Τρίτη 23 Μαΐου 2017

«Η συνενοχή της Αριστεράς στην οπισθοδρομική μεθάρμοση του ελληνισμού»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
"Η Αριστερά ήταν και εξακολουθεί να είναι σε πλήρη αντιστοιχία με την πολιτική λογική της άρχουσας στις ημέρες μας ολιγαρχικής πολιτείας, αλλά και με την πολιτική της μεθάρμοση στο καθεστώς της δυναστικής κομματοκρατίας."

📚

Επειδή τίποτε δε γίνεται τυχαία...κι επειδή εθεωρείτο διαχρονικά και μέχρι και σήμερα στις ημέρες μας, επιεικώς αδιανόητη η ιδέα της δημοκρατίας ή, έστω, της αντιπροσώπευσης...διαβάστε άπαντες! Άκρως διαφωτιστικό!
Για άλλη μια φορά, ευχαριστώ και τα σέβη μου δάσκαλε!
Ε.Ξ.
__________________________


" [...] Πρώτον, το νεοελληνικό κράτος αποτέλεσε ένα μόρφωμα με ασφυκτικά περιορισμένα σύνορα, αναντίστοιχο προς το μέγεθος και τις ανάγκες του μείζονος ελληνισμού, το οποίο επιπλέον θεσμίσθηκε υπό ένα καθεστώς πλήρους προτεκτοράτου. Εξού και τα κόμματα ορίσθηκαν δυνάμει της χώρας, τα συμφέροντα της οποίας ανέλαβαν να υπηρετήσουν, και όχι με γνώμονα την ελληνική κοινωνία, το πρόταγμα της εθνικής ολοκλήρωσης ή, έστω, μια ταξική εκφορά του κοινού συμφέροντος.


Δεύτερον, το κράτος αυτό δομήθηκε πολιτικά ως απόλυτη μοναρχία/κρατική δεσποτεία, παρακάμπτοντας εξ ολοκλήρου την οικουμενική και γι΄αυτό βαθιά δημοκρατική ιδιοσυστασία της ελληνικής κοινωνίας. Η αντίστιξη αυτή γίνεται εμφανής εάν συγκρίνουμε το καθεστώς της απόλυτης μοναρχίας με τα πολιτικά κείμενα της τουρκοκρατίας (των κοινών και της διανόησης) και της Επανάστασης, συμπεριλαμβανομένου και του Καποδίστρια. Το επιχείρημα που επικαλέσθηκαν οι λεγόμενες «προστάτιδες» Δυνάμεις -δηλαδή η απολυταρχία- ήταν ότι οι Έλληνες είναι άναρχος (διάβαζε: δημοκρατικός) λαός και , ως εκ τούτου, μη ικανός να διοικήσει το κράτος του, κατά το (ευρωπαϊκό) απολυταρχικό πρότυπο.


Τρίτον, από τις πρώτες ενέργειες της βαυαρικής δυναστείας ήταν να καταργήσει τη δημοκρατική πολιτεία των Ελλήνων, δηλαδή την εν δήμω κοινωνική συλλογικότητα, που λειτουργούσε ιστορικά αδιατάρακτα στο πλαίσιο των πόλεων/κοινών. Η απαξιωτική προσέγγιση από τους Βαυαρούς της δημοκρατίας των κοινών είναι εξόχως χαρακτηριστική: «Τέτοιου είδους συνελεύσεις αγγίζουν το επίπεδο των ταπεινών συναισθημάτων και της ιδιοτέλειας, και οι αποφάσεις που προκύπτουν από τις συζητήσεις που διεξάγονται σ΄αυτές είναι αδύναμες για να προωθήσουν το δημόσιο συμφέρον, επειδή οι συμμετέχοντες δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν την αναγκαία, ακριβή και εκ βάθρων γνώση για τα ζητήματα της πολιτικής διοίκησης...» (Κάρολος φον Άβελ).


Οίκοθεν νοείται ότι, υπό τις συνθήκες της μοναρχικής απολυταρχίας, ουδείς λόγος ηδύνατο να γίνει για τη μεταστέγαση της πολιτείας του κοινού/πόλης, της θεμέλιας κοινωνίας της μικρής κλίμακας, στο κράτος έθνος, στην ομόλογη κοινωνία της μεγάλης κλίμακας. Όχι γιατί δεν ήταν εφικτή, αλλά επειδή εθεωρείτο επιεικώς αδιανόητη η ιδέα της δημοκρατίας ή, έστω, της αντιπροσώπευσης. Όπως ακριβώς και στις ημέρες μας.


Τέταρτον, το νεοελληνικό κράτος, όχι μόνον δεν επέτρεψε την είσοδο στους κόλπους του της σπουδαίας, οικουμενικά διατεταγμένης, αστικής τάξης, που επιχειρούσε στο περιβάλλον του μείζονος ελληνισμού, αλλά και αναλώθηκε συστηματικά στην καταστροφή της και, μάλιστα, με πρόσχημα τη Μεγάλη Ιδέα / Εθνική ολοκλήρωση. Συγχρόνως, καταπολέμησε κάθε απόπειρα συγκρότησης μιας εθνοκρατικής αστικής τάξης, ευνοώντας αποκλειστικά την ανάδειξη αστικών παρασιτικών παραφυάδων του κράτους, με σκοπό τη συννομή του.


Με τον τρόπο αυτόν, η πολιτική τάξη του κράτους θα κατορθώσει να παραμείνει μοναδικός παίκτης του πολιτικού συστήματος, απαλλαγμένη τόσο από τη θεσμημένη κοινωνική συλλογικότητα όσο και από την ενδιάμεση κοινωνική δύναμη των αστών. Θα αποδομήσει την πρώτη, εισάγοντας, μετά την κατάργηση της πολιτικής της θέσμισης, πολιτικές εξατομικευμένης πρόσληψης του δημοσίου χώρου (πελατειακής λογικής), και θα αποκλείσει τη δεύτερη από την ελληνική επικράτεια, η οποία θα μπορούσε να προσανατολίσει τις πολιτικές του κράτους. Έχοντας ιππεύσει επί του πολιτικού συστήματος, αντί να λειτουργήσει ως διαλλακτής στη διαμόρφωση του κοινού συμφέροντος, μετεβλήθη η ίδια σε πολιτικό σύστημα και ιδιοποιήθηκε το κράτος.


Η υψηλή δημοκρατικού τύπου πολιτική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας, αποξενωμένη από τον θεσμημένο φυσικό της χώρο, όπου είθισται να λειτουργεί η διαθέτουσα πολιτική ατομικότητα κοινωνία των πολιτών, αποτέλεσε το όχημα για να υποκαταστήσει η πολιτική τάξη τις δημόσιες πολιτικές με πολιτικές πελατειακής εξατομίκευσης.


Την ίδια στιγμή το «επιχειρείν», δηλαδή η νομισματική οικονομία που λειτούργησε ως ο θεμέλιος λίθος της ανθρωποκεντρικής υποστασιοποίησης και σταδιοδρομίας του ελληνισμού, θα ενοχοποιηθεί ως υπόλογο κοινωνικής εκμετάλευσης και «εθνικώς» ύποπτο, και μαζί του η οικουμενική αστική τάξη. Η σταθερά αυτή επανέρχεται δυναμικά και μεταβάλλεται σε κυρίαρχη ιδεολογία στη διάρκεια της μεταπολίτευση, με ακραία της έκφραση το εγχείρημα της δημιουργίας «νέων τζακιών», δηλαδή μιας νέας αστικής τάξης, που θα συνεργούσε στο εγχείρημα του σοσιαλιστικού κόμματος για την ολοκληρωτική νομή του κράτους. Σήμερα, η άρχουσα επιχειρηματική τάξη της χώρας συγκροτείται, ως προς το ουσιώδες, από έναν κύκλο εργολάβων, τηλεκρατόρων, μεσαζόντων στις προμήθειες του κράτους (οπλικών συστημάτων κ.λπ.), νονών της νύχτας και ποικίλων όσων κακοποιών, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι η οικονομία εξακολουθεί να είναι βαθιά παρασιτική.


Οι προσεγγίσεις αυτές του κράτους και των πολιτικών του διέρχονται οριζοντίως το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και, εννοείται, των συγκατανευσιφάγων (συνδικαλιστών, ιδιωτών, ομάδων, ΜΚΟ κ.λπ.) που συναινούν στη νομή του δημόσιου αγαθού. Εντούτοις, η Αριστερά διέκρινε στον μαρξισμό τη δικαιολογητική αιτία για την απενοχοποίηση της προσχώρησής της στη θεραπεία της εκφυλιστικής, δυναστικού τύπου, εκδοχής της ολιγαρχίας. Επιδίωξε δηλαδή να στηρίξει στη μαρξική ιδεολογία την προβληματική σχέση που διαμόρφωσε και εξακολουθεί να διατηρεί: Με το έθνος, ως κοινωνική συλλογικότητα που αντιτείνει τον δικό της λόγο στην πολιτική κυριαρχία της εξουσίας. Με το επιχειρείν, που αξιώνει μια μη παρασιτική κανονιστική πλαισίωση της λειτουργίας του. Με την ελληνική κοσμοσυστημική ιστορία, στο μέρος της που διδάσκει την πρόοδο, τόσο στο οικονομικό (η εταιρική οικονομία) όσο και στο πολιτικό (η αντιπροσώπευση και η δημοκρατία) πεδίο. Με την ίδια την έννοια της ταξικής πάλης, στο μέτρο που εξάρτησε την οικονομική διαδικασία από την ιδιοποιητική και πελατειακή λειτουργία του κράτους. Με την εταιρική πολιτειότητα, στο μέτρο που προσεγγίζει τον πολίτη ως προσάρτημα/υπήκοο του κράτους, δηλαδή ως ιδιώτη/μάζα. Με την ιδέα μιας υπέρβασης της ολιγαρχικής κομματοκρατίας και του δυναστικού κράτους, που προβάλλουν ως το καταστάλαγμα της δημοκρατίας. Με το επιχείρημα ότι ο έλεγχος του κράτους από «φίλιες» δυνάμεις λειτουργεί ως μοχλός ανόδου του λαού στην εξουσία. Με την ελευθερία, αφού επιλέγει αντ΄αυτής τα δικαιώματα, με τον ισχυρισμό ότι η κοινωνική συλλογικότητα, η πλειοψηφία, αποτελεί τον μείζονα εχθρό τους. Με την αρχή των αντικειμένων λόγων, κατέναντι της οποίας οι θαμώνες της Αριστεράς επιχειρούν να «περιβάλουν» με σιωπή την αντίρρηση, την απαξίωση ή τον «χρωματισμό» της κριτικής αποτίμησης του έργου της. Και ούτω καθεξής.


Τα ανωτέρω φανερώνουν ότι Αριστερά ήταν και εξακολουθεί να είναι σε πλήρη αντιστοιχία με την πολιτική λογική της άρχουσας στις ημέρες μας ολιγαρχικής πολιτείας, αλλά και με την πολιτική της μεθάρμοση στο καθεστώς της δυναστικής κομματοκρατίας. Η μείζων ωστόσο συμβολή της Αριστεράς στην εδραίωση της ολιγαρχικής κομματοκρατίας έγκειται στην ιδεολογική της νομιμοποίηση. Διότι εντέλει από την αρχή της εμφάνισής της στα πολιτικά πράγματα της χώρας θα διακινήσει ένα πρόταγμα εμφανώς ξένο προς το ανθρωποκεντρικό στάδιο που βίωνε η ελληνική κοινωνία: σε ό,τι αφορά στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα και, συνακόλουθα, στις ιδεολογίες και πολιτικές που απείδαν προς την ιδιοσυστασία, δηλαδή προ τις ανάγκες και τις προσδοκίες της. [...] ".


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
ΒΙΒΛΙΟ : "Η ΣΥΡΙΖΑΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΩΣ ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ – ΤΟ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟ ΙΔΙΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"


Κεφάλαιο: 6. Η συνενοχή της Αριστεράς στην οπισθοδρομική μεθάρμοση του ελληνισμού.
Σελίδες: 71-78
_________________
Επιλογή και αντιγραφή αποσπάσματος, Ελένη Ξένου.









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου