Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017

«Η μεγάλη "συμμαχία" η οποία έχει ως κεντρικό εχθρό, όχι κάποιον εξωτερικό εχθρό, αλλά την ίδια την κοινωνία»




«Ο διαφωτισμός, υπήρξε ένα κίνημα προοδευτικό την εποχή εκείνη, γιατί έπρεπε να φτιάξει την ιδέα του κράτους και της κοινωνίας της επόμενης εποχής.
Αλλά τελείωσε η εποχή εκείνη, καταναλώθηκε ότι είχε να καταναλωθεί.
Σήμερα δεν είναι επιχειρησιακό το σύστημα και οι αξίες του διαφωτισμού τελείωσαν. Έχουμε άλλη εποχή στην οποία μπήκαμε. Και αυτή η άλλη εποχή, πρέπει να φέρει και τις κοινωνίες στο μέλλον! Για να έρθουν οι κοινωνίες στο μέλλον και να έχουμε μια ισορροπία της κοινωνίας με την οικονομία, πρέπει το πολιτικό σύστημα να εξαρτάται από την κοινωνία και όχι από τις αγορές.
Από την μία μεριά υπάρχει το πολιτικό προσωπικό το οποίο εναγκαλίζεται τις δυνάμεις των αγορών γιατί αυτές είναι καθημερινοί συνομιλητές και συγχρόνως οι μεγάλοι πάροχοι/χορηγοί χρήματος και επικοινωνίας και από την άλλη οι αγορές ή τα διάφορα παράσιτα που λειτουργούν ως συγκατανευσιφάγοι γύρω από το κράτος, όπως εργολάβοι και άλλοι, οι οποίοι από την άλλη μεριά έχουν συμφέρον να διατηρούν σε ομηρία το πολιτικό σύστημα για να υπαγορεύουν τις αποφάσεις και να έχουν τα προνόμια. Περί αυτού πρόκειται. Υπάρχει δηλαδή, μια μεγάλη "συμμαχία", η οποία έχει ως κεντρικό εχθρό, όχι κάποιον εξωτερικό εχθρό, αλλά την κοινωνία την ίδια την οποία δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να συμπήξει συλλογικότητα και να σταθεί απέναντι. Γι΄αυτό και στην ελληνική περίπτωση τους βλέπετε να καταπολεμούν κάθε ιδέα της κοινωνικής και πολιτισμικής συλλογικότητας, άρα και του παρελθόντος και λοιπά, διότι αυτά δημιουργούν μια αίσθηση ανάγκης και κοινωνίας να ορθωθεί απέναντι σ΄αυτό που της συμβαίνει.»


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ





«Τὸ τῆς πόλεως ὅλης ἦθος ὁμοιοῦται τοῖς ἄρχουσιν»
Ισοκράτης, Προς Νικοκλέα 2.31
(Το ήθος όλης της πολιτείας προσομοιάζει με το ήθος αυτών που την κυβερνούν[δηλαδή με το ήθος του πολιτεύματος])




Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017

"Το ζητούμενο είναι η αλλαγή του πολιτικού συστήματος!"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ


Γ.Κ.: Δεν είναι ο σκοπός τους, αλλά εκεί οδηγούν. Κοιτάξτε, όταν εισάγουμε σε μια έννοια επιθετικούς προσδιορισμούς, -«άμεσος»/«έμμεσος»- καταργούμε την έννοια. Εάν σας πω ότι είστε άμεσος ή έμμεσος άνθρωπος τι θα μου απαντήσετε; Είμαι άνθρωπος. Υπάρχουν άμεσα τραπέζια και έμμεσα τραπέζια; Ή είναι ή δεν είναι. Έτσι είναι και τα συστήματα ξέρετε. Λοιπόν, απ΄την στιγμή που εισάγουν την έννοια «άμεσος» καταργούν την έννοια «δημοκρατία». Και τι βάζουν στη θέση; Βάζουν το φερετζέ της ολιγαρχίας. Δηλαδή, το δημοψήφισμα. Αντί δηλαδή να ψηφίζουμε μια φορά στα τέσσερα χρόνια ή όσα, για να βγάλουμε κάποιον -που, η ψήφος μας έχει μόνο ένα περιεχόμενο, για να το διευκρινίσουμε, εκχώρηση ολικής ελευθερίας σε κάποιον να κάνει ό,τι θέλει, να ασελγεί επάνω μας και μην έχουμε δικαίωμα να τον ελέγξουμε σε τίποτε. Ούτε να τον ανακαλέσουμε ούτε τίποτε.- ένα είναι αυτό. Το δεύτερο είναι ότι αλλάζει μόνο ως προς ένα ζήτημα. Ότι δηλαδή, μια φορά στα τόσα, που μπορεί να είναι 10, 20, 30 χρόνια ή και πιο συχνά αν θέλετε, θα αποφαίνεται το σώμα της κοινωνίας με ένα "ναι" ή με ένα "όχι" και για ένα θέμα. Λοιπόν, πιάσ' τ΄ αβγό και κούρευ' το, λέγεται στην καθαρεύουσα. Τι σημαίνει να αποφαίνεται; Μάλιστα προσθέτουν και το ευφυολόγημα της λαϊκής πρωτοβουλίας, γιατί; γιατί διεκδικούν και ως ομάδες συμφερόντων (που είναι ομάδες ιδιοτέλειας, ανεξαρτήτως του τι σκοπό έχουν, διότι ιδιοποιούνται μια εξουσία την οποία δεν τους την έδωσε κανείς) να κινούν αυτές την διαδικασία ώστε οι κοινωνίες να καλούνται να αποφανθούν για το ένα θέμα. Και δεν θέλουν την κοινωνία -αυτό είναι το τραγικό και ακριβώς όπως το χαρακτήρισα προηγουμένως- δεν θέλουν την κοινωνία να είναι καθημερινός θεσμός της πολιτείας ώστε να μετέχει όπως η κυβέρνηση, όπως η βουλή, στα πολιτικά πράματα. Αυτό τους προκαλεί αλλεργία.

"Να σταθούμε στον ορίζοντα, να ατενίσουμε το μέλλον των αξιών"
Γ.Κοντογιώργης ομ.καθηγητής στο Πάντειο κ Πέτρος Ιωάννου στον Σπορnews 90,1 της Λάρισας,στην εκπομπή :''ακροβάτες του ονείρου'' .(6.12.17).για το διαδύκτιο sportnews901.gr , κάθε μέρα 10.15 -11.15 π.μ.




Ξεκινά την συνέντευξή του ο καθηγητής, σχολιάζοντας τα τελευταία γεγονότα με την πλημμύρα στην Μάνδρα Αττικής.
Γιώργος Κοντογιώργης:
"Αν θέλετε το σχόλιό μου, τα γεγονότα αυτά επιβεβαιώνουν αυτό που διαρκώς λέμε, επαναλαμβάνουμε και αυτό που διαρκώς υπεκφεύγει ο υπαίτιος να διορθώσει, το γεγονός δηλαδή ότι έχουμε ένα κράτος που είναι ιδιοτελές, αποτελεί λάφυρο μιας ομάδας διακομματικής αλληλεγγύης και που τυπικά το διαχειρίζεται κι από κάτω όλων εκείνων των συμφερόντων τα οποία το λυμαίνονται δίκην παρασίτων. Θα ξέρετε πολύ καλά ότι, ακούσαμε στην διάρκεια αυτής της καταστροφής στην περιοχή εκεί, ότι δεν μπόρεσαν διότι υπήρχαν λέει, οι αρνήσεις της γραφειοκρατίας. Δεν απαντούν στο ερώτημα ποιος τις δημιούργησε και ποιος τις διατηρεί. Και γιατί τις διατηρεί. Γιατί διατηρεί δηλαδή έναν κρατικό μηχανισμό ο οποίος ανάγεται στην αντίληψη ότι το κράτος είναι ιδιωτικός χώρος και όχι χώρος δημοσίου συμφέροντος, παροχής δηλαδή κοινωνικών πολιτικών. Διότι, ο πολιτικός προϊστάμενος έχει μόνο ένα ρόλο: να συλλάβει, να διαμορφώσει και να εφαρμόσει πολιτικές. Και βεβαίως να άρει τα εμπόδια.
Εάν μπορεί να έρθει κανείς να μου δείξει, ότι έκανε ένα, δύο, τρία, -δε λέω περισσότερα- πράγματα η τωρινή κυβέρνηση. Στον τομέα της άρσης των αγκυλώσεων της Δημόσιας Διοίκησης, δηλαδή, τι σημαίνει αγκυλώσεις;: να λειτουργεί ο κάθε υπάλληλος, με κορυφαίους βέβαια τους υπουργούς και τον πρωθυπουργό ως παράσιτο που αντιλαμβάνεται το δημόσιο ως ιδιωτικό του χώρο. Να παρέχει υπηρεσίες σ΄αυτούς και στους εαυτούς τους και όχι στην κοινωνία και στον πολίτη. Δεν είναι τυχαίο ότι, η άρνηση παροχής υπηρεσίας στον πολίτη θεωρείται πταίσμα που δεν τιμωρείται ποτέ. Η άρνηση παρουσίας καν, του υπαλλήλου στο χώρο του, θεωρείται ότι είναι μια παραβατική συμπεριφορά την οποία δεν θα φτάσει ποτέ ένα αρμόδιο όργανο να την εκδικάσει και να απονείμει ευθύνες. Ο πολιτικός το ίδιο. Ο γενικός κανόνας είναι αυτός. Δεν νοείται να λένε ότι φταίει η Δασική Υπηρεσία που δεν έκαναν τα αντιπλημμυρικά έργα. Πρώτα πρώτα δεν της πέφτει λόγος της Δασική Υπηρεσίας και δεύτερον, η Δασική Υπηρεσία λειτουργεί εν προκειμένω κατά νόμον. Τι σημαίνει κατά νόμον. Που, δεν είναι όπως το είπαν, αλλά...ας υποθέσουμε. Έχουν ψηφίσει λοιπόν τον νόμο περί δασικών και άλλων εκτάσεων, ο οποίος είναι μια..."παγκόσμια πρωτοτυπία" -το΄χω πει πολλές φορές- και, που κατατείνει στο να χειραγωγήσει, να αιχμαλωτίσει την ιδιωτική περιουσία και να μην ξαναμπεί στην παραγωγή. Ποιος τα έχει νομοθετήσει αυτά και ποιος τα έχει αναγάγει; Τα νομοθέτησε η Δεξιά, θα πούμε... Και τα έχει αναγάγει η Αριστερά -γιατί πάντα παρακολούθημα της Δεξιάς είναι η Αριστερά- σε πρώτο θέμα περιβάλλοντος. Η πρώτη αρχή καταστροφής είναι αυτή. Και το βλέπουμε τώρα, τις συνέπειες. Είναι γενικό το φαινόμενο.
Ακούμε, τις εξαγγελίες του κυρίου πρωθυπουργού ή των υπουργών. Στην αρχή λέγανε, εμείς θα μειώσουμε στο απειροελάχιστο τους γενικούς γραμματείς, τους συμβούλους, τα υπουργεία και λοιπά. Και τώρα τα έχουν πολλαπλασιάσει με παχυλές αμοιβές. Τι κάνουν όλοι αυτοί; Δεν αφήνουν την Δημόσια Διοίκηση να λειτουργήσει κατά το καθήκον της και δεν της αφήνουν και την γνώση να μπορέσει να την εφαρμόσει.


Πέτρος Ιωάννου:
Λένε κύριε Κοντογιώργη το εξής. Ότι για να πάρουμε κονδύλια ευρωπαϊκά/ΕΣΠΑ πώς τα λένε, και να τα ρίξουμε σε ένα αντιπλημμυρικό έργο τέλος πάντων, θα πρέπει να συντρέξουν όχι μόνο η επιθυμία της ελληνικής πλευράς, αλλά και ο προγραμματισμός, ο χαρακτήρας δηλαδή για ποιον λόγο δίνονται κάποια κονδύλια ευρωπαϊκά. Αλλά, όπου θέλουν όμως αλλάζουν τους κωδικούς. Απ΄τη στιγμή που, θα ξηλωθεί αύριο μεθαύριο για αποζημιώσεις, για πλημμυροπαθείς, σεισμοπαθείς, το ένα το άλλο, άντε τον σεισμό δεν μπορούν να τον προβλέψουν, ούτε τις βροχές, πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουν τους κωδικούς;...


Γ.Κ.: Είναι πάρα πολύ εύκολο να κάνουν χρήση και κατάχρηση των κονδυλίων της ευρωπαϊκής ένωσης. Αυτό άλλωστε γίνεται. Προσθέτω όμως, ότι κατά την δήλωση του αρμόδιου υπουργού, όταν ερωτήθηκε γιατί δεν προχωράνε τα έργα που χρηματοδοτεί η Ε.Ε. είπε, ότι ζητάει πάρα πολλά και δεν μας δίνει τα χρήματα να τα κάνουμε εμείς όπως νομίζουμε. Δηλαδή να τα φάνε και να τα διασπαθίσουν κατά τον τρόπο που έχουν συνηθίσει. Γι΄αυτό σας λέω, η αντίληψη που έχουν του δημοσίου χώρου, είναι αντίληψη του ιδιωτικού χώρου. Δηλαδή, "είμαστε ιδιοκτήτες και κάνουμε ό,τι μας αρέσει κι όπως μας αρέσει.


Π.Ι.: Είναι σαφές αυτό. Διακόσια χρόνια αυτό γίνεται.


Γ.Κ.: Να σας πω κάτι κύριε Ιωάννου; Έχω πει πολλές φορές ότι, η κάθε επόμενη κυβέρνηση ετοιμάζεται να κατεβάσει την Ελλάδα πιο βαθιά στα έγκατα της γης. Στον Καιάδα. Εδώ όμως έχουμε μια ιδιαίτερη περίπτωση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι η ιδιαίτερη περίπτωση; Πρώτον ότι δηλώνει ότι είναι Αριστερά. Δεύτερον, δηλώνει ότι είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Το ηθικό πλεονέκτημα. Είναι η πιο βαθιά βουτηγμένη -στην περίοδο που δεν ήταν κυβέρνηση- η πιο βαθιά βουτηγμένη στη λογική της κομματοκρατίας! Ό,που άσκησε εξουσία, σε όποιους χώρους ηγεμόνευσε φέρθηκε με τον πιο χυδαίο εξ επόψεως πελατειακής, κομματοκρατικής και ιδιοτελούς τρόπο. Αλλά, ας πάρουμε την γενική πολιτική. Έχουν αναγάγει την απάτη σε ιδεολογία. Και μάλιστα επαίρονται ότι είναι ψεύτες και όχι κλέφτες όπως ξέρετε. Δηλαδή, επαίρονται ότι, διαπράττουν το αδίκημα της απάτης προς τον ελληνικό λαό όπως τους εμπιστεύτηκε να εφαρμόσει αυτά που υποσχέθηκαν. Πού συμβαίνει αυτό σε οποιονδήποτε προσωπικό χώρο, σε οποιαδήποτε προσωπική σχέση; Είναι δυνατόν να τιμωρείται κάποιος ο οποίος εξαπατά τον συνομιλητή του, αυτόν με τον οποίο συμβάλλεται και να μην ελέγχεται, και μάλιστα να θεωρεί ότι είναι ανωτάτη και καταξιωμένη αρχή η αρχή της απάτης όταν την εφαρμόζει σε μια ολόκληρη κοινωνία; Διάβαζα τελευταία, που δείχνει πόσο αμόρφωτο είναι αυτό το παιδί, χύδην λογική έχει στα πράγματα, ότι, είναι προοδευτική η απάτη αρκεί, -"η διατήρηση λέει, της καθαρότητας των θέσεών σου"- αρκεί να δίνεις εφικτές μάχες προς όφελος των πολλών. Μα, εφικτές μάχες δεν δίνει, -διότι είναι η πιο παραδομένη στην τρόικα και μάλιστα πάλι με τον λόγο της απάτης διότι τώρα το λέει "θεσμούς" για να μας φτιάξει...έτσι την ομορφιά του ακούσματος στ΄αφτιά- και, είναι επίσης οι άνθρωποι οι οποίοι δεν εξήγησαν γιατί δεν είχαν καθαρότητα συμβατή με της πραγματικότητας. Γιατί δηλαδή ήταν δεκαετίες στην πολιτική και δεν έκαναν τίποτε για να μάθουν τι είναι η πολιτική. Βεβαίως εδώ υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Τι έκαναν αυτά τα παιδιά όταν ήταν στην αντιπολίτευση; Πού θήτευαν; Να το πούμε απλά; Γιατί, εάν αντιλαμβάνονται την λέξη «δημοκρατία», οι κότες και οι γάτες κινδυνεύουν να πάθουν έμφραγμα, όχι οι άνθρωποι, απ΄το πολύ γέλιο!... Αλλά, να πάρουμε ένα προς ένα ξέρετε, αυτά που λαμβάνονται ως Αριστερά. Σε ό,τι έχει να κάνει με την οικονομική πολιτική, και όχι μόνο, μετανάστευση και λοιπά, είναι οι πιο προσηλωμένοι οπαδοί του Σόρος. Που θεωρεί ότι πατρίδα είναι το συμφέρον του χρήματος και των αγορών, -μην ακούτε τι λένε, να βλέπετε τι κάνουν- και ότι δεν υπάρχει άλλη πατρίδα εκτός απ΄αυτήν. Ότι κάνει ο Σόρος που χρηματοδοτεί ανοιχτά σύνορα και όλα τα άλλα, όχι έλεγχο όρων μετανάστευσης ώστε να μην δημιουργούμε εκρηκτικά μίγματα, αλλά, να ωφελείται η χώρα και, οι άνθρωποι οι οποίοι εισέρχονται βεβαίως, αυτά τα διδάσκει ο Σόρος και τα εφαρμόζουν αυτοί. Γι΄αυτό και οι καλοί συνομιλητές για τον Σόρος μεταξύ των άλλων στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, είναι μόνο οι Συριζαίοι. Εκπληκτικό! Θέλετε να πάμε στην εξωτερική πολιτική; Στην εξωτερική πολιτική, αυτά τα οποία αν τα πάρουμε κατά γράμμα έλεγαν ενόσω ήταν στην αντιπολίτευση, όσο δηλαδή λειτουργούσαν αυθεντικά και δεν είχαν τον φόβο της κοινωνίας, τους ορίζουν ως "γουναρικούς" και "βασιλικούς" του μεσοπολέμου, η μικρά πλην έντιμος Ελλάδα η οποία είναι και ιμπεριαλιστική ως ψωροκώσταινα, είναι "μεταξικοί" στον πολιτικό τους λόγο, -έχω κάνει την σύγκριση. Τι έλεγε ο Μεταξάς στην περίοδο της Μικρασιατικής εκστρατείας; Ότι είναι ιμπεριαλιστική, ότι είναι αποικιακή εκστρατεία- λοιπόν, το ίδιο συζητούν για όλα τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο. Εξωτερική πολιτική. Θέλετε να σκεφτούμε πώς, πρακτικά, ασκούν την πολιτική; Όπως όταν ήταν καταληψίες στα πανεπιστήμια. Με το πνεύμα του εκβιασμού, της εξαπάτησης της ιδιοποίησης και της ιδιοτέλειας.
[...]
Εφικτές μάζες γι΄αυτούς είναι οι ήττες που καταγάγουν εξαιτίας του γεγονότος ότι, αγνοούν ποια είναι τα δεδομένα της μάχης. Ο αντίπαλος πόσο δυνατός είναι, τι θα επιστρατεύσεις για να τον αντιμετωπίσεις και ποια θα είναι η ατζέντα της διαπραγμάτευσης. Όταν δεν μπορείς να νικήσεις τον αντίπαλο, πηγαίνεις απ΄την άλλη πλευρά για να κερδίσεις ή έστω να κρατήσεις αυτά τα οποία μπορείς. Εάν πας ξυπόλητος στ΄ αγκάθια γιατί αγνοείς... -τι μας είπε ο κύριος Δραγασάκης; λέει, "νομίζαμε ότι θα τρομάζαμε τη Ε.Ε."-
Γιατί εγώ δεν το γνώριζα αυτό και μάλιστα είχα την βεβαιότητα και το έγραφα, πολύ πριν ανέβουν στην εξουσία, ότι αν πάνε έτσι και πολιτευτούν έτσι θα μας καταστρέψουν; Σημαίνει λοιπόν ότι και δεν θέλουν να μάθουν και δεν μπορούν να μάθουν οι άνθρωποι, και επομένως, καθώς είναι κλειστοί στον κόσμο τους, στον κόσμο δηλαδή της ιδιοτέλειας και της ανυπαρξίας, έρχονται να φέρουν το πρόβλημα το οποίο είναι δικό τους βεβαίως, αφού είναι υπεύθυνοι για μια ολόκληρη χώρα, σε εμάς. Αλλά, να πάρουμε το ζήτημα της ιδεολογίας.Αυτό το, τρομακτικό στις επιπτώσεις που, αυτό πληρώνουμε ακόμα σήμερα, που μας λένε ότι εμπνέονται από τον Διαφωτισμό για το πολιτικό σύστημα, το οικονομικό σύστημα; Μας λένε δηλαδή ότι, εάν είμαστε στην ηλικία των τριάντα ετών πρέπει να σκεφτόμαστε για τις προτεραιότητες και τις ανάγκες μας και το σύστημα μέσα στο οποίο θα λειτουργήσουμε, ως εάν είμαστε πέντε ετών; ... Τι πιο αντιπροσωπευτική αντίληψη αντιδραστικής πολιτικής απ΄αυτήν;
Εάν θέλουν λοιπόν, να βαφτίσουν ως Αριστερά την αντιδραστική αντίληψη των πραγμάτων, να μας πουν δηλαδή ότι "είσαι Αριστερός εάν ζεις με το πνεύμα και το κλίμα του 19ου αιώνα, που οι κοινωνίες εξέρχονται από την φεουδαρχία, να το ακούσουμε. Αλλά το ακούμε ξέρετε. Μας λένε ότι οι αγορές σήμερα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά, η φεουδαρχία της εποχής. Δεν έχουν συνείδηση και γνώση οι άνθρωποι πώς εξελίσσεται ο κόσμος. Και γι΄αυτό γίνονται οι πιο αυθεντικοί "προσκυνητές" της ιδεολογίας των αγορών. Και τα βαφτίζουν μετά. Δηλαδή, ευτελίζουν τη χώρα. Ευτελίζουν και την ιδεολογία τους, αυτήν που, εν πάση περιπτώσει στο παρελθόν είχε θύματα, έτσι δεν είναι;..., και ευτελίζουν κάθε έννοια ανθρώπινης ελευθερίας και ανθρώπινης ζωής.


Π.Ι.: Σ΄αυτό συμφωνούμε οι πάντες. Ότι η φεουδαρχία ξανάρθε από άλλη πόρτα, έτσι;


Γ.Κ.: Συμφωνούν όσοι δεν γνωρίζουν τα πράγματα. Διότι αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι φεουδαρχία. Είναι, η αντίθετη της φεουδαρχίας λογική της εξαθλίωσης της ανθρώπινης κατάστασης, μέσα από την νομισματική οικονομία και όχι μέσα απ΄την φεουδαλική αντίληψη της οικονομίας. Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Επομένως θέλει και τελείως διαφορετικά εργαλεία για να τα αντιμετωπίσεις. Τότε το ζητούμενο ήταν πώς ο άνθρωπος θα γίνει ελεύθερος, θα υποστασιοποιηθεί ως ελεύθερη οντότητα, τώρα, το ζητούμενο είναι πώς θα γίνει και πολιτικά ελεύθερος, πώς δηλαδή θα μπει στο πολιτικό σύστημα, για να αλλάξεις τις ισορροπίες άρα τον σκοπό της πολιτικής. Τελείως διαφορετικά πράγματα. Τότε, έδινε την απόλυτη εξουσία γιατί δεν είχε συνείδηση του τι σημαίνει δημόσιος χώρος το άτομο στον κάθε Χίτλερ ή στον κάθε Λουδοβίκο, ή στον κάθε πολιτικά κυρίαρχο αφέντη, τώρα διεκδικεί την αποδόμησή τους και να είναι αυτός κύριος των πραγμάτων. Απλώς δεν βρέθηκε εκείνος που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και το πρόταγμα για να τρέξουν πίσω οι άνθρωποι, οι πολίτες οι οποίοι βρίσκονται στην απόλυτη πολιτική αδυναμία. Καμία σχέση! Εάν αντιμετωπίσουμε τα σημερινά πράγματα με τους όρους της φεουδαρχίας, δηλαδή του 18ου αιώνα, οι μεν θα βασιλεύουν και θα κηδεμονεύουν, οι δε κοινωνίες θα πηγαίνουν απ΄το κακό στο χειρότερο. Θα καταβυθίζονται στον Καιάδα. Καλό είναι να διαβάζουμε. Καλό είναι να μαθαίνουμε. Κι όχι να αναπαράγουμε στερεότυπα τα οποία απλώς μας τοποθετούν στην πλευρά της αντίδρασης κι όχι της προόδου. Κι αυτό δεν το συναντάμε μόνο στην Αριστερά την καθεστωτική. Το συναντάμε, -λιγότερο γιατί αυτοί προσαρμόζονται πιο εύκολα στις αγορές, ενώ οι άλλοι απλώς γίνονται πραιτοριανοί, οι τις άρχουσας Αριστεράς- αλλά το συναντάμε και στην Αναρχία ξέρετε. Το αδιέξοδο της αναρχίας σήμερα, είναι το ίδιο με το αδιέξοδο των καθεστωτικών δυνάμεων. Δηλαδή, αυτών που εμπνέονται απ΄τον Διαφωτισμό. Σκέφτονται με τους όρους της εποχής εκείνης. Είναι η φάση που εκφράζει το βρεφικό στάδιο της ανθρώπινης κατάστασης. Ενώ, οι κοινωνίες ωριμάζουν, οι κοινωνίες εξελίσσονται, βρισκόμαστε σε μια τελείως διαφορετική φάση, έρχονται, τόσο οι καθεστωτικοί της πολιτικής κυριαρχίας όσο κι οι αναρχικοί που την αρνούνται και την καταπολεμούν, παραμένουν δέσμιοι στο βρεφικό στάδιο. Στην εποχή που γεννήθηκαν. Τον 18ο αιώνα. ΔΕΝ θέλουν να αντιληφθούν και να συνειδητοποιήσουν ότι οι κοινωνίες ωρίμασαν και τραβάνε μπροστά για να διασωθούν από τις αγορές και από το πολιτικά κυρίαρχο κράτος. Άρα να φτιάξουμε ένα πολιτικό σύστημα που θα αποδεσμεύεται από την λογική της πολιτικής κυριαρχίας, άρα να ανακαλέσουμε -αυτό ζητάει η νέα εποχή- να ανακληθεί η πολιτική κυριαρχία και να ξαναδοθεί αυτό που λέγεται "λαϊκή κυριαρχία" και να ξαναδοθεί σ΄αυτούς που ανήκει κατά φύση. Δηλαδή στην κοινωνία των πολιτών. Στο σύνολο της κοινωνίας των πολιτών.


Π.Ι.: Θα επικαλεστώ ένα σύνθημα των αναρχικών-αντιεξουσιαστών, "να ανεβάσουμε τον πήχη πάνω από τις 10.000 καταλήψεις". Εδώ έχουμε συγκοινωνούντα δοχεία και με το καθεστωτικό κυβερνητικό σχήμα;


Γ.Κ.: Κοιτάξτε, η κατάληψη δεν είναι προοδευτική, γιατί δεν απελευθερώνει την κοινωνία. Δεν εισάγει την κοινωνία στην κατάληψη. Απλώς, είναι άλλος εκείνος που ιδιοποιείται το Δημόσιο χώρο, απ΄αυτόν του το ιδιοποιείται ως εξουσία στα πράγματα. Κι αυτό είναι όλο. Το ζήτημα δεν είναι η κατάληψη από κάποιον άλλον που αρνείται τον πρώην καταληψία που λέγεται "κράτος". Αλλά, το ζήτημα είναι το πολιτικό σύστημα που κατέχει δια του κράτους ο καταληψίας της πολιτικής, -στην Ελλάδα οι κομματοκράτες της Αριστεράς και της Δεξιάς- να, περιέλθει κατά ένα μέρος τουλάχιστον, δηλαδή με όρους αντιπροσώπευσης, στην κοινωνία. Η κοινωνία να θεσμοθετηθεί ως πολιτική πραγματικότητα και να παίζει ρόλο στην πολιτική διαδικασία. Να συμμετέχει στην λήψη των αποφάσεων. Τουλάχιστον! Σε καθημερινή βάση! Τονίζω γιατί, έχουμε και τους άλλους αντιδραστικούς του σκοταδιστικού τομέα που, καθαγιάζουν την ολιγαρχία που λέγονται "αμεσοδημοκρατικοί" και προτάσσουν το δημοψήφισμα, έτσι;... Όλοι μαζί δουλεύουν για την καταστροφή της χώρας, έτσι; Για την εξαφάνισή της.


Π.Ι.: Γιατί και οι... "αμεσοδημοκράτες" κατεργάζονται την καταστροφή της χώρας;


Γ.Κ.: Δεν είναι ο σκοπός τους, αλλά εκεί οδηγούν. Κοιτάξτε, όταν εισάγουμε σε μια έννοια επιθετικούς προσδιορισμούς, "άμεσος"-"έμμεσος", καταργούμε την έννοια. Εάν σας πω ότι είστε άμεσος ή έμμεσος άνθρωπος τι θα μου απαντήσετε;... Είμαι άνθρωπος. Υπάρχουν άμεσα τραπέζια και έμμεσα τραπέζια; Ή είναι ή δεν είναι. Έτσι είναι και τα συστήματα ξέρετε. Λοιπόν, απ΄την στιγμή που εισάγουν την έννοια "άμεσος", καταργούν την έννοια "δημοκρατία". Και τι βάζουν στη θέση; Βάζουν το φερετζέ της ολιγαρχίας. Δηλαδή, το δημοψήφισμα. Αντί δηλαδή να ψηφίζουμε μια φορά στα τέσσερα χρόνια ή όσα, για να βγάλουμε κάποιον -που, η ψήφος μας έχει μόνο ένα περιεχόμενο, για να το διευκρινίσουμε, εκχώρηση ολικής ελευθερίας σε κάποιον να κάνει ό,τι θέλει, ασελγεί επάνω μας και μην έχουμε δικαίωμα να τον ελέγξουμε σε τίποτε. Ούτε να τον ανακαλέσουμε ούτε τίποτε.- ένα είναι αυτό. Το δεύτερο είναι ότι αλλάζει μόνο ως προς ένα ζήτημα. Ότι δηλαδή, μια φορά στα τόσα...που μπορεί να είναι 10, 20, 30 χρόνια, ή και πιο συχνά αν θέλετε, θα αποφαίνεται το σώμα της κοινωνίας με ένα "ναι" ή με ένα "όχι" και για ένα θέμα. Λοιπόν, πιάσ' το αβγό και κούρευ' το, λέγεται στην καθαρεύουσα. Τι σημαίνει "να αποφαίνεται"; Μάλιστα προσθέτουν και το ευφυολόγημα της λαϊκής πρωτοβουλίας, γιατί;, γιατί διεκδικούν και ως ομάδες συμφερόντων που είναι ομάδες ιδιοτέλειας, -ανεξαρτήτως του τι σκοπό έχουν, διότι ιδιοποιούνται μια εξουσία την οποία δεν τους την έδωσε κανείς- να κινούν αυτές την διαδικασία ώστε οι κοινωνίες να καλούνται να αποφανθούν για το ένα θέμα. Και δεν θέλουν την κοινωνία, αυτό είναι το τραγικό και ακριβώς όπως το χαρακτήρισα προηγουμένως, δεν θέλουν την κοινωνία να είναι καθημερινός θεσμός της πολιτείας ώστε να μετέχει όπως η κυβέρνηση, όπως η βουλή, στα πολιτικά πράματα. Αυτό τους προκαλεί αλλεργία. Η αντιπροσώπευση δηλαδή και πολλώ μάλλον η δημοκρατία, τους προκαλεί αλλεργία! Την κοινωνία δεν την θέλουν καθημερινά, την θέλουν χειραγωγημένη, αλλά απ΄αυτούς. Διότι, εάν θέλανε την κοινωνία να είναι ενεργός, η κοινωνία θα ήταν καθημερινός θεσμός που θα διαβουλεύονταν και θα αποφάσιζε για τα ζητήματα της πολιτικής που θα πρέπει να μπουν στην ατζέντα και να επιλυθούν, και δεν θα χρειαζόταν να την κινητοποιήσει κανείς. Διότι θα ήταν αναγκαίος θεσμός της κοινωνίας. Καθημερινός θεσμός. Αυτή είναι η αντιπροσώπευση. Γι΄αυτό είπα ότι, κι αυτοί συμβάλλουν στο ίδιο. Σε μια πραγματικότητα που στην χώρα μας, βρισκόμαστε εκεί. Ξέρετε, για να δούμε πόσο πίσω είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, γιατί έχουν κόψει το στάδιο της ανθρώπινης σκέψης απ΄την αυτονομία που πρέπει να έχει, την δημιουργική αυτονομία για να μπορούν να καταλαβαίνουν τα ζητήματα, δεν μπορούν να παρακολουθήσουν ακόμα και τα διεθνή δρώμενα. Ενώ, αν τους πεις κάτι λένε, "έχει γίνει κάπου αλλού;". Διότι αν δεν έχει γίνει, επειδή το δημοψήφισμα συζητιέται εδώ κι εκεί, άρα, είναι θεσμός καθαγιασμένος. Εάν τους πεις κάτι άλλο θα σου που, "μα δεν το λένε στην παγκόσμια βιβλιογραφία, δεν το λένε στην παγκόσμια πολιτική". Μα εάν το δημοψήφισμα δεν ήταν ολιγαρχικό και δεν νομιμοποιούσε ως δημοκρατικό το παρόν σύστημα, που είναι εκλόγιμη μοναρχία το έχουμε πει, τότε δεν θα το δεχόντουσαν οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα στην εποχή μας. Αλλά, επειδή αντιλαμβάνονται ήδη, αυτό που δεκαετίες τώρα λέω, ότι είναι το πρόβλημα της απόλυτης ιδιοκτησίας της οικονομίας και της πολιτικής στα διεθνή πράγματα, διάβαζα πριν από λίγες μέρες σε μια διεθνή εφημερίδα, ότι δύο προτείνουν να είναι καθημερινός θεσμός της επιχείρησης οι μέτοχοι. Να μην παίρνονται αποφάσεις χωρίς ο συντεταγμένος θεσμός που προτείνουν να γίνει των μετόχων, αποφέρεται για τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουν. Δηλαδή, σκέφτονται να εισαγάγουν την αντιπροσωπευτική αρχή, αυτό που δεκαετίες τώρα διδάσκω, στην επιχείρηση!
Εάν λοιπόν, είναι τόσο μπροστά οι άνθρωποι των αγορών και οι δικοί μας εδώ ζουν ακόμα σττην εποχή του διαφωτισμού του 18ου αιώνα, που, σήμερα έχει μεταλλαχθεί σε μια αυθεντικά και ακραιφνώς αντιδραστική ιδεολογία που θέλει να κρατήσει τις εξελίξεις στην εποχή εκείνη, τότε τι άλλο μπορώ να πω;


Εάν λοιπόν, είναι τόσο μπροστά οι άνθρωποι των αγορών και οι δικοί μας εδώ ζουν ακόμα στην εποχή του διαφωτισμού του 18ου αιώνα, που, σήμερα έχει μεταλλαχθεί σε μια αυθεντικά και ακραιφνώς αντιδραστική ιδεολογία που θέλει να κρατήσει τις εξελίξεις στην εποχή εκείνη, τότε τι άλλο μπορώ να πω;


Π.Ι.: Το ΄17 φεύγει, το ΄18 έρχεται και αμέσως το ΄19. Η συγκυβέρνηση αυτή φεύγει; Κινδυνεύει τέλος πάντων φύγει; Και, από τον Φλεβάρη έχουμε επάνοδο ξανά του κυρίου Βαρουφάκη με τη "δημιουργική ασάφεια". Ποιες είναι οι προτεραιότητες του συστήματος μ΄αυτές τις οβιδιακές μεταμορφώσεις;


Γ.Κ.: Δεν υπάρχουν άλλες προτεραιότητες εκτός από αυτές που γνωρίζουμε. Δεν έχω ακούσει να υπάρχει κάποια διαφορετική εκδοχή στα πράγματα. Δεν έχω δει μια πολιτική δύναμη να εκφέρει έναν διαφορετικό πολιτικό λόγο. Ο καθένας λέει, "εγώ είμαι ο καλύτερος". Αλλά, ποιο είναι το θέμα; ...


Π.Ι.: Αναφέρεσαι και στα εξωκοινοβουλευτικά;


Γ.Κ.: Χονδρικά, σ΄αυτούς -για να μην μπούμε στις λεπτομέρειες, γιατί "λεπτομέρειες" είναι τι πιστεύω εγώ και τι πιστεύετε εσείς- σ΄αυτούς που, μετέχουν και καθορίζουν τα πολιτικά πράγματα. Εκεί λοιπόν, δεν έχουμε κανέναν πολιτικό λόγο ο οποίος να έχει να πει κάτι διαφορετικό. Και θα τονίσω κάτι! Μπορεί να ακούσουμε έναν πολιτικό ηγέτη, να λέει κάποια πράγματα διαφορετικά και καλύτερα. Αυτό όμως δεν διορθώνει την πραγματικότητα, γιατί η πραγματικότητα είναι το πρόβλημα του συστήματος. Με άλλα λόγια, όποιος θέλει να παίξει ρόλο με φιλοδοξία αλλαγής των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα, πρέπει να αγγίξει την ΚΑΡΔΙΑ του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ! Διαφορετικά θα τον φάει η μαρμάγκα. Θα μπει μέσα και θ΄αρχίσουν να του τραβούν -λέω για αυτόν που θα μπορούσε να έχει καλές προθέσεις, που δεν υπάρχει εκ πολύ μεγάλο μεγαλείο πολυτέλειας τέτοιου είδους-.


Π.Ι.: Άρα, το ζητούμενο είναι αυτό που λέμε λαϊκή κυριαρχία/εθνική κυριαρχία;


Γ.Κ.: Το ζητούμενο είναι ΑΛΛΑΓΗ του πολιτικού συστήματος! Εάν αλλάξει το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός είναι υποχρεωμένος να παράγει και να εφαρμόζει δημόσιες πολιτικές, πολιτικές κοινού συμφέροντος, και να μην εναπόκειται σ΄αυτόν και στους πέριξ του να παίξει αυτούς τους ρόλους, εάν δεν αλλάξει λοιπόν, θα έχουμε τα ίδια. Διότι το ίδιο το κομματικό σύστημα, είναι εμποτισμένο με την λογική της κομματοκρατίας και είναι το ίδιο το οποίο δεν επιτρέπει να ανοίξει ο ορίζοντας και να μπουν άνθρωποι οι οποίοι, ή κι οι ίδιοι που είναι μέσα, να εφαρμόσουν άλλες πολιτικές. Ή του μοιάζεις και μπαίνεις και παίζεις ρόλους ή σε εκβάλλει και τελειώνεις. Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό. Γι΄αυτό και βλέπετε ότι όλα τα αποβράσματα της κοινωνίας τα παίρνουν, τα υιοθετούν και τα βάζουν στην πολιτική για να παίξουν ρόλους. Κάντε μια αποτίμηση του τι είναι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Που κυβερνούν. Κάντε και μια αποτίμηση στην συνέχεια, όταν θα έρθει μια νέα κατάσταση, τι θα είναι οι βουλευτές ενός άλλου κόμματος. ...


Π.Ι.: Μέχρι και υπόδικο είχαμε δήμαρχο στον Βόλο. Και ξέπεσε του αξιώματος κατόπιν.


Γ.Κ.: Ακούστε! Δεν είναι υπόδικοι οι βουλευτές, για έναν πολύ απλό λόγο. Ότι το σύνταγμα που έχουν φτιάξει και η νομοθεσία και οι πολιτικές πρακτικές που εφαρμόζουν, δεν κάνει εφικτή την προσαγωγή τους στην δικαιοσύνη. Αλλιώς όλοι θα ήταν είτε ως ενεργοί καταδολιευτές είτε ως παρέχοντες ψήφο στην καταδολίευση, υπόδικοι. Κάποιοι φεύγουν γιατί κάνουν λάθη στην διαχείριση και εκτίθενται, αλλά, δεν βλέπω εγώ κάποια άλλη διαφορά. Άλλωστε, πώς μπορεί να προσέξει κανείς την διαφορά, όταν βλέπει ποιος καλεί τους ομοίους του, δεν έχει καλέσει για να παίξουν ρόλο κυβερνητικό σε διάφορα επίπεδα ή σε διάφορους θεσμούς ο τωρινός πρωθυπουργός; Οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί ποιους είχανε στο περιβάλλον τους ως άμεσους συμβούλους και πολλούς υπουργούς επίσης; Κάντε έναν απολογισμό να δείτε. Και διερωτηθείτε, τι είναι αυτό που τους κάνει να φοβούνται, διεθνής προσωπικότητες που υπάρχουν στην χώρα, που μπορούν να συμβάλλουν στα πολιτικά πράγματα; Στην επίλυση σημαντικών ζητημάτων; Αυτό είναι το πρόβλημα. Καλούν τους ομοίους τους. Δηλαδή τα αποβράσματα της κοινωνίας που λειτούργησαν ως παράσιτα μια ζωή, γιατί αυτούς τους ελέγχουν. Ξέρετε, έχει μείνει στο συμβολικό επίπεδο ένας νόμος της πολιτικής, και μάλιστα ένας νόμος της πολιτικής που καταδολιεύεται και καταδολιεύει τους πραγματικούς ιδιοκτησίες της πολιτικής δηλαδή την κοινωνία. Που τον είπε ο Αβέρωφ, αλλά που αναπαρήγαγε απλώς έναν νόμο της πολιτικής. Πρώτον να είσαι μέσα στο μαντρί και δεύτερον να επιλέγεις ως ηγέτης αυτούς που είναι ένοχοι για κάτι, για να τους έχεις στο χέρι και να κυβερνάς.
Όταν δεν έχεις κράτος, ξέρετε, που να είναι κράτος παροχής δημοσίου συμφέροντος, πολιτικών κοινού συμφέροντος δηλαδή, τότε, παίρνεις του όμοιος σου και μάλιστα αυτούς που είναι ευάλωτοι, για να τους έχεις στο χέρι. Τι πολιτική θα ακολουθήσεις μ΄αυτούς βεβαίως, είναι άλλο. Π.Ι.: Βλέπω εδώ σε μια φωτογραφία της κοινής μας φίλης Ελένης Ξένου, μέσα σε ένα χιονισμένο τοπίο, ένα τρένο και δίπλα, «το μυαλό είναι η κινητήριος δύναμη των ψυχώ μας» Γιώργος Κοντογιώγης. Να κλείσουμε την κουβέντα μ΄αυτό. Φτάνει μόνο το μυαλό;


Γ.Κ.: Αυτό, δεν θυμάμαι πού το έχω πει, αλλά, αναφέρεται στο πώς λειτουργεί ο άνθρωπος. Αλλά όπως είπαμε το μυαλό έχει σημασία με τι το έχουμε προικίσει. Πού το κατευθύνουμε. Για να έχει και την αντίστοιχη έκφραση η ψυχή. Εάν πούμε ότι κάποιος δεν κοιμάται το βράδυ από ανησυχία, θα πρέπει να τον ρωτήσουμε, "για ποιον λόγο δεν κοιμήθηκες χθες το βράδυ"; Γιατί, μπορεί να μην κοιμήθηκε επειδή καλλιέργησε στο μυαλό του τις αξίες της δικαιοσύνης, της προσφοράς στον άνθρωπο, και, επομένως να αισθάνεται ενοχές γιατί δεν υπήρξε τόσο χρήσιμος όσο θα μπορούσε, αλλά μπορεί αντιθέτως να πέφτει απ΄το κρεβάτι από αϋπνίες κι από ανησυχίες και εφιάλτες, γιατί δεν μπόρεσε να είναι τόσο εφιαλτικός, να διαπράξει τόσα αδικήματα, να εκφράσει τόση κακία, απέναντι στον συνάνθρωπό του. Δεν είναι κάτι το οποίο έχει έννοια. Εξαρτάται από το περιεχόμενο που το τροφοδοτεί κανείς το μυαλό για να κινεί συνειδήσεις και άλλα τινά. Που έχει να κάνει με το ιστορικό του, πού θήτευσε στα μικρά το χρόνια, πώς μεγάλωσε, σε ποια περιβάλλοντα, τι διδάχθηκε στην ζωή του και λοιπά.


Π.Ι.: Μιας και ανέφερες τη λέξη "δικαιοσύνη", ήθελα πιο πριν να βάλω και το τελευταίο ερώτημα. Σ΄αυτήν την σήψη, την πολιτική σήψη, πού είναι οι δικαστές; Και άλλοι βέβαια ακαδημαϊκοί. Αλλά, οι δικαστές δεν έχουν έναν σημαντικό ρόλο;


Γ.Κ.: Όλοι έχουν σημαντικό ρόλο και ευθύνη, αλλά θέλω να επαναλάβω ότι η ευθύνη αυτή, η ευθύνη όταν αναφερόμαστε στα δημόσια πράγματα, δεν είναι προσωπική. Δηλαδή δεν πρέπει να σκεφτόμαστε ότι εξαρτάται μια ολόκληρη κοινωνία από το εάν είμαστε διατεθειμένοι σε προσωπική βάση να κάνουμε το καθήκον μας, να εφαρμόσουμε το νόμο, να πολιτευθούμε κατά το κοινό συμφέρον και λοιπά. Να υπερασπιστούμε την συλλογικότητά μας. Το ζήτημα είναι πώς θα φτιάξουμε ένα σύστημα κανόνων, συντάγματος, νομοθεσίας, τα πάντα, που το άτομο θα εντάσσεται υποχρεωτικά μέσα στο συλλογικό και δεν θα το τοποθετούμε απέναντι στο συλλογικό και να λέμε "αν θέλεις κάντο και μακάρι να το κάνεις". Όχι! Πρέπει, να δίνουμε την βάση να προσφέρουν ακόμη περισσότερα αυτοί οι οποίοι θέλουν να λειτουργήσουν κατά το κοινό συμφέρον, αλλά και να αναγκάζουμε εκείνους που δεν θέλουν να το πράττουν. Όπως και να βοηθούμε εκείνους που θέλουν αλλά δεν μπορούν να έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν κι αυτοί. Αυτό πρέπει να το αντιληφθούμε. Ο δικαστής δηλαδή, δεν αρκεί να λέμε "δεν έκανε την δουλειά του". Εάν δεν κάνει την δουλειά του πρέπει να υπάρχουν μηχανισμοί που να τον αναγκάζει να κάνει την δουλειά του. Όπως ο υπάλληλος. Όπως ο καθηγητής του πανεπιστημίου. Εάν τον αφήσουμε ρέμπελο ασκέρι να κάνει ό,τι αυτός νομίζει, τότε η κοινωνία ολόκληρη, η χώρα ολόκληρη θα χαθεί. Έτσι χάνονται οι κοινωνίες. Όταν χάνουν τον συνεκτικό ιστό ο οποίος αποτυπώνεται σε ένα σύστημα που κινεί τις κοινωνίες προς τα εμπρός ή προς τα πίσω.

Γιώργος Κοντογιώργης
Πέτρος Ιωάννου
Απομαγνητοφώνηση εκπομπής, Ελένη Ξένου.

📚



Το νέο μου αυτό βιβλίο που επιγράφεται ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ 29 ερωτήματα για την κοσμοσυστημική γνωσιολογία, προσπαθεί να ρίξει φως σε ένα από τα μεγάλα ελλείμματα της επιστήμης, που αφορά στις μεγάλες διηγήσεις. Την εξήγηση δηλαδή του πώς και του γιατί της ανθρώπινης κατάστασης στην κοσμο/ιστορία.

Παρουσιάζει μια εξαιρετική σημασία για την εποχή μας, για έναν πολύ απλό λόγο: Η επιστήμη της εποχής μας κυκλοφορεί και κινείται στα τυφλά. Δεν έχει παρελθόν, δεν αισθάνεται ότι μπορεί να ερμηνεύσει το παρελθόν, εκτός από την γεγονοτολογική ή ιδεολογική της προσαρμογή και προβολή του τώρα στο παρελθόν, δεν αισθάνεται ότι το παρόν έχει μια θέση στο ιστορικό γίγνεσθαι αλλά το έχει αναγάγει σε καθολική αξία και πρότυπο με βάση το οποίο αξιολογεί και ερμηνεύει και το παρελθόν, και συγχρόνως δεν έχει μέλλον. Δεν διδάσκει τι θα είναι το αύριο, γιατί δεν το γνωρίζει το αύριο.

Μ΄άλλα λόγια, δεν αποτελεί επιστήμη εκτός από το περιγραφικό/καταγραφικό μέρος των γεγονότων, αλλά μια απλή ιδεολογία που επιχειρεί με βάση μάλιστα εργαλεία του 18ου και του 19ου αιώνα να ερμηνεύσει το σήμερα, προκειμένου να μην το αφήσει να του επιτρέψει να πάει στο αύριο.

Θα πω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η εποχή μας διδάσκει -με άλλα λόγια η διανόηση- ότι τα έχει όλα σε ένα πακέτο. Όλα σε ένα. Και είναι δημοκρατία, και έχει την καταξίωση της πλήρους ελευθερίας, και είναι αντιπροσώπευση, και είναι (αυτό που είναι πράγματι) μια απλή με εκλογική νομιμοποίηση μοναρχία. Αυτή είναι η σχέση της πολιτικής και κοινωνίας που διδάσκει.

Αυτό λοιπόν το φαινόμενο, έχει μια τεράστια σημασίας επίπτωση στις συμπεριφορές των ανθρώπων, στις σχέσεις των διαφόρων κοινωνικών ομάδων με την εξουσία.

Ποιες είναι οι επιπτώσεις αυτού του γεγονότος; Ότι, ο άνθρωπος διδάσκεται να έχει έναν περιορισμένο ορίζοντα, περιορίζει τον ορίζοντα της σκέψης και, του λέει ότι αφού έχεις σήμερα "δημοκρατία" τι θέλεις; να την καταστρέψεις και να εγκαθιδρύσεις ένα αυταρχικό καθεστώς;

Η κοσμοσυστημική γνωσιολογία την οποία διδάσκω, εξηγεί ότι το σήμερα δεν έχει καμία σχέση με την αντιπροσώπευση και την δημοκρατία και ότι για συγκεκριμένους λόγους ο κόσμος πηγαίνει προς τα εκεί. Δηλαδή, οι λύσεις στα σύγχρονα γεγονότα με την κοσμογονική μεταβολή που έχει επέλθει στο σύνολο του πλανήτη, δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στις παρούσες συνθήκες, αλλά με την υπέρβασή τους. Αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο αποτελεί συμπέρασμα μιας ολόκληρης προσέγγισης που αναδιπλώνεται, εκδιπλώνεται σε τρία επίπεδα:

Πρώτον στο επίπεδο των εννοιών. Αφαιρεί το ιδεολογικό περιεχόμενο που της έχει δώσει η νεοτερικότητα, έχει δώσει τις έννοιες όπως δημοκρατία, που, αφαίρεσε το περιεχόμενο της δημοκρατίας και όρισε κάτι άλλο που είναι το σύγχρονο της μοναρχίας, άρα αποκαθιστά τις έννοιες, δημιουργεί ένα νέο εννοιολογικό οπλοστάσιο, διαμορφώνει την τυπολογία των γεγονότων, εξηγεί δηλαδή ότι οι έννοιες οι μεν με τις δε συγγενεύουν, βρίσκει ποιες συγγενεύουν και ποιες όχι και τις τυπολογεί στον ίδιο χώρο. Παραδείγματος χάρη, ορισμένο περιεχόμενο της ελευθερίας με ορισμένη εκδοχή του πολιτικού συστήματος που μπορεί να λέγεται δημοκρατία ή οτιδήποτε άλλο, και βεβαίως εγκαθιστά αυτό που αποτελεί γνώρισμα και ιδιότητα του κάθε ανθρώπου, την βιολογία της εξέλιξης. Δηλαδή μας λέει από πού ερχόμαστε, ποιοι είμαστε, -δεν είμαστε πρότυπο, είμαστε μια φάση πολύ πρώιμη στην εξέλιξη της ανθρωπότητας με όρους ελευθερίας- και πού πηγαίνουμε.

Αυτό λοιπόν όλο το πλαίσιο μας οδηγεί σε μια άλλη επιστήμη που ανάγεται στην κοσμοσυστημική προσέγγιση των πραγμάτων. Μια άλλη επιστήμη η οποία είναι αναγκαία για να αποτελέσει το υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα οικοδομηθεί το πρόταγμα της κάθε κοινωνικής περιοχής. Δηλαδή των σχέσεων μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και των σχέσεων των κοινωνικών ομάδων με την εξουσία. Εκείνο που αποτελεί σταθερά, οριστική σταθερά και δόγμα με εισαγωγικά ως συμπέρασμα σ΄αυτήν την προσπάθεια, είναι ότι:
Όσο οι κοινωνίες περιέρχονται σε περιοριστική ή σε πολιτική αδυναμία, τόσο επιδιώκουν να μπαίνουν περισσότερο μέσα στα πράγματα. Δηλαδή, αυτό που υπόσχεται η λογική της εξέλιξης, είναι ότι οι κοινωνίες θα φύγουν από τον ιδιωτικό τους χώρο και θα αξιώσουν την είσοδό τους στο πολιτικό σύστημα, από υπήκοοι θα γίνουν εταίροι, για να μπορέσουν να αντισταθμίσουν τους συσχετισμούς δύναμης και να μεταβάλλουν τον σκοπό της πολιτικής, στον σκοπό των κοινωνιών.


Γιώργος Κοντογιώργης

Πρόλογος - Επιμέλεια βιβλίου, Σωτήρης Αμάραντος.
Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.
http://contogeorgis.blogspot.gr/2017/12/o-livemedianews-livemediagr.html








Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

«Η γνωσιολογία της δημοκρατίας και η νεοτερικότητα. Το διακύβευμα της υπέρβασης του δυτικο-ευρωπαϊκού Διαφωτισμού»



Διάλεξη του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα: «Η γνωσιολογία της δημοκρατίας και η νεοτερικότητα. Το διακύβευμα της υπέρβασης του δυτικο-ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», που έγινε στις 5.2.2014, στα πλαίσια σεμιναρίου, στην Αίθουσα Τελετών του Παντείου Πανεπιστημίου.


"Πρέπει να ξέρουμε ένα πράγμα: Ότι, η έννοια της Δημοκρατίας, δεν αποτέλεσε πραγματολογικό υλικό. Δεν γεννήθηκε ώστε οι στοχαστές να αντλήσουν απ΄τις πραγματικότητες τις έννοιες και να οδηγηθούν σε έναν ορισμό, σε μια περιγραφή μιας πολιτείας. Την ανακάλυψαν μέσα από τον διάλογο της Ελληνικής Γραμματείας. Διάβαζαν Αριστοτέλη, οι άνθρωποι του Δυτικό/Ευρωπαϊκού διαφωτισμού, και εκεί, αντελήφθησαν τι είναι Δημοκρατία. "Αντελήφθησαν" ο τρόπος του λέγειν, διότι διάβαζαν κι άλλα καταλάβαιναν. Γιατί άλλα καταλάβαιναν και άλλα ήθελαν; Διότι δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις, θα πούμε εμείς, ούτε να συλλάβουν την έννοια, ούτε να την αποδεχθούν, αλλά και ούτε να την εφαρμόσουν. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι, η Δημοκρατία έχει το χρόνο της. Το δικό της χρόνο. Δε μπορεί να την εφαρμόσει κανείς όποτε θέλει επειδή του κατέβηκε στο κεφάλι, όπως θα λέγαμε. Σήμερα, εάν επιχειρήσουμε να εφαρμόσουμε τη δημοκρατία, θα έχει ένα αποτέλεσμα που είχε και την εποχή της εξόδου της δυτικής Ευρώπης και του κόσμου από τη φεουδαρχία. Να παραχθεί ένα άλλο πολιτικό σύστημα. Αυτό έγινε παντού, σε όλα τα πράγματα. Ξέρετε η Αναγέννηση, πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι υπήρξε μια έννοια που είχε στην αρχή της την αντίληψη ότι αυτό που ανακάλυψαν μέσα από την Ελληνική Γραμματεία οι νεότεροι, ήταν τόσο ανώτερο που, δεν μπορούσε να φτιαχτεί κάτι τελειότερο! Άρα, αρκούσε να επανεγκατασταθεί στις νεότερες κοινωνίες αυτό το παρελθόν. Και βεβαίως μέσα από αυτόν τον προβληματισμό, και πολλές φορές μέσα από το εγχείρημα αυτό, παρήχθη κάτι καινούριο. Ότι έγινε με τον νεοκλασικισμό στην αρχιτεκτονική και σε πολλά άλλα πράγματα, στη μουσική και σε πλήθος άλλων ζητημάτων....τα οποία προσπάθησαν να μιμηθούν και να ανασυντάξουν το αρχαίο και παρήχθη μέσα από αυτή την προσπάθεια κάτι καινούριο. Αυτό ήταν πολύ φυσικό στα ζητήματα της συγκρότησης της κοινωνίας, της οικονομίας και της πολιτικής. Και ήταν πολύ φυσικό, διότι όπως προείπα, ο χρόνος της δημοκρατίας δεν είναι ο χρόνος που παράγει ο ανθρώπινος νους, αλλά ο χρόνος του κοινωνικού ανθρώπου! Όπως το κάθε άτομο από εμάς δεν μπορεί εξ αποφάσεως, από τη μικρή ηλικία των 10 ετών παραδείγματος χάρη, να γίνει 60 επειδή θαυμάζει τη μαμά του και τον μπαμπά του, όπως δεν μπορεί κανείς να γεννηθεί στα 60 και να αρχίσει να μικραίνει, έτσι συμβαίνει και με τον κοινωνικό άνθρωπο, με τις κοινωνίες. Οι κοινωνίες στην διαδικασία τουλάχιστον της πρωτοσυγκρότησής τους - του νέου κόσμου που θα τον αποκαλούμε ανθρωποκεντρικό γιατί έχει ως επίκεντρο την ελεύθερη υπόσταση του ανθρώπου- εξελίσσεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Και είναι πολύ απλό να το σκεφτούμε στην πραγματικότητα. Όταν κανείς είναι δουλοπάροικος τι πρώτη προτεραιότητα θα βάλει; Να γίνει ελεύθερος άνθρωπος! Τι σημαίνει το να γίνει ελεύθερος άνθρωπος; Σημαίνει να σταθεί ως θεσμική ατομικότητα στα πόδια της! Δηλαδή η ατομική ελευθερία! Δε γίνεται να σκεφτεί πρώτα την πολιτική του ελευθερία, παραδείγματος χάρη την αυτοκυβέρνησή του. Δε γίνεται να είναι δουλοπάροικος και να αυτοκυβερνηθεί. Θα πρέπει επομένως να ακολουθήσει τη νομοτέλεια των πραγμάτων, δηλαδή να απελευθερωθεί ως ατομική οντότητα και σιγά σιγά, αφού κατακτήσει αυτό που στοιχειοθετεί την έννοια της ατομικότητας, να προχωρήσει και να διευρύνει το πεδίο της ελευθερίας του. ..."

Ακούστε εδώ όλη την ομιλία: http://contogeorgis.blogspot.gr/2014/02/522014.html
Απομαγνητοφώνηση: Ελένη Ξένου.




ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ
ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ







Μάρτιος 2015