Σήμερα μας κυβερνάει η πιο απεχθής πλευρά της "κομματοκρατίας"

Γιώργος Κοντογιώργης και Χαρίδημος Τσούκας, στην εκπομπή Focus live στο κανάλι Kontra, 2016, για την ιδιοποίηση του δημοσίου αγαθού από το εκφυλισμένο Ελληνικό πολιτικό σύστημα και την Ελλαδική κομματοκρατία που, ιστορικά, είναι απέναντι και εχθρική έναντι της κοινωνίας που συνεχίζει να ιδιωτεύει εν αδυναμία.

1ο μέρος εκπομπής

Απόσπασμα απομαγνητοφώνησης από 1ο μέρος εκπομπής, Ελένη Ξένου.

Σήμερα μας κυβερνάει η πιο απεχθής πλευρά της "κομματοκρατίας", που είναι οι παρατάξεις των πανεπιστημίων. Στην τελευταία επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Σμύρνη, διάβασα το βιογραφικό το οποίο έδωσε στους Τούρκους, για να τον κάνουν επίτιμο διδάκτορα. Το πρώτο θέμα είναι ότι ήταν παραταξιάρχης, με ό,τι αυτό σημαίνει, σε καταστροφές, σε καταδολίευση, σε εκβιασμούς...στα πάντα, στο λύκειο. Και μετά, στο Πολυτεχνείο και στη Σύγκλητο. Όποιος γνωρίζει τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι μέσα στα πανεπιστήμια και πώς μετέβαλλαν έναν δημόσιο χώρο σε ιδιωτικό, προσωπικό τους λάφυρο, τότε, μπορεί να ξέρει κανείς γιατί βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε. Γιατί αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να παραγάγει ούτε πολιτικές κοινού συμφέροντος ούτε πολιτικές ηγεσίες που να είναι εναρμονισμένες με τον εθνικό, συλλογικό σκοπό αυτής της χώρας.
Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στην εποχή μας, ότι το "συλλογικό" δεν το εκφράζει η κοινωνία. Η κοινωνία δεν συγκροτεί συλλογικότητα. Η κοινωνία είναι άθροισμα ατόμων, είναι ιδιώτης. Το τι θέλει και τι δεν θέλει η κοινωνία, (το "συλλογικό"), το εκφράζει ο πολιτικός και δη, ο πρωθυπουργός, στα συστήματά μας. Αυτό τι σημαίνει όμως; Ότι, κάποιος πρέπει να του τραβάει τ΄αυτί. Δηλαδή, κάποια περιοχή της κοινωνίας ή οποιαδήποτε άλλη περιοχή του κράτους, πρέπει να τον εκπαιδεύει και συγχρόνως να τον υποχρεώνει να εναρμονίζει τις πολιτικές του προς το κοινωνικό συμφέρον. Αυτό λοιπόν δεν συμβαίνει Δεν υπάρχουν ούτε οι μηχανισμοί ούτε οι δυνατότητες αυτές. Στην Δύση υπάρχουν ακόμη. Αν και εκεί έχει ανατραπεί αυτή η πραγματικότητα. Είναι το πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει ούτε ένα πολιτικό άρθρο του συντάγματος που να μην παραβιάζεται κατάφωρα υπέρ της "κομματοκρατίας"! Ένα και μόνο άρθρο αν αναφέρουμε που δεν παραβιάζεται, θα είναι θαύμα! ΟΛΑ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΙ! Διερωτώμαι βέβαια τι κάνει η Δικαιοσύνη;

📌

2ο μέρος εκπομπής

Απομαγνητοφώνηση 2ου μέρους εκπομπής, Ελένη Ξένου.

Συγκρατήστε ότι μέχρι σήμερα, όλη η διαχείριση της κρίσης, έχει να κάνει με το πώς θα εξαγάγουμε το πρόβλημα στο εξωτερικό και πώς θα λειτουργήσουμε ως εκτελεστικοί λογιστές της τρόικας. Διακομματικά. Κανείς απολύτως, δεν αρθρώνει λόγο και όταν κυβερνάει δεν παίρνει μέτρα, για να ανασυγκροτήσει εκ βάθρων την την αιτία του κακού, που οδήγησε στην κρίση και που την διατηρεί στον βυθό (τη χώρα), δηλαδή το κράτος. Και εννοώ τους τρεις πυλώνες που είναι το πολιτικό σύστημα, δημόσια διοίκηση και δικαιοσύνη και τη νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Όσο δεν αγγίζουμε αυτά τα κεντρικά ζητήματα, δηλαδή, την φύση της κομματοκρατίας και του δυναστικού κράτους, δε θα δούμε άσπρη μέρα. Δεν θα βγούμε. Και αν βγούμε θα είμαστε τόσο πολύ τραυματισμένοι που απλώς, θα, λειτουργούμε ως παρίες στο διεθνές και στο ευρωπαϊκό σύστημα.
Ως προς το ερώτημα, κατά πόσο η κοινωνία μπορεί να αποφασίζει. Πρώτον πρέπει να δεχθούμε, ότι, η κοινωνία είναι η αιτία ύπαρξης όλων των άλλων. Δεν θα υπήρχε ελληνική πολιτική ζωή και σύστημα αν δεν υπήρχε η ελληνική κοινωνία. Ελληνική οικονομία χωρίς την ελληνική κοινωνία. Η κοινωνία η ελληνική συγκροτεί. Όπως η ιταλική την ιταλική και λοιπά. Άρα δε νοείται να μην έχει άποψη για τα πράγματα.
Δεύτερον. Το ερώτημα είναι κατά πόσον, εάν αποφασίσουμε να ρωτάμε την κοινωνία θα κάνουμε τη διαδικασία που γίνεται σε έναν υπουργό. Δηλαδή να ενημερώνεται, να τίθενται τα ζητήματα όπως πρέπει να τεθούν, με βάση μελέτες οι οποίες θα αποδίδουν τις πραγματικότητες εν όποιων των οποίων βρίσκονται και πρέπει να αποφασίσουν και μετά παίρνουν αποφάσεις. Παρ' όλα αυτά, δεν γίνονται όλα αυτά αλλά γίνονται δημοσκοπήσεις οι οποίες ανεξαρτήτως του αν είναι χειραγωγημένες ή όχι, είναι στοχευμένες πολιτικά. Νομιμοποιούν ερωτήματα τα οποία ικανοποιούν αυτούς οι οποίοι δίνουν τις εντολές, τις παραγγελίες. Έχω κάνει μια μελέτη συγκριτική, μιας ενδεκαετίας. Ποια θα ήταν η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, εάν ακολουθούνταν αυτά τα οποία η κοινή γνώμη δηλώνει ότι πρέπει να γίνουν και ποια είναι η κατάσταση σήμερα, μη έχοντας υπακούσει σ' αυτές τις αντιλήψεις. Τα συμπεράσματα, σαφώς καλύτερη η χώρα! Σε καλύτερη κατάσταση από ότι είναι. Οι αντιφάσεις που προκύπτουν, έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι, δεν υπάρχει ο διάλογος με βάσει τον οποίον θα αποφανθούν οι κοινωνίες. Αλλά μην ξεχνάμε ένα πράγμα. Οι εκλογές που γίνονται, δε γίνονται για, να γίνουν εκλογές. Γίνονται για να νομιμοποιήσουν δίκην διαιτητών, διαιτησίας, αυτούς οι οποίοι έχουν επιλεγεί μεταξύ των τριών-τεσσάρων, οι οποίοι έχουν επιλεγεί από μηχανισμούς για να κυβερνήσουν. Συνεπώς, δεν αποτελεί εκλογή αυτή καθεαυτή. Αλλά και αν είναι, είναι "ελευθέρας βοσκής". Δηλαδή, ό,τι και να υποσχεθεί, δικαιούται να τα καταστρατηγήσεις. Να κάνει διαφορετικά. Συνεπώς, δεν υπάρχει καμία θεσμική βάση ανταποκρισιμότητας των πολιτικών σ' αυτό το εκφυλισμένο πολιτικό σύστημα, με την κοινωνία. Γι' και λέω ότι, δεν υπάρχει η δυνατότητα να εναρμονιστεί αυτό το πολιτικό σύστημα, να θεραπευτεί λειτουργώντας όπως λειτουργούν οι άλλες χώρες. Γι' αυτό και οι άλλες χώρες βάζουν αυτούς τους όρους, θεωρώντας μας δηλαδή κατά δήλωσιν απατεώνες. Ότι δεν θα σεβαστούμε αυτά τα οποία υπογράφουμε.

Το κράτος δεν παράγει κοινωνικό συμφέρον.

Να και μια τελευταία λέξη. Δεν θα το πω εγώ, το λέει ο Αριστοτέλης και πολλοί άλλοι στοχαστές. Ότι, αν συγκρίνουμε τι αποφασίζει η κοινωνία, ποιος είναι πιο αρμόδιος να αποφασίζει για το καλύτερο με βάση το κοινό συμφέρον, η κοινωνία (το σύνολο) ή ο ηγέτης (οι ολίγοι), ο Αριστοτέλης είναι κατηγορηματικός. Οι πολλοί! Και εξηγεί τους λόγους. Άρα, τι μας λείπει; Η δημοκρατική αντίληψη του πράγματος.

...

Σκεφθείτε ποιοι είναι οι υπουργοί σήμερα. Σκεφθείτε λοιπόν ότι ο υπουργός παιδείας είναι απόφοιτος λυκείου. Και, στη θέση του, σε κατώτερη θέση, ήταν ο Παπανούτσος κάποτε. Προηγουμένως, ήταν ο κύριος Μπαλτάς, ο οποίος διακήρυξε ως υπουργός παιδείας, την αριστεία των μηδενικών. Χωρίς να συνεκτιμά, αλλά μάλλον είχε κατά νουν ότι τα μηδενικά δεν αθροίζονται και, προφανώς ανήκε σ' αυτή την κατηγορία. Έγραφα, σε όλη την περίοδο που ήταν σε άνοδο για άλλους λόγους και όχι για την ιδεολογία του ή για την πολιτική του ικανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι, έπρεπε αυτός ο πολιτικός ηγέτης να μαζέψει γύρω του εκατό ανθρώπους, να εκπαιδευτούν για το πώς θα λειτουργήσει το κράτος και να τον ενημερώσουν για το τι είναι γεωπολιτική, Ευρωπαϊκή Ένωση, πώς λειτουργεί και λοιπά. Λοιπόν, αντί γι' αυτό, πήρε από το καταγώγιο του 3%, δηλαδή του βαθέως ΣΥΡΙΖΑ, τα πολιτικά στελέχη, για να μας κυβερνήσουν. Φώναζα κυριολεκτικά με αγωνία, ότι μας οδηγούν πλησίστιους στην καταστροφή και στη συνθηκολόγηση. Και μου λέγανε όλοι ότι ουσιαστικά δεν τους δίνω ευκαιρία. Μα ποια ευκαιρία αφού είναι οφθαλμοφανές αυτό που γίνεται. Αφού σήμερα, --μιλάμε για δημόσια διοίκηση-, έχετε δει να γίνεται τίποτε; Υπάρχει κάποιο σχέδιο;


Ποιο είναι το πρόβλημα. Εν όσο είναι ελεύθεροι να κάνουν αυτό που κάνουν, χωρίς να έχουν κύρωση, δεν υπάρχει ελπίδα για την χώρα. Η δημόσια διοίκηση: είναι δυνατόν να μας λένε ότι θα κάνουν αξιολόγηση, όπως κάμανε και στο πανεπιστήμιο αξιολόγηση, που ουσιαστικά, φτιάξαμε την εικόνα μας και την εισέπραξαν οι άνθρωποι που ήρθαν να μας αξιολογήσουν, χωρίς να εξετάσουν τι έχουν κάνει ή τι έχουν γράψει αυτοί οι καθηγητές που βρίσκονται μέσα; Που, σωστή αξιολόγηση θα ήταν να δουν έναν προς έναν τι κάνουν, τι έχουν γράψει, τι δεν έχουν γράψει, τι αναγνωρισιμότητα έχουν και να τους στείλουν στη δημοτική εκπαίδευση. Δεν κατάλαβα.... Να πάνε να κολλάνε αριθμούς πρωτοκόλλου. Γιατί να βρίσκονται στο πανεπιστήμιο; Γιατί οι υπάλληλοι να φτάνουν στον βαθμό να πάρουν σύνταξη και να μην έχουν ακόμα κριθεί, για οποιαδήποτε ανομία, παρανομία ή πλαστογραφία έχουν διαπράξει;

...

Ο νόμος, δημιουργεί την κανονικότητα στη συμπεριφορά, άρα την εναρμόνιση με την εφαρμογή του νόμου, όχι μόνο επειδή προβλέπεται/ψηφίστηκε, αλλά επειδή υπάρχει η καταστολή της παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς. Σημαίνει δηλαδή, ότι αν εγώ δεν θέλω να εφαρμόσω το νόμο, πρέπει κάποιος να μου τραβήξει το αυτί. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν κανόνες, που και ο αδύναμος αλλά και εκείνους που εκ προθέσεως δεν θέλει να τον εφαρμόσει και θέλει να είναι έκνομος, να υποχρεωθεί να το κάνει. Αυτό πρέπει να ισχύει σε όλα τα επίπεδα. Είναι η αρχή μιας εύνομης λειτουργίας μιας κοινωνίας. Διαφορετικά κυριαρχεί ο νόμος της δύναμης και της ζούγκλας. Εάν εγώ θέλω να πάω σε μια περιοχή με το αυτοκίνητό μου και ξέρω ότι δε θα με γράψει κανείς όπως και να οδηγώ και αν με γράψει θα πάω να το σβήσω, είναι προφανές ότι θα παρανομώ και κάποιος θα την πληρώσει. Ε, το ίδιο συμβαίνει με τη δημόσια διοίκηση. Εάν πάω στη δημόσια διοίκηση και δεινοπαθήσω και χρειαστεί να εκβιάσω, να φωνάξω, να απειλήσω ή να παραιτηθώ και να πάω στο σπίτι μου γιατί δεν βρίσκω άκρη, σημαίνει ότι η δημόσια διοίκηση δεν δουλεύει καλά. Πρέπει να υπάρχει η κύρωση για τον υπάλληλο. Και ο σκοπός του υπαλλήλου δεν είναι να υπηρετεί τον πολιτικό, είναι να υπηρετεί τον πολίτη! Άρα εκεί πρέπει να εφαρμοστεί η προσωπική ευθύνη του υπαλλήλου, του διευθυντή, του οποιουδήποτε.

...

Να πω μόνον ότι, για να βγούμε από το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε, χρειάζεται η ολική υπέρβαση του παρόντος πολιτικού συστήματος του συνολικού κράτους. Διαφορετικά εάν δεν υπάρξει η αναγκαστική εναρμόνιση των πολιτικών με την κοινωνία, θα πηγαίνουμε απ' το κακό στο χειρότερο. Αυτό είναι το κλειδί για να αντιληφθούμε πού υπάρχει το ελληνικό αδιέξοδο κατά τη γνώμη μου.

Γιώργος Κοντογιώργης