Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2019

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
Τι κρύβει η άρνηση της ελληνικής συνέχειας και της ψήφου της Διασποράς


Ο Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης στις 23.11.2019 στον ραδιοφωνικό σταθμό Παραπολιτικά FM 90.1 και στον δημοσιογράφο Αντώνη Κοκορίκο.
Η απομαγνητοφώνηση της εκπομπής έγινε από την Ελένη Ξένου.

Αντώνης Κοκορίκος: Καλή σας μέρα κύριε Κοντογιώργης

Γιώργος Κοντογιώργης: Καλή σας μέρα κύριε Κοκορίκο.

Α.Κ.: Μια και σας έχουμε εδώ, να εκμεταλλευτούμε την παρουσία σας, να ξεκινήσουμε τη συζήτηση από το ερώτημα στο οποίο κι εσείς έχετε απαντήσει αρκετές φορές με ομιλίες σας και με άρθρα σας. Για την συνέχεια του ελληνισμού. Με αφορμή βέβαια και αυτή την επανέκδοση της Ιστορίας του ελληνικού έθνους του Παπαρρηγόπουλου που κάνουν τα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και βέβαια κι εσείς έχετε τοποθετηθεί σ’ αυτό το θέμα γι’ αυτό και σας ρωτάω.

Γ.Κ.: Κοιτάξτε, να διερωτηθούμε γιατί έχει μεταβληθεί σήμερα σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα που υπερκαλύπτει και πάρα πολλά ζητήματα της επικαιρότητας ή εμπλέκεται σ’ αυτά. Το ζήτημα λοιπόν, δεν έχει να κάνει απλώς με το αν θέλει κανείς να αισθάνεται ότι είναι απόγονος των Ελλήνων ή όχι. Δεν είναι αυτό. Προσέξτε! Δε μας λένε ότι δεν έχουμε σχέση με την κλασική αρχαιότητα. Λένε ότι δεν πρέπει να έχουμε σχέση με το Βυζάντιο. Μας λένε δηλαδή ότι διερράγη η συνέχεια. Τι δηλώνει αυτό; Ότι κάποιος, εν προκειμένω η Δύση (η δυτική Ευρώπη), θέλει να γίνει επικαρπωτής και να λειτουργήσει ως η γέφυρα της αρχαιότητας με τη νεοτερικότητα. Δηλαδή θέλει, να δείξει ότι αυτή ως φεουδαρχία, διαδέχθηκε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και μας τον έφερε σήμερα.

Α.Κ.: Μας τον έκανε αντιδάνειο.

Γ.Κ.: Ναι. Κι ότι εμείς το πληροφορηθήκαμε επειδή μας προσάρτησαν στη Δύση με τη γένεση του νεοελληνικού κράτους. Άρα όλα τα φαινόμενα το οποία ζούμε σήμερα, τα μέγιστα φαινόμενα του κράτους-έθνους, του έθνους ως συνείδησης κοινωνίας, της δημοκρατίας (αυτού του σκυβάλου της μοναρχίας που μας το σερβίρουν οι δυτικοί και όλοι στον κόσμο πίστεψαν ότι είναι δημοκρατία, ενώ είναι μια απλώς εκλόγιμη μοναρχία που έχει όλα τα δομικά χαρακτηριστικά της απόλυτης μοναρχίας προηγουμένως). Ότι όλα αυτά, τα έχουμε διδαχθεί απ’ τη Δύση. Εμείς δε τα ξέραμε...
Προσέξτε ποια είναι η διαφορά. Για να μπορέσει η Δύση να εμφανιστεί ότι είναι η συνέχεια, (κι όταν λέμε η Δύση -η φεουδαρχία- ανθρωποκεντρικών δηλαδή κοινωνιών εν ελευθερία που παράγουν αντίστοιχο πολιτισμό όπως ο αρχαίος ελληνικός και η νεότερη εποχή), πρέπει να σβηστεί το Βυζάντιο. Άρα, πρέπει εμείς να αποδεχθούμε αυτό που διδάσκουν, ότι δεν είναι δικό μας. Ότι στο Βυζάντιο δεν υπήρχε ελληνικός κόσμος· δεν είχε συνείδηση ελληνικότητας. Τους διαψεύδουν όμως οι πηγές. Αλλά τις πηγές της θάβουν ή τις μεθερμηνεύουν. Ή εκείνες που δεν συμφέρουν (που είναι άπειρες) τις εξαφανίζουν. Τι στοιχειοθετεί λοιπόν η παρουσία του Παπαρρηγόπουλου και του Ζαμπελίου -βεβαίως, οι δύο γίγαντες της σκέψης- που διδάσκουν την ελληνική συνέχεια; Ότι, αυτό είναι μεγάλο ψεύδος! Ποιος έρχεται στην Ελλάδα να διδάξει την διάρρηξη της ελληνικής συνέχειας; Μα, το ελληνικό κράτος. Γιατί το νέο-ελληνικό κράτος; Γιατί το νεοελληνικό κράτος δομείται ως απολυταρχία κατά το πρότυπο της Δύσεως, για να νομιμοποιηθεί πρέπει να απαξιώσει το ελληνικό προηγούμενο, να μας πει ότι οι Έλληνες της τουρκοκρατίας δε γνώριζαν την έννοια του κράτους κι έπρεπε να τη μιμηθούμε από τη Δύση και βεβαίως, να δικαιολογήσουμε αυτό που δικαιολόγησε και εξαφάνισε η βαυαρική δυναστεία, δηλαδή τη δημοκρατία στα κοινά.

Α.Κ.: Ναι. Στις “κοινότητες”.

Γ.Κ.: Αυτές είναι οι “κοινότητες”. Είναι τα κοινά, δηλαδή οι πόλεις-κράτη, όπως μετεξελίχθηκαν στην περίοδο της οικουμένης.

Α.Κ.: Δηλαδή κάτι που επιβίωσε και της βυζαντινής αυτοκρατορίας αλλά και της οθωμανικής, οι κοινότητες και η αυτοδιοίκηση, προσπαθούν από τότε να το εξολοθρεύσουν.

Γ.Κ.: Μα είναι κοσμοϊστορικής σημασίας η συζήτηση για τη συνέχεια ή τη μη συνέχεια του ελληνικού κόσμο. Και εδώ, έχει μια τεράστια σημασία να αναλογιστούμε τι συκοφαντία και απαξίωση, διαστρέβλωση δηλαδή της ιστορίας, έχει συμβεί με την περίπτωση του Βυζαντίου. Τι μας το λένε; Ότι αυτό είναι ξένος πολιτισμός. Βεβαίως ήταν ξένος πολιτισμός σε σχέση με τη φεουδαρχία, διότι το Βυζάντιο, απέρριψε όλες τις λεηλατικές και ολιγαρχικές εκδοχές που είχε οικοδομήσει η Ρώμη και ανασυνδέθηκε και ταυτοτικά αλλά και πολιτειακά με την αρχαιότητα. Δηλαδή την οικουμένη των ελληνιστικών χρόνων την οποία την πήγε ακόμα πιο πέρα. Ξέρετε, εάν αναλογιστείτε τι συνέβη στο Βυζάντιο, θα δείτε και τη διαστρέβλωση που έχει γίνει, αλλά κυρίως το γεγονός ότι συνέβησαν κοσμοϊστορικές μεταβολές οι οποίες οδήγησαν στη νεοτερικότητα.

Α.Κ.: Αναφέρεστε στο γεγονός ότι μία πολιτική επικράτεια της Ρώμης, σταδιακά μετεξελίχθηκε σε ελληνικό κράτος, σε ελληνική επικράτεια.

Γ.Κ.: Όχι μόνο για λόγους ταυτότητας, αλλά και πολιτειακά και ανθρωποκεντρικά. Δηλαδή, στο Βυζάντιο, έχει τελειώσει η έννοια της δουλείας. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Όλοι διδάσκουν ότι η δουλεία τελείωσε (γιατί, έγινε φεουδαρχία/δουλοπαροικία) τον 5ον αιώνα που κατέρρευσε η δυτική Ρώμη. Δε λένε ότι κατέρρευσε, ότι τελείωσε και η πολιτειότητα (η ιδιότητα του πολίτη). Αντιθέτως στο Βυζάντιο, ολοκληρώνεται μία διαδικασία που ξεκινάει από τους Ελληνιστικούς χρόνους και έχουμε την κατάργηση και της δουλείας χωρίς δουλοπαροικία και γίνονται όλοι πολίτες. Δηλαδή εφαρμόζεται η δημοκρατική αρχή για πρώτη φορά και στην οικονομία, όχι στην αθηναϊκή δημοκρατία, αλλά στο Βυζάντιο. Γι’ αυτό και καταργείται και η δουλεία. Γίνεται άχρηστη. Το ίδιο και η δημοκρατία, είναι υπαρκτή. Μας λένε ότι δεν υπάρχουν πόλεις στο Βυζάντιο. Με την έννοια δηλαδή των πόλεων-κρατών. Ποιος το λέει αυτό; Όλες οι πηγές μιλάνε για πόλεις! Η θρησκεία η ίδια. Είναι, όπως και στην αρχαιότητα, θεμέλιος λίθος της ίδιας της έννοιας του δήμου ως συστατικού μέρους της πολιτείας. Όταν στοχάζονται για την διατήρηση ακριβώς αυτών των θεμελίων οι εκκλησιαστικοί άρχοντες και διανοούμενοι, τι λένε; Ότι, κύριε βασιλέα, δεν έχεις την χάρη του θεού απ’ ευθείας. Στη δίνει ο λαός με την επιλογή του. Ο οποίος σε εκλέγει, σε ανακαλεί και σε ελέγχει. Περιττεύει να πω ότι οι εξουσίες του είναι μηδενικές μπροστά σε έναν πρωθυπουργό σήμερα, διότι δεν έχει καμία εξουσία πάνω στο άτομο εκτός από την Πόλη της Κωνσταντινούπολης διότι η εξουσία του σταματάει στα τείχη των άλλων πόλεων. Ο πολίτης υπάρχει ως ατομικότητα μέσα στην πόλη/στο κοινό. Και όχι απ' ευθείας προς την κεντρική εξουσία. Αυτό διέσωσε και τον ελληνισμό στη διάρκεια της τουρκοκρατίας όπου ο Οθωμανός είχε συμφέρον να διατηρήσει τα κοινά και δεν τα κατήργησε.
Αυτό λοιπόν όλο, το αναδεικνύουν οι δύο αυτοί μεγάλοι, διότι προσπαθεί η βαυαρική δυναστεία και οι επόμενοι Έλληνες πολιτικοί να καταργήσουν και τη μνήμη αυτού που κατήργησαν (δηλαδή της δημοκρατίας και των κοινών) αλλά συγχρόνως και να νομιμοποιήσουν την απολυταρχία, την ελέω θεού βασιλεία, μοναρχία, που επέβαλαν και βεβαίως μετά, το κράτος της πολιτικής κυριαρχίας. Σε αυτά απαντάει λοιπόν η αρχή της ελληνικής συνέχειας. Γι’ αυτό και λέω ότι, όποιος αρνείται την ελληνική συνέχεια, αρνείται το δημοκρατικό προηγούμενο του ελληνικού κόσμου που κατήργησε η δυτική απολυταρχία. Δηλαδή, δεν είναι μόνο μηρυκαστικό παρακολούθημα μιας απολυταρχικής ή με όρους κρατικής κυριαρχία μοναρχίας, αλλά είναι συγχρόνως κι ένα ιδεολογικό παρακολούθημα του νέου ηγεμόνα που επικράτησε στον κόσμο και κυριαρχεί και σήμερα. Βαθιά αντιδραστικοί δηλαδή όσοι αρνούνται την ελληνική συνέχεια.

Α.Κ.: Να σας ρωτήσω κάτι; Σε ό,τι αφορά την πολιτική ζωή των Ελλήνων, δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι στην πραγματικότητα τελείωσε όταν ο Φίλιππος ο Β΄ και στη συνέχεια ο Μέγας Αλέξανδρος κατήργησε την ανεξαρτησία των πόλων; Των Αθηνών, της Σπάρτης, της Θήβας…

Γ.Κ.: Αυτά κύριε Κοκορίκο είναι διδάγματα της Δύση, του Διαφωτισμού ουσιαστικά. Γιατί μόνον έτσι θα δικαιολογήσουν πώς επανέρχεται το στοιχειώδες της αξίωσης για ατομική ελευθερία τότε απ’ τη Δύση. Διότι, αυτό που έγινε στην εποχή του Αλέξανδρου και του Φιλίππου, δεν είναι η κατάργηση της ανεξαρτησίας των πόλεων. Πρώτα πρώτα, αυτό που συνέβη -αργότερα συνέβη κάτι διαφορετικό- στην περίοδο που ξεκινάει ο Φίλιππος κι ο Αλέξανδρος λοιπόν, αυτό που συμβαίνει είναι να χριστεί ο ίδιος (πολλές φορές με εξαναγκαστικό τρόπο όπως γίνεται και στις διακρατικές σχέσεις) στρατηγός/αυτοκράτορας, για να ηγηθεί κατά της εκστρατείας των Περσών αλλά, δεν κυριαρχεί επί των πόλεων. Συγχρόνως όμως βλέπουμε ότι ο Αλέξανδρος, όπου απελευθερώνει πόλεις ή εγκαθιδρύει άλλες, εγκαθιδρύει επίσης τη δημοκρατία.

Α.Κ.: Ναι. Και μάλιστα αναγνωρίζουνε και οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την ανεξαρτησία πολλών πόλεων που δεν υπάγονται καν στον ίδιο· τον βασιλιά.

Γ.Κ.: Του αφορολογήτου και του αφρουρήτου, που σημαίνει η αρχή της ανεξαρτησίας.

Α.Κ.: Όπως πολλές πόλεις της Μικράς Ασία και λοιπά.

Γ.Κ.: Όχι να καταργούνται οι πόλεις και τα πολιτειακά του συστήματα, αλλά να δημιουργείται μία υπερκείμενη πολιτεία, που είναι η κοσμόπολις, όπου ο πολίτης της πόλης είναι και πολίτης της κοσμόπολης. Γι’ αυτό και λέγεται κοσμοπολίτης. Αυτό λοιπόν, σηματοδοτεί την ενσωμάτωση των πόλεων μέσα στην οικουμένη και το κράτος της οικουμένης που δεν είναι αυτοκρατορία, είναι η κοσμόπολη. Ποιος καταργεί τη δημοκρατία στη συνέχεια; Η Ρώμη. Επανέρχεται η δημοκρατία στο τέλος της Ρώμης (στην εποχή της ηγεμονίας) και κυρίως στο Βυζάντιο. Και, μετά εισέρχεται ο ελληνισμός στην τουρκοκρατία με τις πόλεις και τη δημοκρατία.

Α.Κ.: Και βέβαια υπήρχε αυτή η διαφορά, την οποία ακόμα και τώρα έχουμε μεταξύ εκσυγχρονισμού ας πούμε και αυτών των απόψεων που έρχονται από τη Δύση και θέλουν να επιβληθούν και προ-επαναστατικά αλλά και στην Επανάσταση. Δηλαδή άλλη ήταν η στάση του Κοραή, άλλη ήταν η στάση του Καποδίστρια. Και απέναντι στην εκκλησία και απέναντι σε άλλα ζητήματα, όπως το ζήτημα της ψήφου των ετεροχθόνων.

Γ.Κ.: Βεβαίως! Διότι βλέπουμε εδώ δύο πράγματα –τα θίξατε- πολύ σημαντικά! Ο Κοραής, έχει γίνει ένα μηρυκαστικό παρακολούθημα, -παρ’ όλο που είναι μια μεγάλη προσωπικότητα- έχει γίνει μηρυκαστικό παρακολούθημα της Δύση, σε βαθμό που κατηγορεί τον Καποδίστρια και εύχεται τη θανάτωσή του. Θεωρήθηκε υπεύθυνος (ο ιδεολογικός υπεύθυνος) για τη δολοφονία του μάλιστα. Γιατί; Γιατί ο Καποδίστριας, έβαλε Έλληνες δασκάλους κι όχι Γάλλους που ήθελε ο Κοραής. Γιατί ήθελε να φτιάξει από Έλληνες και για Έλληνες σύνταγμα, που να ακολουθεί μία σύνθεση κοσμοπολιτείας/κοσμόπολης όπως γινόταν και με τα συντάγματα της Επανάστασης. Και όχι να φέρει Γάλλους να του φτιάξουν το σύνταγμα.

Α.Κ.: Ναι. Και για να καταλάβουν και οι ακροατές, για τους Γάλλους, είχε νόημα ο αντικληρικαλισμός. Γιατί ο Πάπα και η εξουσία που ήταν κρατική εξουσία εκείνη την εποχή, ήθελε να επιβληθεί στη Γαλλία. Άρα οι πατριώτες οι Γάλλοι έπρεπε να είναι αντικληρικαλιστές για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους.

Γ.Κ.: Προσέξτε! Εδώ θίγεται ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα. Ο Πάπας και η παπική εκκλησία, είναι η ιδεολογικοί θεμελιωτές της θεοκρατικής απολυταρχίας. Και έρχονται εδώ σε πλήρης σύγκρουση (ακόμα την εποχή εκείνη, τον 8ο, 9ο και το 10ο αιώνα) όταν αρχίζει αυτή η διαδικασία της αυτονόμησης της παπικής εκκλησίας και προκειμένου να ελέγξεις τους ηγεμόνες διδάσκει τη θεοκρατική απολυταρχία. Δηλαδή, ότι αυτός έχει το χρίσμα από τον Κωνσταντίνο για να ορίζει ποιος μπορεί να είναι ηγεμόνας και ποιος όχι, αυτό λοιπόν έρχεται σε σύγκρουση κι εδώ εστιάζεται ένα πολύ μεγάλο μέρος της σύγκρουσης με το Βυζάντιο και την ελληνική εκκλησία. Γιατί η ελληνική εκκλησία δεν αποδέχεται ηγεμονίες και αλάθητα. Διότι η ελληνική εκκλησία διδάσκει το ρωμαϊκό νόμο και ορίζει με βάση την έννομη τάξη πώς θα ορισθεί ο βασιλέας. Βασιλέας ή τύραννος. Ποια είναι τα κριτήρια αυτά που τον ορίζουν ως απολυταρχικό άρχοντα, τον βυζαντινό βασιλέα, ο οποίος δεν έχει καν τη χάρη του θεού; Όχι μόνο δεν είναι ελέω θεού, αλλά δεν έχει καν τη χάρη παρά μόνον εάν του τη δώσει η εκλογή του από το λαό. Αντιλαμβάνεστε επομένως πού βρισκόμαστε.
Κι εδώ ερχόμαστε σε όλη αυτήν τη μηρυκαστική παρακολουθηματική στάση που απλώς απομιμείται ό,τι συμβαίνει στη Δύση χωρίς να ξέρει και να αξιολογεί (ούτε θέλει μάλιστα να αξιολογήσει του τι σημαίνει) στην έννοια του χωρισμού σήμερα κράτους κι εκκλησίας. Δεν υπήρχε θέμα χωρισμού στην Ελλάδα. Ήταν η εκκλησία του δήμου των πιστών. Δηλαδή, αν δείτε τα συντάγματα των κοινών της τουρκοκρατίας και βεβαίως και στο Βυζάντιο, δεν έχει καμιά εξουσία ο ιερέας παρά μόνο μέσα στο ιερό.

Α.Κ.: Μα και σε κάθε κοινότητα ελληνική που υπήρχε στη Μικρά Ασία ακόμα και στον 20ο αιώνα, υπήρχε δάσκαλος και παπάς. Και η κοινότητα ήταν οι εκλεγμένοι, οι προύχοντες του χωριού ας πούμε· οι εκπρόσωποι οι επιφανέστεροι ας το πούμε έτσι του κάθε χωριού.

Γ.Κ.: Στον ελληνικό κόσμο άρα και στο Βυζάντιο, ο ιερέας εκλέγεται και ανακαλείται από το λαό. Στη μάζωξη του λαού. Τα οικονομικά της εκκλησίας, είναι χωρισμένα σε τρία, κατά τα συντάγματά τους. Ένα που πηγαίνει στο φιλόπτωχο (φροντίζουν ακόμα και τους φυλακισμένους), ένα που πηγαίνει για τη διατήρηση του ναού κι ένα για τη συντήρηση του ιερέως. Ο οποίος εντέλλεται μάλιστα και τι θα πει τη διάρκεια της εξομολόγησης. Καταλαβαίνετε δηλαδή, ότι είναι ενσωματωμένος ο κλήρος ως εκκλησία του δήμου. Δεν έχει ηγεμονία/εξουσία πάνω στο λαό. Είναι υποτεταγμένος και προέκταση του ίδιου του δήμου/του λαού.
Σήμερα λοιπόν, τι μας λένε; Αφού κατήργησαν όλα αυτά και άφησαν μόνο τον κλήρο -(ευτυχώς σώθηκε η συλλογικότητα του κλήρου)- αυτό που μας λένε είναι ότι πρέπει να χωρίσουμε το κράτος από την εκκλησία. Τι συνέβη στη Δύση; Η εκκλησία, χωρίστηκε στις καθολικές χώρες από την πολιτική εξουσία, διότι δεν μπόρεσε το κράτος να την εθνικοποιήσει, το Βατικανό ήταν ισχυρό, και επομένως δε μπόρεσε να την ελέγξει.

Α.Κ.: Και έλεγχε κυρίως την εκπαίδευση. Δηλαδή δε μπορούσαν να φτιάξουν σχολεία στη Γαλλία γιατί τα σχολεία τα έλεγχε ο Πάπας.

Γ.Κ.: Κύριε Κοκορίκο, η Γαλλία που θεωρείται η κατεξοχήν κοσμική χώρα, έχει όλο το ιδιωτικό εκπαιδευτικό σύστημα και στήνει ιδιωτικά πανεπιστήμια στην ιδιοκτησία της εκκλησίας. Για τι μιλάμε;... Δεν μπόρεσαν και άφησαν λοιπόν την εκκλησία να αλωνίζει στην κοινωνία και, απλώς -δήλωσαν με διακρατική σύμβαση παρακαλώ για τα εσωτερικά πράγματα της χώρας της Γαλλίας και όλων των καθολικών χωρών- ότι το κράτος δεν έχει αρμοδιότητα. Αυτό σημαίνει χωρισμός εκκλησίας και κράτους. Εκεί, ο χωρισμός δηλώνει ότι η εκκλησία, όλος αυτός ο κολοσσιαίος χώρος που αφορά στη συνείδηση και στον έλεγχο μέσω της πίστεως των ανθρώπων, δεν ανήκει στην αρμοδιότητα της πολιτείας, αλλά ανήκει στην αρμοδιότητα του Βατικανού. Μιας ξένης δύναμης. Και έρχονται λοιπόν στη συνέχεια να μας πουν κι οι δικοί μας εδώ μηρυκάζοντες, ότι πρέπει να οπισθοχωρήσουμε στην εποχή των απολυταρχιών και να δώσουμε κι εμείς απολυταρχικής εξουσίας στην εξουσία. Αντί δηλαδή να τη θεωρήσουμε ως μείζονα θεσμό -ότι είναι θεσμός δημοσίου χώρου και επομένως όπως κάθε δημόσιος χώρος ανήκει στην αρμοδιότητα της πολιτείας με την αυτονομία της βεβαίως- έρχονται να μας πουν ότι πρέπει να την χωρίσουμε γιατί την χώρισαν οι καθολικοί.

Α.Κ.: Γιατί στην περίπτωση αυτή θα λειτουργούσε δημοκρατικά. Δηλαδή όσο και να έχει εξευτελιστεί αυτός ο όρος, όταν ακόμα και έναν ναό θα τον διοικεί το εκκλησίασμα, οι άνθρωποι δηλαδή, …

Γ.Κ.: Όχι, ο ιερέας. Αυτό είναι το χειρότερο. Δεν θα τον διοικεί ο δήμος. Έχει καταργηθεί η έννοια του δήμου που κυβερνάει την εκκλησία. Ξέρετε, ακόμα διατηρούνται τα τυπικά. Όταν θα γίνει το χρίσμα του παπά (του ιερέα), ζητάνε τη λέξη “άξιος” ή “ανάξιος”. Εάν ένας πολίτης πει “ανάξιος” σταματάει η χειροτονία. Ε, αυτό λοιπόν, δεν υπάρχει πουθενά στις άλλες και ιδίως στην καθολική εκκλησία. Δεν έχει το δημοκρατικό δηλαδή χρίσμα. Ότι μέσω του χρίσματος του λαού (όχι μόνο ο πολιτικός άρχοντας αλλά και ο εκκλησιαστικός άρχοντας) έχει το χρίσμα του θεού. Με τον χωρισμός λοιπόν, μας λένε, ότι θα γίνει ΜΚΟ η εκκλησία. Θα χειραγωγήσει δηλαδή και θα ιδιοποιηθεί τον ιδιωτικό χώρο, που είναι κολοσσιαίος σημασίας (δεν είναι μια επιχείρηση απλή οι πιστοί ή η εκκλησία) και, δε θα έχει αρμοδιότητα το κράτος. Πού βρισκόμαστε; Τόσο αντιδραστικά δομημένη πια είναι αυτή αντίληψη των Ελλήνων σήμερα, που θέλουν να παίξουν το ρόλο της κρατικής ουσιαστικά διανόησης και ιδίως της Αριστεράς;

Α.Κ.: Πάντως αυτό πλασάρεται ως εκσυγχρονισμός, εκμοντερνισμός, άρα ως κάτι προοδευτικό. Να προλάβουμε όμως κύριε Κοντογιώργη να πούμε και μια κουβέντα για το μείζον θέμα της ψήφου των ομογενών. Δηλαδή των Ελλήνων που δεν περιλαμβάνονται στα όρια του ελληνικού κράτους.

Γ.Κ.: Προσέξτε. Όσο δημοκρατικός ήταν ο εκσυγχρονισμός της κατάργησης της δημοκρατίας για να... “εξευρωπαϊστούμε” με την απολυταρχία, τόσο είναι και ο χωρισμός της εκκλησίας και κράτους. Είναι βαθιά αντιδραστικός.

Τώρα να έρθουμε στην ψήφο των ομογενών. Ξέρετε, μας θυμίζει την αντίληψη που είχαν τον 19ο αιώνα, που έπρεπε ο μείζον ελληνισμός να αποκλειστεί από το ελληνικό κράτος. Ποιο ήταν το επιχείρημα; "Εμείς την απελευθερώσαμε τη χώρα, εσείς είστε απ’ έξω. Είστε ξένοι. Εμείς θα τη νεμόμαστε". Είναι αντίληψη νομής. Λοιπόν, σήμερα τι μας λένε; Ότι πρέπει να σταθούμε πάλι στην αντίληψη νομής, να οριοθετήσουμε τη χώρα, με το δήθεν επιχείρημα ότι εμείς ξέρουμε τι πρέπει να γίνει στη χώρα ενώ οι άλλοι οι Έλληνες δε ξέρουν. Μα με συγχωρείτε, μέχρι τώρα αφού ξέρανε γιατί μας καταστρέφουν συνέχεια; Ξέρετε και κάτι ακόμη; Αν υπάρχει μία ελπίδα με αυτό σύστημα να αλλάξει κάτι, είναι από τους Έλληνες της διασποράς. Διότι δεν είναι υποχείριοι της κομματοκρατίας, της εσωτερικής κομματοκρατίας, δε μπορούν να τους ελέγξουν και σκέφτονται εθνικά. Δηλαδή συνολικά για τη χώρα. Άρα λοιπόν αν υπάρχει μία ελπίδα κάτι να αλλάξει τη χώρα, είναι από τους Έλληνες της διασποράς κι όχι από την ελληνική πολιτική τάξη. Αυτό φοβούνται λοιπόν όσοι δεν θέλουν να αναγνωριστεί. Κι έπειτα, γιατί το φτιάχνουν το σύνταγμα κύριες Κοκορίκο; Το σύνταγμα λέει, ότι η μοναδική προϋπόθεση για να έχει κάποιος δικαίωμα ψήφου είναι να είναι Έλληνας πολίτης. Άρα λοιπόν, τι σημασία έχει αν είναι Έλληνας πολίτης και να μην έχει πατήσει ποτέ στην Ελλάδα, να είναι Έλληνας πολίτης και να ήτανε εδώ και να έφυγε γιατί τον έδιωξαν οι κομματάρχες με την καταστροφή της χώρας ή οτιδήποτε άλλο; Οτιδήποτε προστίθεται στην απλή ιδιότητα του πολίτη, είναι αντισυνταγματικό με βάση το δικό τους σύνταγμα. Άρα λοιπόν, διερωτώμαι: υπάρχει δικαστής, αν εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος προσφύγει εναντίον αυτής της νομοθετικής ή και συνταγματικής ρύθμισης; Να πει ότι είναι άκυρες οι εκλογές, διότι όταν επικρατεί η αρχή της ισότητας της ψήφου και ισότητα ψήφου σημαίνει να έχουν όλοι οι πολίτες τη δυνατότητα να ψηφίσουν; -Προσέξτε! υπάρχουν έμμεσοι και άμεσοι τρόποι να απαγορεύσεις σε κάποιον-. Όταν του λες ότι πρέπει να πληρώσει από την Αυστραλία για να έρθει να ψηφίσει, ή του λες ότι πρέπει να κάνει εφτά, οκτώ, δέκα ώρες ταξίδι από την Αυστραλία, από τη μια πλευρά στην άλλη ή στην Αμερική, σημαίνει ότι ντε φάκτο του απαγορεύεις να ψηφίσει. Αυτό είναι αντισυνταγματικό. Υπάρχει Έλληνας δικαστής; Γιατί όλοι αυτοί που επιλέγονται από την εξουσία για να είναι στην κορυφή της ιεραρχίας επιβάλλεται ότι θα ψηφίσουν ό,τι θέλει η πολιτική ηγεσία στα πολιτειακά ζητήματα.

Α.Κ.: Και έχει πολλές φορές επιβεβαιωθεί αυτό.

Γ.Κ.: Άπειρες φορές! Δεν έχουμε δει μια οποιαδήποτε λογική ανεξαρτησίας. Πρώτα πρώτα όλο το σύνταγμα κύριε Κοκορίκο που έχει να κάνει με το πολιτικό σύστημα, μα ΟΛΟ -(κανένα άρθρο δεν εξαιρείται)- παραβιάζεται από το ίδιο το κόμμα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μας λένε ότι ο βουλευτής που εκλέγεται δεν έχει δικαίωμα έκφρασης γνώμης. Όταν ο βουλευτής ψηφίζει με εντολή του κόμματος διαφορετικά διαγράφεται, αυτός ο νόμος δεν είναι ανυπόστατος; Λοιπόν τι συζητάμε τώρα;... Φοβούνται την ψήφο των Ελλήνων της διασποράς, διότι η ψήφος των Ελλήνων της διασποράς είναι ανεξέλεγκτη.

Α.Κ.: Δεν υπόκειται στα πελατειακά δίκτυα.

Γ.Κ.: Ακριβώς!

Α.Κ.: Αυτό είναι που φοβούνται κι εάν αποκτήσει μεγαλύτερο βάρος, θα σπρώξει τη χώρα σε άλλες κατευθύνσεις. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος για τον οποίον θα πρέπει να τον υποστηρίζουμε εμείς οι υπόλοιποι. Δηλαδή όσοι επιθυμούμε να ξεφύγουμε απ’ τα πελατειακά δίκτυα και να αποκτήσει η χώρα κάποια ανεξαρτησία. Βέβαια μετά η συζήτηση θα πάει, στο ποιοι θα πρέπει να θεωρούνται Έλληνες. Άλλη συζήτηση. Που ξεκινάει κι αυτή απ’ την αρχαία Ελλάδα. Από την εποχή του Δημοσθένη και του Ισοκράτη.

Γ.Κ.: Το ίδιο το σύνταγμα αυτού του καθεστώτος, μας λέει ότι, Έλληνας είναι αυτός που έχει την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη. Που έχει επομένως ταυτότητα. Αφού λοιπόν Έλληνας είναι αυτός, δεν μπορεί να κανείς να αμφισβητήσει ή να θέσει εν αμφιβόλου την ιδιότητά του ως Έλληνα. Άρα δε μπορεί κανείς να του απαγορεύσει με κανέναν τρόπο, ότι έχει το ίδιο δικαίωμα που έχει οποιοσδήποτε Έλληνας όπου κατοικεί, να ψηφίσει. Αλλά όπως σας είπα, αυτά, είναι τερτίπια όσων δεν θέλουν να δουν να χάνουν τον έλεγχο των πελατών τους. Στην Ελλάδα είναι χειραγωγήσιμοι οι άνθρωποι. Διότι το δίλημμα που τίθεται από την εποχή της βαυαροκρατίας, είναι αν θα εκλέξουμε τον α ή τον β που μας έχουν υποδείξει οι μηχανισμοί.

Α.Κ.: Έχει γίνει προεπιλογή και πρέπει εμείς να διαλέξουμε έναν από τους δύο.

Γ.Κ.: Δεν αναλογίζονται ότι ουσιαστικά, κανείς δεν πρόκειται να κάνει κάτι διαφορετικό. Μα είναι χαρακτηριστικό κύριε Κοκορίκο ότι από την βαυαρική εποχή μέχρι σήμερα, δεν έχουμε δει πλέον του ενός, να πράττει μία πολιτική η οποία είναι διαφορετική από τους άλλους. Όλες οι ήττες του ελληνισμού (γιατί όλος ο πολιτικός λόγος είναι εστιασμένος στην χειραγώγηση) και η καταστροφή του μείζονος ελληνισμού, έχουν γίνει δια χειρός των Αθηνών. Αυτό κυβερνάει στην Αθήνα. Ούτε εσείς, ούτε εγώ. Κυβερνούν κάποιοι…

Α.Κ.: Και η αλήθεια επίσης είναι, ότι ακόμα και τα τμήματα που ενώθηκαν με το ελληνικό κράτος στη συνέχεια, δεν έγιναν με πρωτοβουλία της κυβέρνησης των Αθηνών, αλλά με ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Είτε για τη Θεσσαλία, είτε για την Ήπειρο, είτε για την Κρήτη…

Γ.Κ.: Βεβαίως. Είναι χαρακτηριστικό το γνώρισμα, η υπόθεση του 1897. Ξέρετε, αξίζει να διαβάσει κανείς τον Βικέλα. Ο οποίος ήταν μεγάλη μορφή! Έγραψε ένα κείμενο που ήθελε να δημοσιευτεί μετά το θάνατό του. Όπου περιγράφει με παραστατικό τρόπο πώς οργανώθηκε η καταστροφή -η ήττα του ελληνισμού- του ελληνικού κράτους και πώς παραλίγο να χάσουμε ξανά την ανεξαρτησία μας. Με ευθύνη όλων. Από το βασιλιά μέχρι τον τελευταίο πολιτικό.

Α.Κ.: Ποιο είναι αυτό το βιβλίο είπατε;

Γ.Κ.: Είχε δημοσιευτεί από τον Οργανισμό Ωφελίμων Βιβλίων, ένα κείμενο εκατόν τόσων σελίδων του Βικέλα που περιγράφει τα γεγονότα του πολέμου του 1897.

Α.Κ.: Και ο Οργανισμό Ωφελίμων Βιβλίων κι αυτός ιδιωτική πρωτοβουλία ήτανε πάντως, έτσι;

Γ.Κ.: Βεβαίως!

Α.Κ.: Κύριες Κοντογιώργη σας ευχαριστούμε πάρα πολύ, ελπίζω την επόμενη φορά να μπορέσουμε πάλι να πούμε χρήσιμα πράγματα όπως και σήμερα πιστεύω. Σας ευχαριστούμε πολύ!

Γ.Κ.: Ευχαριστώ κι εγώ κύριε Κοκορίκο.









Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2019


Γιώργος Κοντογιώργης

Ομιλία στη μνήμη Νεοκλή Σαρρή - 20.10.12



Ομιλία του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Ο Νεοκλής Σαρρής ως μελετητής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Ελληνισμού της εποχής εκείνης», που έγινε στις 20 Οκτωβρίου 2012 στην Αίθουσα Τελετών του Μεγάρου του Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών, στα πλαίσια εκδήλωσης αφιερωμένης στη μνήμη του Νεοκλή Σαρρή την οποία διοργάνωσε ο Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών με θέμα: «Ο Νεοκλής Σαρρής ως πνευματική και αγωνιστική μορφή του Ελληνισμού».

Γιώργος Κοντογιώργης:

"Είχα την τύχη να βρεθώ περίπου την ίδια περίοδο με τον Νεοκλή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και μάλιστα στο ίδιο τμήμα. Επομένως οι δρόμοι μας ήταν κοινοί. Και είχα τον χρόνο και την άνεση να βλέπω πώς σκεπτόταν και πώς αντιδρούσε στη διαχείριση των κοινών πραγμάτων.

Ειπώθηκε μόλις πριν από λίγο ότι, ο κύριος Σαρρής δεν τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία και από το Πατριαρχείο. Θα μείνω στην ελληνική πολιτεία για να πω, ευτυχώς που δεν τιμήθηκε. Γιατί, τότε θα έπρεπε να υποψιαστούμε ότι, σε κάποιο σημείο έβαλε νερό στο κρασί του.

Αν πιάσει κανείς την ιστορία του ελληνικού κράτους, του ελλαδικού κράτους, θα διαπιστώσει ότι, η Ελλάδα του πολιτισμού απουσιάζει απ' αυτό. Είναι εχθρός αυτού του κράτους. Και αυτή η σταθερά, που ξεκινάει ήδη από την εποχή που συγκροτείται το πρωτόλειο κράτος, την Επανάσταση, συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Όταν λέμε μέχρι και σήμερα, μέχρι τη σημερινή μέρα -κι ας είναι Σάββατο- και, θα συνεχίσει είμαι βέβαιος και για ακόμη μεγάλη περίοδο, όσο αυτή η διχαστική σχέση μεταξύ κοινωνίας και κράτους διατηρείται. Το λέω αυτό, γιατί, αν κάτι διακρίνει την προβληματική του Νεοκλή Σαρρή, είναι ακριβώς το γεγονός ότι διαπίστωνε πως στο βάθος της ιστορίας βρίσκονται τα αίτια, αλλά η πραγματική τους βάση αναπτύσσεται -αυτή που υπάρχει σήμερα- αναπτύσσεται με την συγκρότηση, με τον τρόπο συγκρότησης του νεο-ελληνικού κράτους. Όχι ότι δεν έπρεπε να ελευθερωθούμε, αλλά με τον τρόπο που ελευθερωθήκαμε.

Ο Νεοκλής Σαρρής, είχε την τύχη την μεγάλη, να στοχοποιηθεί πολύ νωρίς ως αντίπαλος της καθεστωτικής διανόησης στην Ελλάδα. Η καθεστωτική διανόηση είναι αυτή που εμφανίζεται ως εκσυγχρονιστική. Κι έχει δύο χαρακτηριστικά: Είναι απολογητική του κρατούντος λεηλατικού συστήματος στη χώρα και επίσης, υιοθετεί τον εθνικισμό των άλλων, δήθεν ότι έτσι θα εξασφαλίσει την πολεμική νίκη απέναντι στον ελληνικό εθνικισμό. Η άρνηση αυτής της ελληνικότητας και η προσέγγιση του κράτους ως ενός περιδεούς μορφώματος στον ευρωπαϊκό χώρο που πρέπει να είναι εξαρτημένο -άραγε γιατί;- και επίσης να μην έχει οντότητα η κοινωνία αλλά να διοικείται και να νέμεται από τους πυρήνες, που κινούνται γύρω από το πρυτανείο σίτισης που λέγεται κράτος, ήταν στο κέντρο της προβληματικής του Νεοκλή, αλλά και στο κέντρο της προβληματικής των άλλων. Δηλαδή η σύγκρουση εκεί εστιάστηκε. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν επιχείρησε να δημιουργήσει ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα για τα ελληνοτουρκικά στο Πάντειο, πολεμήθηκε με τέτοια σφοδρότητα, που θα νόμιζε κανείς ότι επρόκειτο ν' αλλάξει ο χαρακτήρας των διεθνών σχέσεων εάν αυτό δημιουργούνταν. Και όμως, αυτό έγινε. Η καθεστωτική λοιπόν διανόηση, μεταχειριζόταν τον Νεοκλή, ως έναν εθνικιστή συντηρητικό. Η τουρκική διανόηση, τον κατέγραφε ως έναν προοδευτικό διανοούμενο και τον αποδέχονταν ως είχε. Ως σημαντικό. Μπορείτε λοιπόν να συναγάγετε τα συμπεράσματά σας ως προς αυτό που αποτελεί τη θεμέλια βάση του ανθρώπου.

Θεωρούσε λοιπόν ο Νεοκλής ότι, βάση για να κατανοήσουμε το σήμερα -και για την Ελλάδα και για την Τουρκία- αποτελεί το ιστορικό παρελθόν της συνάντησης των δύο αυτών κόσμων στην περίοδο της οθωμανοκρατίας. Ο Νεοκλής το είπε πολύ νωρίς αυτό. Και προσπάθησε να δείξει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, την ιδιαιτερότητα του ελληνικού κόσμου, μέσα στο οθωμανικό καθεστώς. Ο Νταβούτογλου ήρθε πολύ αργότερα και, ακούστηκε καλά, αλλά απ' την άλλη πλευρά το ίδιο επιχείρημα. Ο Νταβούτογλου όπως ξέρουμε όλοι, προσπαθεί να οικειοποιηθεί το ελληνικό υπόβαθρο, το ελληνικό παρελθόν που ενσωματώθηκε και λειτούργησε στο πλαίσιο του οθωμανικού κράτους, για να το προβάλει ως τη θεμέλια αρχή πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί ο νεο-οθωμανισμός. Που θα επανενταχθούμε δηλαδή σ' αυτό το περιβάλλον. Περίπου, να αισθανθούμε και υπόχρεοι στη νεο-οθωμανική πραγματικότητα προκειμένου να μας σώσει από την απειλή της Δύσεως και να μας ξανά βάλει στο διεθνές πολιτικό παιχνίδι. Έχει επομένως από αυτή την άποψη μεγάλη επικαιρότητα το έργο του Νεοκλή Σαρρή. Δεν είναι τυχαίο επομένως που στράφηκε απ΄την αρχή στην οθωμανική περίοδο για να τη μελετήσει σε βάθος.

Θα σταθώ σε δύο σημεία που έχουν νομίζω εξέχουσα σημασία σήμερα γι' αυτό που συμβαίνει στην Τουρκία και γι' αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Ο Νεοκλής, θεωρεί ότι, η οθωμανική περίοδος εμφανίζει πολύ δυνατά διχαστικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για μία δεσποτική λογική κράτους που έρχεται από τα βάθη της Ασίας, από την οποία η τουρκική πλευρά δεν θα απαλλαγεί ποτέ. Δε θα μπορέσει -όπως η Ρώμη παραδείγματος χάρη- να απεκδυθεί απ' αυτή τη δεσποτική λογική και να αποκτήσει τα ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά του ελληνικού κόσμου. Δεν θα καταργήσει όμως αυτόν τον ελληνικό ανθρωποκεντρισμό διότι ήταν η πηγή του δικού του βίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι, -το λέει με σαφήνεια- ότι ολόκληρη η λογική της οθωμανικής διοίκησης ήταν λεηλατική απ' αρχής μέχρι τέλους. 

Διακρίνει -εκτός απ' αυτήν τη δεσποτική λογική- και μία άλλη διάσταση που την ονομάζει "Δοσιματική Διοίκηση" (ουσιαστικά το δημοσιονομικό σύστημα), το οποίο όμως ποιο ιδιαίτερο γνώρισμα έχει; Ότι, προδικάζει ουσιαστικά πως αυτή η οθωμανική ασιατικού τύπου δεσποτεία, αναγκάζεται να προσαρμοστεί στα ελληνικά δεδομένα. Διότι αυτό που θεωρείται δημοσιονομικό σύστημα στην οθωμανική αυτοκρατορία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το δημοσιονομικό σύστημα που εκγαθιδρύθηκε ήδη επί Πτολεμαίων και που συνεχίζει αδιατάραχτο μέχρι και το τέλος της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και, έχει ως χαρακτηριστικό γνώρισμα το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει σήμερα. Δηλαδή, σήμερα το κεντρικό κράτος, επειδή είναι πολιτικά κυρίαρχο, διεισδύει με τη δημοσιονομική του οργάνωση και λειτουργία, μέχρι τον τελευταίο πολίτη. Είναι προσωπική η σχέση του κράτους με τον πολίτη. Το δημοσιονομικό σύστημα που συναντάμε και στην περίοδο της τουρκοκρατίας και που σώζει ουσιαστικά τον ελληνισμό, είναι η κληρονομιά του παρελθόντος, είναι ένα σύστημα το οποίο αναθέτει τη δημοσιονομική αρμοδιότητα στα κοινά. Σ' αυτό που κακώς λέγεται "κοινότητες". Με άλλα λόγια, ο Οθωμανός κατ' αρχήν, φτάνει μέχρι τις πόρτες του κοινού. Δεν προσεγγίζει το δημοσιονομικά αρμόδιο/υπεύθυνο σε προσωπική βάση. Αυτό έχει τεράστια σημασία διότι επιτρέπει την εσωτερική αυτονομία. Επιτρέπει δηλαδή να αναπτυχθούν οι ελληνικές δυνατότητες και να διατηρηθεί ο ανθρωποκεντρισμός. Να μην αφομοιωθεί επομένως και να μετριαστεί η καταπίεση.

Έχει όμως και τις αγκυλώσεις. Και είναι χαρακτηριστικό πώς μας δίνει αυτό το κλίμα. Θα πω εδώ ότι, ο Νεοκλής δεν φείδονταν της απόδοσης ευθυνών. Στην πραγματικότητα χωρίς να το λέει, εννοούσε ότι οι ήττες του ελληνισμού ήταν εσωτερικές ήττες. Δεν ήταν ήττες που προέρχονταν είτε από τις εξωτερικές σχέσεις είτε από το πεδίο της μάχης. Άλλωστε αυτό είναι η σταθερά και του νεο-ελληνικού κράτους.

Θα σας δώσω ένα-δυο παραδείγματα που έχουν να κάνουν με το Οικουμενικό Πατριαρχείο που ήταν ο κορυφαίος θεσμός, εκκλησιαστικός και πολιτικός, για την εποχή. Μας λέει, ορισμένα παραδείγματα για τον τρόπο που ήταν υποχρεωμένος να λειτουργεί ο Πατριάρχης. Όταν λέει, ήθελε να διασώσει τον θρόνο του και να μην υποχρεωθεί σε υπέρμετρα δοσίματα, διαπίστωσε ότι ένας Εβραίος που ήταν τότε Δούκας της Νάξου, είχε σημαντική επιρροή στην πύλη. Πήγε λέει τον βρήκε και προσέπεσε στα πόδια του ζητώντας του να ενεργήσει προκειμένου να παραχωρηθεί στον Πατριάρχη χάρη της ανανεώσεως του παλαιού φιρμανίου που είχε παραχωρηθεί από τον σουλτάνο και λοιπά. Και του έδωσε στα χέρια του ως δώρο, χίλια δουκάτα. Κι όταν αυτός το πέτυχε, προσέφυγε πάλι ενώπιόν του και του έκαμε υπόκλιση για να του φιλήσει το χέρι. Η εσωτερική υπονόμευση, όπως θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς σύμφωνα με όσα μας μαρτυρεί ο Νεοκλής Σαρρής και είναι παραδειγματικά της εποχής μας, μας μιλάει για τους Έλληνες τους χριστιανούς, που επεδίωκαν να αρπάσσουν ή να γίνουν επιβάτες της πατριαρχικής αξίας. "Πολλοί λέει, ήταν αυτοί οι χριστιανοί, που ανευλαβείς και χαιρέκακοι ου μόνον εκ του αρχιερατικού και ιερατικού τάγματος (δηλαδή οι κληρικοί αλλά και οι λαϊκοί), δια πρόσκαιρων τυχόν αισχροκέρδειαν και κοσμικήν φαντασίαν και ματαιότητα ή και εμπαθή φιλοπροσωπείαν, ζημιώνουν την χριστιανική ομήγυρη και ταλαιπωρούν την εκκλησία και το πλήρωμα. Οι τελευταίοι επινοούσι τρόπους απατηλούς μεθ υπουλότητα και ψευδούς υποκρίσεως και προσβάλουσι δικαιολογίας δήθεν τινάς ψευδείς και ανυπόστατους δια μέσου των οποίων ψευδολογιών πείθουσι και μεταβάλουσι πολλάκις τη γνώμη των εξουσιαστών τους κάμνουσιν επί κλεινής εις τα παρ αυτών προβαλλόμενα". Διηγείται πολλά τέτοια παραδείγματα, για να καταλήξει -σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας- σε ένα γεγονός: ότι, "Οι Πατριάρχαι εξεγείρονται κατ αλλήλων και αρπάζουν ο ένας από τον άλλον την Πατριαρχεία και κατ' αυτόν τον τρόπο αυξάνουν τα χρέη μας και προκαλείται η καταστροφή του κατά του θρησκευτικού μας καθεστώτος υφισταμένου Πατριαρχείου μας".

Δεν ξέρω πόσοι μπορούν να κάνουν τις αναγωγές. Όχι για να απονείμουν ευθύνες στην εποχή που ήταν υπό καθεστώς οι θεσμοί μας και οι άνθρωποι εθνικής κατοχής, αλλά σήμερα. Πώς το κράτος αυτό, η ελληνική κοινωνία λεηλατήθηκε για να οδηγηθούμε εδώ που φτάσαμε, χωρίς να υπάρχει ευθύνη για κανέναν. Πώς λειτουργεί όμως; Έχει σημασία να προσέξουμε πώς λειτουργεί αυτός ο κορυφαίος θεσμός. Γιατί ακούμε πολλά για την ορθοδοξία. Κανείς δεν σκέφτεται σήμερα ότι η ορθοδοξία στη θεσμική, δογματική και ιδεολογική της βάση είναι υπόχρεος του Ελληνισμού και όχι το αντίθετο. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να το προσέξουμε αυτό. Ο Πατριάρχης εκλέγεται από σώμα λαϊκών και κληρικών, μέσα στους οποίους είναι και οι επαγγελματίες, οι συντεχνίες. Περιγράφεται με λεπτομέρειες από τον Νεοκλή εδώ. Το ίδιο και η λειτουργία του Πατριαρχείου. Στην πραγματικότητα η εκκλησία δεν έχει ταμείο. Το ταμείο της εκκλησίας είναι το ταμείο του κοινού. Αυτό, πρέπει να το προσέξουμε, για να δούμε τι άλλαξε στην εκκλησία μέχρι σήμερα. Από εκκλησία του δήμου των πιστών, έχει μεταβληθεί ουσιαστικά σε ιερατείο. Έχει αξία όμως να προσέξουμε και κάτι άλλο. Τη σχέση της ορθοδοξίας, αυτής της ελληνική εκδοχής του χριστιανισμού με τον καθολικισμό. Πότε είχε αυτό το δημοκρατικό και λαϊκό στοιχείο η καθολική εκκλησία; Προφανώς ποτέ.

Ο Νεοκλής τα δείχνει αυτά τα πράγματα, γιατί αποκαλύπτουν την συγκατοίκηση, τον ιστορικό συμβιβασμό (αναγκαστικό ιστορικό συμβιβασμό) στον οποίον υποχρεώθηκε ο ελληνικός κόσμος, αναδεικνύει τις στρεβλώσεις οι οποίες δημιουργήθηκαν εξαιτίας του, αλλά και τις σταθερές αυτού του ελληνικού κόσμου, που είναι βαθιά ανθρωποκεντρικές, επομένως βαθιά δημοκρατικές.

Θα επισημάνω μια τελευταία λέξη, σε σχέση με μια μικρή παρέμβαση στην οποία έχει προβεί ο Νεοκλής, σε σχέση με την προσπάθεια των Τούρκων στην Κύπρο, όπως και η σταθερά που χρησιμοποιούν στην Τουρκία για να χρησιμοποιείται ο όρος του Ρωμιού. Επισημαίνει με πολλή ευστροφία, από την πρώτη στιγμή ότι, σκοπός των Τούρκων είναι να διαχωρίσει τους Έλληνες της Κύπρου και τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, αυτούς που απέμειναν, από τον κορμό του Ελληνισμού, απ' την έννοια της ελληνικότητας, χαρακτηρίζοντάς τους Ρωμιούς, για να τους αποδώσει την έννοια του χριστιανού ορθόδοξου και όχι του εθνικά Έλληνα. Και επισημαίνει ακριβώς ότι αυτό είναι λάθος. Είναι λάθος διότι ιστορικά, η έννοια του Ρωμιού/Ρωμαίου, είναι εθνική και δηλώνει ακριβώς τον Έλληνα. Κι όχι απλώς τον ορθόδοξο χριστιανό. Θα σας θυμίσω κάτι που του διαφεύγει αλλά που είναι πάρα πολύ σημαντικό! Υπάρχει ένας διάλογος μεταξύ του Πάπα και του βασιλιά της αυτοκρατορίας της Νικαίας. Του λέει ο Πάπας, "μα γιατί δηλώνετε ότι είστε Ρωμαίοι, ενώ την ίδια στιγμή μας λέτε ότι εμείς πάψαμε να μετέχουμε της ρωμαϊκότητας διότι γίναμε δουλοπάροικοι, γίναμε φεουδαρχία;". Και του απαντάει ο Βατάτζης:"Διότι, η έννοια του Ρωμαίου και η ρωμαϊκή κληρονομιά ως πολιτεία, αποτέλεσε το καταπίστευμα του Κωνσταντίνου σε εμάς τους Έλληνες". Γι' αυτό μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα στην Κωνσταντινούπολη. Επομένως, είναι μέρος της ελληνικότητας. Δεν είναι ο Ελληνισμός μέρους της ρωμαϊκότητας. Κατά την ίδια έννοια που και η ορθοδοξία, δεν έχει μέσα της την ελληνικότητα αλλά, είναι υπόχρεος της ελληνικότητας. Αλλιώς θα ήταν καθολικισμός, προτεσταντισμός ή οτιδήποτε άλλο.

Καταλήγω, με μία επισήμανση που έχει να κάνει με τις προσεγγίσεις του Νεοκλή για το σήμερα. Επισημάνθηκε προηγουμένως. Ο Νεοκλής έζησε και ζυμώθηκε σε ένα περιβάλλον που γνωρίζει πολύ καλά -επειδή ήταν οικουμενικό- ότι, η διακρατικές σχέσεις είναι σχέσεις δύναμης. Δεν είναι ούτε σχέσεις αγάπης, ούτε σχέσεις συνύπαρξης. Η συνύπαρξη προϋποθέτει όχι την καλή πίστη και την καλή θέληση, αλλά το σεβασμό στον άλλον. Πρέπει να μπορεί κανείς να είναι συνομιλητής για να συνυπάρξει με όρους ισότητας. Άρα να μπορεί να αντιτείνει συσχετισμούς οι οποίοι όχι μόνο οπλικοί βέβαια να είναι, αλλά να είναι κυρίως πολιτικοί και πολιτισμικοί. Άρα να ανάγονται σε ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο πίστης σ' αυτό που αποτελεί εθνική συλλογικότητα και αυτό που αποτελεί πολιτισμό στην Ελλάδα του πολιτισμού. Αυτό είναι και το διακύβευμα σήμερα. Να πάψει η Ελλάδα της ασχήμιας που αντιπροσωπεύεται απ' αυτό το κράτος, να κυριαρχεί πάνω στην Ελλάδα του πολιτισμού.

Ευχαριστώ".


Απομαγνητοφώνηση από την Ελένη Ξένου, με εκτίμηση και σεβασμό για την Κυρία Βασιλική Γυφτάκη  και τις ΕΚΔΟΣΕΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ.
https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.piotita.gr%2F%3Ffbclid%3DIwAR0h50bRg54G2L4LdLtyeBIbmWN9H3l8nfDint928ZlQLBd-HSo8CUFPLvE&h=AT3D7R6XPE-6YW4apVaRoD8ex0J1qG9vVXBRm3WuuuX1kbKyBnrJ16OA9u23Yx-hg5Oc82heBDBhfMP6-XI7v7TeJm4S7wMMR6lNqsXejjVFhcxGRQCSNx8-Ef-NqtTZNngf
_________________________


ΝΕΟΚΛΗΣ ΣΑΡΡΗΣ 
Απεβίωσε: 19 Νοεμβρίου 2011, Αθήνα


Ο Νεοκλής Σαρρής γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Είναι απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής. Σπούδασε Νομικά, Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στα Πανεπιστήμια Κωνσταντινούπουλης και Αθηνών και Ψυχολογία στη Γενεύη. Αριστούχος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Είναι Καθηγητής της Κοινωνιολογίας της Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο των Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνιολογίας.

Σε ηλικία 20 ετών υπήρξε πολιτικός σύμβουλος του μακαριστού Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα.

Διακρίθηκε στους φοιτητικούς αγώνες στην Ελλάδα, αλλά και στην Τουρκία.

Υπήρξε σύμβουλος συνεργάτης και φίλος των Προέδρων της Ε.ΔΗ.Κ. Γεωργίου Μαύρου και Γιάννη Ζίγδη. Μετά το θάνατο του δεύτερου του ανατέθηκε από την Κ.Ε. και την Ε.Γ. της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.) η Προεδρία του Κόμματος, τέταρτος έτσι σε μία τιμητική διαδοχή που αρχίζει από τον Γεώργιο Παπανδρέου και συνεχίζεται με τον Γεώργιο Μαύρο και τον Γιάννη Ζίγδη.

Έχει πλούσιο συγγραφικό και διδακτικό έργο, ενώ έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, αλλά και στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Επίσης έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή συνέδρια.

Τα κυριότερα έργα του είναι:
«Η άλλη Πλευρά � Πολιτική και Διπλωματική Χρονογραφία της Εισβολής στην Κύπρο και του Διαμελισμού της» τομ. 3, «Οσμανική Πραγματικότητα» τομ. 3, «Εξωτερική Πολιτική και Πολιτικές Εξελίξεις στην Πρώτη Τουρκική Δημοκρατία» τομ. 3, «Προεπαναστατική Ελλάδα και Οσμανικό Κράτος», «Ελληνική Κοινωνία και Τηλεόραση» τομ. 2, «Φιλοσοφία της Κοινωνίας και Πολιτείας � τομ. πρώτος Αρχαίος Κόσμος», «τόμος δεύτερος Πατερική Ορθοδοξία και Βυζαντινή σκέψη», «Η Οικογένεια στην Τουρκία», «Εισαγωγή στην Κοινωνιομετρία, την ομαδική ψυχοθεραπεία και το Ψυχόδραμα».


Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΝΕΟΚΛΗ ΣΑΡΡΗ

Την ώρα που η Ελλάδα περνά την πιο κρίσιμη καμπή της μεταπολεμικής ιστορίας της, ο λόγος του Νεοκλή Σαρρής είναι περισσότερο επίκαιρος και αναγκαίος από ποτέ. Γνωστός καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου αλλά και Πρόεδρος του ιστορικού κόμματος της ΕΔΗΚ, στην συνέντευξή του είναι αποκαλυπτικός: Περιγράφει την σκληρή για την Ελλάδα πραγματικότητα, έτσι όπως δεν την έχουν «κατανοήσει ούτε οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, αλλά ούτε και οι ενδιαφερόμενοι, όσοι δηλ. στελεχώνουν το πολιτικό σύστημα στη χώρα. Μαζί με την οικονομική κατάρρευση επέρχεται η κατάρρευση του πολιτικού μας συστήματος» τονίζει ο Νεοκλής Σαρρής, για να συμπληρώσει: «Η Ελλάδα υποβιβάζεται σε μια τριτοκοσμική χώρα». Ο καθηγητής δεν διστάζει να υπογραμμίσει ότι «η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο των ξένων δυνάμεων, αν μάλιστα μπούμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τότε θα βρεθούμε κάτω από μία στυγνή, άτεγκτη κηδεμονία».
Επονομάζει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε «τσαντίρι στημένο στην άμμο, που στην πρώτη θύελλα σύρεται από την μία πλευρά στην άλλη, αφού αποδείχτηκε ότι δεν μπορεί να προασπίσει ούτε τα δικά της συμφέροντα». Δεν διστάζει να καυτηριάσει την πολιτική της Γερμανίας, η οποία ενώ είναι υπόλογος έναντι της Ελλάδας για τις ζημιές που προκάλεσε επί γερμανικής κατοχής, αλλά και έναντι της Ευρώπης για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, βγαίνει και από πάνω: Διασύρει ενορχηστρωμένα την Ελλάδα κι εμείς αντί να την βάλουμε στην θέση της… εκλιπαρούμε για έναν καλό λόγο από την
Γερμανία»!!! Έμπειρος στα θέματα των σχέσεων της Ελλάδος με την Τουρκία, ο Νεοκλής Σαρρής, χαρακτηρίζει διαχρονικά ραγιαδίστικη την πολιτική της Ελλάδος απέναντι στην γείτονα, μια Ελλάδα η οποία δεν τολμά να αντιτάξει ούτε έναν ισχυρό λόγο προς την Τουρκία. Ο Νεοκλής Σαρρής ο οποίος μεταφράζει για την χώρα μας το ογκώδες βιβλίο του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας
κ. Νταβούτογλου, το οποίο και θα παραδώσει στην δημοσιότητα σε ένα μήνα, υπογραμμίζει ότι το βιβλίο οραματίζεται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όπως δε υπογραμμίζει, «η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται να κατακτήσει την Ελλάδα, ούτε την Κύπρο. Επιδιώκει να τις μετατρέψει σε δορυφόρες χώρες. Αυτές είναι διακηρυγμένες αρχές και από τον κ. Νταβούτογλου τις οποίες και προωθεί».



Κύριε καθηγητά, βρισκόμαστε ενώπιον μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, κατά την οποία ο Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου μίλησε ευθέως για μειωμένη εθνική κυριαρχία, προβληματίζοντας με τις δηλώσεις του τον ελληνικό λαό. Θεωρείτε πράγματι ότι  έχουμε μειωμένη εθνική κυριαρχία εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, ή η δήλωση αυτή έγινε σκόπιμα για να μας προετοιμάσει για επικείμενες υποχωρήσεις στην εθνικά μας δίκαια;

ΣΑΡΡΗΣ: Αναμφίβολα η οικονομική καχεξία δεν είναι ο καλύτερος πρεσβευτής των εθνικών μας δικαίων. Μία χώρα που είναι οικονομικά καθημαγμένη και κοινωνικά διαλυμένη, είναι επόμενο να μην είναι σε θέση να προασπίσει σθεναρά τα εθνικά της δίκαια. Εκφράζω την αμφιβολία εάν τυχόν ο Πρωθυπουργός ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της αλήθειας που ξεστόμισε. Η Ελλάδα ευρίσκεται και πάλι στο μάτι του κυκλώνα και ευρίσκεται λόγω της ασύγγνωστης αβελτηρίας των εκάστοτε κυβερνήσεων. Κυβερνήσεων των δύο μεγάλων κομμάτων. Μαζί με την οικονομική κατάρρευση, επέρχεται και η κατάρρευση του
πολιτικού μας συστήματος, κάτι που δεν έχουν κατανοήσει ούτε οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, αλλά ούτε και οι ενδιαφερόμενοι, όσοι δηλ. στελεχώνουν το πολιτικό σύστημα στη χώρα. Λόγω της ασύγγνωστης αυτής αβελτηρίας, της εγκληματικής αβελτηρίας που επέδειξαν τα δύο μεγάλα κόμματα, η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως ένας μοχλός για αλλότριους σκοπούς, που δεν αφορούν μόνον την Ελλάδα αλλά ευρύτερες γεωοικονομικές και γεωστρατηγικές πολιτικές. Για παράδειγμα: καταδεικνύεται η Ε.Ε. σε μια πανάκια η οποία θα έλυνε ως διά μαγείας όλα τα προβλήματα: οικονομικά, εξωτερικής πολιτικής κ.λ.π. Σε αυτήν εστήριξαν οι Έλληνες πολιτικοί όλες τις ελπίδες τους, προκειμένου να αράξει η χώρα στο ασφαλές λιμάνι της Ενώσεως. Καταδεικνύεται όμως ότι η Ε.Ε. δεν είναι εις θέσιν ούτε τα σύνορά μας να προασπίσει ούτε να προσδώσει κύρος σε μια εξωτερική πολιτική που στόχο έχει την προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων, αλλά ούτε την οικονομία της ίδιας της χώρας μπορεί να σώσει. Συνεπώς η Ε.Ε. αποδεικνύεται σαν μια φενάκη, η οποία καλύπτει την ανυπαρξία της ως μίας Ευρωπαϊκής οντότητας.


Η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει ότι εμπαίζει την Ελλάδα: Μας πίεσε να πάρουμε μέτρα προκειμένου να μας στηρίξει και τώρα που τα
πήραμε, η κ. Μέρκελ και ο κ. Μπαρόζο μας λένε ότι βοήθεια δεν μας δίνουν, ότι το πρόβλημα είναι δικό μας και όχι δικό τους και
μας συστήνουν να πάμε στο Δ.Ν.Τ. Τελικά τι Ένωση είναι αυτή που αρνείται να στηρίξει ένα μέλος της;


ΣΑΡΡΗΣ: Πολύ φοβάμαι ότι η Κυβέρνηση με τα παπαγαλάκια της, προσπαθεί να μας πείσει ότι η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θα είναι μια λύση! Βεβαίως, θα είναι μια μεγάλη αποτυχία. Η Ελλάδα υποβιβάζεται σε μια τριτοκοσμική χώρα, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αν το Νομισματικό Ταμείο δεν επιβάλλει όρους περισσότερο επαχθείς από αυτούς που ήδη έχει
επιβάλλει η Κυβέρνηση, ακόμη και σε αυτή την απίθανη περίπτωση, θα έχουμε κατ’ ουσίαν μια αποχώρηση της Ε.Ε. σε κρίσιμο θέμα που ήταν της αρμοδιότητάς της και αυτόματα θα επέλθει η υπερέχουσα εξουσία των ΗΠΑ. Ως γνωστόν, το Δ.Ν.Τ. κινείται στον αστερισμό της Υπερατλαντικής συμμαχίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύεται σαν ένα τσαντίρι στημένο στην άμμο, που στην πρώτη θύελλα σύρεται από την μία πλευρά στην άλλη. Και αυτό το τσαντίρι στεγάζει εθνικά συμφέροντα, μολονότι η Ελλάδα απεμπολεί την έννοια «εθνικός» από παντού. Ο όρος «εθνικός» τελεί υπό διωγμόν και έξωση.


Τελικά κύριε καθηγητά την χώρα αυτή δεν την κυβερνά ο Παπανδρέου; Ψηφίσαμε ΠΑΣΟΚ αλλά ποιοι μας κυβερνούν; Ο Όλι ρεν
και άλλοι υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης;


ΣΑΡΡΗΣ: Η Ελλάδα ήταν ήδη μία χώρα με μειωμένη κυριαρχία. Τώρα παράγινε το κακό. Αν μάλιστα μπούμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως σας είπα, τότε θα μπούμε κάτω από μία στυγνή, άτεγκτη κηδεμονία. Πείτε μου, τι διαφέρει ένα προτεκτοράτο από μια τέτοια χώρα; Η Ελλάδα γεννήθηκε ως προτεκτοράτο των μεγάλων Δυνάμεων και συνεχίζει να είναι προτεκτοράτο. Κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνεται αυτός ο σκληρός ορισμός τον οποίο είχα δώσει πριν από πολλά χρόνια για την Ελλάδα.

Δεν διακρίνω καμία αισιοδοξία στα λόγια σας κύριε Σαρρή.
ΣΑΡΡΗΣ: Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Για να είμαι αισιόδοξος πρέπει να αισιοδοξώ για την επόμενη γενιά. Ως Πανεπιστημιακός δάσκαλος, σας το λέω ότι οι σημερινοί νέοι δεν μπορούν να συλλάβουν την δυσχερή θέση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία και το κράτος.Έχουν κατορθώσει… εργαζόμενοι από διαφορετικές πολιτικές να εξουδετερώσουν όλα τα αντανακλαστικά της κοινωνίας και δη των νέων ανθρώπων. Υπήρξαμε όλοι νέοι. Οι προηγούμενες γενιές είχαν τσαγανό. Ότανο τσαγανός όμως είναι σκέτη άρνηση, σκέτος αναρχισμός, δεν λύνει το πρόβλημα. Αυτοί που καταστρέφουν, δεν προσφέρουν τίποτε άλλο πέρα από την καταστροφή. Έχω πάει σε πολλά Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αυτή η ρύπανση και η καταστροφή που επικρατεί στα δικά μας Πανεπιστήμια, δεν συναντάται πουθενά αλλού. Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση των νέων ανθρώπων. Σε τι να ελπίζω λοιπόν κύριε Βραχιολίδη; Σε ένα θαύμα; Θαύματα στην εποχή μας γίνονται πολύ δύσκολα.
Η Κυβέρνηση ψήφισε εν μία νυκτί το νομοσχέδιο για τους μετανάστες. Θα δίνει την ιθαγένεια στους μετανάστες με συνοπτικές διαδικασίες. Ήδη διατυπώθηκε η άποψη ότι οι 200.000 μουσουλμάνοι της Θράκης και οι 500.000 μουσουλμάνοι που αναμένεται να λάβουν την ελληνική ιθαγένεια, θα κατεβάσουνι σε μελλοντικές εκλογές μουσουλμανικό κόμμα υπό την αιγίδα της Τουρκίας, με ό, τι δυσάρεστα επακόλουθα μπορεί να φέρει αυτό για την χώρα μας.

ΣΑΡΡΗΣ: Η ελληνική ιθαγένεια δεν είναι σαν την «αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή». Δεν μπορεί να αποκτάς αυτομάτως την ελληνική ιθαγένεια! Αν μη τι άλλο πρέπει να ξέρεις την ελληνική γλώσσα. Κι όμως, είδα κατάπληκτος μια βιντεοσκόπηση από πορεία που είχαν οργανώσει πολιτικά κόμματα μεταξύ των οποίων και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τους μετανάστες, για το νομοσχέδιο. Εκεί βγήκε κάποιος μετανάστης ο οποίος ούρλιαζε μιλώντας στην γλώσσα του, μετά είπε δυο προτάσεις σε πολύ κακά αγγλικά και διαμαρτύρετο γιατί τον υποχρέωναν να μάθει την ελληνική γλώσσα, προκειμένου να πάρει την ελληνική ιθαγένεια! Αυτός δηλαδή ήθελε την ιθαγένεια χωρίς καν να μάθει τα ελληνικά! Πριν από λίγο καιρό, κάποιοι από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν κ.α. διαδήλωναν στην οδό Σταδίου, με την Ισλαμική κραυγή«Αλάχου Εκμπέρ». Οι Έλληνες δεν έχουν αντιληφθεί τι κίνδυνος ελλοχεύει στην χώρα με τέτοιου είδους ισλαμικές ιαχές; Πέρα βρέχει! Αν όμως γινόταν μια αντίστοιχη συγκέντρωση από ακραίους Ορθοδόξους χριστιανούς, με το «Σώσον Κύριε τον Λαόν σου» για παράδειγμα, θα είχε ξεσηκωθεί στο πόδι ο τύπος, μιλώντας για την μαύρη αντίδραση στο κέντρο της Αθήνας. Ενώ στην πραγματικότητα, υπάρχει αντίδραση στο κέντρο της Αθήνας από το Ισλάμ που σηκώνει κεφάλι και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Το ότι η Τουρκία θα χρησιμοποιήσει το κύρος της για να γίνει ο προστάτης και παραστάτης όλων αυτών των μουσουλμάνων στις Βαλκανικές και Ευρωπαϊκές χώρες, είναι πασίδηλο.
Δεν υπάρχει ούτε εθνικό μέτωπο; Η φιλοπατρία του Έλληνα που πήγε;

ΣΑΡΡΗΣ: Η κοινωνική και η εθνική συνοχή στην πατρίδα, έχουν δεχθεί πλήγματα καίρια. Έχουν διαλυθεί. Αυτή η ιδεολογική κατάσταση που καλύπτει τον χώρο εξουσίας και τον χώρο της αντιεξουσίας, διαπιστώνω ότι είναι ίδια. Και τι εννοώ: Κάποτε οι αντιεξουσιαστές, οι οποίοι εμφανίζονται κυρίως με την μορφή τρομοκρατίας, χρησιμοποιούσαν μία ρητορεία η οποία είχε μέσα της τόσο κοινωνικά στοιχεία, όσο και εθνικά. Τα λέγανε «πατριωτικά». Παράδειγμα η «17 Νοέμβρη». Σήμερα, η νέα γενιά τρομοκρατίας έχει μία ρητορεία η οποία ταυτίζεται με την ρητορεία της εξουσίας. Όπως για παράδειγμα υπέρ των μεταναστών. Δηλαδή οι αντιλήψεις της εξουσίας περάσανε και στην αντιεξουσία.Έχουμε με άλλα λόγια και την εξουσία και την αντιεξουσία σε μια μονοδιάστατη αντίληψη, η οποία ουσιαστικά διαλύει την Ελλάδα. Ποιες δυνάμεις μπορούν να αντιδράσουν σε αυτό; Δεν υπάρχουν δυνάμεις. Και όποιες υπάρχουν, είναι είτε περιθωριακές ή περιθωριοποιούμενες και λοιδορούμενες.


Η ερώτηση μοιάζει με ρητορική αλλά δεν είναι δεδομένου ότι είσθε Πρόεδρος του κόμματος της ΕΔΗΚ: Αν ήσασταν στην θέση
του Πρωθυπουργού, τι θα αντιτάσσατε απέναντι στην Τουρκία; Πώς θα συνομιλούσατε με τους Τούρκους;
ΣΑΡΡΗΣ: Θα κοίταζα να τοποθετήσω τις σχέσεις σε ίσο επίπεδο. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Η Ελλάδα δεν έχει προχωρήσει στην χάραξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Μία ζώνη η οποία συνδέει τρόπον τινά την Ελλάδα με την Κύπρο. Και δεν το κάνει η Κυβέρνηση γιατί είναι ραγιάς, φοβάται την Τουρκία. Όλα αυτά περνάνε ως μήνυμα στην Άγκυρα ότι η Ελλάδα τα κάνει επάνω της μόλις βλέπει την Τουρκία. Δυστυχώς, τρία είναι τα κακά που έχουμε: Πρώτον, η ελληνική πολιτική έχει φοβία έναντι της Τουρκίας. Δεύτερον, έχει φοβία έναντι των ξένων, διότι πιστεύει ότι οι ξένοι κυβερνούν αυτή την χώρα. Όταν ένα κόμμα έρθει στην εξουσία, πιστεύει ότι έχει πάρει το πράσινο φως από τα ξένα κέντρα εξουσίας. Και τρίτον, υπάρχει η ανικανότητα των πολιτικών που έχουν χειρισθεί κρίσιμα εθνικά θέματα.


είπε:
ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας υπήρξε δικό της έργο. Και η οποία είχε ως αποτέλεσμα την εγκατάσταση της Αμερικής στα κράτη που συνιστούσαν την τέως Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Και την ενίσχυση της Αμερικάνικής επιρροής στα Βαλκάνια. Τα Βαλκάνια διαλύθηκαν από τους Γερμανούς και μετά τα παρέδωσαν στους Αμερικανούς. Αυτά όμως τα θέματα δεν τα θέτει η Ελλάδα σε κανέναν και απλώς εκλιπαρούμε για έναν καλό λόγο από την Γερμανία. Η Γερμανία είναι υπόλογος έναντι της Ελλάδας. Δεν έφεραν την Γερμανία ενώπιον των ευθυνών της για τις τεράστιες ζημίες που έκαναν τα ναζιστικά στρατεύματα στην χώρα μας και για την επιστροφή του κατοχικού δανείου το οποίο ουσιαστικά δεν εξοφλήθη. Ενώ είναι υπόλογος η Γερμανία, βγαίνει και από πάνω! Όταν δε τους στριμώξεις, η απάντησή τους είναι παιδαριώδης και προπετής:«Παρητήθη ο Καραμανλής των αποζημιώσεων», λένε. Ως γνωστόν προφορική παραίτηση δεν ισχύει. Πώς είναι δυνατόν να παραιτηθείς; Ή λένε το άλλο: «Εμείς σας έχουμε αποζημιώσει τόσα χρόνια που ερχόμαστε στην χώρα σας και αφήνουμε το συνάλλαγμά μας στην Ελλάδα».Αυτά που λένε οι Γερμανοί είναι ηλίθια και κανείς δεν στρέφεται να τους πει «είστε ηλίθιοι». Αντί τούτου, δεχόμαστε ενορχηστρωμένο υβρεολόγιο από την Γερμανία. Ο Τολστόϊ είχε πει: «Ξύσε τον Ρώσο θα βρεις τον Μουζίκο. Ξύσε τον Γερμανό θα βρεις τον Ναζί»









Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2019

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ



Σημαντική θέση κατείχε στον καθημερινό βίο των Αθηναίων η χρηματοδότηση με δημόσια επιχορήγηση (θεωρικόν) της παρακολούθησης θεατρικών παραστάσεων και άλλων εορταστικών δρωμένων από τα λαϊκά στρώματα. Υπάρχει ακόμη διχογνωμία για τη χρονολόγηση της εισαγωγής των θεωρικών, καθώς από ορισμένους ερευνητές υπογραμμίζεται η έλλειψη μνείας σε (επιγραφικές και φιλολογικές) πηγές του 5ου αι. π.Χ. και προτείνεται η εμφάνιση του θεσμού γύρω στα 350 π.Χ. Ωστόσο, άλλοι μελετητές, βασιζόμενοι σε μεταγενέστερες αναφορές (Πλούταρχος, Περικλής, 9.1-3· Σχόλια Δημοσθένους, i.1f), υποστηρίζουν τη θεσμοθέτηση του θεωρικού ταμείου από τον Περικλή, πιθανώς λίγο μετά τα μέσα του 5ου αι. π.Χ. Σύμφωνα με πληροφορίες (π.χ. Φώτιος, Σούδα, λ. θεωρικόν και θεωρική) αρχικά το ποσό που διδόταν ―τις ημέρες των παραστάσεων ως «μισθός της θεάς»― ήταν δύο οβολοί ημερησίως. Σαφέστερες μαρτυρίες υπάρχουν για τον πρώιμο 4ο αι. π.Χ. οπότε η ημερήσια αποζημίωση του αθηναϊκού κράτους προς τους πολίτες ανέρχεται σε μία δραχμή.

πηγή:  http://www.eie.gr/archaeologia/gr/07_DELTIA/theorika.aspx







____________________________________________________________




Ακολουθεί απόσπασμα απομαγνητοφώνησης από την διάλεξη του Καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη, με τίτλο "Ο Αριστοτέλης στην Αθήνα του 21ου αιώνα" (2015).
Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.

Γιώργος Κοντογιώργης:
(...) Η έννοια της σχόλης στην οποία ο Αριστοτέλης εγγράφεται με όρους πλήρους αποδοχής, δηλαδή θεωρεί (άλλωστε το διατυπώνει ο ίδιος) ότι προϋπόθεση του καλώς άρχειν είναι το σχολάζειν. Η έννοια της σχόλης, δε δηλώνει το δικαίωμα στην τεμπελιά όπως λένε διάφοροι μη έχοντες γνώση του πράγματος στην εποχή μας• γράφοντας και βιβλία ολόκληρα ως προς αυτό. Η έννοια της σχόλης, δηλώνει την μεταφορά του πολίτη από την οικονομική εργασία στην πολιτική εργασία. Δηλώνει δηλαδή το δικαίωμα του πολίτη να αμείβεται για την πολιτική εργασία την οποία προσφέρει για την διακυβέρνηση της πόλης. Αυτό είναι το διακύβευμα της σχόλης κι όχι η τεμπελιά. Αυτό ακριβώς έχει οδηγήσει και σε μια άλλη περιοχή ενδιαφέροντος του πολίτη, που είναι η διασφάλιση της συμμετοχής του στα πολιτισμικά δρώμενα της πόλεως. Παραδείγματος χάρη, δημιουργήθηκε μετά από κάποια στιγμή το ταμείο του Θεωρικού, το οποίο ταμείο ήταν επιφορτισμένο να οργανώνει τα πολιτισμικά δρώμενα της πόλης, στα οποία μετείχαν οι πολίτες βεβαίως, δωρεάν. Μη ξεχνάμε ότι, τα μεγάλα θεατρικά έργα τα οποία παίχτηκαν στην Αθήνα στο θέατρο του Διονύσου και που βραβεύθηκαν, αναπτύχθηκαν/παίχτηκαν ενώπιον του δήμου και βραβεύθηκαν από τον δήμο. Σήμερα χρειάζεται –για να δείτε τι σημαίνει δημοκρατική παιδεία και πώς εμπεδώνεται- σήμερα χρειάζεται να πάμε στο πανεπιστήμιο για να κατανοήσουμε το περιεχόμενο των εννοιών που εμπεριέχονται στα θεατρικά αυτά έργα. Την εποχή εκείνη, ήτανε καθημερινό διακύβευμα, καθημερινή παράσταση που, το κατανοούσε απολύτως, του κάθε πολίτη που δεν είχε πάει ούτε στο δημοτικό ούτε στο γυμνάσιο ούτε στο πανεπιστήμιο βεβαίως. Και πολλές φορές δεν γνώριζε όταν πήγαινε να ψηφίσει και, πώς να γράψει το όνομα αυτού ή της απόφασης την οποία ψήφιζε. Άρα λοιπόν βλέπουμε ότι, η δημοκρατία της Αθήνας είναι ατελής ως προς το οικονομικό της μέρος. Και, ήδη προαναφέραμε, ότι, η ατέλεια αυτή διορθώθηκε στη διάρκεια της οικουμένης. Άρχισε σιγά σιγά από την εποχή του Αλεξάνδρου.
Τι συνέβη τότε; Ο Αλέξανδρος, στο συνέδριο της Κορίνθου, σε συνεργασία εννοείται με τις πόλεις, πήραν ορισμένες αποφάσεις. Στις αποφάσεις αυτές ήταν και η απαγόρευση να φορολογούνται και να δημεύονται (ανάλογα με τις εντάσεις που υπήρχαν στην πόλη) οι περιουσίες των πλουσίων. Ουσιαστικά με έμμεσο τρόπο απαγορεύθηκε η πολιτική μισθοφορία. Έχουμε παραδείγματος χάρη μαρτυρίες στη Ρόδο, που ξεσηκώθηκαν οι πλούσιοι μετά την απόφαση του δήμου να φορολογηθούν προκειμένου να αμείβονται οι πολίτες στην εκκλησία του δήμου. Παρόλον ότι, δεν έχουμε το φαινόμενο της πρώιμης εποχής που η κοινωνική επανάσταση συνίστατο στο να πάρουν την περιουσία των πλουσίων και να την τεμαχίσουν σε ίσα μέρη ώστε ο καθένας να έχει και ένα μέρος της ιδιοκτησίας για να αποκτήσει και ελευθερία, έχουμε την άρνηση στην φορολόγηση. Κοιτάξτε πώς εξελίσσεται το δημοσιονομικό σύστημα. Ο Περίανδρος της Κορίνθου, που εισήγαγε κατά την ιστορική μαρτυρία για πρώτη φορά την φορολογία υπέρ του κράτους, υπέρ της πολιτείας εν πάση περιπτώσει, ο Περίανδρος λοιπόν της Κορίνθου, ορκίστηκε στους θεούς ότι εάν μπορέσει να καταλάβει την εξουσία θα τους χαρίσει την περιουσία των Κορινθίων• (δε μίλησε για τη δική του, των Κορινθίων). Αλλά, όταν κατέλαβε την εξουσία, είπε στους θεούς ότι, ναι μεν σας υποσχέθηκα ότι θα σας αφιερώσω την περιουσία των Κορινθίων αλλά, όχι όλη μαζί. Δέκα τοις εκατό τον χρόνο. Έτσι, εισήλθε η έννοια της δεκάτης. (...)



Γ. Κοντογιώργης: Ο Αριστοτέλης στην Αθήνα του 21ου αιώνα (6/7) - 24.2.2015
Ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης κοιτάζει την εποχή μας μέσα από τον αριστοτελικό λόγο, σ' έναν κύκλο επτά διαλέξεων.



Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2019

«Τι είναι πολιτική»ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΤΟΓΙΩΡΓΗΣ


Η έννοια του Διαφωτισμού κι άλλα πολλά από τον Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης, Γιώργο Κοντογιώργη.
Aπόσπασμα από τον κύκλο διαλέξεων του Kαθηγητή, με θέμα: 
«Τι είναι πολιτική».
Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.

Γιώργος Κοντογιώργης:
(...) "Ολόκληρο το «εννοιολογικό οπλοστάσιο» της εποχής μας που αφορά στα κοινωνικο/πολιτικά και οικονομικά ζητήματα -και δεν αναφέρομαι μόνο στην ελληνική γλώσσα παγκόσμια- έχει να κάνει με την ελληνική Γραμματεία. Δηλαδή με τις πραγματικότητες της εποχής της πόλης. Για να μην πούμε ότι και ως προς πολλά άλλα έχει να κάνει και με τις πραγματικότητες της εποχής της ελληνικής οικουμένης μέχρι και πέραν το τέλος του Βυζαντίου.

Τι συνέβη όμως; Η νεότερη εποχή, κατά τη διαδικασία της μετάβασής της στην εποχή μας, δηλαδή της μετάβασης απ΄τη φεουδαρχία στον ανθρωποκεντρισμό, στις κοινωνίες με ατομική και μόνο ελευθερία όπως είναι σήμερα, πέρασαν διάφορα στάδια σ΄ αυτήν την σχέση που είχαν με την αρχαιότητα όπως λέγεται. Στην αρχή, έμπλεοι θαυμασμού, μίλησαν για Αναγέννηση. Η έννοια της Αναγέννησης δεν είναι το ξαναγέννημα, δηλαδή η μετάβαση απ΄τη φεουδαρχία στον ανθρωποκεντρισμό. Δηλώνει την ανάγκη να ανασυγκροτηθεί η αρχαιότητα, διότι καλύτερο δεν έχει να δείξει ο νεότερος κόσμος. Άρα, "να τους μοιάσουμε". Όλα κατέτειναν προς τα εκεί. Άλλο ότι η δυναμική μετά δημιούργησε το καινούργιο. Μέσα σ΄αυτό λοιπόν το περιβάλλον, βρισκόμαστε σε μια πραγματικότητα η οποία δημιουργεί ορισμένες αντιφάσεις.

Η πρώτη αντίφαση: Το γεγονός ότι, ανοίγοντας Πλάτωνα, Αριστοτέλη, οτιδήποτε, διαβάζουν περί «ελευθερίας». Βρίσκουν την έννοια «δημοκρατία». Και αφενός, δεν έχουν κατορθώσει να την αποκωδικοποιήσουν -να βρουν όχι απλώς την περιγραφή της, αλλά, τον ίδιο τον σκοπό της και τον χρόνο της- αλλά συγχρόνως αρχίζουν να διαπιστώνουν ότι δεν τους ενδιαφέρει αλλά και δεν τη θέλουν.

Ο Διαφωτισμός, σηματοδοτεί ακριβώς αυτό το στάδιο της μεθάρμοσης των εννοιών που αντλούνται από την πόλη. Θα πιάσουν τη «δημοκρατία» και θα την ορίσουν με βάση το σημερινό πολιτικό σύστημα που επεξεργάστηκαν τότε, δηλαδή του μη αντιπροσωπευτικού και μη δημοκρατικού πολιτικού συστήματος. Θα πιάσουν την «ελευθερία» και θα την ορίσουν όπως το είπαν προηγουμένως. Την «ισότητα» το ίδιο. Εάν ανοίξουμε ένα οποιοδήποτε εγχειρίδιο σήμερα για να δούμε πώς ορίζεται η δημοκρατία θα διαπιστώσουμε ότι αγνοείται ακόμη και σήμερα η έννοια κι ο σκοπός της δημοκρατίας. Θα διαπιστώσουμε ότι αγνοείται ακόμη και σήμερα και διδάσκεται με τον τρόπο που είπαμε η ελευθερία, δηλαδή ως δήθεν έχοντες καθολική ελευθερία στο ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό, την στιγμή που είμαστε μόνο ατομικά ελεύθεροι. Θα διαπιστώσουμε ότι την έννοια της ισότητας, την προσανατολίζουν μόνο στα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ατομική μας ελευθερία. Διότι ισότητα δεν είναι ένα αγαθό, είναι ένα μέτρο με βάση το οποίο καθορίζουμε τη ζωή μας. Ένα μέτρο για την στάθμιση της ελευθερίας μας. Η ελευθερία η ατομική με τι προσεγγίζεται; Με μέτρο το νόμο, αν είμαστε ίσοι ενώπιον του νόμου και στην κοινωνική της εκδοχή με μέτρο την ισότητα ενώπιον της ιδιοκτησίας. Το σοσιαλισμό. Όμως, αν υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί τον φιλελευθερισμό με τον σοσιαλισμό σ΄αυτά τα ζητήματα που ταυτίζονται, είναι το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται ο καθένας. Αν θέλουμε δηλαδή -ο φιλελευθερισμός- να δώσουμε έμφαση στη λεγόμενη αστική τάξη, στα ανώτερα και στα μεσαία κοινωνικά στρώματα, ή αν θέλουμε να δώσουμε έμφαση στα λιγότερο ευνοημένα κοινωνικά στρώματα. Τις δυνάμεις της εργασίας όπως λέγονται. Σ΄αυτό το πλαίσιο, η διαφορά τους δεν έγκειται σε, όπως είπαμε στο σύστημα ή στις πολιτικές. Αλλά στον τρόπο της μετάβασης από την εποχή της φεουδαρχίας στη νεότερη εποχή. Οι μεν που προηγήθηκαν προέβαλαν ακριβώς την έννοια του φιλελευθερισμού, γιατί είχαν προλάβει οι νέες δυνάμεις του εμπορίου και της μεταποίησης να δημιουργηθούν και να καθορίσουν τα πράγματα, εκεί δε που υπήρξε το αδιέξοδο στην εξέλιξη αυτή γιατί ήρθε με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, όπως παραδείγματος χάρη στη Ρωσία στις αρχές του 20ου αιώνα ή στην Κίνα στο μέσον και προς το τέλος του 20ου αιώνα, εκεί, υπήρξε η βίαιη ανατροπή. Και πώς θα υπήρχε η βίαιη ανατροπή; Εξαφανίζοντας κάθε στοιχείο ισχύος του παλαιού καθεστώτος. Δηλαδή, ιδιοκτησίας. Που δίνει τη δύναμη στους φεουδάρχες ή στους αστούς, ή σε οποιουσδήποτε άλλους. Μέσα λοιπόν σ΄αυτό το περιβάλλον, οικοδομήθηκε η ιδεολογία της δημοκρατίας και όχι η γνωσιολογία της δημοκρατίας.

Έτσι, διδαχθήκαμε ότι, δεν υπάρχει δεύτερη εκδοχή οργάνωσης κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής των κοινωνιών, παρά μόνον αυτή που διδάσκει η εποχή του Διαφωτισμού και η μετέπειτα περίοδος. Η εποχή του Διαφωτισμού και της μετέπειτα περιόδου λοιπόν, δηλώνει, αυτό το οποίο περιγράψαμε προηγουμένως. Δηλαδή, την αυστηρή διαφοροποίηση της ιδιοκτησίας των συστημάτων, και, την ατομική ελευθερία ενός εκάστου μέσα σ΄αυτό το περιβάλλον της κοινωνίας. Εν προκειμένω, αντιτείνεται το ατομικό με το συλλογικό. Αλλά το συλλογικό, δεν ανήκει στην κοινωνία. Όταν μιλάμε για συλλογικό σήμερα, δεν εννοούμε την κοινωνία όπως είπαμε, αλλά αυτούς που κατέχουν το αποφασιστικό δικαίωμα να αποφασίζουν για το τι είναι συλλογικό, τι είναι η βούληση της κοινωνίας, ποιο είναι το συμφέρον της και ποιο όχι.

Διδάσκεται σήμερα, ιδίως από τους θεολογούντες, που θέλουν να αντιτείνουν την ορθοδοξία στον καθολικισμό ή στον προτεσταντισμό, η άποψη ότι η Δύση αποτελεί ένα διαφορετικό μοντέλο που αντίκειται στον Ελληνισμό. Είναι λάθος! Η Δύση δεν αντιπροσωπεύει ένα διαφορετικό μοντέλο. Αντιπροσωπεύει όπως θα δούμε στο σύνολο της εξέλιξης ανθρώπου με όρους ελευθερίας, την αυστηρά πρώιμη εποχή. Όταν μιλάμε για αυστηρά πρώιμη εποχή -πρώιμη ανθρωποκεντρικά εποχή- δηλαδή των κοινωνιών εν ελευθερία.
Την αντίστοιχη εποχή στην πόλη την βρίσκουμε στην προ-Σολώνεια περίοδο. Τις ίδιες αξίες, τους ίδιους θεσμούς, την ίδια σχέση κοινωνίας και οικονομίας, την ίδια σχέση κοινωνίας και πολιτικής, τις ίδιες παραμέτρους που κινούν την εξέλιξη και τις ανθρώπινες σχέσεις.

Δεν έχουμε τον χρόνο να ασχοληθούμε διεξοδικά μ΄αυτό, θα το δούμε όμως στη συνέχεια όταν αναζητήσουμε διαφορετικές μορφές/τρόπους συγκρότησης του συλλογικού, τι σημασία έχει να ξεκαθαρίσουμε αυτό το τοπίο. Υπάρχει μόνο μία αλλά πολύ σημαντική διαφορά! Που προκαλεί και πάρα πολλές από αυτές τις συγχύσεις που, έχουμε επισημάνει. Ποια είναι αυτή; Το γεγονός της μετάβασης από την κοινωνία της μικρής κλίμακας που είναι η κοινωνία της πόλης, την κοινωνία της μεγάλης κλίμακας που είναι η κοινωνία του λεγόμενου κράτους-έθνους. Κοινωνίες των μεγάλων εδαφικών κρατών είχαμε και στο ιστορικό παρελθόν. Αλλά, ήταν δεσποτικές κοινωνίες. Γι΄αυτό και δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις αυτής της εξέλιξης αυτών των κοινωνιών εν ελευθερία. Οι κρατικές δεσποτείες όπως θα τις λέγαμε, δηλαδή, πρακτικά, η Αίγυπτος η φαραωνική, η Περσία, η Κίνα, η Ινδία, αυτό που αποκλήθηκε στους νεότερους χρόνους ασιατική Δεσποτεία, αποτελούν την κορωνίδα της εξέλιξης των δεσποτικών κοινωνιών. Αλλά, είναι δεσποτικοί πολιτισμοί. Δε συγκροτούν κοινωνίες εν ελευθερία. Ο ελληνικός κόσμος με τη μικρή κλίμακα της πόλης συγκρότησε για πρώτη φορά αυτό το πρωτόγνωρο για την Ιστορία της ανθρωπότητας γεγονός. Γι΄αυτό απαντά και στις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ του ελληνικού κόσμου και του ασιατικού κόσμου. Θα έχετε ακούσει για την περίφημη Μαύρη Αθηνά, για διάφορα άλλα, για τις καταβολές του ελληνικού κόσμου απ΄την Ανατολή και ούτω καθεξής. Δεν είναι αυτό το ζήτημα. Ένας ναός στην Ασία και ένας ναός στον κόσμο των πόλεων, είναι ένας ναός αφιερωμένος στο θεό ή στους θεούς. Δεν παύει όμως να έχει διαφορετική λειτουργία/θέση μέσα στον κοινωνικό ιστό. Ο ένας υπηρετεί την εξουσία του ιερατείου και της κρατικής δεσποτείας, ο άλλος είναι το κέντρο της συνάντησης των μελών της κοινωνίας όπου θα θεραπεύσουν την ανάγκη τους για τη λατρεία του θείου. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Ο ένας είναι ανοιχτός και συγκεντρώνει την κοινωνία εν είδη ατόμων που συγκροτούνται με όρους ελευθερίας, ο άλλος για να λειτουργήσει ως η νομιμοποιητική συνιστώσα για να επιβεβαιωθεί η εξουσία του ιερατείου και της πολιτικής εξουσίας.

Άρα λοιπόν, η σημερινή μας εποχή, έχει αυτό το χαρακτηριστικό γνώρισμα της μεγάλης κλίμακας. Άρα της ανάγκης για συνεχίσει αυτό το οποίο δημιούργησε η πόλη, να κινητοποιήσει πολύ μεγαλύτερες ανθρώπινες ιδιότητες τις οποίες δεν χρειαζόταν να κινητοποιήσει ο άνθρωπος της πόλης. Για παράδειγμα, σε κάποια φάση ο άνθρωπος της πόλης φαντάστηκε ότι θα μπορούσε να βρει τον τρόπο από αέρος να μετακινείται, Ίκαρος, Δαίδαλος, (.) αλλά δεν χρειάστηκε να κινητοποιήσει τέτοιες δυνατότητες. Το ίδιο κι όταν συνέβη για τους ίδιους λόγους να εφευρεθεί ο ατμός, δεν έγινε αντικείμενο της οικονομικής διαδικασίας. Αντιθέτως, οι ανάγκες και η δυναμική που που προκαλούσε τους νεότερους χρόνους αυτή η ανάπτυξη των κοινωνιών εν ελευθερία στη μεγάλη κλίμακα, προκάλεσε και την ανάγκη να κινητοποιηθεί ο ανθρώπινος νους για να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε να λειτουργήσει και μ΄αυτόν τον τρόπο και να εξελιχθεί ο κοινωνικός άνθρωπος. Το ηλεκτρικό που έχουμε σήμερα, σ΄αυτό απαντάει. Ή η τυπογραφία και τώρα το ηλεκτρονικό βιβλίο σ΄αυτό απαντάει. Η ίδια η τεχνολογία της επικοινωνίας τον ίδιο σκοπό έρχεται να εξυπηρετήσει. Όπως και οι μεγάλες οδικές, σιδηροδρομικές ή αεροπορικές αρτηρίες που αναπτύσσονται στον κόσμο. Αλλά, υπάρχει αυτή η διαφορά. Μεταξύ της κλίμακας και του σταδίου μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η ανθρώπινη κατάσταση. Του ανθρωποκεντρισμού. Έχουμε εγκατασταθεί στη μεγάλη κλίμακα, έχουμε ήδη δημιουργήσει ένα ευφυές περιβάλλον το οποίο καλούμαστε να λειτουργήσουμε για να μην ανήκουμε στην εποχή των σπηλαίων, αλλά παρ΄όλα αυτά, είμαστε σε ένα ανθρωποκεντρικό στάδιο το οποίο μόλις έχει ξεκινήσει. Κι αυτό το στάδιο κρίνει το καθεστώς που είμαστε μέσα. Έχουμε κατακτήσει πολύ μεγαλύτερη ευημερία ή η ατομική μας ελευθερία είναι κατά πάσα πιθανότητα πολύ ανώτερη από αυτήν που είχαν οι Έλληνες των πόλεων στην προ-Σολώνεια εποχή, αλλά παρ' όλα αυτά είναι η προ-Σολώνεια εποχή. Δεν είμαστε ανώτεροι δηλαδή καθ΄όλα, διότι το ανθρωποκεντρικό μας στάδιο δεν μπορεί να μας βάλει σε διαδικασία σύγκρισης άρα υπεροχής έναντι της δημοκρατίας. Η δημοκρατία δεν υπάρχει." (...)






Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2019

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ

Η δυναμική επιστροφή της κομματοκρατίας

13.10.2017

Ο Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου
κ. Γιώργος Κοντογιώργης στον τηλεοπτικό σταθμό ΔΙΟΝ (Κεντρική Μακεδονία)
στις 13.10.2017 και στον Φώτη Γιοβαννόπουλο.



Γιώργος Κοντογιώργης:

|...| Το κεντρικό πρόβλημα δεν είναι, η πρόθεση του τι θέλουν να ρυθμίσουν, αλλά η ομολογία τι δεν θέλουν να αγγίξουν. Σημαίνει δηλαδή ότι, το κράτος αυτό το θέλουν έτσι όπως είναι για να το έχουν λάφυρο και να το χρησιμοποιούν κατά βούληση. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα που έπρεπε να τεθεί σε σχέση με την υπόθεση αυτή της ρύθμισης αυτού του, οριακού αν θέλετε, και εν πάση περιπτώσει συμβολικά πολύ ενδιαφέροντος θέματος που, θα έπρεπε να τεθεί σε πολύ διαφορετικές βάσεις. Όχι γιατί δεν πρέπει κανείς να σέβεται τη διαφορετικότητα του άλλου, αλλά, το περιβάλλον μέσα στο οποίο το τοποθετεί κανείς. Αλλά, δεν θέλω να συζητήσω αυτό το ζήτημα, για να μην υποπέσω στην ίδια παγίδα, να, μεταθέτω το περιεχόμενο της πολιτικής ατζέντας, προκειμένου να παίξω το παιχνίδι αυτών οι οποίοι μέχρι τώρα αν έχετε προσέξει, προκειμένου να μεταφέρουν τη προβληματική αλλού και να αποπροσανατολίσουν τη κοινή γνώμη, αυτό που κάνουν είναι να ικανοποιούν αιτήματα επιμέρους ομάδων. Ποιες είναι οι ομάδες που αποτελούν την αιχμή του δόρατος για να διαμορφώσουν αύριο τη κοινή γνώμη, δηλαδή να διαμορφώνουν πλαίσιο απ΄αυτό που είναι το περιβάλλον των ομάδων που δημιουργούν "θόρυβο" αν θέλετε, προχθές ήταν οι ταξιτζίδες, σήμερα είναι οι ομοφιλικές ομάδες, αύριο θα είναι οι χρήστες κάνναβης και ούτω καθεξής. Με άλλα λόγια, επιλέγεται αυτή τη στιγμή όχι μόνο η αλλαγή και αποπροσανατολισμός σε σχέση με τις πολιτικές προτεραιότητες της χώρας, αλλά και, οι συμμαχίες με ομάδες οι οποίες θα αποτελέσουν τον προπομπό για να αναταχθεί εκλογικά το κόμμα. Ποιο είναι αυτό που λείπει αν θέλετε από όλο αυτό το πλέγμα; Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ως ολότητα. Δηλαδή το κοινό συμφέρον. Αυτό δεν υπάρχει πουθενά. Διότι, αυτό θα ξεπεραστεί μέσα από μια νέα εκλογική αναμέτρηση η οποία θα βγάλει με το 18% μια πλειοψηφία στη βουλή. Αυτό το τραγικό και προκλητικό καθ΄όλα καθεστώς, το οποίο άλλα αποδίδει το εκλογικό σώμα κι άλλα διαμορφώνει ο εκλογικός νόμος για τη βουλή.
...
Όλο αυτό έγινε, ακριβώς για να φύγουμε απ΄την πολιτική ατζέντα. Καταλαβαίνεται λοιπόν ότι, μας φέρνει αυτό το γεγονός και πολλά άλλα, σ΄αυτό που αποτελεί την θεμέλια βάση και αφετηρία αυτών που μας κυβερνούν. Πού ανδρώθηκαν αυτοί οι άνθρωποι; Εκεί που θήτευσαν για να μάθουν τι είναι "πολιτική", τι είναι η "κοινωνία" ως ολότητα, τι είναι ένα "γενικό" συμφέρον, πού είναι; Η κορυφαία εκδήλωση του πιο απεχθούς καθεστώτος το οποίο έχουμε ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες, δηλαδή, οι παρατάξεις των πανεπιστημίων. Εκεί θήτευσαν και εκπαιδεύτηκαν στο πώς θα εκβιάζουν, στο πώς θα καταδολιεύουν, στο πώς θα μεταβάλουν τον δημόσιο σε ιδιωτικό χώρο και πώς θα λειτουργούν φασιστικά. Όλων αυτών των ανθρώπων τώρα που μα κυβερνούν με κορυφαίο τον πρωθυπουργό, ξέρετε ποιο ήταν το διακύβευμα; Πώς θα μεταβάλουν το δημόσιο χώρο σε ιδιωτικό. Πώς θα τον καταλαμβάνουν και να μην έχουν δικαίωμα οι υπόλοιποι να λειτουργούν μέσα σ΄αυτόν. Πώς ΔΕΝ θα κινείται η ελευθερία της σκέψης και του λόγου, η κίνηση των ιδεών, εάν δεν είναι εναρμονισμένη με τις δικές τους εκδοχές.
...
Ένα πανεπιστήμιο που θα μπορούσε να είναι απ΄τα πρώτα στον κόσμο, όπως είναι το ελληνικό πανεπιστήμιο, έχει καταντήσει να είναι το μακρύ χέρι των κομμάτων. Ξέρετε ποια ήταν η αντίδραση αυτών των παρατάξεων και των κομμάτων όταν τέθηκε το ζήτημα επανειλημμένα κι από εμένα και από άλλους, ότι πρέπει οι εκπρόσωποι στα όργανα των πανεπιστημίων να είναι εκπρόσωποι των φοιτητών και όχι των παρατάξεων; Ότι αυτό αποτελεί φασισμό. Δηλαδή, οι φασίστες κατηγορούν όχι μόνο τη δημοκρατική αρχή, ότι είναι φασιστική. Αυτοί οι άνθρωποι κυβερνούν τώρα τη χώρα και γι΄αυτό πολιτεύονται έτσι.
...
Αυτό το καθεστώς της ανομίας, είναι ο μέγας τροφοδότης της βίας, είναι ο μέγας τροφοδότης του φόβου, άρα της ανελευθερίας. Να μη μιλάμε λοιπόν για "δημοκρατίες" και κουραφέξαλα, είναι οι ίδιοι οι οποίοι καταστέλλουν κάθε έννοια ελευθερίας στον πολίτη. Δημιουργούν τον φόβο. Φοβάται ο άνθρωπος σήμερα να μιλήσει. Φοβάται να πει την άποψή του. Γιατί αυτοί καλλιεργούν τον φόβο. Ξέρει ότι δίπλα του θα βρεθεί κάποιος ο οποίος θα τον καταδώσει, θα τον εκβιάσει και θα τον εκφοβίσει.
...
Ξέρετε γιατί υπάρχει πολυνομία στην Ελλάδα; Υπάρχει ένας λόγος και μόνο. Ότι, ο νόμος είναι εύκολο να ψηφιστεί. Η δημόσια διοίκηση και η δικαιοσύνη είναι δύσκολο να λειτουργήσει εκεί που πρέπει. Όταν λοιπόν βλέπετε να ψηφίζεται νόμος, σημαίνει ότι κάτι δεν θέλουν να γίνει στη πλευρά της εφαρμογής του νόμου.
...
Το ήθος του πολίτη, είναι το ήθος που του διδάσκει ή που του επιβάλλει η εξουσία/το σύστημα. Εάν το σύστημα του λέει ότι πρέπει και δικαιούται και μπορεί να αυτοδικήσει θα αυτοδικήσει. Εάν το σύστημα του πει ότι μόνον με το σταυρό στο χέρι -όπως λέμε- θα κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις, θα το κάνει έτσι. Αμφισβήτησε κανείς τις πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια; Δε ξέρουμε τι γίνεται πίσω, αλλά κανείς δε διανοήθηκε να πάει στο βουλευτή ή να εξαγοράσει κάποιον για να μπορέσει να περάσει στο πανεπιστήμιο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όπου η πολιτεία θέλησε να εφαρμόσει σύστημα που δεν επιτρέπει τη συναλλαγή, το σύστημα δούλεψε καλά. Και δεν διανοήθηκε καμιά κοινωνία να πάει να κάνει συναλλαγή. Όταν όμως του λέει, μόνο με τη συναλλαγή θα κινηθείς, τι θα κάνει;
...
Το λέω πολλές φορές για να γίνει συνειδητό, αναλογιστείτε ότι έχουμε αναθέσει τις τύχες μας σε έναν άνθρωπο που λέγεται "πρωθυπουργός", ο οποίος δεν έχει τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για να διοικήσει ακόμα κι έναν στάβλο. Αλλά, κάντε μια ανατριχιαστική αναδρομή... Ότι, σ΄αυτή τη χώρα που πέρασαν προσωπικότητες του διαμετρήματος του Περικλή μέχρι τον Καποδίστρια, βρίσκονται άνθρωποι που την κυβερνούν, αυτής της ποιότητας κι αυτής της νοοτροπίας. Τι μεγαλύτερη κατάντια θέλει κανείς να δει μπροστά του, να συζητήσει, για να συνειδητοποιήσει ακριβώς πού βρισκόμαστε; Αν θέλουμε να την ορίσουμε με επιστημονικούς όρους -και δούμε τα πεπραγμένα αυτής της κυβέρνησης- είναι η πιο παλαιοκομματική κυβέρνηση η οποία πέρασε απ΄την Ελλάδα και που θυμίζει μια ολική επαναφορά στο καθεστώς της φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, το μόνο το οποίο δεν ενδιαφέρει εν προκειμένω, είναι η εφαρμογή του νόμου, δηλαδή των κανόνων που διασφαλίζουν την ελευθερία. Θέλουν την κοινωνία να μέσα στον φόβο δηλαδή. Για να κυβερνούν διάφορες ομάδες των πραιτοριανών.
...
Ακραία συμπεριφορά είναι να παίρνει κανείς τα ιμάτιά του και να φεύγει, να εγκαταλείπει την χώρα του. Ακραία συμπεριφορά είναι να αυτοδικεί κάποιος στο φανάρι γιατί σέρνει μέσα του χίλια δυο προβλήματα, ή γιατί ξέρει ότι δεν θα αντιμετωπίσει πουθενά τον επόπτη του νόμου. Ακραίες συμπεριφορές είναι οι τραγικές καταστάσεις που ζούμε καθημερινά στις μεγαλουπόλεις, που βλέπουμε να κοιμούνται στα πεζοδρόμια και να δηλώνει ο τωρινός "πρωθυπουργός" της χώρας με ξεδιάντροπο τρόπο ότι ό,που και να πάει συναντάει χαμόγελα... Προφανώς, όσοι πάνε και τον πλησιάζουν είναι αυτοί που τους επιτρέπουν να πλησιάσουν εκεί, και που βεβαίως, αφού πάνε να τον προσκυνήσουν χαμογελούν. Και αυτός είναι ο ορισμός της κατάστασης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Πιο προκλητική δήλωση από αυτή, που θα έπρεπε ο ίδιος να αυτοκτονήσει για να αφήσει κάτι στην ιστορία, δεν υπάρχει! Ότι συναντάει ευτυχισμένους ανθρώπους με πλατύ χαμόγελο, και το λέει δημόσια όταν τον ρωτάει ο δημοσιογράφος "πώς βλέπει τα πράγματα να εξελίσσονται στην ελληνική κοινωνία και την δυστυχία που υπάρχει. |...|



Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.
Γ. Κοντογιώργης - Η Συριζαία Αριστερά και η δυναμική επιστροφή της κομματοκρατίας
Ο Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης στον τηλεοπτικό σταθμό ΔΙΟΝ (Κεντρική Μακεδονία) στις 13.10.2017 και στον Φώτη Γιοβαννόπουλο.
Ακούστε όλη την εκπομπή εδώ: https://youtu.be/FSZkm6d7JI4