Γιώργος Κοντογιώργης: Η ελληνική πολιτική ελίτ έχει «Γουναρισμό» στα εθνικά θέματα.

Ο σκοπός αυτής της πολιτικής τάξης δεν είναι να εξυπηρετήσει το εθνικό συμφέρον κι ο Ερντογάν μας καλεί στο δίλημμα: συνθηκολόγηση ή πόλεμος;

Γιώργος Κοντογιώργης : "Η ελληνική πολιτική ελίτ έχει «Γουναρισμό» στα εθνικά θέματα"

Η αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος με την επιλογή του κατευνασμού έναντι της Τουρκίας, οδηγεί όχι στην Φινλανδοποίηση αλλά στην Ιμιοποίηση της χώρας και αυτό είναι συνέπεια ενός ιδιότυπου «Γουναρισμού» από τον οποίο διακατέχεται η ελληνική πολιτική ελίτ διαχρονικά, είπε στον 98.4 ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο, Γιώργος Κοντογιώργης. Αυτό το δόγμα της ελληνικής πολιτικής ελίτ, οδηγεί σε μια «μικρή τίμια Ελλάδα» με κατεύθυνση «αφήστε μας ήσυχους για την εσωτερική διαχείριση της χώρας και κάντε ότι θέλετε σε θέματα κυριαρχικών δικαιωμάτων και τμημάτων κυριαρχίας μας». Οι κόκκινες γραμμές διαρκώς αλλάζουν και όλα οδηγούν σε δορυφοροποίηση της χώρας. Τα όσα συμβαίνουν στο Καστελόριζο, είπε, δεν είναι παρά η συνέχεια μιας αντίληψης πλήρους υποχώρησης με φοβικά σύνδρομα που η ίδια η πολιτική ελίτ μας καλλιέργησε, ώστε στο τέλος να συρθούμε σε διαπραγματεύσεις όπως επιθυμεί η Τουρκία εφ όλης της ύλης και με νέες παραχωρήσεις από την Κύπρο ως τα νησιά μας. Στόχος της Τουρκίας είπε ο κ. Κοντογιώργης, δεν είναι μόνο η ΑΟΖ και η Υφαλοκρηπίδα, αλλά η υποταγή της Ελλάδας και η έξοδος των συμφερόντων της Τουρκίας με ή χωρίς τον Ερντογάν, έως την Αδριατική.

https://youtu.be/f4amRXrvpOE

Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της ραδιοφωνικής εκπομπής από την Ελένη Ξένου.

Γιώργος Σαχίνης (δημοσιογράφος): Με μεγάλη χαρά υποδέχομαι σήμερα στην συχνότητα τον καθηγητή πολιτικής επιστήμης στο Πάντειο Γιώργο Κοντογιώργη και όχι μόνο, γιατί ο κύριος Κοντογιώργης εκτός από τις μεγάλες διανοητικές περιπλανήσεις, έχει γράψει και έχει μιλήσει ευθαρσώς και για τα όσα συμβαίνουν συνεπεία αυτών που δεν πράττουμε χρόνια. Καλημέρα κύριε Κοντογιώργη.

Γιώργος Κοντογιώργης: Καλή σας ημέρα κύριε Σαχίνη και στους ακροατές μας.

Γ.Σ.: Είναι κόκκινη γραμμή (πεζά σας ρωτώ) τα 6 ναυτικά μίλια, ή έχουμε μπλέξει τις “γραμμές” μας γενικώς;

Γ.Κ.: Κύριε Σαχίνη, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Ακούμε για κόκκινες γραμμές. Και κάθε φορά οι κόκκινες γραμμές μετατοπίζονται σε διαφορετικό χώρο, καθοριζόμενες από τη λογική του εκχωρητισμού (γιατί κατευνασμός σημαίνει εκ-χωρητισμός) απέναντι στην Τουρκία. Κατά τα άλλα, ακούμε τους διάφορους υπουργούς ή πρωθυπουργούς (όχι μόνο σήμερα, αλλά σε μια διαχρονία) να λένε ότι, η ελληνική πολιτική ηγεσία και οι ένοπλες δυνάμεις προστατεύουν την εθνική κυριαρχία και τα εθνικά συμφέροντα. Εάν θελήσουμε λοιπόν εμείς οι κοινοί πολίτες να αντιληφθούμε ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα εθνικά συμφέροντα και η εθνική κυριαρχία: Θα θυμάστε ότι στην αρχή αυτής της κρίσης (για να μην πάμε παλαιότερα) ήταν η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα. Θυμάστε ότι μας λέγανε πως, κόκκινη γραμμή είναι να μην αγγίξουν τα καλώδια τον βυθό. Στη συνέχεια, αυτό αναιρέθηκε διότι τα καλώδια άγγιζαν τον βυθό αλλά έκαναν θόρυβο οι μηχανές των πλοίων και δεν μπορούσαν να κάνουν έρευνες. Στη συνέχεια άρχισαν να μετατοπίζονται και έφτασαν τελικά, στα 6 ναυτικά μίλια. Το ερώτημά μου σε αυτό το πλαίσιο είναι λοιπόν: Είναι κόκκινη γραμμή τα 10 μίλια που έχουν καθιερωθεί στον αέρα του χώρου της εθνικής κυριαρχίας; Είναι κόκκινη γραμμή –άρα υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας- η ίδια η παραβίαση του εθνικού εναέριου χώρου από τα τουρκικά αεροπλάνα; (πάνω από τα νησιά πετάνε με την άνεσή τους). Πού βρίσκεται αυτή η κόκκινη γραμμή λοιπόν; Αν καθίσουμε να κάνουμε έναν απολογισμό θα διαπιστώσουμε ότι αυτή μετατοπίζεται ανάλογα με τις κόκκινες γραμμές της Τουρκίας, οι οποίες όμως είναι εκτατικές.

Γ.Σ.: Ξέρετε, κύριε Κοντογιώργη ακούγοντάς σας, εγώ επαναφέρω το ερώτημα: αν είναι τα 6 ναυτικά μίλια. Αναρωτιέμαι από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο στις 15, που μπήκε το «Oruc Reis» στην Αττάλεια και ξεκίνησαν τα σούρτα φέρτα για διερευνητικές. Τι βγήκε ο στόλος έξω; Φύλαγε τι στα 120-140; (με πολιτική εντολή φυσικά).

Γ.Κ.: Το χειρότερο είναι κύριε Σαχίνη ότι μπήκαμε και σε έξοδα. Διότι η έξοδος του στόλου είχε εσωτερικούς λόγους, κατευνασμού. Προσέξτε. Εάν θέλουμε να ορίσουμε αυτό που συγκροτεί το ελληνικό πρόβλημα, είναι ότι, είναι όλοι τους “Γουναριστές”. Υπάρχει μία σταθερά ιδεολογία στην Ελλάδα η οποία ξεκινάει από αυτό που δημιούργησε η πολιτική τάξη στην Ελλάδα, δηλαδή τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ξεκινάει από τότε και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Όταν μια πολιτική τάξη ηγεμονεύει στη χώρα και η ίδια είναι εκείνη που δημιούργησε τους όρους της ελληνικής ανασφάλειας, θα λειτουργήσει και θα συνεχίσει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Γιατί; Διότι ο σκοπός αυτής της πολιτικής τάξης δεν είναι να εξυπηρετήσει το εθνικό συμφέρον. Το λέω ξεκάθαρα διότι κάνω αποτίμηση του πώς λειτουργεί. Αν υπάρχει ένας μεγάλος «ασθενής» σε αυτήν την υπόθεση της νοτιοανατολικής Ευρώπης, είναι το ελληνικό κράτος. Το ελληνικό κράτος, διότι καλεί αυτούς οι οποίοι διέπονται από ένα πνεύμα που στοιχειοθετεί την έννοια της νομής -“ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε, πώς θα λεηλατήσουμε την ελληνική κοινωνία και θα βγούμε στον αφρό αλώβητοι”. Μην ξεχνάμε ότι, αυτοί που θέτουν σήμερα πρόβλημα εθνικής ασφαλείας, δηλαδή πρόβλημα αδυναμίας και εγκαλούν αυτούς που δεν ικετεύουν την Τουρκία και δεν εκχωρούν ό,τι ζητάει η Τουρκία, είναι αυτοί οι οποίοι έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της σημερινής αδυναμίας. Πείτε μου κάτι όμως, ένα πολιτικό σύστημα -γιατί δεν είναι θέμα προσώπων, είναι θέμα πολιτικού συστήματος, δηλαδή κράτους που καλεί αυτά τα πρόσωπα να το διαχειριστεί διότι είναι ξένο σώμα προς την χώρα- ένα λοιπόν πολιτικό προσωπικό και ένα κράτος το οποίο δεν ασχολείται και όχι μόνο δεν ασχολείται με τον θετικό τρόπο, αλλά που λεηλατεί τη χώρα, διότι ποιος λεηλάτησε τη χώρα και ποιος κρατούσε τη χώρα επί δέκα χρόνια στην κρίση και έρχονται σήμερα να μας πουν ότι οι ένοπλες δυνάμεις είναι σε αδυναμία να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό κίνδυνο; Πλήρωσε κανείς το κόστος; Υπάρχει κανείς που να φοβάται ότι θα υποστεί τις συνέπειες; Εδώ έχουμε τον μεγάλο αυτόν κίνδυνο σήμερα και, όλοι ασχολούνται στο εσωτερικό της χώρας για το λάφυρο. Έχει γίνει το παραμικρό στη μεταπολίτευση εκτός από το να αποδομηθεί και να λεηλατηθεί το κράτος; –σήμερα μετά την πρώτη κρίση διότι τώρα είμαστε στη δεύτερη. Τι έχει γίνει σε επίπεδο ανασυγκρότησης του κράτους; Διότι όπως θα μας πει και ο Ψελλός σε ανύποπτη στιγμή –δεν τον διαβάζουν αλλά έχει σημασία να το πούμε- αν υπάρχουν τρία στοιχεία τα οποία στοιχειοθετούν την έννοια της ύπαρξης μιας χώρας (άρα την έννοια της ασφάλειας) είναι: το ισχυρό κράτος που κινητοποιεί την κοινωνία (άρα η ισχυρή ηγεσία που μεταφέρει την κοινωνία στο μέλλον), η ισχυρή οικονομία (την οποία αποβιομηχάνισαν και λεηλάτησαν) και, την ισχυρή θέληση! Όταν τους αντιτείνει κανείς την έννοια της αποτροπής τον χαρακτηρίζουν πολεμοκάπηλο. Τι σημαίνει «εκχωρητισμός» κύριες Σαχίνη;

Γ.Σ.: Μισό λεπτό κύριε Κοντογιώργη. Όχι απλώς πολεμοκάπηλο. Και “ξεπερασμένο σχήμα”! Άκουσα προσφάτως σε εκπομπή τηλεοπτική (τις «ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ»), καθηγητή του ΕΛΙΑΜΕΠ να λέει, “Μα τι λέτε κύριε «αποτροπή» και «κατευνασμός»; Σήμερα έχει αλλάξει η ορολογία. Είναι: Στρατηγικές πολιτικές αποσυμπίεσης και στρατηγικές πολιτικές πίεσης (το ορθό)”. Καταλάβατε; Παίζουμε με τις λέξεις.

Γ.Κ.: Εγώ θα σας θέσω ένα ερώτημα κύριε Σαχίνη: Τι είναι αυτό που κάνει μία ομάδα παρακοιμώμενων της εξουσίας, διανόησης και άλλων τινών, που κινούνται διαχρονικά και οριζοντίως και είναι όλοι τους και πάντοτε χρήσιμοι σε κάθε πολιτική εξουσία και σε κάθε κόμμα που ανεβαίνει στην εξουσία; Τι εξηγεί που αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που εκφράζουν ακριβώς και αυτήν την πολιτική; Εάν δεν αντιληφθούμε αυτή την έννοια του μεγάλου ασθενούς που είναι το κράτος το ελληνικό, δεν θα αντιληφθούμε ποιοι μας κυβερνάνε και γιατί θέτουν το ζήτημα, ως προέχον ζήτημα, το θερμό επεισόδιο και όχι αυτό που συνεπάγεται η εστίαση στο θερμό επεισόδιο; Έχω αναφέρει πολύ συχνά το παράδειγμα  για να δούμε τι συμβαίνει σε αυτήν τη διάτρητη εξ επόψεως ασφαλείας χώρα, αυτό που συμβαίνει στον εναέριο χώρο. Αυτό που συμβαίνει στη θάλασσα αυτή τη στιγμή, είναι παραδειγματικό να αποδοθεί, με το να μπαίνει μία μονάδα στρατιωτική τουρκική στο έδαφος της Θράκης, να πηγαίνει βόλτα μέχρι την Κομοτηνή, μέχρι την Ξάνθη, να ξαναγυρνάει πίσω και να μας λένε μετά οι πολιτικοί μας και οι στρατιωτικοί μας, ότι τους απωθήσανε. “Τους απωθήσαμε, λέει, στον αέρα”. Μα, κοιτάξτε. Μία σοβαρή χώρα, όταν παραβιάζονται τα κυριαρχικά της δικαιώματα, την πρώτη μέρα, κάνει αυτό που πρέπει για να πάρει το μάθημα και να ξέρει τα όριά του ο απέναντι. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια. Θυμάμαι, υπουργός εξωτερικών του ΠΑΣΟΚ (στην εποχή του ΠΑΣΟΚ και δεν εντοπίζω στο ΠΑΣΟΚ διότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις είναι ίδιες και ελάχιστες οι διαφοροποιήσεις) να λέει δημόσια στην τηλεόραση ενώπιον Τούρκου υπουργού: “Τι θέλετε; Να μας φάει κανένα νησί η Τουρκία”;

Αυτό λέγεται κύριε Σαχίνη «Γουναρισμός» ή απόλυτη παράδοση, δηλαδή προετοιμασία για να φτάσουμε να γίνουμε ξανά μία οθωμανική επαρχία; Προσέξτε. Αυτά που ζητάει σήμερα και που διεκδικεί η Τουρκία στο Αιγαίο, έχουν οριοθετηθεί και με χάρτες σε κείμενο του 1957. Το διακινούσα όταν το ανακάλυψα το 1973 σε όλο το πολιτικό φάσμα (έξω από την Ελλάδα και όταν έπεσε η δικτατορία μέσα στην Ελλάδα) και όλοι γελούσαν. Το 1980-82 έγραφα ότι εάν συνεχίσουν έτσι, η Ελλάδα θα γίνει η Φιλανδία (με όρους αναλογίας) της Τουρκίας. Οδηγούμαστε πλησίστιοι σε Φινλανδοποίηση. Πείτε μου λοιπόν, πού οδηγηθήκαμε; Πλησίστιοι με πλήρη ταχύτητα στην Ιμιοποίηση της Ελλάδας αυτή τη στιγμή. Η μισή Ελλάδα, το μισό Αιγαίο και, βεβαίως τώρα και η Ανατολική Μεσόγειος εκεί οδηγείται. Και μάλιστα και η Κύπρος. Είναι εκπληκτικό ότι, όλοι προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν τη σημασία της Κύπρου όχι μόνο για την πιο ευρύτερη γεωπολιτική των συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο που είναι το “κλειδί” για όλα, αλλά τη σημασία και για τη θέση της Ελλάδας στην περιοχή αλλά συγχρόνως και για την ασφάλεια της Ελλάδας. Εάν εγκαταλειφτεί η Κύπρος –και φαίνεται ότι εγκαταλείφθηκε και στο στρατιωτικό και στο πολιτικό πεδίο, στο διπλωματικό- η Ελλάδα δεν έχει πού να στηριχθεί. Δεν έχει καμία δυνατότητα ύπαρξης και αντιμετώπισης του τουρκικού κινδύνου. Πείτε μου λοιπόν, ποια στρατηγική και με ποιους ανθρώπους; Τι άλλαξε σε αυτό το κράτος ώστε να γίνει επιχειρησιακά κατάλληλο για να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα που έρχεται; Ουδέν. Μάλιστα, διαβάζαμε μέχρι χθες ότι, το Υπουργείο Περιβάλλοντος αγωνιζόταν να εξαφανίσει πλήρως την ελληνική ύπαιθρο, να την κάνει ακατοίκητη, να τη μεταβάλει σε «Άρη», σε σεληνιακό τοπίο, διότι λέει, θα προστατευθεί έτσι το περιβάλλον.

Γ.Σ.: Μισό λεπτό τώρα. Εδώ αγγίξατε μια χορδή. Αυτές τις ημέρες έχει κινητοποιήσεις στη Σκύρο. Η οποία Σκύρος, ειρήσθω εν παρόδω, για λόγους που κανείς δεν έχει εξηγήσει ακόμη, είναι ένα δυσεπίλυτο μυστήριο –προσέξτε τι λέω: «μυστήριο»- για την τουρκική αεροπορία και το τουρκικό πυροβολικό όσον αφορά την κάλυψή της. Ε, θα το λύσουμε εμείς με τις ανεμογεννήτριας… Καταλάβατε;

Γ.Κ.: Κοιτάξτε, ο Ερντογάν αυτή τη στιγμή (η Τουρκία δηλαδή, γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει, απλώς ο Ερντογάν είναι ο στρατηγικός εγκέφαλος αυτού που θα το έκανε κάποιος άλλος αν δεν ήταν ο Ερντογάν) οριοθετεί το πεδίο της διαπραγμάτευσης. Γνωρίζει ότι θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας διαπραγμάτευσης στην οποίαν θα καλούμαστε με το δίλημμα: συνθηκολόγηση ή πόλεμος.

Γ.Σ.: Άρα κύριε Κοντογιώργη μπορεί μετά το τέλος των NAVTEX (πρακτικά το λέω) να εμφανιστεί μια νέα “πρωτοβουλία” της Γερμανίδας Καγκελαρίου -ή κάποιου άλλου φίλου και συμμάχου- όπου θα τρέξουμε ασθμαίνοντας εμείς αφήνοντας πίσω όσα έχουν γίνει και τους τρεις τελευταίους μήνες; Αυτό μου λέτε; Ότι μπορεί όλα να είναι τεχνητά;

Γ.Κ.: Προσέξτε! Μην στρέφουμε το νου μας και την προσοχή μας στους ξένους. Όταν στρέφουμε εκεί την προσοχή μας σημαίνει ότι θέλουμε να μην αγγίξουμε το δικό μας πρόβλημα. Να μην θεραπεύσουμε τον μεγάλο ασθενή που είναι το κράτος και η άρχουσα πολιτική τάξη, η οποία κυβερνάει αυτόν τον τόπο. Η άρχουσα αυτή τάξη έδωσε στίγματα πολλά. Το τελευταίο που έχει δώσει με αφορμή τους εορτασμούς των 200 χρόνων, είναι η επιλογή της ομάδας των τριάντα ενός ή όσων, που θα μας “διδάξει” τον απολογισμό. Που θα εξάρει ακριβώς τα πεπραγμένα ενός κράτους το οποίο εξαφάνισε τον ελληνικό κόσμο και οδήγησε στην “μικρή πλην έντιμον Ελλάδα”. Ποια είναι αυτή η μικρή έντιμος Ελλάδα; Ποια είναι; Είναι η Ελλάδα του “αφήστε μας ήσυχους, πάρτε ό,τι θέλετε κύριοι” (εν προκειμένω η Τουρκία, πριν από λίγο τα δώσαμε στα Σκόπια) “αφήστε μας όμως ήσυχους να νεμόμαστε, να απομυζούμε την εσωτερική χώρα, δηλαδή την ελληνική κοινωνία. Και αν αυτή μας ενοχλεί, θα της δείξουμε εμείς τι θα κάνει, θα της δείξουμε το χέρι”. Ο Ερντογάν λοιπόν αυτήν τη στιγμή και μέχρι τον Δεκέμβριο, θα οριοθετήσει εκτατικά το πεδίο της διαπραγμάτευση και θα έχει πετύχει να τα πάρει όλα, άρα να έχει μία αφετηρία διαπραγμάτευσης όταν θα συναντηθούν οι εκπρόσωποι των δύο χωρών, η οποία αφετηρία θα έχει θέσει το ζήτημα: ή δέχεστε αυτά ή πόλεμο. Το «ή δέχεστε αυτά ή πόλεμο», έχει σαφείς προσανατολισμούς και το ομολογούν οι ίδιοι σήμερα εκχωρώντας ακριβώς, κατά στάδια, κυριαρχία. Γιατί είναι εκχώρηση κυριαρχίας αυτό που συμβαίνει. Και να αφήσουμε τα παραμύθια ότι είναι άλλο πράγμα η κυριαρχία και άλλο πράγμα το δικαίωμα στην κυριαρχία. Διότι δικαίωμα στην κυριαρχία είναι τα 12 μίλια τα οποία δεν τα κάνουμε. Κυριαρχία μας όμως είναι το δικαίωμά μας να έχουμε στον αέρα άλλα μίλια κυριαρχίας και άλλα στη θάλασσα. Αυτό το ορίζει το ίδιο το δίκαιο των 12 μιλίων. Δε μας λέει κανείς ότι πρέπει να τα κάνουμε ισομερώς στον αέρα και στη θάλασσα 12 μίλια.

Γ.Σ.: Είπατε μία φράση, επιτέλους, διότι αν την πω εγώ που, ποιος είμαι;… Δεν έχω γνωστικό αντικείμενο. Είπατε μία φράση “κλειδί”. Αυτοί που κουνάν το δάχτυλο στην κοινωνία και σε όσους έχουν διαφορετική άποψη, λέγοντάς τους κάθε φορά που λέμε να τα πάμε στα 12 μίλια, λένε: “Έως 12  ναυτικά μίλια”. Αυτό το “έως” -καλά το λέτε εσείς κύριε Κοντογιώργη- επιτέλους το λέει κάποιος, σημαίνει ότι έως τα 12 ναυτικά μίλια χώρα κυρίαρχη κάνει ό,τι θέλει στη θάλασσα και στον αέρα. Μπορεί να είναι ίδια, μπορεί να είναι διαφορετικά. Όπως αυτή ορίζει. Αυτό σημαίνει κυριαρχία. Όχι όπως θα την ορίσουν.

Γ.Κ.: Ήδη λοιπόν το Διεθνές Δίκαιο καθορίζει ότι η χώρα μας, όπως και οι άλλες χώρες, έχουν δικαίωμα αποκλειστικό στα 12 μίλια. Εμείς λοιπόν, ας υποθέσουμε ότι δεν το κάναμε. Είχα από την αρχή ακριβώς που καθιερώθηκε αυτό πει, ας το κάνουμε 12 μίλια κι ας μην έχουμε τη θέληση να το υπερασπιστούμε. Θα είναι ένα τετελεσμένο υπέρ μας το οποίο μπορούμε να το επικαλεστούμε στη συνέχεια και στη διπλωματία και στη δικαιοσύνη και στην πράξη. Δεν έγινε. Υπάρχει όμως η νομοθεσία, η απόφαση, για τα 10 μίλια στον αέρα. Αυτό, είναι κεκτημένο και όχι παράδοξο. Έχουμε δικαίωμα να πούμε 12 ή 10 ή όσα μίλια και στον αέρα στη θάλασσα και παντού κυριαρχία, έχουμε και δικαίωμα να το ξεχωρίσουμε. Είναι στη δική μας αρμοδιότητα. Ποιος είπε λοιπόν ότι αυτό είναι παράδοξο; Οι εκχωρητές, δηλαδή οι «Γουναριστές», οι οποίοι θέλουν «την μικράν πλην έντιμον Ελλάδα» για να τη νέμονται.

Προσέξτε τώρα και κάτι άλλο. Όταν λένε ότι θα διαπραγματευθούν μόνο την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, αν αφήσουν αυτό που δεν θέλουν να διαπραγματευθούν και φυσικά δεν πρέπει να διαπραγματευθούν, τις υπόλοιπες εκκρεμότητες, έχοντας επιλύσει με το δίκαιο του εκχωρητισμού, προφανώς, γιατί τα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα διαπραγματευόμαστε για το πόσο θα τα εκχωρήσουμε στους Τούρκους. «Όλα, εν μέρει, ή λίγα»; Αυτή είναι η συζήτηση που θα γίνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Και αυτό είναι που οριοθετεί εκτατικά ο Ερντογάν. Αλλά όλα τα άλλα, εάν δε μπουν σε ένα πακέτο και πουν ότι θα δώσουμε λύση στα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ υπό τον όρο ότι, χωρίς διαπραγμάτευση θα σταματήσει η Τουρκία να θέτει το παραμικρό ζήτημα είτε για τα νησιά (τις μικρονησίδες) είτε  για τα 12 μίλια είτε για οτιδήποτε άλλο, θα σημαίνει ότι θα είναι ένα στάδιο για την περεταίρω διεκδίκηση και για την διαιώνιση ανοιχτών ζητημάτων τα οποία θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον. Άρα λοιπόν, είναι προϋπόθεση για οποιαδήποτε συζήτηση για τα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ (δε μιλάω για τις θαλάσσιες αρμοδιότητες διότι περιέχει την πονηρά υπόθεση ότι εκεί όπως έχουνε ομολογήσει στις συζητήσεις αυτές θα αντιμετωπίσουν και τα άλλα) αλλά όμως, εάν δεν περιέχει αυτόν τον όρο σημαίνει ότι το ζήτημα των ελληνοτουρκικών προβλημάτων δεν θα κλείσει. Αντιθέτως αυτή η συμφωνία θα αποτελέσει ένα νέο εφαλτήριο για να πάμε πάρα πέρα, σε αυτό που επιδιώκει τελικά η Τουρκία. Η Τουρκία δεν επιδιώκει την ΑΟΖ ή την υφαλοκρηπίδα, αυτό που λέει «Γαλάζια Πατρίδα». Η Τουρκία δε μπορεί να παίξει το ρόλο της περιφερειακής δύναμης που φιλοδοξεί, χωρίς τον πλήρη έλεγχο της Ελλάδας.  Την Ιμιοποίησή της. Εάν δείτε τον χάρτη, η Τουρκία ενδιαφέρεται να αποκτήσει σύνορα στην Αδριατική και στο Ιόνιο. Να το αντιληφθούμε αυτό! Όπως παραιτούμαστε από την Κύπρο, έτσι θα φτάσουμε στην Αδριατική την Τουρκία. Και τότε, τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Εάν περιμένουμε να δώσουμε την "καλή" εικόνα -και αυτό το θεωρούμε διπλωματία- στους ξένους (Ευρωπαίους, Αμερικανούς, ή άλλους) προκειμένου να δείξουμε ότι δεν προκαλούμε εμείς αλλά οι άλλοι, τότε η υπόθεση έχει χαθεί και στο διπλωματικό πεδίο.  Η διπλωματία περιέχει δύο στοιχεία ουσιώδη: το ένα είναι η συμβατότητα που μπορεί να κάνει μία χώρα των συμφερόντων της με τα συμφέροντα των δυνάμεων που διαμορφώνουν τον χάρτη στην περιοχή, -προσφέρεται μία μοναδική ευκαιρία στην Ελλάδα να λειτουργήσει ως σημείο ανάσχεσης απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό που απειλεί πραγματικά εξίσου με την Ελλάδα και τη Δύση και τη Ρωσία και πολλές άλλες χώρες- και το δεύτερο είναι, να δοθεί να καταλάβουν οι δυνάμεις αυτές ότι εδώ υπάρχει μια αποτρεπτική δύναμη την οποία θα κληθούν να συνεκτιμήσουν, διαφορετικά θα έχουν να ζημιωθούν. Εν προκειμένω «το πεδίο» -πως θα έλεγε ο στρατηγός Ερντογάν. Εάν στο πεδίο δεν έχεις ανασχετική δυνατότητα, τότε δεν υπάρχει διπλωματία. Εάν δεν έχεις στρατηγικούς εγκεφάλους να διαμορφώσουν πολιτική συμβατότητας των συμφερόντων της χώρας με τα συμφέροντα των δυνάμεων που διαμορφώνουν τον γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής, δεν μπορείς να έχεις εξωτερική πολιτική. Εδώ αντελήφθη ο Μακρόν αυτό που θα έπρεπε να είναι στρατηγική επιλογή των ελληνικών κυβερνήσεων δεκαετίες τώρα. Και ακόμα δεν το έχουν συλλάβει αυτό το οποίο διακινεί ο Μακρόν. Ότι, εάν ελεγχθεί η Κύπρος και η Ελλάδα, η Τουρκία ελέγχει ουσιαστικά το σύνολο της Μεσογείου και τη Μέση Ανατολή.

Γ.Σ.: Κύριε Κοντογιώργη θέλω να κλείσουμε ως εξής σήμερα και θα τα ξαναπούμε. Θέλω να σταθείτε -είναι πιο πεζό αλλά έχει τη δική αξία κατά τη γνώμη μου- στο ότι, την ώρα που η Τουρκία κάνει ό,τι κάνει τώρα στην περιοχή του Καστελόριζου και μάλιστα δεν το κάνει στα κουτουρού, έχε στείλει συγκεκριμένες επιστολές -μονομερώς αν θέλετε- στον ΟΗΕ, που λέει ότι είναι τουρκική υφαλοκρηπίδα, την ίδια ώρα εμείς επιχειρηματολογούμε γιατί(;) δεν πάμε 6 και κάτι, διότι ναι μεν αλλά ξέρετε δεν έχει οριοθετηθεί και ξέρετε εκείνο και ξέρετε το άλλο και ολόκληρος νομικισμός επιχειρημάτων για να μη θυμώσουν οι απ’ έξω αν δώσουμε μία "κακή" εικόνα, λέει, ότι εμείς παραβιάζουμε αυτά που οι άλλοι με φρεγάτες, με ερευνητικό και αύριο με γεωτρύπανο φτάνουν στα  6 μίλια. (Δεν έχουν φτάσει αλλά θα φτάσουν). Ερώτηση λοιπόν προς εσάς: Δεν είναι λιγάκι περίεργο εμείς να επιχειρηματολογούμε ψάχνοντας να δικαιολογήσουμε με αυτόν τον τρόπο την απραξία στις κινήσεις των άλλων;

Γ.Κ.: Μα εμείς κύριε Σαχίνη αυτό που κάνουμε -τους ακούμε καθημερινά τους υπουργούς, του πρωθυπουργούς, τους εκπροσώπους όλων των κομμάτων- είναι να λειτουργούν ως κυβερνητικοί εκπρόσωποι της τουρκικής πολιτικής. Μας ανακοινώνουν κάθε μέρα πού πήγε το «Oruc Reis», τι έκανε ο Ερντογάν, πώς τώρα νομοθέτησε το Α ή το Β. Δε μας λένε όμως τι θα κάνουμε οι ίδιοι. Δηλαδή, αυτό είναι πρωτοφανές.

Γ.Σ.: Ε, πώς δε λένε. Είστε “άδικος”. Μας λένε ότι αν περάσουν τα  6 μίλια είναι κόκκινη γραμμή…

Γ.Κ.: Μα με συγχωρείτε. Τα 6 μίλια κύριε Σαχίνη, τα περνάνε διαρκώς στον αέρα. Έχουμε υπερ-πτήσεις πάνω από τα ελληνικά νησιά. Ποιος έχει αντιδράσει σε αυτό; Αγνοούμε ότι όταν παραβίασε η Ρωσία κατά μερικά εκατοστά με το αεροπλάνο της τον εθνικό  εναέριο χώρο, η Τουρκία το κατέρριψε; Και, η Ρωσία, είναι μία υπερδύναμη! Η Τουρκία τι είναι εν πάση περιπτώσει μπροστά σε αυτό το οποίο είναι η Ρωσία, για να μας λένε ότι (το άκουσα πρόσφατα κύριε Σαχίνη) φταίει λέει, η ελληνική κοινωνία που εκλέγει αυτές τις κυβερνήσεις χωρίς να τους θέτει τον όρο του τι θα κάνουν για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων. Το έχω ακούσει αυτό πολλές φορές. Εγώ λέω το εξής σε αυτό το φταίξιμο της ελληνικής κοινωνίας (γι’ αυτό και λέω ότι είναι κεντρικό ζήτημα το ελληνικό κράτος και το ελληνικό πολιτικό σύστημα): Γιατί δεν της δίνετε τη δυνατότητα όταν κάνει το “λάθος” και σας εκλέξει, να σας τραβήξει το μανίκι, να σας αναγκάσει και να καθορίσει το περιεχόμενο της πολιτικής που θα ακολουθήσετε; Τι είναι αυτή η ελληνική κοινωνία που τη θέλετε μόνο να σας δίνει πολιτική νομιμοποίηση για όποιο σούργελο ή μη σούργελο; (Διότι γνωρίζουμε και τους καταληψίες που κατέλαβαν την εξουσία. Που τους ανέβασαν τα συμφέροντα στην εξουσία). Ας μας πουν λοιπόν, τι είναι αυτό το οποίο τους εμποδίζει να δώσουν τη σχετική αρμοδιότητα για να έχουν και το δικαίωμα να της προσάψουν (της κοινωνίας) ότι φταίει για αυτό το οποίο επέλεξε; Να μπορεί να διορθώσει το σφάλμα της όταν έχει εξαπατηθεί κυρίως. Γιατί, ποια κοινωνία εκλέγει -εγώ δε θα μιλήσω μόνο για την ελληνική- αλλά, ποια είναι η κοινωνία που εκλέγει τους άρχοντές της προκειμένου αυτοί να ακολουθήσουν πολιτική παράβασης της χώρας ή μέρος της χώρας; Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Βρισκόμαστε σε πόλεμο κύριε Σαχίνη. Αυτή τη στιγμή, μπορεί να μην πέφτει τουφεκιά, αλλά οι ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας διεξάγουν πόλεμο με την Ελλάδα. Και η Ελλάδα σφυρίζει αδιάφορα… Η ελληνική πολιτική τάξη σφυρίζει αδιάφορα και απλώς μας ανακοινώνει κάθε μέρα τις επεκτατικές πολιτικές, τι κατακτά δηλαδή στην πραγματικότητα η Τουρκία επάνω στο εθνικό έδαφος.

Γ.Σ.: Λέει ένας φίλος ακροατής: “Σας παρακαλώ, ρωτήστε τον κύριο Κοντογιώργη, πιστεύει ότι με έναν τρόπο θα ξεκινήσουν όλα πέριξ του Καστελόριζου (πολεμικά από ότι καταλαβαίνω), για να πάρει και όλο το πεδίο στη Λιβύη, Συρία και Αίγυπτο, αν αποφασίσουμε εμείς να αντισταθούμε”;

Γ.Κ.: Θα σας απαντήσω με άλλον τρόπο. Η Τουρκία αυτή τα στιγμή, γνωρίζει ένα πράγμα και βλέπουμε να το ομολογεί ο Ερντογάν με τις κινήσεις του. Η Τουρκία δεν θέλει με κανέναν τρόπο έναν γενικευμένο πόλεμο με την Ελλάδα, δηλαδή μία σύρραξη. Θέλει –στη χειρότερη περίπτωση- ένα επεισόδιο το οποίο θα μας σύρει με επικυρωμένο τρόπο σε διαπραγματεύσεις που θα συνθηκολογήσουμε στο όνομα του «μη-πολέμου». Εάν λοιπόν θέλουμε αυτή τη στιγμή να αποτρέψουμε αυτήν την κατάληξη και την οριστική υποχειρίαση της Ελλάδας στο άρμα της Τουρκίας, ένας τρόπος υπάρχει: να της εξηγήσουμε τα όριο και να πούμε ότι, αυτά είναι δικά μας, αυτά πάμε στο οποιοδήποτε δικαστήριο να επιλυθούν (χωρίς όμως πίσω από αυτό να υποδείξουμε στο δικαστήριο τι θέλουμε να εκχωρηθεί για να αποκτήσουμε νομιμοποίηση στην εκχώρηση) και, τα υπόλοιπα, δεν συζητούνται. Και οποιαδήποτε παραβίαση, θα καταστέλλεται με τον τρόπο που εμείς όπως και εσείς γνωρίζουμε. Και στο επίπεδο του πεδίου και στο επίπεδο της διπλωματίας. Να αναπτύξουμε ακριβώς αυτήν τη διπλωματία.

Ένα πράγμα λοιπόν φοβάται η Τουρκία: Τον γενικό πόλεμο. Γιατί; Διότι τελειώνει η σχέση της με τη Δύση, διότι είναι αβέβαιο το αποτέλεσμα, διότι η Τουρκία με μία πολεμική εμπλοκή θα έρθει αντιμέτωπη όχι μόνο με τις υπερδυνάμεις αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό και δε θα μπορέσει να αντέξει όχι μόνο οικονομικά αλλά δε θα μπορέσει να αντέξει και εθνικά. Δηλαδή, η ενότητά της θα κινδυνεύσει διότι θα τροφοδοτήσει όλη αυτήν την πραγματικότητα την οποία θέλει να αποφύγει. Η Τουρκία ξέρετε, γνωρίζει, ότι για να διατηρήσει την εσωτερική της συνοχή και ενότητα έναν τρόπο έχει: να εξαγάγει τα προβλήματά της. Αυτό που η Ελλάδα κάνει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έχει στρατηγικά πλεονεκτήματα και αντί αυτά να τα χρησιμοποιήσει στο πεδίο της διπλωματίας αλλά και των συσχετισμών δυνάμεων αντιθέτως τα μεταβάλει σε εσωτερικά προβλήματα της χώρας. Αυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα. Και εάν θέλουμε να αντιτείνουμε την οριστική αποτροπή ενός γενικευμένου πολέμου ή με το πρόσχημα ενός επεισοδίου την παράδοση της χώρας, ένας τρόπος υπάρχει: Να δηλωθεί, να οριοθετηθεί με όρους στρατηγικής και στο πεδίο της διπλωματίας και στο επίπεδο των συσχετισμών, ποια είναι τα όρια της ελληνικής πολιτικής μέσα στα οποία θα διαπραγματευθεί. Και αυτά έχουν να κάνουν όχι μόνο με αυτά που μας λένε ότι θα συζητήσουν (ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα) αλλά και με το οριστικό τέλος οποιασδήποτε αμφισβήτησης -παραίτησης επομένως της Τουρκίας- από οποιαδήποτε αμφισβήτηση που έχει να κάνει με τις διεθνείς συνθήκες και με τα κατοχυρωμένα δικαιώματα της Ελλάδος.

Γ.Σ.: Σαφέστατο αυτό που είπατε. Θέλω να σας ευχαριστήσω, γιατί φοβάμαι ότι εδώ αναθεωρεί τη συνθήκη της Λοζάνη με τα δικά μας χέρια. Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Κοντογιώργη και καλή σας ημέρα από το Ηράκλειο. Θα τα ξαναπούμε λίαν συντόμως. Σας ευχαριστώ!

Γ.Κ.:  Ευχαριστώ κι εγώ πολύ.