«Για να μπορέσουμε να αναστρέψουμε τα πράγματα, ένας τρόπος υπάρχει: η είσοδος της κοινωνίας στη πολιτική. Η θέσμιση της βούλησης της κοινωνίας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Διότι οι παραδοσιακοί τρόποι δράσης με τις διαδηλώσεις και τις απεργίες, έχουν τελειώσει».

-Γιώργος Κοντογιώργης-

Σχετικοποιώντας τις Έννοιες

"...Σήμερα η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η ατομική ελευθερία και αυτή υπό προϋποθέσεις. Ελευθερία ατομική σημαίνει, να μπορείτε σήμερα να επιλέξετε που θα πάτε να πιείτε έναν καφέ, πως θα ζήσετε, τι θα κάνετε στη ζωή σας, εάν θα εργαστείτε ή θα πεινάσετε, ή δεν θα εργαστείτε και λοιπά. Η ατομική ελευθερία όμως, δεν έχει να κάνει με τις συνθήκες της κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής μας ζωής. Εκεί δεν έχετε παρά δικαιώματα, έχετε δικαίωμα να διαδηλώσετε παραδείγματος χάρη. Αυτό δεν είναι ελευθερία. Αυτό είναι δικαίωμα. Εάν είχατε πολιτική ελευθερία, τότε δεν θα χρειαζόταν το δικαίωμα αυτό, θα ήταν περιττό. Διότι εσείς θα αποφασίζατε κι επομένως δε θα υπήρχε κανένας λόγος να διαδηλώσετε εναντίον του εαυτού σας. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι όλος αυτός ο τραγέλαφος της ιδεολογίας που επενδύεται στην Επιστήμη για να είναι αληθοφανής, ΕΞΑΠΑΤΆ! Και αυτό το διαπράττουν οι "διανοητές" οι οποίοι παίζουν το ρόλο των επιστημόνων! Απλός κοροϊδεύουν, εξαπατούν την κοινωνία για να υπηρετήσουν ένα σύστημα ολιγαρχικό, απ΄το οποίο αντλούν και οι ίδιοι βεβαίως σημαντικά οφέλη και επικοινωνιακή επιφάνεια. Δεν μπορούν να αποδεχθούν την ιδέα ότι το σύστημα έχει όλα τα προβλήματα τα οποία αναδεικνύει εις βάρος της κοινωνίας επειδή είναι ολιγαρχικό και θέτει εκ ποδών από την Πολιτεία την κοινωνία των πολιτών. Είναι ιδιώτης ο πολίτης. "


"...Στην ελληνική περίπτωση, το μόνο που συμβαίνει είναι να διαγκωνίζονται όλοι με πρόσημο την κομματοκρατία, δηλαδή πως θα αποκτήσουν τη νομή της εξουσίας, επιλέγοντας σαπρόφυτα ως υποψηφίους, τα οποία θα είναι έτοιμα να υπηρετήσουν κάθε σκοπό που θα τους πει η ηγεσία και οι συγκατανευσιφάγοι! Για να μη πούμε τώρα ότι είναι και η αιτία αυτής της διπλής κατοχής που υφίσταται η Χώρα (Ελλάδα) διαχρονικά! Την έννοια "συγκατανευσιφάγοι" την εμφανίζω από πάρα πολλά χρόνια, είναι μια διατύπωση την οποία ο κυνικός φιλόσοφος Κράτης, έχει διατυπώσει με το ίδιο περιεχόμενο, δηλαδή στρώνουν το χαλί του πρυτανείου σίτισης για να λεηλατήσουν κάποιοι τον δημόσιο χώρο, με επικεφαλής βεβαίως τους πολιτικούς οι οποίοι τους καλούν όλους μαζί στο κοινό τραπέζι της λαφυραγώγησης, για να λεηλατήσουν το δημόσιο αγαθό! Αυτή είναι η έννοια της λέξης. Είναι η λογική της πελατειακής αποδόμησης της κοινωνίας προκειμένου να είναι ελεύθερη και αδιατάρακτη η ηγεμονία των ολιγαρχικών δυνάμεων και πολιτικών και κοινωνικο-οικονομικών εννοείται, οι οποίοι καθορίζουν τα πολιτικά πράγματα μιας Χώρας. Εδώ στην Ελλάδα δεν ήταν οι αγορές ή η υπεροχή της οικονομίας η οποία οδήγησε σ΄αυτή την εξέλιξη των πραγμάτων και με την τελευταία κρίση και με τις προηγούμενες που ουσιαστικά οδήγησαν σε μία πλήρη αποσάθρωση και σε ύπνωση του Ελληνικού κόσμου. Εδώ στην Ελλάδα, η αιτία αυτής της πραγματικότητας είναι άλλη... Είναι η πλήρης αναντιστοιχία του πολιτικού συστήματος, δηλαδή του Κράτους που επεβλήθηκε, σε σχέση με τις προδιαγραφές το ανάπτυγμα της Ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το πολιτικό σύστημα ήταν για φεουδαλικές κοινωνίες. Δεν ήταν για κοινωνίες οι οποίες είχαν λογική αυτονομίας και αυτοκυβέρνησης, δηλαδή δημοκρατίας. Ε λοιπόν,...είναι ο λόγος για τον οποίον το ίδιο αυτό "πολιτικό προσωπικό" διαχρονικά, κυριάρχησε στο πολιτικό σκηνικό και αποδομώντας την κοινωνική συλλογικότητα, εξαγοράζοντας την σε ατομική βάση σε επίπεδο ομάδων-συμφερόντων, αλλά και δημιουργώντας τις αρνητικές προϋποθέσεις ώστε η μεγάλη αστική τάξη και τα ηγετικά στρώματα του Ελληνισμού που υπήρχαν στον μείζονα Ελληνικό χώρο, να μην εισέλθουν στο Ελληνικό Κράτος γιατί τότε όλοι αυτοί οι Πολιτικοί ηγήτορες θα γινόταν απλώς, μπροστά στο μέγεθος αυτών των δυνάμεων, πρόεδροι ορεινών κοινοτήτων. Αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα!..."

"...Κι ενώ η οικονομία έχει υπερβεί τα κράτη, τα διέρχεται οριζοντίως, και επομένως έχει αποκτήσει μια τρομακτική δύναμη πάνω στις πολιτικές των Κρατών, οι κοινωνίες βρίσκονται στο περιθώριο. Έχουν πάψει να μπορούν να δημιουργούν συμβιβασμούς μέσα από τις πολιτικές οι οποίες αναπτύσσονται, δηλαδή στους δρόμους. Το να διαδηλώνει κανείς σήμερα ή να απεργεί, το μόνο που μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι κάνει είναι να ενοχλεί τα υπόλοιπα στρώματα της κοινωνίας. Όχι όμως και αυτούς οι οποίοι κατέχουν το σύστημα της οικονομίας και την πολιτική! Αυτοί μάλιστα, έχουν τη δυνατότητα ελέγχοντας τα ΜΜΕ, να στρέφουν την κοινωνία ως σύνολο, εναντίων των ομάδων οι οποίες διαμαρτύρονται για την εξαθλίωσή τους! Αυτό λοιπόν το φαινόμενο, δείχνει ότι για να μπορέσουμε να αναστρέψουμε τα πράγματα και να επανέλθουμε σε κάποια πορεία συμβιβασμών όπου και η κοινωνία θα συμμετέχει στα παραγόμενα αγαθά, στον πλούτο και λοιπά, ένας τρόπος υπάρχει! Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ! Με άλλα λόγια, η θέσμιση της βούλησης της κοινωνίας! Να μη μπορεί η Πολιτική Εξουσία να αποφασίζει χωρίς να εκφράζει τουλάχιστον την γνώμη ή την αντίρρησή της θεσμικά η κοινωνία! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος!..."

"...Όλοι οι αγώνες και το αίμα που χύθηκε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, γίνανε για το ποιος θα ελέγχει την ιδιοκτησία του συστήματος! Δηλαδή αν θα είναι το κράτος, ή ο ιδιώτης. Αν θα είναι δηλαδή τα κόμματα, οι πολιτικές δυνάμεις που ελέγχουν το κράτος, ή αν θα είναι οι ιδιώτες κατά κύριο λόγο. Αυτό ομολογεί ότι οι δύο εκδοχές του πράγματος ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός ήτανε ετεροθαλή αδελφάκια! Με άλλα λόγια συμφωνούσαν στο ουσιώδες! Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ! Εκτός πολιτείας, οικονομικής και πολιτικής! Αυτό είναι το μείζων θέμα που πρέπει σήμερα να αντιληφθούμε!..."

"...Το ερώτημα λοιπόν είναι: Πώς η κοινωνία θα πάψει να παίζει το ρόλο της εναλλαγής στην εξουσία όλων αυτών των δυνάμεων που είναι πανομοιότυπες! Γιατί μη ξεχνάμε, ότι αυτό το σύστημα παράγει τα σκουπίδια εκείνα, δηλαδή τα κομματόσκυλα αν θέλετε, της κομματοκρατίας και το λέω με πολύ επίγνωση του γεγονότος, τα οποία είναι έτοιμα να υπηρετήσουν όλα τα άλλα συμφέροντα των συγκατανευσιφάγων, εκτός από εκείνα της κοινωνίας!..."

"...ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι να κυβερνάει η κοινωνία! Αντιπροσώπευση θα ήταν αν ήταν η κοινωνία εντολέας και όλοι οι άλλοι να είναι εντολοδόχοι! Υπάρχει κανένα στοιχείο από αυτά που κατέχει η κοινωνία; Δεν είναι ένας απλός ιδιότης; Γιατί λοιπόν οι "ολιγάρχες" επιμένουν και έχουν πείσει όλους εμάς να ονομάζουμε αυτό το πολιτικό σύστημα "δημοκρατικό σύστημα"; Γιατί; Γιατί τρομοκρατούν την κοινωνία λέγοντας της ότι αν δεν έχουμε αυτό το σύστημα θα έχουμε δικτατορία; Η λογική δεν είναι ο ανήφορος ή ο κατήφορος. Η λογική είναι η διέξοδος προς τα εμπρός, δηλαδή η μετάβαση σε ένα σύστημα που θα ισορροπεί τα πράγματα υπέρ της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ και που η κοινωνία θα έχει λόγο στα πολιτικά! "

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
Απομαγνητοφώνηση, αποσπασμάτων συνέντευξης, Ελένη Ξένου.
Συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό ΕΡΑ Θεσσαλονίκης και στην Δήμητρα Δημητρακοπούλου
Πηγή: https://contogeorgis.blogspot.com/2018/11/25-16102012.html?spref=fb&fbclid=IwAR2ePPzLHr_afV0ChMpnOvvg6SO5YZe1FBWAK9e8jf3xVJEtzjtclbPOz8A

Γ. Κοντογιώργης: «Ο κόσμος της «νέας τάξης» δεν είναι ο κόσμος του μέλλοντος»

Η αιρετή μοναρχία και το δόγμα της ενιαίας σκέψης στην ολιγαρχική εποχή μας.

Ο Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης

στην τηλεοπτική εκπομπή της Δημοτικής Τηλεόρασης Θεσσαλονίκης TV100 "Πόλις, Πολίτης, Πολιτική"

της 16.11.2018 και στον Βαγγέλη Πλάκα.

Γιώργος Κοντογιώργης: Τον Αριστοτέλη τον επικαλούνται όλοι και τον θαυμάζουν. Αλλά κανείς δεν τον ακολουθεί. Γιατί, όταν ο Αριστοτέλης μας λέει ότι το κοινό συμφέρον το καθορίζουν ορθότερα/καλύτερα οι κοινωνίες (το σύνολο δηλαδή των πολιτών και όχι ο ένας) αυτό αντιβαίνει προς τη βασική λογική του σημερινού πολιτεύματος και του πνεύματος που διέπει τους πολιτικούς. Οι οποίοι εννοούν να αποφασίζουν εκείνοι, τι θέλει η κοινωνία, πώς σκέφτεται και βεβαίως να μην ερωτάται. Αυτό θέτει ένα ζήτημα του τι είναι ο πολίτης σήμερα, που είναι ένας ιδιώτης/υπήκοος, τι δουλειά κάνει με την ψήφο του, τι περιεχόμενο έχει η ψήφος -που ουσιαστικά είναι μια ψήφος νομιμοποίησης και εναλλαγής μοναρχών στην εξουσία- και βεβαίως, ποια είναι τα περιθώρια για να επηρεάσει τα πράγματα. Οι πολιτικοί μας δεν θέλουν οι κοινωνίες να έχουν θέση μέσα στο πολιτικό σύστημα -στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων- με την άποψη ότι οι κοινωνίες δεν έχουν την ικανότητα να σκεφθούν και να αποφασίσουν αυτά τα οποία είναι προς το συμφέρον τους.

Ο Αριστοτέλης μας λέει το αντίθετο. Ότι οι κοινωνίες ξέρουν να αποφασίζουν σωστά για το συμφέρον τους και αντιθέτως οι πολιτικοί (ο ένας ή οι λίγοι) είναι ικανοί να σκεφθούν μόνο το δικό τους συμφέρον και το συμφέρον της ομάδας ή της τάξης στην οποία ανήκουν.

Βαγγέλης Πλάκας: Κύριε Καθηγητά, αυτό είναι ευθύνη των πολιτικών ή ευθύνη των πολιτών που έχουν τη δύναμη της ψήφου στα χέρια τους; Εσείς κι εγώ τους εκλέγουμε τους αντιπροσώπους μας. Αν δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους και εντέλει αποφασίζουν μονάχοι τους, έχουμε κι εμείς ένα μερίδιο ευθύνης. Θα μπορούσε δηλαδή το αντιπροσωπευτικό σύστημα να λειτουργήσει κάπως αλλιώς;  

Γ.Κ.: Πρώτα πρώτα για να έχει κάποιος ευθύνη, πρέπει να έχει και την αρμοδιότητα να ασκήσει την εξουσία που θα του επιτρέψει να αποκαταστήσει αν έκανε λάθος τα πράγματα. Δεν εκλέγουμε τους πολιτικούς. Νομιμοποιούμε στη θέση του έναν εξ αυτόν που οι μηχανισμοί επέλεξαν και μας τον προβάλλουν για να αποφασίσουμε ποιος θα κυβερνήσει, άρα ποιος θα ασκήσει την αρμοδιότητα του μονάρχη, την επόμενη περίοδο. Ας υποθέσουμε ότι η κοινωνία πίστεψε ή γιατί δεν άρεσε ο προηγούμενος και ήρθε η στιγμή και ψήφισε υπέρ του. Και διαπιστώνει την άλλη μέρα ότι κάνει τα αντίθετα από αυτά που υποσχόταν. Έχει τη δυνατότητα να τον ανακαλέσει; Να τον ελέγξει; Να διαμαρτυρηθεί αλλά, να έχει αποτέλεσμα η διαμαρτυρία; Επομένως, η επόμενη τετραετία δε τιμωρεί. Δεν είναι ποινή αν δεν εκλεγεί κάποιος. Είναι επιλογή της κοινωνίας μεταξύ των μονομάχων να επιλέξει κάποιον άλλον να είναι μονάρχης για την επόμενη περίοδο.

Σήμερα, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι, ακόμα και σε αυτό που λέγεται κράτος δικαίου, δεν υπάγονται οι πολιτικοί. Δεν υπάγονται οι πολιτικοί στην Ελλάδα ακόμα και για τις ποινικές τους ευθύνες, αλλά γενικότερα στο κόσμο, επειδή επικρατεί το δόγμα της ενιαίας σκέψης, δεν υπάγονται οι πολιτικές. Δηλαδή μπορεί να καταστρέψει ένας μια χώρα ολόκληρη αλλά, δεν θα τιμωρηθεί γι΄αυτό. Δεν υπόκειται στη δικαιοσύνη.

Β.Π.: Ποιες δικλίδες ασφαλείας ή συμμετοχής ή ελέγχου, περισσότερες θα μπορούσαν να υπάρξουν; Και το ρωτάω αυτό κύριε Καθηγητά διότι, ειδικά σήμερα σε αυτή την έκρηξη του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, λένε πολλοί, πως και ο απλός πολίτης έχει αποκτήσει φωνή, παρέμβαση, ακόμα και μέσα από το κινητό του όπου μπορεί να καταγγείλει μία πολιτική, να εκφράσει την άποψή του σε έναν ίσο βαθμό με άλλους πολίτες. Αυτό δεν είναι μία συμμετοχή που μπορεί να ασκήσει την απαιτούμενη πίεση και προς το πολιτικό σύστημα -περισσότερο τουλάχιστον από ότι μπορούσε στο παρελθόν;

Γ.Κ.: Ήδη είπατε το ουσιώδες: «να ασκήσει πίεση». Σημαίνει ότι όταν διαδηλώνει κανείς ή όταν διαμαρτύρεται είτε στο δρόμο είτε στο διαδίκτυο, δεν είναι μέσα στο σύστημα για να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων, είναι απ΄έξω και πιέζει. Χτυπάει τη πόρτα της εξουσίας. Η εξουσία μπορεί να πει (γιατί δίνει το Σύνταγμα την αρμοδιότητα να πει): «έτσι μου αρέσει, το 100% είστε εναντίον, εγώ αυτό θα αποφασίσω». Άρα λοιπόν, πρέπει να αντιληφθούμε ότι το σύστημα αυτό, δεν έχει ασφαλιστικές δικλείδες διότι είναι μια αιρετή μοναρχία. Η κοινωνία είναι ιδιότης. Δεν είναι μέρος της πολιτείας. Γι΄αυτό λέω είναι υπήκοος. Για να μπορεί να υπάρξει ασφαλιστική δικλείδα, πρέπει το σύστημα να γίνει αντιπροσωπευτικό. Διότι παρ΄όλα όσα μας σερβίρουν για να μας κοιμίσουν και να μη σκεφτόμαστε τίποτε άλλο εκτός απ΄το παρόν σύστημα -γιατί, διαφορετικά, μας λένε, ότι η άλλη επιλογή μας θα είναι η δικτατορία- μας λένε λοιπόν, ότι είναι και αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό και όλα. Είναι σαν να λέμε δηλαδή (για να το πούμε απλά), ότι αν είναι και αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό και μοναρχικό σημαίνει ότι, η κοινωνία αυτοκυβερνιέται (δημοκρατία, κυβερνά αυτή τον εαυτό της και νομοθετεί), συγχρόνως ο πρωθυπουργός κυβερνάει και νομοθετεί και, υπάρχει και μια σχέση εντολέα και εντολοδόχου. Δηλαδή, λέει η κοινωνία τι πρέπει να γίνει και ο πολιτικός εκτελεί. Μπορούν να υπάρξουν και τα τρία αυτά μέσα στο ίδιο πολιτικό σύστημα; Αυτά είναι τα επικαλύμματα μιας ιδεολογίας που κοιμίζουν τις κοινωνίες για να πιστέψουν ότι ουσιαστικά γεννηθήκαμε στο τέλος της ωριμότητάς μας και όχι ότι ζούμε σε ένα βρεφικό στάδιο.

Β.Π.: Και ο ρόλος του πολίτη;

Γ.Κ.: Ο ρόλος του πολίτη είναι να κάνει τι δουλειά του στον ιδιωτικό χώρο. Και όταν η πολιτική βάζει τους κανόνες, να δουλεύει μέσα στους κανόνες. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι εάν η πολιτική διδάξει τη διαπλοκή και τη διαφθορά, ο πολίτης αν θέλει να ευδοκιμήσει μέσα στη χώρα του, πρέπει να ακολουθήσει τους κανόνες της πολιτικής. Αλλιώς, μπορεί να ιδιωτεύσει, να πάει στο σπίτι του, ή μπορεί να φύγει απ΄τη χώρα. Με άλλα λόγια, να το πούμε πολύ πιο απλά. Εάν σε ένα χωριό υπάρχει ένα πανηγύρι και πάει μια ορχήστρα, ποιος καθορίζει τι θα χορέψει ποιος; Η ορχήστρα. Εάν τραγουδάει τσάμικο κι ένας θέλει να χορέψει ταγκό, θα΄ναι παραφωνία. Άρα λοιπόν αυτή τη στιγμή έχουμε ένα σύστημα το οποίο είναι ανεξέλεγκτο, από την κοινωνία, και συγχρόνως ένα σύστημα που καθορίζει τους κανόνες. Αυτοί οι κανόνες στην Ελλάδα αντιφάσκουν προς τους κανόνες που εφαρμόζονται στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Είναι πελατειακοί.

Β.Π.: Βοηθήστε μας στο εξής. Επειδή ξεκινήσαμε με τον Αριστοτέλη, να πάμε πάλι λίγο πίσω, εκεί. Πώς λαμβάνονται λοιπόν οι αποφάσεις στην αρχαία Αθήνα;

Γ.Κ.: Εξαρτάται. Στην εποχή της βασιλείας, υπήρχε ένας μονάρχης εκλεγμένος ή κληρονομικός που αποφάσιζε αυτός και όχι οι πολίτες, ο Σόλωνας εγκαθίδρυσε το αντιπροσωπευτικό σύστημα και οι πολίτες ως δήμος είχαν αρμοδιότητες του εκλέγειν, του ελέγχειν, του ανακαλείν, του ευθύνειν, να τους προσάγουν στη δικαιοσύνη, να καθορίζουν το πλαίσιο της πολιτικής. Στην εποχή της δημοκρατίας απ΄τον Κλεισθένη και μετά, η κοινωνία ήταν ο πρωθυπουργός και η βουλή. Κυβερνούσε η κοινωνία δηλαδή. Δεν κυβερνούσε ένα πρωθυπουργός. Οι πολιτικοί ηγέτες όπως ο Περικλής και οι άλλοι, ήταν ρήτορες. Δηλαδή εισηγούνταν στο δήμο δυνάμει της αρμοδιότητάς τους. 

Β.Π.: Μπορεί όμως τώρα αυτό το μοντέλο να εφαρμοστεί; Είναι εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες. Δεν είναι;

Γ.Κ.: Όχι, δεν είναι εντελώς. Δεν το θέλουμε διότι δεν είμαστε στην ωριμότητα εκείνη που θα το ζητήσουμε. Μπορεί να εφαρμοστεί. Αναφέρατε το διαδίκτυο. Το διαδίκτυο, θα είναι η νέα Πνύκα στο μέλλον. Δηλαδή, εκεί θα συγκεντρώνονται οι πολίτες και θα αποφασίζουν. Δεν είναι όμως του παρόντος η δημοκρατία. Αλλά αυτό, δε μας επιτρέπει να ισχυριστούμε ότι το παρόν σύστημα είναι δημοκρατία. Διότι κλείνεται ο εαυτός μας σε μια σκοτεινή σκέψη, περιοριστική, και δεν μας επιτρέπει να ανοίξουμε τον ορίζοντά μας. Σήμερα λοιπόν, επειδή συμβαίνουν πράγματα τα οποία είναι πρωτόγνωρα στη νεότερη ιστορία, δηλαδή η οικονομία και η επικοινωνία έχει ξεπεράσει τα σύνορα των κρατών και κινείται στην παγκόσμια σφαίρα, έχει αποκτήσει τέτοια δύναμη που καθορίζει το σκοπό της πολιτικής σε κάθε μια χώρα. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι, ότι η κοινωνίες υφίσταται διαρκώς τις συνέπειες. Δηλαδή την έκπτωση από αυτό που είχαν κερδίσει την προηγούμενη περίοδο.

Β.Π.: Είπατε κύριε Καθηγητά για τον ρόλο, την επέκταση της επικοινωνίας και της οικονομίας. Οι πολιτικοί δεν άφησαν χώρο σε αυτό;

Γ.Κ.: Είναι αναπόφευκτη η εξέλιξη αυτή. Δε μπορούσαν οι πολιτικοί να την σταματήσουν. Κανείς. Αυτή είναι η δυναμική των πραγμάτων.

Β.Π.: Όχι, δεν λέω να τη σταματήσουν, αλλά, ουσιαστικά, η οικονομία και η επικοινωνία ασκούν περισσότερη πολιτική από τους πολιτικούς. 

Γ.Κ.: Βεβαίως! Και μάλιστα με όρους δύναμης. Δηλαδή, εάν σήμερα μια επιχείρηση δεν έχει συμφέρον στη χώρα (γιατί υπάρχουν ταραχές, γιατί υπάρχει έκπτωση ευημερίας) θα διαπιστώσετε ότι θα φύγει την άλλη μέρα. Με άλλα λόγια, δεν έχουν όπως στο παρελθόν οι ηγέτες της οικονομίας κανένα λόγο να ψάξουν να βρουν και μια συναίνεση, μια συνοχή στη κοινωνία, άρα να ικανοποιήσουν και ένα μέρος της κοινωνίας. Αυτό σημαίνει ανατροπή των συσχετισμών δύναμης. Πώς θεραπεύεται; Μα με το να φύγει η κοινωνία από ιδιώτης, -που την έχουμε- και να γίνει μέρος του πολιτικούς συστήματος. Εταίρος. Δηλαδή, αντιπροσωπευτικό το σύστημα. Κατά προσομοίωση έστω.

Β.Π.: Κύριε Κοντογιώργη, αυτή η αντισυστημικότητα που εμφανίζεται σε διάφορες εκφάνσεις και σε διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις είναι ένα τέτοιο αποτέλεσμα; Είναι αποτέλεσμα της ενόχλησης, της στάσης της κοινωνίας απέναντι στο πώς λειτουργεί το πολιτικό σύστημα με αυτόν τον δημοκρατικό έλλειμμα και τα λοιπά; 

Γ.Κ.: Την απουσία δημοκρατίας και την αντιπροσώπευσης θα έλεγα. Οι κοινωνίες αυτή τη στιγμή αντιδρούν και γιατί έχουν ωριμάσει κι έχουν χειραφετηθεί στη σκέψη και στις αντιλήψεις τους, αλλά και γιατί υφίσταται τις συνέπειες αυτής της ανατροπής των συσχετισμών. Επομένως, αν θέλουμε να δούμε, να αξιοποιήσουμε αυτό που συμβαίνει σε διάφορες χώρες στην Δύση αυτή τη στιγμή, δεν πρόκειται για αντισυστημικότητα αλλά για αντισυμβατικότητα. Έχουν έναν πολιτικό λόγο ιδιαίτερο, οξύ ενδεχομένως ή προτείνουν ή παίρνουν αποφάσεις οι οποίες δεν είναι μέσα στην κοινή λογική της ενιαίας σκέψης, (δηλαδή της πολιτικής ορθότητας που θέλουν οι αγορές) και μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο κατηγορούνται για λαϊκισμό. Και επειδή στόχος των αγορών είναι η διάρρηξη της εσωτερικής, της κοινωνικής και πολιτισμικής συνοχής, εγκαλούν και τις κοινωνίες για εθνικισμό επειδή, θέλουν την πολιτισμική τους συνοχή για να την αντιτάξουν στις αγορές. Επομένως, στην πολιτική η οποία εξυπηρετεί το συμφέρον των αγορών και όχι το συμφέρον των κοινωνιών σήμερα.

Β.Π.: Βεβαίως, πολλοί βρίσκουν και αυτό το έδαφος και αναπτύσσουν και ακραίες απόψεις, επάνω σε αυτή το έδαφος.

Γ.Κ.: Εννοείται, αλλά να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση της λεγόμενης ελληνικής ακροδεξιάς, -που δε ξέρει ακόμη τι είναι- αυτό που λέγεται ακροδεξιά στην Ευρώπη και στην Αμερική, στην πραγματικότητα είναι εάν την αποκωδικοποιήσετε, ο παλαιός κλασικός φιλελευθερισμός εντός του κράτους της πολιτικής κυριαρχίας. Αυτό είναι ο βασικός εχθρός αυτή τη στιγμή των δυνάμεων που υπηρετούν τη διεθνή των αγορών. Είτε λέγονται Αριστερές είτε Δεξιές. Έχουμε δηλαδή τους αντισυμβατικούς που επικαλούνται ένα σύστημα -τον κλασικό φιλελευθερισμό που σήμερα δε μπορεί να έχει εφαρμογή- και, τους άλλους οι οποίοι έχουν γίνει ταπεινοί θεράποντες της διεθνούς των αγορών. Άλλοι με προτεραιότητα στις μεν, άλλοι στους δε.

Β.Π.: Άρα εδώ υπάρχει ένας εταιροπροσδιορισμός όλου του πολιτικού συστήματος γύρω από τη στάση των αγορών.

Γ.Κ.: Βεβαίως. Αυτό είναι το ζητούμενο. Και όλοι διαγκωνίζονται ποιος θα μπορεί καλύτερα να είναι ο εκλεκτός τους για να ανέβει και στην εξουσία.

Β.Π.: Αυτό τώρα, ιστορικά αν το αναζητήσουμε, θα πάμε '60 - '70 με την άνοδο της παγκοσμιοποίησης, τότε που και οι πολιτικοί έδωσαν χώρο στους τεχνοκράτες από το '70 και μετά;

Γ.Κ.: Στη δεκαετία του '70 - '80. Τότε δηλαδή που έχουμε πάρα πολλές ενδείξεις για το πού πηγαίνει ο κόσμος, από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού μέχρι τις σημαντικές αλλαγές που συμβαίνουν στην περιοχή της Δύσης.

Β.Π.: Κύριες Καθηγητά σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που ήσασταν στο στούντιο της TV100 και για τη συζήτηση που είχαμε!

Γ.Κ.: Σας ευχαριστώ κι εγώ πολύ!

Γιώργος Κοντογιώργης - "Η αιρετή μοναρχία και το δόγμα της ενιαίας σκέψης στην ολιγαρχική εποχή μας".

Απομαγνητοφώνηση εκπομπής, Ελένη Ξένου.