Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ «Ελλάδα: το πολιτικό πρόβλημα ως απομειωτής ασφαλείας της χώρας - 25.5.2017




✓ Ένα ζήτημα το οποίο περνά απαρατήρητο από την Πολιτική Επιστήμη στο ευρύτερο πλαίσιο, δηλαδή την Επιστήμη της Πολιτικής θα έλεγα, η οποία ασχολείται είτε με τη λειτουργία του συστήματος είτε με τις πολιτικές που διαμορφώνει ένα πολιτικό σύστημα/μια χώρα και που μέσα σ΄αυτό το περιβάλλον ενυπάρχει και η διαχείριση της διακρατικής πολιτικής. Το ζήτημα λοιπόν του «πολιτικού συστήματος» ως συστήματος που παράγει ή δεν παράγει ασφάλεια.

✓ Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι σχέσεις μεταξύ των κρατών είναι σχέσεις δύναμης. Δεν μπορεί επομένως, ο τρόπος του πολιτεύεσθε, ο τρόπος της διαχείρισης μιας πολιτικής πραγματικότητας στο εσωτερικό μιας χώρας να έχει τις ίδιες προδιαγραφές, τους ίδιους σκοπούς και τα ίδια μέσα που έχει, η διαχείριση της διακρατικής πολιτικής. Οι μεν είναι σχέσεις εξουσίας ή ελευθερίας, οι δε, είναι σχέσεις δύναμης. Άρα λοιπόν δεν μπορεί να αγνοεί κανείς τον παράγοντα δύναμη ο οποίος έχει να κάνει τόσο με το οπλικό μέρος -οι συσχετισμοί οπλικής ισχύος- όσο και με τις δυνατότητες ή την θέληση που έχει μια χώρα να διαχειριστεί επ ωφελεία της κοινωνίας και του συνόλου τα συμφέροντά της.

✓ Το 1204, έγινε η πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης. Δεν ξέρετε όμως, είμαι βέβαιος ότι κανείς δεν το γνωρίζει, ότι, η άλωση αυτή έγινε και είχε μόνο ένα θύμα, έναν ιππότη ο οποίος καθώς έμπαινε στα τείχη μέσα στην Κωνσταντινούπολη, έπεσε το άλογό του μέσα σ΄έναν λάκκο και σκοτώθηκε. Δεν έπεσε τουφεκιά, όπως θα λέγαμε σήμερα ή σπαθιά, όπως θα λέγανε τότε. Η Πόλη παραδόθηκε, και παραδόθηκε γιατί ήταν εκείνη τη στιγμή υπόλογος μιας σημαντικής πλεκτάνης η οποία είχε να κάνει με τον διαγκωνισμό για την κατοχή της βασιλείας, της εξουσίας, στο Βυζάντιο. Δεν ξέρετε ότι, ο βασιλιάς στο Βυζάντιο εκλεγόταν και ελεγχόταν και η ίδια η κοινωνία της πόλης της Κωνσταντινούπολης μπορούσε να τον εκπαραθυρώσει απ΄τη μια μέρα στην άλλη. Ένας βασιλιάς λοιπόν που εκλέχθηκε, ο Ισαάκιος, κάποια στιγμή ένας άλλος τον εκπαραθύρωσε, τον έβαλε φυλακή και κυβερνούσε αυτός. Ο γιος δραπέτευσε λοιπόν, πήγε στην Ιταλία, προσπάθησε να πείσει τον Πάπα να τον βοηθήσει να ανακαταλάβει την εξουσία με παροχές που θα του έδινε εις βάρος της χώρας του, δεν το κατάφερε και όδευσε προς βορρά. Ετοιμαζόταν η 4η σταυροφορία. Η 4η σταυροφορία, ήταν σε λιμνάζοντα ύδατα διότι δεν υπήρχαν λεφτά για να χρηματοδοτηθεί. Δεύτερον είχε ως σκοπό να πάει στην Αίγυπτο. Τους έπεισε ότι θα τους έδινε μεγάλο πλούτο και ενισχύσεις αλλά, συγχρόνως και πολλά άλλα, αρκεί να άλλαζαν κατεύθυνση και να πήγαιναν να τον βοηθήσουν στην Κωνσταντινούπολη. Πράγμα που έγινε. Δε θα πω περισσότερα, είναι χαρακτηριστικό ότι, τρεις βασιλείς που εκλέχτηκαν απ΄το λαό, απ΄την κοινωνία για να κάνουν το καθήκον τους, ο πρώτος δραπέτευσε και πήρε και τον θησαυρό του κράτους μαζί, και οι άλλοι δύο έπραξαν ανάλογα, οπότε ο τελευταίος όταν μπήκαν πια μέσα χωρίς να πέσει όπως είπαμε τουφεκιά, ο τελευταίος που εκλέχθηκε δραπέτευσε, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, και πήγε στη Νίκαια της Βιθυνίας και έφτιαξε το κράτος της Νίκαιας. ...
Την εποχή αυτή το Βυζαντινό κράτος ήταν κραταιό. Δεν υπήρχε κανείς ανταγωνιστής γιατί και στη Δύση δεν υπήρχε κρατική οντότητα η οποία θα μπορούσε να το ανταγωνιστεί. Τι μας διδάσκει αυτό: Ότι, τελικά, υπήρχε μια αναντιστοιχία του πολιτικού συστήματος με την κοινωνική συλλογικότητα. Δηλαδή έφτανε στο σημείο να εκλέγει βασιλιά, αλλά δεν κατάφερνε πάντοτε να τον υποχρεώσει να εναρμονιστεί με την συλλογικότητα. Θα μου πείτε, έχει σχέση αυτό με την εποχή μας; Είναι το κατ΄εξοχήν παράδειγμα που δείχνει πώς μια κοινωνία από το 1832 παράγει, έχει ένα πολιτικό σύστημα, επομένως ένα πολιτικό προσωπικό, το οποίο παράγει ανασφάλεια για την χώρα και όχι ασφάλεια. Με ελάχιστες εξαιρέσεις.

✓ Θα προσθέσω κάτι ακόμα, που έχει πολύ ενδιαφέρον. Ο πόλεμος του 1897, κι εδώ η μαρτυρία προέρχεται από έναν που είναι αδιαμφισβήτητος και χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες, που είναι και ο δημιουργός των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Δικέλλας. Έγραψε ένα κείμενο περί τις 100 σελίδες, το οποίο ήθελε να δημοσιευθεί μετά το θάνατό του και δημοσιεύθηκε 50 χρόνια μετά αφότου πέθανε. Περιγράφει λοιπόν τις συνθήκες. Προσέξτε, ογδόντα και χρόνια, μετά την Επανάσταση του ΄21 έτσι;... Τι 1897 λοιπόν, μας λέει ο Δικέλλας, ότι δεν υπήρχε στρατόπεδο συγκέντρωσης, τα όπλα ήταν περίπου τα όπλα της επανάστασης, οι αξιωματικοί του ιππικού δε γνώριζαν να ιππεύσουν, όχι να διεξαγάγουν πόλεμο. Αλλά όλες μαζί οι πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και του βασιλιά, είχαν συμφωνήσει ότι έπρεπε να κηρύσσουν πόλεμο εναντίον μιας αυτοκρατορίας. Όντας παντελώς ανέτοιμοι. Και, το πιο ενδιαφέρον; Επειδή, είχε προσημειωθεί η αντίληψη για το αποτέλεσμα του εγχειρήματος, είχε τεθεί επικεφαλής ο νεαρός διάδοχος που δεν ήταν 18-19 χρονών, και βέβαια απόλεμος, ως αρχιστράτηγος. Γιατί όλα αυτά μας λέει ο Δικέλλας; Διότι λέει, είχαν τη βεβαιότητα, ότι οι δυνάμεις αφού είχαν δηλώσει ότι δεν δέχονται αυτόν τον πόλεμο θα τον σταματούσαν εν τη γενέσει του και θα είχαν καταλογίσει στις μεγάλες δυνάμεις το γεγονός ότι, αυτοί που ήθελαν να ηγηθούν για να απελευθερώσουν τον Ελληνισμό, δεν αφέθηκαν κι επομένως θα καρπονώντουσαν στο εσωτερικό της χώρας πάλι, την ηρωική διάσταση του πράγματος. Δηλαδή την αφοσίωσή τους στο εθνικό ζήτημα.


✓ Είμαστε αντιμέτωποι σήμερα, με δύο μεγάλες ιδεολογικο/πολιτικές παραστάσεις. Η μια που συγκεντρώνει την Νεο-Δεξιά και την Νεο-Αριστερά, που διακινούν τον σκοπό των αγορών στα τρία επίπεδα, κινητικότητα χωρίς σύνορα κεφαλαίου, υπηρεσιών και αγαθών, και, εργασίας και μια άλλη Δεξιά η οποία έχει λάβει το χρωματισμό της ακροΔεξιάς, που δεν έχει να κάνει με τη ναζιστική τη φασιστική Δεξιά, αλλά αυτή που επικαλείται τον κλασικό φιλελευθερισμό που ίσχυε μέχρι τη δεκαετία του ΄80. Έχει να διαλέξει κανείς. Αλλά, έχει σημασία να συγκρατήσουμε αυτό που διδάσκει η Ιστορία, ότι, οι εξελίξεις δεν οδήγησαν στο σταμάτημα της παγκοσμιοποίησης. Της υπέρβασης δηλαδή, όχι της κατάργησης, της υπέρβασης της κλασικής αντίληψης του πολιτικά κυρίαρχου κράτους, αλλά έθεσαν το ερώτημα του ποιος ελέγχει αυτές τις καταστάσεις. Για να μην γίνονται οι κυβερνήσεις υποχείρια των αγορών. Και στο ερώτημα αυτό, η απάντηση είναι μία. Όχι με παγκόσμια διακυβέρνηση λέγεται και που οδηγεί ακριβώς στην θέσμιση της ηγεμονίας των αγορών, αλλά με τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος. Μέσα στις χώρες. ...


✓ Άρα λοιπόν, ο νόμος της φύσης των κοινωνιών λέει: Όσο διαφεύγει η πολιτική από τον έλεγχο και τους εσωτερικούς συσχετισμούς που παράγονται στους δρόμους, τόσο οι κοινωνίες επιδιώκουν να μπουν στο σύστημα για να το ελέγξουν. Έτσι προχωράμε από την απολυταρχική μοναρχία στην εκλόγιμη μοναρχία που ζούμε σήμερα, ιδιωτική η κοινωνία και πάμε στην αντιπροσώπευση και προοπτικά στη δημοκρατία. Εάν δεν συνειδητοποιήσουμε αυτό το γεγονός, θα ακούμε διαρκώς να μας λένε διάφοροι, ότι, επειδή ανέβηκαν αυτοί στην εξουσία ανέβηκε και ο λαός στην εξουσία, αλλά δεν μας εξηγούν πώς κατέβηκε κάποια στιγμή. Δεν μας εξηγούν για τις πολιτικές που ακολουθούνται. Και αν προσέξουμε τη ρητορική του λαϊκισμού, έχει δύο σημαντικά στοιχεία. Το εθνικό και το κοινωνικό. Δηλαδή, αντί να μιλάμε για καταδολίευση της κοινωνίας -για να την εξαπατήσουμε να κυβερνήσουμε- κατηγορούμε οποιονδήποτε αναφέρεται στο συλλογικό συμφέρον και οποιονδήποτε αναφέρεται στην εθνική συλλογικότητα. Δηλαδή αυτό που διαμορφώνει τους όρους της συνοχής και της αντίστασης σε ότι συμβαίνει στην παγκοσμιότητα.


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
Απομαγνητοφώνηση αποσπασμάτων, Ελένη Ξένου.
Εισήγηση του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Ελλάδα: το πολιτικό πρόβλημα ως απομειωτής ασφαλείας της χώρας», η οποία έγινε στις 25.5.2017 στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Δημοσίου Δικαίου (EPLO) στην Αθήνα, στο πλαίσιο Διεθνούς Συνεδρίου με θέμα “Σύγχρονες γεωπολιτικές αναγνώσεις στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Δημοσιεύτηκε στις 26 Μαΐ 2017.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου