Κυριακή 7 Μαΐου 2017

Πέτρος Κλαμπάνης:«...Αγαπώ πολύ την Ελλάδα. Εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο!»



Πέτρος Κλαμπάνης!
Άλλο ένα ελληνικότατο μουσικό ταλέντο, καθαρό σαν κρύσταλλο, που δυστυχώς αναγκάστηκε να φύγει από την χώρα και ν' ανοίξει τα φτερά και τους μουσικούς του ορίζοντες μακριά από την πατρίδα.
Με την επιλογή του όμως αυτή, ευτυχώς, δημιούργησε, αναδείχθηκε και άνθισε ο ίδιος, στη μακρινή Νέα Υόρκη! Τουλάχιστον μας παρηγορεί το γεγονός του ότι δεν χάθηκε ένα τέτοιο ταλέντο!
Ένας καθαρός γεμάτος ενέργεια και μουσικότητα νέος, από τη λατρεμένη μας Ζάκυνθο, έχει σίγουρα πολλά να δώσει στο χώρο της παγκόσμιας jazz μουσικής και φυσικά σε όλους όσους μπορούν να ξεχωρίζουν την ποιότητα της "μουσικής" και των "αξιών", όπου τόσο έχουν πολεμηθεί και εκφυλιστεί ιδικά στους δύσκολους καιρούς της κρίσης που βιώνουμε.
Πέτρο, είμαστε πολύ περήφανοι για σένα! Θα τα λέμε Αθήνα όποτε θα βρίσκεσαι άλλα και στην Πάρο φυσικά, στο καλοκαιρινό jazz φεστιβάλ όπου έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε κάθε καλοκαίρι!...
Σου εύχομαι μόνο επιτυχίες!


Ελένη Ξένου.
_______________

Ο κοντραμπασίστας και συνθέτης μιλά με αφορμή τις εμφ
ανίσεις του στη Ελλάδα.

Η ταχύτητα, η αποδοτικότητα και το «no drama» mentality στη δουλειά και την καθημερινότητα του είναι μερικά από τα καλά της δεύτερης του πατρίδας . Της Νέας Υόρκης. Εκεί αποφάσισε να ζήσει ο Έλληνας κοντραμπασίστας Πέτρος Κλαμπάνης όταν κατάλαβε (όπως λέει) ότι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή του είναι η μουσική. Σωστή κίνηση απ ότι φαίνεται. Γιατί ο «έξοχος μπασίστας και συνθέτης» (σύμφωνα με το έγκυρο Jazztimes) μοιάζει να έχει ξεφύγει από τα δεινά και τις αγκυλώσεις που έχει ο δικό μας μικρόκοσμος και να απολαμβάνει ήδη τους πρώτους καρπούς της «πολυεθνικής» του δράσης. Μετά από δυο προσωπικούς δίσκους «Contextual» (2011) και «Minor Dispute» (2015) και μια καθημερινότητα που τον φέρνει κοντά σε σπουδαίους μουσικούς της τζαζ (έχει παίξει με τους Antonio Sanchez, Greg Osby, Ari Hoening κ.α.) φέρνει λίγο από τον νεοϋορκέζικο αέρα του και σε μας , έχοντας μαζί του το προσωπικό 6μελές του σχήμα. Επιστρέφει για δυο εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 6 Μαΐου και στο αθηναϊκό Gazarte στις 8 Μαΐου. Μαζί του επί σκηνής θα είναι ο κιθαρίστας Gilad Hekselman και ο ντράμερ John Hadfield αλλά και ένα κουαρτέτο εγχόρδων.
Πέτρος Κλαμπάνης, η νέα ανεξίθρησκη γενιά της τζαζ που τολμάει να κυνηγήσει το όνειρο της …εκτός, για να βρει την προσωπική της «φωνή», εντός. Ό,τι πιο δημιουργικό για έναν μουσικό που έχει φιλοδοξία και στόχο…

Πάντα αναρωτιόμουν. Πώς φτάνει κανείς να αγαπάει μια μουσική (τζαζ) που δεν έχει επαφή σε όλη του την παιδική ηλικία.
Με τη Jazz ήρθα ουσιαστικά σε επαφή όταν ήμουν 13-14 χρονών. Πριν από τότε δεν γνώριζα τίποτα για αυτό το είδος. Αυτό όμως που με έκανε να αγαπήσω τη μουσική γενικά, ήταν ένα στοιχείο το οποίο βρήκα σε «αφθονία» στη Jazz. Μιλάω για το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Θυμάμαι τον εαυτό μου σε πολύ μικρή ηλικία να προσπαθώ να μάθω τραγούδια τα οποία μου άρεσαν (από Beatles μέχρι Ζακυνθινές καντάδες) στο early 80s «αρμόνιο» της αδελφής μου. Όταν μάθαινα κάτι, άρχιζα να το παραλλάζω, είτε μελωδικά είτε αρμονικά, φυσικά σε ένα πολύ βασικό επίπεδο, αλλά με μια πολύ αθώα και παιδική διάθεση. Αυτή τη διάθεση τη θυμάμαι έντονα και προσπαθώ να την εντοπίζω στη μουσική και στους μουσικούς με τους οποίους εν τέλει θέλω να συνεργάζομαι.

Ήταν ένας ξαφνικός έρωτας η επαφή σου με την τζαζ;

Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας θα έλεγα (γέλια). Νομίζω πως περίμενα κάποια χρόνια μέχρι να καταλάβω πως το «αίσθημα» μου για τη δημιουργική μουσική ήταν κάτι βαθύ και όχι απλά μια δικαιολογία για να αποφύγω το διάβασμα. Βλέπετε και οι δύο γονείς μου είναι δάσκαλοι, οπότε αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο στις αποφάσεις μου την εποχή που ήμουν έφηβος. Αποφάσισα πως θα αφοσιωθώ πλήρως στη μουσική όταν μετακόμισα από τη Ζάκυνθο στην Αθήνα, μου ήταν πραγματικά αδύνατο να φανταστώ να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου.

Κι όμως «μεγάλωσες» μουσικά σε μια εποχή που η τζαζ στην Ελλάδα ήταν η «εστέτ » που όμως λίγοι (έως ελάχιστοι) την αναζητούσαν (ούτε μέρη να παίξεις, ούτε δισκογραφία, ούτε ραδιόφωνα, μετά το jazzFm). Έχει αλλάξει κάτι σήμερα;
Αυτή τη στιγμή λόγω της οικονομικής δυσκολίας που αντιμετωπίζει η χώρα και η κοινωνία αναπόφευκτα, βλέπω πως πολλοί αρχίζουν να αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους διασκέδασης. Θεωρώ πως το ενδιαφέρον για τη δημιουργική μουσική στην Ελλάδα έχει αρχίσει να ενισχύεται και να εκδηλώνεται ευθαρσώς μέσω φεστιβάλ, ραδιοφώνου κλπ. Θα χρειαστεί να περάσουν μερικά χρόνια -ας ελπίσουμε όχι πολλά- μέχρι να εδραιωθεί το ενδιαφέρον αυτό και να ενισχυθεί μέσω χρηματοδότησης από κρατικούς ή ιδιωτικούς φορείς προς τα φεστιβάλ ή τους καλλιτέχνες.

Τι σε έκανε να φύγεις για Αμερική;
Μια ασχημάτιστη ιδέα, πως στην Αμερική η νοοτροπία των μουσικών και της κοινωνίας γενικά, βοηθά στο να είναι κάποιος δημιουργικός. Αυτή η ιδέα δικαιώθηκε όταν πήγα εκεί-όχι αμέσως μπορώ να πω- και εξακολουθώ ακόμα να αντλώ πολλή έμπνευση από το περιβάλλον (μουσικό και μη) της Νέας Υόρκης.

Πόσο καθοριστική ήταν αυτή η κίνηση για σένα (ως μουσικός και ως άνθρωπος);

Ήταν σαφώς καθοριστική. Κατά κάποιο τρόπο, τη στιγμή που πήρα την απόφαση να ζήσω σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον, ταυτόχρονα αποφάσισα πως η μουσική είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου. Αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες στη Νέα Υόρκη, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια, από τις οποίες έμαθα πολλά πράγματα για την τέχνη μου και τελικά τον εαυτό μου και τους ανθρώπους γύρω μου.

Ποιο είναι το στοιχείο που χαίρεσαι να το ζεις εκεί και δεν υπάρχει εδώ;
Η ταχύτητα, η αποδοτικότητα και το «no drama» mentality στη δουλειά και την καθημερινότητα μου, γενικά.

Παρόλα αυτά, διατηρείς σταθερά την επαφή σου με την Eλλάδα. Γιατί;
Αγαπώ πολύ την Ελλάδα. Εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο. Πάντα χαίρομαι να επιστρέφω στην πρωτεύουσα και να παίζω, να βλέπω και να έρχομαι σε επαφή με παλιούς και νέους φίλους. Θεωρώ πως η μουσική μου είναι σαν μια μικρή δεξαμενή με ιδέες, χρώματα και αισθήσεις, που συλλέγω από τα μέρη τα οποία επισκέπτομαι ή ζω. Σε αυτή τη δεξαμενή θα υπάρχει πάντα το ελληνικό στοιχείο το οποίο αγαπώ και θεωρώ εξαιρετικό και πολύτιμο.

Έγραφες στον δεύτερο δίσκο σου ( «Μinor Dispute» ) ότι «πηγή έμπνευσης σου ήταν η αναζήτηση της Ειλικρίνειας, τόσο στον εαυτό μας όσο και στο περιβάλλον μας». Δηλαδή;
Νομίζω πως σε όλους μας έχει συμβεί ή θα συμβεί σε κάποια φάση της ζωής μας. Μιλάω για τη μάχη μεταξύ αυτού που "έχουμε μάθει οτι είμαστε" και αυτού που "πραγματικά είμαστε". Το Minοr Dispute γράφτηκε σε μια φάση της ζωής μου (early 30s), που αυτή η μάχη κατα κάποιο τρόπο κορυφωνόταν. Νομίζω πως τελικά κέρδισε η "Ειλικρίνεια". Υπάρχει ένα εξαιρετικό βιβλίο το οποίο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης, λέγεται "Απελευθέρωση απο το Γνωστό" και είναι γραμμένο απο τον Κρισναμούρτι.

Ίσως πηγάζει κι απ αυτό το ότι δεν εξαιρείς την ελληνική παράδοση από την μουσική σου;
Σαφώς πηγάζει και από αυτό. Δεν εξαιρώ τίποτα από τη μουσική μου. Εμπιστεύομαι το καλλιτεχνικό «φίλτρο» μου το οποίο προσπαθώ να αναπτύσσω συνέχεια. Νομίζω πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να είναι κανείς δημιουργικός.

Η κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια πόσο έχει αλλάξει τα βήματα σου;
Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω ποσό διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν δεν υπήρχε κρίση. Ίσως να ήταν πιο καλά αμειβόμενη η δουλειά μου. Νιώθω πως η κρίση με ακολουθεί-ή το αντίθετο. Όταν μετακόμισα στη Νέα Υόρκη, ήταν εποχή κρίσης (2008/Lehman Brothers). Πιστεύω πολύ στη δύναμη της μουσικής και γενικά στην ποιότητα ενός προϊόντος, για οποιοδήποτε είδος μιλάμε. Αν κάτι είναι καλό και έχει λόγο ύπαρξης, μπορεί να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει.


Η απόσταση βοηθάει να συνειδητοποιούμε τα θετικά που όταν είμαστε εδώ δεν βλέπουμε. Εσύ έχεις συνειδητοποιήσει κάποια απ αυτά;
Έχω μάθει πολλά πράγματα για την Ελλάδα ζώντας στο εξωτερικό για κάτι παραπάνω από 11 χρόνια. Εκτιμώ πολύ το χρόνο που βρίσκομαι στη χώρα και αναγνωρίζω τα καλά της, που είναι πολλά και τα ξέρουμε. Σίγουρα αυτή τη στιγμή η ζωή στην Ελλάδα είναι πιο δύσκολη και πιο αγχωτική από αυτό που ήταν πριν 10-15 χρόνια. Πρέπει όμως να δούμε τη «μεγάλη εικόνα», να διατηρήσουμε ψυχραιμία και θετικό πνεύμα, όσο και αν αυτό φαντάζει δύσκολο ορισμένες φορές.

Το επόμενο άλμπουμ (στο δελτίο τύπου του Gazarte γράφει ότι θα παίξετε κάποια κομμάτια και από αυτό);
Το επόμενο album λέγεται «Chroma» και ηχογραφήθηκε live στο Ωνάσειο Ίδρυμα της Νέας Υόρκης τον περασμένο Δεκέμβρη. Πρόκειται για μια συλλογή 7 κομματιών• 4 δικά μου, μια σύνθεση του Gilad Hekselman, κιθαρίστα του group μου, μια σύνθεση του καλού φίλου και πιανίστα Σπύρου Μάνεση και μια εκδοχή του τραγουδιού «Χαρικλάκι». Το «Χρώμα» θα εκδοθεί από την νεοϋορκέζικη εταιρεία Motema και θα διατίθεται προς πώληση το Γενάρη του 2017. Όλη η συναυλία βιντεοσκοπήθηκε από τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Andy La Violette.



http://tospirto.net/music/people/26302#.Vy7bCQeMb7c.facebook



Paros Jazz Festival 2015 - Marpissa



Paros Jazz Festival 2016 - Monastiri












Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου