Ελευθερία είναι...
όταν κάθε άνθρωπος αποφασίζει να ερωτεύεται ό,ποτε θέλει, ό,ποιον θέλει και με οτιδήποτε θέλει, δίχως να δίνει λογαριασμό σε κανέναν! Κι όσοι θεωρούν το γεγονός αυτό κουτό, ανύπαρκτο ή χυδαίο, είναι ακριβώς αυτοί οι οποίοι δεν έχουν ζήσει ποτέ αυτήν την ελευθερία. Και πόσο τους λυπάμαι αλήθεια...
Κι εγώ, που δεν σταματώ ποτέ να παραδέχομαι αυτήν μου την ελευθερία ως έξη, μέσα από την δική μου κοσμοθεωρία και μέσα από τον τρόπο του φέρεσθαι, λόγο της ημέρας θα αρπάξω κυριολεκτικά την ευκαιρία που έχω, για να ομολογήσω πως, γνώρισα για πρώτη μου φορά τον μεγάλο κι ανιδιοτελή έρωτα, όταν γνώρισα τον Μάνο Χατζιδάκι...Όχι φυσικό τω τρόπω -δυστυχώς δεν τον πρόλαβα ζωντανό- αλλά μέσα από το έργο του γενικότερα! Τον ανιδιοτελή ΕΡΩΤΑ λοιπόν, που τίποτε δεν σου ζητά ποτέ, παρά μόνο σου δίνει! Σου δίνει ανάσες ζωής, μουσικές, συναισθήματα! Σου δίνει γνώση, ελπίδα και όνειρα και χρώματα πολλά και παράδεισους και ηδονές! Μα το πολυτιμότερο από όλα, είναι το ότι σου δείχνει τον τρόπο του να φιλοσοφείς...Το πώς να φιλοσοφείς, αενάως κι ακαταπαύστως! Ε.Ξ.
Αφιερωμένα λόγια στο χαρτί, για τον Μάνο Χατζιδάκι,
που σαν σήμερα, 23 Οκτ. 1925 γεννήθηκε, όπως ένα λαμπρό αστέρι γεννιέται στον ουρανό και που χορεύει ακόμη με την σκιά του ένα βαλς ασταμάτητο...
Από Ελένη Ξένου, με αγάπη.
Μάνος Χατζιδάκις - Χορός με την σκιά μου - Gioconda's Smile
Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963 όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ότι συνέβαινε γύρω της χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ' αγέρι που άρχισε να φυσά. Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρων τι να της πω, μα ίσαμε ν' αποφασίσω, την έχασααπό τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλο του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο. Δεν ξέρω γιατί όλ' αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ' ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου. Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ' ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη.Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της, κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί.
Μάνος Χατζιδάκις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου