Γιώργος Κοντογιώργης:

Τι είναι και τι δεν είναι δημοκρατία

Οι αρνητικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών καθιστούν επιτακτικά αναγκαία την απελευθέρωση της ανθρώπινης σκέψης από τις «βεβαιότητες» που δημιούργησε ο δυτικοευρωπαϊκός Διαφωτισμός. Μία από αυτές είναι η έννοια της δημοκρατίας. Η νεωτερική σκέψη διατείνεται ότι πέτυχε το θαύμα: το σύστημά της, που δεν είναι ούτε δημοκρατικό ούτε αντιπροσωπευτικό, θεωρεί ότι συγκεντρώνει και τα δύο στοιχεία στους κόλπους του, τη στιγμή που, ούτως ή άλλως, δημοκρατία και αντιπροσώπευση είναι πολιτείες ασύμβατες μεταξύ τους

#Κοσμοσύστημα

https://www.youtube.com/results?search_query=%23%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1

Ένα ελάχιστο απόσπασμα απομαγνητοφώνησης από τη σειρά των πέντε διαλέξεων του καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης Γιώργου Κοντογιώργη, με θέμα "Τι είναι και τι δεν είναι δημοκρατία", που έλαβαν χώρο στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Θεοχαράκη το 2012.

Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.

"...Μέχρι σήμερα κυριαρχεί η αντίληψη ότι, δυστυχώς δεν περάσαμε απ’ τον Διαφωτισμό. Δε μας λένε, δυστυχώς λυπούμαστε που δεν γίναμε φεουδαρχία για να μας χρειαστεί ένας διαφωτισμός, έτσι; Μας λένε ότι, δυστυχώς δεν περάσαμε και γι’ αυτό έχουμε τις παρεκκλίνουσες συμπεριφορές. Κανείς δεν στέκει στο γεγονός ότι μια κοινωνία που είναι εθισμένη στην πολιτική ελευθερία, στην κοινωνική ελευθερία, το φέρει βαρέως, αλλά και, όταν θα την εντάξουμε σε ένα σύστημα που είναι ιδιώτης θα λειτουργεί εντελώς διαφορετικά. Η μάζα των δουλοπαροίκων, δεν απειλεί το πολιτικό σύστημα. Τους φορείς του. Είναι προστάτες. Είναι καθοδηγητές. Τους εκφράζουν. Και γι’ αυτό, ακούν και τα μηνύματά του. Γι’ αυτό και βλέπουμε σ’ αυτήν την διελκυστίνδα ακόμα και σήμερα στην Ευρώπη, ο κόσμος της διοίκησης, η πολιτική τάξη, ναι μεν είναι όπως παντού διεφθαρμένη, ναι μεν έχει ένα πλήθος διαπλοκών και συναλλαγών, αλλά και συγχρόνως κρατάει ακόμα έναν διοικητικό κι έναν πολιτικό μηχανισμό που, ικανοποιεί και, ένα ελάχιστο από την κοινωνική προσδοκία ή από τις κοινωνικές ανάγκες. Παρέχει λειτουργίες δηλαδή στον πολίτη. Εδώ λοιπόν, καταργήθηκε η συλλογικότητα. Προσέξτε ποια είναι η διαφορά όμως. Εδώ δεν λειτουργεί ο πολίτης ως μάζα. Γιατί έχει πολιτική ατομικότητα. Και, ο πολιτικά αναπτυγμένος επομένως πολίτης, που έχει συνηθίσει να λειτουργεί ως δήμος, ως αυτοκυβερνώμενη οντότητα, αυτό που:: χρειάζεται για να λειτουργήσει ως συλλογικότητα, είναι, η θέσμισή του. Αν μας προκαλεί απορία και, οι ίδιοι εμείς ενοχοποιούμε την κοινωνία για τον ατομικισμό, δεν αναλογιζόμαστε αυτό το γεγονός. Ότι, αυτή η παρεκκλίνουσα συμπεριφορά, η αναζήτηση δηλαδή της ατομικότητας και όχι της συλλογικότητας, οφείλεται σ’ αυτό ακριβώς το γεγονός. Καταργήθηκε η βάση η οποία συγκεντρώνει τους ανθρώπους που έχουν προσωπικότητα, πολιτική ατομικότητα και δεν είναι μάζα. Που η βάση αυτή είναι θεσμική και μόνο. Γιατί εκεί έμαθαν να διαλογίζονται, να διαλέγονται, να βουλεύονται και να αποφασίζουν. Όταν καταργήθηκε αυτή η συλλογικότητα τι απέμενε; Όταν, κάποιος, απ’ τον αγρότη μέχρι οποιονδήποτε, είχε ανάγκη να ψάξει να βρει να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Ο πολιτικός. Την αρμοδιότητα του δήμου την πήρε η κεντρική πολιτική εξουσία. Ε, ο πολικός είναι αυτός που είναι ο φορέας της κεντρικής πολιτικής εξουσίας. Κι επομένως, ο πολίτης, που προηγουμένως στην ανάγκη του πήγαινε στο δήμο, τώρα θα πάει στον πολιτικό. Και θα γίνει πελάτης. Γιατί η σχέση είναι άνιση. Τον πολιτικό τον συναντάς μια φορά στα τέσσερα χρόνια ή όταν πας στο γραφείο του. Αλλά αυτός κατέχει την εξουσία και επομένως αυτός θα παίξει με τις σχέσεις. Αυτό όμως που συμβαίνει, είναι πια οι πολιτικές του κράτους, δηλαδή του πολιτικού συστήματος, επομένως του πολιτικού προσωπικού, δεν ανάγονται σε μια συλλογικότητα απ’ την οποία εξαρτώνται -έστω και ως μάζα- αλλά, ανάγονται στις ατομικές προτεραιότητες που έχει ο κάθε πολιτικός που θα μοιράσει τον λουφέ. Πελατειακή σχέση το είπανε. Ο ένας λόγος λοιπόν. Γιατί, μας λένε ότι φταίει η τουρκοκρατία για το πελατειακό σύστημα, γι’ αυτές τις σχέσεις. Λάθος! Φταίει αυτή η μεταστέγαση του Έλληνα, -ίδιος ήταν και τότε και σήμερα, δεν άλλαξε, δε μπήκε άλλο αίμα στις φλέβες του- η μεταστέγαση του Έλληνα από, τον δήμο, σε ένα κράτος πολιτικής κυριαρχίας που είναι ιδιώτης και καλείται να διαπραγματευτεί ως άτομο γιατί δεν διαθέτει πια τη συλλογικότητα για να την αντιτείνει στον πολιτικό. Να τον αναγκάσει τον πολιτικό να κάνει δημόσιες πολιτικές κι όχι πελατειακές πολιτικές (προσωπικές σχέσεις). Αποδομώντας όμως τη συλλογικότητα, ο πολιτικός αποκτά πλήρη κυριαρχία. Δεν έχει απέναντί του καμιά κοινωνία. Η κοινωνία είναι αδύναμη. Γι’ αυτό και βλέπουμε, ότι η διαχείριση των δημοσίων πολιτικών, μεταξύ των οποίων και τα εθνικά ζητήματα, γίνεται σε επίπεδο ρητορικής διότι η κοινή γνώμη βγάζει αυτή την προσδοκία και την εκδηλώνει, αλλά δεν έχει την συλλογικότητα για να την επιβάλλει, να την υποστηρίξει. Γι’ αυτό λοιπόν, αναπτύσσεται σε επίπεδο ρητορικής, χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μεγάλη Ιδέα, αλλά δεν αναπτύσσεται καμία συγκροτημένη στρατηγική υλοποίησης της Μεγάλης Ιδέας. Της εθνικής ολοκλήρωσης δηλαδή. Και είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του πολέμου του 1897. Όπως και του ’22. Γιατί ηττήθηκαν οι Έλληνες; Γιατί, παρασύρθηκαν στον πόλεμο μπλοφάροντας, γιατί έλπιζε ολόκληρη η πολιτική τάξη βέβαια και η μοναρχία μαζί, ότι, θα τους σταματούσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις. Δεν τους σταμάτησαν και εκτέθηκαν. Και παραλίγο να ξανά χαθεί η ανεξαρτησία. Αυτή η αναντιστοιχία πολιτικού λόγου και πολιτικής πράξης, έχει να κάνει με αυτήν ακριβώς την παράμετρο.

Το δεύτερο σημείο στο οποίο πρέπει να σταθούμε γιατί, έχει εξίσου βαρύνουσα σημασία, είναι ότι, μαζί με την κατάργηση της συλλογικότητας, της θεσμικής συλλογικότητας, -άρα του αντίβαρου της κοινωνίας που θα υποχρέωνε την πολιτική να διαμορφώνει δημόσιες πολιτικές και να ακολουθεί-, στον ελληνικό κρατικό θεσμό, στο ελληνικό κράτος, δεν αναπτύχθηκε αστική τάξη. Όποιοι προσπάθησαν να αναπτύξουν αστικές βιομηχανικές ή εμπορικές δραστηριότητες, έπρεπε να γίνουν προσάρτημα/πελάτες της πολιτικής. Παράσιτα του κράτους δηλαδή. Των πολιτικών. Πού οφείλεται αυτό; Ξέρετε, το λέω συχνά ότι, εάν ιστορίσουμε την ελληνική κοινωνία με βάση τα πεπραγμένα του κράτους, πρέπει όντως, αυτό που:: μας λέει η κρατική ή καθεστωτική διανόηση, να δεχθούμε ότι είμαστε Λατινική Αμερική. Για να μην πούμε τρίτος κόσμος. Εάν ιστορίσουμε τον ελληνισμό με βάση τα πραγματικά δεδομένα του ελληνισμού κι όχι του κράτους, τότε θα πρέπει να διερωτηθούμε γιατί; αυτή η μεγαλειώδης οικουμενική αστική τάξη, που υπάρχει στον πέριξ ελληνισμό, δεν ενσωματώθηκε σ’ αυτό το κράτος, αλλά και αυτό το κράτος δεν επεδίωξε να οδηγήσει στην εθνική ολοκλήρωση ώστε, να ενσωματωθεί αυτή η αστική τάξη ατόφια μέσα στο ελληνικό κράτος και να παίξει εδώ τον ρόλο της; Γιατί δεν ήθελε τελικά αυτή η πολιτική τάξη την εθνική ολοκλήρωση;..."

Γιώργος Κοντογιώργης

"Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ

http://contogeorgis.blogspot.gr/2016/06/blog-post_14.html
"Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ"

Το κεντρικό ζήτημα και η οικειοποίηση των εννοιών χωρίς το περιεχόμενό τους.
(όταν θα τεθεί το ερώτημα: «τις πταίει;»)

«...Σήμερα, υπάρχει ένας προβληματισμός ο οποίος όμως έχει να κάνει με αυτό που δημιούργησε ο Διαφωτισμός. Δηλαδή την οικειοποίηση των εννοιών χωρίς το περιεχόμενό τους. Αυτό, μας δυσκολεύει στο να αντιληφθούμε που πάμε. Το ζητούμενο δεν είναι να επαναφέρουμε τη δημοκρατία σήμερα, αλλά να αντλήσουμε τις αρχές που βλέπουμε να υλοποιούνται μέσα από το πολιτειακό σύστημα της πόλης σε μια συγκεκριμένη εποχή, και να διερωτηθούμε, γιατί; σήμερα δε διαδηλώνουμε για να εγκαθιδρύσουμε τη δημοκρατία -άρα την αυτονομία μας στο πολιτικό πεδίο- αλλά διαδηλώνουμε μόνο για να πιέσουμε τους κατόχους της πολιτικής κυριαρχίας να πάρουν αποφάσεις που θα μας ευνοήσουν;... Και κατά τι αναγνωρίζουμε σ΄αυτούς εγκυρότητα να εκφράσουν το συλλογικό σε πρώτο και τελευταίο βαθμό και δεν διαδηλώνουμε ώστε να έχουμε εμείς κατ΄ελάχιστον ένα δικαίωμα εντολέως; Διότι σήμερα ο πρωθυπουργός, κατέχει αδιαιρέτως το δικαίωμα του εντολέως και την ιδιότητα του εντολοδόχου. Ερώτημα: Σ΄αυτό το σύστημα της μοναρχεύουσας ολιγαρχίας πού τοποθετείται το ελληνικό πολιτικό σύστημα σε σχέση με τη δυτική Ευρώπη; Είναι η εκφυλισμένη εκδοχή της μοναρχεύουσας ολιγαρχίας. Και το βλέπουμε αυτό σε όλες τις εκδηλώσεις και με όλες τις πολιτικές δυνάμεις να συμφωνούν στο να διατηρούν αυτό το εκφυλισμένο καθεστώς της μοναρχεύουσας ολιγαρχίας.

Γι΄αυτό και βλέπετε ότι όσο πιο πολύ βαθιά πηγαίνουμε στην κρίση, τόσο πιο πολύ επικαλούνται τη Δημοκρατία. Και θυμίζω, ότι ένας εκ των..."συναδέλφων" του πανεπιστημίου αυτού, που είναι και πολιτικός, όρισε τη δημοκρατία ως "τα κόμματα". Είπε: "...το πολιτικό μας σύστημα, η δημοκρατία, δηλαδή τα κόμματα...", τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι το "κόμμα" από διαμεσολαβητής στη διαχείριση του πολιτικού συστήματος, μετεβλήθη το ίδιο σε πολιτικό σύστημα, το οικειοποιήθηκε και σταμάτησε να διαπράττει πολιτικές συλλογικού συμφέροντος. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα αν θέλετε! Και όταν θα έρθει η στιγμή να τεθεί το ερώτημα «τις πταίει;», (είναι η άλλη εκδοχή της ολιγαρχίας), η προσπάθεια να γίνει η διάχυση στην κοινωνία έχει ένα σκοπό: τη νομιμοποίηση αυτής της εκφυλισμένης εκδοχής. Που βεβαίως δύο αιώνες δεν κατάφερε να διορθωθεί και να εναρμονιστεί με το πρότυπο. Αλλά, ποιο είναι το κεντρικό ζήτημα; Ότι ενοχοποιώντας την κοινωνική συλλογικότητα για κάτι που διαπράττει η πολιτική εξουσία, αυτοί που κατέχουν εξ αδιαιρέτου το πολιτικό σύστημα, μας οδηγούν σε μια εκφυλιστική αντίληψη του τι είναι δημοκρατικό και τι όχι, ακόμα και σε επίπεδο συμπεριφορών. Δηλαδή, κάποιος που διέπεται από την αρχή της δημοκρατίας, γιατί τη διάβασε στον Αριστοτέλη ή ό,που, δεν έχει θέση σ΄αυτή την πόλη ούτε σαν ιδιώτης. Θεωρείται κάτι μεταξύ περίεργου, παράξενου -όπως θα μας έλεγε κι ο Τσέχοφ-. Όταν δεν έχουν δηλαδή να σου προσάψουν κάτι, να σε ταξινομήσουν, σε θεωρούν παράξενο. Λοιπόν, το έθος και η αγωγή του πολιτεύεσθαι δημοκρατικώς, δεν είχε θέση σε μια τέτοια πολιτεία. Και για τον Αριστοτέλη δεν θα ήταν καν πολιτεία! Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα νομίζω που θα πρέπει να μας απασχολήσει και σε επίπεδο ελευθερίας και σε επίπεδο δημοκρατίας, αλλά και σε επίπεδο του "πού πηγαίνουμε". Πού πηγαίνει ο κόσμος. Ούτε άλματα μπορεί να διαπράξει -να μεταβεί από τη σημερινή εποχή στη Δημοκρατία- ούτε κάτι άλλο.

Και για να κλείσω, κάνω μια σαφή διάκριση μεταξύ πολιτείας που είναι "ουτοπική" (άρα δε θα βρει ποτέ τον χρόνο της εφαρμογής του) και πολιτείας η οποία έχει το χρόνο της. Η δημοκρατία δεν είναι ουτοπία. Είναι πολιτεία η οποία ανταποκρίνεται στην εποχή της ωριμότητας των κοινωνιών! Δεν έρχεται στην αρχή της μετάβασης απ΄τη φεουδαρχία (εδώ προέχει η ατομική ελευθερία). Η Δημοκρατία έρχεται στην εποχή που οι συσχετισμοί της οικονομίας είναι τέτοιοι που οδηγούν στην ανατροπή των σχέσεων κοινωνίας και πολιτικής, κοινωνίας και οικονομίας και οι κοινωνίες αντί να διεκδικούν στους δρόμους, διεκδικούν τη συμμετοχή τους στην πολιτεία για να αντισταθμίσουν την ομηρία της πολιτικής από τον σκοπό των αγορών -όπως θα λέγαμε σήμερα-.»

Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.

💻

Ο Αριστοτέλης και η πολιτική

Ένας διάλογος και μια αναγκαία διευκρίνιση

28 Μαΐου 2016, τελευταία ημέρα του Παγκόσμιου Συνεδρίου για τον Αριστοτέλη που πραγματοποιήθηκε στο ΑΠΘ από το Διεπιστημονικό Κέντρο Αριστοτελικών Μελετών, οι καθηγητές Αντώνης Μανιτάκης, πρώην Υπουργός Εσωτερικών, Γιώργος Κοντογιώργης, πρώην Πρύτανης του Πάντειου, Νίκος Παρασκευόπουλος, Υπουργός Δικαιοσύνης και Μυρτώ Μονάχου Δραγώνα, καθηγήτρια ΕΚΠΑ, προσέγγισαν τον Αριστοτέλη ως πολιτικό και κοινωνικό στοχαστή. Συντόνισε ο καθηγητής Φιλοσοφίας του Ελεύθερου Πανεπιστημίου Βρυξελλών Λάμπρος Κουλουμπαρίτσης.

Στο βίντεο που ακολουθεί, μπορείτε να παρακολουθήσετε τις πολύ ενδιαφέρουσες ομιλίες και τη συζήτηση που ακολούθησε.

Πηγή: Ανιχνεύσεις http://www.anixneuseis.gr/?p=145423

Και μια αναγκαία διευκρίνιση:
Επειδή η επιστήμη διακρίνεται της πανουργίας από τη γνώση των πηγών, τον σεβασμό στις έννοιες και την προσήνεια στην αρετή[1]παραπέμπω το σχετικό χωρίο του Αριστοτέλη όπου διευκρινίζει αναντιλέκτως ότι μόνον δια της υπαγωγής του ανθρώπου στον νόμο αποφεύγεται η μετατροπή του σε θηρίο και επιτυγχάνεται η ενανθρώπισή του ως «ζώον πολιτικόν».
Ιδού το σχετικό απόσπασμα:
«ὁ μὲν οὖν τὸν νόμον κελεύων ἄρχειν δοκεῖ κελεύειν ἄρχειν τὸν θεὸν καὶ τὸν νοῦν μόνους, ὁ δ' ἄνθρωπον κελεύων προστίθησι καὶ θηρίον: ἥ τε γὰρ ἐπιθυμία τοιοῦτον, καὶ ὁ θυμὸς ἄρχοντας διαστρέφει καὶ τοὺς ἀρίστους ἄνδρας. διόπερ ἄνευ ὀρέξεως νοῦς ὁ νόμος ἐστίν».(Αριστοτέλης, Πολιτικά, 1297α, 32-37).
«Σύμφωνα με τα ανωτέρω αυτός που εισηγείται να άρχει ο νόμος, προκρίνει να άρχει μόνον ο θεός και ο έλλογος νους. Όμως αυτός που προτείνει να άρχει ο άνθρωπος [η προσωπική του βούληση αντί του νόμου] εγκαθιστά μαζί του [στην αρχή] το θηρίο. Διότι και οι επιθυμίες του ανθρώπου ομοιάζουν με εκείνες του θηρίου και τα πάθη της ψυχής διαφθείρουν ακόμη και τους άριστους άνδρες όταν γίνονται άρχοντες. Ο νόμος είναι ο έλλογος νους χωρίς τις ιδιοτέλειες της ψυχής»
Ο Αριστοτέλης αντιδιαστέλει μόνο στα Πολιτικά τέσσερις φορές τον άνθρωπο του θηρίου (1253α, 30-33. 1254β, 17-20. 1255β, 1-2. 1287α, 32-37).


[1] "πᾶ­σά τε ἐ­πι­στή­μη χω­ρι­ζο­μέ­νη δι­και­ο­σύ­νης καὶ τῆς ἄλ­λης ἀ­ρε­τῆς πα­νουρ­γί­α, οὐ σο­φί­α φα­ί­νε­ται". (Πλάτωνος, Μενέξενος 347a)

Σήμερα μας κυβερνάει η πιο απεχθής πλευρά της "κομματοκρατίας"

Γιώργος Κοντογιώργης και Χαρίδημος Τσούκας, στην εκπομπή Focus live στο κανάλι Kontra, 2016, για την ιδιοποίηση του δημοσίου αγαθού από το εκφυλισμένο Ελληνικό πολιτικό σύστημα και την Ελλαδική κομματοκρατία που, ιστορικά, είναι απέναντι και εχθρική έναντι της κοινωνίας που συνεχίζει να ιδιωτεύει εν αδυναμία.

1ο μέρος εκπομπής

Απόσπασμα απομαγνητοφώνησης από 1ο μέρος εκπομπής, Ελένη Ξένου.

Σήμερα μας κυβερνάει η πιο απεχθής πλευρά της "κομματοκρατίας", που είναι οι παρατάξεις των πανεπιστημίων. Στην τελευταία επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Σμύρνη, διάβασα το βιογραφικό το οποίο έδωσε στους Τούρκους, για να τον κάνουν επίτιμο διδάκτορα. Το πρώτο θέμα είναι ότι ήταν παραταξιάρχης, με ό,τι αυτό σημαίνει, σε καταστροφές, σε καταδολίευση, σε εκβιασμούς...στα πάντα, στο λύκειο. Και μετά, στο Πολυτεχνείο και στη Σύγκλητο. Όποιος γνωρίζει τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι μέσα στα πανεπιστήμια και πώς μετέβαλλαν έναν δημόσιο χώρο σε ιδιωτικό, προσωπικό τους λάφυρο, τότε, μπορεί να ξέρει κανείς γιατί βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε. Γιατί αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να παραγάγει ούτε πολιτικές κοινού συμφέροντος ούτε πολιτικές ηγεσίες που να είναι εναρμονισμένες με τον εθνικό, συλλογικό σκοπό αυτής της χώρας.
Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στην εποχή μας, ότι το "συλλογικό" δεν το εκφράζει η κοινωνία. Η κοινωνία δεν συγκροτεί συλλογικότητα. Η κοινωνία είναι άθροισμα ατόμων, είναι ιδιώτης. Το τι θέλει και τι δεν θέλει η κοινωνία, (το "συλλογικό"), το εκφράζει ο πολιτικός και δη, ο πρωθυπουργός, στα συστήματά μας. Αυτό τι σημαίνει όμως; Ότι, κάποιος πρέπει να του τραβάει τ΄αυτί. Δηλαδή, κάποια περιοχή της κοινωνίας ή οποιαδήποτε άλλη περιοχή του κράτους, πρέπει να τον εκπαιδεύει και συγχρόνως να τον υποχρεώνει να εναρμονίζει τις πολιτικές του προς το κοινωνικό συμφέρον. Αυτό λοιπόν δεν συμβαίνει Δεν υπάρχουν ούτε οι μηχανισμοί ούτε οι δυνατότητες αυτές. Στην Δύση υπάρχουν ακόμη. Αν και εκεί έχει ανατραπεί αυτή η πραγματικότητα. Είναι το πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει ούτε ένα πολιτικό άρθρο του συντάγματος που να μην παραβιάζεται κατάφωρα υπέρ της "κομματοκρατίας"! Ένα και μόνο άρθρο αν αναφέρουμε που δεν παραβιάζεται, θα είναι θαύμα! ΟΛΑ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΙ! Διερωτώμαι βέβαια τι κάνει η Δικαιοσύνη;

📌

2ο μέρος εκπομπής

Απομαγνητοφώνηση 2ου μέρους εκπομπής, Ελένη Ξένου.

Συγκρατήστε ότι μέχρι σήμερα, όλη η διαχείριση της κρίσης, έχει να κάνει με το πώς θα εξαγάγουμε το πρόβλημα στο εξωτερικό και πώς θα λειτουργήσουμε ως εκτελεστικοί λογιστές της τρόικας. Διακομματικά. Κανείς απολύτως, δεν αρθρώνει λόγο και όταν κυβερνάει δεν παίρνει μέτρα, για να ανασυγκροτήσει εκ βάθρων την την αιτία του κακού, που οδήγησε στην κρίση και που την διατηρεί στον βυθό (τη χώρα), δηλαδή το κράτος. Και εννοώ τους τρεις πυλώνες που είναι το πολιτικό σύστημα, δημόσια διοίκηση και δικαιοσύνη και τη νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Όσο δεν αγγίζουμε αυτά τα κεντρικά ζητήματα, δηλαδή, την φύση της κομματοκρατίας και του δυναστικού κράτους, δε θα δούμε άσπρη μέρα. Δεν θα βγούμε. Και αν βγούμε θα είμαστε τόσο πολύ τραυματισμένοι που απλώς, θα, λειτουργούμε ως παρίες στο διεθνές και στο ευρωπαϊκό σύστημα.
Ως προς το ερώτημα, κατά πόσο η κοινωνία μπορεί να αποφασίζει. Πρώτον πρέπει να δεχθούμε, ότι, η κοινωνία είναι η αιτία ύπαρξης όλων των άλλων. Δεν θα υπήρχε ελληνική πολιτική ζωή και σύστημα αν δεν υπήρχε η ελληνική κοινωνία. Ελληνική οικονομία χωρίς την ελληνική κοινωνία. Η κοινωνία η ελληνική συγκροτεί. Όπως η ιταλική την ιταλική και λοιπά. Άρα δε νοείται να μην έχει άποψη για τα πράγματα.
Δεύτερον. Το ερώτημα είναι κατά πόσον, εάν αποφασίσουμε να ρωτάμε την κοινωνία θα κάνουμε τη διαδικασία που γίνεται σε έναν υπουργό. Δηλαδή να ενημερώνεται, να τίθενται τα ζητήματα όπως πρέπει να τεθούν, με βάση μελέτες οι οποίες θα αποδίδουν τις πραγματικότητες εν όποιων των οποίων βρίσκονται και πρέπει να αποφασίσουν και μετά παίρνουν αποφάσεις. Παρ' όλα αυτά, δεν γίνονται όλα αυτά αλλά γίνονται δημοσκοπήσεις οι οποίες ανεξαρτήτως του αν είναι χειραγωγημένες ή όχι, είναι στοχευμένες πολιτικά. Νομιμοποιούν ερωτήματα τα οποία ικανοποιούν αυτούς οι οποίοι δίνουν τις εντολές, τις παραγγελίες. Έχω κάνει μια μελέτη συγκριτική, μιας ενδεκαετίας. Ποια θα ήταν η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, εάν ακολουθούνταν αυτά τα οποία η κοινή γνώμη δηλώνει ότι πρέπει να γίνουν και ποια είναι η κατάσταση σήμερα, μη έχοντας υπακούσει σ' αυτές τις αντιλήψεις. Τα συμπεράσματα, σαφώς καλύτερη η χώρα! Σε καλύτερη κατάσταση από ότι είναι. Οι αντιφάσεις που προκύπτουν, έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι, δεν υπάρχει ο διάλογος με βάσει τον οποίον θα αποφανθούν οι κοινωνίες. Αλλά μην ξεχνάμε ένα πράγμα. Οι εκλογές που γίνονται, δε γίνονται για, να γίνουν εκλογές. Γίνονται για να νομιμοποιήσουν δίκην διαιτητών, διαιτησίας, αυτούς οι οποίοι έχουν επιλεγεί μεταξύ των τριών-τεσσάρων, οι οποίοι έχουν επιλεγεί από μηχανισμούς για να κυβερνήσουν. Συνεπώς, δεν αποτελεί εκλογή αυτή καθεαυτή. Αλλά και αν είναι, είναι "ελευθέρας βοσκής". Δηλαδή, ό,τι και να υποσχεθεί, δικαιούται να τα καταστρατηγήσεις. Να κάνει διαφορετικά. Συνεπώς, δεν υπάρχει καμία θεσμική βάση ανταποκρισιμότητας των πολιτικών σ' αυτό το εκφυλισμένο πολιτικό σύστημα, με την κοινωνία. Γι' και λέω ότι, δεν υπάρχει η δυνατότητα να εναρμονιστεί αυτό το πολιτικό σύστημα, να θεραπευτεί λειτουργώντας όπως λειτουργούν οι άλλες χώρες. Γι' αυτό και οι άλλες χώρες βάζουν αυτούς τους όρους, θεωρώντας μας δηλαδή κατά δήλωσιν απατεώνες. Ότι δεν θα σεβαστούμε αυτά τα οποία υπογράφουμε.

Το κράτος δεν παράγει κοινωνικό συμφέρον.

Να και μια τελευταία λέξη. Δεν θα το πω εγώ, το λέει ο Αριστοτέλης και πολλοί άλλοι στοχαστές. Ότι, αν συγκρίνουμε τι αποφασίζει η κοινωνία, ποιος είναι πιο αρμόδιος να αποφασίζει για το καλύτερο με βάση το κοινό συμφέρον, η κοινωνία (το σύνολο) ή ο ηγέτης (οι ολίγοι), ο Αριστοτέλης είναι κατηγορηματικός. Οι πολλοί! Και εξηγεί τους λόγους. Άρα, τι μας λείπει; Η δημοκρατική αντίληψη του πράγματος.

...

Σκεφθείτε ποιοι είναι οι υπουργοί σήμερα. Σκεφθείτε λοιπόν ότι ο υπουργός παιδείας είναι απόφοιτος λυκείου. Και, στη θέση του, σε κατώτερη θέση, ήταν ο Παπανούτσος κάποτε. Προηγουμένως, ήταν ο κύριος Μπαλτάς, ο οποίος διακήρυξε ως υπουργός παιδείας, την αριστεία των μηδενικών. Χωρίς να συνεκτιμά, αλλά μάλλον είχε κατά νουν ότι τα μηδενικά δεν αθροίζονται και, προφανώς ανήκε σ' αυτή την κατηγορία. Έγραφα, σε όλη την περίοδο που ήταν σε άνοδο για άλλους λόγους και όχι για την ιδεολογία του ή για την πολιτική του ικανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι, έπρεπε αυτός ο πολιτικός ηγέτης να μαζέψει γύρω του εκατό ανθρώπους, να εκπαιδευτούν για το πώς θα λειτουργήσει το κράτος και να τον ενημερώσουν για το τι είναι γεωπολιτική, Ευρωπαϊκή Ένωση, πώς λειτουργεί και λοιπά. Λοιπόν, αντί γι' αυτό, πήρε από το καταγώγιο του 3%, δηλαδή του βαθέως ΣΥΡΙΖΑ, τα πολιτικά στελέχη, για να μας κυβερνήσουν. Φώναζα κυριολεκτικά με αγωνία, ότι μας οδηγούν πλησίστιους στην καταστροφή και στη συνθηκολόγηση. Και μου λέγανε όλοι ότι ουσιαστικά δεν τους δίνω ευκαιρία. Μα ποια ευκαιρία αφού είναι οφθαλμοφανές αυτό που γίνεται. Αφού σήμερα, --μιλάμε για δημόσια διοίκηση-, έχετε δει να γίνεται τίποτε; Υπάρχει κάποιο σχέδιο;


Ποιο είναι το πρόβλημα. Εν όσο είναι ελεύθεροι να κάνουν αυτό που κάνουν, χωρίς να έχουν κύρωση, δεν υπάρχει ελπίδα για την χώρα. Η δημόσια διοίκηση: είναι δυνατόν να μας λένε ότι θα κάνουν αξιολόγηση, όπως κάμανε και στο πανεπιστήμιο αξιολόγηση, που ουσιαστικά, φτιάξαμε την εικόνα μας και την εισέπραξαν οι άνθρωποι που ήρθαν να μας αξιολογήσουν, χωρίς να εξετάσουν τι έχουν κάνει ή τι έχουν γράψει αυτοί οι καθηγητές που βρίσκονται μέσα; Που, σωστή αξιολόγηση θα ήταν να δουν έναν προς έναν τι κάνουν, τι έχουν γράψει, τι δεν έχουν γράψει, τι αναγνωρισιμότητα έχουν και να τους στείλουν στη δημοτική εκπαίδευση. Δεν κατάλαβα.... Να πάνε να κολλάνε αριθμούς πρωτοκόλλου. Γιατί να βρίσκονται στο πανεπιστήμιο; Γιατί οι υπάλληλοι να φτάνουν στον βαθμό να πάρουν σύνταξη και να μην έχουν ακόμα κριθεί, για οποιαδήποτε ανομία, παρανομία ή πλαστογραφία έχουν διαπράξει;

...

Ο νόμος, δημιουργεί την κανονικότητα στη συμπεριφορά, άρα την εναρμόνιση με την εφαρμογή του νόμου, όχι μόνο επειδή προβλέπεται/ψηφίστηκε, αλλά επειδή υπάρχει η καταστολή της παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς. Σημαίνει δηλαδή, ότι αν εγώ δεν θέλω να εφαρμόσω το νόμο, πρέπει κάποιος να μου τραβήξει το αυτί. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν κανόνες, που και ο αδύναμος αλλά και εκείνους που εκ προθέσεως δεν θέλει να τον εφαρμόσει και θέλει να είναι έκνομος, να υποχρεωθεί να το κάνει. Αυτό πρέπει να ισχύει σε όλα τα επίπεδα. Είναι η αρχή μιας εύνομης λειτουργίας μιας κοινωνίας. Διαφορετικά κυριαρχεί ο νόμος της δύναμης και της ζούγκλας. Εάν εγώ θέλω να πάω σε μια περιοχή με το αυτοκίνητό μου και ξέρω ότι δε θα με γράψει κανείς όπως και να οδηγώ και αν με γράψει θα πάω να το σβήσω, είναι προφανές ότι θα παρανομώ και κάποιος θα την πληρώσει. Ε, το ίδιο συμβαίνει με τη δημόσια διοίκηση. Εάν πάω στη δημόσια διοίκηση και δεινοπαθήσω και χρειαστεί να εκβιάσω, να φωνάξω, να απειλήσω ή να παραιτηθώ και να πάω στο σπίτι μου γιατί δεν βρίσκω άκρη, σημαίνει ότι η δημόσια διοίκηση δεν δουλεύει καλά. Πρέπει να υπάρχει η κύρωση για τον υπάλληλο. Και ο σκοπός του υπαλλήλου δεν είναι να υπηρετεί τον πολιτικό, είναι να υπηρετεί τον πολίτη! Άρα εκεί πρέπει να εφαρμοστεί η προσωπική ευθύνη του υπαλλήλου, του διευθυντή, του οποιουδήποτε.

...

Να πω μόνον ότι, για να βγούμε από το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε, χρειάζεται η ολική υπέρβαση του παρόντος πολιτικού συστήματος του συνολικού κράτους. Διαφορετικά εάν δεν υπάρξει η αναγκαστική εναρμόνιση των πολιτικών με την κοινωνία, θα πηγαίνουμε απ' το κακό στο χειρότερο. Αυτό είναι το κλειδί για να αντιληφθούμε πού υπάρχει το ελληνικό αδιέξοδο κατά τη γνώμη μου.

Γιώργος Κοντογιώργης