Γ. Κοντογιώργης - W. Mallinson - Brexit

Όταν ακούς ή διαβάζεις Γιώργο Κοντογιώργη, διαπιστώνεις την ημιμάθεια, την παραπληροφόρηση, αλλά και πόσο μικρούς μας άφησαν. Ε.Ξ.

Οι καθηγητές πανεπιστημίου Γ. Κοντογιώργης και W. Mallinson μιλούν για το Brexit στο zougla.gr https://youtu.be/P9x_OpBdlBo

(Πρώτο μέρος απομαγνητοφώνησης)

Γιώργος Κοντογιώργης:

«Όλοι συζητούν την μικρο-ιστορία του πράγματος. Το κεντρικό ζήτημα που αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση και σε αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της Ευρώπης είναι ατελές και σε επίπεδο Ένωσης, αλλά και υστερεί ακόμη και σε σχέση με τα πολιτικά συστήματα των κρατών. Είναι δηλαδή μια αυστηρή ολιγαρχία που εμπνέεται περισσότερο από την απειθαρχία, δεν έχει καμία εκλογική νομιμοποίηση και επομένως, ένα σύστημα το οποίο λειτουργεί και σκέπτεται ως ξένο σώμα προς την κοινωνία.

Τι λείπει από την Ευρωπαϊκή Ένωση περισσότερο από όσο λείπει στο εσωτερικό των κρατών; ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ! Οι κοινωνίες δεν υπάρχουν ούτε σε επίπεδο πολιτικών της Ε.Ε. ούτε σε επίπεδο εκλογικής νομιμοποίησης του πολιτικού προσωπικού, το οποίο ξέρουμε επίσης ότι νομοθετεί και κυβερνά όπως ένας απολυταρχικός άρχων και βεβαίως, η βούληση της κοινωνίας θεωρείται ένα παράδοξο για όποιον το επικαλεστεί.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, αν θέλουμε να διερωτηθούμε τι συνέβη στην Ευρώπη και οδηγηθήκαμε στην κρίση και, στο ελληνικό πρόβλημα που είναι το προγενέστερο στάδιο αυτού που συμβαίνει τώρα με τη Μεγάλη Βρετανία, θα πρέπει να συνεκτιμήσουμε αυτό το γεγονός και συγχρόνως να έχουμε επίγνωση μιας ισορροπίας που χάθηκε σε επίπεδο κρατών. Το πολιτικό σύστημα της Ε.Ε. είναι ένα πολιτικό σύστημα χωρίς κράτος. Βασίζεται στις ισορροπίες της κορυφής των κρατών. Εάν, εν όσο αυτές δεν επέτρεπαν ηγεμονικές βλέψεις, υπήρχε μια σχετική ισορροπία και στις πολιτικές των κρατών. Τώρα λοιπόν με την κρίση, η Γερμανία θεώρησε ότι είχε την μοναδική ευκαιρία να παίξει έναν ρόλο που είχε χάσει στο παρελθόν με δική της υπαιτιότητα (δύο φορές τουλάχιστον). Να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη με τις πολιτικές που υπαγόρευε. Το ελληνικό πρόβλημα, λέω ότι είναι το προγενέστερο στάδιο, αλλά συγχρόνως, δηλώνει και κάτι: Ότι η Γερμανία επέλεξε να τιθασεύσει την Ευρώπη επιλέγοντας ένα "άλογο" το οποίο ήταν/είναι ατίθασο. Όπως η Ελλάδα! Είδαμε με την κρίση ότι όλες οι άλλες χώρες που μπήκαν σε μνημόνιο προσπάθησαν γρήγορα να φύγουν. Έβαλαν τα κεφάλια μέσα. Η ελληνική περίπτωση τίθεται διαφορετικά. Και από την άλλη, αυτός ο οποίος επιθυμεί την ηγεμονία -η Γερμανία- δεν έχει αίσθηση των ορίων της δύναμης (μέχρι που να το πάει). Γι΄αυτό και δε γνωρίζει από συμβιβασμούς. Γι΄αυτό και στο παρελθόν όπως ξέρουμε, ενώ θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει την γερμανική Ευρώπη, κατέστρεψε και την Ευρώπη και τον εαυτό της. Φοβάμαι ότι το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Άκουσα τις δηλώσεις του κύριου Σόιμπλε. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα λάβει το μάθημα της Γερμανίας (δηλαδή το γεγονός ότι έχουν αρχίσει να δημιουργούνται φυγόκεντρες τάσεις οι οποίες θα μεγαλώσουν στο μέλλον) αλλά, ότι έχει στο νου του να δημιουργηθεί ένας κλειστοφοβικός ηγετικός πυρήνας, αρκεί η Γερμανία να μπορεί να ηγεμονεύει, διότι γνωρίζει πολύ καλά επίσης ότι, ο ρόλος που φαντάζεται ότι μπορεί να παίξει και φιλοδοξεί στον κόσμο, δεν μπορεί να είναι αυτοτελής, πρέπει να διέλθει από μια ελεγχόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτό λοιπόν όλο το πρόβλημα, εγείρει αν θέλετε αυτή τη στιγμή, στο ερώτημα: ποια Ευρώπη μπορεί να φανταστεί κανείς για το μέλλον και κυρίως τι μπορεί να σημαίνει "εμβάθυνση της Ευρώπης". Διότι αν "εμβάθυνση της Ευρώπης" εννοούν κάποιοι ως εμβάθυνση τη συγκέντρωση περισσοτέρων εξουσιών στο κέντρο, τότε θα οδηγηθούμε σε πιο μεγάλης διάρκειας κρίση στην Ευρώπη και σε διαλυτικά φαινόμενα. Εάν εννοήσουμε "εμβάθυνση της Ευρώπης" την ενσωμάτωση του σκοπού των κοινωνιών ως σκοπού της Ε.Ε -και όχι του σκοπού των Αγορών που επέβαλε ο ηγετικός πυρήνας της Ευρώπης για να ηγεμονεύει- και εάν θεσμικά κατοχυρωθεί η παρουσία των κοινωνιών στους πολιτικούς θεσμούς, τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε μια Ευρώπη με ισορροπίες και με έναν σχετικό εκδημοκρατισμό στο μέλλον. Διότι αυτή τη στιγμή να συγκρατήσουμε, εν κατακλείδι, ότι όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη οφείλονται στο γεγονός ότι το πολιτικό της σύστημα ανάγεται στο 18ο αιώνα ενώ καλείται να υπηρετήσει σκοπούς όπως οι Αγορές που έχουν ήδη μετακινηθεί στο μέλλον και ελέγχουν την πολιτική πραγματικότητα. Αυτό λοιπόν που ζήσαμε και που ζούμε στην Ελλάδα, θα το συναντήσουμε με άλλες μορφές στη Γαλλία σε λίγο, στην Μεγάλη Βρετανία το βλέπουμε ήδη, αλλά και σε πολλές ανατολικές χώρες. Είναι διεργασίες τις οποίες η γερμανική πλευρά και ο ηγετικός πυρήνας δεν θέλει να δει, αλλά που θα τις συναντήσει μπροστά της.

(...)

Είναι πολύ απλό. Αυτός ο οποίος μπορεί να υπαγορεύει τις αποφάσεις, λαμβάνει και αποφάσεις οι οποίες κρίνονται κατά το δικό του συμφέρον. Αυτή τη στιγμή λοιπόν οι κοινωνίες είναι έξω από το πολιτικό παιχνίδι. Βλέπουμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Που θεωρούν και δηλώνουν με καθαρό τρόπο ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει λόγο στα πράγματα. Και όχι μόνο δεν έχει λόγο, αλλά πρέπει και να υποστεί και συνέπειες τις οποίες δεν αποδέχεται. Δεν αποδέχεται με την έννοια όχι ότι είναι αντίθετες προς την αντίληψή της -γιατί πολλοί θα επικαλεσθούν εδώ το "πελατειακό" κράτος και λοιπά- αλλά, δεν αποδέχεται διότι η αιτία της κρίσης είναι διαφορετική. Μη ξεχνάμε ότι όλα τα μέτρα που ελήφθησαν με σκοπό την αποδιάρθρωση του οικονομικού ιστού της χώρας και την εξαθλίωση της κοινωνίας, δεν έχουν συμπεριλάβει ακόμα μέτρα για την άρση των αιτίων του πολιτικού συστήματος, των απολαβών και των άλλων προνομιών του πολιτικού προσωπικού, του κράτους, της νομοθεσίας και λοιπά. Αυτά τα κρατάει η Τρόικα (δηλαδή η γερμανική ηγεμονία) σε πολύ αυστηρά περιορισμένο πλαίσιο ελέγχου, διότι γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο θα κάνει τις "δουλειές" της έχοντας στο χέρι ακριβώς αυτήν την πολιτική τάξη και με αυτόν τον τρόπο είτε υποχρεώνοντας, είτε εκβιάζοντας τις αποφάσεις.

Αν "δημοκρατική" Ευρώπη πρέπει να θεωρήσουμε την ψήφιση μέσα σε δύο μέρες 7,5 χιλιάδων σελίδων, αποφάσεων που ούτε η ελληνική κοινωνία γνωρίζει αλλά ούτε και οι υποτιθέμενοι βουλευτές που εκλήθησαν να έδωσαν την ψήφο τους, τότε, λυπάμαι πάρα πολύ αλλά, αυτή η Ευρώπη μοιάζει πάρα πολύ με την Ευρώπη των Λουδοβίκων ή την φασιστική Ευρώπη. Αυτό λοιπόν, πρέπει να το αντιληφθούμε και να βρούμε την αιτία. Η αιτία είναι ακριβώς, ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα -παρ΄ όλο που οι διάφοροι ολιγάρχες ντρέπονται να το πουν και το αποκαλούν δημοκρατικό- είναι αυστηρά μια μοναρχεύουσα ολιγαρχία πρώιμου τύπου, η οποία δίνει το συντριπτικό πλεονέκτημα στις αποφάσεις στις Αγορές, δηλαδή στους ολιγάρχες, αγνοώντας τις κοινωνίες και τη βούλησή τους διότι οι κοινωνίες πολύ απλά είναι ιδιώτες. Αν εσείς είστε στο σπίτι σας όπως και εγώ και δεν μετέχετε στις αποφάσεις, είναι προφανές ότι και σε επίπεδο εθνικό και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης τις αποφάσεις θα τις πάρουν προς το συμφέρον εκείνων οι οποίοι είναι κοντά στο σύστημα της εξουσίας.

Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη και γι΄αυτό βλέπουμε να αναδεικνύονται όλες αυτές οι φυγόκεντρες τάσεις. Είναι, ακόμα και το ολιγαρχικό δημοψήφισμα, προς αποφυγήν τις χώρες της Ευρώπης. Μην ξεχνάμε τι συνέβη στην Ιρλανδία που αγνοήθηκε εντελώς η βούληση της κοινωνίας. Μην ξεχνάμε τι έγινε με το πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ελλάδα που, άλλο πράγμα ψήφιζε η κοινωνία κι άλλο υποσχόταν το "ναι" και το "όχι" και, μην ξεχνάμε επίσης με τι υπαινιγμία και αποστροφή απαγορεύτηκε παλαιότερα (ορθώς ίσως πολιτικά αλλά όμως έχει σημασία στο σημειολογικό του πράγματος) να γίνει δημοψήφισμα. Διότι η κοινωνίες είναι ο πρωταρχικός εχθρός των ηγετικών πυρήνων της Ένωσης. Την θέλουν ιδιώτη και μακριά από τα κέντρα λήψεως των αποφάσεων. Κάντε μία προβολή σκέψης και διερωτηθείτε ποιες θα ήταν οι αποφάσεις των κρατών και ποιες θα ήταν οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης αν χρειαζόταν με έναν τρόπο να ερωτηθεί η κοινωνία για το αν συμφωνεί με τις αποφάσεις αυτές (η όποια κοινωνία, το σύνολο των ευρωπαϊκών κοινωνιών). Αυτό είναι λοιπόν το κεντρικό πρόβλημα. Περιορισμός ελευθεριών και απουσία οποιασδήποτε επιρροής σε επίπεδο λήψεως των πολιτικών αποφάσεων. Με άλλα λόγια, οι κοινωνίες δεν είναι και δε θεωρούνται αιτία ύπαρξης των πολιτικών της Ευρώπης, αλλά το αντίθετο. Είναι τα υποζύγια που θα υποστούν αυτών οι οποίοι έχουν συμφέροντα και θέλουν να υφάνουν σχέσεις ηγεμονίας.

(...)

Ρωτήστε τον κύριο Mallinson, εάν θεωρεί το σημερινό πολιτικό σύστημα της μεγάλης Βρετανίας, της Ελλάδας, οποιασδήποτε χώρας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δημοκρατικό.

Δεν πρόκειται για έλλειμμα δημοκρατίας, πρόκειται για ΑΠΟΥΣΙΑ δημοκρατίας. Διότι αν ήταν έλλειμμα, θα σήμαινε ότι κατά ένα μέρος υπάρχει δημοκρατία. Αλλά, δημοκρατία σημαίνει να κυβερνάει η κοινωνία των πολιτών! Ξέρετε εσείς καμία κοινωνία των πολιτών που συμμετέχει έστω κατά μικρόν στις αποφάσεις; Δεν σημαίνει ότι, εντολέας και εντολοδόχος είναι ο εκάστοτε πρωθυπουργός στις χώρας και, εντολέας και εντολοδόχος στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο κύριος Γιούνκερ και κάθε άλλος της ευρωπαϊκής επιτροπής, που δεν έχει καν εκλογική νομιμοποίηση και έχει δικαίωμα να ψηφίζει νόμους και να κυβερνάει όπως ο απολυταρχικός άρχοντας παλαιότερα; Αυτό, κατά τι μπορεί να έχει ψήγματα δημοκρατίας; Ούτε καν αντιπροσώπευσης. Άρα λοιπόν, και δεν είναι ρητορικό το ζήτημα, δεν τίθεται το ερώτημα δηλαδή αν εγώ είμαι δημοκρατικός και κάποιος άλλος δεν είναι, αλλά τίθεται το ερώτημα αυτό στο επίπεδο των πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται, οι πολιτικές που ακολουθούνται, είναι πολιτικές των Αγορών, που σημαίνει των ελίτ και των ολιγαρχικών συμφερόντων. Είναι πολύ απλό. Όταν θα πάτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θα θέσετε το ερώτημα που θα έχει να κάνει με το συμφέρον των κοινωνιών, θα σας πουν ότι είστε ακραίος. Σε αυτόν τον βαθμό λοιπόν έχει φτάσει σήμερα η Ευρώπη εξ επόψεως εξέλιξης. Και, αντίστοιχο φαινόμενο κατ αναλογίαν, μπορεί να το δει κανείς στην κορύφωση της απολυταρχίας με την Ιερά Συμμαχία (τον 18ο - 19ο αιώνα). Είναι η εποχή που η κορύφωση αυτή δηλώνει την απογείωση του παλαιού καθεστώτος, αλλά και το τέλος του. Αυτή τη στιγμή έχουμε πολιτικές οι οποίες επιδιώκουν να αντλήσουν το μέγιστο συμφέρον χωρίς διάθεση συμβιβασμών, να εκχωρήσουν και "κάτι" στις κοινωνίες ώστε να αντλήσουν την οποιαδήποτε αποδοχή τους ή νομιμοποίηση, αλλά γνωρίζουν ακριβώς ότι αυτή η υπέρβαση/η υπερβολή, προμηνύεται εξελίξεις οι οποίες θα μας οδηγήσουν σε τέτοιου είδους αντιδράσεις. Μη νομίσουμε δηλαδή ότι στη Γαλλία παραδείγματος χάρη η Λεπέν αντλεί από ακροδεξιά στοιχεία την εκλογική της πελατεία. Η εκλογική πελατεία του Λεπέν, προήλθε κατά κύριο λόγο από τις αρχές του ήδη, από το κομμουνιστικό κόμμα της Γαλλίας, από τα εργατικά στρώματα. Όχι γιατί αυτά είναι λιγότερο καλλιεργημένα ή λιγότερο δημοκρατικά και λοιπά, αλλά διότι αυτά πάσχουν περισσότερο και διαπιστώνουν ή νομίζουν ότι, μια πολιτική η οποία στρέφει -σε άλλα ζητήματα αλλά πάντως μιλάει για την φτώχεια και την καταπίεση- την προσοχή του κόσμου, θα τους δώσει καλύτερες λύσεις. Καλύτερες λύσεις δεν θα του δώσει. Αλλά, τι δηλώνει αυτή η στροφή προς την ακροδεξιά ή η στροφή προς την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωσης; Δηλώνει ότι οι δυνάμεις που την υποστηρίζουν, δεν έχουν τίποτε διαφορετικό να πουν από τις δυνάμεις της ακροδεξιάς, όπως επίσης δεν έχουν τίποτε να πουν σε σχέση με το συμφέρον των κοινωνιών.

Είναι η αντίληψη των πραγμάτων. Και, έχει σημειολογικά ενδιαφέρον, ότι τότε απέναντι στον Μέττερνιχ ήταν ένας Καποδίστριας! Ο οποίος Καποδίστριας, ανήγγειλε το μέλλον! Με τα εθνικά κινήματα, με το σύνταγμα της Ελβετίας και με πολλά άλλα θέματα τα οποία ανήγγειλαν στις κοινωνίες αυτό θα γινόταν στη συνέχεια στην Ευρώπη. Σήμερα λοιπόν με άλλους όρους, η ελληνική κοινωνία βεβαίως έχοντας ως πρωτογενή αιτία της κρίσης το ελληνικό πρόβλημα (δηλαδή το ελληνικό πολιτικό σύστημα και την ελληνική πολιτική τάξη -να μη το ξεχνάμε) σε σχέση με την Ευρώπη και τις πολιτικές που ακολουθούνται της λεγόμενης εσωτερικής υποτίμησης, είναι ένας προάγγελος ενός μέλλοντος το οποίο όμως αυτή τη στιγμή καλείται να το αποτιμήσει με όρους κόστους για την ίδια, διότι η δύναμη της ελληνική κοινωνίας είναι πολύ μικρή για να μπορέσει να υπερβεί την γερμανική ηγεμονία και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

(...)

Το να κάνει κανείς διαπιστώσεις δεν αρκεί. Στις διαπιστώσεις είμαστε εύκολοι όλοι. Το να πει ότι υπάρχει ταξικό χάσμα στην Αγγλία και οι πλούσιοι ή οι πιο εύποροι ή οι πιο καλλιεργημένοι ψήφισαν στο να μείνει η Μεγάλη Βρετανία στην Ε.Ε. και τα φτωχότερα στρώματα όχι, εμπεριέχει αν θέλετε και ένα ιδεολογικό υπονοούμενο: ότι τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα δεν αντιλαμβάνονται το συμφέρον ίσως της Αγγλίας ή της χώρας. Εάν θελήσουμε να δούμε τι έγινε στην Αγγλία και δεν είχε επαναστάσεις τύπου Γαλλίας, θα πρέπει να ξέρουμε ότι ήταν η χώρα των συμβιβασμών και η χώρα της εξαγωγής αυτών οι οποίοι εκπροσωπούσαν την αμφισβήτηση στις αποικίες και εκτόνωναν την κατάσταση. Άρα λοιπόν, πρέπει να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο. Γιατί σήμερα δημιουργήθηκε ένα ταξικό χάσμα μεγαλύτερο που, διαφοροποιεί την αγγλική κοινωνία ως προς τον εσωτερικό και όχι μόνο προσανατολισμό της; Υπάρχει ένα δεδομένο ξέρετε. Θεωρείται η μήτρα του κοινοβουλευτισμού. Τη στιγμή που το μισό πολιτικό της σύστημα έχει φεουδαλική κατευθείαν αναφορά. Μη ξεχνάμε ότι όταν ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει στη βουλή τις προγραμματικές του δηλώσεις, αναφέρεται στο όνομα της Βασίλισσας και όχι της κοινωνίας. Μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν δύο σώματα, η βουλή των λόρδων και το κοινοβούλιο, η βουλή των λόρδων όμως δεν έχει καμία νομιμοποίηση και βεβαίως δεν υπάρχει κοινωνία. Η έννοια της κοινωνίας είναι απούσα. Πριν από κάποια χρόνια, ένας πρωθυπουργός της Αγγλίας, όταν του αντέτειναν ότι η κοινωνία έχει άλλη άποψη, λέει, "Τι είναι αυτό; Δεν το γνωρίζω". Διότι αντιλαμβάνονται την κοινωνία ως άθροισμα πολιτών, άθροισμα ατόμων και όχι ως συλλογικότητα και μάλιστα που έχει βούληση.

Αυτό λοιπόν, είναι ένα κεντρικό πρόβλημα που δεν έχει να κάνει μόνο με την Ε.Ε. αλλά και τις χώρες μέλη. Μην ξεχνάμε ότι την κορυφή της Ε.Ε. και τις πολιτικές της την συγκροτούν τα κράτη μέλη. Άρα οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών. Τι συνέβαινε όμως στο παρελθόν; Επειδή δεν υπήρχε κάποια υπερδύναμη και η κάθε χώρα έψαχνε να βρει ένα πεδίο να βοηθήσει τα συμφέροντά της μέσα σε αυτήν, είχαμε και ένα αποτέλεσμα το οποίο δεν έφυγε τόσο πολύ, με τόσο κραυγαλέο τρόπο τα συμφέροντα των κοινωνιών και να υπερασπίζεται με επίσης κραυγαλέο τρόπο τα συμφέροντα των Αγορών. Σήμερα το συμφέρον των Αγορών (άρα μια διαχείριση που θα αγνοεί τις κοινωνικές συλλογικότητες) συμπίπτει με αυτόν που έχει τη βούληση της ηγεμονίας, διότι έχει το πάνω χέρι στα πράγματα, που είναι η Γερμανία. Εγώ θα ήθελα να είναι η Αγγλία μέσα στην Ε.Ε. γιατί θα αποτελούσε έναν παράγοντα ισορροπίας που δυστυχώς δεν μπορεί να τον αποτελέσει η Γαλλία. Γιατί η Γαλλία υπετάγει πολύ γρήγορα για να παίξει έναν ρόλο που περίπου είναι εκείνος που έπαιζε στη Γαλλία του μεσοπολέμου απέναντι στον Χίτλερ. Μη το ξεχνάμε αυτό. Επομένως, δεν είναι ανατάξιμη η κατάσταση στην Ε.Ε. -και θα έλεγα και στις χώρες- για τον πολύ απλό λόγο ότι είτε πολλές είναι είτε λίγες (λάθος να νομίζουμε ότι επειδή δεν είναι πολλές δεν υπάρχει συνεννόηση) δεν υπάρχει η ενοποιός δύναμη, αυτή που δημιουργεί τους όρους συνοχής. Με άλλα λόγια η ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Ή οι κοινωνίες της Ε.Ε. Και η διαίρεση αναπτύσσεται σε επίπεδο κορυφής. Στον ανταγωνισμό μεταξύ των συμφερόντων των κρατών, όπως αυτά τα νομίζουν με βάση αυτούς που ελέγχουν τις κυβερνήσεις όπως ξέρουμε.

Για να αλλάξει λοιπόν το πράγμα, χρειάζονται νομίζω τρία επίπεδα εμβάθυνσης της Ευρώπης:

Πρώτον, να συνειδητοποιήσουμε ότι το σύστημα της Ε.Ε. δεν παράγει συμβιβασμούς και συναινέσεις, άρα είναι ένα σύστημα ισχύος συσχετισμού δυνάμεων.

Το δεύτερο, ότι η Γερμανία που έχει επιβάλλει αυτή την ηγεμονία δεν έχει αίσθηση των ορίων της δύναμης για να οδηγεί η ίδια στην απορρόφηση της ηγεμονικής της βλέψης και άρα σε συμβιβασμούς για να μη προκαλέσει σοκ και αντιδράσεις.

Και το τρίτον βεβαίως, ότι, αφού δεν υπάρχουν οι κοινωνίες να έχουν λόγο στα πράγματα, δεν υπάρχουν και πολιτικές που να αφορούν στις κοινωνίες. Γι΄αυτό και βλέπουμε να αφαιρούνται ολοένα και περισσότερο θεσμικά προνόμια και όχι μόνο στην Ελλάδα, τα οποία είχαν κατακτήσει με πολύ αίμα και αγώνα οι δυνάμεις της εργασίας, ενώ μέσα σε ελάχιστο χρόνο, οι ανισότητες έχουν γιγαντωθεί σε βαθμό που βλέπουμε ότι τον παγκόσμιο αλλά και τον ευρωπαϊκό πλούτο τον κατέχουν ελάχιστες ελίτ. Και ποιοι αποφασίζουν για τα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης; Προκύπτει από τον πολιτικό λόγο του καθενός.Το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Δηλαδή οι δυνάμεις εκείνες οι οποίες δεν έχουν πατρίδα με την έννοια που είχε παραδείγματος χάρη ο βιομήχανος στη Γαλλία, στη Γερμανία, που ήταν συνδεδεμένος με τη χώρα του. Δεν υπάρχει αυτό που θα λέγαμε "εθνοκρατική" αστική τάξη σήμερα. Επομένως δεν ενδιαφέρονται και για τους όρους της κοινωνικής συνοχής και της ειρήνης στην Ευρώπη. Διότι αν κάτι συμβεί στη Γαλλία ή στην Ελλάδα, μέσα σε ελάχιστο χρόνο θα πάρουν τα χρήματά τους και θα πάνε αλλού. Δεν έχουν πρόβλημα, για να κάνουν και τις αναγκαίες παραχωρήσεις/συμβιβασμούς για να εξασφαλίσουν κοινωνική ειρήνη. Γι΄αυτό και βλέπετε να καταχρώνται της ισχύος τους.

Και η έννοια του πολιτικού κόστους ή της κοινωνικής συνοχής, δεν έχει πια να κάνει με τον βαθμό ικανοποίησης των κοινωνιών, αλλά αντιθέτως με την δυνατότητα που έχουν να εξαντλούν τις αντοχές των κοινωνιών χωρίς να εξεγείρονται.

(...)

Ξέρετε, σε κάθε πόλεμο, επικαλείται κάποιος και μια "Ωραία Ελένη" για να κρύψει τον σκοπό, γιατί η όποια "Ωραία Ελένη" δημιουργεί τη μυθολογία εκείνη που θα στρατεύσει τον κόσμο, δηλαδή που θα δημιουργήσει τη συνοχή και τη συστράτευση στον σκοπό. Όλα γίνονται για το "καλό" των χωρών οι οποίες υφίστανται την επίθεση. Όταν όμως αυτό σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν τηρείται καν ως πρόσχημα, δεν άκουσα πολλές φορές να λένε ότι το κάνουν για το καλό της ελληνικής κοινωνίας. Ακούμε όμως πάρα πολλές φορές να λένε ότι η ελληνική κοινωνία υπέστη θυσίες. Εμ, δεν υπέστη θυσίες. Υπέστη βιασμό. Θυσίες υπάρχουν όταν υπάρχει η βούληση της αποδοχής των θυσιών. Για παράδειγμα: θα παραιτηθώ από ένα μέρος του εισοδήματός μου για το κοινό καλό. Εδώ δεν γίνεται έτσι. Ασκείται μια βία πάνω στον οικονομικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας και βεβαίως, ουδείς θίγει αυτό που αποτελεί την αιτία της ελληνικής κρίσης, την αιτία της ελληνικής καταστροφής, που, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πολιτικό σύστημα, ένα κράτος ελληνικό αναντίστοιχο προς την ανάπτυξη και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας. Λένε συχνά ότι διατηρούμε ως κοινωνία τις νοοτροπίες της τουρκοκρατίας. Είναι λάθος! Δεν υπήρχαν αυτά τα θέματα τότε. Ο ελληνισμός ηγεμόνευε σε μια ευρύτατη περιοχή κι ας ήταν υπό καθεστώς εθνικής κατοχής. Ελευθερωθήκαμε από τον οθωμανικό ζυγό και επιβλήθηκε στο ελληνικό κράτος ένα οθωμανικού τύπου ως προς τις προδιαγραφές και τις λειτουργίες του σύστημα, το οποίο οδήγησε την χώρα σε αυτή την κρίση (δηλαδή στη λεηλασία του ελληνικού πλούτου), στην αποδόμηση προηγουμένως της ελληνικής οικονομίας και, στη δημιουργία παρασίτων».

(ακούστε εδώ, όλη την εκπομπή https://youtu.be/P9x_OpBdlBo )

________________

Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.