Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017

Τα ασανσέρ ανεβαίνουν άδεια




Τα ασανσέρ ανεβαίνουν άδεια

Καλημέρα σε όλους.
Σήμερα σηκώθηκα μετά από πέντε χρόνια ακινησίας στον καναπέ...
κι αυτό, γιατί το ύφασμα έχει φθαρεί και θέλει αλλαγή.
Μετακινήθηκα στην πολυθρόνα, που είχα αγοράσει στις καλές εποχές,
με το καταναλωτικό δάνειο,
για να εξοφλήσω τις πέντε πιστωτικές μου.
Τα χρόνια πώς πέρασαν δεν το κατάλαβα...
Πραγματικά! Από δίπλα μου πέρασαν μνημόνια,
εφαρμοστικοί νόμοι, euro groups, οίκοι υποβάθμισης,
άνεργοι, διαδηλωτές, ΜΑΤ, χημικά,
κάδοι με ουρά πεινασμένων διπλανών μου,
άδεια πιάτα, οικονομίες για τα γεράματα που χρησιμοποιήθηκαν στη νεότητα
κι άλλα πολλά.
Καλά ήταν.
Κάθε μέρα περνούσε με κάτι καινούργιο.
Ξέχασα πώς ήμουν όταν εργαζόμουν, δεν παραπονιέμαι, καλά είμαι, μια χαρά.
Καμιά φορά, μόνο,
σκέφτομαι πως ο θάνατος από βλακεία δεν είναι μαρτυρικός, για να αγιάσω,
και τα ασανσέρ για τον όποιο «παράδεισο» ανεβαίνουν άδεια...

(Από το βιβλίο της Μαρίας Βούλγαρη: ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ)




Ευχαριστώ θερμά την αγαπημένη φίλη Μαρία Βούλγαρη, για την αγάπη και την εμπιστοσύνη της, αλλά και για τη μεγάλη τιμή που μου έκανε με το να μου ζητήσει να κάνω την παρουσίαση αυτού του υπέροχου βιβλίου της! Ελπίζω να φανώ αντάξια της τιμής αυτής.
Στα προσεχώς λοιπόν...

Ελένη Ξένου.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου