"Όποιος δεν θέλει να εξελιχθεί σήμερα η πολιτική, κοινωνική ή άλλη κατάσταση, όποιος δεν θέλει να έχει απέναντί του την κοινωνία ως συλλογικότητα, επικαλείται τον διαφωτισμό."
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ:
«Η Παράδοση και η Πρόοδος»
Προηγουμένως, οι οπαδοί της συνταγματικότητας, οι συνταγματικοί οπαδοί επί Καποδίστρια, αξίωναν από τον Καποδίστρια να εισαγάγει το "τιμοκρατικό σύστημα". Δηλαδή να καταργήσει την καθολική ψήφο, -που είχε δημοκρατικό περιεχόμενο πριν αλλά, έστω αυτό που διατηρήθηκε μέσα στα κοινά-, να το καταργήσει για να μοιάσουμε στην Ευρώπη. Και τους απαντάει με ένα μεγαλειώδες απόφθεγμα ο Καποδίστριας: «είναι συμφυές γνώρισμα της ιδιοσυστασίας του Έλληνα η ψήφος και η πολιτική διοίκηση απ΄αυτόν! Θα ήταν έγκλημα να του το αφαιρούσα».
...
Σήμερα, όπως είναι διαμορφωμένο το πολιτικό σύστημα που, είναι και υπεράνω του νόμου και έξω από την όποια δυνατότητα της κοινωνίας, συλλογική δυνατότητα της κοινωνίας, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να παραγάγει αποτέλεσμα υπέρ της κοινωνίας. Έχει γίνει όμηρος των αγορών. Δηλαδή της διεθνούς των αγορών πού είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα και πολλά άλλα. Ποιος είναι αυτός ο οποίος μπορεί να απειλήσει αυτήν την απόλυτη δυνατότητα των αγορών να διαφεντεύουν τα κοινωνικο/πολιτικά πράγματα μιας χώρας; Μα, η κοινωνική συλλογικότητα! Η συνείδηση κοινωνίας. Δηλαδή, η αίσθηση μιας πολιτισμικής πραγματικότητας που, εάν διαρραγεί, ουσιαστικά οδηγεί στην ίδια τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και αντιθέτως εάν δείξει τη δύναμή της ως συλλογικότητα, μπορεί να απειλήσει και να αναγκάσει την πολιτική ηγεσία να πράξει διαφορετικά. Είναι αυτό το μεγάλο δίλημμα σήμερα ότι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να αποτελέσει μέτρο αντίστασης απέναντι σε ότι συμβαίνει στην εποχή μας, είναι ακριβώς η αναγωγή στην πολιτισμική συλλογικότητα. Στην συνείδηση κοινωνίας. Σε μια συμπαγή δηλαδή αντίληψη, εδώ της ελληνικότητας, αλλού της ιταλικότητας, αλλού της γαλλικότητας και λοιπά, που δηλώνει ότι οι κοινωνίες είναι παρούσες και αξιώνουν μια άλλη πολιτική για τα πράγματα!
...
Ο ελληνικός κόσμος διδάσκει ότι, όσο περισσότερο οι κοινωνίες, στο στάδιο που βρίσκονται τελούν εν αδυναμία, πολιτική αδυναμία, τόσο περισσότερο κάνουν βήματα στην πολιτική. Στην αρχή με διαδηλώσεις, στην συνέχεια με αξίωση πολιτειακής τους συγκρότησης, να βρίσκονται μέσα στο πολιτικό σύστημα ως εταίροι και όχι ως υπήκοοι του κράτους, ως εταίροι του πολιτικού συστήματος, αξιώνοντας στην αρχή ένα μέρος -αντιπροσώπευση- και στη συνέχεια το όλο. Αυτή η λογική που διδάσκει ο ελληνικός κόσμος, παράδοση αυτού του μεγάλου πολιτισμού που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την εποχή μας, δεν γίνεται αντιληπτή γιατί σήμερα; Διότι σήμερα, δημιουργείται μια σκόπιμη σύγχυση αλλά και ευρέως ως αποτέλεσμα της ανυπαρξίας γνωσιολογίας -γνώσης των πραγμάτων- μια σκόπιμη σύγχυση μεταξύ αυτού που αποτελεί την πρωτοτυπία της εποχής μας, -που είναι αποτέλεσμα της τελευταίας βυζαντινής περιόδου αλλά δεν έχει σημασία-, αυτού που αποτελεί την πρωτοτυπία της εποχής μας δηλαδή απ΄την μετάβαση από την μικρή κλίμακα της πόλης στην μεγάλη κλίμακα του κράτους έθνους και αυτού που αποτελεί "φάση" του κόσμου της νεοτερικότητας μέσα στο κράτος έθνος. Η μετάβαση στην μεγάλη κλίμακα είναι ένα άλμα προόδου, η "φάση" όμως στην οποία η κατάργηση του Βυζαντίου οδήγησε τα πράγματα, είναι η πρωτόλεια φάση του δυτικού κανόνα. Της μετάβασης δηλαδή από την δεσποτεία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα, και αυτή η σκόπιμη σύγχυση είναι εκείνη που κάνει τη νεοτερική σκέψη να τρομάζει μπροστά στο ενδεχόμενο το ελληνικό παράδειγμα να αναβιώσει και να διδάξει αυτό που αποτελεί εξ αντικειμένου πραγματικότητα, δηλαδή την πρόοδο."
...
Σήμερα, όπως είναι διαμορφωμένο το πολιτικό σύστημα που, είναι και υπεράνω του νόμου και έξω από την όποια δυνατότητα της κοινωνίας, συλλογική δυνατότητα της κοινωνίας, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να παραγάγει αποτέλεσμα υπέρ της κοινωνίας. Έχει γίνει όμηρος των αγορών. Δηλαδή της διεθνούς των αγορών πού είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα και πολλά άλλα. Ποιος είναι αυτός ο οποίος μπορεί να απειλήσει αυτήν την απόλυτη δυνατότητα των αγορών να διαφεντεύουν τα κοινωνικο/πολιτικά πράγματα μιας χώρας; Μα, η κοινωνική συλλογικότητα! Η συνείδηση κοινωνίας. Δηλαδή, η αίσθηση μιας πολιτισμικής πραγματικότητας που, εάν διαρραγεί, ουσιαστικά οδηγεί στην ίδια τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και αντιθέτως εάν δείξει τη δύναμή της ως συλλογικότητα, μπορεί να απειλήσει και να αναγκάσει την πολιτική ηγεσία να πράξει διαφορετικά. Είναι αυτό το μεγάλο δίλημμα σήμερα ότι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να αποτελέσει μέτρο αντίστασης απέναντι σε ότι συμβαίνει στην εποχή μας, είναι ακριβώς η αναγωγή στην πολιτισμική συλλογικότητα. Στην συνείδηση κοινωνίας. Σε μια συμπαγή δηλαδή αντίληψη, εδώ της ελληνικότητας, αλλού της ιταλικότητας, αλλού της γαλλικότητας και λοιπά, που δηλώνει ότι οι κοινωνίες είναι παρούσες και αξιώνουν μια άλλη πολιτική για τα πράγματα!
...
Ο ελληνικός κόσμος διδάσκει ότι, όσο περισσότερο οι κοινωνίες, στο στάδιο που βρίσκονται τελούν εν αδυναμία, πολιτική αδυναμία, τόσο περισσότερο κάνουν βήματα στην πολιτική. Στην αρχή με διαδηλώσεις, στην συνέχεια με αξίωση πολιτειακής τους συγκρότησης, να βρίσκονται μέσα στο πολιτικό σύστημα ως εταίροι και όχι ως υπήκοοι του κράτους, ως εταίροι του πολιτικού συστήματος, αξιώνοντας στην αρχή ένα μέρος -αντιπροσώπευση- και στη συνέχεια το όλο. Αυτή η λογική που διδάσκει ο ελληνικός κόσμος, παράδοση αυτού του μεγάλου πολιτισμού που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την εποχή μας, δεν γίνεται αντιληπτή γιατί σήμερα; Διότι σήμερα, δημιουργείται μια σκόπιμη σύγχυση αλλά και ευρέως ως αποτέλεσμα της ανυπαρξίας γνωσιολογίας -γνώσης των πραγμάτων- μια σκόπιμη σύγχυση μεταξύ αυτού που αποτελεί την πρωτοτυπία της εποχής μας, -που είναι αποτέλεσμα της τελευταίας βυζαντινής περιόδου αλλά δεν έχει σημασία-, αυτού που αποτελεί την πρωτοτυπία της εποχής μας δηλαδή απ΄την μετάβαση από την μικρή κλίμακα της πόλης στην μεγάλη κλίμακα του κράτους έθνους και αυτού που αποτελεί "φάση" του κόσμου της νεοτερικότητας μέσα στο κράτος έθνος. Η μετάβαση στην μεγάλη κλίμακα είναι ένα άλμα προόδου, η "φάση" όμως στην οποία η κατάργηση του Βυζαντίου οδήγησε τα πράγματα, είναι η πρωτόλεια φάση του δυτικού κανόνα. Της μετάβασης δηλαδή από την δεσποτεία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα, και αυτή η σκόπιμη σύγχυση είναι εκείνη που κάνει τη νεοτερική σκέψη να τρομάζει μπροστά στο ενδεχόμενο το ελληνικό παράδειγμα να αναβιώσει και να διδάξει αυτό που αποτελεί εξ αντικειμένου πραγματικότητα, δηλαδή την πρόοδο."
Γιώργος Κοντογιώργης
(Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου)
Διάλεξη Γ. Κοντογιώργη: «Η Παράδοση και η Πρόοδος» (Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017) Στα πλαίσια των διαλέξεων, της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου