Γεώργιος Κοντογιώργης (Georges Contogeorgis) :
"Δύο πράγματα είναι άπειρα. Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Για το σύμπαν δεν είμαι βέβαιος" (Αϊνστάιν) .Θα προσέθετα για την ακρίβεια ότι η βλακεία όταν συνάδει με το ιδιώνυμο της επιδεικτικής αμάθειας και της κομματικής κλωνοποίησης είναι αδιαπέραστη. Όπως το ντουβάρι .. ..."
Γ.Κ.
(...) Όλο αυτό που λέγεται μεταρρύθμιση, εστιάζεται αποκλειστικά -αυτό που τους υποχρεώνει η Τρόικα- στον διάλογο. Δηλαδή, στο πώς θα συγκεντρωθούν χρήματα, για να ικανοποιηθεί -ευλόγως βέβαια για την ίδια- η οικονομική ανάγκη/υποχρέωση που έχει η χώρα.
Το ερώτημα «πώς θα βγούμε» από αυτήν την χοάνη στην οποία έχουμε μπει, στον βυθό, δεν τίθεται. Και δεν τίθεται, με πραγματικούς όρους! Γιατί σε επίπεδο ρητορικής ακούμε μεγαλοστομίες, το ακούσαμε και πρόσφατα με την υπόθεση διοικητικής μεταρρύθμισης που εξήγγειλε ο υποτιθέμενος πρωθυπουργός, και που, ουσιαστικά αυτό που δηλώνει είναι ότι έχουν πλήρη συνείδηση του τι συμβαίνει, έχουν πλήρη συνείδηση του τι πρέπει να γίνει, αλλά και, έχουν πλήρη συνείδηση του γεγονότος ότι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.
Είναι ενδιαφέρον να προσέξουμε τι εξήγγειλαν ως εθνική μεταρρύθμιση στο πεδίο της δημόσιας διοίκησης. Προσλήψεις πτυχιούχων (αφήστε την ρητορική στο εξωτερικό, που θα αφήσει μερικές χιλιάδες το μήνα που παίρνει, για να έρθει στην Ελλάδα να παίρνει 300 ή 500 ευρώ) αλλά εξαγγελία προσλήψεων καινούριων. Αντιλαμβάνονται δηλαδή το κράτος, ως το λάφυρο το οποίο θα διαμορφώνει την σχέση τους με την κοινωνία. Ξέρετε, αν δεν δοθούν οι προϋποθέσεις αυτονομίας, οικονομικής αυτονομίας του πολίτη, εξακολουθεί να είναι υποκείμενο της πελατειακής σχέσης, δηλαδή μιας προσωπικής σχέσης που θα διαμορφώνεται μεταξύ του πολιτικού και του πολίτη. Με άλλα λόγια, η λογική των καταληψιών των πανεπιστημίων που αυτή τη στιγμή καταδολιεύουν το κράτος, όλα αυτά τα παράσιτα του 3% τα οποία διακινούσαν τον βίο τους μέσα από την νομή του κράτους, σε διάφορους τομείς τους οποίους έλεγχαν. Με επικεφαλής τον πρωθυπουργό. Όλα αυτά τα σαπρόφυτα ουσιαστικά, τα παράσιτα της κοινωνικής μας ζωής, του δημοσίου χώρου, είναι αυτά που σήμερα σκέφτονται με τους ίδιους όρους: πώς θα δημιουργήσουν ένα μη παραγωγικό, ένα παρασιτικό κράτος, το οποίο θα είναι λάφυρο στις επιλογές τους.
Δεν αγγίζουν τους πυλώνες της καταστροφής. Και γι΄αυτό παραμένουμε στον βυθό. Πανηγυρίζουν τώρα, ότι η οικονομία θα σταθεροποιηθεί και θα επέλθει ανάπτυξη. Ξέρετε πόσο τραγικό είναι αυτό; Να μας δηλώνουν ότι έχουν οδηγήσει σε μια καταστροφή και δεν έχουν πρόθεση να αλλάξουν τις συνθήκες μέσα στις οποίες οδηγηθήκαμε σε αυτή την καταστροφή. Δηλαδή, μας υπόσχονται ότι θα έχουμε και στο μέλλον, στο όνομα της δικής τους κατοχής του κράτους, τις ίδιες προϋποθέσεις για να ετοιμάσουν την επόμενη συρρίκνωση και καταστροφή της χώρας. Την μεταβολή της δηλαδή από μια λαμπρή χώρα σε ένα συνονθύλευμα, σε έναν χώρο που δεν θα γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον, που θα είμαστε απλώς τα παρακολουθήματα των όσων θα συμβαίνουν στην χώρα λόγω της εξάρτησή της από τον εξωτερικό παράγοντα στον οποίο στον οποίον μας έχουν υποβάλλει.
Φτάνουμε σήμερα στην διακοσιοστή επέτειο της ελληνικής Επανάστασης και, εξακολουθούμε να διαχειριζόμαστε το ελληνικό πρόβλημα με τους όρους της ήττας. Του βαθέματος δηλαδή της καταστροφής στην οποία έχουμε οδηγηθεί από τότε και που τώρα έχουμε φτάσει στο τελικό στάδιο. Δεν είναι τυχαίο ξέρετε ότι, εχθρεύονται τόσο πολύ την κοινωνία. Η κοινωνία είναι ο πρωταρχικός εχθρός τους γιατί ποτέ δεν τους έδωσε νομιμοποίηση. Ποτέ δεν τους αγκάλιασε. Και, παρ΄όλα αυτά, βρίσκονταν στον πυρήνα του κράτους, έχοντας μεταβάλλει και λειτουργώντας τον δημόσιο χώρο (όπου κι αν ηγεμόνευσαν) ως ιδιωτική τους υπόθεση. Ως ιδιωτικό χώρο. Αυτό λοιπόν, προκύπτει και μέσα από τον τρόμο που έχουν όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αυτό που αποκαλείται σήμερα αριστεία. Δηλαδή με την θέληση του καθενός να ξεχωρίσει και να δώσει τον καλύτερο εαυτό του και για τον ίδιον αλλά και για την χώρα. Όταν τους μιλήσετε για την ανάγκη το άτομο αυτό (οποιοδήποτε είναι) να ενταχθεί μέσα στην συλλογικότητα και να λειτουργήσει με τους όρους της συλλογικότητας άρα και ο πολιτικός, βγάζουν σπυράκια. Παθαίνουν αλλεργία. Η κοινωνία είναι ένα ιδιωτικό συνονθύλευμα στο οποίο αυτοί θα είναι ηγεμόνες και καθοδηγητές. Δεν μπορούν να δουν αλλιώς την σχέση τους με την κοινωνία. Γι΄αυτό και, στο παρελθόν ξέρετε, όταν γινόταν μια αυτοκτονία την έκαναν πρώτο θέμα. Τώρα τη θάβουν. Γι΄αυτό και στο παρελθόν είχαμε τα φαινόμενα της ανομίας και της έκνομης συμπεριφοράς τα οποία υιοθετούσαν και εκ των υστέρων, τώρα, οι ίδιοι μετέβαλαν την έννοια της νομιμότητας σε πολιτικό διακύβευμα. Δηλαδή εφαρμογή της κατά βούλησιν. Εκεί που μας συμφέρει ή όχι. Όταν τους ρωτούσαν πώς βλέπουν τα πράγματα, δηλαδή πώς θα αλλάξει το δημόσιο, πώς θα αλλάξουν τα μέσα ενημέρωσης, ξέρετε τι απαντούσαν; «θα φτιάξουμε ένα φιλικό περιβάλλον». Θα αλλάξουμε δηλαδή τους ηγεμόνες στον κάθε τομέα για να ελέγχουμε εμείς τα πράγματα αντί για τους άλλους. Κι αυτό το θεωρούν προοδευτικό διακύβευμα. Αυτό, είναι το μεγάλο πρόβλημα. Δηλαδή, ό,τι και να γίνει με την οικονομία, οι πυλώνες της καταστροφής θα είναι παρόντες. Και από την στιγμή που οι αγορές, η Τρόικα, ή οι ηγεμόνες της Ευρώπης αν θέλετε, θα έχουν το πάνω χέρι στα ελληνικά πράγματα, γιατί μόνον έτσι μπορεί να λειτουργήσει η ελληνική πολιτική τάξη και ιδίως η Αριστερά. Έτσι βρίσκει νομιμοποίηση παρένθετη μέσω της εισαγωγής συμπληρωματικής ασφάλειας για τον εαυτό της. Τότε θα αρχίσουμε να διερωτόμαστε γιατί συμβαίνουν πάλι τα ίδια πράγματα. (...)
Στην συνέχεια διαβάστηκε πρόσφατο κείμενο του Σωτήρης Αμάραντος από τον Πέτρος Ιωάννου:
«Πώς είναι δυνατόν, ο αγράμματος Έλληνας του 17ου αιώνα, κάτω από την τουρκική κατάκτηση, να αποφασίζει για τη συλλογική του μοίρα, στο εσωτερικό των κοινών-κοινότητας, ενώ ο σύγχρονος εγγράμματος απόγονός του, να περιορίζεται είτε στην πολιτική παθητικότητα είτε στην αγελαία ενσωμάτωση στον αυταρχικό μηχανισμό των κομμάτων όλων των νεωτερικών ιδεολογιών, από την άκρα Δεξιά ως την άκρα Αριστερά;
Είναι αδιανόητο και ταυτόχρονα θλιβερό, ένας Λαός, ο οποίος εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια ήταν σε θέση να επιλέγει ειρηνικά και ελεύθερα, μέσα από συνελεύσεις, τον Νόμο που θα διέπει τον συλλογικό του βίο, να διχάζεται και να επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις στην προάσπιση της μιας ή της άλλης ολοκληρωτικής ιδεολογίας.» (Σωτήρης Αμάραντος 29 Αυγούστου 2017).
Γ.Κ.
"Η επισήμανση του Σωτήρη του Αμάραντου απαντά στο ερώτημα: ποιος αποφασίζει;
Την εποχή εκείνη, και μέχρι την απελευθέρωση, την υποτιθέμενη απελευθέρωση, αποφάσιζαν οι κοινωνίες για τα πεπραγμένα, για τις πολιτικές που θα ακολουθούσαν γι΄αυτούς που θα ήταν εντεταλμένοι να ασκήσουν την άμεση καθημερινή διοίκηση. Σήμερα, σε πρώτο και τελευταίο βαθμό, αποφασίζει ο ένας και μάλιστα μπορεί με έπαρση να δείχνει το δάχτυλο στην κοινωνία και της λέει: έτσι γουστάρω, έτσι μ΄αρέσει, κόψε τον λαιμό σου, εσύ φταις που με εξέλεξες, που, εν πάση περιπτώσει με επέλεξες μεταξύ των μονομάχων, θα με τρως στην μούρη, χωρίς να έχεις το δικαίωμα να αντείπεις επί τέσσερα χρόνια, ό,τι και να σου κάνω.
Δυόμισι χρόνια λοιπόν, ζούμε μέσω αυτής της κυβέρνησης την κορύφωση της εξάρτησης, γιατί η εξάρτηση δεν είναι μόνο σε θεσμικό επίπεδο αλλά την έχουν περιβάλλει και με ιδεολογική κάλυψη.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί την μεγάλη χαρά των αγορών. Διότι έρχεται αυτός που δηλώνει στο ρητορικό επίπεδο αντίπαλος, να πραγματοποιήσει τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες εκδοχές του πράγματος. Και μάλιστα, διατηρώντας απολύτως στάσιμες όλες τις μεταρρυθμίσεις, κρύβοντας τες ιδεολογικά, καλύπτοντάς τες κάτω από το χαλί, που θα έπρεπε να αναλυθούν σε πρώτη προτεραιότητα προκειμένου να οδηγηθούμε έξω από τις εξαρτήσεις αυτές. Είναι η καθαγίαση της λογικής της ιδεολογίας των αγορών και, της πλέον αντιδραστικής λογικής του διαφωτισμού του 18ου αιώνα. Οι άνθρωποι αυτοί, αν τους παρακολουθήσετε και έχετε γνώση του πώς εξελίχθηκε διανοητικά και πραγματολογικά η Ευρώπη, θα διαπιστώσετε ότι έχουν μείνει σε επίπεδο διαλόγου -σκέψης δηλαδή- στην εποχή του 18ου αιώνα. Και μάλιστα με τους όρους του παρασίτου. Του μηρυκαστικού. Γιατί δεν έχουν πρωτοτυπία σκέψης. Αναπαράγουν χρησιμοποιώντας την παρασιτική τους λογική, όπως ο Προκρούστης το κρεβάτι του για να προσαρμόσει τον περαστικό από την κακιά σκάλα όπου τον είχαν τοποθετήσει. Προσαρμόζουν την ελληνική κοινωνία σε αυτό. Θυμάστε πριν από λίγα χρόνια, μετά την μεταπολίτευση, είχε βγει στην επιφάνεια και διακινούνταν από την λεγόμενη Αριστερή διανόηση (την βαθιά αντιδραστική διανόηση δηλαδή του ελληνικού κόσμου) η ιδεολογία του «κομπραδορισμού». Είμαι λέει, αστική τάξη «κομπραδόρικη». Μια κοινωνία, που ιστορικά ήταν η μόνη που είχε οικουμενική, μάλιστα αστική τάξη και δεν κοίταξε να τη βγάλει μετά την φεουδαρχία γιατί δεν υπήρχε. Μια κοινωνία της οποίας ποτέ δεν επέτρεψε αυτό το κράτος να ενσωματωθεί η αστική αυτή τάξη στον ελληνικό κρατικό κορμό, έρχεται να της προσάψει αυτής της κοινωνίας αυτό το οποίο διέπραξε το κράτος και διακίνησαν οι ίδιοι ιδεολογικά. Δηλαδή, το γεγονός ότι δεν είχε αστική τάξη. Η αστική τάξη υπήρχε, δεν της επέτρεψαν να μπει μέσα. Γι' αυτό και επιμένω ότι, η ιστόρηση των πεπραγμένων της ελληνικής κοινωνίας με βάση τα πεπραγμένα του κράτους (που είναι Αριστερή επιλογή) είναι η πιο βαθιά αντιδραστική προσέγγιση όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας και των πεπραγμένων αυτής της χώρας, αλλά γενικά στην επιστήμη. Διότι, δεν ιστορείς τον βίο ενός ανθρώπου με βάση τα πεπραγμένα του βιαστή του, αλλά με βάση τα πεπραγμένα του ίδιου ο οποίος υπέστη και τον βιασμό. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με την Αριστερά. Διότι είναι το μόνο το οποίο μπορεί να τους επιτρέψει να είναι στον αφρό (να είναι στην επιφάνεια). Δηλαδή, η παρασιτική και μηρυκαστική λογική μιας ιδεολογίας που νομιμοποιεί τα πεπραγμένα της και όχι τα πεπραγμένα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Διότι δεν έχουν. Η στάση του, (διαχρονικά όλοι αλλά με σημειολογικό ενδιαφέρον) αυτοί που ανέλαβαν το υπουργείο παιδείας, από τους Μπαλτάδες και τους άλλους μέχρι τον Γαβρόγλου σήμερα, να εχθρεύονται την αριστεία, δηλαδή την διαγκωνιστική σχέση που μπορεί να έχει κανείς με τον χώρο στον οποίο επέλεξε να ζήσει. Τις σπουδές του ή οπουδήποτε αλλού. Αυτή η εχθρότητα, η απέχθεια, έχει να κάνει με τον εαυτό τους. Διότι γνωρίζουν ότι αυτοί δεν μπήκαν ποτέ σε αυτή την διαδικασία διαγκωνισμού για να ξεχωρίσουν τα δικά τους πεπραγμένα. Ήταν παράσιτα. Το γνωρίζουμε όσοι ζούσαμε στο πανεπιστήμιο και δεν είμαστε δεμένοι με αυτή την λογική βρεθήκαμε απέναντι, το γνωρίζουμε αυτό και μπορούμε να πούμε τα ονόματα τα οποία σήμερα κυβερνάνε. Τι θα πείτε για έναν ο οποίος το ΄82 μπαίνει στο πανεπιστήμιο, μέχρι το ΄84 -΄85 περνάει κάνα δυό χρόνια μερικά μαθήματα και μόλις ανεβαίνει στην εξουσία ξαφνικά χωρίς να πατήσει στο πανεπιστήμιο, χωρίς να πατήσει σε αίθουσα, όντας κυβερνητικός παράγοντάς, να περνάει όλα τα μαθήματα και να αποκτά το πτυχίο του; Και να έχει να επιδείξει ένα πτυχίο διότι μέχρι τώρα δεν του χρειαζότανε ως παράσιτο. Αυτό είναι μια πραγματικότητα όμως την οποία περιγράφω τώρα. Γι' αυτό λέω, η πιο ακραία εκδοχή της κομματοκρατίας, της δυναστικής και παρασιτικής κομματοκρατίας που χρησιμοποιεί το κράτος ως πρυτανείο σίτισης και λάφυρο, είναι αυτή η κυβέρνηση. Με επικεφαλής τον πρωθυπουργό. Διότι εκεί γιγαντώθηκε, εκεί ανδρώθηκε, εκεί διδάχθηκε τι σημαίνει κοινωνία και τι σημαίνει πολιτική και κοινωνική σχέση κι αυτή έρχεται να εφαρμόσει. Δεν μπορεί να βγει να υπερβεί τον εαυτό του. Για αυτό και βλέπουμε αυτήν την διαχείριση που γίνεται σήμερα. (...)
(...) Η εμμονικότητα των αρχαίων -και ιδίως της διανόησης- με τον νόμο, δεν εστιάζεται μόνο στον Αριστοτέλη. Είναι διαχρονική και αφορά όλους. Κι ο Ισοκράτης τα ίδια λέει κι όλοι τα ίδια λένε. Θεωρούν δηλαδή τον νόμο με την απαρέγκλιτη εφαρμογή του, άρα και την καταστολή της παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς, γιατί είναι το πρωταρχικό μέσον για να εθιστεί κανείς με το νόμο, όταν δεν επιβραβεύεται η παρέκκλιση, αποτέλεσε τον πυρήνα για την ελευθερία. Διότι μας λένε ότι ο νόμος δεν προστατεύει μόνο τον αδύναμο, του δημιουργεί τις βάσεις πάνω στις οποίες θα στηριχθεί για να δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Για να αισθανθεί εμπιστοσύνη στον εαυτό του, χρήσιμος για την κοινωνία, να ενταχθεί μέσα στην συλλογικότητα. Ο νόμος βάζει τις βάσεις για να ξέρουμε τους κανόνες πάνω στους οποίους θα στηριχθούμε ώστε να αποφύγουμε την αυτοδικία. Άρα λοιπόν, όταν κάνουμε επιλεκτική εφαρμογή του νόμου, όταν ο νόμος είναι ελατήριο το οποίο το χρησιμοποιούμε για να δημιουργούμε προσωπικές καταστάσεις, προσωπικές εύνοιες ή για να διαφυλάττουμε τους οικείους έναντι των άλλων, σημαίνει ότι η ανομία ή η παραβατικότητα ανάγονται σε στοιχείο επιβράβευσης και συνεπώς η άρχουσα πολιτική τάξη η οποία διαμορφώνει τα πράγματα διδάσκει με τον τρόπο της την ανομία και στην κοινωνία. Αυτό το γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά στην Ελλάδα διότι η ανομία και η παραβατικότητα, δηλαδή η υπέρβαση και η πολιτική εφαρμογή του νόμου, αποτέλεσαν την σταθερά για να μπορεί ένας πολίτης να έχει αυτά που σε μια ευνομούμενη χώρα θα τα είχε αυτοδικαίως ως πολίτης. Πρέπει να έχεις μέσον, πρέπει να είσαι παράνομος, πρέπει να έχεις όλες τις προϋποθέσεις της συγκολλητικής δυνατότητας με την πολιτική τάξη από την τελευταία βαθμίδα μέχρι την ανώτερη, για να έχεις αυτό που θα δικαιούσαι σε μια άλλη χώρα ως πολίτης. (...)
(...) Ο Βασίλειος ο Μακεδών, είναι αυτός ο οποίος επιστατούσε καθημερινά για να δει εάν η δικαιοσύνη παρείχετο με τον τρόπο που έπρεπε να παρέχεται. Και όταν κάποτε διαπίστωσε ότι δεν πήγαιναν κόσμος στο κεντρικό δικαστήριο για να προβάλλει ενστάσεις ή για να διαμαρτυρηθεί για το φορολογικό σύστημα και λοιπά, ανησύχησε κι έστειλα κόσμο να διερευνήσει στην αγορά της Κωνσταντινούπολης τι συνέβαινε. Για ποιον λόγο δεν πήγαιναν. Και δήλωσαν βέβαια ικανοποιημένοι. Γιατί παρείχετο η δικαιοσύνη. (...)
Π. Ι.: Είναι ατυχής ο όρος «Μεσαίωνας» στο Βυζάντιο, στην Ανατολή;
Γ. Κ.
Κοιτάξτε. Είναι ατυχής. Τόσο για την Δύση όσο και για την καθ΄ημάς Ανατολή. Ο ελληνικός κόσμος δεν πέρασε από τον λεγόμενο Μεσαίωνα. Δηλαδή, δεν έγινε φεουδαλικός. Διότι ακολούθησε γραμμική εξέλιξη κατά τρόπο νομοθετικό, δηλαδή, ταυτολογικά ισοδύναμο της αρχαιότητας. Με θεμελιώδης κοινωνίες της πόλης, με εταιρική οικονομία και όχι εξαρτημένη ιδιοκτησιακά, με όρους ελευθερίας και δημοκρατίας. Αυτό το φαινόμενο δεν το αντέχει η νεοτερική επιστήμη να το δεχθεί και γι΄αυτό έχει αναγάγει το Βυζάντιο ως ξένο πολιτισμό. Δηλαδή το έχει εκβάλλει από την ιστορική εξέλιξη για να τοποθετήσει εκεί την φεουδαρχία. Αυτό δηλαδή που ήταν, το απόβλητο, της εξέλιξης του ελληνικού και στη συνέχεια του ρωμαϊκού κόσμου. Διότι, τι συνέβη στη Δύση; Έπαψε να είναι ανθρωποκεντρική (δηλαδή με όρους ελευθερίας συντεταγμένες οι κοινωνίες) και περιήλθε στην φεουδαρχία. Φεουδαρχία δεν είναι η συνέχεια. Είναι χειρότερο και από την ασιατική δεσποτική εκδοχή της φεουδαρχίας, αυτό που συνέβη στη Δύση. Αυτό λοιπόν, όταν το χρησιμοποιεί κανείς για το Βυζάντιο, ουσιαστικά εγκληματεί εναντίον της ιστορίας, και πρακτορεύει ουσιαστικά την ιδεολογική επιλογή του δυτικού κόσμου που ηγεμόνευσε στην συνέχεια αλλά, ακόμη και για την Δύση η εκβολή της, η έκπτωσή της από την εξελικτική λογική του ελληνικού και του ρωμαϊκού κόσμου (δηλαδή τον ανθρωποκεντρισμό) έχει να κάνει όχι με μια μέση περίοδο (Μεσαίωνα) αλλά με μια εκβολή από αυτή την εξέλιξη. Δηλαδή βγήκε από την Ιστορία. Όλο αυτό γίνεται για να τοποθετηθεί η Δύση ως η γέφυρα μεταξύ της αρχαιότητας και της νεοτερικότητας και ουσιαστικά για να αποτελέσει το σημείο αναφοράς, τον κόμβο, για την ιστορική εξέλιξη των κοινωνιών. Δεν μπορεί να είναι ένα προσάρτημα, ένα περιθώριο, κεντρικός πυρήνας, κόμβος στην Ιστορική εξέλιξη. Έχει εκ βληθεί από την Ιστορία στη περίοδο αυτή του λεγόμενου Μεσαίωνα ο δυτικός κόσμος. Ξανά εισέρχεται στην Ιστορία κάποια στιγμή και, με την πορεία -για λόγους που δεν είναι του παρόντος- γίνεται ο ηγεμόνας του νεότερου κόσμου. Αλλά, δεν υπάρχει Μεσαίωνας. Ο Μεσαίωνας είναι μόνο σε ό,τι αφορά κατ οικονομίαν ο δυτικός κόσμος, η δυτική Ευρώπη που γίνεται ακριβώς μια φεουδαλική εκδοχή του πράγματος. Δηλαδή βγαίνει έξω από το ιστορικό γίγνεσθαι του ανθρωποκεντρισμού.
Προπαγανδίζουν, κάνουν ιδεολογία ξένη προς τον ελληνικό κόσμο, προς την Ιστορία και είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα -το έχουμε πει πολλές φορές- ότι διδάσκουν και την ιστορική εξέλιξη με τα μάτια μιας ψευδούς Ιστορίας που θέλει να δικαιώσει την ηγεμονία των σημερινών ηγεμόνων αλλά κυρίως που δημιουργεί τη ρήξη, διδάσκει τη ρήξη, με την ανθρώπινη γνώση. Τις έννοιες. Ξέρετε πολύ καλά ότι οι κορυφαίοι θιασώτες της ολιγαρχικής λογικής του συστήματος -που διδάσκουν επομένως τον Διαφωτισμό και παθαίνουν αλλεργία αν τους πει κανείς ότι οι Έλληνες ζήσανε σε καθεστώς δημοκρατίας ακόμα και υπό τους όρους της οθωμανικής κατοχής- είναι η άρχουσα Αριστερά."
...η διαφωτιστικότατη αυτή συζήτηση συνεχίζεται στο βίντεο που ακολουθεί:
ΑΚΡΟΒAΤΕΣ ΤΟΎ ΟΝΕΊΡΟΥ .. με τον Πέτρο Ιωάννου στον Spor news 90,1
http://contogeorgis.blogspot.gr/2017/09/blog-post.html
Απομαγνητοφώνηση συνέντευξης, Ελένη Ξένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου