Γιώργος Κοντογιώργης"Παιδεία και πολιτικό σύστημα" (4/5/2018)
"...Εάν θέλετε να δείτε την εξέλιξη του κράτους -για να ξέρουμε τι διδασκόμαστε- και, με πολύ ενδιαφέρον και του ελληνικού εκφυλισμένου αυτού μοναρχικού κράτους, προσέξτε τρία μεγάλα στάδια: Το στάδιο της κρατικής κυριαρχίας, το στάδιο του κράτους κοινωνίας πολιτών (που, «κοινωνία πολιτών» εννοούν τις ομάδες συμφερόντων που καλούνται να αναπτύξουν διάλογο με τους αρμόδιους φορείς για την επίλυση των προβλημάτων) και, τέλος, το κράτος ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση). Το κράτος δηλαδή που εκχωρεί το σύνολο ή μεγάλο μέρος των αρμοδιοτήτων του, σε συμμορίες οι οποίες είναι ανεξέλεγκτες, δεν γνωρίζει κανείς από πού έρχονται οι πηγές τους και, εν πάση περιπτώσει, ακόμα κι αν προέρχονται από το κράτος, κανείς δε λογοδοτεί αλλά και που καταγίνονται με τη αποδόμηση της κοινωνικής συλλογικότητας και της πολιτικής συνοχής της χώρας. Αυτό είναι το τραγικό σημείο αυτής της παιδείας.
Εάν μπείτε στα ελληνικά σχολεία και διαβάσετε τα εγχειρίδια, θα διαπιστώσετε ότι υπάρχει ένας ιδεώδης τρόπος με τον οποίον διδάσκεται το πολίτευμα/το σύνταγμα, δεν υπάρχει όμως ούτε μια υποσημείωση που να λέει πώς εφαρμόζεται το σύνταγμα αυτό. Όχι στην περίοδο της κρίσης, αλλά διαχρονικά. Δεν υπάρχει άρθρο του συντάγματος που να εφαρμόζεται με τους όρους που προβλέπει το ίδιο το σύνταγμά του.
Η ερώτηση είναι απλή: Είχε ποτέ ο ελληνικός κόσμος αντίληψη πολιτικού προσωπικού που να είναι υπεράνω του νόμου, δηλαδή έξω από την πολιτεία δικαίου; Είχε ποτέ ο ελληνικός κόσμος αντίληψη πολιτικού συστήματος/πολιτικού προσωπικού το οποίο αποφασίζει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό ποια είναι η τύχη μας και να μην υπόκειται στη δικαιοσύνη; Να μην έχει λόγο στα πράγματα; Η έννοια του «λόγου» ξέρετε, στην ορολογία μας, όταν δηλαδή λέμε "έχω λόγο στα πράγματα" (επειδή προέρχεται από τη δημοκρατική αρχή) δεν εννοεί ότι έχω το δικαίωμα να φλυαρώ ή να ασκώ κριτική. ΕΝΝΟΕΊ ότι έχω συγχρόνως συμμετοχή στην πολιτική απόφαση.
Όποιος επικαλείται λοιπόν τα δικαιώματα, όποιος αρνείται την ελευθερία της κοινωνίας και όποιος αρνείται την αρχή της πλειοψηφίας διότι είναι εχθρός των δικαιωμάτων, είναι βαθιά ολιγαρχικός. Όπως βαθιά αντιδραστικός είναι κι αυτός ο οποίος επικαλείται τον διαφωτισμό. Όχι μόνο γιατί ο διαφωτισμός είναι μακριά, πολύ μακριά, από τον ελληνικό κόσμο, αχρείαστος και αντιδραστικός προς αυτόν, αλλά και διότι το μόνο που επιδιώκει είναι να νομιμοποιήσει αυτό το κράτος και να ενοχοποιήσει την κοινωνία και τις κληρονομιές της για τα κακώς κείμενα. Και μην ξεχνάτε ένα πράγμα. Αν πέτυχαν κάτι σε αυτούς τους δύο αιώνες μέσα από την παιδεία του σχολείου και από την παιδεία της καθημερινότητας, είναι να κλωνοποιήσουν τον Έλληνα άνθρωπο πολύ πριν, για να αλλάξουν λαό. Για να αλλάξουμε μυαλά, και επομένως, να πάψουμε να λειτουργούμε ως λαός κατά τον τρόπο που λειτουργούσε ο ελληνικός κόσμος μέχρι και τον 19ο αιώνα.
Η ελληνική συνέχεια διδάσκει ότι το μόνο ιστορικά εθνοτικό μόρφωμα που είχε την αξίωση να αυτοονομάζεται και να αυτο-ορίζεται ως «έθνος» (άρα με πολιτική αναφορά ελευθερίας και μάλιστα με δημοκρατικούς όρους, άρα όχι έθνος του κράτους αλλά έθνος της κοινωνίας) είναι το ελληνικό. Και συγχρόνως, η έννοια της ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού, είναι ο μέγιστος κίνδυνος για να αποδομηθεί η λογική του ηγεμόνα που ήθελε να εντάξει και να καρπωθεί, αλλά με τους δικούς του όρους -της διάρρηξης με το παρελθόν αλλά της κάρπωσής του, για να δείξει ότι έχει ιστορικό βάθος- της δυτικής εκδοχής της ιστορίας. Η Δύση είναι δημιούργημα του ελληνικού κόσμου 100%. Δε θα υπήρχε σήμερα όπως δεν θα υπήρχε κι ο ελεύθερος κόσμος στο σύνολο του πλανήτη. Ξεκάθαρα πράγματα. Αλλά όμως η ανάκτηση της ιστορίας, θα μας επιτρέψει και να αποκτήσουμε αυτογνωσία και, κυρίως, αυτοεκτίμηση. Όπως επίσης να γνωρίσουμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνει ο κόσμος. Δηλαδή, να ξέρουμε το "γιατί" σήμερα υπάρχει αυτό το διαρκές πρόβλημα της διαρκούς συρρίκνωσης του ελληνικού κόσμου από τότε που δημιουργήθηκε το νεοελληνικό κράτος. Όχι γιατί δεν έπρεπε να δημιουργηθεί, αλλά λειτούργησε ως το υπομόχλιο για την καταστροφή αυτού του μείζονος ελληνισμού και επειδή στο όνομα του εξευρωπαϊσμού ενοχοποιήθηκε η ίδια η δημοκρατία και ο πολιτισμός της δημοκρατίας, έχουμε το αποτέλεσμα αυτό. Δηλαδή της απολυταρχίας στην αρχή και τώρα της εκλόγιμης μοναρχίας.
Αναλογιστείτε ο καθένας για τον εαυτό του, ότι η παιδεία μας είναι η παιδεία της δημοκρατίας που κληρονομήσαμε ο καθένας, και συμπεριφερόμαστε δυσφορμικά επειδή ακριβώς μας φόρεσαν στενό θεσμικό κουστούμι. Και ασφυκτιούμε και παραλογιζόμαστε. Είναι σαν να μας έχουν βάλει σε έναν βρεφονηπιακό σταθμό και να μας λένε ότι πρέπει να συμπεριφερθούμε πολιτικά όπως τα νήπια.
Αυτό λοιπό, είναι το κεντρικό ζήτημα, αν θέλετε, της δικής μας ανάγκης για την ανάκτηση της ιστορίας μας. Άρα της ανάκτησης ενός πολιτισμού που διδάσκει την πέραν της νεοτερικότητας ελευθερία, πολιτεία, οικονομία και ό,τι άλλο που ΔΕΝ θα τα δούμε μέσα από το σημερινό πολιτικό παγκόσμιο σύστημα αλλά κυρίως το ελληνικό που είναι το εκφυλισμένο ευρωπαϊκό μοναρχικό πολιτικό σύστημα."
Γιώργος Κοντογιώργης
Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.
"Παιδεία και πολιτικό σύστημα". Διάλεξη στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού Ρήγας Βελεστινλής, Ξενοφώντος 4, πλ. Συντάγματος (4/5/2018). Η παιδεία σήμερα είναι η καθεστωτική παιδεία της αιρετής μοναρχίας. Και η παιδεία στην Ελλάδα είναι η παιδεία της εκφυλισμένης εκδοχής της αιρετής μοναρχίας, της δυναστικής κομματοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου