«Το εκκωφαντικό SOS της χώρας» 

Εάν οι κοινωνίες ήταν ώριμες για μια επανάσταση, πρώτα απ΄όλα ιδεών και αξιών και κατόπιν έτοιμες για τη διεκδίκηση της εισαγωγής τους στα πράγματα και στο να διαφεντεύουν, να ορίζουν δηλαδή οι ίδιες τις τύχες τους, τότε δεν θα επέτρεπαν να υπάρχουν φαινόμενα όπως "γεροβασίλη", "τσίπτρας" "φίλης" "ΣΥΡΙΖΑ", "κομματόσκυλα", "λουδοβίκοι" και τα τοιαύτα.
Για να καταφέρνουν τέτοιου είδους φαινόμενα ακόμη να κυριαρχούν και να άρχουν, σημαίνει πως, -κι αυτό φαντάζει πλέον ξεκάθαρα- ο κοινωνικός ιστός αντί να προχωρά μπροστά, ομαλά και φυσιολογικά εναρμονισμένος με την εποχή του, αντί να διεκδικεί με σωστό τρόπο και πρόταγμα, βυθίζεται όλο και περισσότερο στο μακρύ κι αβυσσαλέο παρελθόν. Ωστόσο, για το κατάντημα αυτό, σίγουρα δεν ευθύνεται η ίδια η κοινωνία. Προφανώς, κάποιοι άλλοι είναι οι ιθύνοντες.
Πώς άλλωστε να είναι δυνατόν, ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος, ο κυνηγημένος από παντού κι εξαθλιωμένος πολίτης μιας χώρας όπως της δική μας, όπου καθημερινά προσπαθεί για την επιβίωσή του ωσάν να βρίσκεται μέσα σε πόλεμο, πώς γίνεται ταυτόχρονα να έχει ένα καθαρό πνεύμα αλλά και το κουράγιο να μπει σε άλλη μία μάχη και μάλιστα την πιο δύσκολη. Αυτή της επανάστασης των ιδεών και των αξιών. Όταν μάλιστα δεν υπάρχει καν από τις άρχουσες δυνάμεις της χώρας, αλλά ούτε κι από καμία άλλη εξουσία της χώρας διαχρονικά, η θέληση για ανεξαρτησία και κοινωνική συλλογικότητα και όταν την οδηγούν παραδοσιακά θα έλεγε κανείς, σε μια καθολική υποδούλωση μετατρέποντάς την σε έναν αφιλόξενο χώρο για τους πολίτες της και ταυτόχρονα σε ένα ξέφραγο αμπέλι για οποιονδήποτε άλλον θελήσει να την υποδεχτεί. Και από το γεγονός του ότι δεν λαμβάνεται από κανέναν υπ΄όψιν πλέον η γνώμη της κοινωνίας, μιας κοινωνίας ανενεργής, την οποία την κρατούν οι άρχουσες δυνάμεις μακριά από κάθε δυνατότητα εξέλιξής της, από αυτό και μόνο, δεν θα μπορούσε κανείς να έχει απαίτηση την ωρίμανση και την επίτευξη θαυμάτων από μια τέτοια κοινωνία.
Θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα, κάτι που μου έμεινε ως κανόνας στην μνήμη μου και ως ένα ηθικό δίδαγμα στη ζωή μου, κάτι το οποίο μου είχε πει ο προπονητής μου κατά τη διάρκεια των προπονήσεών μου ως ναυαγοσώστρια. Μου έλεγε λοιπόν, πως, σωστό θα ήταν, να θεωρήσω ότι πλέων ξέρω καλό κολύμπι, όχι όταν θα μάθω κάποιες συγκεκριμένες τεχνικές κολύμβησης, αλλά όταν θα μάθω να συμπεριφέρομαι μέσα στο νερό όπως και έξω από αυτό. Δηλαδή όταν θα αποκτήσω τόση οικειότητα με το νερό, ωσάν να ήταν το φυσικό μου περιβάλλον. Το συνδέω λοιπόν αυτό με την παρούσα φάση της εποχής μας και θέτω το εξής ρητορικό ερώτημα σε όλους μας: Είναι άραγε εφικτό, μια κοινωνία η οποία δεν έμαθε ακόμη να περπατά σωστά έξω από τον βυθό, στο φυσικό της περιβάλλον, να μπορέσει να ανταποκριθεί και να κινηθεί σωστά και αποτελεσματικά μέσα στον βυθό που την παρέσυραν με τη βία οι ολιγάρχες δυνάστες της; ...
Κι επειδή τα πράγματα είναι πολύ παρεξηγημένα και μπλεγμένα, παραποιημένα και διαστρεβλωμένα, ας ξαναθυμηθούμε ότι, «ηγέτης» λέγεται και είναι κάποιος ο οποίος χτίζει για το μέλλον της χώρας του, δεν την γκρεμίζει και δεν την ξεπουλά γουρούνι στο σακί. Δυστυχώς, ετούτη εδώ τη χώρα, μόνο να την γκρεμίζουν ξέρουν οι εκάστοτε κυβερνώντες που περνούν και ξαναπερνούν το κατώφλι της εξουσίας. Την γκρεμίζουν και τη λυμαίνονται ακατάπαυστα και με τον χειρότερο τρόπο μέχρι και σήμερα. Δεν υπάρχει ούτε εθνικό συμφέρον, ούτε αξιοπρέπεια και πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχει ούτε χώρα πια...
Η ίδια, ένα κουφάρι σκάφους που βυθίζεται αργά και βασανιστικά, εκπέμπει εκκωφαντικά το sos, που όμως, η φασαρία των κουρσάρων γύρω της, είναι τόσο μεγάλη, που δεν το αφήνουν να εισακουστεί ...
Αφουγκραστείτε την λοιπόν!


Ελένη Ξένου.

Γ. Κοντογιώργης στην ERTopen: Βαθιά καθεστωτικό το πολιτικό σύστημα όποιος κι αν εκλέγεται...

Η λεγόμενη "διανόηση"

"Η διανόηση είναι, υπό μια έννοια, περισσότερο υπεύθυνη από όσο είναι η πολιτική τάξη. Γιατί, χωρίς τη νομιμοποίησή της, δεν θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια της η πολιτική τάξη ούτε το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα. Αυτή το καθαγιάζει, ενοχοποιώντας την κοινωνία και τις κληρονομιές της. Την έχω αποκαλέσει «οργανικό νομέα του κράτους». Είναι μια καθεστωτική διανόηση, στην οποία οφείλει η κοινωνία να μην πιστεύει και να μην ελπίζει σ΄αυτήν. Στη συντριπτική της πλειοψηφία, η διανόηση που είναι στα πράγματα της κοινωνικής επιστήμης το μόνο που κάνει είναι να λειτουργεί επαγγελματικά ως θεσιθήρας. Παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τις πολιτικές δυνάμεις που θα «σκάσουν μύτη» στην εξουσία, για να προσχωρήσει και να ενθυλακώσει θέσεις στη νομή του κράτους. Το διαπιστώνουμε αυτό με αφορμή τις μεταβολές που συνέβησαν στο κομματικό πεδίο στη διάρκεια της κρίσης. Οι μετακινήσεις τους υπήρξαν εντυπωσιακές, προς την κατεύθυνση της ΔΗΜΑΡ, του ΣΥΡΙΖΑ ή του Ποταμιού, όπου η δυναμική των πραγμάτων ανέδειξε οσμή εξουσίας."

Γιώργος Κοντογιώργης

[Συνέντευξη στην ΕRTopen, στις 21.9.2015, και τη δημοσιογράφο Εύα Μαυρογένη για την πολιτική κατάσταση της χώρας μετά τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου 2015.]

http://www.logiosermis.net/2015/09/ertopen.html#.Wh5cz0pl_IU

Ε.Ξ.

«Η μεγάλη του νερού δύναμη»

Αφιερωμένο στους..."λογικούς" που κυβερνούν κι αφήνουν τη χώρα να ρημάζει, αλλά και σ΄αυτούς που χάνονται κάθε φορά που βρέχει.
Χάνονται μέσα στα βρόμικα και ορμητικά νερά της χώρας,
μιας και δε βρέθηκε κανείς να καθαρίσει τα φρεάτιά της,
-από τον Μπύθουλα ως το Κολωνάκι-
και που στούμπωσαν από τα μπάζα, τις ακαθαρσίες και τους κοπρόλιθους των..."λογικών εξουσιαστών".

Ε.Ξ.

"Βυθίστηκε το μεθυσμένο κορίτσι στο νερό... Για πάντα χάθηκε. Τι απόμεινε στους παγωμένους δρόμους; Μονάχα ο φόβος. Τώρα που το κορίτσι δεν κυκλοφορεί, πήραν κουράγιο οι "λογικοί" και κυβερνούν αυτούς που έχουν το θάρρος να ονειρεύονται..."

~Μάνος Χατζιδάκις~

Η μπαλάντα του Οδοιπόρου

"Οι νεολαίοι του σήμερα και το αυγό" - Μάνος Χατζιδάκις

"...Και φυσικά δε συμφωνώ με την ιδέα μιας "παιδείας" που την χαρίζουν δωρεάν, όχι χωρίς αντάλλαγμα κατά πως φαίνεται εκ των υστέρων. Και πρώτα απ΄όλα, τι εννοούμε λέγοντας "παιδεία";...Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος, ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης και ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ΄άστρα;;;;;....

Αυτή τη δεύτερη "παιδεία" την αποσιωπούν! Και δεν τη δίνουν δωρεάν....Γιατί δεν συντηρεί και δεν υπηρετεί συστήματα...Αντίθετα!...τα ελέγχει, τα αναθεωρεί και τα αποδυναμώνει!..."

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ.


https://youtu.be/2dtTLIA6m9U?list=RDJnGeGll8ws4

Απόσπασμα από "το σχόλιο του τρίτου" και τον Μάνο Χατζιδάκι, που έχει τον τίτλο "οι νεολαίοι του σήμερα και το αυγό".

ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ ο Μιλήσιος

 Θεμελιωτής της χαρτογραφικής επιστήμης ήταν ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος (611-546 π.Χ.) που πρώτος αυτός παρουσίασε στον ελληνικό χώρο το χάρτη της Γης.

("Αναξίμανδρος πρώτος ετόλμησε την οικουμένην εν πίνακι γράψαι").

Ο Αναξίμανδρος ανήκει στην περίφημη σχολή της Ιωνίας, σε εκείνη την ομάδα των φιλοσόφων που πραγματοποίησαν την πρώτη "επανάσταση στη γνώση". Αρκετά ταξιδεμένος, ασχολείται με τα φυσικά φαινόμενα, κυρίως με την φύση και όχι με την ανθρώπινη υπόσταση. Θεωρούσε τη Γη έναν κύλινδρο μεγάλου πάχους που αιωρούταν στο κέντρο του ουράνιου θόλου και πίστευε ότι η οικουμένη περιβαλλόταν από έναν τεράστιο κυκλικό ωκεανό. Λέγεται, ότι κατασκεύασε έναν γνώμονα, ένα αστρονομικό όργανο, αλλά το πιο σημαντικό, το ότι ήταν ο πρώτος που κατασκεύασε έναν χάρτη. Στο κέντρο του χάρτη ήταν η Ελλάδα και το Αιγαίο, και περιλαμβάνοταν περιοχές που εκτείνονταν από τον Ατλαντικό ωκεανό έως την Κασπία θάλασσα. Η τάση του Αναξίμανδρου ήταν να δώσει ένα γεωμετρικό σχήμα στον τότε γνωστό κόσμο. Η σκέψη του αυτή, θεωρείται ιδιαίτερα προδρομική για την σύλληψη του σύμπαντος και της γης. Από τον Αναξίμανδρο έχει σωθεί ένα μικρό κείμενο, το οποίο και είναι το πιο μικρό φιλοσοφικό κείμενο το οποίο διαθέτουμε από την αρχαία Ελλάδα και αυτό είναι: ἐξ ὧν δε ἡ γένεσίς έστι τοῖς οὖσι, καί τήν φθοράν εἰς ταῦτα γίνεσθαι κατά τό χρεών διδόναι γάρ αὐτά δίκην καί τίσιν ἀλλήλοις τῆς ἀδικίας κατά τήν τοῦ χρόνου τάξιν.

