«Το εκκωφαντικό SOS της χώρας» 

Εάν οι κοινωνίες ήταν ώριμες για μια επανάσταση, πρώτα απ΄όλα ιδεών και αξιών και κατόπιν έτοιμες για τη διεκδίκηση της εισαγωγής τους στα πράγματα και στο να διαφεντεύουν, να ορίζουν δηλαδή οι ίδιες τις τύχες τους, τότε δεν θα επέτρεπαν να υπάρχουν φαινόμενα όπως "γεροβασίλη", "τσίπτρας" "φίλης" "ΣΥΡΙΖΑ", "κομματόσκυλα", "λουδοβίκοι" και τα τοιαύτα.
Για να καταφέρνουν τέτοιου είδους φαινόμενα ακόμη να κυριαρχούν και να άρχουν, σημαίνει πως, -κι αυτό φαντάζει πλέον ξεκάθαρα- ο κοινωνικός ιστός αντί να προχωρά μπροστά, ομαλά και φυσιολογικά εναρμονισμένος με την εποχή του, αντί να διεκδικεί με σωστό τρόπο και πρόταγμα, βυθίζεται όλο και περισσότερο στο μακρύ κι αβυσσαλέο παρελθόν. Ωστόσο, για το κατάντημα αυτό, σίγουρα δεν ευθύνεται η ίδια η κοινωνία. Προφανώς, κάποιοι άλλοι είναι οι ιθύνοντες.
Πώς άλλωστε να είναι δυνατόν, ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος, ο κυνηγημένος από παντού κι εξαθλιωμένος πολίτης μιας χώρας όπως της δική μας, όπου καθημερινά προσπαθεί για την επιβίωσή του ωσάν να βρίσκεται μέσα σε πόλεμο, πώς γίνεται ταυτόχρονα να έχει ένα καθαρό πνεύμα αλλά και το κουράγιο να μπει σε άλλη μία μάχη και μάλιστα την πιο δύσκολη. Αυτή της επανάστασης των ιδεών και των αξιών. Όταν μάλιστα δεν υπάρχει καν από τις άρχουσες δυνάμεις της χώρας, αλλά ούτε κι από καμία άλλη εξουσία της χώρας διαχρονικά, η θέληση για ανεξαρτησία και κοινωνική συλλογικότητα και όταν την οδηγούν παραδοσιακά θα έλεγε κανείς, σε μια καθολική υποδούλωση μετατρέποντάς την σε έναν αφιλόξενο χώρο για τους πολίτες της και ταυτόχρονα σε ένα ξέφραγο αμπέλι για οποιονδήποτε άλλον θελήσει να την υποδεχτεί. Και από το γεγονός του ότι δεν λαμβάνεται από κανέναν υπ΄όψιν πλέον η γνώμη της κοινωνίας, μιας κοινωνίας ανενεργής, την οποία την κρατούν οι άρχουσες δυνάμεις μακριά από κάθε δυνατότητα εξέλιξής της, από αυτό και μόνο, δεν θα μπορούσε κανείς να έχει απαίτηση την ωρίμανση και την επίτευξη θαυμάτων από μια τέτοια κοινωνία.
Θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα, κάτι που μου έμεινε ως κανόνας στην μνήμη μου και ως ένα ηθικό δίδαγμα στη ζωή μου, κάτι το οποίο μου είχε πει ο προπονητής μου κατά τη διάρκεια των προπονήσεών μου ως ναυαγοσώστρια. Μου έλεγε λοιπόν, πως, σωστό θα ήταν, να θεωρήσω ότι πλέων ξέρω καλό κολύμπι, όχι όταν θα μάθω κάποιες συγκεκριμένες τεχνικές κολύμβησης, αλλά όταν θα μάθω να συμπεριφέρομαι μέσα στο νερό όπως και έξω από αυτό. Δηλαδή όταν θα αποκτήσω τόση οικειότητα με το νερό, ωσάν να ήταν το φυσικό μου περιβάλλον. Το συνδέω λοιπόν αυτό με την παρούσα φάση της εποχής μας και θέτω το εξής ρητορικό ερώτημα σε όλους μας: Είναι άραγε εφικτό, μια κοινωνία η οποία δεν έμαθε ακόμη να περπατά σωστά έξω από τον βυθό, στο φυσικό της περιβάλλον, να μπορέσει να ανταποκριθεί και να κινηθεί σωστά και αποτελεσματικά μέσα στον βυθό που την παρέσυραν με τη βία οι ολιγάρχες δυνάστες της; ...
Κι επειδή τα πράγματα είναι πολύ παρεξηγημένα και μπλεγμένα, παραποιημένα και διαστρεβλωμένα, ας ξαναθυμηθούμε ότι, «ηγέτης» λέγεται και είναι κάποιος ο οποίος χτίζει για το μέλλον της χώρας του, δεν την γκρεμίζει και δεν την ξεπουλά γουρούνι στο σακί. Δυστυχώς, ετούτη εδώ τη χώρα, μόνο να την γκρεμίζουν ξέρουν οι εκάστοτε κυβερνώντες που περνούν και ξαναπερνούν το κατώφλι της εξουσίας. Την γκρεμίζουν και τη λυμαίνονται ακατάπαυστα και με τον χειρότερο τρόπο μέχρι και σήμερα. Δεν υπάρχει ούτε εθνικό συμφέρον, ούτε αξιοπρέπεια και πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχει ούτε χώρα πια...
Η ίδια, ένα κουφάρι σκάφους που βυθίζεται αργά και βασανιστικά, εκπέμπει εκκωφαντικά το sos, που όμως, η φασαρία των κουρσάρων γύρω της, είναι τόσο μεγάλη, που δεν το αφήνουν να εισακουστεί ...
Αφουγκραστείτε την λοιπόν!


Ελένη Ξένου.