Γιώργος Κοντογιώργης:

Πως γεννήθηκε το ελληνικό πελατειακό κράτος

https://slpress.gr/idees/pos-gennithike-to-elliniko-pelateiako-kratos/

Στο εσωτερικό του νεοελληνικού κράτους, η εγκαθίδρυση της βαυαρικής απολυταρχίας με τη βίαιη κατάργηση των πόλεων/κοινών που ακολούθησε είχε ως συνέπεια να μεταστεγασθεί η λογική του πολεοκεντρισμού στο περιβάλλον του κεντρικού πολιτικού συστήματος. Φορείς της ήταν οι δυνάμεις εκείνες που εγκαλούσαν προηγουμένως τον Καποδίστρια για αυταρχισμό, επειδή θεωρούσαν ότι το εγχείρημα δημιουργίας ενός κεντρικού πολιτικού συστήματος ικανού να διαχειρισθεί τη διάσωση της επανάστασης και να συγκροτήσει κράτος, αντέκειτο στην πολεοτική τους αυτονομία.

Πώς ερμηνεύεται λοιπόν η μεταστέγαση της εμφυλιακής/διχαστικής λογικής της πολιτικής αντίθεσης στο νεοελληνικό κράτος; Επισημάναμε ήδη την επιβολή τηςαπολυταρχικής μοναρχίας σε μια χειμαζόμενη από την εξαθλίωση κοινωνία, γύρω από την οποία στεγάσθηκε η εκφυλισμένη από τις συνθήκες της επανάστασης πολεοτική πολιτική τάξη των «κοτζαμπάσιδων». Η πολιτική αυτή τάξη συναντήθηκε ευθύς αμέσως με την απολυταρχία στο ζήτημα της κατάλυσης των πολεοτικών κοινών και ιδίως της δημοκρατικής πολιτείας τους.

Είχαν ήδη από την εποχή του Καποδίστρια διαγνώσει ότι το πολίτευμα της απολυταρχικής ή ακόμη και της αιρετής μοναρχίας τους παρείχε περισσότερες εγγυήσεις για την εξουσία που κατέκτησαν στη διάρκεια της Επανάστασης, συγκριτικά με την αποκατάσταση των δημοκρατίας στα κοινά που επιχειρήθηκε από τον Κυβερνήτη.

Ουδείς προφανώς είχε λόγους

Στο κλίμα αυτό, ουδείς προφανώς είχε λόγους να εισαγάγει στον πολιτικό και ιδεολογικό διάλογο το μέτρο της κοσμοσυστημικής αναλογίας: να αντιμετωπίσει το πολεοτικό κοινό ως την θεμελιώδη κοινωνία στο κοσμοσύστημα μικρής κλίμακας, δηλαδή ως το ισοδύναμο του κράτους έθνους στη μεγάλη κλίμακα. Εύλογα, αφού με τον τρόπο αυτόν, έπρεπε να προταχθεί η δημοκρατία του κοινού/πόλης ως η πολιτεία του κράτους έθνους. Ο «εξευρωπαϊσμός» που επεβλήθη ως δείγμα στο νεοελληνικό προτεκτοράτο, επέτασσε την ανωτερότητα της απολυταρχικής μοναρχίας, όπως ακριβώς της αιρετής μοναρχίας, έναντι της δημοκρατίας σήμερα.

Η δημοκρατική παιδεία συνάδει με συμπεριφορές πολιτικής ατομικότητας. Για να αποκτήσει δε συλλογική αναφορά προϋποτίθεται απαραιτήτως η συγκρότηση του πολίτη σε δήμο, δηλαδή σε πολιτειακή οντότητα. Εάν ο πολίτης αυτός τοποθετηθεί σε καθεστώς ιδιωτείας εκτρέπεται σε δύσμορφες συμπεριφορές και εντέλει μεταβάλλεται από συνομιλητής του κοινωνικού δήμου, σε προσωπικό συνομιλητή του κατόχου του πολιτικού συστήματος, δηλαδή σε πελάτη του πολιτικού.

Η λειτουργία του πολιτικού προσωπικού

Επιπλέον, η λειτουργία του ως (ατομικού) συνομιλητή του πολιτικού προσωπικού, πραγματοποιείται με άνισους όρους, δεδομένου ότι η συνάντησή τους γίνεται σε εξωθεσμική βάση με αποτέλεσμα η όποια πολιτική υπόσχεση του τελευταίου να μην περιέχει το στοιχείο της δέσμευσης. Σε κάθε περίπτωση ο ρέκτης της δημοκρατικής παιδείας αδυνατεί να λειτουργήσει ως αθέμιτη συλλογική οντότητα, και μάλιστα ως άμορφη κοινωνική μάζα/αγέλη σε καθεστώς ιδιωτείας, όπως συμβαίνει με τον υπήκοο που μόλις εξήλθε από τη φεουδαρχία. Ο ένας συλλογάται ως πλήρης πολίτης, ο δε ο υπήκοος, ως απολύτως ατελής πολίτης.

Στο κλίμα αυτό, ο πολιτικός έχει απέναντί του ως συνομιλητή όχι την κοινωνική συλλογικότητα των πολιτών, αλλά ένα έκαστο των μελών της, και κυριολεκτικά ένα δίκτυο οργανικών πελατών. Έτσι, και ο σκοπός της πολιτικής προσαρμόζεται αναλόγως. Οι δημόσιες πολιτικές με πρόσημο το κοινό ή εθνικό συμφέρον, παραχωρούν τη θέση τους σε πολιτικές που εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στην συντήρηση δικτύων αποδόμησης του συλλογικού, δικτύων συγκατανευσιφάγων, που χρησιμοποιούν το κράτος, το δημόσιο αγαθό εντέλει, ως πρυτανείο σίτισης.

Στο πλαίσιο αυτό, το πολιτικό προσωπικό, ήτοι το κομματικό σύστημα, από διαμεσολαβητής και διαχειριστής του πολιτικού συστήματος, επικάθηται σ’αυτό, και μεταβάλλεται το ίδιο σε πολιτικό σύστημα. Η έννοια της κομματοκρατίας ορίζει ακριβώς αυτό το καθεστώς ιδιοποίησης του κράτους και της λειτουργίας των μελών της –και των αμέσων πελατών της- ως νομέων του δημόσιου αγαθού.

Για να συντηρηθεί η εκφυλισμένη αυτή εκδοχή της αιρετής μοναρχίας, η κομματοκρατία, όφειλε να ολοκληρώσει το έργο της διαρρηγνύοντας τη σχέση της με τις ηγέτιδες δυνάμεις του μείζονος ελληνισμού, κυρίως την αστική τάξη, και επιπρόσθετα με την πνευματική και την πολιτική του ηγεσία.

Ο αποκλεισμός των δυνάμεων του πνεύματος

Καθώς έχουμε εθισθεί στην ιστόρηση του ελληνισμού με βάση τα πεπραγμένα του κράτους, όχι του κόσμου του, δεν έχει προσεχθεί το γεγονός ότι η αστική τάξη του μείζονος ελληνισμού συνέχισε να διαγράφει μια αδιάκοπη πορεία στην διιστορία έχοντας οικουμενική ιδιοσυστασία και εταιρική/δημοκρατική δομή, όπως και στην όλη του συγκρότηση. Ο ελληνισμός, κατά την ύστερη τουρκοκρατία, δεν διήγε, όπως οι λοιπές κοινωνίες, το στάδιο της εξόδου του από τη φεουδαρχία, προκειμένου να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στη συγκρότηση των πρώιμων θεμέλιων παραμέτρων του ανθρωποκεντρισμού, εναίς και ένα σώμα κοινωνικών τάξεων εδρασμένων στη νομισματική οικονομία, με προέχουσα την αστική τάξη.

Την αστική τάξη του μείζονος ελληνισμού οι δυνάμεις της κομματοκρατίας την απέκλεισαν από το εθνικό κράτος, όπως ακριβώς και τις δυνάμεις του πνεύματος. Θα λέγαμε μάλιστα ότι επέλεξαν να την παραδώσουν, μαζί με το πρόταγμα της εθνικής ολοκλήρωσης, βορά στους εθνικισμούς και στον υπαρκτό σοσιαλισμό που αναδύθηκαν στην περιοχή του ζωτικού του χώρου.

Μια παράπλευρη συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι ότι αποστέρησαν το πολιτικό σύστημα από μια ενδιάμεση ισχυρή κοινωνική και πολιτική δύναμη που θα ηδύνατο να καθοδηγήσει τις πολιτικές του με πρόσημο μια ταξική μεν πλην όμως συλλογική αντίληψη του κοινού συμφέροντος. Η επιλογή αυτή, υπέκρυπτε επίσης μια κρίσιμης σημασίας υστεροβουλία. Την ρήξη της ελλαδικής κοινωνίας με το ιστορικό, ιδεολογικό, πολιτικό και το εν γένει ανθρωποκεντρικό της προηγούμενο, καθώς η ρήξη αυτή αποτελούσε την αναγκαία συνθήκη για τη νομιμοποίηση του κράτους της απολυταρχικής, αργότερα της αιρετής μοναρχίας/πολιτικής κυριαρχίας και, συνακόλουθα, της κομματοκρατίας.

Publié par George Contogeorgis 

https://contogeorgis.blogspot.com/2019/04/blog-post.html?fbclid=IwAR1CUDVH65gGaQqORaUeqHh4LsaHvVopEj6DFG24weBrkZgY0CpFTOyXZUo

Γιώργος Κοντογιώργης, Πως γεννήθηκε το ελληνικό πελατειακό κράτος

"Το παρελθόν της Δύσης είναι βαθιά φεουδαλικό. Δεν μπορεί να μας δώσει λύσεις για τα σημερινά ζητήματα, ούτε και ο διαφωτισμός που επιχείρησε την υπέρβασή του. Το παρελθόν του ελληνικού κόσμου, επειδή είναι παρελθόν δημοκρατίας και ανθρωποκεντρικής ολοκλήρωσης,

ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!"

Ο "ΕΚΡΗΚΤΙΚΟΣ" ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ!

[Γ. Κοντογιώργης, Πώς οπισθοδρομώντας εμμονικά στο παρελθόν του 18ου αιώνα η σκέψη μας έχει την ψευδαίσθηση ότι θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα του παρόντος και του μέλλοντος]
Συνέντευξη στις 28.3.2016 στο ραδιοφωνικό σταθμό Ράδιο 9,84 και στον Γιώργο Σαχίνη.
http://contogeorgis.blogspot.gr/2016/03/18-2832016.html


"...Πιο κοντά στο μέλλον λοιπόν και πιο κοντά στον έλεγχο των πραγμάτων, είναι οι εξουσίες οι οικονομικές και οι πολιτικές. Δηλαδή αυτοί που κατέχουν την ιδιοκτησία του συστήματος. Αυτοί λοιπόν κατέλαβαν και τις νέες πραγματικότητες στην τεχνολογία και λοιπά, και μετέβαλαν άρδην τους συσχετισμούς εις βάρος των κοινωνιών. Αυτό δε δηλώνει ότι η εξέλιξη είναι προδιαγεγραμμένη να γίνει με αυτόν τον τρόπο, αλλά στο μεσοδιάστημα θα συναντήσουμε πραγματικότητες οι οποίες θα είναι εξαιρετικά αρνητικές για την κοινωνία. Οι κότες θα πατούν το πρόσωπο των ανθρώπων... Και αυτό συμβαίνει γιατί σημαντικές παράμετροι όπως η οικονομία, μεταβαίνουν στο μέλλον και κατακτούν τη δύναμη για να επιβάλουν συσχετισμούς αρνητικούς για την κοινωνία, αλλά απ΄την άλλη, διότι οι κοινωνίες και οι ιδεολογικοί αν θέλετε μέντορες τους, παραμένουν βαθιά εγκιβωτισμένοι σε ένα παρελθόν το οποίο έχει ολοκληρώσει την πορεία του και έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Δεν είναι πια επιχειρησιακό. Ούτε στο επίπεδο των αξιών ούτε στο επίπεδο των θεσμών και των σχέσεων δύναμης που αυτές συνεπάγονται. Θέλω να πω -και το ζούμε ακριβώς με ιδιαίτερα οξύ τρόπο στην περίοδο των ιδεοληπτών του ΣΥΡΙΖΑ- ότι η ανάκληση και η εμμονή στην ιδεολογία του διαφωτισμού, επειδή ανάγεται σε μια άλλη εποχή, η επίκληση λοιπόν σήμερα είναι βαθιά αντιδραστική! Θέλει να σταματήσει την εξέλιξη της κοινωνίας προς μια κατεύθυνση που θα ανατρέψει τους συσχετισμούς και θα την βάλει ξανά στο παιχνίδι των πολιτικών αποφάσεων! Του σκοπού της πολιτικής. Γιατί σήμερα οι κοινωνίες είναι έξω από το σκοπό της πολιτικής. Αν θέλουμε δηλαδή να κατανοήσουμε του τι συμβαίνει σήμερα, δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε ένα και μόνο γεγονός: Ότι κάποιοι κατέχουν το πολιτικό σύστημα, το κράτος, την ιδιοκτησία της οικονομίας και κάποιοι είναι στο περιθώριο. Αυτοί που είναι στο περιθώριο και ιδιωτεύουν είναι η κοινωνία. Τα μέλη της κοινωνίας."

[...]

Αναφορά στο νέο βιβλίο του καθηγητή, «Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά» από τις Εκδόσεις Πατάκη.
"...Ο σωστός τίτλος θα ήταν «Η Αντιμετάθεση». Δηλαδή το συντηρητικό ιδιώνυμο της Αριστεράς και ως υπότιτλος, η «Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά». Διότι είναι το ειδικότερο φαινόμενο και ακραίο αντιδραστικό φαινόμενο στη εξέλιξη της Αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή. Είναι ακραίο, διότι αφενός ασπάζεται όλα τα αρνητικά στοιχεία τα οποία οδήγησαν στην ήττα της Αριστεράς στον κόσμο και συγχρόνως είναι το φαινόμενο εκείνο της Αριστεράς που κατατείνει να χρησιμοποιήσει τα ιδεολογικά όπλα της Αριστεράς για να νομιμοποιήσει, να καθαγιάσει το ρόλο του ως θεμελιώδους συντελεστή της δυναστικής κομματοκρατίας στην Ελλάδα."

[...]

"Εγώ όπως ξέρετε δεν είμαι νομέας του κράτους. Δεν απολαμβάνω τα αγαθά του κράτους για να το υποστηρίξω. Υποστηρίζω εξ αποφάσεως και από μακρύ χρόνο, (από τότε που γεννήθηκα), μια αντίληψη των πραγμάτων που εδράζεται έξω από το σύστημα. Επομένως έχω την άνεση να επικαλούμαι την δική μου άποψη για τα πράγμα χωρίς να ρίχνω νερό στο κρασί μου. Και γνωρίζοντας -στο μέτρο που μπορεί κανείς να γνωρίζει τα πράγματα- γιατί, αν ήμουν παραδείγματος χάρη φυσικός, δεν θα διεκδικούσα ρόλο επιστήμης στα πράγματα, θα διεκδικούσα ρόλο επιστήμης στη φυσική. Στα πολιτικά πράγματα θα δήλωνα ότι είμαι πολίτης και έχω αυτές τις απόψεις και τίποτε άλλο. Αρκούμαι λοιπόν στην πραγματικότητα.
Αυτά που συμβαίνουν λοιπόν σήμερα στον κόσμο, με αφετηρία τη Μέση Ανατολή, δεν είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Ευρώπης ή οποιασδήποτε άλλης χώρας. Όποιος και να ήτανε στη θέση της Ευρώπης θα έκανε τα ίδια. Διότι αυτά τα προκαλεί η φάση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα που την αποκαλώ «κρατοκεντρισμό». Δηλαδή είναι η συγκρότηση του κόσμου όλου με όρους αθροίσματος κρατών. Εδώ μπαίνουν ζητήματα ηγεμονίας. Όποιος είναι ισχυρός αισθάνεται ότι έχει να διεκδικήσει για όφελος των κοινωνιών του και των συμφερόντων αυτών οι οποίοι ηγούνται των χωρών, επιπρόσθετο όφελος απ΄τις άλλες χώρες. Ό,τι γίνεται μέσα στα κράτη γίνεται και σε διακρατικό πεδίο αλλά εκεί με όρους ισχύος και όχι με όρους εσωτερικών συσχετισμών που έχουν τουλάχιστον κάποιους κανόνες για στηρίξουν και τον αδύναμο."

[...]

"Κοιτάξτε, σήμερα επικρατεί η αντίληψη ότι το έθνος ανήκει στο κράτος και όχι στην κοινωνία. Δεν είναι η κοινωνία που έχει την ευθύνη του έθνους. Δεν είναι η κοινωνία που διαμορφώνει τη βούλησή της και λέει αυτό με συμφέρει και αυτό θέλω. Είναι κάποιος "πρωθυπουργός" με κάποιους παρακοιμώμενους της εξουσίας, ο οποίος αποφασίζει τι θέλει η κοινωνία, τι σκέφτεται, ποιο είναι το συμφέρον της και ούτω καθεξής. Εάν λοιπόν αυτός ο "πρωθυπουργός" και οι παρακοιμώμενοι αποφασίσουν ότι θα καταστρέψουν την κοινωνία και ότι θα βλάψουν τη χώρα, κανείς δε μπορεί να τους σταματήσει. Παρά μόνον με μια επανάσταση. Αυτή είναι η φύση του πολιτικού συστήματος. Το βλέπουμε τώρα με τη διαχείριση του μεταναστευτικού. Τι καλύτερο παράδειγμα, εκτός απ΄τα άλλα που ανάγονται στην αντιδραστική λογική που διακηρύσσουν καθημερινά ακόμα και πρόσφατα με την 25η Μαρτίου, ότι ο Ελληνισμός είναι παράγωγο, προέκταση του δυτικού διαφωτισμού. Δηλαδή η αυστηρή εχθρότητα την οποία επιδεικνύουν προς αυτή την κοινωνία και τις κληρονομιές της. Γιατί αυτή διδάσκει το μέλλον! Το παρελθόν της Δύσης είναι βαθιά φεουδαλικό. Δεν μπορεί να μας δώσει λύσεις για τα σημερινά ζητήματα, ούτε και ο διαφωτισμός που επιχείρησε την υπέρβασή του. Το παρελθόν του ελληνικού κόσμου, επειδή είναι παρελθόν δημοκρατίας και ανθρωποκεντρικής ολοκλήρωσης, ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!

Αυτό ΔΕΝ θέλουνε και γι΄αυτό απορρίπτουν τον Ελληνισμό του παρελθόντος. Αλλά συμβαίνει εδώ να έχουν απορρίψει ακόμη και τον ίδιο το Μάρξ ξέρετε. Η διαχείριση του μεταναστευτικού και του προσφυγικού έχει ιδιαίτερη σημασία γι΄αυτό. Διότι η λεγόμενη "διαχείριση" με όρους ανοιχτών συνόρων, είναι μια λύση η οποία είναι αδιέξοδη. Είναι καταστροφική και για αυτούς οι οποίοι είναι πρόσφυγες, οικονομικοί μετανάστες, αλλά και για την ίδια τη χώρα! Το γεγονός δηλαδή ότι μας έχουν αποκλείσει και έχουν μεταφέρει τα σύνορα της Ευρώπης στα Σκόπια, δεν είναι στοιχείο αντιδραστικής λογικής η οποία διέπει τις ευρωπαϊκές χώρες ακροδεξιάς, όπως επιχειρείται να ειπωθεί για να επιβληθεί η ιδεολογία της ενιαίας σκέψης και να μη τολμάει κανείς να αντιτείνει και να μη χαρακτηριστεί ακροδεξιός, είναι μια πολιτική η οποία καταστρέφει και αυτό το οποίο υποστηρίζει, γιατί δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Διότι, για σκεφτείτε αύριο το πρωί να έρθει ένα εκατομμύριο ή δύο εκατομμύρια μετανάστες... Γιατί όταν λες "ελάτε", (δηλαδή πολιτική ανοιχτών συνόρων), όλοι θα έρθουν στο καλύτερο, δε υπάρχει κανείς που θα μείνει πίσω. Ιδίως όσο διατηρείται η αστάθεια! Αλλά από την άλλη το ερώτημα είναι: Πολιτική κλειστών συνόρων; Δεν είναι αυτή η πολιτική που εφαρμόζει η Ευρώπη σήμερα. Είναι αμυντική στάση στο ζήτημα των κλειστών συνόρων έναντι της Ελλάδας, για να μπορέσει να διαχειριστεί το μεταναστευτικό με όρους ελέγχου των ροών! Όχι μπάτε σκύλοι αλέστε. Όχι μια χώρα/χώρες ελεύθερης βοσκής. Αλλά, με συντεταγμένο τρόπο ώστε και την κοινωνική δυστυχία και το προσφυγικό, να διαχειριστεί με συγκεκριμένο και ελεγχόμενο τρόπο και να μην προκληθεί ζημιά στις χώρες υποδοχής. Το βλέπουμε αυτό με τον τρόπο που είναι ξέρετε εξαιρετικά αποτυχημένος, με τον τρόπο ενσωμάτωσης που ακολούθησαν οι δυτικο/ευρωπαικές χώρες, των μεταναστευτικών ροών και της πολιτειακής ενσωμάτωσης. Είναι αποτυχημένη ενσωμάτωση!"

[...]

"Ακούστε, για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για το μέλλον αλλά και για το παρόν, πρέπει πρώτα πρώτα να απαλλαγούμε, να αποτινάξουμε τις βεβαιότητες που έχουμε ως προς τις πραγματικότητες που ζούμε. Δεν έχουμε ούτε αντιπροσωπευτικό ούτε δημοκρατικό σύστημα! Αλλά αυτά τα δύο δεν είναι τα ίδια. Δεν είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ή αντιπροσωπευτική θα είναι ή δημοκρατία. Αλλά δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εάν δεν ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες, δεν θα γνωρίζουμε που ζούμε. Θα νομίζουμε ότι ζούμε στην εποχή της δημοκρατίας ενώ ζούμε σε εποχή εκλόγιμης μοναρχίας. Ολιγαρχίας. Αυτό, μας απαγορεύει να σκεφτούμε το μέλλον. Διότι αν σας πω ή μου πείτε ότι δεν αποδέχεστε το σύστημα του κοινοβουλευτισμού, η απάντηση ή η σκέψη μου θα είναι, ότι, "άρα αυτός θέλει την δικτατορία". Εάν όμως, αποδεχτούμε την πραγματική φύση του σημερινού συστήματος, τότε θα ξέρουμε ότι υπάρχει και μια άλλη λύση. Ξέρετε πιο είναι το μεγάλο πρόβλημα σήμερα; Ότι η εποχή μας δεν στοιχειοθετεί μια κρίση, τα φαινόμενα που συναντάμε δεν εντάσσονται δηλαδή στην λογική της μετάβασης από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης και του διαφωτισμού στην σύγχρονη εποχή. Αυτή έχει τελειώσει. Έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της. Έχουμε μια νέα φάση, η οποία έχει ανατρέψει τα δεδομένα. Έχουμε δηλαδή παραμέτρους, δυνάμεις που έχουν μεταβεί στο μέλλον, ενώ οι κοινωνίες και οι θεσμοί τους μένουν στο παρελθόν. Αυτή είναι η βασική συνιστώσα αυτής της ανατροπής των συσχετισμών που οδηγεί σε όλα τα άλλα. Και στο διακρατικό επίπεδο με την καθολική αστάθεια που δημιουργείται και στο εσωτερικό των χωρών με την πλήρη σταδιακά εξαθλίωση των κοινωνιών. Ποιο είναι το ζήτημα λοιπόν που οδηγεί σ΄ αυτή την ανατροπή; Ότι οι σχέσεις δύναμης, η πολιτική παρέμβαση δηλαδή της κοινωνίας γίνεται εξωθεσμικά στους δρόμους. Εκεί λοιπόν οι συσχετισμοί δεν μπορούν να παράξουν ουσιαστικά αποτέλεσμα, διότι αυτοί που κατέχουν την ιδιοκτησία του συστήματος, της οικονομίας και της πολιτικής, είναι πολύ μακριά από αυτές τις δυναμικές. Κάνουν ό,τι θέλουν και μπορούν να επιβάλουν το σύστημά τους. Είτε με τη βία, είτε με την ιδεολογική εγκατάσταση στα μυαλά των ανθρώπων της ενιαίας σκέψης, είτε με την επίκληση τους παρελθόντος όπως κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό λοιπόν για να ανατραπεί, ένας τρόπος υπάρχει. Να μπουν οι κοινωνίες στην πολιτική διαδικασία. Με άλλα λόγια, να μεταβούμε από το σημερινό σύστημα της κοινωνίας «ιδιώτη», στην κοινωνία «εταίρο» της πολιτείας. Να γίνει το σύστημα κατ΄ελάχιστον αντιπροσωπευτικό. Όχι δημοκρατικό. Οι ανοησίες που λένε οι λεγόμενοι μεσο-δημοκρατικοί ότι θα βάλουνε το περίφημο δημοψήφισμα και θα αλλάξει άρδην η κατάσταση, είναι τουλάχιστον ανοησίες. Δεν αλλάζει τίποτε. Το δημοψήφισμα και όλη αυτή η ιδεολογία της αμεσοδημοκρατίας είναι ιδεολογία της ολιγαρχίας. Φτιάχνει μια καλύτερη εκδοχή του πράγματος μέσα στην ολιγαρχία, δεν την υπερβαίνει. Άρα λοιπόν, η μετατροπή των συσχετισμών μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο. Σκεφτείτε το πολύ απλά. Με την είσοδο της κοινωνίας στην πολιτική! Να γίνει «εντολέας»! Τώρα την ιδιότητα του εντολέα και του εντολοδόχου την κατέχει ο πρωθυπουργός και οι παρακοιμώμενοι. Στην αντιπροσώπευση η ιδιότητα του εντολέα μετατίθεται στην κοινωνία. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει η κοινωνία να γίνει διαρκής, καθημερινός θεσμός. Σκεφτείτε ποιες θα ήταν οι πολιτικές αποφάσεις στην Ευρώπη ή στην Ελλάδα, εάν παραδείγματος χάρη, για να ολοκληρωθεί μια βούληση, απόφαση, της οποιασδήποτε κυβέρνησης, θα έπρεπε να συναινέσει και η κοινωνία. Με απλούς τρόπους. Με μια δημοσκόπηση. Και με πολλούς άλλους τρόπους αν θέλετε σήμερα, έχουμε την τεχνολογική δυνατότητα να το κάνουμε. Θα είχανε το ίδιο περιεχόμενο; Θα είχαμε εγκατασταθεί στην αρχή της ενιαίας σκέψης και πράξης; ότι δηλαδή μόνο μια λύση υπάρχει και δεν υπάρχει δεύτερη; Ή αυτοί θα προσαρμοζόταν αντί να προσαρμόζουν την κοινωνία στις δικές τους προδιαγραφές, στη βούληση της κοινωνίας; Είναι πολύ απλή η σκέψη την οποία όμως δεν μπορούμε να υπερβούμε, γιατί μας έχουν εγκιβωτίσει σε βεβαιότητες οι οποίες δεν μας επιτρέπουν τη δημιουργική σκέψη και το μέλλον. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι όλη αυτή η κρατική διανόηση που διακινεί διάφορες αντιλήψεις στην εποχή μας, όχι μόνο η μηρυκαστική ελληνική αλλά και η γενικότερη, δεν έχει καμία πρόταση λέει για το μέλλον. Το μέλλον μας, λέει είναι το σήμερα. Άρα εδώ πρέπει να λύσουμε τα προβλήματά μας. Μην πάμε σε κάτι άλλο διότι αυτό κινδυνεύει να ανατρέψει τη δημοκρατία. Δηλαδή την ολιγαρχική πολιτεία που έχουμε.

[...]

"Το να γίνει η κοινωνία συμμέτοχος στη λήψη αποφάσεων καθημερινά, ο τρόπος είναι πολύ εύκολος! Αυτό που είναι δύσκολο είναι να ξεριζώσει η κοινωνία, ο κάθε ένας από εμάς, την αντίληψη της ολικής εκχώρησης της βούλησής της, των συμφερόντων της σε κάποιους τρίτους και μάλιστα με έναν τρόπο απόλυτο και μη ανατρέψιμο. Με άλλα λόγια, να πάψουμε να σκεφτόμαστε με τον τρόπο που σκεφτόμαστε και να δρούμε με τον τρόπο που δρούμε. Εάν πραγματοποιήσουμε μέσα μας την επανάσταση των εννοιών, θα οδηγηθούμε και σε μια επανάσταση των ιδεών! Με άλλα λόγια, η κοινωνία αντί να σκέφτεται την εναλλαγή στην εξουσία, την μεθάρμοση των δυναστών της δηλαδή, σκεφτεί και θέσει απέναντί της με λόγο και έργο την πολιτική τάξη της χώρα, της οποιασδήποτε χώρας και της πει: "εγώ θέλω να έχω θέση στην πολιτική", να είσαστε βέβαιος ότι δεν θα χρειαστεί να χυθεί αίμα και θα βρεθούν οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις που θα προστρέξουν να ενθυλακώσουν το όφελος και να αποκτήσουν πολιτική ηγεμονία. Άρα να διαχειριστούν το πρόταγμα της αντιπροσώπευσης και πολύ μακριά ακόμη από αυτό, τη δημοκρατία.
Άρα λοιπόν, το κεντρικό πρόβλημα, είναι η φάση την οποία διερχόμαστε. Διότι δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί αυτή η εσωτερική επανάσταση γιατί ο κόσμος όλος ζει σε ένα περιβάλλον χειραγώγησης, μονοσήμαντης ιδεολογικής κατήχησης, αυτό που λέω "ενιαίας σκέψης και πράξης".

[...]

"Ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης με το μεταναστευτικό, αποτελεί ένα εκρηκτικό μείγμα το οποίο αν δεν αναταχθεί πολύ πολύ σύντομα η πολιτική τάξη της χώρας για να υπερβεί τον εαυτό της και να αλλάξει άρδην πολιτικές απέναντι στη χώρα, πολύ φοβάμαι πως θα μας οδηγήσει σε μια κατάσταση που δεν θα την έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα. Η Μικρασιατική καταστροφή υπήρξε όντως μια μείζονος σημασίας τομή για την Ιστορία του ελληνικού κόσμου, γιατί ολοκληρώνει μια συνολική διαδρομή πολλών χιλιάδων χρόνων, η σημερινή πραγματικότητα φοβάμαι ότι θα έχει αρνητικές επιπτώσεις τις οποίες δεν μπορούμε να φανταστούμε. Θα μεταβληθεί η χώρα σε χώρο όπως έχω πει και μάλιστα με κίνδυνο να οδηγηθεί όχι στον ακρωτηριασμό της αλλά στη συνολική της ιμιοποίηση. Σε μια μη-χώρα καν. Αυτό είναι το τραγικό! Διότι ακριβώς η πολιτική τάξη της χώρας είναι σε απόλυτη αναντιστοιχία με το εθνικό συμφέρον. Με τις πολιτικές που θα έπρεπε να ακολουθούνται για να μην μπορούν να ταξινομηθούν σε αντιδραστικές και εχθρικές προς τη χώρα.

Διαβάζω αυτές τις μέρες, ότι ένας απ΄τους υπουργούς, είπε ότι για να βρούμε επενδύσεις θα ψάξουμε μεταξύ των προσφύγων. Ξέρετε τι μας διαφεύγει, όπως και για εκείνους που μιλάνε για ξένες επενδύσεις. Ξέρετε τι μας διαφεύγει λοιπόν, ή τι μας υποκρύπτουν απέναντι από αυτήν την επιχειρηματολογία; Ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να δημιουργήσουν μια φιλική προς τον Έλληνα χώρα, ώστε να μη δραπετεύει για να διασώσει το χρήμα του και τον εαυτό του στο εξωτερικό! Διότι ο εθνικός πλούτος, από την αστική τάξη μέχρι και τα μεσαία στρώματα και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, είναι τέτοιος, που εάν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις να επανέλθει στη χώρα, δεν θα χρειάζεται καμία -όχι γιατί πρέπει να την απαγορεύσουμε αλλά για να δείξω τη διαφορά- καμία απολύτως ξένη επένδυση. Γιατί λοιπόν δεν παίρνουν τα αναγκαία μέτρα για να δημιουργήσουν τις αναγκαίες προϋποθέσεις προς αυτή την κατεύθυνση; Το αποκαλύπτει η βασική αναντιστοιχία με τη βούληση της κοινωνίας. Εάν κάνετε μια απλή μελέτη για το τι δηλώνει η κοινωνία σε σχέση με τις πολιτικές που ακολουθούνται, έστω και με αυτές τις δημοσκοπήσεις, και τι ακολουθούν οι κυβερνήσεις με τελευταία αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει ούτε ένα θέμα με το οποίο η κοινωνία είναι σύμφωνη με τις πολιτικές που ακολουθούνται. Και αν παρακολουθήσετε σε βάθος δεκαετίας τι έχει πει η κοινωνία ότι πρέπει να γίνει και το τι κάνουν οι πολιτικοί μας, θα διαπιστώσετε ότι αν ακολουθούσαν τα βήματα της κοινωνίας, σήμερα η κατάσταση της χώρας θα ήταν πολύ διαφορετική."

[...]

"Δεν υπάρχει εναλλακτική διότι ΔΕΝ θέλουν εναλλακτική. Ξέρετε ποια είναι η εναλλακτική; Αντί να διαπληκτίζονται για το μνημόνιο, έχοντας μεταβληθεί όλοι τους σε απλούς λογιστές της τρόικας και μάλιστα εκτελεστικοί λογιστές, να άρουν τα αίτια της καταστροφής και της διατήρησής μας στο βυθό. Που είναι το πολιτικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση και δικαιοσύνη και η νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Γιατί δεν τα αγγίζουν διαχρονικά αυτά τα μεγάλα ζητήματα; Γιατί δεν υπερβαίνουν τον εαυτό τους και λειτουργούν μέσα σ΄αυτήν την κομματική λογική που μετατρέπουν σε εθνική πολιτική το ιδιοτελές τους συμφέρον; Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Αλλά, τι περιμένετε από ανθρώπους που έχουν εκπαιδευτεί στην πολιτική, έχουν ανδρωθεί στην πολιτική, μέσα στους σκοτεινούς σωλήνες της κομματοκρατίας; Όταν βλέπετε πολιτικό ηγέτη, να βάζει στο βιογραφικό του, όπως διάβαζα πρόσφατα για τον τωρινό πρωθυπουργός, ότι λειτούργησε ως ο καταστροφέας του Λυκείου στο οποίο ηγούνταν της παράταξής του, του δεκαπενταμελούς. Δεν το είχα επικαλεστεί, παρ΄όλο που το άκουγα, μέχρι να το διαβάσω ως επίσημη βιογραφία του πρωθυπουργού. Κι αυτό θεωρείται ότι είναι τεκμήριο για να κυβερνήσει μια χώρα. Όπως και οι προηγούμενοι που:: δηλώνουν απ΄την άλλη μεριά με υπερηφάνεια ότι τέλειωσαν τα μεγάλα πανεπιστήμια του κόσμου. Δεν υποκρύπτει λοιπόν αυτό το γεγονός ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια τα έχουν μεταβάλει σε χώρους αναπαραγωγής και χειραγώγησης του κομματικού προσωπικού και της κοινωνίας; Και δεν τους επιτρέπουν να είναι ευπρόσωπα στον διεθνή χώρο ώστε να σπουδάζουν εκεί τα παιδιά τους; ...

Αυτά είναι τα μεγάλα ζητήματα τα οποία αποτελούν την εναλλακτική πρόταση γι΄αυτή τη χώρα. Και όχι ο διαγκωνισμός για το ποιος είναι ο καλύτερος ή ο χειρότερος διαχειριστής της καταστροφής της, των μνημονίων και όλων των άλλων καταστάσεων τις οποίες έχουν να αντιμετωπίσουν και τις αντιμετωπίζουν εκ των ενόντων. Δίκην καφενείου! Διότι δεν υπάρχει καμία μελέτη των προβλημάτων τα οποία έχουν να αντιμετωπίσουν. ΔΕΝ τους ενδιαφέρουν!"


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ.
Ακούστε εδώ το ηχητικό της εκπομπής:

http://contogeorgis.blogspot.gr/2016/03/18-2832016.html?fbclid=IwAR3RDoJ-S1e8t1br84Vx4VXwhYBUutexGJ0jhiieJofJ7RLVoQRLVe5x6aM
[Απομαγνητοφώνηση συνέντευξης, Ελένη Ξένου.]

  




  

Γ.Κοντογιώργης - Το συντηρητικό ιδιώνυμο της Αριστεράς και ο φασισμός της ενιαίας καθεστωτικής σκέψης.Η περίπτωση του μεταναστευτικού προβλήματος.

Καθ. Γ. Κοντογιώργης: "Εάν θέλετε να ξέρετε πώς θα εξελιχθεί ένας άνθρωπος από την ημέρα που γεννιέται μέχρι την ώρα που πεθαίνει, πρέπει να ξέρετε όλη τη διαδρομή του. Το ίδιο και για τα φαινόμενα για τις κοινωνίες. Λοιπόν, εμείς το μόνο που δεν κάνουμε είναι να εντάσσουμε τα φαινόμενα που υπάρχουν στο γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσονται. Βλέπουμε τώρα πώς γίνεται η διαχείριση του μεταναστευτικού. Είναι τραγικό σε όλα τα επίπεδα."

Περί συμφωνίας στη Σύνοδο Κορυφής:
Καθ. Γ. Κοντογιώργης: "Πρώτα πρώτα ήταν μια συμφωνία η οποία ήταν στα μέτρα των στοχεύσεων της Ε.Ε. -των χωρών της Ε.Ε.- και όχι στα μέτρα της Ελλάδας. Η Ελλάδα δεν εξυπηρετείται παρά ελάχιστα και ίσως και καθόλου από αυτή τη συμφωνία. Είναι γεγονός όμως ότι τα πράγματα μετά την τρομοκρατική επίθεση έχουν αλλάξει πάρα πολύ και θα τα δούμε να αλλάζουν ακόμα περισσότερο. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αυτή τη στιγμή να συζητήσουμε ποιος προκάλεσε την ισλαμική τρομοκρατία και πού εντάσσεται, διότι αυτό είναι ένα πολύ σύνθετο ζήτημα, έχει να κάνει με τη διεθνή κατάσταση, με τις ιδιαιτερότητες του Ισλάμ και τη θέση που κατέχει σήμερα στον κόσμο, αλλά και με τις εσωτερικές εξελίξεις στις ίδιες μουσουλμανικές χώρες. Όπως και στις δυτικές χώρες. Το ζήτημα είναι να δούμε τα παρεπόμενα, τα απόνερα αυτού του γεγονότος. Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή αγωνιά να μην μεταφερθεί το μεσανατολικό πρόβλημα στο εσωτερικό της. Η Ελλάδα αντιθέτως, κάνει ότι είναι δυνατόν για να γίνει μέση Ανατολή. Και αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα! Διότι όλοι συζητάμε για το τι κάνει η Ευρώπη, εκείνο όμως που δεν αποκομίζουμε είναι ότι, η Ευρώπη κάνει αυτό το οποίο θεωρεί ότι στις παρούσες συνθήκες μπορεί να συμβάλει στο να μη γίνει η ίδια πρόβλημα της μέσης Ανατολής. Να μη μεταφερθεί στο εσωτερικό της. Γιατί η Ευρώπη απέτυχε στο ζήτημα ενσωμάτωσης των οικονομικών μεταναστών, όπως επίσης και στο ζήτημα της απονομής της αντιμετώπισης, της ιδιότητας του πολίτη και πολλά άλλα. Αλλά βλέπουμε όμως ότι κάποια στιγμή παίρνει τα μέτρα τα οποία χρειάζονται για να μπορέσει να διαχειριστεί το πρόβλημα. Διότι το μεταναστευτικό γενικότερα και μια απόρροια του διεθνούς προβλήματος που προκαλεί το μεταναστευτικό, δεν είναι μονοσήμαντο. Σήμερα ακούμε στην Ελλάδα, και, αν θέλετε επικρατεί η φασιστική λογική της ενιαίας σκέψης, ότι είναι ζήτημα "ανθρωπισμού". Ο ανθρωπισμός είναι ένα κεφάλαιο σημαντικό σ΄αυτή την υπόθεση. Δε βλέπω να αντιμετωπίζεται με όρους ανθρωπισμού το μεταναστευτικό στην Ελλάδα παραδείγματος χάρη. Διότι η Ιδωμένη δεν είναι η ανθρωπιστική διαχείριση του ζητήματος. Σε επίπεδο διαχείρισης υπάρχει μια άλλη διάσταση η οποία δεν είναι ανθρωπιστική. Η ελεύθερη διακίνηση οπουδήποτε θέλει, δεν αποτελεί ανθρωπιστική διαχείριση του μεταναστευτικού, οποιουδήποτε προβλήματος. Είναι γνωστό ότι οι χώρες έχουν τις δικές τους κοινωνίες και τους δικούς τους πολίτες. Άρα, θέλουμε να δούμε μια τέτοια πραγματικότητα και μάλιστα με την ένταση που την αντιμετωπίζουμε σήμερα και αυτήν που θα έχουμε μεθαύριο -ακόμα χειρότερη- το μεταναστευτικό πρέπει να σκεφτούμε να το αντιμετωπίσουμε με τους όρους της κοινωνικής συνοχής. Γιατί αν σήμερα δεν συνεκτιμήσουμε την κοινωνική συνοχή, σε πέντε ή δέκα χρόνια θα έχουμε δύο χώρες, δύο κοινωνίες μέσα στην ίδια χώρα. ... Θα έχουμε άλλου είδους προβλήματα τότε.

Το δεύτερο είναι το θέμα της ασφάλειας. Το βλέπουμε σήμερα. Έρχεται ο κύριος Μουζάλας και μας λέει ότι δεν υπάρχουν τσιχαντιστές στην Ελλάδα. Από πού το αντλεί αυτό; Απλώς η Ελλάδα δεν είναι "στόχος" αυτή τη στιγμή, διότι είναι η διακίνηση όλων των ζητημάτων που ενδιαφέρουν τη μία και την άλλη πλευρά αυτή τη στιγμή.

Το τρίτο είναι το ζήτημα των αντοχών αυτής της χώρας. Είναι μια χώρα καθημαγμένη, μια χώρα η οποία αυτή τη στιγμή ο άνεργος και το 50% του ελληνικού λαού που είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας συμβάλει στο να συντηρεί κάποιους ανθρώπους οι οποίοι είναι εξίσου εξαθλιωμένοι, αλλά με έναν τρόπο διαχείρισης που εμείς προκαλέσαμε αυτή την κατάσταση. Πού θα τελειώσει λοιπόν αυτή η διαχείριση του πράγματος; Ο ανθρωπισμός; Θα δεχθούμε ακόμα να έρθουν 2, 3, 5 εκατομμύρια στην Ελλάδα αφού κλείσανε γύρω γύρω τα σύνορα οι άλλοι; Δε θα μας απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα; Τι μπορεί να σηκώσει η χώρα αυτή, από πλευράς συμβολής της στον ανθρωπισμό; Και βεβαίως, είναι μια σειρά από άλλα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη θέση μας στον κόσμο. Μια πραγματικότητα δηλαδή την οποία αγνοούμε. Μήπως οι Ευρωπαίοι δεν δέχθηκαν πρόσφυγες μέχρι τώρα; Αλλά τους διαχειρίστηκαν μέσα σε ένα άλλο περιβάλλον. "

Δημοσιογράφος: "Ναι, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε για να μη πνίγονται αυτοί οι άνθρωποι στο Αιγαίο;"

Καθ. Γ. Κοντογιώργης: "Aυτά είναι διλήμματα τα οποία τίθενται για να στεγνώνουν το μυαλό των ανθρώπων και να μη σκέφτονται και να εντάσσονται με παρωπίδες σ΄αυτό που επιτάσσει η κυρίαρχη ιδεολογική/ιδεοληπτική γραμμή. -Υπάρχει δυνατότητα να αντιμετωπιστούν.- Μην ξεχνάμε, ότι ακόμα διακηρύσσεται η αρχή της ελεύθερης διακίνησης, την οποία εφαρμόζουν, απλώς θεωρούν και κατηγορούν όποιον είναι εναντίον αυτής της αρχής και επομένως του ελέγχου μιας μεταναστευτικής ροής, ότι είναι από ακροδεξιός μέχρι το οτιδήποτε. Αντιδραστικός είναι αυτός ο οποίος επιβάλει την αρχή της ενιαίας σκέψης. Την αρχή της ενιαίας σκέψης λοιπόν, τη ζούμε στην Ελλάδα, διότι δεν συνεκτιμάμε όλες αυτές τις παραμέτρους, μας έχουνε βάλει σε έναν τρόπο σκέψης συγκεκριμένο, μας δημιουργούν ενοχές εάν σκεφτούμε κάτι διαφορετικό, ως εάν η ελληνική κοινωνία η οποία σκέφτεται και πολλά άλλα, δεν είναι εκείνη η οποία συμβάλει στην ανθρωπιστική αντιμετώπιση του προβλήματος. Το κράτος είναι απών αυτή τη στιγμή. Πείτε μου λοιπόν, αυτό το κράτος το οποίο χαρακτηρίζει οποιονδήποτε λέει ότι αυτή η πολιτική είναι καταστροφική ότι είναι ακροδεξιός, δεν είναι αυτό το κράτος το οποίο αποδομεί συστηματικά και μάλιστα εντάσσοντας κάτι το οποίο είναι εντελώς άσχετο, την λεγόμενη αριστερή λογική του πράγματος; Δηλαδή όλη η Ευρώπη είναι ακροδεξιά αυτή τη στιγμή και μόνο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερή και Προοδευτική; Πείτε μου κάτι αλήθεια; Στο παρελθόν, πριν από λίγα χρόνια, μας είχε έρθει εδώ η κυρία Σεγκολέ Ρουαγιάλ, -αυτή η:: μεγάλη προσωπικότητα, γιατί δυστυχώς τέτοιες προσωπικότητες βγάζει η Ευρώπη ως ηγέτες σήμερα-, και, μας έλεγε ότι η Αριστερά ταυτίζεται με το περιβάλλον... Δεν είχε τίποτε άλλο να πει... Σήμερα λοιπόν, -κι επειδή τελείωσε κι αυτή η ιστορία και:: έχουμε άλλα πράγματα-, μας λέει η "Νέα Αριστερά" ότι Αριστερό και Προοδευτικό είναι ό,τι ταυτίζεται μονοσήμαντα με την ελεύθερη διακίνηση των μεταναστευτικών ροών. Εγώ θα έλεγα ότι υπάρχουν κι άλλες χώρες να τους δεχτούν. Γιατί δε το κάνουν; Γιατί έρχονται μόνο εδώ και μένουν εδώ; Αν δείτε τις διαφημίσεις που γίνονται, είναι "πρόσκληση" για έλευση. Δεν έχουν τίποτε να πουν διαφορετικό. Ξέρετε κάτι; Η Αριστερά σήμερα, είναι όπως μια σταγόνα νερού όμοια με οποιαδήποτε άλλη Δεξιά, Ακροδεξιά ή πιο Αριστερή πραγματικότητα. Και πείτε μου, υπάρχει κάτι που στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος -δηλαδή της σχέσης κοινωνίας και πολιτικής- έχει κάτι διαφορετικό η άρχουσα Αριστερά από οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη; Τα ίδια είναι. Υπάρχει κάτι, το οποίο στις πολιτικές τους για τη χώρα και όχι για τις μεταναστευτικές ροές, έχουν να πουν; Απολύτως ΟΧΙ ! Το ερώτημα είναι αν θα καπηλευθούμε τη μια πλευρά -δηλαδή την κοινωνία- ή αν θα καπηλευθούμε ένα άλλο γεγονός το οποίο είναι τρίτο και παρελκόμενο γιατί είναι διεθνές γεγονός, το οποίο έρχεται και στη χώρα μας. Το ερώτημα λοιπόν τώρα είναι πολύ απλό. Έχουν σκοπό να εναρμονιστούν με τη βούληση της κοινωνίας; ..."

Δημοσιογράφος: "Ποια είναι η βούληση της κοινωνίας;"

Καθ. Γ.Κοντογιώργης: "Η βούληση της κοινωνίας προκύπτει καθημερινά απ΄τις δημοσκοπήσεις. Δε χρειάζεται να την ψάξουμε πουθενά αλλού. Είναι δωρεάν (μας παρέχεται). Έχει γίνει η σχετική μελέτη -πάρτε οποιαδήποτε πολιτική που ακολουθεί η παρούσα κυβέρνηση- όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, σε οποιοδήποτε ζήτημα, και δείτε πώς το αντιμετωπίζει η κοινωνία. Είναι 60, 70, 80% απέναντι στις πολιτικές που ακολουθούνται. Όχι μόνο για το προσφυγικό, για ΟΛΑ τα ζητήματα. Άρα λοιπόν προσέξτε! ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΠΟΥΝ σ΄αυτό που θα αποτελούσε την έννοια της πολιτικής αντιπροσώπευσης, δηλαδή του ότι είναι εκεί που είναι για να υπηρετήσουν τη βούληση και τα συμφέροντα της κοινωνίας και έρχονται να ενοχοποιήσουν, επιβάλλοντας την αρχή της ενιαίας σκέψης -μια καθαρά φασιστική λογική που δεν επιτρέπει τον αντίλογο ακόμη και στο εσωτερικό της σκέψεις των ανθρώπων- για να μας πουν ότι αυτό είναι που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο αν είναι προοδευτικός ή αντιδραστικός."
...

"Δεν είναι απλά "μνημονιάκοι", είναι "λογιστές" των μνημονίων. Απλοί και διεκπεραιωτές της λογιστικής. Διότι αν θα είχαν κάτι διαφορετικό να δείξουν, θα έκαναν ό,τι πρέπει, στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος, του κράτους, της νομοθεσίας που οικοδομεί όλη αυτήν την κατάσταση που μας κρατάει δέσμιους στα μνημόνια. Δεν έχουν να πουν τίποτε σ΄αυτό! Θέλουν απλώς να αποκρύψουν ότι είναι αυστηρά καθεστωτικοί και βαθιά αντιδραστικοί όλοι! Διότι αυτόν που έχουν απέναντί τους δεν είναι τα μνημόνια ουσιαστικά, είναι η ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Γι΄αυτό θέτω το ζήτημα της απόστασης, της εχθρότητας που έχουν απέναντι στην κοινωνία. Η κοινωνία δεν ξέρει, η κοινωνία είναι ιδιοτελής, η κοινωνία είναι συντηρητική και αντιδραστική. "Αυτοί" έχουν το φως...."Αυτοί" έχουν την αντίληψη της προόδου... Γι΄αυτό και τι λένε ξέρετε; Το διακηρύσσουν. (_) Ότι η πλειοψηφία είναι λέει, εχθρός των δικαιωμάτων. Δηλαδή η κοινωνία είναι εχθρός και τους προστατεύουν αυτούς. Ποιους; Τις μειοψηφίες... Ξέρετε ποιοι τα λένε αυτά; Πιάστε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, για να μην μπαίνουμε στην διαδικασία των σημερινών παθών. Οι "ΑΥΣΤΗΡΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ"! Εκεί έθεσαν το μεγάλο ζήτημα ποιος είναι καλύτερος να έχει την άποψη που πρέπει για την χώρα του. Ο ένας; οι λίγοι; ή οι πολλοί;... Ποιος ξέρει καλύτερα να κυβερνάει προς το συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας τα πολιτικά πράγματα; Ε λοιπόν όλοι αποφαίνονται -και οι ολιγάρχες- ότι η κοινωνία αρθρώνει τον ορθότερο και συμφερότερο προς αυτήν λόγο. Ε, όλοι αυτοί λοιπόν, όπως και να το τοποθετηθούν, είναι σύμφωνοι στον κοινό εχθρό, απέναντι στην κοινωνία, γι΄αυτό και είναι σε απόσταση, αλλά είναι και μεταξύ τους σύμφωνοι. Διότι είτε μιλάνε για μνημόνιο, είτε για αντιμνημόνιο, είτε για αναγκαστική εφαρμογή του μνημονίου -αδιάφορο- είτε όχι, ένα είναι το σημαντικό! Ότι στο βασικό που προκάλεσε τα μνημόνια, την αιτία και σ΄αυτό που μας κρατάει εκεί, είναι ΟΜΟΦΩΝΟΙ στο 100%! Και το επαναλαμβάνω: πολιτικό σύστημα, δημόσια διοίκηση και δικαιοσύνη, νομοθεσία μέσα στην οποία εγκιβωτίζεται η κοινωνία, το επιχειρείν, τα πάντα και δε μας βγάζει από το αδιέξοδο. Αυτό λοιπόν είναι το κεντρικό ζήτημα! Είναι βαθιά αντιδραστικοί διότι είναι βαθιά απέναντι στην κοινωνική συλλογικότητα."

Δημοσιογράφος: "Αν είχε όφελος ο κάθε ένας από εμάς να διαβάσει έστω δύο σελίδες από έναν αρχαίο Έλληνα, ποιος θα ήταν αυτός;"

Καθ. Γ.Κοντογιώργης: "Ο Αριστοτέλης! Διότι οποιοσδήποτε άλλος είναι μια μονομερής υποσημείωση σε ειδικότερα ζητήματα τα οποία δεν απαντούν στην μεγάλη Ιστορία, στα μεγάλα γεγονότα. Με βάση το "μικρό", μια υποσημείωση, η τηλεόραση δε μπορεί να ερμηνεύσει το τηλεοπτικό περιβάλλον. Είναι μια συσκευή. Πρέπει να έχει κανείς συνολική εικόνα για να ξέρει που εντάσσεται. Ο Αριστοτέλης λοιπόν, επειδή είχε ένα πολύ μεγάλο πεδίο προβληματισμού, μίλησε για όλα και έδωσε απαντήσεις σε όλα και μετέφερε αναλύσεις της εποχής που είναι εξαιρετικά σημαίνουσες! Όπως αυτό: το "ποιος κυβερνάει ορθότερα". Ή για το ζήτημα της οικονομικής μετανάστευσης. Είναι τρομερής σημασίας για τις πόλεις! Αυτό που στην αρχαιότητα λεγόταν "δουλεία", ήταν στην πραγματικότητα -στο μεγαλύτερο μέρος της- η οικονομική μετανάστευση που είχε δυο επίπεδα. Αυτό που ερχόταν από τις δεσποτικές χώρες και αυτοί που ερχόντουσαν από άλλες πόλεις. Οι μεν είχαν καθεστώς εμπράγματης σχέσης, είχαν την ιδιοκτησία τους, είχαν επιχειρηματικές δραστηριότητες, οι δούλοι εννοώ, είχανε δικαιώματα και λοιπά, οι δε είχαν ενοχική σχέση. Δηλαδή μπορούσαν να διαλύσουν αυτή τη σχέση εάν υπήρχε. Ο πολίτης όμως, ήταν αυτός που συγκροτούσε την πολιτεία! Και εκεί ακριβώς αναπτύχθηκε λόγω αυτής της νέας πραγματικότητας που δημιουργήθηκε σταδιακά στην πόλη, η έννοια της "σχόλης". Δηλαδή του σχολάζειν και της ελευθερίας που έχει να κάνει με την κοινωνική πραγματικότητα.

Στην κλασική εποχή, οι δούλοι ήταν οικονομικοί μετανάστες που έφευγαν από δεσποτικές, πρωτόγονες χώρες, λαούς, έξω από τις ελληνικές πόλεις, και ερχόντουσαν γιατί προτιμούσαν να ζουν σε μια πόλη ως δούλοι και όχι ως δουλοπάροικοι όπως ήταν εκεί -υπάρχει μεγάλη διαφορά- αλλά τους είχαν δοθεί τα δικαιώματα που είχαν προηγουμένως οι με σχέση εξαρτημένης εργασίας πολίτες. Δηλαδή, δε μπορούσε κανείς να τους επιπλήξει, δε μπορούσε κανείς να παραβιάσει δικαιώματα που είχαν, είχανε μεγάλη επιχειρηματική δραστηριότητα, είχανε πάρα πολλά τέτοια. Απ΄την άλλη, είχαμε τους μετανάστες οι οποίοι προέρχονταν από πόλεις. Άρα ήταν ήδη πολίτες άλλων πόλεων. Εκεί υπήρχε μια ελεύθερη σχέση την οποία ανέπτυσσαν μεταξύ τους όπως τους χρειαζότανε.

Πρέπει να ξέρουμε ένα πράγμα. Ότι στην εποχή μας, το Ισλάμ έχει μια ειδικότερη θέση η οποία έχει συνδυαστεί και με την θέση των αραβικών χωρών στον κόσμο. Μην ξεχνάμε ότι το Ισλάμ προεβλήθη ως επιχείρημα για την διεθνή θέση και λόγο των Ισλαμικών χωρών στον κόσμο, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού. Προηγουμένως ήταν η έννοια της Αριστεράς του σοσιαλισμού. Θυμηθείτε τον Νάσερ ας πούμε... Και μάλιστα αυτή η σκοτεινή εκδοχή του Ισλάμ η οποία μεταφέρει τις κοινωνίες για να μπορούν να κυριαρχούν οι ελίτ σε εποχές εξαιρετικά πρώιμες, αγροτικές. Δείτε αυτό που έχει να κάνει με την "μαντίλα". Δεν είναι η μαντίλα ιδίωμα του Ισλάμ. Είναι ιδίωμα κοινωνιών αγροτικής υφής και μάλιστα με δεσποτικό πρόσημο.

Δε χρειάζεται να πάμε μακριά. Μας το λέει ο Πλάτωνας, μας το λένε και άλλοι. Δηλαδή, οι σημερινοί βάρβαροι, οι μη Έλληνες εν πάση περιπτώσει, έχουν την ντροπή του σώματος και ντύνουν τις γυναίκες από την κορυφή μέχρι τα νύχια, γιατί; Διότι θέλουν να τις ελέγχουν. Όπως, λέει, και οι αρχαίοι Έλληνες. Ενώ στην εποχή του, η απελευθέρωση ήταν και για την απελευθέρωση του σώματος. Όποιος ήθελε μπορούσε σε πολύ μεγάλο βαθμό να είναι γυμνός ή να είναι ντυμένος. Δεν υπήρχε η εξουσία της ενδυμασίας.

Σήμερα λοιπόν έχουμε ένα Ισλάμ που αγωνιά να καταλάβει μια άλλη θέση στον κόσμο, αλλά και ένα Ισλάμ, αυτό το Ισλάμ το οποίο θέλει να ηγεμονεύει και στις κοινωνίες με έναν τρόπο που οι κοινωνίες θα προσχωρούν με το θρησκευτικό ιδίωμα, αλλά χωρίς όμως να διεκδικούν πράγματα τα οποία θα αποτελούσαν στοιχείο ελευθερίας."

Δημοσιογράφος: - "Τέλος, θέλω να σας ρωτήσω αν τελικά η ελληνική κοινωνία -κατά την εκτίμησή σας- αναμένεται να αντιδράσει."

Καθ. Γ.Κοντογιώργης: "Η κοινωνία σήμερα, δεν είναι η κοινωνία με την έννοια της συλλογικότητας που αντιλαμβανόμαστε ή που έχουμε στο νου μας. Η κοινωνία είναι ένας ιδιώτης, έξω απ΄το σύστημα -το σύστημα και το τι θέλει η κοινωνία- επομένως το εκφράζει ο κύριος πρωθυπουργός, η πολιτική τάξη, δεν το εκφράζει η κοινωνία. Το αν η κοινωνία θα πεθάνει, θα είναι πλούσια ή φτωχή ή ό,τι, το αποφασίζει κάποιος που κατέχει το πολιτικό σύστημα. Η κοινωνία λοιπόν είναι ένα άθροισμα ατόμων, που δε διαθέτει συλλογικότητα, άρα δε διαθέτει και δυνατότητα συλλογικής δράσης, έχει όμως μέσα από τους μηχανισμούς που γνωρίζουμε και τις τεχνικές, τη δυνατότητα της συλλογικής έκφρασης. Δηλαδή τι κάνουν οι δημοσκοπήσεις; Αποφαίνονται τι θέλει η κοινωνία και ποια είναι η βούλησή της. Αλλά επειδή η κοινωνία είναι ιδιώτης και οι:: κύριοι αυτοί είναι πολιτικά κυρίαρχοι, Λουδοβίκοι, απολυτάρχες, δεν λαμβάνουν υπ΄όψιν την κοινωνία και μάλιστα με μια ολιγαρχική έκφραση και έπαρση, δηλώνουν ότι δεν ακολουθούν τις δημοσκοπήσεις, δηλαδή τη βούληση της κοινωνίας. Ε, λοιπόν, γι΄αυτό ακριβώς υπάρχουν εκεί! Να αντιληφθούν ότι υπάρχουν για να είναι εναρμονισμένοι με την κοινωνία, όποιας κι αν είναι αυτή! Η κοινωνία είναι η αιτία της ύπαρξής τους, άρα η κοινωνία δικαιούται να καταστρέψει σε τελική ανάλυση τον εαυτό της κι όχι αυτοί! Άρα, οι όποιες αποφάσεις θα έπρεπε να είναι εναρμονισμένες με την βούληση της κοινωνίας και όχι σε αντιπαράθεση μαζί της! Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα που μας οδήγησε και στην κρίση άλλωστε και στην καταστροφή την οποία βιώνουμε σήμερα.

Ξέρετε, αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε σήμερα -και θα κλείσω μ΄αυτό- την Ελλάδα, θα έλεγα ότι είναι μια χώρα ελευθέρας βοσκής. Έτσι την κατάντησαν. Δηλαδή, μια χώρα που μεταβάλλεται ολοένα και περισσότερο σε απλό χώρο. Άρα, το "μπάτε σκύλοι αλέστε" -όπως θα έλεγε οποιαδήποτε εκδοχή μιας σύγχρονης αντίληψης για την ιδεολογία και τα πράγματα-. Δεν έχουμε Αριστερά, γι΄αυτό δεν έχουμε Δεξιά στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει καμία άλλη εκδοχή παρά μια. Η εκδοχή της ενιαίας σκέψης, με ένα σύστημα εκλόγιμης μοναρχίας, που αντιπαθεί και απεχθάνεται τη συλλογική βούληση, -αυτή την χώρα- και που συμφωνούν στα ουσιώδη: πώς θα κρατήσουν τα κεκτημένα αυτού του συστήματος μαζί με τους συγκατανευσιφάγους που βρίσκονται γύρω από αυτούς!"

https://youtu.be/rAu8ZzhGXfY
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μ. ΣΜΙΛΙΔΟΥ / Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
@SBCTV (23/ 06/ 16)
Aπομαγνητοφώνηση: Eλένη Ξένου.

Γιώργος Κοντογιώργης

"Παιδεία και πολιτικό σύστημα" (4/5/2018)

"...Εάν θέλετε να δείτε την εξέλιξη του κράτους -για να ξέρουμε τι διδασκόμαστε- και, με πολύ ενδιαφέρον και του ελληνικού εκφυλισμένου αυτού μοναρχικού κράτους, προσέξτε τρία μεγάλα στάδια: Το στάδιο της κρατικής κυριαρχίας, το στάδιο του κράτους κοινωνίας πολιτών (που, «κοινωνία πολιτών» εννοούν τις ομάδες συμφερόντων που καλούνται να αναπτύξουν διάλογο με τους αρμόδιους φορείς για την επίλυση των προβλημάτων) και, τέλος, το κράτος ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση). Το κράτος δηλαδή που εκχωρεί το σύνολο ή μεγάλο μέρος των αρμοδιοτήτων του, σε συμμορίες οι οποίες είναι ανεξέλεγκτες, δεν γνωρίζει κανείς από πού έρχονται οι πηγές τους και, εν πάση περιπτώσει, ακόμα κι αν προέρχονται από το κράτος, κανείς δε λογοδοτεί αλλά και που καταγίνονται με τη αποδόμηση της κοινωνικής συλλογικότητας και της πολιτικής συνοχής της χώρας. Αυτό είναι το τραγικό σημείο αυτής της παιδείας.

Εάν μπείτε στα ελληνικά σχολεία και διαβάσετε τα εγχειρίδια, θα διαπιστώσετε ότι υπάρχει ένας ιδεώδης τρόπος με τον οποίον διδάσκεται το πολίτευμα/το σύνταγμα, δεν υπάρχει όμως ούτε μια υποσημείωση που να λέει πώς εφαρμόζεται το σύνταγμα αυτό. Όχι στην περίοδο της κρίσης, αλλά διαχρονικά. Δεν υπάρχει άρθρο του συντάγματος που να εφαρμόζεται με τους όρους που προβλέπει το ίδιο το σύνταγμά του.

Η ερώτηση είναι απλή: Είχε ποτέ ο ελληνικός κόσμος αντίληψη πολιτικού προσωπικού που να είναι υπεράνω του νόμου, δηλαδή έξω από την πολιτεία δικαίου; Είχε ποτέ ο ελληνικός κόσμος αντίληψη πολιτικού συστήματος/πολιτικού προσωπικού το οποίο αποφασίζει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό ποια είναι η τύχη μας και να μην υπόκειται στη δικαιοσύνη; Να μην έχει λόγο στα πράγματα; Η έννοια του «λόγου» ξέρετε, στην ορολογία μας, όταν δηλαδή λέμε "έχω λόγο στα πράγματα" (επειδή προέρχεται από τη δημοκρατική αρχή) δεν εννοεί ότι έχω το δικαίωμα να φλυαρώ ή να ασκώ κριτική. ΕΝΝΟΕΊ ότι έχω συγχρόνως συμμετοχή στην πολιτική απόφαση.

Όποιος επικαλείται λοιπόν τα δικαιώματα, όποιος αρνείται την ελευθερία της κοινωνίας και όποιος αρνείται την αρχή της πλειοψηφίας διότι είναι εχθρός των δικαιωμάτων, είναι βαθιά ολιγαρχικός. Όπως βαθιά αντιδραστικός είναι κι αυτός ο οποίος επικαλείται τον διαφωτισμό. Όχι μόνο γιατί ο διαφωτισμός είναι μακριά, πολύ μακριά, από τον ελληνικό κόσμο, αχρείαστος και αντιδραστικός προς αυτόν, αλλά και διότι το μόνο που επιδιώκει είναι να νομιμοποιήσει αυτό το κράτος και να ενοχοποιήσει την κοινωνία και τις κληρονομιές της για τα κακώς κείμενα. Και μην ξεχνάτε ένα πράγμα. Αν πέτυχαν κάτι σε αυτούς τους δύο αιώνες μέσα από την παιδεία του σχολείου και από την παιδεία της καθημερινότητας, είναι να κλωνοποιήσουν τον Έλληνα άνθρωπο πολύ πριν, για να αλλάξουν λαό. Για να αλλάξουμε μυαλά, και επομένως, να πάψουμε να λειτουργούμε ως λαός κατά τον τρόπο που λειτουργούσε ο ελληνικός κόσμος μέχρι και τον 19ο αιώνα.

Η ελληνική συνέχεια διδάσκει ότι το μόνο ιστορικά εθνοτικό μόρφωμα που είχε την αξίωση να αυτοονομάζεται και να αυτο-ορίζεται ως «έθνος» (άρα με πολιτική αναφορά ελευθερίας και μάλιστα με δημοκρατικούς όρους, άρα όχι έθνος του κράτους αλλά έθνος της κοινωνίας) είναι το ελληνικό. Και συγχρόνως, η έννοια της ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού, είναι ο μέγιστος κίνδυνος για να αποδομηθεί η λογική του ηγεμόνα που ήθελε να εντάξει και να καρπωθεί, αλλά με τους δικούς του όρους -της διάρρηξης με το παρελθόν αλλά της κάρπωσής του, για να δείξει ότι έχει ιστορικό βάθος- της δυτικής εκδοχής της ιστορίας. Η Δύση είναι δημιούργημα του ελληνικού κόσμου 100%. Δε θα υπήρχε σήμερα όπως δεν θα υπήρχε κι ο ελεύθερος κόσμος στο σύνολο του πλανήτη. Ξεκάθαρα πράγματα. Αλλά όμως η ανάκτηση της ιστορίας, θα μας επιτρέψει και να αποκτήσουμε αυτογνωσία και, κυρίως, αυτοεκτίμηση. Όπως επίσης να γνωρίσουμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνει ο κόσμος. Δηλαδή, να ξέρουμε το "γιατί" σήμερα υπάρχει αυτό το διαρκές πρόβλημα της διαρκούς συρρίκνωσης του ελληνικού κόσμου από τότε που δημιουργήθηκε το νεοελληνικό κράτος. Όχι γιατί δεν έπρεπε να δημιουργηθεί, αλλά λειτούργησε ως το υπομόχλιο για την καταστροφή αυτού του μείζονος ελληνισμού και επειδή στο όνομα του εξευρωπαϊσμού ενοχοποιήθηκε η ίδια η δημοκρατία και ο πολιτισμός της δημοκρατίας, έχουμε το αποτέλεσμα αυτό. Δηλαδή της απολυταρχίας στην αρχή και τώρα της εκλόγιμης μοναρχίας.

Αναλογιστείτε ο καθένας για τον εαυτό του, ότι η παιδεία μας είναι η παιδεία της δημοκρατίας που κληρονομήσαμε ο καθένας, και συμπεριφερόμαστε δυσφορμικά επειδή ακριβώς μας φόρεσαν στενό θεσμικό κουστούμι. Και ασφυκτιούμε και παραλογιζόμαστε. Είναι σαν να μας έχουν βάλει σε έναν βρεφονηπιακό σταθμό και να μας λένε ότι πρέπει να συμπεριφερθούμε πολιτικά όπως τα νήπια.

Αυτό λοιπό, είναι το κεντρικό ζήτημα, αν θέλετε, της δικής μας ανάγκης για την ανάκτηση της ιστορίας μας. Άρα της ανάκτησης ενός πολιτισμού που διδάσκει την πέραν της νεοτερικότητας ελευθερία, πολιτεία, οικονομία και ό,τι άλλο που ΔΕΝ θα τα δούμε μέσα από το σημερινό πολιτικό παγκόσμιο σύστημα αλλά κυρίως το ελληνικό που είναι το εκφυλισμένο ευρωπαϊκό μοναρχικό πολιτικό σύστημα."

Γιώργος Κοντογιώργης

Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.

"Παιδεία και πολιτικό σύστημα". Διάλεξη στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού Ρήγας Βελεστινλής, Ξενοφώντος 4, πλ. Συντάγματος (4/5/2018). Η παιδεία σήμερα είναι η καθεστωτική παιδεία της αιρετής μοναρχίας. Και η παιδεία στην Ελλάδα είναι η παιδεία της εκφυλισμένης εκδοχής της αιρετής μοναρχίας, της δυναστικής κομματοκρατίας.

https://contogeorgis.blogspot.com/2018/05/452018.html…

"Μια πολιτική απάτη που διαρκεί δύο αιώνες"

Γιώργος Κοντογιώργης, απομαγνητοφώνηση Ελένη Ξένου:

" Πριν από μερικές δεκαετίες -έχει σημασία να πω αυτό το συμβάν, γιατί δείχνει πώς εξελίσσονται τα πράγματα και θα μου το επιτρέψετε να το πω- πριν από μερικές δεκαετίες, δηλαδή στα μέσα της δεκαετίας του 1980, με είχε καλέσει ο πρόεδρος τότε της ευρωπαϊκής επιτροπής -ο Ζακ Ντελόρ- να μιλήσω σε μια ομάδα "προοπτικής" όπως την έλεγε, δηλαδή, σκέψης/στοχασμού για το μέλλον των κοινωνιών, των πολιτικών συστημάτων και λοιπά. Δηλαδή τι θα γίνει στα είκοσι/τριάντα χρόνια. Εξήγησα λοιπόν εκεί, ότι πρώτον πρέπει να έχουμε επίγνωση του πού βρισκόμαστε, είναι ένα σύστημα της εκλόγιμης μοναρχίας κι όχι δημοκρατίας, μην τρέφουμε λέω αυταπάτες, και, ότι οι κοινωνίες θα φτάσουν κάποια στιγμή πολύ σύντομα να διαπιστώσουν ότι, (για πολλούς λόγους που εξήγησα), δεν τις εκφράζει αυτό το σύστημα, διότι είναι παρένθετο, αποδίδεται στο κράτος και οι κοινωνίες παραμένουν στην ιδιωτεία. Και τις καλούν απλώς να χτυπούν την πόρτα του "μονάρχη" κάθε φορά που διαφωνούν μαζί του. Ότι δηλαδή δεν έχει καμία αντιπροσωπευτική βάση αυτό το σύστημα.
Σας πληροφορώ ότι δύο εκ των έξι μελών της ομάδας αυτής, (των μονίμων έξι μελών), έφυγαν -ο ένας μάλιστα Γερμανός, χτυπώντας και το χέρι πάνω στο τραπέζι, προσβεβλημένος που είπα ότι το σύστημα δεν είναι δημοκρατικό. Το έχω συναντήσει αυτό πάρα πολλές φορές και στις διδασκαλίες μου και στις συναντήσεις μου με συναδέλφους, διότι η καθολική αντίληψη των πραγμάτων, είναι ότι έχουμε έλλειμμα δημοκρατίας ή αντιπροσώπευσης. Δε έχουμε ούτε έλλειμμα δημοκρατίας ούτε αντιπροσώπευσης. Διότι δεν έχουμε ούτε αντιπροσώπευση, ούτε δημοκρατία. Σας άκουσα πριν να λέτε για το σύστημα αντιπροσώπευσης που αμφισβητείται. Εάν ήταν αντιπροσωπευτικό το σύστημα δεν θα αμφισβητούνταν. Διότι, στην αντιπροσώπευση, ο εντολέας/η κοινωνία αποφασίζει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό. Σε ποιο σύστημα σήμερα στη Ευρώπη αποφασίζει η κοινωνία; Το να επιλέγει κανείς το "μονάρχη" της επόμενης τετραετίας, δε σημαίνει ότι το σύστημα είναι αντιπροσωπευτικό. Διότι η αντιπροσώπευση προκύπτει από τη σχέση που διαμορφώνεται ανάμεσα στη στιγμή που εκλέγεται ο νέος "μονάρχης" μέχρι τη ώρα που εκπνέει η προθεσμία της εντολής. Εκεί πού υπάρχει αυτή η σχέση; πείτε μου σας παρακαλώ! Όλες οι κοινωνίες στις δημοσκοπήσεις που είναι ο ακριβέστερος και μοναδικός τρόπος να ελέγχονται τα πράγματα και να εκφράζεται η βούληση της κοινωνίας, φανερώνουν ότι είναι σε προφανή και καθολική αντίθεση οι κοινωνίες απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις, σ' αυτό που εκφράζουν και στα πολιτικά συστήματα όπως λειτουργούν. Αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα λοιπόν.
Αναφέρατε τη Γαλλία. Όπως και την Αγγλία, τη Μεγάλη Βρετανία. Κοιτάξτε, ήμουν στη Γαλλία πρόσφατα. Συνάντησα συναδέλφους. Όταν τους εξηγούσα ότι δεν γίνεται με παλαιά υλικά να δρα κανείς, δηλαδή με τις αξίες και τους θεσμούς και τους τρόπους πολιτικής του 18ου αιώνα που δίδαξε ο Διαφωτισμός, και ότι πρέπει να αναστοχαστούμε όλο αυτό το πλαίσιο κοινωνίας και πολιτικής, με κοιτούσαν -δε θα έλεγα για να απλουστεύσω, με ανοιχτό στόμα- αλλά, με προφανή αντίρρηση. Θεωρούσαν δηλαδή ότι αυτό είναι κάπου:: εξωπραγματικό. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι είναι πολύ μακριά. Όταν μιλάνε τα «κίτρινα γιλέκα» για "ανακλητότητα", τους έθετα το ερώτημα. Πού την τοποθετείτε αυτή την ανακλητότητα; Πώς θα την εκφράζει η κοινωνία αυτή την "ανακλητότητα"; Και μου λένε, με δημοψηφίσματα. Δηλαδή πόσα λέω δημοψηφίσματα μπορείτε να κάνετε σε μια επταετία που είναι η θητεία; Μου λένε, τρία-τέσσερα-πέντε-δέκα...
Α, και τις επόμενες μέρες δηλαδή και θέματα εκτός από αυτά που θα αποφασίζει ο λαός με το δημοψήφισμα, ποιος θα τα αποφασίζει; Καταλαβαίνεται δηλαδή ότι, οι άνθρωποι ζουν με ένα δεδομένο ότι τα πράγματα δεν δουλεύουν μέσα στην παρούσα κατάσταση, θεσμική και άλλη, αλλά σε ένα πλαίσιο "τρικυμίας εν κρανίω", διότι δεν υπάρχουν ακόμα διαμορφωμένες στα μυαλά των ανθρώπων οι προϋποθέσεις της επόμενης μέρας. Ενώ διαπιστώνουν ότι οι οικονομία με όχημα την τεχνολογία αλλά και πολλά άλλα έχουν μεταβεί στο μέλλον, οι κοινωνίες ζουν στον 18ο αιώνα. Και το χειρότερο; Η διανόηση. Αυτό που θεωρείται ότι είναι επιστήμη και είναι η πεμπτουσία της γνώσης. Επομένως πρέπει να αντιληφθούμε πρώτα πού ζούμε, τι εμπεριέχουν αυτές οι έννοιες με τις οποίες εναλλασσόμαστε στον λόγο και στην πράξη καθημερινά, τι απάτη δηλαδή περιέχει η έννοια της «δημοκρατίας» όπως διατυπώνεται σήμερα, η σύγχυση της με την «αντιπροσώπευση» για να ορίσουν ένα μοναρχικό κατεξοχήν πολίτευμα και τι σημαίνει ο αποκλεισμός των κοινωνιών.
Ξέρετε, όταν κάποιος αισθάνεται ότι τον στριμώχνουν, όταν του κλείνουν το στόμα και τη μύτη δηλαδή και δεν ακούγεται, κλωτσάει. Αυτό που συμβαίνει σήμερα λοιπόν και στη Γαλλία με τα «κίτρινα γιλέκα», που ολοένα και περισσότερο εκφυλίζονται βέβαια, και στην Βρετανία και παντού στον δυτικό κόσμο κυρίως, είναι η πλήρης αμφισβήτηση όλου αυτού του κατεστημένου που εννοεί να συνεχίζει να λειτουργεί ως ο αυθεντικός παραστάτης των συμφερόντων του νέου οικονομικού ηγεμόνα των αγορών. Που περιφρονούν την κοινωνία, που επιβάλλουν ένα καθεστώς ενιαίας σκέψης, οποιαδήποτε αντίρρηση την καλύπτουν με καταφρονητικούς όρους, όπως "λαϊκισμός", "εθνικισμός" και πολλά άλλα, καταλήγουν να ορίζουν τον παλαιό εαυτό τους ως "ακροδεξιά" πια. Ξέρετε, επιμένω να το λέω, η έννοια της ακροδεξιάς σήμερα, -μην πιάνετε την Ελλάδα, την εξαιρούμε διότι εδώ δεν υπάρχει αυτή η έννοια, η Χ.Α. δεν εκφράζει αυτή την έννοια της ακροδεξιάς- αλλά, στην Ευρώπη και στο δυτικό κόσμο, η έννοια της ακροδεξιάς είναι ο παλαιός εαυτός του φιλελευθερισμού. Δηλαδή, ο φιλελευθερισμός εντός του κράτους.
...
Εδώ και δεκαετίες, έχουμε επισημάνει πάρα πολλές φορές ότι διαμορφώνεται ένα καταλυτικό χάσμα, μεταξύ των κοινωνικών και των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Κυρίως των πολιτικών, γιατί μιλάμε για την πολιτική εδώ που διαμορφώνει τα πράγματα. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά, οι κοινωνίες ξέρετε, δεν είναι αυτές που διαμορφώνουν το πρόταγμα. Οι κοινωνίες, δηλαδή το σύνολο των ανθρώπων που συγκροτούν μια κοινωνία πολιτών σε μια χώρα, εκείνο που κάνουν είναι να εισπράττουν τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν και να αντιδρούν αναλόγως. Εάν τους εκφράζουν οι παρούσες πολιτικές δυνάμεις θα, στεγαστούν στη μια ή στην άλλη ή στην τρίτη, εάν δεν τις εκφράζουν θα έρθουν άλλες, που θα "μυριστούν" το γεγονός ότι δεν τις εκφράζουν οι παλαιές δυνάμεις και θα εκφέρουν έναν διαφορετικό πολιτικό λόγο. Αυτή τη στιγμή λοιπόν τα πράγματα, δεν είναι διαμορφωμένα έτσι ώστε να υπάρχει στον ορίζοντα ένα άλλο εναλλακτικό προς την παρούσα κατάσταση σύστημα. Που θα αλλάζει δηλαδή την σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Έχουμε μόνο "αντισυμβατικές" και όχι "αντισυστημικές" αντιδράσεις, δηλαδή πολιτικές εκφράσεις όπως είναι η Λεπέν, όπως είναι ο Τράμπ, όπως είναι οι συμπεριφορές επίσης στην Αγγλία, στην Ιταλία και λοιπά. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο. Που, οι κοινωνίες αντιδρούν γιατί αισθάνονται και ακολουθούν αυτούς που διατυπώνουν ακραία συνθήματα, ή παρωχημένες αντιλήψεις όπως ο παλαιός φιλελευθερισμός εντός του κράτους, και, βεβαίως αντιδρούν διότι αντιλαμβάνονται ότι οι άλλοι που μέχρι τώρα λέγανε ότι είναι φιλελεύθεροι ή σοσιαλιστές, ή κομμουνιστές ή Αριστεροί, έχουν γίνει τα βαποράκια των αγορών. Της διεθνούς των αγορών. Και μάλιστα, στιγματίζουν τις κοινωνίες ως ακροδεξιές, επειδή διαπιστώνουν το αδιέξοδό τους, διαπιστώνουν ότι τις καταχωνιάζουν στα έγκατα του Καιάδα, ότι περιορίζουν δηλαδή αυτό που κατέκτησαν με αίμα στο παρελθόν και τις κατηγορούν βεβαίως ότι είναι και αντιδραστικές και πολλά άλλα. Δηλαδή ότι αυτοί εκφράζουν και την πεμπτουσία. Λειτουργούν όπως ξέρετε, ο μέγας Ιεροεξεταστής που συμβόλισε ο Γκρέκο.
...
Οι εξελίξεις δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω. Εάν μου επιτρέπεται και μου δίνεται λίγο χρόνο, θα εξηγήσω το εξής: «Πού βρισκόμαστε σήμερα». Προσέξτε! Συνηθίζουμε να ενοχοποιούμε αυτό που λέγεται "καπιταλισμός". Τι είναι ο «καπιταλισμός»; Είναι η νομισματική οικονομία, πρώτον. Εάν καταργήσουμε τη νομισματική οικονομία, που έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση πλούτου και λοιπά, (την παραγωγή πρώτα και στη συνέχεια τη συσσώρευση), εάν καταργήσουμε λοιπόν τη νομισματική οικονομία, πάμε στο παρελθόν. Πάμε στην εποχή των σπηλαίων. Τι μας είπε ο σοσιαλισμός την προηγούμενη περίοδο; Ότι το ζήτημα δεν είναι να καταργήσουμε τη νομισματική οικονομία με την έννοια του καπιταλισμού, αλλά, να πάρουμε το σύστημα απ' τον ιδιώτη (την οικονομία) και να την βάλουμε στο κράτος. Να γίνει «κρατικός» δηλαδή καπιταλισμός. Δεν έθεσε ποτέ θέμα συστήματος της νομισματικής οικονομίας. Δηλαδή, ο καπιταλισμός, δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι η νομισματική οικονομία στην οποίαν όμως, διαχωρίζεται η ιδιοκτησία του συστήματος από την κοινωνία της εργασίας. Ο εργαζόμενος θα πάει, θα πουλήσει την εργασία του, άρα την ελευθερία του και θα πάει σπίτι του παίρνοντας αμοιβή γι' αυτό. Ο ιδιοκτήτης της οικονομίας όμως, της νομισματικής οικονομίας, είναι εκεί και διοικεί την οικονομία. Αυτός αποφασίζει ποιον θα διορίσει ή ποιον θα απολύσει, τι θα κάνει τον πλούτο του. Πώς λοιπόν θα ρυθμιστεί αυτό ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει μέσα σε ένα άλλο περιβάλλον που θα ωφελεί την κοινωνία, που δεν θα τρώει τις σάρκες της κοινωνίας, αλλά θα εντάσσεται μέσα σ' αυτήν και θα πληρώνει το κόστος; Δηλαδή θα γίνεται η αναγκαία αναδιανομή προς όφελος όλης της κοινωνίας, αφού αυτή του δημιουργεί και τις προϋποθέσεις να λειτουργήσει; Δύο τρόποι υπάρχουν. Ή συνειδητοποιώντας ότι το σύστημα της νομισματικής οικονομίας, δηλαδή ο καπιταλισμός φταίει και όχι η νομισματική οικονομία αυτή καθεαυτή και να αλλάξουμε το σύστημά της, ή να αποφασίσουμε να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα, ώστε αυτό να ρυθμίζει πώς θα λειτουργήσει το όλον πολιτικό σύστημα. Ποιος θα κερδίζει τι και πώς θα δημιουργούνται οι όροι κοινωνικής συνοχής και λοιπά. Αυτό, ούτε το ένα ζήτημα τίθεται σήμερα ούτε το άλλο. Νομίζουμε ότι η ιστορία άρχισε και τελειώνει με το σήμερα.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι να κατανοήσουμε κάτι το οποίο μας διαφεύγει στο πολιτικό επίπεδο. Ποιο είναι αυτό; Ότι τι «κράτος» και το «πολιτικό σύστημα» είναι δύο διαφορετικές έννοιες. Το ότι ταυτίζονται σήμερα και όταν μιλάμε για κράτος εννοούμε πολιτικό σύστημα και το αντίθετο, έχει καίριες επιπτώσεις για το πώς ρυθμίζουμε τα πράγματα. Διότι, το πολιτικό σύστημα, είναι κάτι που του ανήκει σήμερα του κράτους, διότι βρισκόμαστε σε ένα βρεφικό στάδιο. Οι κοινωνίες δεν διεκδικούν οτιδήποτε απ' την πολιτική, εκτός απ' το να χτυπούν την πόρτα του "μονάρχη". Το πολιτικό σύστημα όμως αποφασίζει -και όχι το κράτος- ποιος, πώς και για ποιον θα πολιτευθεί. Ποιος θα κατέχει δηλαδή το πολιτικό σύστημα, πώς θα πολιτεύεται και με ποιες πολιτικές. Εμείς λοιπόν αποφασίσαμε σήμερα, ότι το πολιτικό σύστημα αντί να το κατέχει ο απόλυτος "μονάρχης", το κατέχει ένα «νομικό πλάσμα» που είναι το κράτος και βάζουμε στη θέση του για να πάρει φωνή και βούληση, έναν "μονάρχη" τετραετίας ή επταετίας και όχι έναν ισόβιο "μονάρχη". Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, αν δηλαδή δεν καταλάβουμε ότι ο "ένας" είναι εφιαλτικό να αποφασίζει για τις τύχες μιας ολόκληρης κοινωνίας, αφού δεν τον αποδεχόμαστε να αποφασίζει για τη δική μας προσωπική τύχη, δε μπορεί να δοθεί άλλη λύση στο πρόβλημα. Θα είμαστε διαρκώς ανοιχτοί στα ζητήματα.
Σήμερα λοιπόν, ο εκάστοτε πρωθυπουργός ή πρόεδρος, Μακρόν ή Τσίπρας ή οποιοσδήποτε, είναι και εντολέας και εντολοδόχος. Αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν έχουν ούτε τις αντοχές, ούτε τη βούληση, εκτός απ' την προσωπική βούληση, να ηγεμονεύσουν πολιτικά, να είναι στην επιφάνεια, δεν έχουν καμία δυνατότητα να αντιπαραταχθούν με αυτό το θηρίο που λέγεται «οικονομία των αγορών, δηλαδή η οικονομία που αναπτύσσεται σε πλανητικό επίπεδο και την οποία δεσπόζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Εκεί είναι το κεντρικό πρόβλημα λοιπόν. Και, για να λυθεί αυτό το πρόβλημα, αυτός ο γρίφος, πρέπει να αποσπαστεί ένα μέρος του πολιτικού συστήματος, δηλαδή αυτό που έχει να κάνει με την ιδιότητα του εντολέα και να δοθεί συνολικά στην κοινωνία. Αυτό όμως προϋποθέτει ΠΡΟΤΑΓΜΑ! Να ξέρουμε τι είναι «αντιπροσώπευση», γιατί; το παρόν σύστημα δε είναι αντιπροσωπευτικό και πώς θα γίνει. Άρα, πώς θα θεσμιθεί η βούληση της κοινωνίας, πώς η κοινωνία θα αποφασίζει δηλαδή σε καθημερινή βάση και όχι μια φορά κάθε τόσο, αυτό σημαίνει επίσης ότι θα πρέπει να ξέρουμε τι περιέχεται στην έννοια του εντολέα. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά. Μερικές χιλιάδες χρόνια πίσω ξέρετε, στην εποχή του Σόλωνα. Ο Σόλωνας καθιέρωσε το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Αντιλαμβάνεστε πόσο πίσω απ' τον Σόλωνα είμαστε ακόμη; Ο Σόλωνας λοιπόν, καθιέρωσε το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Δηλαδή, δημιούργησε την κοινωνία, άρα τη βούληση της κοινωνίας, θεσμικό παράγοντα για να λαμβάνονται οι αποφάσεις, και της έδωσε το «εκλέγειν», το «ελέγχειν» τον πολιτικό, το «ανακαλείν», το «ευθύνειν» να ευθύνεται για τις παρεκβάσεις του ή για τα λάθη ή για τη βλάβη της κοινωνίας και για το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πολιτεύεται. Τον σκοπό της πολιτικής.
Τον σκοπό της πολιτικής λοιπόν τον καθορίζει το πολιτικό σύστημα. Αν δεν αποσπάσουμε ένα μέρος του πολιτικού συστήματος να το μεταφέρουμε στην κοινωνία, μέρα άσπρη δε πρόκειται ποτέ να δούμε.
...
Εάν συνειδητοποιήσουμε τι θέλουμε, πρώτον, εάν δηλαδή ένα μέρος της κοινωνίας -ένα ποσοστό, πέντε, δέκα τοις εκατό- βγει στην επιφάνεια και πει "θέλω αντιπροσώπευση", αλλά με συνείδηση του τι σημαίνει αντιπροσώπευση κι όχι αυτές τις ανοησίες της καθεστωτικής ολιγαρχίας περί αμμεσοδημοκρατίας, εάν βγει και πει "θέλω αντιπροσώπευση", θα έρθουν οι πολιτικές δυνάμεις εκείνες που θα τρέξουν να πάρουν την ψήφο της για να ηγεμονεύσουν. Άρα θα μεταβάλλουν την αντιπροσώπευση σε πολιτικό πρόταγμα, που θα συζητείται θέλουν δε θέλουν στο επίπεδο της πολιτικής ζωής. Αυτό είναι δεδομένο. Το πόσο εύκολο είναι η κοινωνία να εκφράζεται; Προσέξτε! Σημασία δεν έχει να συγκεντρώνεται και να ασχολείται καθημερινά ο καθημερινός άνθρωπος, το ότι συγκεντρώνονταν στην Αθήνα στην Πνύκα, είναι γιατί δεν είχαν άλλο τρόπο να συναγάγουν οι Αθηναίοι τη βούλησή τους. Να βγάλουν μια κοινή απόφαση. Σήμερα έχουμε χίλιους δύο τρόπους! Δε θα χρειαστεί να μετακινηθεί κανείς απ' τη δουλειά του, απ' το σπίτι του ή από οπουδήποτε. Και λέω στο επίπεδο της τεχνολογίας της επικοινωνίας θα συγκροτηθεί το πολιτικό σύστημα. Υπάρχει κανείς σήμερα που αντιμετωπίζει τη τεχνολογία της επικοινωνίας (το ίντερνετ), όχι ως στοιχείο όπως στην καθημερινή μας ζωή διαδήλωσης/διαμαρτυρίας, αλλά ως πολιτικού συστήματος; Να το συγκροτήσουμε ως πολιτικό σύστημα και εκεί να συναντιόμαστε; Όχι. Γιατί δεν υπάρχει το πρόταγμα. Αλλά πάμε σε κάτι πολύ πιο απλό. Αυτή η λατρεία των δημοσκοπήσεων. Και η ακρίβεια με την οποία διατυπώνει τη βούλησή της η κοινωνία όπως ξέρουμε. Εννοείται εάν διαμορφώσουμε και ένα σύστημα δημοσκοπήσεων, θα ήταν ακριβώς η ακρίβεια της στιγμής! Εάν λοιπόν εισάγαμε εκεί, τη διαβούλευση, την ενημέρωση, θα είχαμε την ευχέρεια να αντλήσουμε τη βούληση της κοινωνίας ανά πάσα στιγμή, σε καθημερινή βάση, για τα μείζονα τουλάχιστον ζητήματα της χώρας; Της όποιας χώρας; Άρα λοιπόν, με τον ΔΗΜΟΣΚΟΠΙΚΟ ΔΗΜΟ που εισάγω και τη απάντηση που δίνουν πολλοί, ότι δεν κυβερνούν με βάση τις δημοσκοπήσεις, αλλά τις λατρεύουν για να ξέρουν πώς θα χειραγωγήσουν την κοινωνία και πώς θα την κατευθύνουν, έχουμε την απόλυτη δυνατότητα να βάλουμε την κοινωνία στην πολιτική σκηνή σε καθημερινή βάση και να καθιερώσουμε το σύστημα της αντιπροσώπευσης. Αφήστε που, υπάρχει και η απλή δυνατότητα της ζωντανής λειτουργίας του ΔΗΜΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ που έχει όχι μόνο απάντηση στο ΝΑΙ ή ΟΧΙ αλλά και διαμορφωτική παρέμβαση.
Άρα λοιπόν, η δυνατότητα υπάρχει, το πρόταγμα λείπει και η δυνατότητα αυτή είναι υπαρκτή. Αναλογηστείτε. Εάν στη Γαλλία, ή εάν στην Ελλάδα ή στις Ηνωμένες Πολιτείες ή οπουδήποτε, έπρεπε για να διαμορφωθεί μια πολιτική απόφαση ή ένας νόμος, να ζητηθεί σε τελική ανάλυση και η γνώμη της κοινωνίας, ποιο θα ήταν το μείγμα της πολιτικής και η απάντηση σε όλους αυτούς που μας λένε ότι υπάρχει μόνο μια πολιτική.
Το ζήτημα δεν είναι να καταργήσουμε την παγκόσμια ανάπτυξη της οικονομίας. Το ζήτημα δεν είναι να καταργήσουμε τον καπιταλισμό, να τον ενθαρρύνουμε να παράγει πλούτο. Το ζήτημα είναι να αλλάξουμε σύστημα, ώστε να εντάξουμε το ατομικό στο συλλογικό. Να μην θεωρούμε ότι το συλλογικό είναι εχθρός του ατομικού, αλλά το αντίθετο. Να το εντάξουμε μέσα στο συλλογικό, για να γίνει κοινό αγαθό. Διότι το συλλογικό επιτρέπει στο ατομικό να παράγει και να αναδεικνύεται. Δεν γίνεται λοιπόν να το έχουμε απέναντι γιατί τα ιδιωτικά συμφέροντα πρέπει να υπερισχύουν του συλλογικού."

«Η έννοια της σημερινής κοινωνίας και η έννοια της νεοτερικότητας»

«Η έννοια της σημερινής κοινωνίας και η έννοια της νεοτερικότητας»

"...Στην προσωπική μας ζωή, είπαμε ότι δεν θα δεχόμασταν ποτέ να αποφασίζει κάποιος άλλος για εμάς, για το αν θα βγούμε έξω σήμερα, αν θα διαβάσουμε, αν θα κοιμηθούμε, ή τις σχέσεις που θα έχουμε και λοιπά. Στην κοινωνικο/οικονομική και πολιτική μας ζωή, υπογράφουμε ένα "λευκό" χαρτί αποδοχής να αποφασίζουν άλλοι για εμάς. Αν κάνουμε μια αναγωγή στο άτομο σημαίνει ότι τοποθετούμε κοινωνικο/πολιτικά και γενικότερα πέραν της ιδιωτικής μας ζωής, την θέση μας στην θέση του μικρού παιδιού που δεv έχει φτάσει ακόμα στην εφηβεία, που θεωρείται αυτονόητο ότι κάποιος το προστατεύει, ότι κάποιος διαμορφώνει τη βούληση, τις επιθυμίες του και αποφασίζει γι΄αυτό, διότι το ίδιο δεν έχει ούτε τη χειραφέτηση, ούτε τις δυνατότητες να το πράξει. Αυτή είναι η έννοια της ιδιωτικής κοινωνίας. Μια κοινωνία που δεν έχει φτάσει στο στάδιο της ωριμότητας και των δυνατοτήτων να αξιώσει αντί για εναλλαγή στην εξουσία, τη δική της ενσωμάτωση στην εξουσία, στη διαδικασία της πολιτικής απόφασης. Αντί να θέτει το άτομο απέναντι στη συλλογικότητα, να τοποθετεί το άτομο και την ολοκλήρωσή του μέσα στη θεσμιμένη συλλογικότητα. Αυτό λοιπόν ορίζει την έννοια της δημοκρατικής πολιτικής παιδείας. Άγνωστη γη, άγνωστο πεδίο για την εποχή μας. Άρα που καταλήγουμε;... Ότι το πανεπιστήμιο, βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο από πλευράς εκπαιδευτικής διαδικασίας, πρόσληψης δηλαδή του ρόλου του, που δεν έχει ακόμα αποδεσμευτεί από την εποχή της αναγέννησης και του διαφωτισμού. Δεν έχει ακόμα βρει ένα ρόλο μέσα στην κοινωνία σε επίπεδο παραγωγής και διακίνησης της γνώσης (άρα σχέσης με την κοινωνία την ίδια) και δεν έχει βρει ακόμα -παρ΄όλο που έχει μπει πλησίστιο στην καινούρια εποχή της τεχνολογίας και της επικοινωνίας- δεν έχει βρει μια σχέση ισόρροπη που να μετέχει στο διεθνές γίγνεσθαι αλλά να εκπληρώνει και τον Εθνικό του ρόλο όπως πρέπει, αφού χρηματοδοτείται για αυτόν τον σκοπό. Κι απ΄την άλλη, μια πολιτική παιδεία αυστηρά ολιγαρχική, αυστηρά καθεστωτική, που στα ελληνικά πράγματα έχει και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα ότι εθίζει το άτομο -ιδίως αυτό που περνάει απ΄το σχολείο και μάλιστα απ΄το πανεπιστήμιο- να συμπεριφέρεται με τους όρους της εκφυλισμένης εκλογής της εκλόγιμης μοναρχίας και της αυστηρής ολιγαρχίας, άρα να είναι και ένας πολίτης που θα προσφέρεται για χειραγώγηση, μένοντας απλώς στο επίπεδο της δεοντολογίας στη σχέση του με την πολιτική.

Είναι ακριβές ότι κάθε πόλη, κάθε κοινωνική συλλογικότητα, έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και τη δική της άποψη για τα πράγματα. Άρα το δικό της κοινωνικο/οικονομικό και πολιτικό σύστημα, πολιτεία. Το ερώτημα είναι, γιατί έχουμε αυτή την πόλη και όχι κάποια άλλη; ...

Να ξεκινήσουμε από αυτό που ορίζουμε ως "νεοτερικότητα". Ξέρετε, η νεότερη εποχή έχει εθιστεί στο να:: όχι να κατασκευάζει έννοιες, αλλά να παίρνει και να επαναλαμβάνει έννοιες απ΄την ελληνική γραμματεία, να τους αφαιρεί το περιεχόμενο και να τις μεθαρμόζει κατά τον τρόπο που, να κάνει τον άνθρωπο να σκέφτεται ότι ζει σε άλλη εποχή απ΄αυτή που ζει. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό των κεντρικών εννοιών της ζωής των ανθρώπων εν κοινωνία. Ελευθερία, ισότητα, δημοκρατία και ούτω καθ' εξής. Δεν έχουν καμία σχέση με αυτό το οποίο ανέδειξαν στην εποχή που ανεδείχθη και που περιγράφηκε στους Έλληνες, διότι δεν είχαν προηγούμενο για να το εμπνευστούν ή να το υιοθετήσουν. Άρα λοιπόν, πρέπει να ανακτήσουμε το περιεχόμενο των εννοιών! Όχι γιατί θέλουμε να είμαστε ελληνολάτρες, αλλά γιατί είναι η μόνη περίοδο της ανθρωπότητας -το ελληνικό κοσμοσύστημα- που μας διδάσκει πώς εξελίσσεται η βιολογία του κοινωνικού ανθρώπου όταν συγκροτείται με όρους ελευθερίας. Είναι το μοναδικό ιστορικό παράδειγμα το οποίο ανέδειξε και την νεότερη εποχή.

Η νεοτερικότητα λοιπόν, ενώ στην αρχή διέκρινε στον εαυτό της και, ο όρος, την φάση την οποία διέρχεται η εποχή μας, μια φάση που είναι η αμέσως μεταφεουδαλική, ξαφνικά έκανε ένα άλμα σκέψης και όρισε την έννοια «νεοτερικότητα» με όρους ιδεολογίας. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ανήγαγε το παρόν σε πρότυπο ανώτερο στάδιο και επομένως σε κάτι το οποίο δεν έχει να συγκριθεί και να αναφερθεί ή να εμπνευστεί απ΄το παρελθόν, αλλά και που δεν έχει μέλλον. Μέλλον με την έννοια την εξελικτική. Αυτή η ιδεολογία έχει ως χαρακτηριστικό γνώρισμα να μην αναζητά ο σύγχρονος άνθρωπος να συγκροτήσει ένα σύστημα γνωσιολογίας στο οποίο θα υποτάξει με κριτική δοκιμασία και την εποχή μας, αλλά να ανάγει τα φαινόμενα της εποχής μας σε καθολικά φαινόμενα-έννοιες που κρίνουν και τα υπόλοιπα με αξιωματικό τρόπο. Δεν αποτελεί δηλαδή ένα παράδειγμα στην ιστορία η σύγχρονη εποχή, άρα και η σύγχρονη γνώση, αλλά τον κριτή των πραγμάτων. Γι΄αυτό και θα μας πει ο Βιντάλ Νακέ, όπως είπα στην αρχή, ότι η αθηναϊκή δημοκρατία είναι προνεοτερική. Τι σημαίνει προνεοτερική; Είναι δηλαδή καλύτερο να έχουμε μόνο ατομική ελευθερία και να είμαστε υπό κηδεμονίαν, ή είναι καλύτερο να είμαστε ώριμοι και να έχουμε και πολιτική αυτοκυβέρνηση; Να το αποφασίσουμε λοιπόν! Γιατί αν είναι καλύτερο να μας κυβερνάνε άλλοι στο συλλογικό, γιατί να μη μας κυβερνούν και στην προσωπική μας ζωή; Γιατί ορίζουμε σήμερα λοιπόν την πολιτική ελευθερία ως «δικαίωμα» και όχι ως «αυτονομία»; Αλλά, τι κάνει η νεοτερικότητα σ΄αυτό το περιβάλλον; Θα το πω μ΄ένα απλό παράδειγμα για να γίνει κατανοητό. Εάν θέλουμε να ορίσουμε την έννοια «άνθρωπος» έχουμε δύο τρόπους. Ο ένας είναι να πάμε μπροστά στον καθρέφτη να περιγράψουμε τον εαυτό μας, αφού έχουμε αποδεχτεί δεν το αμφισβητεί κανείς ότι είμαστε άνθρωποι, και στη συνέχεια αφού τον περιγράψουμε να ορίσουμε και να κρίνουμε τους άλλους ανθρώπους με βάση τη δική μας φυσιογνωμία. Αν ορίσω εγώ το πρότυπο του ανθρώπου, μια γυναίκα ή ένας κοντύτερος από εμένα θα είναι λιγότερο άνθρωπος και ούτω καθ εξής. Αυτό κάνει η νεοτερικότητα. Αντί να φτιάξει τη γενική έννοια «άνθρωπος» με βάση τα χαρακτηριστικά που τη διακρίνουν απ΄τα άλλα έμβια όντα (άρα την εποχή της να την κρίνει με βάση ένα εξελικτικό πλαίσιο εξέλιξης του κοινωνικού ανθρώπου) το ανάγει σε πρότυπο και τελειώνει εκεί.

Το ζήτημα λοιπόν, δεν είναι να διαπιστώσουμε ότι η αθηναϊκή δημοκρατία δεν είναι εφαρμόσιμη σήμερα και δε μας ενδιαφέρει. Διότι η αθηναϊκή δημοκρατία είναι η εφαρμογή της δημοκρατικής αρχής στη μικρή κλίμακα της πόλης, με όλες τις αδυναμίες αν θέλετε και λοιπά. Το ζήτημα είναι να στοχαστούμε πάνω στις αρχές, στον σκοπό, στους θεσμούς της δημοκρατίας, επίσης στον χρόνο της δημοκρατίας, τι την δημιούργησε και την οδήγησε εκεί; και να μεταφέρουμε όλο αυτό το γνωστικό υλικό στην εποχή μας και να στοχαστούμε επομένως: Γιατί δε μας αρέσει; Γιατί δεν διαδηλώνουμε γι΄αυτήν; Μήπως δεν είναι ο χρόνος της δημοκρατίας; Πολύ απλό! Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος, όπως και μια κοινωνία, δεν γεννιέται στην εποχή της ωριμότητας. Δεν γεννιέται στο τέλος της εξέλιξής της. Δε γεννιέται ο άνθρωπος σε ηλικία 60 ετών. Γεννιέται στο μηδέν χρόνο και εξελίσσεται. Και δε μπορεί να κάνει και άλματα προς το μέλλον. Άρα λοιπόν, έχουμε ένα πρωτογενές υλικό που μας επιτρέπει να διαμορφώσουμε ένα γενικό γνωσιολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα υποβάλουμε και την εποχή μας σε κριτική δοκιμασία.

Αυτό που συνέβη στη μετάβαση στη νεότερη εποχή είναι μοναδικό σε επίπεδο κλίμακας! Απ΄τη μικρή κλίμακα της πόλης στη μεγάλη κλίμακα του κράτους-έθνους. Αυτό που επέτρεψε να αποσαθρωθεί και να μεταφερθεί στο παρελθόν η δεσποτεία στο σύνολο του πλανήτη. Αλλά αυτό το μεγαλειώδες γεγονός της μεγάλης κλίμακας που κινητοποίησε την ανθρώπινη δυνατότητα και οδήγησε σε όλα αυτά που βλέπουμε σήμερα -στην τεχνολογία και λοιπά- δεν έχει να κάνει με το στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε μέσα σ΄αυτήν. Είναι πρωτο-ανθρωποκεντρικό. Είναι το πρώτο στάδιο στην εξέλιξη του νέου ανθρώπου στη μεγάλη κλίμακα του κράτους-έθνους. Αυτό, εάν δεν το συνειδητοποιήσουμε δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε απαντήσεις όχι μόνο του τι; είναι πολιτική παιδεία ή τι; ρόλο παίζει το πανεπιστήμιο, αλλά και στην κρίση που διερχόμαστε σήμερα. Γιατί; ακόμη και με τους παραδοσιακούς όρους του συσχετισμού των δυνάμεων έξω απ΄το σύστημα -άρα στους δρόμους και λοιπά- δεν παράγεται πολιτικό αποτέλεσμα συμβιβασμών κατά τον τρόπο του παρελθόντος; Αν αυτό το συνειδητοποιήσουμε λοιπόν, θα σκεφτούμε αυτομάτως, ότι κάτι άλλο τρέχει στην ιστορία, που δεν το έχουμε ακόμα διαγνώσει. ....

"...Ο Βιντάλ Νακέ, ένας Γάλλος στοχαστής της αρχαιότητας που επιχειρούσε να μιλήσει και για τα σημερινά πράγματα, είχε κάνει μια:: με έπαρση διαπίστωση. Ότι λέει η αρχαιότητα, οι ελληνικές πόλεις, δεν έχουν να μας διδάξουν απολύτως τίποτε. Και ότι το μόνο διάλογο που μπορούμε να κάνουμε είναι με τη φιλοσοφία, διότι λέει, οι Έλληνες φιλόσοφοι υπερέβησαν αυτούς και την εποχή τους και στοχάστηκαν για ζητήματα που ξεπερνούν την εποχή τους και είναι διαχρονικά. Δεν υπάρχει χειρότερη διατύπωση απ΄αυτή! Διότι όλοι οι στοχαστές της αρχαιότητας, σκέφτηκαν, επιζήτησαν και έδωσαν απαντήσεις στα ζώντα προβλήματα της εποχής! Όλοι και για ΟΛΑ! Κανείς δεν υπερέβη την εποχή του. Αυτό που έκαναν ήταν να στοχάζονται στο σύνολο της ελληνικής εξέλιξης της πόλης πολλών αιώνων, για να δουν τι συνέβη και πώς εξελίχθηκε ο άνθρωπος. Άρα λοιπόν, δεν μπορεί να κατανοήσει κανείς τον Αριστοτέλη εάν δεν γνωρίζει τα πράγματα της εποχής του Αριστοτέλη αλλά και τα προηγούμενα. Γι΄αυτό κι αν προσέξετε ο Αριστοτέλης, διδάσκει τον Μέγα Αλέξανδρο, ουσιαστικά τον εισάγει σε έννοιες που θα τις εφαρμόσει και θα οδηγήσει τον κόσμο σε μία άλλη εποχή (απ΄τον κρατοκεντρισμό στην οικουμένη) αλλά δεν είπε λέξη, δε συνέλαβε τίποτε απ΄αυτά. Είναι όμως ένας εξαιρετικός στοχαστής που συλλογάται με τον τρόπο της εποχής του για τη ρύθμιση των πραγμάτων και έχει ως εμπειρικό υλικό το παρελθόν.
Γι΄αυτό και λέω ότι, η ιστορία είναι παρούσα ως ιστορία πως θα την ανασυγκροτήσουμε με τους όρους της εξέλιξής της και όχι με τον τρόπο που κάνει η νεοτερικότητα. Που είτε φτιάχνει την ιστορία των ηγεμόνων, είτε προβάλει τον εαυτό της στο παρελθόν. Χαρακτηριστικό το ότι για το ελληνικό κοσμοσύστημα και για να περιγράψει πώς εξελίσσεται ο Έλληνας άνθρωπος, μιλάει για την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας. Δεν υπάρχει κράτος-έθνος στην αρχαιότητα. Το ελληνικό έθνος συγκροτείται πολιτικά με όρους γένους. Δηλαδή ως κοσμοσύστημα! Οι πόλεις είναι εκείνες που διαχειρίζονται πολιτικά την έννοια του έθνους και την ελευθερία! Αν διαβάσουμε τον Πολύβιο, θα δούμε ότι η έννοια της ελευθερίας των Ελλήνων που αναπαράγεται σε κάθε σελίδα, είναι έννοια της ελευθερίας των πόλεων! Αυτές διαχειρίζονται. Όπως και οι Αθηναίοι όταν αντιμετώπισαν τους Πέρσες για λογαριασμό όλων των Ελλήνων!
Η ιστορία λοιπόν είναι ζωντανή και διδάσκει το μέλλον! Όχι για να επιστρέψουμε στο παρελθόν, αλλά για να αντλήσουμε από εκεί την εξέλιξη των κοινωνιών - άρα και των πολιτειών ειδικότερα των πολιτικών συστημάτων - να δούμε σε ό,τι μας αφορά σήμερα, τι πολιτική παιδεία διαφορετική από αυτή που έχουμε, προσχεδιάζει στο να διδαχτεί. Τι θα έκανε δηλαδή το σχολείο αν θα ήθελε να διδάξει την πολιτική παιδεία για να οικοδομήσει τον ελεύθερο άνθρωπο και όχι τον καθεστωτικό άνθρωπο και υπήκοο μιας κατάστασης είτε ολιγαρχικής είτε κομματοκρατικής. Ο Αριστοτέλης που ασχολείται με την πολιτική παιδεία, το λέει ξεκάθαρα αυτό: Κάθε πολιτεία έχει τη δική της πολιτική παιδεία. Την οποία διδάσκει για να είναι ο πολίτης καλός πολίτης για την συγκεκριμένη πολιτεία! Παραδείγματος χάρη, ο σημερινός πολίτης, ως υπήκοος, διδάσκεται ότι πρέπει να στοχάζεται με όρους εναλλαγής στην εξουσία. Ο δημοκρατικός πολίτης, εκπαιδεύεται στο πώς θα κυβερνήσει ο ίδιος την πόλη! Πώς δηλαδή θα είναι πρωθυπουργός της πόλης, εξ αδιαιρέτου, ως μόριο, όπως θα μας πει ο Αριστοτέλης.
Έχετε δει εσείς πουθενά να διδάσκεται αυτή η πολιτική παιδεία; Η πολιτική παιδεία σε επίπεδο κομματοκρατίας είναι παιδεία χειραγώγησης, ιδιοποίηση του δημόσιου χώρου και όχι του κοινού συμφέροντος, η ολιγαρχική παιδεία είναι η παιδεία που νομιμοποιεί την ολιγαρχία στην κοινωνία, η δημοκρατική παιδεία είναι η παιδεία που θέτει ως σκοπό της πολιτείας, την καθολική ελευθερία (κοινωνικο/οικονομική και πολιτική), με άλλα λόγια σε ένα σύστημα που για να εμπραγματοθεί η καθολική ελευθερία πρέπει να φτιαχτεί ένα θεσμικό περιβάλλον που ο πολίτης θα ενσαρκώνει το πολιτικό σύστημα."

Η συνέχεια επί της οθόνης...

Γ. Κοντογιώργης - Πολιτική παιδεία και εκπαιδευτικό σύστημα -
Διάλεξη του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Πολιτική παιδεία και εκπαιδευτικό σύστημα», που έγινε στις 27 Ιανουαρίου 2016 στο Συνεδριακό Κέντρο του ΤΕΙ Αθηνών.
https://youtu.be/5lD3ao0ScFs
[Επιλογή αποσπάσματος ομιλίας και απομαγνητοφώνησης, Ελένη Ξένου].

Διάλεξη του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης 
και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη
με θέμα «Πολιτική παιδεία και εκπαιδευτικό σύστημα»,
που έγινε στις 27 Ιανουαρίου 2016 στο Συνεδριακό Κέντρο του ΤΕΙ Αθηνών.