"Απ΄όπου γεννιούνται τα όντα εκεί και καταλήγουν πεθαίνοντας, όπως επιβάλει η αναγκαιότητα γιατί λογοδοτούν και επανορθώνουν το ένα στο άλλο την αδικία που διέπραξαν, σύμφωνα με την τάξη του χρόνου". Αυτό που στην ουσία θέλει να πει το απόσπασμα είναι ότι υπάρχει ένας νόμος κοσμικός, που περίπου ό,τι ισχύει στο ανθρώπινο επίπεδο ισχύει και στη φύση και πως, στο ανθρώπινο επίπεδο είναι σωστό να ανταποδείξεις την αδικία που έχεις υποστεί, (αρχαίο δόγμα που βλέπουμε και στα Ομηρικά Έπη), και αυτό συμβαίνει και στη φύση. Μια μορφή δηλαδή ανταπόδοσης της αδικίας. Όπως υπάρχει ισορροπία στη φύση, έτσι πρέπει να υπάρχει και στις ανθρώπινες κοινωνίες. Σύμφωνα λοιπόν με τον χρόνο και την αναγκαιότητα, αργά ή γρήγορα, τα πράγματα πρέπει να περνάνε από το ένα αντίθετο στο άλλο σε μια δυναμική ισορροπία. Αυτή η αναξιμάνδρια σκέψη επηρέασε και τους μεταγενέστερους όπως τον Ηράκλειτο.

 

Βαβυλωνιακός χάρτης της οικουμένης (6ος ή 5ος αι. πΧ), με την γη στο κέντρο του κόσμου.

(Πηγή, από Μathesis-Κύκλοι Φιλοσοφίας)

Καρλ Πόππερ 

(σύγχρονος φιλόσοφος,βραβευμένος από τον ΠτΔ)

"Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος αναπτύσσει κάποιες αντιλήψεις σχετικά με τη ζωή και το θάνατο. Και οι αντιλήψεις αυτές συνιστούν ήδη φιλοσοφία -αν και συνήθως δεν χαρακτηρίζονται από κριτική στάση-, καλή ή λιγότερο καλή φιλοσοφία. Ακόμα και οι προσδοκίες για το τι θα πρέπει να προσφέρει η ζωή, τι μπορεί κανείς να επιτύχει στη ζωή, είναι κατά βάση φιλοσοφικές αντιλήψεις για τη ζωή. Με αυτή την έννοια, πιστεύω πραγματικά ότι όλοι οι άνθρωποι είναι φιλόσοφοι."


(Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι,2004).

ΑΝΞΙΜΑΝΔΡΟΣ 556π.Χ. Μίλητος

Ο Αναξίμανδρος υποστήριξε ότι ούτε το νερό ούτε κάποιο άλλο στοιχείο είναι η αρχή των όντων, αλλά το άπειρο από το οποίο προήλθαν όλοι οι ουρανοί και οι κόσμοι. Από εκεί που γεννιούνται όλα τα όντα, εκεί επιστρέφουν μοιραία όταν ολοκληρωθεί η φθορά τους. Έτσι τιμωρούνται και επανορθώνουν αμοιβαία την αδικία τους σύμφωνα με την τάξη του χρόνου....
α) Το Αναξιμάνδρειο "Απειρον"
Σύμφωνα με την ορθολογική και φιλολογικά ορθότερη ερμηνεία, το "Άπειρον" του Αναξίμανδρου σήμαινε αυτό που δεν έχει όριο από την άποψη του χώρου. Δεν είναι ξεκάθαρο όμως αν το Άπειρον είναι κάποιας μορφής ύλη, η οποία φυσικά δεν έμοιαζε με καμία μορφή από όσες είναι ήδη γνωστές, η αντιθέτως μια θεϊκή ουσία που περικλύει την κίνηση, ενυπάρχει παντού λειτουργώντας με βούληση.
Ο Αριστοτέλης σε ένα εδάφιο του στα "Φυσικά" (Φυσ. Γ΄ 4, 203b 7) ερμηνεύοντας τον Αναξίμανδρο απέδιδε θεϊκές ιδιότητες στο "Άπειρο" ως περιέχον τα πάντα, αθάνατο και θείο. Είναι φανερό πως η επιλογή της ερμηνείας του "Απείρου" έχει και μια ιδεολογική χροιά. Πολλοί σχολιαστές έβλεπαν στο Άπειρο μια κατάσταση χάους από όπου αναδύθηκε ο κόσμος όπως τον ξέρουμε. Ο Γαίγκερ ανακαλύπτει πίσω από το "Άπειρο" μια θρησκευτική έννοια που ενσαρκώνει παραστατικά την θεία βούληση σε μια αρχέγονη λειτουργία. Ο Νίτσε ερμηνεύει το άπειρο ως απροσδιόριστο, επειδή ακριβώς δεν έχει κανένα γνωστό χαρακτηριστικό η ιδιότητα, αφού αν είχε σημαίνει ότι θα ήταν φθαρτό.
Σύμφωνα με το Μαρξιστή Γιάννη Κορδάτο, το Άπειρον είναι η αρχική ύλη, η οποία είναι άφθαρτη και χωρίς τέλος. Ο μαθηματικός Ευάγγελος Σταμάτης χαρακτήρισε το Άπειρον ως ενέργεια. Ο κ. Δημήτριος Μακρυγιάννης στο βιβλίο του "η έννοια του θεού στην προσωκρατική φιλοσοφία" υποστηρίζει ότι η υλική υφή του αναξιμάνδρειου απείρου οφείλει να αποκλειστεί, αφού σύμφωνα με τα αποσπάσματα το Άπειρο δεν ταυτιζόταν σύμφωνα με τα αποσπάσματα με ένα από τα τέσσερα βασικά υλικά στοιχεία (πυρ, ύδωρ, αήρ, γη) των Αρχαίων Ελλήνων άρα το θεωρεί ως μια θεϊκή ουσία, αλλά προχωρεί ακόμη περισσότερο χαρακτηρίζοντας την κινούν αίτιο, ίδιο με το αριστοτέλειο πρώτο κινούν όν. Ο υλοζωιστής Πάνος Παναγιώτου κινείται σε μια μέση λύση. Θεωρεί το "Απειρον" ως μια αρχετυπική μορφή ύλης, απροσδιόριστη μάζα που περιέχει το παν, του αναγνωρίζει όμως τα Αριστοτελικά γνωρίσματα του "άφθαρτου", του "αθάνατου", του "αγέννητου" και αυτού που κυβερνάει τα πάντα, γνωρίσματα όμως που δεν ταιριάζουν στην ύλη σε οποιαδήποτε μορφή.
β) Η συνολική ερμηνεία του αποσπάσματος
Το ομολογουμένως αινιγματικό αυτό απόσπασμα υπήρξε αφορμή για πολυάριθμες ενδιαφέρουσες ερμηνείες από φιλολόγους και φιλοσόφους σε όλες τις εποχές της ανθρώπινης Ιστορίας, ένα αληθινό γοητευτικό πνευματικό παιχνίδι για την παγκόσμια διανόηση που εξελίχθηκε τα τελευταία 150 χρόνια. Κατ΄αρχάς ας δώσουμε μια επίπεδη διάσταση στην ερμηνεία του:
Όλα τα φυσικά όντα προέρχονται από το Άπειρον στο οποίο επιστρέφουν λόγω της συνεχούς φθοράς τους. Ουσιαστικά υπάρχει μια κυκλικότητα της ύλης, η οποία μετά την φθορά της επιστρέφει από εκεί που εκπορεύτηκε, αναγεννάται και πιθανά αναδημιουργείται. Ουσιαστικά έχουμε την περιγραφή ενός μηχανιστικού ντετερμινιστικού μοντέλου δημιουργίας της φύσης. Σύμφωνα με αυτή την πλέον διαδεδομένη και "επιστημονικά ορθή" ερμηνεία του αποσπάσματος (από τους φιλολόγους Kirk - Raven - Schofield), από το άπειρον προέρχονται τα "αντίθετα" (π.χ. ψυχρό - ζεστό, σκληρό-μαλακό, βλέπε τα σχετικά αποσπάσματα). Στα αντίθετα αυτά το ένα από τα δύο υπερέχει του άλλου και έτσι δημιουργεί. Η υπεροχή αυτή είναι μια μορφή "αδικίας" η οποία επανορθώνεται με την αποκατάσταση της ισότητας έναντι του "αδικούμενου" αντίθετου σε ένα συμμετρικό χρονικό διάστημα που συνέβη η "αδικία" αυτή.
Από εκεί και πέρα έχουμε μια σειρά από άλλες ερμηνείες. Σύμφωνα με τον Νίτσε, ο Αναξίμανδρος ήταν ο πρώτος που κατάλαβε την ύπαρξη ως πράξη χειραφέτησης από το ανώτερο ον που αποτελεί όμως μια αδικία εις βάρος του και η οποία ξεπληρώνεται μόνο με τον θάνατο. Από την εργασία του Νίτσε φαίνεται η επιρροή του φιλοσόφου Schopenauer ο οποίος σε ένα απαισιόδοξο χωρίο του χαρακτήριζε την ανθρώπινη ύπαρξη ως καταδικασμένη από την γέννηση της να καταστραφεί. Στο ίδιο μήκος κύματος ο Λέον Τσέστοβ ερμηνεύει την ειδικότητα της ύπαρξης ως μια ανευλαβή πράξη εις βάρος της ολότητας η οποία επανορθώνεται μόνο με τον θάνατο. Σύμφωνα με την ερμηνεία αυτή, η ύπαρξη είναι μια τραγική τροχιά προς την μοιραία επανένταξη στην ολότητα, στο αναξιμάνδρειο "Άπειρον".
Για τον μεγάλο Γερμανό φιλόλογο Γαίγκερ, αποκλείεται στην Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία να ταυτίζεται η ύπαρξη με την αμαρτία. Σύμφωνα με τον Γαίγκερ η διατύπωση του Αναξίμανδρου παραπέμπει σε μια διαδικασία ανταγωνισμού μεταξύ των δυνάμεων της φύσης, η οποία ομοιάζει με τον κοινωνικό ανταγωνισμό. Η διαδικασία επανόρθωσης της φύσης μοιάζει με αυτή της κοινωνίας που μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, εξισορροπεί τις αντίρροπες κοινωνικές δυνάμεις. Άρα η Αναξιμάνδρεια διατύπωση έχει ηθικό περιεχόμενο παρά φυσικό.
Ο νομπελίστας φιλόσοφος Ράσελ διαβάζει το απόσπασμα ως μια ακόμη επιβεβαίωση για την σημασία της δικαιοσύνης στην Αρχαία Ελληνική κοινωνία. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο, ο Αναξίμανδρος εφαρμόζει την λειτουργία της δικαιοσύνης, της ισομέρειας, της συμμετρίας στην διαδικασία επαναφοράς της ισορροπίας μεταξύ των όντων που ανταγωνίζονται αέναα. Ο Paul Selingman υποστηρίζει ότι με το απόσπασμα αυτό σκιαγραφείται ο αφανισμός του όντος ως μια επανένωση με την θεία ουσία από την οποία εκπορεύτηκε. Άρα ενώ η πεπερασμένη ύπαρξη φοβάται το τέλος της, με την αναξιμάνδρεια θεωρεία το τέλος μοιάζει με μια απολύτρωση, με μια απελευθέρωση που κάθε άνθρωπος, εγκλωβισμένος στο εδώ και τώρα, οφείλει να αναζητά.
Σύμφωνα με τον υλιστή Γιάννη Κορδάτο το απόσπασμα περιγράφει μια μηχανιστική διαδικασία όπου από την αρχική άφθαρτη ύλη του απείρου χάρις την πάλη των αντιθετικών στοιχείων προκύπτουν τα όντα, τα οποία όμως επειδή ταξινομούν την αρχική άφθαρτη ύλη ποιοτικά την αδικούν, αδικία που επανορθώνουν με την φθορά και τον θάνατο τους και την συνεπακόλουθη επιστροφή στην αρχετυπική ύλη.
Σύμφωνα με τον Πάνο Παναγιώτου, το νόημα του αποσπάσματος είναι ότι υπάρχει μια μάχη μεταξύ αντίπαλων πραγμάτων όντων, η οποία μοιραία καταλήγει σε νίκη ενός από αυτά. Αυτή η νίκη όμως του ενός όντος επί του άλλου είναι μια αδικία που η φύση ως δικαστής επανορθώνει ώστε να επέλθει εκ νέου η ποθητή ισορροπία.
Σύμφωνα πάλι με τον κ. Δημήτριο Μακρυγιάννη, το χωρίο υπαινίσσεται μια θεωρία μετεμψύχωσης, κατά την οποία όταν το ον ζήσει και πεθάνει χωρίς να δώσει αποζημίωση ("δίκη"), χωρίς να ξεπληρώσει δηλαδή την οφειλή του, τότε οφείλει να επανέλθει στον υλικό κόσμο κατά την τάξη του χρόνου για να υποστεί τις συνέπειες της αδικίας του.
Χάρις τις τέσσερις αυτές γραμμές, ο Αναξίμανδρος καταχωρείται στην παγκόσμια φιλοσοφία ως ο πρώτος άνθρωπος που κατάφερε να καταγράψει και να εξηγήσει σε ένα ενιαίο σύστημα όλες τις εμπειρίες της ανθρώπινης νόησης. Είναι φανερό πως μια απόλυτη ερμηνεία της θεωρίας του Αναξίμανδρου είναι αδύνατη, λόγω έλλειψης στοιχείων, αλλά και αποσπασμάτων από το υπόλοιπο βιβλίο του. Ακόμη και η χρησιμοποίηση στοιχείων από τον Αριστοτέλη και τους δοξογράφους ίσως δίνουν ένα προσανατολισμό και να αποτελούν ελκυστικές εκκινήσεις, αλλά αποτελούν πάντοτε μια ερμηνεία τρίτων που υπόκειται σε σοβαρούς περιορισμούς, πόσο μάλλον όταν και αυτοί είχαν φιλοσοφικές απόψεις που επηρέαζε την κρίση τους και τις απόψεις τους.
Αν και όταν ξεκίνησα να γράφω το άρθρο είχα άλλη πρόθεση, τελικά πιστεύω ότι δεν έχει αξία να φανερώσω την προσωπική μου άποψη, ειδικά από την στιγμή που ταυτίζεται με κάποια από αυτές που προσπάθησα να περιγράψω (άλλωστε, πιστεύω ότι φαντάζεστε προς τα που προσανατολίζομαι). Πιστεύω πως γίνεται κατανοητό πως το προσωπικό ιδεολογικό φορτίο κάθε ερμηνευτή διαμορφώνει τελικά τις απόψεις και τις θέσεις του, οπότε στην αλυσίδα αυτή ερμηνειών δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τον δικό μας κρίκο. Να ολοκληρώσω παρατηρώντας πόσο σημαντική τελικά είναι η επιβίωση ενός και μόνο αποσπάσματος από έναν αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο για την παγκόσμια διανόηση, αλλά και πόσο διαφορετική ίσως ήταν η παγκόσμια Ιστορία της φιλοσοφίας αν είχαμε πληρέστερη εικόνα της Αρχαίας Ελληνικής διανόησης.


πηγή:istorikathemata
(Από ανάρτηση της Maria Panayotopoulou)

«Το ποιο πολιτικό σύστημα έχουμε, προκύπτει από το ποιος έχει την ευθύνη της κοινωνίας. 

Ποιος αποφασίζει για τις τύχες της κοινωνίας;

Ποιος θα κάνει πόλεμο;

Ποιος θα μοιράσει τα αγαθά, με ποιον τρόπο.

Ποιος θα αποφασίσει αν θα μπαίνει ο χωροφύλακας στο σπίτι μας και ούτω καθεξής.

Αυτό, είναι μείζον διακύβευμα!»

-Γεώργος Κοντογιώργης-