«Μας είπε ποτέ κανείς στο σχολείο, ότι την δημοκρατική αυτοκυβέρνησή μας την κατήργησε η απολυταρχία του Όθωνα στο όνομα του εξευρωπαϊσμού και της...προόδου;»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ

"Δε πιστεύω να πιστεύει κανείς ότι επειδή ψηφίζει επιλέγει και αποφασίζει αυτός για τη συλλογική του ζωή;...Διότι η ψήφος που ρίχνουμε στην κάλπη, έχει μόνον ένα περιεχόμενο: Εκχώρησης της ελευθερίας μας σε κάποιον, να αποφασίζει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό για την ζωή μας, για την ύπαρξη ή μη ύπαρξη της χώρας, για το μέλλον της χώρας, για τον καθέναν από εμάς. Είναι μια εξουσιοδότηση η οποία ΔΕΝ είναι και ανακλητή. Είναι επομένως μια παραίτηση, σηματοδοτεί την παραίτησή μας, από την ελευθερία.
Το ίδιο ισχύει και για την εργασία. Στο αξιακό μας σύστημα, σκεφτόμαστε πώς θα βρούμε εργασία. Κι αν δεν έχουμε δική μας, πώς θα πάμε σε μία επιχείρηση να βρούμε μια εργασία. Όταν κάνουμε την σύμβαση με τον εργοδότη, το κράτος ή το ιδιώτη, τι λέμε; πώς λέγεται αυτή η σύμβαση; "σύμβαση εργασίας". Αμ ΔΕΝ είναι! Είναι σύμβαση παραίτησης από την ελευθερία μας. Δηλώνουμε με την σύμβαση αυτή, ότι στις οκτώ, ή όσες ώρες μας ζητούν, και δεσμευόμαστε να είμαστε στο χώρο της εργασίας, θα αποφασίζει κάποιος άλλος για το τι θα κάνουμε. Αυτό που δεν δεχόμαστε δηλαδή στην προσωπική μας ζωή. [...]

Η απάντηση στο αν ο καθένας από εμάς πιστεύει ότι έχει πράγματα να πει και αν ήταν στην εξουσία -λένε, αν ήμουν για μια μέρα πρωθυπουργός θα είχα πολλά πράγματα να κάνω- αλλά δεν θέλει να ενταχθεί μέσα στο συλλογικό, ομολογεί κάτι: Ότι μας έχουν τόσο πολύ εμποτίσει με την ολιγαρχική εκδοχή του πράγματος, που ο ένας ή οι ολίγοι ξέρουν και οι πολλοί δεν ξέρουν, που την εφαρμόζουμε στον εαυτό μας για να απαγορεύσουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας/αρμοδιότητες. [...]

Όταν αναζητούμε την γνώση, να την αποκαθάρουμε, να αποκαθάρουμε τις έννοιες από το ιδεολογικό τους περιεχόμενο, απ΄την ιδεολογική φόρτιση, και να τους δώσουμε την ακρίβεια του περιεχομένου.  Δεν χρειάζεται να σας πω να διαβάσετε εμένα. Χρειάζεται και αρκεί να σας πω, να διαβάσετε Αριστοτέλη! Είναι, όχι ο πιο σύγχρονος, αλλά ο πιο μελλοντικός! Αρκεί να μην τον διαβάσετε μέσω παρένθετων συγγραφέων/στοχαστών, αλλά απ΄ευθείας. Διαβάστε την «Αθηναίων Πολιτεία», μικρή είναι, διαβάστε τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη, μικρά είναι, από μια καλή μετάφραση." [...]

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ

(Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου)


Για ακούστε αυτή την ομιλία του καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη! Όλο και κάτι θα σας ξεδιαλύνει. Ξεκαθαρίζει μεγάλες έννοιες! Διότι κάτι δεν πάει καλά μ΄αυτές. Διαστρεβλωμένες, παραμορφωμένες από την ίδια τη "διανόηση" της εποχής του 18ου/19ου κυρίως αιώνα της Δυτικής Ευρώπης, αυτό που λένε «Διαφωτισμός».

Διάλεξη του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ.
Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Γνώση και ιδεολογία. Το διακύβευμα της επιλογής»,η οποία έγινε στις 20.11.2017 στην Αίθουσα “ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ”, Πλατεία Μικρασιατών, Παλαιά Πόλη Ρεθύμνου, στα πλαίσια του Α' κύκλου μαθημάτων 2017-18 του Ανοιχτού Λαϊκού Πανεπιστημίου – Τμήμα Ρεθύμνου με θέμα: «Φιλοσοφία στην Πράξη – Αρχές & Πρακτικές για καλύτερη ζωή».

http://contogeorgis.blogspot.gr/2017/11/20112017.html

«ΤΕΛΙΚΑ, Η ΦΥΣΗ ΩΣ "ΤΙΜΩΡΟΣ" ΤΟΥΣ»

Τελικά η φύση ως τιμωρός τους!

Η φύση έκανε το θαύμα της! Λειτούργησε ως "τιμωρός" ξεμπροστιάζοντας όλη την κυβερνητική απραξία, την νωθρότητα της κρατικής μηχανής, την πολιτική στασιμότητα, όλο το φαγοπότι των παρασιτικών εξουσιαστών εις βάρος της χώρας και της κοινωνίας της. Όλοι αυτοί οι τόνοι της λάσπης και των μπαζών που βγήκε στην επιφάνεια, είναι η καλά κρυμμένη ασχήμια των κυβερνώντων των τελευταίων δύο χιλιάδων χρόνων, οι οποίοι παρέλασαν από την χώρα και όχι μόνο. Το μόνο που δεν μπόρεσε να αμαυρώσει η "λάσπη" τους, είναι η αξιοπρέπεια των πληγέντων, όπου έχοντας μεγάλη πείρα πια στον αγώνα για την επιβίωση, γυρίζουν την πλάτη τους σε όλο αυτό το βρωμερό κύκλωμα της κομματοκρατίας, εστιάζοντας την προσοχή και τις δυνάμεις τους στην αλληλεγγύη τους και στην αναστήλωσή τους.

Τελικά, και επί της ουσίας, ποιος το περίμενε η "φύση" να είναι ο κεντρικός σύμμαχος αυτής της ταλαιπωρημένης κοινωνίας ως προς την μεγαλη αποκάλυψη!...Στην αποκάλυψη αυτού του "μυστικού θεάματος" που βγήκε στην επιφάνεια, σε ολόκληρη την χώρα απ΄άκρη σ΄άκρη, κι απ΄όπου πέρασαν τα καιρικά φαινόμενα. Στο θέαμα του αληθινού χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος, που κάθε άλλο παρά αξιόλογο και δημοκρατικό είναι. Ο ολιγαρχικός χαρακτήρας αυτού του πολιτεύματός , η ανομία του και οι ολιγάρχες του, δεν μπορούν πια να κρύβονται ούτε κάτω από τους τόνους λάσπης, διότι είναι η ίδια η λάσπη.

Ελένη Ξένου.

"Όποιος δεν θέλει να εξελιχθεί σήμερα η πολιτική, κοινωνική ή άλλη κατάσταση, όποιος δεν θέλει να έχει απέναντί του την κοινωνία ως συλλογικότητα, επικαλείται τον διαφωτισμό."

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ:
«Η Παράδοση και η Πρόοδος»

" Η ελληνική διανόηση, και η ελληνική κοινωνία στη συνέχεια, εκπαιδεύτηκε με βάση την βαυαρική στην αρχή και στη συνέχεια την κρατική αντίληψη, ότι έπρεπε να υιοθετηθεί η έννοια της απόλυτης διακοπής της ελληνικής συνέχειας. Απόλυτη διακοπή που, αν θέλετε, οδηγεί ξανά σε μια ανασύνθεση του ελληνικού κόσμου με την αρχαιότητα μέσω της Δύσεως. Επειδή η Δύση "ανακάλυψε την αρχαιότητα" -ΔΕΝ την ανακάλυψε, μετακενώθηκε εκεί απ΄το Βυζάντιο, επισημαίνω ακόμα και το ρωμαϊκό όπως λέγεται δίκαιο που είναι το ελληνιστικό δίκαιο αποκαθαρμένο από τις δεσποτικές επιβαρύνσεις της Ρώμη, είναι δίκαιο που δημιούργησε ο Βυζαντινός κόσμος.- ωστόσο, αυτό που οφείλουμε να συγκρατήσουμε είναι ότι η ανασύνθεση αυτή με την αρχαιότητα μέσω της Δύσεως και όχι μέσω της ιστορικής συνέχειας του Βυζαντίου, είχε μια άλλη συνέπεια: ότι, το Βυζάντιο αποκόπηκε και από εμάς. Και μάλιστα αντιμετωπίζεται με ένα μίσος πρωτοφανές. Και δεν θα πω μίσος από τον καθημερινό αναγνώστη που διαβάζει διάφορα κείμενα, αλλά από επώνυμους στοχαστές. Ο κορυφαίος του είδους ο Καστοριάδης, ο οποίος βγάζει την πιο ακραία αντίληψη περί Βυζαντίου, άρα περί ελληνικής οικουμένης, την αγνοεί απολύτως βέβαια, που έχει αναδείξει ο δυτικός διαφωτισμός. Δεν έχω καταλάβει ποτέ γιατί. Τουλάχιστον όταν εγώ επιχείρησα μια φορά να συζητήσω μαζί του, δεν θέλησε να ανοίξει την κουβέντα. Προφανώς το αγνοούσε και απλώς μηρύκαζε. Αυτός ο μηρυκασμός όμως, έχει επιπτώσεις στην ιδεολογία της εξάρτησης. Ιδεολογία της εξάρτησης από τον δυτικό ηγεμόνα και από την διδαχή της ιστορίας που δικαιώνει την ηγεμονία του, έως την άλλη εκδοχή του πράγματος που έχει να κάνει με την ιδεολογία της εξάρτησης από ένα εσωτερικό πολιτικό σύστημα της απολυταρχίας και στη συνέχεια της κρατικής κυριαρχίας. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι ο ελληνικός κόσμος κλήθηκε να εξευρωπαϊστεί οπισθοδρομώντας από την εποχή της Οικουμενικής Δημοκρατίας των Κοινών στην προ-σολώνεια εποχή. Γι΄αυτό και έχουμε αυτήν την δύσμορφη και αλλοτριωμένη συμπεριφορά σήμερα στα πράγματα. Διότι ακριβώς αυτή η ρήξη με την ιστορική συνέχεια και παράδοση -που είναι διαλογική ρήξη, είναι εξ αποφάσεως ρήξη, δεν είναι ιστορική πραγματικότητα- είναι εκείνη η οποία νομιμοποίησε την πρώτη πράξη του Όθωνα που ήταν η κατάργηση της Δημοκρατίας και των Κοινών. Με το εισαγωγικό του κείμενο ότι: "δεν είναι δυνατόν αυτός ο αμόρφωτος, εγωιστικός, ο ιδιοτελής λαός, να θέλει να ασκεί το ευγενές λειτούργημα της πολιτικής διοίκησης. Αυτό είναι για εμάς." -(για την απολυταρχία)- Εξευρωπαΐστηκε ο ελληνικός κόσμος. .........

Προηγουμένως, οι οπαδοί της συνταγματικότητας, οι συνταγματικοί οπαδοί επί Καποδίστρια, αξίωναν από τον Καποδίστρια να εισαγάγει το "τιμοκρατικό σύστημα". Δηλαδή να καταργήσει την καθολική ψήφο, -που είχε δημοκρατικό περιεχόμενο πριν αλλά, έστω αυτό που διατηρήθηκε μέσα στα κοινά-, να το καταργήσει για να μοιάσουμε στην Ευρώπη. Και τους απαντάει με ένα μεγαλειώδες απόφθεγμα ο Καποδίστριας: «είναι συμφυές γνώρισμα της ιδιοσυστασίας του Έλληνα η ψήφος και η πολιτική διοίκηση απ΄αυτόν! Θα ήταν έγκλημα να του το αφαιρούσα».

...

Σήμερα, όπως είναι διαμορφωμένο το πολιτικό σύστημα που, είναι και υπεράνω του νόμου και έξω από την όποια δυνατότητα της κοινωνίας, συλλογική δυνατότητα της κοινωνίας, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να παραγάγει αποτέλεσμα υπέρ της κοινωνίας. Έχει γίνει όμηρος των αγορών. Δηλαδή της διεθνούς των αγορών πού είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα και πολλά άλλα. Ποιος είναι αυτός ο οποίος μπορεί να απειλήσει αυτήν την απόλυτη δυνατότητα των αγορών να διαφεντεύουν τα κοινωνικο/πολιτικά πράγματα μιας χώρας; Μα, η κοινωνική συλλογικότητα! Η συνείδηση κοινωνίας. Δηλαδή, η αίσθηση μιας πολιτισμικής πραγματικότητας που, εάν διαρραγεί, ουσιαστικά οδηγεί στην ίδια τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και αντιθέτως εάν δείξει τη δύναμή της ως συλλογικότητα, μπορεί να απειλήσει και να αναγκάσει την πολιτική ηγεσία να πράξει διαφορετικά. Είναι αυτό το μεγάλο δίλημμα σήμερα ότι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να αποτελέσει μέτρο αντίστασης απέναντι σε ότι συμβαίνει στην εποχή μας, είναι ακριβώς η αναγωγή στην πολιτισμική συλλογικότητα. Στην συνείδηση κοινωνίας. Σε μια συμπαγή δηλαδή αντίληψη, εδώ της ελληνικότητας, αλλού της ιταλικότητας, αλλού της γαλλικότητας και λοιπά, που δηλώνει ότι οι κοινωνίες είναι παρούσες και αξιώνουν μια άλλη πολιτική για τα πράγματα!

...

Ο ελληνικός κόσμος διδάσκει ότι, όσο περισσότερο οι κοινωνίες, στο στάδιο που βρίσκονται τελούν εν αδυναμία, πολιτική αδυναμία, τόσο περισσότερο κάνουν βήματα στην πολιτική. Στην αρχή με διαδηλώσεις, στην συνέχεια με αξίωση πολιτειακής τους συγκρότησης, να βρίσκονται μέσα στο πολιτικό σύστημα ως εταίροι και όχι ως υπήκοοι του κράτους, ως εταίροι του πολιτικού συστήματος, αξιώνοντας στην αρχή ένα μέρος -αντιπροσώπευση- και στη συνέχεια το όλο. Αυτή η λογική που διδάσκει ο ελληνικός κόσμος, παράδοση αυτού του μεγάλου πολιτισμού που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την εποχή μας, δεν γίνεται αντιληπτή γιατί σήμερα; Διότι σήμερα, δημιουργείται μια σκόπιμη σύγχυση αλλά και ευρέως ως αποτέλεσμα της ανυπαρξίας γνωσιολογίας -γνώσης των πραγμάτων- μια σκόπιμη σύγχυση μεταξύ αυτού που αποτελεί την πρωτοτυπία της εποχής μας, -που είναι αποτέλεσμα της τελευταίας βυζαντινής περιόδου αλλά δεν έχει σημασία-, αυτού που αποτελεί την πρωτοτυπία της εποχής μας δηλαδή απ΄την μετάβαση από την μικρή κλίμακα της πόλης στην μεγάλη κλίμακα του κράτους έθνους και αυτού που αποτελεί "φάση" του κόσμου της νεοτερικότητας μέσα στο κράτος έθνος. Η μετάβαση στην μεγάλη κλίμακα είναι ένα άλμα προόδου, η "φάση" όμως στην οποία η κατάργηση του Βυζαντίου οδήγησε τα πράγματα, είναι η πρωτόλεια φάση του δυτικού κανόνα. Της μετάβασης δηλαδή από την δεσποτεία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα, και αυτή η σκόπιμη σύγχυση είναι εκείνη που κάνει τη νεοτερική σκέψη να τρομάζει μπροστά στο ενδεχόμενο το ελληνικό παράδειγμα να αναβιώσει και να διδάξει αυτό που αποτελεί εξ αντικειμένου πραγματικότητα, δηλαδή την πρόοδο."

Γιώργος Κοντογιώργης

(Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου)

https://youtu.be/uod165dqD40

Διάλεξη Γ. Κοντογιώργη: «Η Παράδοση και η Πρόοδος» (Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017) Στα πλαίσια των διαλέξεων, της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού.

Ελληνικότητα, ευρωπαϊκή Αναγέννηση, Κυκλάδες, Αιγαίο.

Η Λυρική Ποίηση, γεννήθηκε στο Αιγαίο.

Στην Λέσβο η Σαπφώ και στην Πάρο ο Αρχίλοχος.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Έχω αποφασίσει από καιρό, κι επιθυμώντας να γνωρίσω όσο μπορώ βαθύτερα την ελληνικότητά μου αλλά και γενικότερα τη σημασία του όρου αυτού, στην αναζήτησή μου, να εστιάσω πρωτίστως σε ιερά τέρατα της παγκοσμίου ελληνικότητος (και όχι μόνον), όπως τον Οδυσσέα Ελύτη, παρά σε οτιδήποτε άλλο.

Στην εκπομπή αυτή ο ποιητής ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ μιλά λίγο μετά τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1979) και μεταξύ άλλων, ορίζει το τι είναι για αυτόν "ελληνικότητα":

"Η Αναγέννηση για μένα, η ευρωπαϊκή Αναγέννηση, ήτανε μια παραφθορά αυτού που λέμε "ελληνικότητα". Η "ελληνικότητα είναι ένας όρος που έχει παρεξηγηθεί πολύ, άλλωστε και την δική μου γενιά την χτύπησαν ότι το παράκανε με την ελληνικότητα, αλλά την εποχή εκείνη, ίσως και σήμερα ακόμη, τα βλέπανε όλα απλουστευτικά. Δηλαδή, νομίζουν πως είναι η φουστανέλα, το τσαρούχι κι αυτά που λέμε...γκρικάλσ, αλλά, για μένα η "ελληνικότητα" είναι απλούστατα ένας τρόπος να βλέπεις τα πράγματα. Όπως είχα γράψει κάπου, θα έπρεπε ένας μαθηματικός να βρει έναν "τύπο". Να το διατυπώσει αυτό το πράγμα σε ένα σύμβολο. Είναι πάντως, κάτι που ισχύει και για την αρχαιότητα και για τον μεσαίωνα και για σήμερα, δηλαδή, πέρα από τις διαφοροποιήσεις που παρουσιάζουν οι κατά καιρούς θρησκείες ή οι επιπτώσεις της ιστορίας, είναι ένας παράγων σταθερός και μόνιμος, που κάνει τον άνθρωπο να αντιδρά απέναντι στα πράγματα καθορισμένου χρόνου. Αυτό είναι η "ελληνικότητα"! Έχω δει στα νησιά που πηγαίνω τα καλοκαίρια, πολλές φορές του τιμονιέρηδες, -κάποιος ξένος είπε μια φορά ότι, ο τρόπος που είδε ο Ικτίνος στην κατασκευή του Παρθενώνα την ακρίβεια ανάμεσα σε δύο σημεία, είναι ο ίδιος που βλέπει ένας τιμονιέρης απλός, σήμερα που κυβερνάει την βάρκα του, τις εναντιώσεις των καιρών και βρίσκει την ακριβή γραμμή.- Είναι δηλαδή, μια στιγμή ακριβείας!
Ο λαός είναι ο φορέας. Πάρτε την αρχιτεκτονική. Όταν ήρθε ο Le Corbusier και είδε τα σπίτια στις Κυκλάδες, έμεινε με ανοιχτό το στόμα! Διότι αυτά που ψάχνανε αυτοί να βρούνε μέσα από τους μαιάνδρους της δυτικής έρευνας, οι τεχνίτες των νησιών τα είχανε βρει ως λύσεις που ήταν και πρακτικές και αισθητικές μαζί! Διότι όσο πιο σωστά εξυπηρετεί έναν πρακτικό σκοπό, τόσο πιο πολύ αποβάλει τα περιττά και τα στολίδια, και μένει μόνον η ουσία!
Και φοβούμαι μη χαθεί. Ο φόβος μας είναι μη χαθεί, επειδή αυτά τα πράγματα έχουν καταπιεστεί από τον σημερινό πολιτισμό, η εισβολή του τεχνικού πολιτισμού είναι πολύ μεγάλη, και...ο κίνδυνος υπάρχει.
Η Λυρική Ποίηση, γεννήθηκε στο Αιγαίο. Στην Λέσβο η Σαπφώ και στην Πάρο ο Αρχίλοχος! Έτσι άρχισε η Λυρική Ποίηση. Όλη λοιπόν η παράδοση η ελληνική, νομίζω ότι, είναι μέσα στην κοιτίδα αυτή, στο λίκνο αυτό που λέμε Αιγαίο. Για μένα, και το κύμα ας πούμε, ο φλοίσβος, μιλάει Ελληνικά!"ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
https://youtu.be/tW6uukuti10
Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.

Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης.




"...Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο. Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά. Την Ομορφιά που είναι μια οδός - η μόνη ίσως οδός προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει..."

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Οδυσέας Ελύτης - Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ,(Άξιον Εστί) - Μάνος Κατράκης