη, να λειτουργήσει εκτός εργοδότου, δηλαδή να διαχειριστεί το συλλογικό) γιατί αφού είναι καλύτερο αυτό δεν κάνετε το ίδιο και στο σπίτι σας;

Πάλι, γίνεται και στο σπίτι. Ανατίθεται στο δυναμικό σκέλος. Μπορεί να είναι ο σύζυγος ή η σύζυγος, μια γιαγιά...

Στο παρελθόν γινόταν αυτό. Και γι΄αυτό ξέρουμε ότι τα πράγματα αλλού πηγαίναν καλά αν ήταν καλός ο διαχειριστής, αλλού πηγαίναν άσχημα. Μη ξεχνάμε όμως ένα πράγμα: ότι, αυτός ο οποίος διαχειριζόταν στο σπίτι τα πράγματα, είχε και μια ευθύνη την οποία την ζούσε καθημερινά. Έπρεπε να φέρει φαγητό στο σπίτι κι αν δεν έφερνε είχε ευθύνη. Στο επίπεδο της πολιτείας δεν έχει καμιά όμως ευθύνη. Αναλογιζόμαστε ότι, αυτόν στον οποίο αναθέτουμε να διαχειριστεί τις τύχες μας δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη με το νόμο, με το σύνταγμα, δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη ακόμα και για τη διάπραξη της απάτης και μάλιστα το ίδιο το σύνταγμα προνοεί ώστε, να μπορεί να εξαπατά χωρίς συνέπειες;

Άρα σε τι διαφέρει από τον παλιό ηγεμόνα; Πάλι ηγεμόνας είναι, "μοντέρνος ηγεμόνας", έτσι;...

Όπως έχω επανειλημμένα πει, διαφέρει μόνο σε ένα πράγμα. Απλώς ο τότε ηγεμόνας αισθανόταν ότι ήταν ιδιοκτήτης του κράτους με τη βούλα, τώρα, ο ιδιοκτήτης του πολιτικού συστήματος είναι ένα νομικό πρόσωπο, ένα νομικό πλάσμα -το κράτος- και, πάνω στο κράτος ο πραγματικός ιδιοκτήτης που κατέχει την πολιτική αρμοδιότητα και δίνει ψυχή και σκέψη στο κράτος, είναι ο πρωθυπουργός. Ο οποίος όπως ξέρετε, επειδή μιλάνε για πολιτικό σύστημα οι καθ΄ημάς και πέραν ημών δημοκρατίες, δεν έχει καν τα στοιχειώδη μιας πιο αρμονικής ως προς τη διάταξη των εξουσιών ολιγαρχίας. Δηλαδή ο πρωθυπουργός ορίζει και παύει τους υπουργούς του, άρα δεν υπάρχει καμιά συλλογικότητα, δεν μπορεί κανείς απ΄τους υπουργούς  να λειτουργήσει ισότιμα για να είναι συλλογικό το σχήμα, και βεβαίως όπως ξέρουμε καθορίζει αυτός και διορίζει. Αρπάζει επίσης τη βούληση του βουλευτή και την εξαναγκάζει να λειτουργήσει σύμφωνα με τη δική του λογική. Μην απορούμε γιατί πάμε από το κακό στο χειρότερο. Όποιος εκχωρεί σε άλλον τα συμφέροντά του και μάλιστα εν λευκό και με υπογραφή ότι δεν θα τον ελέγχει και δεν θα τον δικάζει, θα εκπλήσσεται διαρκώς γιατί ο άλλος θα κάνει αυτό που του αρέσει. Το αν υπάρχει μια άλλη σχετική λειτουργία δημοσίου συμφέροντος στη Ευρώπη και στο γενικό κόσμο εν γένει, αυτή η διάσταση έχει ένα ιστορικό παρελθόν που συνδέεται με την ιδεολογία. Η ιδεολογία και όχι το σύστημα έπαιζε έναν ρόλο αναπλήρωσης της σχέσης του πολιτικού με το συλλογικό.

Μια στιγμή, όταν λέμε «ιδεολογία» είναι αυτό που λέμε στην κοινωνιολογία η αίσθηση του ανήκειν σε μια ομάδα;

Όχι, όχι... Η ιδεολογία στην έκφραση που την παραδίδει ο καθένας είναι αν είναι κανείς σοσιαλιστής, αν είναι φιλελεύθερος και λοιπά. Θεωρούσε λοιπόν ότι έπρεπε να ακολουθήσει μια πολιτική σοσιαλιστική, δηλαδή σε αρμονία με ορισμένα κοινωνικά στρώματα της κοινωνίας ή με άλλα κοινωνικά στρώματα. Αυτό και μόνο. Διότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις -όπως ξέρουμε και είναι αδιαμφισβήτητο- δεν υπόκειται σε αμφισβήτηση και σε κριτική, αυτό που θα πω ότι, ταυτίζονται ως μια σταγόνα νερού στα πάντα! Στο πολιτικό σύστημα, στην λογική της διαχείρισης του πολιτικού συστήματος, στις σχέσεις του πολιτικού συστήματος με την κοινωνία. Δεν διαφέρουν σε κάτι.

Το «πελατειακό» δηλαδή σύστημα.

Και πελατειακό να μην είναι, το πολιτικό σύστημα που λέει ότι ο πρωθυπουργός ή ο πρόεδρος αλλού, είναι αυτός που κατέχει το πολιτικό σύστημα σήμερα και κάνει ό,τι του αρέσει, είναι παντού το ίδιο. Τι έχει αλλάξει αν θέλετε σήμερα; (Γιατί, έχει ενδιαφέρον να προσέξουμε πόσο τα πράγματα άλλαξαν μέσα σε μια εικοσαετία, για να είμαστε πιο επιεικείς). Σήμερα, έχουμε δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις. Ανεξαρτήτως του πόσα κομματικά μορφώματα υπάρχουν στο εσωτερικό αυτών των δυνάμεων. Δύο κύριες πολιτικές κατευθύνσεις. Η μια που είναι η καθεστωτική, η υπάρχουσα ήδη από το παρελθόν που μεταλλάχθηκε και είναι η νεο-Δεξιά και η νεο-Αριστερά, που σημαίνει η νέα φιλελεύθερη λογική των πραγμάτων που προέρχεται απ΄ευθείας από τον φιλελευθερισμό και η άλλη που είναι η Αριστερή εκδοχή των πραγμάτων που έγινε πιο προωθημένη στο νεο-φιλελεύθερο σκεπτικό της. Η νεο-Αριστερά και η νεο-Δεξιά έχουν μόνον ως προς ένα πράγμα σκοπό πολιτικής. Να υπηρετούν τη λογική και τον σκοπό των αγορών. Το συμφέρον των αγορών. Κι απ΄την άλλη μεριά, υπάρχει η λεγόμενη στην Ευρώπη(Δύση) ακρο-Δεξιά, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά, η κλασική φιλελεύθερη παράταξη που ίσχυε στον δυτικό κόσμο μέχρι τη δεκαετία του ΄80. Για κάνετε μια αναδρομή λοιπόν και σκεφθείτε, τι είναι αυτό που οδήγησε τον κλασικό φιλελευθερισμό να θεωρείτε σήμερα ακρο-Δεξιά; Η Λεπέν, η οποία καθάρισε το τοπίο σε σχέση με τον πατέρα της (χωρίς να κρίνουμε την δική μας ακρο-Δεξιά η οποία δεν πατάει σε έδαφος ρεαλιστικό για να ξέρει) ζει σε άλλο παρελθόν. Η ακρο-Δεξιά λοιπόν στην Ευρώπη σήμερα και στη Δύση γενικότερα, δεν είναι η φασιστική Δεξιά του μεσοπολέμου. Ακρο-Δεξιά σήμερα θεωρείται ο κλασικός φιλελευθερισμός σε όλα τα επίπεδα. Κι από την άλλη μεριά, υπάρχει η νεοφιλελεύθερη λογική των αγορών. Γι' αυτό και βλέπετε ότι, ο διαγκωνισμός που γίνεται σήμερα παραδείγματος χάρη ανάμεσα στην Νέα Δημοκρατία και στο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τις αντίστοιχες δυνάμεις στην Ευρώπη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ποιος θα ασκήσει τη νομή της εξουσίας. Δεν έχουν διαφορές πολιτικής. Οι βασικοί πυλώνες των αγορών είναι παρόντες και διαγκωνίζονται ποιος θα τους εφαρμόσει καλύτερα. Και δεν υπάρχει δικαιολογία ξέρετε του μνημονίου για την Συριζαία Αριστερά. Μην μπερδευόμαστε. Και το μνημόνιο να μην υπήρχε, το ίδιο θα έκανε με μια διαφορά: ότι, θα "ξεσάλωνε" κυριολεκτικά στο επίπεδο της πελατειακής λεηλασίας της χώρας. Το κάνει ήδη, αφού, μέσα στο μνημόνιο διεξάγει άθλια πελατειακή σχέση, αντί δηλαδή να ανασυγκροτήσει τη χώρα, αυξάνει τα δικά της προνόμια -οι απολαβές των βουλευτών έχουν αυξηθεί- και, παρουσιάζει τον χειρότερο εαυτό της Δεξιάς (της χειρότερης Δεξιάς) και μάλιστα του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και του σημιτικού, ως προοδευτική Αριστερή πολιτική.

Μια στιγμή, να το καταλάβω καλύτερα... Δηλαδή, τα παλιά αυτά σχήματα θέλουν τις παραδοσιακές μορφές εξουσίας, ενώ οι σημερινοί εκχωρούν αυτές τις μορφές σε τραπεζίτες και σε λόμπι διεθνή;

Σε επίπεδο πολιτικής βάζουν απλώς την υπογραφή τους και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο, γιατί δεν την βάζουν την υπογραφή τους εξαναγκαστικά. Τη βάζουν με πεποίθηση ότι κάνουν και το Αριστερό ή Δεξιό -δεν έχει σημασία τι. Κοιτάξτε, είναι τρεις οι βασικοί πυλώνες της λογικής των αγορών. Είναι, η ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου, είναι η ελεύθερη διακίνηση των αγαθών και υπηρεσιών και η ελεύθερη διακίνηση της εργασίας. Αυτά τα τρία για να λειτουργήσουν όμως, χρειάζονται ένα πολιτικό σύστημα που, τα διαχειρίζεται με τον ελεύθερο τρόπο που θέλουν οι αγορές. Τι δεν θέλουν λοιπόν οι πολιτικές δυνάμεις μαζί με τις αγορές; Να ανασυγκροτηθεί ο συσχετισμός δυνάμεων σε επίπεδο πολιτικής ώστε, οι αγορές να μην έχουν αυτήν την παντοδυναμία να κάνουν ό,τι τους αρέσει. Το ζήτημα δεν είναι να καταργήσουμε παραδείγματος χάρη αυτό που λέγεται «παγκοσμιοποίηση». Διότι είναι μια δυναμική των πραγμάτων που δεν καταργείται. Θα μας πάει πίσω πολύ κι από πολλές απόψεις. Αυτό που κάνουν, είναι, να διαχειρίζονται με πολύ αντιδραστικό τρόπο το ζήτημα της πολιτικής, άρα τις σχέσεις του με την κοινωνία, ώστε να κρατούν δέσμια την κοινωνία σε αξιακές παραδοχές σε συστήματα του 18ου αιώνα, γι΄αυτό και επικαλούνται τον Διαφωτισμό, να τους λένε ότι έχουν Δημοκρατία, να μην μπας και ξεφύγουν από το στερεότυπο, γιατί η άλλη λύση που τους απειλούν είναι τι; Η δικτατορία. Λοιπόν, μένουν σ΄αυτό το πλαίσιο και τι κάνουν; θέτουν σε καθεστώς πολιτικής αδυναμίας τις κοινωνίες ώστε να κυριαρχούν οι αγορές. Γι΄αυτό και τους βλέπεται με τόσο μίσος να διακινούν την ιδέα ότι όποιος αναφέρεται στο συμφέρον της κοινωνίας είναι λαϊκιστής. Όποιος αναφέρεται στην κοινωνική συλλογικότητα που εν τέλη είναι η συνείδηση κοινωνίας που με τον απλό τρόπο την αποκαλούμε έθνος, παθαίνουν αλλεργία. Οτιδήποτε δηλαδή μπορεί να συγκροτήσει μια συλλογικότητα, μια συλλογική αντίσταση απέναντί τους, την αντιμετωπίζουν με απέχθεια και γι΄αυτό της δίνουν και στερεότυπα τα οποία στον ορισμό, τα οποία ακριβώς τα απαξιώνουν.

Να σταθούμε λίγο στη φράση: "αλλιώς υπάρχει η απειλή της Δικτατορίας". Τι μορφής; Στρατιωτικής;

Δεν έχει σημασία. Άλλο όμως είναι το ζήτημα. Λένε αυτοί, ότι υπάρχει ένα μόνο πολιτικό σύστημα και η παρέκκλισή του. Το πολιτικό σύστημα που υπάρχει είναι αυτό που υπάρχει σε όλο τον κόσμο, δεν διαφέρει. Το πολιτικό σύστημα της Κίνας με το πολιτικό σύστημα οποιασδήποτε χώρας της Ευρώπης είναι το ίδιο. Το πολιτικό σύστημα πώς ορίζεται; Απ΄τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής. Η χρήση των σχέσεων εξουσίας μέσα στον πυρήνα του συστήματος αλλάζει. Εκεί είναι ένα κόμμα που κάνει, εδώ εναλλάσσονται οι ηγεμόνες. Αυτό δεν κάνει τη δημοκρατία. Αυτό απλώς αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Αλλά, το αν κατέχει ο πρόεδρος, ο πρωθυπουργός, ο οποιοσδήποτε την πρώτη του κυρίαρχη εξουσία, δηλαδή ποιος αποφασίζει για τις τύχες μιας κοινωνίας, ελάχιστα διαφέρει. Όλα αυτά με τα οποία κοροϊδεύουν και τους φοιτητές μας οι συνταγματολόγοι και άλλοι, ότι δηλαδή η τυπολογία των πολιτικών συστημάτων περιορίζεται στο αν είναι βασιλευομένη, προεδρική, πρωθυπουργική και άλλα τινά, αυτά είναι ο σανός για τα πρόβατα, για τα ζώα εν πάση περιπτώσει που τρώνε σανό. Λοιπόν, η σωστή αποτύπωση του πολιτικού συστήματος έχει να κάνει με τους τρεις πυλώνες του. Τη σχέση δηλαδή μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής που, αναλύεται σε τρία πολιτικά συστήματα.  Την μοναρχευομένη ολιγαρχία (εκλόγιμη ή κληρονομική), την αντιπροσώπευση και την δημοκρατία. Τα άλλα είναι παραμύθια. Το ερώτημα λοιπόν είναι, πώς γίνεται και μας λένε ότι το σύστημα που έχουμε είναι και δημοκρατικό και αντιπροσωπευτικό, αλλά δεν είναι αυτό που είναι τελικά; Δηλαδή, τη μοναρχευόμενη ολιγαχία; Και στον αντίποδα αυτού του συστήματος μας βάζουν το αυταρχικό καθεστώς. Αυτό δεν μας περιορίζει την σκέψη; Δεν μας περιορίζει τη δυνατότητα να πάμε πιο πέρα; "Δεχθείτε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι το καλύτερο από τα χειρότερα πολιτεύματα, δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός απ΄τη δικτατορία από εκεί και πέρα, γιατί σας απειλώ με την δικτατορία". Λένε, το αυταρχικό καθεστώς του κοινοβουλευτισμού είναι καλύτερο απ΄τη δικτατορία. Κοιτάξτε, η ποσόστωση της καταστολής τα κάνει να διαφέρουν. Και το είδος της καταστολής. Όταν ένα σύστημα είναι μοναρχικό, είτε είναι εκλόγιμο είτε είναι κληρονομικό, το ίδιο πράγμα είναι. Δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό. Απλός, το ένα σε αφήνει να μιλάς λίγο πάρα πάνω απ΄ότι αφήνει το άλλο. Σε αφήνει να διαδηλώνεις γιατί ξέρει ότι δεν παράγει κανένα πολιτικό αποτέλεσμα η διαδήλωση. Αυτός έχει την εξουσία, αυτός αποφασίζει, αυτός κάνει ό,τι γουστάρει. Αλλά, ελάτε στο συλλογισμό που οδηγεί αυτό το πράγμα. Κάντε έναν απολογισμό μιας σκέψης. Ότι αφήνουμε τις τύχες μιας ολόκληρης χώρας σε έναν άνθρωπο που μπορεί να τις κάνει ό,τι θέλει. Εκχωρούμε τη βούλησή μας κι αντί να εκφράσουμε εμείς βούληση για το τι θέλουμε, του λέμε "αποφάσισε εσύ τι θέλουμε σε πρώτο και τελευταίο βαθμό". Και μάλιστα, τον εξουσιοδοτούμε με το νόμο να μας εξαπατά,να μας δηλώνει σήμερα ότι θα κάνει το Α ή το Β και αύριο να κάνει κάτι τελείως το διαφορετικό. Και να μην μπορούμε στο τέλος να ζητήσουμε ούτε καν ευθύνες. Κι όχι μόνο ευθύνες, αλλά να τον σταματήσουμε στον δρόμο να του πούμε: "ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΡΕ ΑΔΕΡΦΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ".

Ναι. Βάλτε μια άνω τελεία εδώ, να πάμε στα καθημερινά. Πλησίασαν κάποιοι δημοσιογράφοι κάποια γιαγιά και τη ρώτησαν τι αγόρασε από την αγορά. Αγόρασα λέει, δύο κιλά κρέας, ένα για τα Χριστούγεννα κι ένα για την Πρωτοχρονιά. Και καταλήγει στο τέλος: "τ΄ακούτε; χαιρετίσματα στην εξουσία που λένε...". Το δώσε το μήνυμά της. Δηλαδή ότι, εγώ πασχίζω, κάνω τον αγώνα μου τον προσωπικό, αυτό είναι το μισό όμως. Το άλλο μισό πότε; Σε ποια δεκαετία είμαστε; Του ΄50 που έτρωγαν κρέας μια φορά την εβδομάδα;

Το χειρότερο είναι ότι είμαστε στη λογική του 18ου αιώνα. Δηλαδή, μας επιτρέπουν να εκτονωθούμε ασκώντας κριτική ως ιδιώτες. Και τελειώνει.

Και, νομίζει ότι το έκανε το καθήκον επειδή διαπίστωσε δυο πραγματάκια ή επειδή έβρισε;...

Ακούστε με. Η γιαγιά αυτή εξέφρασε την οργή της. Ο κόσμος που την άκουσε ενθουσιάστηκε για την έκφραση με ευθαρσή τρόπο της οργής της. Και... κοιμήθηκαν όλοι πολύ όμορφα γιατί έκαναν το καθήκον τους. Προέβαλαν πολιτική αντίσταση στην εξουσία. Αυτά, είναι αξιακά μιας αντίληψης του 18ου αιώνα. Τελειώσαμε μ΄αυτά όμως. Δεν παράγουν πολιτικό αποτέλεσμα. Η γιαγιά λοιπόν αυτή αγόρασε ένα κιλό κρέας για Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, αυτοί όμως οι κύριοι που έχουν εξουσιοδοτηθεί από την όποια γιαγιά να αποφασίζουν ακόμα και για τις μισθολογικές τους απολαβές, για τις φορολογικές τους απαλλαγές, είναι εκείνοι οι οποίοι κοστίζουν πάνω από 600.000 χιλιάδες το χρόνο στη γιαγιά και στην κάθε γιαγιά. Το αναλογίζεστε; Και έχουν τέτοιο θράσος, που, οι Συριζαίοι της Αριστεράς έχουν αυξήσει τις αποδοχές, το κόστος κάθε βουλευτή και υπουργού ο οποίος το μόνο που κάνει είναι να υπογράφει ό,τι του λέει ο πρωθυπουργός. Και, το χειρότερο είναι ότι, εάν τους το προσάψεις, ότι δεν έχουν καν τη στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία (να δείξουν όχι αλληλεγγύη αλλά ένα πρόσχημα αλληλεγγύης) ξέρετε τι θα σας πουν; Ό,τι λένε και σε εμένα όταν τους το αντιτείνω. -Η κυρία Δούρου, η κυρία Φωτείου, μεγάλες "προσωπικότητες"-. Το σύστημα λέει ότι μας κυβερνούν οι καλύτεροι. Γι΄αυτό και μας κυβερνούν αυτοί. Ότι, αυτά τα λέει η Χρυσή Αυγή. Είναι ξεδιάντροποι! Έχουν θράσος! Ξέρετε γιατί έχουν θράσος; Γιατί έχουν εξουσία και απολαβές που δεν τις έχει ένας μεγαλο-επιχειρηματίας διεθνούς βεληνεκούς στην ιδιοκτησία της επιχείρησής του. Γιατί μπορούν και υπογράφουν αυτοί μόνοι τους, ελευθέρας βουλήσεως και ανεξελέγκτως, για τις απολαβές και για το καθεστώς τους. Βεβαίως και θα αγωνιστούν αυτοί οι άνθρωποι να κρατήσουν τη θέση τους και τα προνόμιά τους και τις απολαβές τους. Γιατί αυτά τους έβγαλαν απ΄την αφάνεια στην κορυφή. Αλλά στην κορυφή, φαίνονται και τα οπίσθια όπως λέει και η γνωστή στην καθαρεύουσα παροιμία.

Ναι... Δε ξέρω αυτό πόσο θα αντέξει, αυτοί ισχυρίζονται ότι θα πάνε μέχρι το Φθινόπωρο του ΄19,  μια πληροφορία λέει ότι έδωσαν στον Τσίπρα οι Χουλιαράκης και Τσακαλώτος τις παραιτήσεις τους, ίσως αυτή η κίνηση να προμηνύει και εκλογές. Αλλά πάλι, είναι ώριμος ο λαός;

Τώρα, κύριε Ιωάννου, μου ακυρώνεται όλο το σκεπτικό που είπα πριν. Ποσώς ενδιαφέρει αν θα παραιτηθεί ο κάθε κακομοίρης εκεί πέρα που υπογράφει και διαχειρίζεται τα κάθε λογής μνημόνια, για να πάει κάποιος άλλος στη θέση του. Ποσώς ενδιαφέρει. Γιατί του δίνουμε τόση σημασία; Και δεύτερον, τι θα πει ωριμότητα του λαού; Έναν λαό τον οποίον τον πήραν από μια ισχυρή θεσμιμένη συλλογικότητα, που κυβερνούσε ο ίδιος ιστορικά σε όλη τη διάρκεια ακόμα και σε καθεστώς ολικής κατοχής τα του οίκου του -του δικού του οίκου έστω- και έρχεται τώρα αυτός ο κόσμος να ενοχοποιηθεί ότι δεν είναι ώριμος επειδή τον έχουν εξαναγκάσει να ζει την ιδιωτεία.  Τι θα έπρεπε να κάνει ο λαός αυτός για να φανεί ότι είναι ώριμος, εκτός από το να ψηφίζει όπως τον εξαναγκάζουν μονοσήμαντα να ψηφίζει τον έναν αντί του άλλου; Αυτοί όλοι δεν είναι οι ίδιοι; Οι μηχανισμοί δεν τους βγάζουν; Δηλαδή, δύο αιώνες κρατικού βίου δε μας έπεισαν ότι όσες φορές και να ψηφίσουμε υπέρ μιας εναλλαγής στην εξουσία το μόνο που κάνουμε είναι να καταψηφίζουμε τον προηγούμενο που μας κατέστρεψε και, απλώς να βγάζουμε κάποιον άλλον απ΄τους μηχανισμούς κατά τον τρόπο της διαιτησίας για να κάνει τα χειρότερα;

Οι μηχανισμοί, δεν είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας;

Όχι δεν είναι! Ακούστε με. Έχουμε καλές προθέσεις όντας στον ιδιωτικό μας βίο και κοιτάζοντας ψηλά στο βουνό της εξουσίας. Ερώτηση: Έχετε καμιά δυνατότητα να πολιτευτείτε αν έχετε καλές προθέσεις, για να βρεθείτε στα ανώτερα κλιμάκια... (διακόπτεται)

Με το ισχύων σύστημα, αυτό προβλέπεται και αυτό έχω κάνει, πέρσι το Σεπτέμβριο για πρώτη φορά. Και αυτό θα κάνω ες αεί...

Μισό λεπτό, και τι πιστεύεται; Ότι, εάν κάνετε ξανά το ίδιο θα έχετε καλύτερο αποτέλεσμα από αυτό που είχατε την πρώτη φορά;

Από πρώτη όψη όχι. Τα ζόρια όμως δε θα΄ναι ίδια...

Αυτό σας επιτρέπει να αισθανθείτε ότι κάνατε το καθήκον σας; Σας λέω με απόλυτη βεβαιότητα, ότι είναι μια ψευδαίσθηση διότι το καθήκον αυτό δεν παράγει κανένα αποτέλεσμα.

Δε παράγει σήμερα. Αύριο; Δε ξέρουμε ποια θα είναι τα ζόρια και πώς θα αντιδράσει ο κόσμος.

Αφού ελέγχουν «το επικοινωνιακό σύστημα», ελέγχουν τον πολιτικό λόγο. Δεν τους ενδιαφέρει αν εμείς οι δύο κουβεντιάζουμε εδώ τώρα και ασκούμε κριτική και δη έντονη κριτική. Τους ενδιαφέρει το σύνολο του πολιτικού λόγου να καθοδηγείται, ώστε, και θεσμικά επίσης προστιθέμενο το αποτέλεσμα να τους βγάζει με μικρό έστω ποσοστό στην κυβέρνηση και να ασκούν την ηγεμονία τους.

Φανταζόταν ποτέ το ΠΑΣΟΚ ότι απ΄το 48%  θα πάει στο 4,8%; Ή ο Τσαουσέσκου φανταζόταν ότι στην πλατεία μετά από κάποια δευτερόλεπτα τον περίμεναν αυτά που δεν είχε ποτέ κατά νου υπολογίσει;

Ακούστε, μην πάμε στο Τσαουσέσκου, αν και κατ΄αναλογίαν τα ίδια ισχύουν. Μην περιοριζόμαστε στην μικροπολιτική. Το ΠΑΣΟΚ, μπορεί να είχε 50% και να έγινε 3%. Είναι άνευ σημασίας. Τη θέση του ΠΑΣΟΚ την παίρνει άλλο ΠΑΣΟΚ.

Ε, γιατί να τρώει σανό ο ψηφοφόρος και να φεύγει απ΄τη μια στρούγκα την πράσινη και να πηγαίνει στην άλλη στρούγκα την κόκκινη; Να κάνει τι;

Είναι η απελπισία του κόσμου που προέρχεται από τη λεηλασία που υφίσταται. Είτε είναι το ΠΑΣΟΚ -αυτό προσπαθώ να δείξω- είτε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε η Νέα Δημοκρατία είτε οποιοσδήποτε που ελπίζει σε εξουσία, μη πιάσετε τα κόμματα τα οποία δεν καταφέρνουν καν να μπουν στη Βουλή -όχι γιατί οφείλονται αυτά, μη το παρεξηγήσουμε αυτό- αλλά γιατί το σύστημα δε θα τα φέρει ποτέ σε θέση εξουσίας. Εκτός αν καταρρεύσει ή ανατραπεί. Λοιπόν, να είμαστε σαφείς. Θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Είναι μακρινό για να μη δημιουργεί πάθη και κάνει συνειρμούς. Θα αναρτήσω, θα δημοσιεύσω ένα κείμενο, του Ψελλού.
Ο Ψελλός είναι στα μέσα του 11ου αιώνα (1050 περίπου). Λοιπόν, περιγράφει, πώς κατέστρεψαν λεηλατώντας και αυξάνοντας με πελατειακούς όρους ολόκληρη τη βυζαντινή κοσμόπολη. Ένα τεράστιο και ηγεμονικό κράτος για την εποχή. Οι προηγούμενοι. Ήρθε λοιπόν κάποια στιγμή στην εξουσία ένας βασιλείας (τον οποίο και τον περιγράφει) ο Ισαάκιος Κομνηνός. Ο οποίος ήταν αυστηρός και λοιπά αλλά, θέλησε λέει να ανατρέψει όλη αυτή την κατάσταση και μάλιστα μονομιάς! Να νοικοκυρέψει το κράτος, να στήσει τα πράγματα στη θέση τους και να καταργήσει όλα αυτά τα λεηλατικά στοιχεία της πολιτικής των προηγουμένων. Πού καταλήγει; Ότι δεν πέτυχε πολλά πράγματα και συγχρόνως, ότι ενσωματώθηκε κι έκανε κι ο ίδιος τα ίδια. Γιατί αυτό; Γιατί, κύριε Ιωάννου, το σύστημα, θα βρει τρόπους -παρ΄όλο που έχεις καλές προθέσεις να διορθώσεις τα πράγματα- να σε επαναφέρει στην τάξη του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, ή αλλάζουμε το σύστημα, ή τα ίδια θα γίνονται. Όπως δύο αιώνες γίνονται τα ίδια. Κόμματα και πρωτοβουλίες καλών προθέσεων δημιουργήθηκαν καθ΄όλη τη διάρκεια των δύο αιώνων του ελληνικού βίου. Αλλά δε υπήρξαν ποτέ αυτά κόμματα εξουσίας. Υπήρξαν οριακά και στο τέλος ξέφτισαν. Ας διερωτηθούμε γιατί; Δεν είναι μομφή σ΄αυτούς οι οποίοι έχουν καλές προθέσεις και το παλεύουν. Είναι διαπίστωση, για να αντιληφθούν ότι δεν αλλάζει το σύστημα αυτό με τις καλές προθέσεις, με τη δεοντολογία. Δεν αλλάζει απ΄τους ίδιους που έχουν καλές προθέσεις. Αν ανέβουν στην εξουσία θα κάνουν τα ίδια κατ΄ευθύνη, θα ενσωματωθούν και συνεπώς, καιρός είναι να δούμε κάτι άλλο. Να μεταφερθούν και οι κοινωνίες -μεταξύ των οποίων με προτεραιότητα η ελληνική- στο μέλλον και το μέλλον είναι να γίνουν θεσμοί οι ίδιες. Να συναποφασίζουν για τη μοίρα τους. Να μην αφήνουν δηλαδή την τύχη τους απ΄τα χέρια τους να την διαχειρίζεται κάποιος τρίτος ελευθέρως και ανεξέλεγκτα.

Κάποτε, το γνωστικό επίπεδο των ανθρώπων ήταν χαμηλότερο. Δεν πήγαιναν όλοι στο πανεπιστήμιο. Έβλεπαν τον γιατρό ή τον καθηγητή, τη δασκάλα του χωριού ή τον χωροφύλακα από απόσταση, ή ο παπάς, όλοι αυτοί είχαν αξία. Εκχωρούσαν λοιπόν και το θεωρούσαν φυσιολογικό, την εξουσία του τόπου. Σήμερα όμως, που σχεδόν όλοι έχουν περάσει από κάποιο πανεπιστήμιο, γιατί να βλέπουν αυτούς τους ανθρώπους ή κάποια κομμάτια της εξουσίας έτσι απ΄τα χαμηλά;

Αυτό είναι ένα καλό επιχείρημα που μου επιτρέπει να επαναλάβω ένα πράγμα: ότι, υπάρχει η απόλυτη σύγχυση ανάμεσα στην έννοια της αριστείας, δηλαδή στον σεβασμό στην αξία του ανθρώπου, ιδίως όταν εκφράζει την πνευματικότητα και, την άσκηση της εξουσίας. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η αξία, ο σεβασμός στην αξία, είναι ίδιον της δημοκρατίας. Η αριστοκρατία, είναι ίδιον της ολιγαρχίας. Ε, εάν την αξία την ανάγει κανείς σε προνόμιο που εκχωρεί στον προνομιούχο αυτόν που το κατέχει -άρα στους ολίγους- το πολιτικό σύστημα, τότε, δεν μιλάμε για αξία. Μιλάμε για ένα άλλο πολιτικό σύστημα. Αυτό είναι η γενική αρχή. Πάμε τώρα στα συγκεκριμένα. Δεν είναι η παιδεία που φτιάχνει το σύστημα. Δεν είναι η παιδεία που κάνει τον άνθρωπο να αποφασίζει έτσι ή αλλιώς. Μη ξεχνάμε ότι, οι Αθηναίοι που είχαν τη δημοκρατία και όλοι οι άλλοι Έλληνες, από τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι και τον 19ο αιώνα μ.Χ. είχανε την απόλυτη αγραμματοσύνη στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Δεν ξέρανε να γράφουν το όνομα, δεν ξέρανε ούτε το αλφάβητο. Αλλά είχαν πολιτική παιδεία δημοκρατίας. Η οποία και δημιουργήθηκε για συγκεκριμένους λόγους. Σήμερα η παιδεία η οποία διδάσκεται -και να κρατάτε επιφύλαξη- όση πιο πολλή παιδεία με την έννοια της  διδασκόμενης γνώση, τόσο πιο ολιγάρχης και αλαζόνας γίνεται στον κανόνα του. Η παιδεία τι διδάσκει σήμερα τους νέους ανθρώπους; Μια απολύτως καθεστωτική και στρεβλή εκφυλιστική εκδοχή του σημερινού πολιτικού συστήματος. Ούτε καν τις παρεκκλίσεις του δεν διδάσκονται. Ανοίξτε τα βιβλία του σχολείου να δείτε. Και για να μην πάμε στο Δημοτικό-Γυμνάσιο και Λύκειο, ας πάμε στο Πανεπιστήμιο. Λοιπόν, διδάσκονται ακόμη τον Τοκβίλ, τον Χόμς και άλλους, για να μας πουν τι είναι δημοκρατία. Το μαυσωλείο δηλαδή της απόλυτης μοναρχίας. 
Να έρθουμε όμως στα σημερινά. Αναφερθήκατε στον παπά. Ξέρετε, ο σεβασμός που είχε στις ελληνικές κοινωνίες ο κόσμος, απέναντι στον παπά και στον δάσκαλο, ήταν ο δημοκρατικός σεβασμός. Δεν του ανέθεταν πολιτική εξουσία κατά κανόνα. Και αν του ανέθεταν, τον είχαν σε απόλυτο έλεγχο. Δεν του έδιναν τη γενική εξουσιοδότηση να κάνει ό,τι γουστάρει κι από πάνω να τους ενοχοποιεί ότι αυτοί φταίνε που τον εξέλεξαν. Υπάρχει μια διαφορά. Μην το μπερδεύουμε. Βγήκαμε από έναν ιστορικό χρόνο ο οποίος κρατούσε τον ελληνισμό σε ένα επίπεδο το οποίο το γνωρίζουμε όλοι και μπήκαμε σε έναν ιστορικό χρόνο απολυταρχίας με την απελευθέρωσή μας. Όχι γιατί δεν έπρεπε να υπάρξει η απελευθέρωση και μη το συγχέουμε. Είναι γιατί, ηττηθήκαμε κι αποφάσιζαν πια οι άλλοι τι θα γίνει. Και τώρα πια έχουμε εθιστεί, οτιδήποτε κάνει η εσωτερική πολιτική τάξη (δηλαδή το πολιτικό σύστημα που συγκροτεί ένα κράτος κατοχής) να το αποδίδουμε σε συνωμοσίες άλλων. Να τελειώνει αυτή η ιστορία! Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να μη μένουμε έκθαμβοι μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν  και τα οποία στη συνέχεια φροντίζουν οι κύριοι της εσωτερικής κατοχής να τα μεταθέτουν ως ευθύνες στους τρίτους και για την επίλυσή τους επίσης όπως κάνουν σήμερα.

Μια στιγμή να φέρω άλλο ένα παράδειγμα, δεν έγινα σαφής. Υπήρχαν εκείνες τις εποχές ο κομματάρχης σε κάθε περιοχή, όπως και οι προξενιτάδες. Σήμερα, όλοι αυτοί έχουν εκλείψει. Το ίδιο και οι κομματαρχαίοι έχουν εκλείψει. Αλλά πάλι είναι μέσα στο μαντρί. Εγώ, δεν το καταλαβαίνω αυτό. Γιατί νιώθουν ασφάλεια σ΄αυτό το γηρασμένο μαντρί;

Κύριε Ιωάννου, ο νεοέλληνας μεγάλωσε και διδάχθηκε επί δύο αιώνες τα αντίθετα τα οποία ζούσε. Είναι σε μία ληστρική αντίληψη των πραγμάτων. Από τη μια μεριά έχει την πολιτική νοοτροπία του παρελθόντος -γιατί οι νοοτροπίες δεν εξαλείφονται- και συγχρόνως ένα σύστημα που απαγορεύει σε αυτές τις νοοτροπίες να τις ζει με τον τρόπο που τις ζούσε. Ο Έλληνας είχε υψηλό δείκτη πολιτικής παιδείας που δηλώνει τη δημοκρατία και εκλήθη να ζει μέσα σε ένα καθεστώς απολυταρχίας. Εκεί λοιπόν, όταν είχε την ίδια ανάγκη, αντί να πηγαίνει στο δήμο, δηλαδή στο σύνολο του κόσμου που μαζεύονταν για να συναποφασίσει και να πει το πρόβλημά του, πήγαινε στον πολιτικό. Ο πολιτικός λοιπόν, δεν είχε λόγους να κάνει πολιτικές ανάπτυξης μιας περιοχής. Είχε λόγους να κάνει πολιτικές πελατείας, δημιούργησε μια ιεραρχία πελατειακή με νουθετώ δημόσιου. Αυτό έλεγχε. Και όποια επιχείρηση θέλησε να αναπτυχθεί στην Ελλάδα έπρεπε να δεχθεί αυτούς τους όρους ιδιοποίησης. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Άρα λοιπόν, ο κομματάρχης, έπαιζε αυτόν το ρόλο. Σήμερα δε χρειάζεται ο κομματάρχης γιατί άλλαξαν τα δεδομένα αλλά δεν άλλαξε το σύστημα.

Είναι οι συνδικαλιστές πάλι, σε ρόλο κομματάρχη.

Τώρα, έχουν ανακαλυφθεί τις τελευταίες δεκαετίες, μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ). Συμμορίες οι οποίες έχουν αδιαφανείς χρηματοδοτήσεις, πολύ ύποπτες τις περισσότερες φορές και κυρίως είναι ανεξέλεγκτες. Έχουν καταλάβει τη θέση και το ρόλο της λειτουργίας του κράτους. Αντί δηλαδή να πάει το κράτος να παίξει το ρόλο του εκεί που πρέπει να τον παίξει, είτε στην κοινωνική πρόνοια είτε στο μεταναστευτικό είστε σε οποιεσδήποτε άλλες λειτουργίες, αναθέτει αυτούς τους ρόλους σε κάποιους  ιδιώτες με αδιαφανείς όρους. Τότε τι το θέλουμε το κράτος;

Μπορούμε να προσθέσουμε και τα ΕΣΠΑ σ΄αυτά, έτσι; Πόσοι δάσκαλοι, πανεπιστημιακοί ζουν από τα ΕΣΠΑ; Άρα, εξαγοράζουν συνειδήσεις.

Δεν εξαιρούνται οι πανεπιστημιακοί. Τους εξωραΐζουν. Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), είναι παράγωγο μιας ιδεολογίας, της ιδεολογίας της διακυβέρνησης, που ως έννοια η διακυβέρνηση έρχεται να καταργήσει την κυβέρνηση. Αυτό, σιγά σιγά εκκολάφτηκε από τη δεκαετία του ΄40 ήδη. Και ήρθε να υποκαταστήσει την ίδια τη λογική του κομματικού φαινομένου που ήταν διαχειριστής των κρατικών υποθέσεων. Τώρα λοιπόν το κράτος, δεν έρχεται να παίξει το ρόλο που έπαιζε. Αντί να κάνει αυτό τις πολιτικές, τις αναθέτει σε όλες αυτές τις συμμορίες που το παίζουν αξιοπρεπείς και με γραβάτα και τελειώνει εκεί ο ρόλος του. Τότε τι θέλουν το κράτος; Εγώ δε λέω ότι δεν υπάρχουν κάποιοι που τα χρήματα που παίρνουν τα διαχειρίζονται νοικοκυρεμένα. Στέκομαι στην αρχή του πράγματος. Η αρχή είναι απαράδεκτη! Και δεύτερον, το μέγιστο μέρος παράγει σκάνδαλα. Μη ξεχνάμε στο παρελθόν, ότι μέσα από το Υπουργείο Εξωτερικών βγήκαν εκατοντάδες -για να μη πω χιλιάδες- ΜΚΟ όπως λέγονται, με τα χρήματα της ελληνικής κοινωνίας, δημιούργησαν πλούτο και σκάνδαλα χωρίς ποτέ να ελεγχθούν. Γιατί δεν πήγε κανείς φυλακή; Γιατί δεν ελέγχθηκε κανείς; Ποιος ελέγχει τα πεπραγμένα αυτών των ανθρώπων; Σήμερα που είναι εκατοντάδες εκατομμύρια, που πάνε για τη μετανάστευση, δεν υπάρχει καν έλεγχος. Δε γνωρίζει το κράτος τι κάνουν. Και μάλιστα είναι αυτές που αποφασίζουν εάν ο μετανάστης θα διαδηλώσει, εάν θα πάρει τα όπλα, εάν θα καθίσει μέσα στον καταυλισμό του, εάν οτιδήποτε. Μα είναι δυνατόν; Και αυτό να μας το λένε, να το αναλύουν σε Αριστερή ιδεολογία οι κατσαμπλιάδες  και τα παράσιτα τα οποία θήτευσαν  μια ζωή και αναπάντεχα βγήκαν στην εξουσία και μας λένε ότι ήταν και πρώτη φορά Αριστερά; Η Δεξιά το καταλαβαίνω να το κάνει, η Αριστερά;

Σήμερα, λίγο λίγο βλέπετε ότι, αποκαλύπτεται το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Τι ήταν το πανεπιστήμιο; Η παραφυάδα της κομματοκρατίας στην πιο απεχθή μορφή της. Πιάστε όλους τους παραταξιάρχες  που πέρασαν από τα πανεπιστήμια, τους φοιτητές, τους φοιτητοπατέρες, οι οποίοι καταδολίευσαν, εκβίαζαν, εξαγόραζαν, λεηλατούσαν, να δείτε πού στρατεύτηκαν. Πού υπηρέτησαν; Πιάστε να δείτε πού είναι διορισμένοι σήμερα. Τι ρόλους παίζουν. Και, δε χρειάζεται να πάμε πάρα πέρα. Η κορυφαία σήμερα συνιστώσα του κράτους, ο πρωθυπουργός, είναι μια από τις χειρότερες εκδοχές αυτής της κομματοκρατίας. Μια παρασιτική και λεηλατική εκδοχή που βγήκε μέσα από αυτό το καταγώγιο των παρατάξεων των πανεπιστημίων. Και το φέρει υπερηφάνως. Αντί να ζητήσει συγνώμη και να πει "έσφαλα". Αλλά βέβαια αφού εκπαιδεύτηκε εκεί, αυτά που έμαθε εκεί κάνει τώρα. Όπως προχθές με τις πελατειακές παροχές. Για να δείτε τον παραλογισμό του πράγματος, θεώρησε ότι υπήρχαν τα 600 τόσα εκατομμύρια, σε πλεόνασμα. "Υπεραπόδοση" όπως το λένε. Να συμφωνήσουμε. Γιατί αφού το ήξερε ότι υπάρχει δεν μείωναν λιγότερο τις συντάξεις και τους μισθούς; Γιατί τις μείωσαν και μετά έρχονται να δηλώσουν την ελεημοσύνη. Γιατί δεν πρόκειται καν για φιλανθρωπία. Για ελεημοσύνη πρόκειται.

Για να κερδίσουν εντυπώσεις.

Ναι αλλά, αυτό, δεν ομολογεί την ποιότητά τους; Δεν ομολογεί ότι ήταν πολύ έτοιμοι στην κυβέρνηση να κάνουν αυτό που έκαναν και οι άλλοι και να δώσουν και την ιδεολογική νομιμοποίηση;
Κύριε Ιωάννου, ήταν εντελώς βρόμικοι στα χέρια τους και στην ψυχή τους. Και στο μυαλό τους. Διότι είχαν θητεύσει ως παράσιτα στην πελατειακή λογική που διαχειρίστηκαν και συγκρότησαν οι άλλοι. Όπου και να τους πιάσετε μυρίζουν. Στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, στην ΠΥΡΚΑΛ, σε όλους τους τομείς της καταδολίευσης της ελληνικής κοινωνίας ήταν μέσα. Απόδειξη, ότι προσαρμόστηκαν περισσότερο και ξεδιάντροπα, περισσότερο από κάθε άλλον. Αλλά δεν είναι προσωπικό το ζήτημα. Δεν είναι αν το κάνει σήμερα, απλώς η Συριζαία Αριστερά κάνει αυτό το οποίο αισθάνεται ότι πρέπει να κάνει. Το ζήτημα είναι, πώς η ελληνική κοινωνία θα αντιληφθεί ότι όποιος και να έρθει, είτε απ΄τους συμβατικούς  και καθεστωτικούς της παλιάς κοπής, είτε οι αντισυμβατικοί οποιασδήποτε μορφής, τα ίδια θα κάνουν. Ανήκουν στο παρελθόν. Διαγκωνίζονται εάν θα διακινήσουν με όρους 18ου αιώνα τις αγορές ή εάν θα επανέλθουν σε ένα καθεστώς που δε μπορεί να επανέλθει. Όπως είναι ο κλασικός φιλελευθερισμός. Αυτό είναι το ζητούμενο.

Ποιοι είναι αυτοί οι αντισυμβατικοί τέλος πάντων;...

Προηγουμένως το είπαμε. Οι αντισυμβατικοί είναι οι θιασώτες μιας εκδοχής του κλασικού φιλελευθερισμού που ίσχυε μέχρι τη δεκαετία του ΄80. Σε επίπεδο αν θέλετε ηγεμονίας ο Τραμπ. Στην Ελλάδα, όπως όλα, είναι παρατράγουδα αυτών που συμβαίνουν έξω.

Θα έρθουν με καθυστέρηση αργότερα;

Όχι, δεν θα έρθουν καν. Ποτέ δεν ήρθαν. Γιατί είναι ασύμβατα προς την ελληνική κοινωνία. Τι υπήρχε αίτημα σοσιαλισμού, δηλαδή απελευθέρωσης απ΄τη φεουδαρχία του κοσμάκη στην Ελλάδα; Δεν υπήρχε αίτημα στην Ελλάδα, συγκρότησης μιας εσωτερικής αστικής τάξης, διότι η ελληνική αστική τάξη ήταν ήδη οικουμενική και υπάρχουσα. Στην Ευρώπη έπρεπε να κατασκευαστεί. Λοιπόν, αυτός είναι ο κλασικός φιλελευθερισμός. Τι αναφέρεσαι στον Αντίπα και στους άλλους; Είναι οι άνθρωποι που δεν αντελήφθησαν ότι το κοινωνικό πρόταγμα που, απηύθυνε στις κοινωνίες η Αριστερά της Ευρώπης δεν ήταν αυτό που είχε ανάγκη η ελληνική κοινωνία. Εκεί το κοινωνικό πρόταγμα ήταν η απελευθέρωση από τη φεουδαρχία. Η συγκρότηση μιας κοινωνίας εν ελευθερία. Εδώ δεν υπήρχε αυτό, διότι υπήρχαν οι κοινωνίες ελεύθερες. Πήγανε και κατασκεύασαν το περίφημο Κιλελέρ για να δείξουν ότι υπήρχε αγροτικό κίνημα στην Ελλάδα. Και κανείς δεν θέλησε να αποκομίσει το συμπέρασμα ότι δεν μπορούσε να φυτευτεί ένα τέτοιο κίνημα όπως στην Ουγγαρία ή όπου, όπως οπουδήποτε αλλού, διότι εδώ δεν ήταν δουλοπάροικοι οι άνθρωποι.

Μέχρι τους Βαβαρούς ισχύουν αυτά τα οποία περιγράφεται αλλά μετά τους Βαβαρούς τι είδους ελευθερία έχουμε. Τι είδους ανεξαρτησία έχουμε στην Ελλάδα;

Αυτό λέμε τόσην ώρα. Ότι από τους Βαβαρούς, μπήκαμε σε καθεστώς εσωτερικής κατοχής, απολυταρχίας. Και για αυτό, επειδή δεν έχει καμία συνοχή και καμία αναφορά στην κοινωνική συλλογικότητα αυτό το σύστημα, αναζητούν και έξω στηρίγματα στην εξωτερική κατοχή για να μπορέσουν να ασκούν αυτή την εξουσία και να διαχειρίζονται αυτό το σύστημα.

Κύριε Κοντογιώργη, οδεύουμε προς το τέλος της κουβέντας κι έχω εδώ μπροστά τη φωτογραφία σας με τη λεζάντα που γράφει: "Το πολιτικό προσωπικό πρέπει να πονέσει για να καθαρθεί το πολιτικό σύστημα". Και προσθέτεται ότι, πρέπει να πάνε φυλακή όλοι οι πρωθυπουργοί της περιόδου του ευρώ. Αλλά, ο άξονας "δικαιοσύνη" , δεν είναι κι αυτός κρατικός; Δουλεύει;

Ξέρετε, υπάρχει στην ελληνική τραγωδία η κάθαρση. Η κάθαρση στο πολιτικό σύστημα δεν αρκεί να γίνει με όρους συγνώμης. Διότι η συγνώμη δεν ξεπλένει τα ανομήματα. Κυρίως διότι, το σύστημα είναι αυτό που δεν επιτρέπει να ανέβουν επάνω άλλοι εκτός απ΄τους ομοίους τους. Γι΄αυτό λοιπόν όταν λέω ότι πρέπει να πονέσει, δηλώνω ότι ένας τρόπος υπάρχει: Ή να καταρρεύσει ή να ανατραπεί. Ένα από τα στοιχεία αυτής της κάθαρσης είναι, για να αποκατασταθεί το αίσθημα δικαίου, να τιμωρηθούν αυτοί οι οποίοι διέπραξαν τα εγκλήματα. Γιατί περί εγκλημάτων πρόκειται. Εναντίον μιας ολόκληρης κοινωνίας. Όπως ξέρετε ο Αριστοτέλης λέει ότι, τα πολιτικά εγκλήματα τιμωρούνται αυστηρότερα γιατί βλάπτουν πολλούς κι όχι λίγους ή έναν. Άρα λοιπόν, εάν βάλουμε τα πράγματα κάτω και πούμε ποιοι ευθύνονται, διαχρονικά μεν αν θέλαμε να αποκαταστήσουμε την τάξη, από τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους με τον Όθωνα μέχρι σήμερα θα έπρεπε να αναστήσουμε και τους πεθαμένους για να τους δικάσουμε. Αλλά κατ΄ελάχιστον, να δικαστούν αυτοί που είναι υπόλογοι για την τωρινή καταστροφή της χώρας διότι οδηγεί στην αφάνεια, που είναι οι πρώην πρωθυπουργοί του ευρώ, διότι εκεί διεπράχθη μαζί με τη μεταπολίτευση το μέγιστο έγκλημα, και συγχρόνως αυτοί που ήταν στην κορυφή. Με ρώτησαν κάποτε, τι θα έπρεπε να γίνει ως προς αυτό. Λέω, ότι η μισή βουλή θα έπρεπε να μπει φυλακή μόνο επειδή έκλεψε ή επειδή καταδολίευσε τον ελληνικό λαό και η άλλη μισή επειδή έδωσε νομιμοποίηση με την υπογραφή της. Ήμουν επιεικής. Διότι ΟΛΟΙ είναι συνένοχοι! Και κυρίως όλοι υπερασπίζονται αυτήν την κατοχική κατάσταση της λεηλασίας μόνο και μόνο για να έχουν και να διατηρούν αυτά τα προνόμια. Φανταστείτε κύριε Ιωάννου, για να κλείσουμε, από τους τριακόσιους (συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης) πόσοι θα είχαν την ελπίδα να βγουν σε ένα μπαλκόνι, θα έλεγα, -όχι σε ένα ραδιόφωνο ή σε μια τηλεόραση- και να έχουν αναγνωρισιμότητα; Ο καημένος ο Κατσιφάρας το είπε..."Υπάρχουμε λόγω του Αντρέα. Δε θα μας ήξερε ούτε η μάνα μας". Ούτε ο γείτονας... Ε λοιπόν, αντιλαμβάνεστε ποιο είναι το πρόβλημα στην ελληνική χώρα. Είναι άνθρωποι οι οποίοι βγαίνουν απ΄την αφάνεια, είναι τα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας που μπορούν να βρεθούν στην επιφάνεια αυτού του κομματικού και του πολιτικού συστήματος. Οι άλλοι, να καθίσουν στα αυγά τους, διότι εάν δεν εναρμονιστούν θα τους εκβράσει. Αυτό είναι το συμπέρασμα. Η χώρα δεν έχει ελπίδες με αυτό το σύστημα γιατί παράγει μόνο αυτούς τους ανθρώπους που εξ συστήματος και με ελεύθερη βούληση την καταστρέφουν.

"Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη...", έλεγαν σε κάτι ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες.

Και λίγα να ήταν, πάλι τα ίδια θα κάνανε. Είναι κακομοίρηδες και στην σκέψη.

Υπάρχει ένα διεθνές σύστημα το οποίο με αυτά ασχολείται: με εμπόριο λευκής σάρκας, όπλων, κόκα, από εκεί και πέρα τρία τέσσερα πραγματάκια...Προσφυγιά, μετανάστες, λαθρομετανάστευση και πόσα άλλα. Είναι ακριβώς το ίδιο κύκλωμα, με αυτό που εκμαυλίζει πρωθυπουργούς, τα πάντα...

...την ανθρώπινη δυστυχία η οποία παράγεται απ΄τους ίδιους. Κι όταν τους λες,  "πηγαίνετε εκεί να διεξαγάγετε τον αγώνα σας αφού έχετε τόση ευαισθησία και τη δηλώνεται", σας απαντούν ότι δεν είναι κορόιδα. Τους φέρνουν εδώ για να δημιουργήσουν προϋποθέσεις καταδυνάστευσης μιας άλλης κοινωνίας. Γι' αυτό λέω ότι χρησιμοποιούν τη χώρα ως χωματερή του παγκόσμιου καπιταλισμού. Διότι το μεταναστευτικό και το προσφυγικό είναι κατεξοχήν γεωπολιτικό ζήτημα. Άρα, δηλώνουν ως γεωπολιτικό σύστημα πού θα δείξεις τον ανθρωπισμό σου, την κοινωνική σου αλληλεγγύη; Εκεί που παράγεται κι όχι εκεί που εσύ θέλεις ή που θέλει ο καπιταλισμός για να εκτονώσει τα πράγματα εκεί που παράγει την ένταση, για να στα φέρει εδώ και να σε κάνει κι εσένα έναν απ΄τους ίδιους.

Κύριε Κοντογιώργη, να σας ευχαριστήσω πολύ για την σημερινή παρουσία, το ΄16 φεύγει, το ΄17 έρχεται.

Να είστε καλά. Καλή χρονιά εύχομαι σε όλους.


✎ http://contogeorgis.blogspot.gr/2016/12/blog-post_30.html




[Γιώργος Κοντογιώργης, ομ. καθηγητής πολιτικής επιστήμης και πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου και Πέτρος Ιωάννου στον Σπορnews 90,1 fm της Λάρισας, στην εκπομπή: «Ακροβάτες του ονείρου», 29/12/2016.
Απομαγνητοφώνηση συνέντευξης, επιμέλεια κειμένου, Ελένη Ξένου.]



Στον Καθηγητή Γεώργιο Κοντογιώργη και στον εξαίρετο φίλο Πέτρο Ιωάννου, με όλο τον σεβασμό μου.

Ελένη Ξένου.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου