Κυριακή 26 Αυγούστου 2018

Τα πρώτα βήματα της φιλοσοφίας
V1.1.5 : Νόμισμα και γλώσσα
Απομαγνητοφώνηση για το Mathesis ΦΛΣ, Ελένη Ξένου.

Μάθημα, Αρχαία ελληνική Φιλοσοφία:
"Από τον Θαλή στον Αριστοτέλη" - 2017

Καθηγητής: Βασίλης Κάλφας





Στην αρχαϊκή Ελλάδα, οι Έλληνες γράφουν με αλφαβητική γραφή. Τι σημαίνει αυτό: σημαίνει αφενός ότι η γραφή γίνεται εύκολη άρα γίνεται προσβάσιμη σε πολύ κόσμο, με λίγη δυσκολία, αρκεί να έχεις ένα καλό δάσκαλο ο οποίος θα σου μάθει να γράφεις περίπου με τον τρόπο που γράφουνε και σήμερα τα παιδιά (μαθαίνουν δηλ. σχετικά σύντομα να διαβάζουν και να γράφουν). Αυτό είναι αδιανόητο για τους παλιότερους πολιτισμούς οι οποίοι δεν γράφαν αλφαβητικά αλλά γράφανε με μία γραφή, ιερογλυφική τη λέμε, όπως να την πούμε, όπου κάθε σύμβολο παριστάνει μια λέξη. Αν σκεφτείτε ότι οι λέξεις μιας γλώσσας είναι άπειρες χρειάζεσαι και άπειρα σύμβολα.
Επομένως για να μάθεις να γράφεις και να διαβάζεις χρειάζεται μια σκληρή παιδεία η οποία λογικά απευθύνεται σε ελάχιστους. Συνήθως είναι κτήμα των ιερέων οι οποίοι, κατά κάποιο τρόπο, είναι δίπλα στην πολιτική εξουσία, οπότε το να κρατάς τα αρχεία τα γραπτά, κρατάς και μια εξουσία. Στη Βαβυλώνα, ας πούμε, όπου η γραφή, εκτός από το ότι δεν ήταν αλφαβητική, ήταν και σε δύσκολο υλικό γραμμένη, δηλ. σε βράχους, η σφηνοειδής, λεγόμενη, γραφή, τα εννέα δέκατα των κειμένων που έχουν σωθεί και ακόμα δεν έχουν διαβασθεί, διότι λένε πως πρέπει να πάψουν οι ασσυριολόγοι να βρίσκουν καινούρια ευρήματα για να διαβάσουν αυτά που έχουνε, είναι άπειρα. Τα εννέα, ίσως λέω και λίγο, τα 99 στα 100, είναι πράξεις λογιστικές. Μια αυτοκρατορία χρειάζεται φόρους και αυτό που καταγράφει κάποιος, όταν η γραφή είναι δύσκολη και λίγοι την ξέρουνε, είναι αυτό που χρειάζεται κυρίως στην κεντρική εξουσία. Είναι προφανές ότι στην κεντρική εξουσία χρειάζεται περισσότερο η καταγραφή των φόρων, για να μπορεί ακριβώς η αυτοκρατορία να συλλέξει πόρους, από την καταγραφή ποιημάτων, θεωριών, μύθων, κτλ. Στην αρχαϊκή λοιπόν Ελλάδα, οι Έλληνες βρέθηκαν μ' ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με τους προηγούμενους πολιτισμούς. Η γραφή πια είχε γίνει εύκολη πράγμα που σημαίνει ότι ένα παιδί, με την κατάλληλη διδασκαλία, στα πρώτα χρόνια της μαθητείας του, μπορούσε να μάθει και να διαβάζει. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι επεκτάθηκε η εγγραματοσύνη σε πολύ υψηλούς βαθμούς. Ακόμα και στην κλασσική Αθήνα του 5ου αι. οι ιστορικοί λένε ότι δεν πέρασε το 10% η εγγραματοσύνη, δηλ. οι άνθρωποι που μπορούσανε να γράφουν και να διαβάζουν. Αλλά κι αυτό το 10%, συγκρινόμενο με τις προηγούμενες περιόδους και τους προηγούμενους πολιτισμούς, είναι πολύ σημαντικό νούμερο. Αυτό επέτρεψε, πάλι την ίδια εποχή, αργότερα απ' αυτήν που μιλάμε δηλ. έναν αιώνα περίπου, στα μέσα προς τα τέλη του 5ου αι., να κυκλοφορούν βιβλία στην Αγορά της Αθήνας, που σημαίνει ότι υπάρχει ένα κοινό το οποίο όχι απλώς γράφει αλλά εκδίδει, κατά κάποιο τρόπο, τα βιβλία του και υπάρχει κι ένα κοινό που αγοράζει τα βιβλία και αυτό, μπορείτε να καταλάβετε με την εξέλιξη της φιλοσοφίας όπως την ξέρουμε, πόσο σημαντικό ήταν για να διαμορφώνονται θεωρίες, να κριτικάρονται θεωρίες, να υπάρξει δηλ. ένας ουσιαστικός διάλογος ανάμεσα σε φιλοσοφικά συστήματα.

Υπάρχει ωστόσο κι ένα άλλο χαρακτηριστικό, ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό της αλφαβητικής γραφής, στο οποίο θέλω να δώσω αρκετή σημασία γιατί νομίζω ότι συνδέεται με την αντίστοιχη λειτουργία της φιλοσοφικής σκέψης. Η απόφαση, δεν ξέρω ποιος την παίρνει αυτή, δεν υπάρχει συνήθως ιδρυτής μίας γραφής ή μίας γλώσσας, η συλλογική έστω απόφαση να αναπαραστήσουμε τους ήχους μίας γλώσσας η οποία είναι πολύπλοκη και άπειρη(!) θα έλεγε κανένας, μ' ένα συγκεκριμένο μετρήσιμο σύνολο συμβόλων, 24 γράμματα ας πούμε στη Νέα Ελληνική γλώσσα (περίπου τα ίδια και στην Αρχαία Ελληνική), εικοσιτέσσερα λοιπόν γράμματα, θεωρούμε και τα καταφέρνουν όπως δείχνει η πράξη, να αναπαραστήσουν γραφικά όλους τους ήχους της γλώσσας. Αυτό είναι δηλαδή μια μορφή υποκατάστασης του πολύπλοκου και χαώδους με το απλό και μετρήσιμο. Θα προσπαθήσω να δείξω στη συνέχεια όταν θα πάμε στη Φιλοσοφία, το υπαινίχθηκα ήδη και ως τώρα, ότι κάτι ανάλογο κάνει κι ο φιλόσοφος. Έτσι, απ' το χάος των εμπειριών μας, προσπαθούμε με λίγα «σύμβολα», που εκεί είναι έννοιες και δεν είναι γράμματα, είναι ενδιαφέρον η λέξη «στοιχείο» ας πούμε...που είναι σημαντική λέξη στην Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, αρχικά σημαίνει το γράμμα της αλφαβήτου. Και πιθανόν, αν το καθιέρωσε ο Εμπεδοκλής ή μετά τον Εμπεδοκλή, είναι να εμπεριέχει και αυτό το στοιχείο. Δηλαδή το ελάχιστο, μη αναγώγιμο συστατικό της σκέψης και το ελάχιστο μη αναγώγιμο συστατικό της γλώσσας. Αυτές λοιπόν οι δύο λειτουργίες θα μπορούσε να τις σκεφτεί κανένας σαν παράλληλες λειτουργίες. Και ίσως θα άξιζε να επισημάνει κανείς ότι την ίδια λειτουργία και την ίδια εποχή επιτελεί και το νόμισμα στην Αρχαία Ελλάδα.
Το νόμισμα είναι πιο καινούργια ιστορία στους πολιτισμούς. Είναι μεταγενέστερn του αλφαβήτου, ας πούμε. Γύρω στον 6ο με 7ο αιώνα, ακριβώς στην εποχή που συζητάμε, καθιερώνεται και εξαπλώνεται η ανταλλαγή μέσω νομισμάτων. Και πάλι δεν είναι ελληνική εφεύρεση, πιθανότατα ξεκινάνε λένε οι Ιστορικοί πάλι, απ' τη Λυδία της Μικράς Ασίας, άρα πολύ κοντά στη Μίλητο για την οποία συζητούσαμε, αλλά η ελληνική οικονομία από ένα σημείο και μετά στηρίζεται καθαρά στο νόμισμα. Τι είναι το νόμισμα αν το σκεφτεί κανένας; Είναι πάλι μια υποκατάσταση του προϊόντος και της αξίας του, η οποία κανονικά καθορίζεται απ' τις ανάγκες των ανθρώπων, και λογικά η οικονομία ξεκίνησε ως ανταλλακτική οικονομία, θα σου δώσω ένα κιλό ρύζι για να μου δώσεις ένα αγγείο ή έναν αμφορέα... και κάποια στιγμή, για να διευκολυνθεί αυτή η ανταλλαγή, και οι Έλληνες έπαιξαν μεγάλο ρόλο σ' αυτήν τη διαδικασία διότι ακριβώς ήταν ο κυρίαρχος εμπορικός λαός της εποχής, υποκαθιστούν την ανταλλακτική οικονομία με την νομισματική. Αρχικά το νόμισμα θα 'πρεπε να έχει περίπου την ίδια αξία με το προϊόν, εξ ου και τα νομίσματα είναι από πολύτιμα μέταλλα. Κάποια στιγμή όμως, καταλαβαίνουν ότι περισσότερη σημασία από την αξία σε χρυσάφι, σε άργυρο ή σε οτιδήποτε, έχει η σφραγίδα που θα έχει επάνω το νόμισμα. Αν είναι δηλαδή των Αθηνών η σφραγίδα ή των Συρακουσών ή άλλων μεγάλων εμπορικών πόλεων της εποχής, οπότε, το ίδιο το υλικό απ' το οποίο φτιάχνεται το νόμισμα δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Δε λέω ότι ξεφεύγουμε ποτέ. Ένα χρυσό νόμισμα πάντα είναι πιο σημαντικό από ένα χάλκινο νόμισμα. Αλλά και ένα χάλκινο νόμισμα δεν έχει την ευτελή αξία του χαλκού που αντιπροσωπεύουν τα 2-3 γραμμάρια του νομίσματος, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία αρκεί να γράφει επάνω ότι είναι ... τόσοι οβολοί, ή αργότερα πολυτιμότερα, δραχμές και τα λοιπά. Τι είναι λοιπόν το νόμισμα; Ίδιο φαινόμενο νομίζω, με το γράμμα της αλφαβήτου. Προσπαθούμε να υποκαταστήσουμε το πολύπλοκο με το απλό. Μη φανταστείτε ότι αυτά που λέω έχουν περάσει από το μυαλό κανενός ο οποίος καθορίζει την εξέλιξη της σκέψης και του πολιτισμού της Αρχαίας Ελλάδας, έτσι; Αυτά είναι φαινόμενα που γίνονται αυθόρμητα θα 'λεγε κανείς. Ευτυχώς δεν είμαι γενικός ιστορικός ώστε να προσπαθήσω να αναγάγω όλες τις εξελίξεις σε μια αρχή, προσπαθώ να δω και νομίζω πως αυτό έχει σημασία στην Ιστορία της Φιλοσοφίας, τις εξελίξεις, τις σκέψεις απ' τη μια μεριά και της κοινωνίας, των σχέσεων, των κρατών, των πόλεων κρατών από την άλλη μεριά και να δω ομολογίες/αναλογίες. Όχι γενετικά φαινόμενα. Τα μεν δεν εξηγούν τα δε. Θα αναφέρω και μια θεωρία, είναι λίγο...πολύ γοητευτική, αρκεί να μη παρεξηγηθεί. Ένας Γερμανός ερμηνευτής, ιστορικός της Φιλοσοφίας πολύ σημαντικός, στο μέσον του 20ου αιώνα, ο Bruno Snell, έχει μεταφραστεί και το βιβλίο του στα Νέα Ελληνικά, διατύπωση την γοητευτική θεωρία ότι η Αρχαία Ελληνική γλώσσα, όχι γραφή πια, γλώσσα, ήταν κατά κάποιο τρόπο έτοιμη για την φιλοσοφία. Γιατί; Γιατί, ήταν η μόνη γλώσσα εκείνης της εποχής που περιείχε το "οριστικό άρθρο". Το: ο, η, το, που λέμε στα Αρχαία και στα Νέα Ελληνικά. Αυτό που έγινε λοιπόν στη φιλοσοφία, ήταν ότι οι πρώτες φιλοσοφικές έννοιες στην ουσία παρήχθησαν απ' το οριστικό άρθρο, συνήθως το ουδέτερο του οριστικού άρθρου, στο "το" δηλαδή, μ' ένα επίθετο ή με ένα απαρέμφατο. Δηλαδή, είχε τη δυνατότητα το οριστικό άρθρο να σταθεροποιεί, γι' αυτό λέγεται και οριστικό το άρθρο αυτό, έναν ρηματικό ή επιθετικό τύπο ο οποίος είναι πιο ρευστός εκ φύσεως. Όταν πεις δηλαδή, "το πράττειν", όταν πεις "το αγαθό", όταν πεις "το νοείν", ... τι κάνεις; Απ' την πράξη, η οποία είναι μια ροή κατά κάποιον τρόπο, σταματάς/παγώνεις μέσω της γλώσσας και υποκαθιστάς όλες τις δυνατές ανθρώπινες πράξεις με το πράττειν. Δηλαδή πάλι, χρησιμοποιείς ένα όργανο που σου 'χει έτοιμο η γλώσσα κατά κάποιο τρόπο, -λογικά θα με ρωτήθηκε: αναπτύχθηκε η σκέψη πρώτα ή η γλώσσα, ευτυχώς δεν είμαι γλωσσολόγος, δεν μπορώ να το λύσω αυτό το θέμα, αλλά το είχανε στη γλώσσα της αρχαϊκής, υπάρχει στον Όμηρο δηλαδή αυτή η δυνατότητα-, να εκφράσουν το αφηρημένο, το σταθερό, αυτό που υποκαθιστά τα πολλά μέσω του οριστικού άρθρου. Λέω για το οριστικό άρθρο γιατί ας πούμε, ο Λατίνος λίγο αργότερα, -και δε λέω ότι δεν μπορεί να αναπτυχθεί φιλοσοφία στα λατινικά, το απέδειξαν οι σχολαστικοί με πάρα πολύ καλό τρόπο-, αν και είναι αλήθεια ότι στην αρχαία περίοδο η Φιλοσοφία δεν αναπτύχθηκε κυρίως απ' τους Λατίνους, αναπτύχθηκε από τους Έλληνες... Για να πει λοιπόν "το αγαθόν" ο Λατίνος θα πρέπει να πει "vita est bonum". Δεν έχει τον τρόπο να το παγώσει. Διστάζω να δώσω πολύ σημασία σ' αυτή τη θεωρία, συνήθως οι γοητευτικές θεωρίες είναι κι απλουστευτικές, γιατί δεν θέλω να δημιουργήσω την εντύπωση ότι η ελληνική γλώσσα έχει μία... ειδική μοίρα στο σύνολο των γλωσσών. Είναι ένα θέμα που κινδυνεύει στη σημερινή Ελλάδα να γίνει και λίγο σύνθημα υπεροχής, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Δεν ξέρω πώς αναπτύχθηκαν τα άρθρα στις αρχαίες γλώσσες, πάντως είναι γεγονός ότι γλωσσικά και στον γραπτό και στον προφορικό λόγο, είχε τη δυνατότητα τον 7ο αιώνα γι' αυτό το αναφέρω, η σκέψη να εκφραστεί με έναν ασφαλή και σταθερό τρόπο.


Bασίλης Κάλφας
Απομαγνητοφωνήτρια Lelou (Ελένη Ξένου)








Σάββατο 25 Αυγούστου 2018

-ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ-

Η άρνηση της δημοκρατίας στην κρυφή ατζέντα της νεοτερικότητας -
21.2.2016




Καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης:
"Εάν μιλήσουμε για έλλειμμα δημοκρατίας, σημαίνει ότι θεωρούμε πως, έχουμε δημοκρατία αλλά είναι λιγότερη απ΄όσο θα έπρεπε. Αυτό, μας αποκαλύπτει ένα έλλειμμα απόλυτης γνώσης. Αγνοούμε δηλαδή στοιχειωδώς τις έννοιες, όπως για παράδειγμα του τι είναι "δημοκρατία", όπως επίσης του τι είναι "αντιπροσώπευση" -γιατί τα ταυτίζουν- και στοιχειωδώς αυτό που αποτελεί τον σκοπό της δημοκρατίας και τους θεσμούς της δημοκρατίας.
Κάποτε πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες, γιατί αυτό που λέγεται "ιδεολογία της νεοτερικότητας" διέπραξε ένα μεγάλο ατόπημα! Παρέλαβε τις έννοιες αυτές από τον ελληνικό κόσμο, από την ελληνική γραμματεία, τους αφαίρεσε το περιεχόμενο και κράτησε την λέξη για να προσδιορίσει πράγματα που είναι αντίθετα από αυτά που ορίζουν οι λέξεις, δηλαδή οι έννοιες.
Η Δημοκρατία πολύ απλά, είναι η "αυτοκυβέρνηση"! Να αποφασίζει δηλαδή το σύνολο της κοινωνίας των πολιτών για το τι θέλει, όπως ο κάθε ένας από την κοινωνία των πολιτών αποφασίζει για τον εαυτό του και για την ιδιωτική του ζωή. Υπάρχει καμιά συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτική διαδικασία;...ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!
Αυτό που κάνει στις εκλογές, είναι, μια διαδικασία αν θέλετε, νομιμοποίησης κάποιου, από τους 5-6 μονομάχους, για να κυβερνήσει ως απόλυτος μονάρχης στην επόμενη περίοδο την οποία έχει οριστεί. Για μια τετραετία ή όσο του αρέσει κιόλας. Γιατί μπορεί να κάνει εκτιμήσεις που να μη τον συμφέρουν να παραμείνει στην τετραετία. Ας πούμε λοιπόν ότι, κάνει αυτό. Ας πούμε δηλαδή ότι, δηλώνει πως το σύστημα παρ΄όλα αυτά είναι «αντιπροσωπευτικό». Ότι του δίνει εντολή. Ποια εντολή του δίνει; Εάν οποιοσδήποτε πολίτης, αναθέσει μια δουλειά σε κάποιον, την αναθέτει εν λευκώ; Να κάνει ο άλλος ό,τι θέλει δηλαδή, εάν εγώ σας αναθέσω -εσείς είστε δικηγόρος ή μεσίτης- να μου διεκπεραιώσετε μια υπόθεση, να μου πουλήσετε το σπίτι, θα έχετε την απόλυτη δυνατότητα το σπίτι μου να το κατεδαφίσετε, να το πουλήσετε στη τιμή που εσείς κρίνετε, να κάνετε τα χρήματα ό,τι σας αρέσει και εγώ να μην έχω απολύτως κανένα δικαίωμα; Άρα, πέραν του ότι, ως έννοιες δεν ταυτίζονται η «δημοκρατία» και η «αντιπροσώπευση», δεν υπάρχουν ούτε στο ελάχιστο στο σύστημα που ζούμε. Συνεπώς, δεν έχουμε δημοκρατία ούτε αντιπροσώπευση. Έχουμε μια, κατά τον τρόπο της εκλογικής νομιμοποίησης, απόλυτη «μοναρχία», με συγκεκριμένη θητεία και με περιεχόμενο εξουσίας το οποίο δεν ελέγχεται από κανέναν. Όπως παλαιότερα ήταν ο απόλυτος μονάρχης, έτσι και σήμερα είναι ο πρωθυπουργός. Είναι σαφές.
Εάν θέλουμε να αντιληφθούμε ποια είναι η αιτία της κακοδαιμονία της, δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε αυτές τις απλές έννοιες. Όταν κάποιος αναθέτει σε έναν άλλον την απόλυτη εξουσία να κάνει επάνω του ό,τι θέλει, θα υποστεί τον βιασμό του. Είναι πολύ απλό. Άρα λοιπόν, να πάψουμε να σκεφτόμαστε ότι ζούμε σε δημοκρατία, για να μη μας βάζουν τα διλήμματα ότι η άλλη λύση είναι μόνο το αυταρχικό καθεστώς και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πέραν της εναλλαγής των δεσποτών μας, των απολύτων μοναρχών στην εξουσία, με τους όρους του άλλου συστήματος που θα μας βάζει εμάς ως κοινωνία των πολιτών, το σύνολο, στην πολιτική διαδικασία. Να ερωτόμεθα τουλάχιστον και να ελέγχουμε, να τους ανακαλούμε, να τους προσάγουμε στη δικαιοσύνη. Δεν γίνεται σήμερα να χαρακτηρίζουμε δημοκρατία ένα σύστημα στο οποίο οι "πολιτικοί" -με "οι"- είναι υπεράνω του νόμου, δεν υπόκεινται σε καμία έννομη τάξη αυτής της χώρας -και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, αλλά, όχι σε τόσο προκλητικό βαθμό-. Είναι δυνατόν αυτό να το χαρακτηρίζουμε δημοκρατία; Άρα δεν υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας. Θα έλεγα ότι υπάρχει και έλλειμμα ολιγαρχίας. Δηλαδή, το σύστημα το δικό μας, είναι η εκφυλισμένη εκδοχή της μοναρχικής ολιγαρχίας, που επικρατεί στη Δύση και στις άλλες περιοχές του κόσμου. Αυτό που έχω αποκαλέσει αν θέλετε «κομματοκρατία»."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Ναι το έχουμε δει και στα βιβλία σας, το αναφέρετε χαρακτηριστικά. Αλλά υπάρχει και ο αντίλογος από τον κόσμο που λέει, ότι, «εντάξει, θα κριθούν στις εκλογές, διότι εμείς τους ψηφίσαμε και αν δε μας αρέσουν θα τους αλλάξουμε στις επόμενες εκλογές»".



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Ως τις επόμενες εκλογές, θα τους έχουν καταστρέψει και στις εκλογές, γίνεται η εναλλαγή μοναρχών. Η μεθάρμοση δηλαδή δεσποτών. Δεν γίνεται ο έλεγχος. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι, η παρούσα κυβέρνηση ή η προηγούμενη, ή όποια, διέπραξε σκάνδαλα, διέπραξε αθλιότητες ή πολιτικές λάθους απέναντι στη χώρα και παραδίδει μια χώρα μικρότερη. Ερώτηση: ποιος τους ελέγχει; Με το να πάνε στο σπίτι τους δεν έχουν υποστεί καμιά συνέπεια. Πάλι επαναφέρω το παράδειγμα. Εάν σας αναθέσω να μου πουλήσετε το σπίτι. Και μου το πουλήσετε το σπίτι. Αλλά τα χρήματα τα πήρατε εσείς. Ή πήρατε τα μισά και δε μου ανακοινώσατε και το ανακάλυψα εκ των υστέρων. Ή δε κάνατε σωστά τη δουλειά σας. Το ότι εγώ θα σας αποσύρω την εντολή μετά από ένα χρονικό διάστημα, όταν θα το ανακαλύψω ή όχι, σημαίνει ότι σας έχω τιμωρήσει γι΄αυτό; Μα έχετε ενθυλακώσει το όφελος. Έχετε προκαλέσει τη ζημιά. Γι΄αυτό δε πρέπει να πληρώσετε; Η κοινή λογική που διέπει στην ανθρώπινη σχέση στο καθημερινό της βίο γιατί δεν μεταφέρεται σ΄αυτόν τον, θλιβερό λαό, ο οποίος έζησε το καθεστώς της δημοκρατίας με τους προπάππους μας. Γιατί σήμερα τον έχουν φέρει σε τέτοια κατάθλιψη και αλλοτρίωση ώστε να σκέφτεται και να πιστεύει ότι κάτι κάνει στις εκλογές. Τίποτε δε κάνει στις εκλογές. Νομιμοποιεί τον επόμενο δυνάστη. Τον επόμενο καταστροφέα."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Δηλαδή εσείς πώς θα λέγατε ότι έπρεπε να γίνεται ο έλεγχος κι η ανακλητότητα, με ποιον τρόπο;"



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Υπάρχουν πολύ απλοί τρόποι σήμερα και που δεν κοστίζουν και που αποδίδουν το 100% της της κρίσεως, δηλαδή της βούλησης της κοινωνίας. Η κοινωνία είναι σοφή! Δε το λέω για να της καλλιεργήσω, δε προσδοκώ ψήφους εγώ. Αλλά, εάν το λέω εγώ, θα έλεγα ότι πρέπει και να το αποδείξω. Και μπορώ να το αποδείξω ότι είναι σοφή. Να ξεκινήσουμε από εκεί. Το λέει ο Αριστοτέλης. Είναι κανείς από αυτούς που διατείνονται ότι η κοινωνία δεν μπορεί να αποφασίζει, που μπορεί να παραβληθεί με τον Αριστοτέλη ο οποίος καταλήγει ότι η γνώμη των πολλών κυβερνάει καλύτερα τη πόλη απ' τη γνώμη του ενός; Ένα το κρατούμενο λοιπόν. Το "πώς" θα με ρωτήσετε. Είναι πολύ απλό. Είτε όπως θα γίνει στο μέλλον, να αναχθεί το πολιτικό σύστημα σε επίπεδο τεχνολογίας και επικοινωνίας και να συγκροτηθεί εκεί η δυνατότητα του πολίτη να παρεμβαίνει στα κοινά, -ως συλλογικότητα εννοώ να παρεμβαίνει, να παίρνει αποφάσεις- είτε τώρα, με τον «δημοκοπικό δήμο». Ξέρετε, οι δημοσκοπήσεις, ακόμα και οι στατικές δημοσκοπήσεις, όχι οι ζωντανές οι on line, οι δημοσκοπήσεις έχουν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα. Ότι αποδίδουν το 100% της γνώμης της κοινωνίας! Τη συγκεκριμένη στιγμή για το συγκεκριμένο θέμα. Πράγμα που δε το κάνουν οι εκλογές. Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε ότι γίνονται εκλογές, οι εκλογές γίνονται με το στίγμα της ψήφου, η οποία είναι αναγκασμένη. Είτε για λόγους χρησιμότητας, να βγει η πλειοψηφία, είτε για πολλούς άλλους λόγους. Εν πάση περιπτώσει, στις εκλογές αποφασίζουν όπως είπα, για τον μονάρχη που θα είναι ανεξέλεγκτος και θα κάνει ό,τι του αρέσει. Ενώ, με τη δημοσκόπηση, αποφασίζεται εκείνη τη στιγμή το συγκεκριμένο θέμα που απασχολεί. Τι σημαίνει αυτό; Ότι εάν προηγηθεί ένας διάλογος και ακολουθήσει μια δημοσκόπηση, θα έχει υπάρξει η ενημέρωση και η σύνθεση στων επιμέρους απόψεων, για να βγει μια κοινή βούληση, η οποία βούληση θα πρέπει να συνεκτιμάται στην διαδικασία λήψεων των αποφάσεων. Είναι πολύ απλό ξέρετε να δούμε πόση ολιγαρχία σέρνει στο μυαλό των ανθρώπων στις αποφάσεις τους, όταν ακούμε τους πολιτικούς να δηλώνουν ότι δεν κυβερνούν με βάση τις δημοσκοπήσεις. Με άλλα λόγια, δεν κυβερνούν σύμφωνα με αυτό που θα έπρεπε να είναι, "εντολοδόχοι" της κοινωνίας. Δεν κυβερνούν σύμφωνα με τη βούληση της κοινωνίας αλλά την αντιστρατεύονται. Αυτό μας λένε. Κι εμείς τους χειροκροτάμε. Είναι άλλο πράγμα ο "λαϊκισμός", που στη πραγματικότητα σήμερα όταν μιλάνε για λαϊκισμό δεν εννοούν το χάιδεμα των αυτιών της κοινωνίας, αλλά, την αντίθεσή τους το να έχει η κοινωνία ως συλλογικότητα πολιτικό ρόλο, και, άλλο πράγμα να έχει ακριβώς η κοινωνική βαρύτητα στη διαδικασία λήψεων αποφάσεων. Κάντε μια απλή εκτίμηση των πραγμάτων. Διερωτηθείτε ποιο θα ήταν το περιεχόμενο των αποφάσεων οποιασδήποτε κυβέρνησης, στην Ελλάδα ή στη Δύση ή στην Ανατολή, οπουδήποτε, εάν έπρεπε η οποιαδήποτε αυτή απόφαση να έχει και την αποδοχή της κοινωνίας. Να πει "ναι" η κοινωνία με μια δημοσκόπηση. Δε θα είχε άλλο περιεχόμενο η πολιτική που θα αποφασιζόταν; Το δημοσιονομικό σύστημα παραδείγματος χάρη.
Πώς θα μιλήσουμε λοιπόν, για ένα σύστημα με όρους δημοκρατάς ή αντιπροσώπευσης, όταν οι βουλευτές αποφασίζουν για τις απολαβές τους, για την ασυλία τους, για τα σκάνδαλα τα οποία τα παραγράφουν, για όλα αυτά τα ζητήματα. Για την μη θέλησή τους να υπαχθούν στη δικαιοσύνη. Το δικαίωμά τους δηλαδή. Για σκεφτείτε...Να είναι "νόμοι" από μόνοι τους. Γιατί αυτός που νομοθετεί για τους άλλους και για τον εαυτό του, ενώ εξαιρεί τον ίδιον από το νόμο, είναι "νόμος" αυτός καθεαυτός. Όπως ήταν οι απολυταρχικοί άρχοντες. Είναι, ακόμα χειρότερο αν θέλετε. Γιατί μετέρχεται και το επιχείρημα της απάτης. Ότι δήθεν αυτό είναι δημοκρατία."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Ναι αλλά παρατηρούμε ότι ο κόσμος -ας το πούμε έτσι- ψάχνει για "ηγέτες". Δηλαδή βλέπουμε ότι πάντα ρωτάει σε μια παράταξη, σε μια ομάδα, ποιος είναι ο αρχηγός, ποιος είναι μπροστά, ποιος είναι ο μπροστάρης."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Κύριε Γιοβαννόπουλε, είναι άλλο πράγμα να θέλει κανείς να υπάρχει ένας ηγέτης και άλλο πράγμα να θεωρείται αυτονόητο ότι ο ηγέτης αυτός είναι απολυταρχικός άρχοντας. Τι είναι ο ηγέτης; Ηγέτης ήταν κι ο Περικλής. Αλλά ο Περικλής, ως ηγέτης, ήταν ένας απλός ρήτορας. Έβγαζε λόγους δηλαδή στην εκκλησία του δήμου, αλλά αποφάσιζε -μετά που έβγαζαν και άλλοι λόγους, αυτόκλητα, δεν ήταν θεσμοθετημένος ρόλος, όποιος πολίτης ήθελε να αγορεύει και να πει την άποψή του την έλεγε, ό,τι δηλαδή είχε ο κοινός πολίτης, είχε και ο Περικλής- και η κοινωνία συντεταγμένη ως δήμος αποφάσιζε. Ερώτηση: γι΄αυτόν τον ηγέτη μιλάμε, ή για τον ηγέτη που θεσμικά έχει το τεκμήριο της αυθαιρεσίας και της κυριαρχίας να κάνει ό,τι του αρέσει και να αγνοεί τη κοινωνία για την οποία υπάρχει; Ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης της πολιτικής; Η κοινωνία δεν είναι; Θα υπήρχε ελληνική πολιτική αν δεν υπήρχε ελληνική κοινωνία. Αυτή λοιπόν η κοινωνία που είναι ο λόγος ύπαρξης όλων των άλλων, πρέπει ή δε πρέπει να έχει λόγο; Γιατί την έχουν οδηγήσει στην έσχατη ιδιώτευση; Δεν θα έπρεπε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε κατ΄εξοχήν αυτή η κοινωνία που έζησε μ΄αυτό που θα πω τώρα, με το να εντάσσει το ατομικό μέσα στο συλλογικό και να το κάνει μέρος του συλλογικού. Γιατί πρέπει να ζει στο καθεστώς της ατομικότητας που αντιτάσσεται στο συλλογικό; Πράγμα που οδηγεί παραδείγματος χάρη στις αρχές προστασίας προσωπικών δεδομένων, να προστατεύουν την ατομική την προσωπική ιδιοτέλεια η οποία παραποιεί και καταδολιεύεται το δημόσιο συμφέρον;"


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Δηλαδή εσείς πιστεύετε ότι δεν έπρεπε να υπάρχει αυτή η έννοια των προσωπικών δεδομένων τρόπον τινά."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
Κύριε Γιοβαννόπουλε τα προσωπικά δεδομένα αφορούν τη προσωπική ζωή, την ιδιωτική ζωή κάποιου. Αυτά έπρεπε να προστατεύονται. Σήμερα δε προστατεύεται η ιδιωτική ζωή κάποιου, αλλά η δημόσια παραβατικότητά του. Αυτός ο οποίος είναι φυγόστρατος, απαγορεύεται να δοθεί το όνομά του στη δημοσιότητα, όπως επίσης και αυτών που έδωσαν πλαστά πιστοποιητικά. Προστατεύεται η ιδιωτική ιδιοτέλεια απέναντι στο δημόσιο συμφέρον. Καταδολιεύεται επομένως το δημόσιο συμφέρον. Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις περιπτώσεις. Πηγαίνετε σε μια δημόσια υπηρεσία για ένα θέμα που έχετε καταγγείλει εσείς και ρωτήστε πού βρίσκεται η υπόθεση. Θα σας πουν ότι δεν έχετε προσωπικό συμφέρον. Έννομο συμφέρον. Λοιπόν;...Για ποια προσωπικά δεδομένα; Είναι η προστασία του ατόμου και των ιδιοτελειών του, απέναντι στο δημόσιο συμφέρον. Καταδολιεύεται το δημόσιο συμφέρον υπέρ του ιδιωτικού συμφέροντος. Καταξιώνεται, για να το πούμε διαφορετικά, το άτομο στη προσωπική του άνοδο ακόμα και αν την έχει επιτύχει εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Τρώγοντας δηλαδή της σάρκες της συλλογικότητας, της κοινωνίας. Είναι όλα οικοδομημένα σε ένα πλαίσιο, που, ορίζει κυριολεκτικά μια εξαιρετικά πρώιμη ολιγαρχική εκδοχή των πραγμάτων. Το ότι πετυχαίνει να νομιμοποιείται, οφείλεται όχι βέβαια μόνο στα μεγάλα λόγια περί δημοκρατίας και συνταγματικών και άλλων τόξων, αλλά στο γεγονός ότι, το άτομο σήμερα δεν έχει αντιληφθεί αυτό το οποίο του συμβαίνει. Το "γιατί". Μπορεί να εντοπίσει την αιτία των πολιτικών για την καταστροφή του, αλλά δεν έχει εγκατασταθεί στο μυαλό του άλλη εναλλακτική λύση εκτός απ΄το να αλλάξει τον δυνάστη του. Γνωρίζοντας ότι εάν αλλάξει πάλι κι ο επόμενος θα κάνει τα ίδια. Ε, κάποτε λοιπόν πρέπει να σκεφτεί ότι αυτό είναι και η αιτία του προβλήματος. Η εναλλαγή στην εξουσία, η αντίληψη του ότι η εναλλαγή στην εξουσία θα του δώσει καλύτερες μέρες."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Μάλιστα. Δηλαδή, πιστεύετε ότι πρέπει ο κόσμος να αρχίζει να σκέφτεται δημοκρατικά, να σκέφτεται διαφορετικά, να μη ψάχνει τις φωτισμένες μορφές που θα τον καθοδηγήσουν, αλλά το πώς θα μπορεί να συμμετάσχει ο ίδιος στις αποφάσεις."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Να αρχίσει να σκέπτεται ότι το σημερινό σύστημα δεν είναι αυτό που του πασάρουν. Κυριολεκτικά! Να αρχίσει να σκέπτεται ότι αυτό που συμβαίνει είναι, η πολιτική τάξη της χώρας ότι δεν σέβεται ούτε τον συνταγματικό χάρτη που έχει η ίδια δημιουργήσει. Είναι απόλυτης μοναρχίας, ολιγαρχικού τύπου, αλλά, που ακόμα κι αυτός παραβιάζεται σε όλα τα σημαντικά πολιτικά άρθρα του. Κανένα δεν γίνεται αντικείμενο σεβασμού. Άρα, να αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι αυτό το σύστημα δεν χωράει αυτή τη κοινωνία, να σκέφτεται με όρους συλλογικότητας."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Ναι αλλά κάποιος εδώ θα πει, ίσως ότι είμαστε πάρα πολλοί, ώσπου να συνεννοηθούμε όλοι μαζί δε θα βγάλουμε άκρη."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Εάν κύριε Γιοβαννόπουλε, είχε στο μυαλό της η κοινωνία να βάλει απέναντί της τους πολιτικούς που της προτείνουν "όμορφες μέρες" επειδή αυτοί θα κυβερνάνε κι ότι θα την ανεβάσουν στην εξουσία, με άλλα λόγια όπως μας λένε ορισμένοι ότι η κοινωνία είναι στην εξουσία επειδή είναι αυτοί που απολαμβάνουν τα αγαθά της εξουσίας, εάν πάψουν να σκέφτονται με αυτές τις αφελείς προϋποθέσεις πολιτικής παρέμβασης, τότε θα βάλουν τους πολιτικούς απέναντι και δεν θα κοιμούνται με όμορφα όνειρα επειδή τους άπλωσαν το χέρι και τους χαιρέτησαν. Με άλλα λόγια, να τους βάλουν στη θέση τους. Να τους βάλουν απέναντι, όποιας πολιτικής απόχρωσης και να είναι. Γιατί είναι όλοι ίδιοι. Είναι όλοι κυριολεκτικά ίδιοι. Κοινή ιδεολογία, κοινές πολιτικές πρακτικές, κοινό πολιτικό σύστημα, στα πάντα ίδιοι ανεξαρτήτως αν χαρακτηριολογικά εκφράζουν αυτό το ίδιο με διαφορετικό τρόπο. Ανεξαρτήτως εάν είναι περισσότερο καταδολιευτές του κοινού συμφέροντος ή λιγότερο. Είναι όλοι με έναν κοινό εχθρό που είναι η κοινωνία, η οποία δεν τους επιλέγει με όρους εναλλαγής στην εξουσία. Αυτούς που εχθρεύονται είναι εκείνοι που στέκονται απέναντι στο πολιτικό σύστημα που το έχει ιππεύσει η ίδια η πολιτική νομενκλατούρα και το διακινεί. Άρα λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνει η κοινωνία είναι να τους βάλει απέναντι και να τους πει ότι «θέλω κι εγώ κύριε να μετέχω στις αποφάσεις». Και στο τοπικό επίπεδο και στο περιφερειακό και στο κεντρικό επίπεδο. Κι είναι πολύ εύκολο να γίνει. Αρκεί ν΄αλλάξουν τα μυαλά των ανθρώπων. Τότε θα δουν οι άνθρωποι και καλύτερες μέρες. Γιατί θα είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την μοίρα τους."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Ναι αλλά εδώ κάποιοι, έχουν την "ανασφάλεια" ας το πούμε έτσι, ότι δεν μπορούν να αποφασίσουν ή ότι δεν έχουνε το υπόβαθρο για να κρίνουν σωστά. Οπότε, προτιμούν κάποιον ο οποίος υποτίθεται ότι έχει περισσότερες γνώσεις, ότι έχει μεγαλύτερη εμπειρία, είναι πιο ανοιχτό μυαλό απ΄αυτούς για να πάρει τις αποφάσεις."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Ακούστε, το είπα ήδη στην αρχή επικαλούμενος τον Αριστοτέλη. Αυτό το σύστημα για να λειτουργήσει, έχει κάνει πολύ δουλειά για να αλλοτριώσει τα μυαλά των ανθρώπων, να τους δημιουργήσει ανασφάλεια και να τα πείσει ότι αυτοί είναι οι καλοί και η κοινωνία όχι. Οι κατάλληλοι και η κοινωνία η ακατάλληλη. Σας διαβεβαιώ ότι, με απλούς τρόπους, εάν πάρετε τις δημοσκοπήσεις μιας δεκαετίας, μιας δεκαπενταετίας -το έχω κάνει- και δείτε τι απαντάει η κοινωνία ότι πρέπει να γίνει στα διάφορα πράγματα και τι οι πολιτικοί κάνουν, θα δείτε ότι αν ακολουθείτο η πολιτική της κοινωνίας, τα πράγματα δεν θα είχαν φτάσει εδώ που είναι, θα ήταν πάρα πολύ καλύτερα και χωρίς κρίση. Άρα λοιπόν, και με πραγματολογικούς όρους και χωρίς να έχει την αναγκαία ενημέρωση, γιατί, στις δημοσκοπήσεις που γίνονται δε γίνεται προηγούμενος διάλογος και ενημέρωση, εν θερμώ απαντά ο πολίτης, παρ΄όλα αυτά η εσωτερική του παρόρμηση τον κάνει να βλέπει τι δε πάει καλά και τι πηγαίνει. Άρα λοιπόν, δεν υπάρχει τέτοιο. Έχουν οικοδομήσει ξέρετε ένα ολόκληρο σύστημα της θεωρίας περί πολυπλοκότητας και λοιπά. Δεν υπάρχουν πολύπλοκα ζητήματα. Υπάρχουνε ανωτερότητες στα μυαλά των ανθρώπων και, ανασφάλεια. Η πολιτική είναι απλά μαθηματικά. Αριθμητική. Εάν μετρήσει ο πολίτης στο ερώτημα πώς πρέπει να είναι προσανατολισμένο το δημοσιονομικό σύστημα, πού πρέπει να πάνε τα δάνεια κι αν πρέπει να γίνεται έλεγχος για να μην τα τρώνε οι διάφοροι επιτήδειοι, τι πρέπει να απελευθερωθεί στην ιδιωτική γη ή πώς πρέπει να λειτουργεί ο πολίτης που είναι υπάλληλος απέναντι στον πολίτη, αυτά είναι απλά πράγματα και σ΄αυτά θα αποφανθεί η κοινωνία. Το πώς πρέπει να λειτουργήσει η τράπεζα, δεν αφορά το πολίτη. Αυτό, θα τον αφορά μόνο ως προς τον τρόπο που διαχειρίζεται τις καταθέσεις του, που κάνει τις επενδύσεις ή που δίνει τα δάνεια στα κόμματα αν θέλετε. Χωρίς ασφάλειες. Αλλά, τα υπόλοιπα, δηλαδή οι θεμελιώδεις πολιτικές και το κριτήριο αν είναι επωφελείς για την κοινωνία ή όχι, είναι εύκολο να τα κρίνει η κοινωνία. Επικαλούμαι κι επανέρχομαι στον Αριστοτέλη. Γινόταν εκεί ένας διάλογος μεγάλος για το ποιος είναι κατάλληλος να κυβερνάει τη πόλη, το κράτος. Και, αφού αναπτύσσει ένα μεγάλο πλέγμα συλλογισμών, -δε χρειάζεται να το πούμε τώρα, όχι γιατί είναι δύσκολο αλλά γιατί θα μας φάει χρόνο- αποφαίνεται ότι δεν είναι ο ένας ή οι λίγοι που γνωρίζουν το φάκελο, δηλαδή που έχουν αρμοδιότητα/γνώση, που θα αποφασίσουν καλύτερα, γιατί αυτοί θα αποφασίζουν και για το συμφέρον τους, αλλά και γιατί κατά τεκμήριο η γνώμη των πολλών δεν είναι η γνώμη ενός εκάστου κι άρα το άθροισμά τους, αλλά η σοφία η συμπύκνωση της γνώμης των πολλών που καταλήγει σε μια απόφαση. Αυτό λέει είναι ανώτερο καταφανώς από εκείνο το οποίο θα αποφασίσει ο όποιος ιδικός. Άλλωστε, το ερώτημα αν θέλετε είναι: αυτός ο "ιδικός" γιατί πρέπει να είναι και κυβερνήτης; Και να μην είναι απλός σύμβουλος της κοινωνίας; Όπως ήταν ο Περικλής, ο Δημοσθένης, όπως ήταν όλοι οι άλλοι οι πολιτικοί ηγέτες. Γιατί πρέπει ο ιδικός που γνωρίζει το φάκελο να κυβερνάει κιόλας; Και γιατί δεν πρέπει να είναι μόνον αυτός ο οποίος συμβουλεύει για το πώς πρέπει να γίνει και να αποφασίζει η κοινωνία; Τουλάχιστον ως προς το περιεχόμενο της εντολής, δηλαδή τις (...) κατευθύνσεις που πρέπει να εφαρμοστούν. Και τουλάχιστον ως προς τον έλεγχο εάν αυτά που έχει δώσει εντολή που έχει συναινέσει να γίνουν, εάν πραγματοποιούνται. Εδώ, έχουμε φτάσει στο σημείο να επιβραβεύουμε τον πολιτικό ο οποίος προ των εκλογών εξαπατά την κοινωνία, υποσχόμενος πράγματα που δεν έχει πρόθεση να τα κάνει ή που είναι ανέφικτα, και μετά να τον χειροκροτάμε που δεν τα έκανε. Για σκεφτείτε αλήθεια, να υπήρχε η ποινή για τον πολιτικό, ο έλεγχος, που, άλλα υποσχέθηκε και άλλα κάνει. Χωρίς αν θέλετε αν αλλάξουν οι συνθήκες, να ερωτά εάν συμφωνεί για την αλλαγή πολιτικής. Αλλά, απ΄τη μια μέρα στην άλλη. Την επομένη των εκλογών. Δεν θα ήταν πιο υπεύθυνος σ΄αυτά που θα πρότεινε; Δε θα καθόταν να τα μελετάει και να βλέπει τις επιπτώσεις τους. Ποιος κάθισε εκεί που λέει ότι φτιάχνει τα προγράμματα των κομμάτων να, κάνει μια μέτρηση των επιπτώσεων, μια προβολή στο μέλλον για το τι θα συμβεί εάν εφαρμοστούν τα α΄ ή τα β΄, ή μια εκτίμηση εάν αυτά μπορούν να γίνουν; Έστω. Είναι δυνατόν να λέμε "μπράβο" στον πολιτικό που εξαπατά την κοινωνία προ των εκλογών για να υφαρπάξει την ψήφο και μετά στη συνέχεια να κάνει τα εντελώς αντίθετα και χωρίς συνέπειες;"


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Εδώ μπαίνουν δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι, μπορεί να σου πει ότι αυτή τη στιγμή είναι περίοδος κρίσης και ότι χρειάζονται γρήγορες αποφάσεις. Δηλαδή όπως στην αρχαιότητα για μια μάχη υπήρχε ο στρατηγός ο οποίος είχε τη γενική διεύθυνση, το γενικό πρόσταγμα, έτσι κι εδώ σ΄αυτή τη περίοδο της κρίσης χρειάζεται κάποιος ο οποίος να πάρει τη υπόθεση στα χέρια του για να φέρει αποτέλεσμα."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Πρώτα πρώτα δεν είναι έτσι για την αρχαιότητα. Ο στρατηγός δεν ήταν ένας στρατηγός για να πάρει αποφάσεις. Ήταν οι δέκα στρατηγοί στην Αθήνα, οι οποίοι συλλογικά αποφάσιζαν και επομένως έβγαινε ένα καταστάλαγμα συλλογικότητας και δε μπορούσε ο ένας να απολύσει τον άλλον αν διαφωνούσε. Διότι είχαν όλοι, και οι δέκα, πρωτογενή πηγή εξουσίας στο λαό. Ένα το κρατούμενο. Που διαψεύδει ακριβώς αυτή την, αντίληψη γρήγορων αποφάσεων. Δεύτερον, αυτό το επιχείρημα, είναι μια "πιπίλα" στο στόμα των ολιγαρχών -ιδίως των ολιγαρχών του χρηματοπιστωτικού συστήματος- η οποία κατατείνει να μας λέει ότι "εμείς είμαστε αρμόδιοι και μπορούμε να πάρουμε γρήγορα αποφάσεις". Υπέρ τίνος θα πάρει αποφάσεις ένας τραπεζίτης; Υπέρ της κοινωνίας; Έπειτα, τι σημαίνει "ανάγκη για ταχύτατες αποφάσεις"; Δεν προϋποτίθεται ότι πρέπει να ληφθεί μια απόφαση αφού μελετηθούν οι επιπτώσεις; Ξέρετε, ο κάθε υπουργός μιας σοβαρής χώρας -το γνωρίζω από πρώτο χέρι- δεν έχει ποτέ προσωπική γνώμη. Έχει τα ντοσχέ, τους φακέλους, για τα ζητήματα που μελετήθηκαν και που, υποδεικνύουν λύσεις και τι επιπτώσεις έχουν. Εκεί έρχεται ο πολιτικός να πει "ανάμεσα στις μια δύο τρείς επιπτώσεις ή λύσεις, επιλέγω εκείνη." Για να το δούμε πρακτικά. Όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν να αντιμετωπίσουν τους τροικανούς ή την Ευρώπη, τους θεσμούς της Ευρώπης, κάθονται στον "καφενέ" του Μαξίμου και λένε μεταξύ τους -αφού πάρουν ίσως και μερικές πληροφορίες- "α, θα τους προτείνουμε εκείνο, το α΄ το β΄". Δήθεν ότι πρέπει να παρθούν γρήγορες αποφάσεις. Απλώς δε κάθονται στην ώρα τους να δουλέψουν. Πηγαίνουν λοιπόν στα ευρωπαϊκά όργανα, και τους λένε οι Ευρωπαίοι -γιατί έχουν στρατηγική αυτοί και έχουν και μέθοδο για να οδηγήσουν στη στρατηγική τους-. Τους λένε: "Ε, ωραία. Θα τα δώσουμε στα τεχνικά κλιμάκια να τα κοστολογήσουν και θα σας απαντήσουμε". Εκείνοι δεν έχουν ανάγκη να πάρουνε γρήγορες αποφάσεις; Βεβαίως, οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται στην ώρα τους. Αλλά πρέπει να είναι προετοιμασμένοι. Λέω ένα παράδειγμα άλλο. Ξεχάστε αυτό. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η απόφαση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ελήφθησαν επτά χρόνια πριν τη πραγματοποίησή τους. Τα έργα έγιναν τα δύο τελευταία χρόνια. Ελπίζω να ξέρετε γιατί. Αλλά, είμαι βέβαιος ότι ξέρετε και τι μας κόστισαν ακριβώς διότι η Ελλάδα παραδόθηκε δια χειρός της τότε κυβέρνησης στα διαπλεκόμενα τα οποία αποφάσιζαν για να μην υποστούμε τις συνέπειες της άθλιας αυτής πολιτικής στη συνέχεια, και, αποφάσιζαν μόνοι τους κοστίζουν και τι δε κοστίζουν. Γιατί νομίζεται ότι οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία; Επειδή, στο ζήτημα της διαχείρισης του ευρώ, όταν μπήκαμε στο ευρώ, έπρεπε να ληφθούν γρήγορες αποφάσεις και γι΄αυτό δεν ελήφθη καμία απόφαση; Για να προσαρμοστεί η οικονομία και η χώρα και η δημόσια διοίκηση; Νομίζετε ότι η ανάγκη γρήγορων αποφάσεων είναι που αποτρέπει στο να φτιάξουμε ένα κράτος λειτουργικό υπέρ της κοινωνίας και του πολίτη; Νομίζετε ότι, είναι η ανάγκη γρήγορων αποφάσεων που δεν επιτρέπει στην πολιτική τάξη -σύσσωμη τη πολιτική τάξη- να καταργήσει τους νόμους που τους τοποθετούν υπέρ άνω της έννομης τάξης; Έξι χρόνια, για να μη πούμε δύο αιώνες, έχουν αυτό το προνόμιο ως "απολυτάρχες". Ποιο είναι αυτό το οποίο πρέπει να αποφασιστεί τόσο γρήγορα και, γι΄αυτό τους αναθέτουμε αυτή την αρμοδιότητα; Και μάλιστα ανεξέλεγκτοι. Δεν υπάρχουν αυτά τα επιχειρήματα. Αυτά τα επιχειρήματα σερβίρονται στη κοινωνία για να τους αλλοτριώσουν τις απόψεις που έχουν και να σκέφτονται μόνο με όρους εναλλαγής στην εξουσία και από εκεί και πέρα με όρους δεοντολογίας, διαμαρτυρίας. Ε λοιπόν, να ξέρει η κοινωνία, να ξέρουν οι ακροατές μας, ότι, αυτοί οι οποίοι απ΄τη στιγμή που διαμαρτύρονται γι΄αυτά που δεν κάνουν ή που κάνουν οι πολιτικοί, αυτή η στάση, δηλώνει πολιτική αδυναμία. Δηλώνει ότι είναι σε λάθος δρόμο. Αντί να διαμαρτύρονται για το τι λένε και το τι κάνουν οι πολιτικοί εις βάρος της κοινωνίας, ν΄αρχίσουν να σκέφτονται πώς θα τους δέσουν πιστάγκωνα για να μη μπορούν να κάνουν ό,τι τους αρέσει. Και να υπακούουν στο συμφέρον της χώρας."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Πώς θα προτείνατε εσείς να γίνεται κάποιος έλεγχος αυτών των πολιτικών; Δηλαδή ένα, σύστημα ελέγχου των πολιτικών ώστε πραγματικά να ελέγχονται κι όχι να περιμένουμε πότε και αν;"



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Πρώτα πρώτα, να υπάγονται όλοι στη δικαιοσύνη με τους ίδιους όρους. Όπως κάθε πολίτης. Δεύτερον να υπάγονται όχι μόνο για τις παρασπονδίες τους -δηλαδή για το τι έκλεψαν ή τι νόμους παραβίασαν- αλλά επίσης και για τις πολιτικές οι οποίες είναι πολιτικές καταστροφής για τη χώρα. Βλαπτικές για τη χώρα. Φασισμός, να θεωρούμε ότι ο πολιτικός λέει ένα mea-colpa και να τελειώνει εκεί η ευθύνη του. Είναι φασισμός εις βάρος της κοινωνίας. Πρέπει η κοινωνία να ελέγχει. Θα μου πείτε "πώς"; Καταργώντας αυτές ακριβώς τις ασυλίες, που τους τοποθετούν να είναι νόμοι από μόνοι τους, θα υπάγονται στη δικαιοσύνη. Αλλά όχι μια δικαιοσύνη όπως αυτή η άρχουσα δικαιοσύνη η οποία καλύπτει όλες αυτές τις ανομίες της πολιτικής και τις παραβιάσεις του συντάγματος. Αλλά σε ένα σώμα δικαιοσύνης στο οποίο θα μετέχουν και πολίτες και θα έχει απόλυτη διαφάνεια. Ένα. Δεύτερον, σε κάθε εκλογική περιφέρεια, θα πρέπει να υπάρχουν, από την μηχανοργάνωση σώματα πολιτών -μένει να κριθεί πόσοι, 300, 500, μικρά σώματα για να είναι λειτουργικά- τα οποία ανά εξάμηνο ή τρίμηνο θα θέτουν σε ανακριτική διαδικασία, δηλαδή σε διαδικασία ελέγχου, τους εκπροσώπους και θα τους δίνουν εντολές και αν δε κάνουν αυτό που πρέπει, να τους ανακαλούν και να βάζουν άλλους. Αυτό σημαίνει ότι θα αλλάξει άρδην η δομή του κόμματος, η λογική της προσωποκρατίας, της προσωπολατρίας στο κόμμα και της εξουδετέρωσης της έννοιας του βουλευτή και συγχρόνως θα τους αναγκάσουν να δουλεύουν προς το κοινό συμφέρον και όχι για τα πολιτικά ρουσφέτια. Γιατί, εάν βάλεις τη συλλογικότητα απέναντι στον πολιτικό, είναι άλλης τάξεως ο έλεγχος που θα ασκηθεί, από ότι αν αφήσεις το πολίτη να πηγαίνει για να λύσει τα προσωπικά του προβλήματα στον πολιτικό. Τότε, ο πολιτικός θα αποδομήσει τη συλλογικότητα και θα φτιάχνει εστίες κομματικής αλλοτρίωσης και χειραγώγησης σε κάθε περιοχή. Τους περίφημους κομματάρχες και τους υπόλοιπους των κομμάτων. Σε κεντρικό επίπεδο, όπως και σε περιφερειακό βεβαίως, θα πρέπει να υπάρχει ένας δημοσκοπηκός δήμος, ο οποίος θα πρέπει τουλάχιστον να εκφράζει, υποχρεωτικά γνώμη σε καθημερινή βάση για τις πολιτικές αποφάσεις που θα λαμβάνονται ή για τη νομοθεσία. Να αποφαίνεται πρώτα ο δημοσκοπηκός δήμος και μετά να παίρνει τη πρωτοβουλία να συνεχίζει η Βουλή."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Ναι. Δηλαδή εσείς λέτε ότι, παραδείγματος χάρη όταν πρόκειται να παρθεί μια απόφαση, παραδείγματος χάρη να ενταχθούμε στην Ευρώπη ή όχι, ή να αλλάξουμε νόμισμα, ή ξέρω εγώ να εφαρμόσουμε το τάδε φορολογικό σύστημα, πρωτίστως να ρωτούν τη βάση, από κάτω."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Δε πρέπει;..."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Λογικά ναι."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Ποιον αφορά το να μπει κανείς στην Ευρώπη ή όχι."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:"Όχι, μιλάμε για τον έλεγχο. Δηλαδή παραδείγματος χάρη όταν πρόκειται για κάτι τέτοιο και υποτίθεται ότι αποφασίζουν, ξέρω εγώ αποφασίζουν ότι πρέπει να αυξηθεί η φορολογία. Πώς ελέγχεις ότι αυτό το μέτρο δεν είναι αρεστό ή δεν πρέπει να γίνει ή..."


Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Μα είναι πολύ απλό. Σας είπα. Μια δημοσκόπηση. Αυτό που μετά βδελυγμίας απορρίπτουν οι πολιτικοί..." (διέκοψε ο δημοσιογράφος)


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"...Στο κατόπιν μιλάω, δε μιλάω στο πριν. Εσείς αναφέρεστε ότι πρέπει πριν να γίνεται."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Πριν εννοώ. Οι δημοσκοπήσεις γίνονται τώρα για να δουν οι πολιτικοί πού είναι τα ρεύματα της κοινωνίας για να τους χειραγωγήσουν. Εάν η δημοσκόπηση χρησιμοποιούνταν ως μηχανισμός μέσα στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων, τότε προκαταβολικά θα αποφαίνονταν γι΄αυτό το ζήτημα. Θα αποφαίνονταν για κάθε τι. Πρέπει η κοινωνία -όχι όπως μας λένε με τα περίφημα "δημοψηφίσματα", μια φορά και κάθε τόσο, μετά πολλών δαπανών και δακρύων, να γίνεται ένα δημοψήφισμα για ένα θέμα που, συνήθως είναι ένα δευτερεύον θέμα- αλλά πρέπει η γνώμη της κοινωνίας να γίνει καθημερινός θεσμός της πολιτείας. Πώς η βουλή και η κυβέρνηση είναι καθημερινός θεσμός, συστατικός; έτσι και η κοινωνία -η γνώμη της- να είναι συστατικός θεσμός. Και σε τοπικό και σε περιφερειακό και σε κεντρικό επίπεδο."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:"Άρα δηλαδή λέτε εσείς ότι αυτή τη στιγμή η έννοια του ελέγχου είναι με την έννοια της προ-ερώτησης..."


Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Εννοείται, αλλά και εκ των υστέρων να ελέγχει εάν εφαρμόζονται αυτά τα οποία έδωσε εντολή να εφαρμοστούν. Κι αν πολιτεύεται κάποιος, θα περιμένω τέσσερα χρόνια αφού τον βλέπω τον άλλον ότι με καταστρέφει, ότι πηγαίνει αντίθετα στα συμφέροντά μου, για να μην τον ψηφίσω, για να μη βγει κάποιος άλλος να κάνει τα ίδια;...Μα πώς το βλέπετε αυτό; Όχι εσείς. Πώς το βλέπει ο κάθε πολίτης και, λειτουργεί μέσα σ΄αυτή τη λογική."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"...Η λογική είναι ότι, χρειάζεται άμεσος έλεγχος αλλά ο έλεγχος αυτός, αυτή τη στιγμή για να γίνει, θα πρέπει να περάσει από κάποια γραφειοκρατικά γρανάζια. Δηλαδή να πεις, ναι, εγώ διαφωνώ μεν με την α΄ πολιτική της κυβέρνησης ή με την β΄ απόφαση, αλλά το ζήτημα είναι πώς εγώ μπορώ να την σταματήσω αυτή την απόφαση."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Μα, σας είπα ότι, εάν συντρέχει ο λόγος αυτού του δημοσκοπηκού δήμου -και σε τοπικό επίπεδο επίσης και παντού- σημαίνει ότι η κοινωνία θα έχει σε στενό κλοιό ελέγχου την πολιτική διαδικασία. ...
Κύριε Γιβαννόπουλε, είναι απλό. Να αποφασίσουμε ότι αυτό το σύστημα νοσεί, ότι αυτό το σύστημα ήταν χρήσιμο εδώ και δυό αιώνες ή εδώ και έναν αιώνα για κοινωνίες που ήταν "μάζα" που, ήταν αγέλη και που δε είχε πολιτική ατομικότητα, αλλά εκτός του ότι η ελληνική κοινωνία είναι έξω από αυτή τη λογική, και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο τα πράγματα έχουν αλλάξει. Να συμφωνήσουμε λοιπόν ότι, αυτό το πολιτικό σύστημα της απολυταρχίας νοσεί. Και νοσεί διότι, την κοινωνία την θεωρεί άθροισμα ατόμων και όχι κοινωνία των πολιτών συντεταγμένη, που να είναι θεσμικός εταίρος της πολιτείας. Άρα λοιπόν, εάν συμφωνήσουμε σ΄αυτό, λύσεις θα βρούμε. Εγώ είπα αυτή τη λύση, έχω πει και άλλες. Μπορεί να βρούμε άλλες πολλές. Το θέμα είναι να συμφωνήσουμε ότι αυτό το σύστημα δεν πάει άλλο, διότι, έχει βάλει την κοινωνία στοχοποιημένα απέναντί της και την αποδομεί για να μπορεί να παραμένει κυρίαρχο, αφού έχει εκπληρώσει οποιονδήποτε προορισμό είχε να εκπληρώσει στο παρελθόν που δεν υπήρχε η έννοια της κοινωνίας ως ατομικότητα. Θα βρεθούν λύσεις. Δεχόμαστε αυτό; Ή εάν τεθεί το ζήτημα και πούμε, "α, σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία κι αυτός τα κάνει χάλια", θα έρθουν οι συριζαίοι πολίτες και θα πουν, "εσύ είσαι δεξιός". Κι αν έρθει η Δεξιά και είναι στην εξουσία θα πούμε, "α, η Δεξιά δε τα κάνει καλά", θα έρθουν οι Δεξιοί και θα πούνε, είσαι Αριστερός. Δηλαδή, θα στοχοποιηθούν με όρους χρώματος του παλαιού τύπου "πράσινων" και, άλλων τινών χρωμάτων καφενείων, να ακυρώσουν το γενικό πρόταγμα που είναι να αλλάξει αυτό το σύστημα που δεν έχει πια να δώσει τίποτε στη κοινωνία και τη καταδολιεύει, με ένα άλλο το οποίο θα βάζει τη κοινωνία πρωταγωνιστή στα πράγματα.
Ε λοιπόν, Δεξιά κι Αριστερά δεν έχει καμία άλλη πρόταση εκτός απ΄αυτήν της κομματοκρατίας σήμερα. Καμία άλλη πρόταση εκτός απ΄αυτή της εκλόγιμης μοναρχίας σε όλον τον κόσμο. Κάποτε, να φύγουμε από αυτή τη λογική γιατί, η λογική των κομματικών χρωμάτων το μόνο που κάνει είναι να χειραγωγεί το άτομο που τη διακινεί και να οδηγεί στη καταστροφή του.
Δείτε λίγο πώς λειτουργεί το σύστημα της εξουσίας κύριε Γιοβαννόπουλε, να το πω αν δεν καταχρώμαι τον χρόνο σας."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Όχι, ελεύθερα. Δεν υπάρχει θέμα."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Προσέξτε! Εάν εσείς ή εγώ, ένας πολίτης, φιλοδοξήσει να παίξει έναν ρόλο πέραν του να κάνει διαδηλώσεις, να γίνει στέλεχος ενός κόμματος. Σημαίνει ότι, την ιδιότητα που έχει ως άτομο, ως ιδιώτης, να μπορεί να ασκεί πολιτική και να λέει τη γνώμη του όποια κι αν είναι, την απαλλοτριώνει. Και για να γίνει στέλεχος του κόμματος και μάλιστα να ανέλθει στα ανώτερα κλιμάκια, θα πρέπει να παραιτηθεί απ΄την ελευθερία της απλής γνώμης του. Και να εκφέρει τη γνώμη, τη βούληση του ηγέτη. Των ηγετικών κλιμακίων δηλαδή. Από εκεί και πέρα, έγινε λοιπόν υψηλό στέλεχος διότι έγινε δουλοπάροικος του κάθε ηγέτη. Για να επιβεβαιωθεί σ΄αυτό το ρόλο του, ως, μικρός ηγέτης, ως στέλεχος ηγετικό, -αν θα πάει σε μια εκλογική περιφέρεια ως υποψήφιος βουλευτής ή οπουδήποτε αλλού- τι πρέπει να γίνει; Θα πρέπει και ο πολίτης να παραιτηθεί απ΄την ελεύθερη γνώμη, να γίνει κομματικός παράγοντας -δηλαδή υπήκοος του κάθε κόμματος- έτσι;...οπαδός, να παραιτηθεί κι εκείνος από την ελεύθερη γνώμη που έχει, να εναγκαλιστεί τη γνώμη της ηγεσίας και να αρχίσει να χειροκροτεί. Έτσι θα επιβεβαιωθεί ο φαύλος κύκλος της εξουσίας που χειραγωγεί και απαγορεύει ακόμα και την ελεύθερη σκέψη του πολίτη που την έχει κατακτήσει με αίμα εδώ και αιώνες. Αντιλαμβάνεστε πού υπάρχει το πρόβλημα. Γιατί όταν σκέφτεται κανείς ελεύθερα, σκέφτεται, στοχάζεται με όρους και συμφέροντος ατομικού και συλλογικού συμφέροντος . Άρα το τι πρέπει καλύτερα να γίνει. Όταν σκέφτεται ως χειραγωγημένος οπαδός, σκέφτεται με όρους κομματικής μονομέρειας η οποία κομματική μονομέρεια ποτέ δεν λαμβάνει υπ΄όψιν της το κοινό συμφέρον και ποτέ δεν εναγκαλίζεται τον πολίτη, αλλά τις πελατειακές σχέσεις και τα συμφέροντα που έχει να υπηρετήσει. Γι΄αυτό και βλέπετε αυτή τη διαρκή ανακύκλωση συγγενών και φίλων στην εξουσία. Ακούμε κάθε κυβέρνηση που έρχεται, να βάζει στρατιές ολόκληρες από συμβούλους και άλλους μετακλητούς. Γιατί το κάνει; Γιατί θέλει το know how της ιδιοτελούς διαχείρισης, να μην το γνωρίζει η δημόσια διοίκηση και τα υψηλά στελέχη που υπάρχουν. Όταν λοιπόν φεύγει, παίρνει μαζί και τη γνώση απ΄το υπουργείο τάδε και την πηγαίνει στο άλλο υπουργείο, που δεν χρειάζεται όμως. Έτσι λοιπόν η ελληνική δημόσια διοίκηση, το ελληνικό κράτος, πρώτον δεν έχει συνέχεια, δεύτερον λειτουργεί πολύ παραγωγικά κι αποτελεσματικά για την ιδιοποίηση -που δημιουργούνται φύλακες μέσα, ιδιοποίησης- και ο πολίτης, παραμένει ένα άτομο το οποίο είναι παράκλητο για να μπορέσει να πετύχει κάτι της βούλησης του κάθε υπαλλήλου ή του κάθε βουλευτή. Και στη χειρότερη περίπτωση; Του παραγγέλνει ότι για να κάνει τη δουλειά του πρέπει να έχει μέσον. Δηλαδή, να πάει στον βουλευτή, να πάει στον δήμαρχο, για να λύσει το πρόβλημα το οποίο θα έπρεπε να λύνεται απ΄τον κοινό τελευταίο υπάλληλο. Βλέπετε λοιπόν ένας φαύλος κύκλος; Ο οποίος ακυρώνει κάθε έννοια γενικού, συλλογικού συμφέροντος σε μια χώρα ακριβώς γιατί το κόμμα αυτό -το κάθε κόμμα- έχει ιππεύσει στο πολιτικό σύστημα και το έχει μεταβάλει από δημόσιο χώρο σε ιδιωτικό δικό του και των συγκατανευσιφάγων όλων αυτών που χρησιμοποιούν το κράτος ως πρυτανείο σίτισης."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Ναι αλλά, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αν υπάρχει άμεση παρέμβαση του πολίτη προς την κυβέρνηση ή οπουδήποτε αλλού, εκθέτοντας κάποιο πρόβλημα, θα γίνει ένα μπάχαλο γιατί είμαστε δέκα εκατομμύρια κόσμος και,...ο καθένας άμα αρχίσει να λέει το μακρύ και το κοντό του θα γίνει...".



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Ακούστε! Σε συλλογικό επίπεδο, το "μακρύ και το κοντό" του καθενός, συμπυκνώνεται σε μια απόφαση που θα αφορά όλους. Άρα δεν υπάρχει αυτό το ζήτημα. Δεύτερον. Σε επίπεδο ποιότητας πολιτικού προσωπικού, μήπως έχετε να πείτε ότι επιλέγονται οι καλύτεροι;...".


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:"Όχι. Οι προβαλλόμενη από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης. (ΜΜΕ)

Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Όχι. Είναι εκείνοι, τους οποίους οι μηχανισμοί, με προ έχοντες τους μηχανισμούς των κομμάτων και όσων είναι γύρω απ΄αυτούς, -τους οποίους άλλους ξέρουμε άλλους όχι, δεν είναι μόνο τα μέσα ενημέρωσης- τους βγάζουν, διότι εκεί έχουν δώσει διαπιστευτήρια. Αυτωνών είναι εντολοδόχοι και όχι της κοινωνίας."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Δηλαδή εννοείται αυτούς που προβάλλουν τα ίδια τα κόμματα, αυτούς που προβάλλουν οι ίδιοι οι ηγέτες. Αυτό εννοείται."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:"Πρώτον οι ηγέτες, αλλά και όλοι οι μηχανισμοί που υπάρχουν και συμφέροντα που υπάρχουν μέσα στα κόμματα, γύρω απ΄τα κόμματα, σε ευρύτερες περιφερειακές ενώσεις ομάδων γύρω από το κράτος οι οποίοι όλοι μαζί δουλεύουν για να προωθήσουν αυτούς οι οποίοι είναι δικά τους όργανα. Έτσι γίνεται."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Μάλιστα. Δηλαδή εσείς προτείνεται ότι ένας κομματάρχης ή ένας οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να προτείνει τους δικούς του υποτίθεται που μπορεί να συνεργάζεται μαζί καλά, για να φτιάξουν μια ομάδα...".



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Ακούστε λιγάκι. Είναι άλλο πράγμα να έχει κανείς δύο ή τρεις συμβούλους που να έχουν επιτελικό σχεδιασμό και να μπορούν να διαχειρίζονται την πολιτική βούληση προς την κατεύθυνση διαφόρων τομέων της δημόσιας διοίκησης και των πολιτικών που θα ασκηθούν και άλλο πράγμα να υπάρχουν στρατιές πενήντα και παραπάνω συμβούλων και άλλων τινών, οι οποίοι στην πραγματικότητα καταργούν την έννοια της δημόσιας διοίκησης. Είναι τελείως διαφορετικό. Και δεύτερον. Δεν είναι νοητό, σε συνθήκες, ειδικότερα που διανύουμε τώρα, να έρχεται ο κάθε πολιτικός και να λέει ότι θέλει για να έχει εμπιστοσύνη στις πολιτικές που θα ακολουθηθούν, να έχει τους δικούς του ανθρώπους. Διότι οι πολιτικές είναι συγκεκριμένες, είτε είναι η Νέα Δημοκρατία είτε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ είτε το ΚΚΕ είτε η Χρυσή Αυτή είτε το όποιος. Είναι δεδομένες αυτή τη στιγμή. Ακόμα και στην κρίση να μην ήμασταν, οι πολιτικές ελάχιστα θα διέφεραν. Πρέπει, να καλούνται εκεί όχι κομματόσκυλα αλλά, τα υψηλού διαμετρήματος στελέχη της Ελλάδας του πολιτισμού. Τα οποία τα θέτουν εκ ποδών, τα στέλνουν στο εξωτερικό και στη συνέχεια πανηγυρίζουν γιατί διακρίθηκαν στο εξωτερικό. Η απόλυτη ντροπή αυτής της χώρας. Η απόλυτη ντροπή! Για σκεφτείτε να υπήρχε μια ρήτρα -θεωρητικά το λέω για να καταλάβετε που είναι το πρόβλημα- που να λέει ότι όποιος πολιτεύεται, όποιος έχει δημόσια παρουσία, δεν δικαιούται να στέλνει το παιδί του στο εξωτερικό. Πρέπει να σπουδάζει υποχρεωτικά στα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια. Δε θα φροντίζανε όλοι αυτοί να φτιάξουν πανεπιστήμια πρώτης γραμμής αντί να τα μεταβάλλουν σε κομματικούς ιδιωτικούς χώρους; Καταλάβατε λοιπόν πού είναι το πρόβλημα; Ότι στην υψηλή ιδιοποίηση που πραγματοποιούν οι κομματικές νομενκλατούρες, και που, λειτουργούν βεβαίως εναντίον της χώρας, εναντίων της κοινωνίας, εναντίων των συμφερόντων ενός εκάστου."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Εδώ είναι το ζητούμενο όμως ότι, πώς κάποιος πολίτης θα μπορέσει να μπει μέσα σ΄αυτό το σύστημα για να διακριθεί. Γιατί βλέπουμε ότι, οι περισσότεροι προβάλλονται από τους κομματικούς μηχανισμούς από τους ηγέτες. Ένας άλλος ο οποίος ενδεχομένως να είναι αξιόλογος. Πώς θα μπορέσει να προβληθεί;"



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Μα, δε θα μπορέσει γιατί τον εκ βράζει το σύστημα αυτό. Γι΄αυτό λέμε ότι, αυτή η κοινωνία δεν έχει καμία σχέση μ΄αυτό το σύστημα, γι΄αυτό και όπου αλλού και να βρεθεί λειτουργεί και επιβραβεύεται και όταν βρίσκεται στην Ελλάδα, το μόνο που κάνει είναι ή να δραπετεύει στο εξωτερικό ή να δραπετεύει στο εξωτερικό τον πλούτο της για να μην της τον καταστρέψουν ή τον μηδενίσουν οι ηγέτες της χώρας. Συνεπώς δεν υπάρχει ελπίδα μέσα σ΄αυτό το σύστημα. Η ελπίδα θα βγει μόνον εάν η ίδια η κοινωνία πάψει να έχει αυτή την υψηλή αλλοτρίωση της κομματοκρατίας και, τους βάλει απέναντι αξιώνοντας μια άλλη κατάσταση πραγμάτων στην πολιτική και στο κράτος."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Μάλιστα. Ώστε να μην αποφασίζουν ή να επιλέγουν αυτοί, αλλά να επιλέγουν κατευθείαν η βάση το ποιους θέλει κι από εκεί και πέρα είναι πρόβλημα δικό τους το πώς θα οργανωθούν και πώς θα δουλέψουν μαζί."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Κύριε Γιοβαννόπουλε, είναι όλο το σύστημα που χωλαίνει επειδή το έχει στήσει σε άλλη βάση από αυτή που θα έπρεπε να είναι, η πολιτική τάξη. Επειδή η πολιτική τάξη βγάζει στελέχη μέσα από, σκοτεινούς κομματικούς σωλήνες που εκπαιδεύονται για το πώς θα καταδολιεύουν το κοινό συμφέρον και το δημόσιο συμφέρον και όχι πώς θα το υπηρετούν. Είναι ενδιαφέρον να προσέξετε ότι, όταν η κοινωνία τους χειροκροτεί την χαρακτηρίζουν ώριμη κι ότι ανεβαίνει μαζί τους στην εξουσία, όταν η κοινωνία τους αποδοκιμάζει την χαρακτηρίζουν όχλο. Όταν δηλαδή δεν είναι συντεταγμένη πίσω από κομματικές νομενκλατούρες και δρα αυτόνομα απέναντι στην πολιτική τάξη, είναι όχλος. Είναι, υψηλού διαμετρήματος διανοητικές κατασκευές αυτές. Τις οποίες διακινούν παντού και οι ίδιοι και βεβαίως οι εντεταλμένοι της διανόησης οι οποίοι παίζουν το ρόλο της νομιμοποίησης αυτών των πραγμάτων.
Επομένως, εάν θέλει η κοινωνία να βγει απ΄το αδιέξοδό της, πρέπει να πάψει να σκέφτεται με αυτούς τους όρους και να αρχίσει να διαλογίζεται με τους όρους του προσωπικού, της ατομικότητάς της. Δηλαδή, αυτό που δεν δέχονται για την προσωπική τους ζωή, να μην το δέχονται και για την δημόσια ζωή. Εάν θα εξουσιοδοτούσαν κάποιον να βγει μπροστά και να τους καταστρέψει στο επίπεδο της δουλειάς του, στο επίπεδο της ιδιοκτησίας του και το δέχονται, ας το κάνουν και στη δημόσια. Αν δε το δέχονται για την ιδιωτική τους ζωή, να μη το δέχονται για τη δημόσια. Προσέξτε! Το σύστημα που πρέπει ν΄αλλάξει, αφορά από τον πρώτο, που είναι ο πρόεδρος του κράτους, μέχρι τον τελευταίο κλητήρα. Με άλλα λόγια, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις έννομης τάξης, δηλαδή συνταγματικής τάξης, οι οποίες θα φέρνουν σε απόλυτη αρμονία τον πρωθυπουργό, τον υπουργό, τον βουλευτή, τον υψηλόβαθμο ή τον χαμηλόβαθμο υπάλληλο προς τον πολίτη. Ο πολίτης να έχει το έννομο συμφέρον και να βρίσκει αμέσως το δίκιο του για οτιδήποτε δεν δουλεύει στο κράτος. Και δεύτερον και πολύ σημαντικό, να σταματήσει αυτή η αηδία, κυριολεκτικά αηδία, του να ψηφίζουμε νόμους επειδή δε φροντίσαμε να δουλέψει η δημόσια διοίκηση και να υπάρχει η σωστή έννομη τάξη στα πράγματα. Από τις φυλακές, τους δρόμους, τη παιδεία, μέχρι οτιδήποτε. Η έννομη τάξη θα έπρεπε να έχει ελάχιστα άρθρα/νομοθεσία. Θα έπρεπε όμως να δουλεύει, η δημόσια διοίκηση, το κράτος εν γένει, για να τα εφαρμόζει. Το ότι έχουμε πολυνομία και έχουμε νόμους οι οποίοι χειραγωγούν κάθε δυνατότητα της κοινωνίας να δράσει, οφείλεται στο γεγονός ότι, οτιδήποτε νομοθετείται έχει σκοπό να χειραγωγεί τη κοινωνία και όχι να την απελευθερώνει. Το πρώτο και κύριο, επειδή είστε σε μια επαρχιακή πόλη, πείτε μου κάτι...Εάν αφήσετε τα χωράφια σας για δέκα είκοσι χρόνια ακαλλιέργητα και βγουν πουρνάρια μέσα ή ό,τι, θα σας δώσει το δασαρχείο χαρτί; Τι δουλειά έχει το δασαρχείο με τις ιδιωτικές, αντί να επιδοτούνται, να επιδοτείται η επανακαλλιέργεια, το ξανά ζωντάνεμα δηλαδή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας της υπαίθρου, βάζουν όλα τα εμπόδια του κόσμου για να σας αναγκάζουν να πηγαίνετε στον βουλευτή ή να χαρτζιλικώνετε τον οποιονδήποτε ή να κάνετε οτιδήποτε άλλο χρειάζεται για να δια σώσετε την περιουσία σας. Πώς θα επανέλθει ο κόσμος στην ύπαιθρο; Αφού μας λένε ότι θα δώσουν δημόσιες εκτάσεις γιατί δεν απελευθερώνουν τις ιδιωτικές. Αυτό, ισχύει για την πολεοδομία, για την χωροταξία, για το επιχειρείν, για όλα. Αυτό είναι το δράμα αυτής της χώρας. Είναι υπό κατοχήν και όχι υπό κατοχήν εξωτερική. Η εξωτερική έρχεται επειδή την φέρνουν όταν είναι σε καθεστώς απονομιμοποίησης οι εσωτερικοί κατακτητές. Η πολιτική τάξη λειτουργεί ως κατακτητής αυτής της χώρας. Και αυτό είναι το μείζον αυτή τη στιγμή. Να απελευθερωθεί η κοινωνία από τους εσωτερικούς της δυνάστες. Αυτό το δυναστικό κράτος."


Δημοσιογράφος, Φώτης Γιοβαννόπουλος:
"Μάλιστα. Ήσασταν σαφέστατος. Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για την παρουσία σας κι ελπίζουμε να σας έχουμε πάλι σύντομα κοντά μας."



Καθ. Γιώργος Κοντογιώργης:
"Να είστε καλά. Κι εγώ σας ευχαριστώ."



💻



Απομαγνητοφώνηση εκπομπής, επιμέλεια κειμένου, Ελένη Β. Ξένου.
Ακούστε την συζήτησης εδώ:
https://www.youtube.com/watch?time_continue=19&v=diCoE9kgVTE

«Η άρνηση της δημοκρατίας στην κρυφή ατζέντα της νεοτερικότητας»
(Εκπομπή "Εστιάζοντας στην Επικαιρότητα", με τον Φώτη Γιοβαννόπουλο, 21ης Φεβρουαρίου 2016 στο ραδιοφωνικό σταθμό Yellow 92,8 - Κεντρική Μακεδονία.)