Το ελληνικό κράτος είναι θερμοκήπιο της διαφθοράς
Ο Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης στις 7.7.2020 στον ραδιοφωνικό σταθμό Alpha Radio 88,6 της Καβάλας.
Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.
Γιώργος Κοντογιώργης:
Η πραγματικότητα είναι ότι το κράτος λειτουργεί ως θερμοκήπιο διαφθοράς. Και για να το πούμε πιο ήπια, είναι αυτό το οποίο και όταν δεν λειτουργεί με όρους διαπλοκής και διαφθοράς, το μεταχειρίζονται εκείνοι που το κατέχουν ως ιδιωτικό τους χώρο. Δεν είναι απαραίτητο κάποιος να εξαγοράζει πολιτικές του κράτους χρηματιζόμενος. Η διαφθορά και η διαπλοκή, είναι ένα γενικότερο ζήτημα που έχει να κάνει με πάρα πολλά πράγματα. Όπως είναι βεβαίως το οικονομικό, όπως είναι η εύνοια και ο διορισμός κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων, όπως η εξαγορά θέσεων και φήμης μέσω πολιτικών που θα έπρεπε να είναι δημοσίου συμφέροντος και πολλά άλλα. Είναι λοιπόν ένα θερμοκήπιο διαπλοκής, διαφθοράς και ιδιοποίησης του δημοσίου χώρου.
Διερωτηθήκατε γιατί συμβαίνει αυτό; Πρώτα-πρώτα πρέπει να πω ότι, ένα κορυφαίο επίπεδο -δηλαδή της πολιτικής τάξης και των υψηλών αξιωματούχων- είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο που αφορά και τις δυτικές χώρες και τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Δεν είναι δηλαδή ένα ιδιαίτερο ελληνικό φαινόμενο. Η ιδιαιτερότητα η ελληνική, αυτή η εξαιρετική πραγματικότητα που μεταβάλει το ίδιο πολιτικό σύστημα, το ίδιο κράτος που υπάρχει στη Δύση, σε ένα εκφυλισμένο θεσμικό περιβάλλον (το κράτος είναι απολύτως εκφυλισμένο στην Ελλάδα, γι’ αυτό ακόμα κι αν θέλει κανείς να αξιοποιήσει το χωράφι του, το σπίτι του ή να κάνει μία επένδυση πρέπει να φτάσει στον υπουργό ή στον πρωθυπουργό), όλο αυτό το πλέγμα λοιπόν εξηγείται μόνον με έναν τρόπο: Από το γεγονός ότι το κράτος αυτό έχει δομηθεί ως ξένο σώμα προς την ελληνική κοινωνία.
Συχνά λέμε ότι, φταίει ο Έλληνας που κάνει τη διαφθορά, που κάνει τη διαπλοκή, φταίει ο Έλληνας που ψηφίζει τον Α ή τον Β. Αυτό είναι μεγάλο λάθος και η μεγαλύτερη απάτη που έχει οικοδομηθεί και διακινηθεί όχι μόνο από τους πολιτικούς αλλά και από την πνευματική τάξη της χώρας επειδή θέλει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Η συμπεριφορά ενός εκάστου πολίτη, κρίνεται και αξιολογείται αλλά κυρίως υπαγορεύεται από τη φύση του πολιτικού συστήματος. Αν το πολιτικό σύστημα του πει ότι πρέπει να είναι διεφθαρμένος, να κάνει διαπλοκή, να πάει στον πολιτικό, να κάνει άλλου τύπου σχέσεις και δικτυώσεις για να κάνει τη δουλειά του, αυτό ακριβώς θα κάνει. Και δεν είναι το θέμα να απενοχοποιήσουμε τον πολίτη ή όχι. Ο πολίτης, εάν ξέρει ότι για να κάνει τη δουλειά του πρέπει να κάνει όλα αυτά τα πράγματα, αυτά θα κάνει. Αλλιώς, εάν είναι τόσο έντιμος ώστε απλώς να ιδιωτεύει και να κάθεται στο σπίτι του και να μην ασχολείται με τίποτε, βεβαίως εκεί δεν θα είναι μέσα στο πρόβλημα. Αλλά, εάν συνεκτιμήσουμε το γεγονός ότι ο πολίτης θα συμπεριφερθεί σύμφωνα με τον χορό που θα του στρώσει το κράτος, τότε το ζήτημα δεν είναι ποιος είναι ο ένοχος αλλά ποιος στήνει τον χορό.
Θα με ρωτήσετε, γιατί είναι το κράτος "ξένο σώμα" προς την ελληνική κοινωνία και γιατί συμπεριφέρεται έτσι. Μα, κάθε ανεξέλεγκτος άνθρωπος αυτό θα κάνει. Αναλογιστείτε ένα παράδειγμα: εάν βρείτε (εσείς ή οποιοσδήποτε) πολλά χρήματα, τα οποία επειδή δε θέλετε να τα αξιοποιήσετε ο ίδιος (γιατί δεν ξέρετε ή δεν θέλετε) και τα αναθέσετε σε έναν άλλον, αλλά υπογράψετε και ότι δεν θα ασχοληθείτε ποτέ με τον τρόπο που θα τα διαχειρίζεται, αυτός ο άλλος, τον πρώτο χρόνο θα σας είναι ευγνώμον, τον δεύτερο χρόνο ίσως θα σας είναι ακόμα ευγνώμον και θα θέλει να σας ανεβάσει τα κέρδη. Από τον τρίτο χρόνο και μετά, θα αρχίσει να μεμψιμοιρεί και να λέει πως ενώ δουλεύει για λίγα λεφτά σας κάνει εσάς εκατομμύρια και θα αρχίσει να βάζει και στην τσέπη του. Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει κι εδώ. Όταν το πολιτικό προσωπικό είναι υπεράνω του νόμου, δεν υπόκειται στη νομοθεσία. Το αντιλαμβάνεστε; Όταν μιλάνε για ισότητα του νόμου μιλάνε για την ισότητα μεταξύ των υπηκόων, των πολιτών (των μελών της κοινωνίας). Αυτοί δεν είναι ίσοι. Γι’ αυτό και δεν υπόκεινται στη δικαιοσύνη, γι’ αυτό και δεν ελέγχουν οι ίδιοι τα εγκλήματά τους. Για τον λόγο αυτό βλέπετε ότι βρισκόμαστε σε μία πραγματικότητα, η οποία μετακυλίεται από την κορυφή του πολιτικού προσωπικού -που έχουν τις αρμοδιότητες των παλαιών απολυταρχικών μοναρχών- και στον κάθε υπάλληλο. Έχετε αναλογιστεί ότι, οποιαδήποτε κακή συμπεριφορά ή οποιαδήποτε μη υπηρεσία του υπαλλήλου προς τον πολίτη θεωρείται πταίσμα, ενώ οποιαδήποτε κακή συμπεριφορά προς τον πολιτικό θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως; Εάν τον καταγγείλετε για οτιδήποτε και κυρίως για κακές υπηρεσίες, να είστε βέβαιοι ότι θα φτάσει να πάρει σύνταξη μετά από είκοσι χρόνια και η υπόθεσή του δεν θα έχει κριθεί. Ποιοι κρίνουν τον υπάλληλο σύμφωνα με τους θεσμούς που έχουν εγκαθιδρύσει οι ίδιοι και το πολιτικό προσωπικό; Οι συνδικαλιστές και κάποιοι όμοιοί τους. Άρα, "όμοιος ομοίω αεί πελάζει". Ένα τέτοιο κράτος λοιπόν που ο πολίτης είναι ένας ιδιώτης και κρέμεται από την “καλή” τους θέληση εάν θα εξυπηρετηθεί και δεν υπάρχει η έννοια της κύρωσης και του ελέγχου, η έννοια του σκοπού για τον οποίον βρίσκονται εκεί, τότε εκεί είναι το πρόβλημα.
Το πολιτικό μας σύστημα λοιπόν, κάποτε, ο πολίτης πρέπει να αντιληφθεί, ότι δεν είναι αυτό που του λένε "δημοκρατία" ή "αντιπροσώπευση", αλλά είναι μία αισχίστου είδους εκλόγιμη μοναρχία που όλες οι αρμοδιότητες που έχει (η φύση δηλαδή του πολιτικού συστήματος και η σχέση του με την κοινωνία) είναι αυτή που είχε ο Λουδοβίκος και ο κάθε Λουδοβίκος απολυταρχικός μονάρχης με την κοινωνία.
Ο πολίτης ως ψηφοφόρος δεν είναι εντολέας. Η έννοια της ψήφου είναι να ορίσει ο πολίτης ποιος θα είναι ο μονάρχης για την επόμενη τετραετία. Για να κριθεί εάν είναι εντολέας, πρέπει από την επομένη που θα γίνει η κυβέρνηση, να έχει τις αρμοδιότητες του εντολέα. Δηλαδή μία σχέση εντολέα-εντολοδόχου. Η οποία σχέση δεν υφίσταται. Έχετε διανοηθεί να επικοινωνήσετε ή να ελέγξετε, ή να προσαγάγετε στη δικαιοσύνη τον βουλευτή ο οποίος δεν έκανε το καθήκον του σύμφωνα με όσα υποσχόταν;
Ο πρόεδρος της σημερινής βουλής, (όχι ότι είναι ο χειρότερος, γιατί μπροστά στον πρόεδρο της βουλής της προηγούμενης περιόδου (τον κύριο Βούτση) αυτός είναι "παράδεισος/όαση" (αλλά η λογική τους είναι η ίδια) είναι δηλαδή ένας άνθρωπος όπως και ο προηγούμενος αλλά στην εκφυλισμένη του εκδοχή, ο οποίος λέει ότι είναι ύβρης ο πολίτης να αξιώνει να ελέγξει τον πολικό. Είναι λέει, πολύ μεγάλος άθλος και έχει ευθύνη ο πολίτης για το ποιον εκλέγει. Μα το θέμα είναι ότι, εάν έχει βρεθεί σε πλήρη αντιφωνεία προς τον προηγούμενο τον μουντζώνει με την ψήφο του και βγάζει έναν καινούριο έχοντας επίγνωση ότι και ο καινούριος το ίδιο θα κάνει. Διότι δεν τον ελέγχει κανείς και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Η ψήφος των επομένων εκλογών δεν είναι τιμωρία της θητείας αυτού που υπήρξε πριν και που ενδεχομένως ήταν κακή. Είναι επιλογή μεταξύ των μονομάχων -που άλλοι μηχανισμοί τους έβαλαν σε εκείνη τη θέση- για τον επόμενο μονάρχη. Το πιο ενδιαφέρον σημείο, δεν είναι αυτό που είναι δεδομένο ως σύστημα, είναι επομένως έτοιμο να διαφθαρεί και καλεί τους ομοίους του επάνω. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι συμφωνούν όλοι. Και συμφωνούν τόσο πολύ, που συσπειρώνονται. Εάν ένας πολίτης κατηγορήσει και ζητήσει να τιμωρηθεί κάποιος της προηγούμενης κυβέρνησης, θα τον υπερασπιστούν οι τωρινοί. Όπως και τους τωρινούς οι επόμενοι. Είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα -διότι αυτό που λέμε Δεξιά το ξέρουμε (αυτό είναι το σύστημά της, του φιλελευθερισμού και αυτό υπηρετεί) αλλά, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Αριστεράς, η οποία θεωρεί ότι διαφέρει. Σε τι διαφέρει; Αν πάρουμε και τα όσα συζητούνται αυτές τις ημέρες, κατά τι διαφέρει; Τι έκαναν με τα ΜΜΕ; Αυτό που έκαναν ήταν να δημιουργήσουν φίλιες δυνάμεις. Δεν ήταν να εισαγάγουν τη δημοκρατική αρχή στα μέσα ενημέρωσης ώστε να μην χρησιμοποιούν τον πολίτη ως πελάτη και βεβαίως να καταχρώνται της αρμοδιότητας και να δημιουργούν αυτοί τις διαπλοκές και τις διαφθορές. Η αγωνία τους ήταν πώς θα δημιουργήσουν μέσα από διαπλοκές και διαφθορές φίλιες δυνάμεις που να τους υποστηρίζουν. Ανεξαρτήτως του τι και με ποια μέσα θα το έκαναν. Με άλλα λόγια, εξίσου αντιδραστική -και μάλιστα σε πολύ πιο απροκάλυπτο βαθμό- είναι η Αριστερά από όσο η Δεξιά. Είναι όλοι μαζί. Και είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι έφτασαν αυτοί οι άνθρωποι που, είναι αν θέλετε οι πιο βρόμικοι -με την κυριολεκτική έννοια του όρου εκδοχή- που είναι οι παρατάξεις των πανεπιστημίων, έφτασαν να μας κυβερνάνε. Όπως ήταν και εκεί καταληψίες, κατέλαβαν και το κράτος και το χρησιμοποίησαν με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή, αντί να είναι εκείνοι που θα κατέστειλαν την ιδιοποίηση, τη διαφθορά, τους εκβιασμούς, μεταβλήθηκαν οι ίδιοι σε εκβιαστές του όποιου πολίτη τολμούσε να τους αντιτείνει. Είναι οι άνθρωποι που ζουν στην πολιτική δεκαετίες και όμως, αγνοούν τι είναι η πολιτική. Δεν έχουν αίσθηση του δημοσίου χώρου. Απλώς να σιτίζονται από το κράτος ξέρουν. Εάν το σκάνδαλο το διαπράττει η δική τους κομματική παράταξη (τα μέλη της), τότε δεν υπάρχει σκάνδαλο. Εάν το διαπράττει ο αντίπαλος τότε υπάρχει σκάνδαλο και θα το διακινήσουν στην κοινωνία όχι για να τιμωρηθεί ο υπόλογος αλλά, μέχρι να φτάσει στο σημείο να δρέψουν τους καρπούς από την συντριβή του αντιπάλου. Έχετε δει εσείς ποτέ κάποιον να διαφωνεί με την έννοια της παραπομπής στην δικαιοσύνη της βουλής; Στις εξεταστικές και στις άλλες επιτροπές; Τι δουλειά έχουν αυτοί οι οποίοι είναι υπόλογοι να είναι συγχρόνως και δικαστές; Και, εν πάση περιπτώσει, έχετε δει κανέναν να δικάζεται και να καταδικάζεται; ...
Η ανάπτυξη της διαφθοράς είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο που εμφανίζεται με εξάρσεις όταν μία πραγματικότητα εκφυλίζεται και περνάει η πρώτη περίοδος της διακυβέρνησης. Είναι σαφές αυτό. Άλλοι, μόλις μπουν μέσα, θα λειτουργήσουν ως λυμεώνες απέναντι στο κράτος, άλλοι θα κρατήσουν τα προσχήματα για ένα διάστημα. Όμως, η διαπλοκή και η διαφθορά είναι δεδομένη. Το βλέπουμε άλλωστε και με τον τρόπο που διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα. Χωρίς να το υποκρύπτουν. Το δηλώνουν με σαφήνεια. Δείτε τώρα, μπήκαμε στην πανδημία και διασπάστηκαν διάφορα εκατομμύρια στα ΜΜΕ. Για ποιον λόγο; Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να εξαγοραστούν για ένα αυτονόητο καθήκον που είχαν τα ΜΜΕ να μεταδώσουν τα μηνύματα που χρειαζόταν. Και δεν είναι μόνο αυτό. Αυτά είναι μικροπράγματα… Έχει ενδιαφέρον να προσέξετε ότι, η οποιαδήποτε νέα κυβέρνηση, περιγράφει ως διεφθαρμένη την προηγούμενη κυβέρνηση. Εάν θα έρθει τώρα η επόμενη, θα περιγράψει αυτήν την κυβέρνηση για διεφθαρμένη. Δεν είναι ψέματα αυτά που της καταλογίζει, είναι όμως αυτά τα οποία κάνει και η ίδια (σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό). Με διαφορετικό τρόπο η μία ίσως και με διαφορετικό η άλλη. Αλλά, η πραγματικότητα είναι η ίδια διότι κανείς όταν δεν ελέγχεται και μάλιστα δεν ελέγχεται όχι εκ του νόμου αλλά εκ του συντάγματος -το σύνταγμα επιτάσσει τον μη έλεγχο του πολιτικού από τον πολίτη- όταν λοιπόν δεν ελέγχεται και όλα γίνονται εν κρυπτώ, πίσω από τις κλεισμένες πόρτες, όλα μπορεί να τα δει κανείς.
Αυτό είναι το πραγματικό μέρος στην απορία του τι προκαλεί τη διαφθορά. Τη διαφθορά την προκαλεί ένα πολιτικό σύστημα το οποίο είναι εκφυλισμένο και το οποίο όμως στη φύση του, όπως λειτουργεί και στις άλλες δυτικές χώρες, θεωρεί το “λαδώσημο” (τη διαφθορά) ως φύσει υπαρκτή πραγματικότητα, αναγκαία για να λειτουργήσει. Απλώς, στις άλλες χώρες λειτουργεί λιγάκι ακόμη και η δημόσια διοίκηση (για λόγους που δεν μπορούμε να τους εξηγήσουμε επί του παρόντος). Δηλαδή, στα απλά που δεν υπεισέρχεται η ανάγκη των μεγάλων συμφερόντων, έχουμε μία μικρή διαφοροποίηση. Δηλαδή το κράτος είναι πιο αποτελεσματικό (παραδείγματος χάρη για να πάρετε την σύνταξή σας θα την πάρετε σε έναν μήνα ενώ εδώ θέλετε μερικά χρόνια). Αυτή είναι η διαφοροποίηση μόνο. Δεν είναι δηλαδή μία διάχυτη κατάσταση που φτάνει μέχρι τον τελευταίο κλητήρα αλλά τηρεί και ορισμένα προσχήματα που ανάγονται σε μια άλλη ιστορική πορεία που είχε εκεί το κράτος αυτό γιατί το κράτος αυτό ήταν αντίστοιχο προς την κοινωνία, συναντιόταν κάπου σε επίπεδο ιδεολογίας, ενώ εδώ δε συναντιόνται πουθενά οι πολιτικοί με την κοινωνία. Ούτε σε επίπεδο θεσμών ούτε σε επίπεδο ιδεολογίας.
Στην πραγματικότητα, το κράτος αυτό, ακόμα και εκεί που δε λειτουργεί με όρους διαπλοκής και διαφθοράς δεν έχει την αίσθηση του δημοσίου καθήκοντος. Και δεν την έχει διότι ο υπάλληλος ο αρμόδιος δεν ελέγχεται από κανέναν. Δεν θα του πει κανένας αυτού ο οποίος αμέλησε -που μπορεί να είναι ο δήμαρχος ή ο περιφερειάρχης- δε θα έρθει κανείς να τον ελέγξει στον έναν ή στα δύο χρόνια γιατί δεν έφτιαξε τη γέφυρα ή γιατί δεν προχώρησε και να υπάρξει η κύρωση. Ποιος μας λέει ότι μία μελέτη χρειάζεται χρόνια; Να έρθει λοιπόν να απολογηθεί και να έχει την κύρωση. Υπάρχει η αντίληψη που διακινείται από τους ίδιους τους πρωθυπουργούς μας, ότι το σύνταγμα δεν τους επιτρέπει να ενεργήσουν επί του υπαλλήλου, γιατί λέει, διασφαλίζει τη μονιμότητα. Αυτό είναι μεγάλο ψέμα και υποκρισία. Το σύνταγμα διασφαλίζει τη μονιμότητα εκείνων που κάνουν το καθήκον τους. Όποιος δεν κάνει το καθήκον του, ακόμα και αυτό το άθλιο σύνταγμα της μοναρχίας που έχουμε, τι λέει; Πως φεύγει έξω. Τιμωρείται! Πού είναι ο έλεγχος και η κύρωση λοιπόν αυτών των ανθρώπων; Πού είναι η διαφάνεια στη διαχείριση; Δεν υπάρχει πουθενά. Και αυτό είναι κατά παράβαση του συντάγματός του. Δεν είναι κατά παράβαση το αντίθετο. Ο υπάλληλος υπάρχει εάν κάνει τη δουλειά του. Εάν δεν την κάνει πάει σπίτι του ή πάει φυλακή ή πληρώνει αυτός ο ίδιος τον λογαριασμό. Αυτή είναι η πραγματικότητα που δεν θέλουν να δουν γιατί ψηφοθηρούν και λειτουργούν με όρους ιδιοτέλειας και προσωπικού συμφέροντος.
Ο πολίτης σύμφωνα με το σύνταγμα αυτού του πολιτικού συστήματος και στη νομοθεσία, είναι ιδιώτης. Του λέει το σύνταγμα ότι, εσύ, θα ασχοληθείς με τα ιδιωτικά σου πράγμα. Και αν χρειαστεί να έρθει σε επαφή ο πολίτης με την πολιτική, του λέει ότι πρέπει να βρει κανέναν πολιτικό ή βουλευτή ή κάποιον δήμαρχο, να κάνει σχέσεις -να του προσφέρεις για να σου προσφέρει-. Αυτή είναι η λογική αυτού του συστήματος.
Επομένως ο πολίτης, δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Το ζητούμενο σε αυτή την χώρα, δύο αιώνες τώρα αφότου στήθηκε αυτό το κράτος από τους βαυαρούς και το διαχειρίζονται οι ελλαδικοί πολιτικοί πια, (μία άλλη άρχουσα τάξη εσωτερική), είναι να αλλάξει το πολιτικό σύστημα. Μόνον εάν ο πολιτικός εξαρτάται από τον πολίτη και τον έλεγχό του, με άλλα λόγια μόνον αν πάψει το σύστημα να είναι μοναρχικό και να γίνει αντιπροσωπευτικό κατ' ελάχιστο (να είναι δηλαδή εντολέας ο πολίτης), τότε ο πολίτης θα έχει και δικαίωμα να ελέγχει το πολιτεύεσθαι. Εάν οποιοσδήποτε πολίτης ανακαλύψει ένα σκάνδαλο που διέπραξε ένας πολιτικός ή ένας άλλος πολίτης και κάνει σχετικό έγγραφο υποτίθεται για να αναλάβει η αρμόδια υπηρεσία να τον ελέγξει και, εάν μετά από δύο ή τρία χρόνια δει ότι δεν γίνεται τίποτε και κάνει ένα άλλο έγγραφο και ρωτήσει πληροφορίες για το πού βρίσκεται η υπόθεση που κατήγγειλε, θα του απαντήσουν ότι δεν έχει έννομο συμφέρον. ... Δεν θα του δώσουν πληροφορίες. Η κοινωνία είναι ξένο σώμα, ο κάθε πολίτης σε αυτή την χώρα είναι ξένο σώμα προς το κράτος. Το κράτος είναι κατακτητής. Είναι κράτος κατοχής επί της κοινωνίας. Αν δεν το αντιληφθεί αυτό η κοινωνία και εξακολουθήσει να νομίζει ότι με το να εξακολουθήσει να νομίζει ότι με το να αλλάζει κυβερνήσεις ή με το να αλλάζει δημάρχους θα φτάσει κάπου αλλού, κάνει λάθος! Διακόσια χρόνια επαναλαμβάνεται αυτή η ιστορία και δεν είδαμε αλλαγή. Άρα, πώς θα δούμε σήμερα; Τι θα αλλάξει; Το φιλότιμό τους; Δεν έχουν φιλότιμο. Γιατί αν είχαν φιλότιμο δε θα ήταν εκεί που είναι. Μεταβολή πολιτείας λοιπόν. Αλλαγή πολιτικού συστήματος! Να γίνει ο πολίτης εταίρος και μέρος της πολιτικής διαδικασίας που λαμβάνονται οι αποφάσεις. Και υπάρχουν πολύ εύκολοι τρόποι να γίνει αυτό. Και όχι να μας δείχνουν το δάχτυλο και να μας λένε και τις εξυπνάδες τους ότι, αυτοί ξέρουν κι ότι ο πολίτης δεν ξέρει. Ο πολίτης, από υπήκοος να γίνει ΠΟΛΙΤΗΣ!
Γιώργος Κοντογιώργης - Το ελληνικό κράτος είναι θερμοκήπιο της διαφθοράς - 7.7.2020
