Τετάρτη 6 Ιουνίου 2018

  • Η διαφυγή δεν είναι πάντα η φυγή. Ο εύκολος τρόπος και ο πιο αποτελεσματικός. Είναι, να οπλιστεί με τα κατάλληλα όπλα για να αντιμετωπίσει τον αντίπαλο.
  • Η χρήση του όρου «λαός» είναι πολιτισμική. Δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο. Είναι σκόπιμη η εφαρμογή του.




Η Ευρωζώνη είναι, αν θέλετε, ένα "πειραματικό σχολείο" πρωτοπορίας. Με την έννοια της Δύσεως γενικότερα. Δηλαδή, αυτά που συμβαίνουν εδώ, τα ακολουθούν στη συνέχεια και οι άλλες περιοχές πλανήτη. Τι συμβαίνει εδώ όμως; Όλοι θεωρούν ότι, αυτό που συμβαίνει, είναι κάτι σαν αυτό που συνέβη στο μεσοπόλεμο, κάτι που συνέβη τον 19ο αιώνα... Δεν είναι έτσι. Σήμερα ζούμε σε μια εποχή που όλα αυτά τα οποία συμπυκνώνονται στην έννοια του διαφωτισμού, της μεταρρύθμισης και λοιπά, όχι μόνο έχουν τελειώσει και μπαίνουμε σε μια εντελώς νέα εποχή, αλλά έχουν και αποκτήσει σημειολογικά άλλον χαρακτήρα. Δηλαδή, από στοιχεία μηχανή της προόδου εκείνη την εποχή, της εξόδου από τη φεουδαρχία, έχουν γίνει θεμέλια ενός πρωτοφανούς σκοταδισμού και αντίδρασης.

Είδαμε στην Ιταλία να εφαρμόζεται αυτό που συνέβη στο ΄65 στην Ελλάδα, δηλαδή η "θεωρία του κηπουρού". Με άλλα λόγια, είπε ο πρόεδρος -τον οποίο χειροκρότησαν όλοι, γιατί όλοι εγκλιματίζονται στο ίδιο περιβάλλον και είτε ως ιπποκόμοι είτε ως πρωταγωνιστές χειροκροτούν- είπε λοιπόν, ότι δεν δικαιούται αυτός που έχει την πλειοψηφία της κοινωνίας, να βάζει οποιονδήποτε υπουργό ή και πρωθυπουργό. Με άλλα λόγια η κοινωνία μπορεί να συμφωνεί και δικαιούται να ψηφίζει, εφόσον συμφωνεί με τις άρχουσες αντιλήψεις -όποιες κι αν είναι αυτές-. Το ερώτημα για τους Έλληνες ιπποκόμους αυτής της ιδεολογίας, γιατί τότε επί Παύλου ξεσηκώθηκαν και τώρα χειροκροτούν; Αυτό είναι ένα ερώτημα που πρέπει να το βάλουν στον εαυτό τους. Γιατί δεν έχει να κάνει με τις πολιτικές, εγώ δεν αξιολογώ τις πολιτικές αυτή τη στιγμή. Αξιολογώ το γεγονός ότι υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι είναι οι "ορθοστάτες" οποιασδήποτε τάξης πραγμάτων και, αυτών ο λόγος είναι αυθεντικός και με τον λόγον αυτόν μπορεί να συμφωνήσει κανείς μόνο, αλλά όχι να διαφωνήσει. Και δη η κοινωνία. Ξέρετε, το πιο σημαντικό, είναι ότι όλο αυτό το σχήμα του παρελθόντος έχει καταρρεύσει. Δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει για συγκεκριμένους λόγους. Όχι μόνο ιδεολογικά, αλλά και πολιτικά. Οι κοινωνίες που οσφραίνονται το πρόβλημα διότι αυτές υφίσταται και τις συνέπειες, βλέπουμε ότι κινούνται, αναπτύσσουν μια αντισυμβατική κινητικότητα. Έχουν απαξιωθεί ιδεολογίες, αν κρίνουμε την Ιταλία και την Ελλάδα, όχι μόνο αλλά αυτές που, ουσιαστικά αυτές που ηγούνται αυτής της αμφισβήτησης, δηλώνουν "ούνα φάτσα ούνα ράτσα", -έτσι; Ανεξαρτήτως αν εκφράζονται με διαφορετικούς τρόπους- και, από την άλλη μεριά πώς αντιμετωπίζεται αυτή η αντισυμβατική κινητικότητα. Που μπορεί να λέγεται Τράμπ, μπορεί να λέγεται Λεπέν, μπορεί να λέγεται οτιδήποτε, εν πάση περιπτώσει που δε λέγεται παλαιό καθεστώς, κομματικό και λοιπά. Αντιμετωπίζεται με μια, αμυντική επιθετικότητα. Πρώτα πρώτα με μια συνεχή επανάληψη -που γίνεται κοινός λόγος- της απαξίωσης του πολιτικού λόγου και των αξιών μέσα από την επανάληψη όρων οι οποίοι δεν δηλώνουν τι εξηγούν, αλλά όμως, απαξιώνουν το σύνολο. Δηλαδή, «λαϊκισμός», «ξενοφοβία», «εθνικισμός»... Εγκλωβίζουν δηλαδή τη σκέψη των ανθρώπων, επιβάλουν την αρχή της ενιαίας σκέψης και των ενιαίων λύσεων. Δεν υπάρχει άλλη λύση, δεν υπάρχει άλλη αντίληψη των πραγμάτων και λοιπά. Έπειτα, υπάρχει -τώρα μπαίνει μπροστά- και η αρχή της απαγόρευσης της βούλησης του λαού. Ο λαός όπως είπαμε, δικαιούται να συμφωνεί αλλά όχι να διαφωνεί.
...
Αν μιλήσετε μαζί τους, κατ΄ιδίαν, ή μέσα στα συμβούλια, θα διαπιστώσετε ότι αυτό είναι ο κυρίαρχος λόγος: πώς δεν θα επιτρέψουμε στην κοινωνία να διαφοροποιείται. Η κοινωνία λοιπόν, όταν της κλείνει κανείς το στόμα -κατά τη λαϊκή παροιμία- αρχίζει και κλωτσάει. Ποια είναι η διαφορά όμως. Ότι αυτή τη στιγμή, ψηφίζει αντισυμβατικούς. Ανεξαρτήτως του αν είναι κοινοί απατεώνες ή πράττουν έναν ορθό λόγο. Δεν έχει σημασία. Ψηφίζουν αντισυμβατικά για να στείλουν μήνυμα ότι δεν συμφωνούν και, απορρίπτουν όλο το παλαιό καθεστώς και τις πολιτικές του. Η αντισυμβατικότητα αυτή, δεν είναι και αντισυστημικότητα. Άλλο πράμα αντισυμβατικός, που διαφωνώ και ψηφίζω κάποιον γιατί φωνάζει περισσότερο ή κάνει οτιδήποτε αλλά μέσα στο παρόν σύστημα, κι άλλο αντισυστημικός που σημαίνει προτείνω ένα άλλο πολιτικό σύστημα. Ποιο θα είναι αυτό το πολιτικό σύστημα; Αυτό, είναι το ερώτημα και, εδώ είναι το κλειδί αν θέλετε. Που για να φτάσουμε εκεί χρειάζονται ιδεολογικές, πολιτικές διεργασίες, αλλά και, επιστημονικές που δεν υπάρχουν. Το νέο πολιτικό σύστημα δε μπορεί να είναι άλλο από, τη μετάβαση από αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι, δηλαδή τη σημερινή αιρετή μοναρχία, εκλόγιμη μοναρχία, στην αντιπροσώπευση. Ακούμε ξέρετε, με αφορμή το σκοπιανό, με αφορμή πολιτικής οικονομίας στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, να φωνάζουν όλοι και να λένε ότι, είναι εναντίον και ο λαός θα αποφασίσει... Ποιος το λέει αυτό; Αφού ο ίδιος ο λαός έχει συναινέσει να δώσει την απόλυτη εξουσία, να αποφασίζει και μάλιστα παρά την 100% εναντίωση του λαού, ο πολιτικός ηγέτης τον οποίον ψηφίζουν, κατά τι έρχονται μετά και αμφισβητούν την πολιτική του -την πολιτική που επιλέγει να ακολουθήσει- αφού του δώσανε το δικαίωμα να την ακολουθήσει. Αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα επάνω στο οποίο πρέπει να στοχαστούν οι κοινωνίες σήμερα. Ότι δεν υπάρχει λύση μέσα στο παρόν σύστημα. Κι ότι το παρόν σύστημα είναι εκείνο το οποίο παράγει τα προβλήματα εις βάρος της κοινωνίας κι επιβάλει αυτή την ενιαία σκέψη των αγορών και τους ηγέτες τους καθιστά ομήρους ουσιαστικά. Δηλαδή ιπποκόμους των αγορών. Μοιάζουν όλοι. Η ερμηνεία του πράγματος αν θέλετε, που είναι σημαντική, το γεγονός ότι έχουμε περάσει από την εποχή που το άτομο ήταν εξαρτημένο από τους ισχυρούς μέσω της ιδιοκτησίας, όπως στη φεουδαρχία, έχουμε περάσει κι απ΄την εποχή που θεωρούσαν ότι είναι δημοκρατικό το σύστημα επειδή καλούνται κάποιες ομάδες συμφερόντων -"κοινωνίες πολιτών" τις είπανε- για να συνομιλούν μαζί τους και να ισορροπούν τα πράγματα, και έχουμε μπει σε ένα κράτος ΜΚΟ παραίτησης του δημοσίου χώρου υπέρ ιδιωτικών ομάδων. Είτε πράττουν καλά, είτε λειτουργούν ως συμμορίες όπως ξέρουμε. Το θέμα είναι ότι, η εξάρτηση έχει αλλάξει. Η εξάρτηση από την φεουδαρχία, απ΄την ιδιοκτησία τελείωσε, η εξάρτηση από τις σχέσεις εργασίας που αναπτύσσονται στο εργοστάσιο ή όπου, τελείωσαν, και είμαστε στην εποχή της εξάρτηση από τον δανεισμό. Ο δανεισμός είναι μια πολύ πολύ πιο σημαντική μορφή εξάρτησης, διότι δεν εξαρτά μόνο το άτομο, αλλά και τις χώρες ολόκληρες, τις κοινωνίες. Μεταβάλλει δηλαδή άρδην το σύνολο της κοινωνικής πραγματικότητας στην οποία ζούμε. Κι όχι, ενός ατόμου ή δύο ή χιλίων. Εδώ λοιπόν είναι το κεντρικό πρόβλημα αν θέλετε. Ότι οι αγορές, που,ο ουσιαστικά έχουν περιαγάγει στο καθεστώς της ακροδεξιάς τον κλασικό φιλελευθερισμό, είναι εκείνες οι οποίες έχουν υπαγορεύσει πια το πρόγραμμα και τις πολιτικές Δεξιάς κι Αριστεράς. Κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα έχουμε πάντα τις ακραίες εκδηλώσεις του φαινομένου. Αυτό λοιπόν, επειδή δεν παίζει πάντα, επειδή δηλαδή ο διαγκωνισμός γίνεται εις βάρος της κοινωνίας είτε έχουμε εναλλαγή Δεξιάς ή Αριστεράς κυβέρνησης, οδηγεί στο αδιέξοδο δηλαδή στην αίσθηση των κοινωνιών ότι βρίσκονται σε πολιτική αδυναμία. Και γι΄αυτό ψηφίζουν απ΄τη μια μεριά αντισυμβατικές δυνάμεις και γι΄αυτό απ΄την άλλη έρχονται οι ιπποκόμοι των αγορών για να επιβάλλουν τη θεωρία του κηπουρού. Δηλαδή του ότι μπορούν να διορίζουν όποιον θέλουν εάν δεν συμφωνούν με τις επιλογές της κοινωνίας ή των πολιτικών δυνάμεων που υποτίθεται ότι εκφράζουν. 
...
Η περίοδος που ανοίγει τώρα, θα είναι περίοδος ακραίων αντισυμβατικών φαινομένων. Είτε στο εσωτερικό των κρατών, είτε στις διακρατικές σχέσεις. Διότι, όταν ανασυγκροτείται εκ βάρθρων το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, όταν πια οι κοινωνίες, οι χώρες, δηλαδή τα έθνη ουσιαστικά, έχουν μπει στη γωνία και έχουν τοποθετηθεί ουσιαστικά στα αζήτητα της πολιτικής πραγματικότητας, και μάλιστα με τη μομφή ότι αυτά είναι και ακροδεξιά, έρχονται οι πολιτικές τις ακροδεξιάς, οι πολιτικές της πιο ισχυρής αντίδρασης που γέννησε η νεότερη ιστορία, που είναι οι πολιτικές των αγορών άρα των δανειστών, να κατηγορήσουν για ακροδεξιά αυτούς οι οποίοι επικαλούνται τι; Επικαλούνται την πολιτισμική συνοχή των κοινωνιών και το συμφέρων των κοινωνιών. Κι αν θέλετε και την αλλαγή του πολιτικού συστήματος ώστε οι κοινωνίες να είναι μέρη της διαδικασίας λήψεως των αποφάσεων. Αυτή δηλαδή τη στιγμή ένας που μας ακούει αυτής της αντιδραστικής λογικής, θα πει ότι, ο Κοντογιώργης που μιλάει για το συμφέρον των κοινωνιών, εξομοιώνεται με εκείνον που είναι ο απατεώνας λαϊκιστής. Αυτός που μιλάει για τη συνοχή των κοινωνιών, που είναι ο μόνος παράγοντας ο οποίος μπορεί να αντιτάξει απέναντι στις αγορές και στους δανειστές μια άμυνα, είναι η συνοχή λοιπόν, είναι κι αυτός εθνικιστής. Αυτός ο οποίος θέλει να υπάρξει μια πολιτική λειτουργία συντεταγμένη μέσα στις χώρες, ώστε να αποτελέσει αντιστάθμισμα στην υπερβολή της λεγόμενης αυτορύθμισης των αγορών -να είναι αυτές κυρίαρχες και υπεράνω του νόμου- είναι πάλι ακραίος. Αντιλαμβάνεστε δηλαδή ότι, όλο αυτό το παιχνίδι που παίζεται στα μέσα ενημέρωσης έχει ένα σκοπό, που κατατείνει στο να απαξιώνει τα πραγματικά ζητήματα, τις πραγματικές λύσεις, γιατί δεν πρέπει να στοχαστεί η κοινωνία και να ανοίξει έναν διάλογο γι΄αυτά.  Ξέρετε, όταν έχουμε αυτές τις ακραίες αντισυμβατικές συμπεριφορές, που εκδηλώθηκαν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, το αντίδοτο θα είναι, ακραίες απ΄την άλλη τη μεριά πολιτικές καταστολής. Και δε χρειάζεται να μπει ένα αυταρχικό καθεστώς -που θα τα δούμε κι αυτά- μπορούμε να δούμε τις καταστολές μέσα από την λογική που δείχνει η Ιταλία σήμερα, ή η Ελλάδα χθες, δηλαδή η καθυπόταξη με εσωτερικούς ιπποκόμους των χωρών και των κοινωνιών σ΄αυτό το "αόρατο -δε φαίνεται  αλλά που, ελέγχει στην πραγματικότητα- αξίωμα" των αγορών.
Και δεν αφορά ξέρετε μόνο τις κοινωνίες, εγώ μιλάω για κοινωνίες γιατί, η χρήση του όρου «λαός» είναι πολιτισμική. Δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο. Είναι σκόπιμη η εφαρμογή του. Πρέπει να μιλάμε για «κοινωνία» των πολιτών. Δεν αφορά μόνο τη λεγόμενη εργατική τάξη, τις δυνάμεις της εργασίας. Αφορά και τους βιομηχάνους και όλους. Γι΄αυτό και, πλήττονται τα μεσαία στρώματα από τη διεθνή των αγορών.
...
Δεν τελειώνει και δεν θα τελειώσει η «παγκοσμιοποίηση». Δε μπορώ να σας εξηγήσω τώρα, δε μας παίρνει ο χρόνος. Όμως, η «παγκοσμιοποίηση», όσο θα αναπτύσσεται, τόσο θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας εσωτερικής ανασύνταξης, εξαθλίωσης και πολιτισμικής αποδόμησης των κοινωνιών. Η διαφορά είναι ότι, οι αγορές, κινούνται σε «εξω-συστημικό» επίπεδο. Δηλαδή, στην διεθνή τάξη, στη διακρατική τάξη, όπου εκεί δεν υπάρχει πολιτικό σύστημα να βάλει κανόνες. Οι κανόνες πρέπει να μπουν και οι πολικές, να διαμορφωθούν στο εσωτερικό των κρατών. Το ερώτημα λοιπόν είναι, ποιος διαμορφώνει τις πολιτικές στο εσωτερικό των κρατών. Στο εσωτερικό των κρατών λοιπόν, εάν η πολιτική ηγεσία που αποφασίζει δεν έχει εξαρτήσεις από την κοινωνία, γιατί θα την συναντήσει μια φορά στα τέσσερα χρόνια, τότε αυτοί οι άνθρωποι που συνομιλούν καθημερινά με τις αγορές, θα είναι εκείνοι οι οποίοι θα κάνουν τις πολιτικές τους. Με όρους δύναμης πια έρχονται μέσα οι αγορές στα κράτη και υποχρεώνουν τις εσωτερικές δυνάμεις να κινηθούν κατά τον δικό τους τρόπο.
Αυτό είναι το ακραίο σενάριο το οποίο θα οδηγήσει μετά από, δυστυχώς πολύ μεγαλύτερη εξαθλίωση και τα ταπείνωση των κοινωνιών, θα οδηγήσει στη μεταβολή της σκέψης τους. Θα γεννήσει δηλαδή αντί για «αντισυμβατικές» πολιτικές, «αντισυστημικές» πολιτικές. Δηλαδή, αίτημα αλλαγής πολιτικού συστήματος. Κάντε μια προβολή σκέψης και πείτε: εάν χρειαζόταν να συναινέσει η κοινωνία σε μια πολιτική που πάει να αποφασιστεί από τη βουλή, ή απ΄την κυβέρνηση, ή απ΄τον πρόεδρο του κράτους. θα είχε το ίδιο μείγμα περιεχομένου από ότι τώρα που δεν αποφασίζει παρά μόνο όπως πιέζει ή εξαναγκάζει η πολιτική των αγορών; Μόνο αυτή τη σκέψη αν κάνετε θα διαπιστώσετε τη λάθος κατεύθυνση που εξακολουθεί σε επίπεδο αξιών και συστήματος να κινείται ο νεότερος κόσμος. Δηλαδή οι κοινωνίες. Και γι΄αυτό βρίσκονται σε πολική αδυναμία. Γι΄αυτό και λέω ότι, μέσα απ΄τον ανθρώπινο πόνο θα γεννηθεί η νέα σκέψη που θα, ή θα υιοθετηθεί η υπάρχουσα αλλά μη ακουόμενη τώρα, νέα σκέψη που θα δημιουργήσει νέες ισορροπίες. Όταν ανατρέπονται οι ισορροπίες, σκέπτεται κάποιος...όταν τρώει ξύλο κάποιος, με πολύ απλό τόπο, σκέπτεται πώς θα το αποφύγει. Και η διαφυγή δεν είναι πάντα η φυγή. Ο εύκολος τρόπος και ο πιο αποτελεσματικός. Είναι, να οπλιστεί με τα κατάλληλα όπλα για να αντιμετωπίσει τον αντίπαλο. Εδώ ακριβώς τίθεται το θέμα, μέσα στις χώρες.



Γιώργος Κοντογιώργης : Από τη συμβατική καθεστωτική συμπεριφορά στην αντισυμβατική κινητικότητα. Η αντισυμβατική ψήφος δεν είναι αντισυστημική ψήφος.
https://contogeorgis.blogspot.com/2018/06/blog-post.html
Απομαγνητοφώνηση όλης της εκπομπής, Ελένη Ξένου.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου