ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑΙΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ:
MΜΕ και ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ/ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ
Γιώργος Κοντογιώργης :« Θέμα όχι ποιος πληρώνει αλλά ποιος ελέγχει μέσω αδειών»
Για τον 9.84radio https://www.youtube.com/watch?time_continue=93&v=25iMEcJTqFE
( Η απομαγνητοφώνηση του ηχητικού της εκπομπής, έγινε από την
Ελένη Ξένου.)
ΜΜΕ
Αποδεικνύει για ακόμη μια φορά αν θέλετε, γιατί η κατάντια της χώρας αυτή τη στιγμή και ποιος ευθύνεται γι΄αυτήν. Διότι αυτά τα οποία εκτυλίσσονται μπροστά μας, είναι αν θέλετε, επί μέρους εκδηλώσεις ενός συνολικού φαινομένου. Δηλαδή μιας απόλυτης λεηλασίας στην οποία έχουν επιδοθεί οι πολιτικές δυνάμεις και όσοι είναι γύρω απ΄αυτήν -γιατί μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν τις βρώμικες δουλειές, πρέπει να βάλουν άλλους για να προχωρήσουν σ΄αυτά τα ζητήματα- και, επομένως αν θέλετε αποκαλύπτει και τον ρόλο θετικό ή ουδέτερο, αρνητικό επομένως, που βοηθάει της ελληνικής άρχουσας δικαιοσύνης. Γιατί, όλοι μαζί αναδεικνύουν φαινόμενα για να πλήξουν τον αντίπαλο, αλλά κανείς δεν προχωράει στην κάθαρση γιατί με τη σειρά τους έρχεται η ώρα να πράξουν τα ίδια. Είναι ένα πολιτικό σύστημα το οποίο μόνο με συμμορίες αυτού του είδους μπορεί να λειτουργήσει και μόνο σ΄αυτό το πλαίσιο είναι έτοιμοι να λειτουργήσουν. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ξέρετε -ένα άλλο ζήτημα που έχει να κάνει με τα ΜΜΕ- από το, δε μπορώ να φανταστώ από τη δεκαετία του ΄80, είχα ξεκινήσει να επιχειρηματολογώ για κάτι το οποίο πιστεύω ότι κανείς -τουλάχιστον με όσους συζητώ- δεν είναι έτοιμος να το αρνηθεί. Αλλά κανείς δεν θέλει να το πράξει. Δηλαδή τι. Ότι δεν έχει σημασία ποιος κατέχει τα μέσα ενημέρωσης όπως λέγονται, τα μέσα επικοινωνίας, -ιδίως τη τηλεόραση και το ραδιόφωνο- αλλά, εάν διαθέτει την ιδιοκτησία επί του συστήματος να κάνει ό,τι του αρέσει. Τι θέλω να πω. Ότι, δεν μπορεί ένα μέσον, ένα φαινόμενο, ένα ας το πούμε δημόσιο γεγονός όπως είναι η πολιτική που αφορά την ζωή μας να την διαχειριζόμαστε όπως ένα προϊόν -το βαμβάκι- να το παίρνει δηλαδή ένας επιχειρηματίας και όλη η παρέα του -η οποία παίζει τον ρόλο των δημοσιογράφων- και να το επεξεργάζεται όπως θέλει. Δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται διότι, μ΄αυτόν τον τρόπο ένα δημόσιο γεγονός που αφορά την οργάνωση και τη λειτουργία μιας ολόκληρης κοινωνίας το μεταβάλλει σε προϊόν και επομένως μεταβάλει σε καταναλωτή αντί για πολίτη τον πολίτη, το μέλος της κοινωνίας. Είναι δηλαδή το ιδίωμα της φεουδαρχίας. Γίνεται κάποιος πραγματικός ιδιοκτήτης της πολιτικής. Όλη η συζήτηση που γίνεται λοιπόν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης -από την είσοδο της ραδιοτηλεόρασης στα πράγματα- κατατείνει στο να μας λέει αν πρέπει να έχει πόσο ποσοστό ιδιοκτησίας, περισσότερο ή λιγότερο και να επιχειρηματολογεί υπέρ της ελευθερίας του δημοσιογράφου. Ξέρετε καλύτερα από εμένα ότι η ελευθερία του δημοσιογράφου είναι παρένθετη. Δεν είναι ελευθερία που τη διαχειρίζεται εν λευκό, αλλά με συγκεκριμένο σκοπό: την απελευθέρωση σε επίπεδο ενημέρωσης και διαχείρισης της πολιτικής και του πολιτισμού της κοινωνίας. Για λογαριασμό της κοινωνίας την ασκεί. Αυτό το ξεχνάμε. Σήμερα λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά στο ίδιο φαινόμενο. Να έρχεται η κατά δήλωση Αριστερά, να πράττει ό,τι έκανε και η κατά δήλωση Δεξιά μέχρι σήμερα. Ας το πουν σε τι διαφέρουν. Με χειρότερο τρόπο θα έλεγα.
Η πολιτική είναι κυριολεκτικά ενεργούμενα καταστάσεων τις οποίες δημιούργησαν για να έχουν αυτή την δυνατότητα μιας ορισμένης επιφάνειας δημοσιότητας. Αυτή είναι η έννοια της διαπλοκής. Και, βεβαίως σ΄αυτή τη διαπλοκή, δεν είναι μόνο ο εργολάβος ή ο κάθε ένας που έχει στα χέρια του ένα μέσον. Μετά εμπλέκονται οι τράπεζες, εμπλέκεται η δημόσια διοίκηση, εμπλέκεται η δικαιοσύνη, δηλαδή όλοι οι παράγοντες που συγκροτούν την έννοια "πολιτικό σύστημα" και "κράτος". Επομένως, είναι αυτό το σύστημα το οποίο αναδεικνύει τις ηγεσίες, αναδεικνύει τα στελέχη που θα κυβερνήσουν και, η κοινωνία καλείται αν θέλετε με την ψήφο της να νομιμοποιήσει -διαιτητεύοντας και όχι εκλέγοντας- διαιτητεύοντας μεταξύ των μονομάχων. Αυτό το σύστημα λοιπόν εάν δεν ανατραπεί, εάν δεν λειτουργήσει δηλαδή η λογική της αυτοσυντήρησης της κοινωνίας, η χώρα θα πάει σε πολύ πολύ βαθιά, στα έγκατα του Καιάδα, του Άδη. Διότι, το βλέπουμε ότι σήμερα επιχειρεί να ανασυγκροτηθεί με όρους φιλίων δυνάμεων. Προσέξτε το! Δεν τους ενδιαφέρει να ανατρέψουν αυτό το σύστημα. Τους ενδιαφέρει να το συγκρατήσουν έστω και αν είναι όλο μαζί σε καθεστώς κατάρρευσης, που το συντηρούν οι ξένοι αυτή τη στιγμή -μη το ξεχνάμε- αλλά, οι ίδιοι να μην κάνουν τίποτε το παραμικρό σε ότι αφορά ΜΜΕ, κράτος, οτιδήποτε ακριβώς έχει οδηγήσει αυτή τη χώρα στην απόγνωση.
Όποιος δώσει περισσότερα, δε μετριέται με το τι θα δώσει για να πάρει την άδεια, μετριέται με τις απώλειες, τα ισοδύναμα των απωλειών που, η πρακτική αυτή η οποία ακολουθήθηκε -σε ζημιές οικονομικές ας το πάρουμε μόνο- έχει αποτέλεσμα. Για σκεφτείτε τι θα γίνει με τα κανάλια που δε πήραν άδεια, που έχουν κάνει δάνεια. Τι θα γίνουν αυτά τα δάνεια; Για σκεφτείτε αν έβαζαν μια τάξη και ζητούσαν ακριβώς να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους και να πληρώνουν τους φόρους τους και οτιδήποτε άλλο, -ότι δεν κάνουν, γιατί ορισμένοι ενδεχομένως και να πράττουν το σωστό, δεν μπορώ να ελέγξω- για σκεφτείτε λοιπόν μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο, τα 250 εκατομμύρια θα ήταν μόνο το όφελος ή πάρα πάνω; Αλλά δεν είναι ξέρετε το οικονομικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη λειτουργία των μέσων, γιατί όπως σας είπα ένας ο οποίος θα δώσει 60,70 εκατομμύρια θα κοιτάξει να τα πάρει απ΄τη πίσω πόρτα. Δε θα τα πληρώσει και θα πει "τελείωσαν τα έχασα". Θα κάνει διαπλοκές. Δεύτερον, θα εξαγοράσει πολιτικούς. Διότι, το μείζον ζήτημα είναι ποιος κατέχει το σύστημα των μέσων επικοινωνίας και όχι τι πληρώνει ο καθένας. Είναι προτιμότερο να δώσει κανείς δωρεάν τα μέσα αλλά μέσα σε ένα περιβάλλον συστήματος το οποίο θα διαχειρίζεται τη πολιτική και το πολιτισμό με όρους δημοσίου συμφέροντος, παρά να μετράμε τα ελάχιστα εκατομμύρια τα οποία παίρνουν και τα οποία δεν είναι αντίστοιχα με αυτά τα οποία θα έπρεπε να είχαν πάρει με άλλους όρους. Σήμερα λοιπόν, ποιος αποφασίζει; Έχει σημασία αν θα αποφασίζει κύριος α ή κύριος β για το ποιος θα βγει στη πολιτική, ποιος θα εκπροσωπήσει το κόμμα, ποιος πολιτικός δρόμος θα αναπτυχθεί, πού θα πάει η συζήτηση, ποιος θα αποκλειστεί με όρους λογοκρισίας; Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα. Το κεντρικό ζήτημα είναι πώς θα φτιάξουμε ένα σύστημα το οποίο θα λειτουργεί με όρους δημοσίου συμφέροντος. Θα διαχειρίζεται τη πολιτική για λογαριασμό της κοινωνίας και του συστήματος και όχι προς ίδιον όφελος.
Ξέρετε, όταν το 1989, δημιούργησα το Εθνικό Συμβούλιο Τηλεόρασης, -η πρώτη ανεξάρτητη αρχή- είχα φτιάξει ένα ολόκληρο σύστημα συγκρότησης λειτουργίας αλλά και καθορισμού με ευθύνη του κανόνων, που δεν θα εξαρτάτο και δεν θα υπέκειτο στο κομματικό σύστημα. Γιατί; Διότι και για τη κρατική αλλά και για την ιδιωτική τηλεόραση που έμπαινε τότε, διέβλεπα ότι τα πράγματα επήγαιναν σε αυτή τη κατεύθυνση που πήγαν σήμερα. Τα είχα αναγγείλει μάλιστα. Είχα επιχειρήσει να φτιάξω έναν συνταγματικό χάρτη, τον οποίον όμως κανείς δεν αποδέχτηκε για τη λειτουργία του συστήματος των μέσων. Και, ποιος ακύρωσε αν θέλετε αυτό όλο το σύστημα κρατώντας μόνο -όπως συνήθως γίνεται στην Ελλάδα- τον φλοιό, δηλαδή το όνομα «εθνικό συμβούλιο»; Η Αριστερά! Η τότε Αριστερά. Οι εκπρόσωποι της Αριστεράς, όταν τους συγκάλεσα και κάναμε τη σχετική συζήτηση, αρνήθηκαν τη συγκρότηση που είχα προτείνει και το σκοπό του “ΕΣΟΥΡΟΥ”. Και εγκατέστησαν στο “ΕΣΟΥΡΟΥ” την διακομματική επιτροπή που είχα εκβάλλει από την τηλεόραση. Για να ελέγχουν δηλαδή μέσω του “ΕΣΟΥΡΟΥ” τα κανάλια. Αντιλαμβάνεστε επομένως ότι βρισκόμαστε στο καθεστώς του 1989, βρισκόμαστε ακόμα πιο πίσω, στην εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά, αλλά που σήμερα επειδή ακριβώς δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις διακινείται με άλλους όρους. Δεν άλλαξε τίποτε.
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ/ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΌ
Κοιτάξτε. Το παρακολουθούμε όλοι, και ορισμένοι έχουμε μια μεγαλύτερη ενημέρωση αν θέλετε αλλά μια άλλη οπτική. Είπα λοιπόν ότι το νέο μεγάλο σκάνδαλο, πέραν των ΜΜΕ, με το οποίο θα ταυτιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ -έχει ήδη ταυτιστεί- είναι το σκάνδαλο του μεταναστευτικού/προσφυγικού. Διότι, έχουν διοχετευτεί εκατοντάδες εκατομμύρια από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από την τσέπη της χειμαζομένης κοινωνίας και από την Ευρωπαϊκή Ένωση κι από άλλες πηγές, κατά τρόπο σκοτεινό και κρεπαλλώδη. Αφού δημιούργησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό το ζήτημα αυτό -μη το ξεχνάμε, ότι το δημιούργησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό διακηρύσσοντας τα ανοικτά σύνορα- κατηγορώντας την Ευρώπη ότι προστατεύει τις εθνικές κοινωνίες, προστατεύει τα συμφέροντα της χώρας και εντάσσει σ΄αυτό το πλαίσιο το μεταναστευτικό, τώρα με το γνωστό τρόπο της διαχείριση δηλαδή της χωματερής ανθρωπίνων ψυχών, έρχονται να το παρκάρουν στη κοινωνία. Και μάλιστα να ενοχοποιήσουν τη κοινωνία όταν αντιδρά διότι στη πραγματικότητα τι διέπραξαν με το μεταναστευτικό. Γιγάντωσαν πρώτα πρώτα τη παραοικονομία. Ανέδειξαν τις συμμορίες σε ρυθμιστές. Δημιούργησαν τους όρους μιας κρεπαλώδους διαχείρισης απ΄την οποία απέχει το κράτος. Διότι είναι και ανίκανο και αδιάφορο. Έχει και ιδεολογία σχετική. Και επίσης σε πολύ μεγάλο βαθμό, διέλεισαν την πραγματική οικονομία. Δείτε τι συμβαίνει με τον τουρισμό στο Ανατολικό Αιγαίο. Και τα χειρότερα αν θέλετε είναι πίσω. Διότι, εκτός απ΄το ότι είμαστε έρμαιοι αυτή τη στιγμή της βούλησης της Τουρκίας και του τι συμβαίνει στην Μέση Ανατολή -γιατί στη πραγματικότητα μας οδηγούν στη Μέση Ανατολή αντί να διατηρήσουμε τη θέση μας στην Ευρώπη- απ΄την άλλη, θα έρθει η Ευρώπη σε λίγο και θα αναλάβει τις ευθύνες της και, εκεί θα δείτε τι θα συμβεί με την υπόθεση του μεταναστευτικού και του προσφυγικού. Διότι, η Ευρώπη ακόμη δεν είπε τον τελευταίο λόγο σ΄αυτό το ζήτημα. Ξέρετε, όλο αυτό το ζήτημα του μεταναστευτικού, έχει πολλές διαστάσεις αλλά αναδεικνύει πόσο βαθιά παρασιτική κομματοκρατική και αντιδραστική είναι η πολιτική τάξη της χώρας, με αιχμή του δόρατος αυτή τη στιγμή τη Συριζαία λεγόμενη Αριστερά. Διότι, εάν θελήσουμε να δούμε τι πρεσβεύει και τι διακινεί -αν μου επιτρέπετε να το πω αυτή τη στιγμή γιατί, είναι η αιχμή του δόρατος αν θέλετε και, στο επίπεδο των πολιτικών του "μεταναστευτικό/προσφυγικό"- θα διαπιστώσετε ότι στο 100% συμπίπτει με την ιδεολογία των αγορών. Εάν θέλει να μας πει λοιπόν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι η αγορές εκφράζουν τη πρόοδο -όχι με το επιχειρείν, αλλά με τον τρόπο του επιχειρείν και των έλεγχο της πολιτικής- τότε, να συμφωνήσουμε αλλά, να την ταξινομήσουμε σ΄αυτό που λέγεται στην Αμερική "Νέα Δεξιά". Ας πάρουμε μερικά πολύ σύντομα παραδείγματα αν μου επιτρέπετε. Τι λένε οι αγορές; Ανοιχτά σύνορα. Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ανοιχτά σύνορα. Δεν συνεκτιμά δηλαδή τις πολιτικές για τις εξωτερικές σχέσεις συμπεριλαμβανομένης και του μεταναστευτικού στις πολιτικές που συνάδουν με το συμφέρον της χώρας. Αυτό συναντάται με την ελεύθερη διακίνηση εργασίας. Δηλαδή με τη μετατροπή ουσιαστικά της εργασίας από σχέση δημοσίου δικαίου σε εργασία εμπόρευμα. Συναντάται επίσης με τη πολιτική εκτόνωσης των εντάσεως που δημιουργεί αν θέλετε ο καπιταλισμός κι ο ιμπεριαλισμός σε διάφορες χώρες/περιοχές του πλανήτη. Δηλαδή, να μεταβάλουμε τη χώρα σε χωματερή και όχι να προστατέψουμε τη χώρα και κυρίως την κοινωνία της εργασίας και τα συμφέροντά της. Για να μη πάμε στο μεγάλο ζήτημα που έχει διακινήσει η ιδεολογία των αγορών που είναι η διάρρηξη της εθνικής της κοινωνικής συλλογικότητας. Να μεταβάλουμε δηλαδή τη χώρα σε χώρο. Να καταλήξουμε και στο ζήτημα του πολιτικού συστήματος; Την απέχθεια που έχει η Συριζαία Αριστερά -και όλο το πολιτικό προσωπικό βεβαίως- προς οποιαδήποτε συμμετοχή της κοινωνίας στα πολιτικά δρώμενα; Εδώ, έχουμε πάει ακόμα πιο πέρα. Τις κλασικές λειτουργίες του κράτους που τις ασκούν όλες οι χώρες τις Ευρώπης αν θέλετε, δεν πρωτοτυπούμε σ΄αυτό που λέω, εδώ τις έχουν εκχωρήσει με την κατάλυση του κράτους στις λεγόμενες ΜΚΟ. Δηλαδή σε όλες τις συμμορίες αυτή τη στιγμή που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και βγάζουν την βρόμικη δουλεία που δεν θέλει να κάνει το κράτος... Είναι σε συνέργεια με την Ευρωπαϊκή Ένωση αυτά τα πράγματα ξέρετε. Διότι, η Ευρωπαϊκή Ένωση προέβαλε ένα διπλό επιχείρημα στο να προσανατολίσει εκεί τα χρήματα τα οποία έδωσε. Ποιο είναι το διπλό επιχείρημα; Πρώτον ότι το κράτος είναι αναποτελεσματικό και κλέβει -θα τις έκλεβε τα χρήματα- και δεύτερον διότι οι ΜΚΟ ελέγχονται από δυνάμεις τις οποίες οι ίδιοι θέλουν να διακινήσουν για να μείνουν εδώ, δηλαδή να μεταβληθεί η χώρα σε μια χωματερή της υπόθεσης αυτής του μεταναστευτικού και του προσφυγικού και να μην διακινηθεί στην Ευρώπη. Αυτό λοιπόν το ζήτημα συναντιέται με την μετατόπιση των συνόρων της Ε.Ε. τις βορειότερες χώρες -που δεν είναι και μέλη οι περισσότερες της Ε.Ε.- αφήνοντας την Ελλάδα έκθετη απ΄έξω. Και σήμερα απειλούμενη με κυρώσεις επειδή δεν διαπράττει το καθήκον της. Αλλά το χειρότερο απ΄όλα ξέρετε πιο είναι; Παρατηρήστε το τώρα, στην περίπτωση της Μέρκελ. Όταν είδε την αντίδραση της κοινωνίας -επειδή η σκέψη της είναι τι λέει η κοινωνία και μέσω αυτής αν θα είναι στην εξουσία ή όχι- τι έκανε; Άρχισε να αναθεωρεί την πολιτική την οποία ακολούθησε. Κακώς την ακολούθησε αν θέλετε. Διότι, κάποτε πρέπει να δεχθούμε πως, υπάρχει και κάποιος που είναι η αιτία των άλλων. Υπάρχει η κοινωνία που είναι η αιτία ύπαρξης των πολιτικών και πρέπει να λαμβάνεται η βούλησή της υπ΄όψιν. Λοιπόν, εδώ στην Ελλάδα έχουμε μια ιδιοκτησιακή αντίληψη της εξουσίας, έχουμε το δόγμα της ορθότητας των πολιτικών μας, διότι η κοινωνία "δεν ξέρει" και μάλιστα όταν αντιδρά χαρακτηρίζεται ως "ακροδεξιά", δεν το έχουμε δει αυτό αλλού ξέρετε. Έχει σημασία να το παρατηρήσουμε ότι συμβαίνει εδώ. Αλλά, υπάρχει και μια συμφωνία με το δόγμα των αγορών και τις επιμέρους περιπτώσεις που ανέδειξα προηγουμένως. Το εξής: ότι, ασπάζεται όλες τις αρχές και τις επιδιώξεις των αγορών μια Συριζαία κυβέρνηση, χωρίς όμως το σκοπό της. Δηλαδή ο σκοπός προκύπτει εξ αντικειμένου διότι εξ υποκειμένου ο σκοπός της παρούσης κυβέρνησης είναι πώς θα διατηρήσει το κεκτημένο της κομματοκρατίας. Γι΄αυτό και δεν ευνοεί το επιχειρείν παραδείγματος χάρη. Γι΄αυτό και δεν ευνοεί την προσέγγιση και την επαναφορά του χρήματος και του Έλληνος κόσμου που εξορίστηκε εκ των πραγμάτων στο εξωτερικό, στην Ελλάδα. Διαφορετικά εάν ήθελε να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον τι θα έκανε; Θα είχε άρει τα αίτια τα οποία δημιουργούν το μνημόνιο αντί να μεταβληθεί σε έναν απλό λογιστή της Τρόικας αυτή τη στιγμή και των υπολοίπων που ηγεμονεύουν στη χώρα.
Όλα αυτά λοιπόν συγκροτούν ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ότι βρισκόμαστε σε ένα απόλυτο αδιέξοδο, δυνάμεων πολιτικών οι οποίες έχουν βρεθεί απέναντι, έχουν εγκαταλείψει τις κοινωνίες και οι κοινωνίες στρέφονται στα άκρα γιατί δεν έχουν εναλλακτική λύση. Διότι τα άκρα είναι εκείνα που δημαγωγούν, εξ΄αιτίας του γεγονότος όμως ότι τροφοδοτείτε η δημαγωγία από την δραπέτευση, από την πλήρη απουσία, την πλήρη εγκατάλειψη των κοινωνιών από τις άρχουσες πολιτικές μερίδες.
Γιώργος Κοντογιώργης
ΜΜΕ
Αποδεικνύει για ακόμη μια φορά αν θέλετε, γιατί η κατάντια της χώρας αυτή τη στιγμή και ποιος ευθύνεται γι΄αυτήν. Διότι αυτά τα οποία εκτυλίσσονται μπροστά μας, είναι αν θέλετε, επί μέρους εκδηλώσεις ενός συνολικού φαινομένου. Δηλαδή μιας απόλυτης λεηλασίας στην οποία έχουν επιδοθεί οι πολιτικές δυνάμεις και όσοι είναι γύρω απ΄αυτήν -γιατί μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν τις βρώμικες δουλειές, πρέπει να βάλουν άλλους για να προχωρήσουν σ΄αυτά τα ζητήματα- και, επομένως αν θέλετε αποκαλύπτει και τον ρόλο θετικό ή ουδέτερο, αρνητικό επομένως, που βοηθάει της ελληνικής άρχουσας δικαιοσύνης. Γιατί, όλοι μαζί αναδεικνύουν φαινόμενα για να πλήξουν τον αντίπαλο, αλλά κανείς δεν προχωράει στην κάθαρση γιατί με τη σειρά τους έρχεται η ώρα να πράξουν τα ίδια. Είναι ένα πολιτικό σύστημα το οποίο μόνο με συμμορίες αυτού του είδους μπορεί να λειτουργήσει και μόνο σ΄αυτό το πλαίσιο είναι έτοιμοι να λειτουργήσουν. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ξέρετε -ένα άλλο ζήτημα που έχει να κάνει με τα ΜΜΕ- από το, δε μπορώ να φανταστώ από τη δεκαετία του ΄80, είχα ξεκινήσει να επιχειρηματολογώ για κάτι το οποίο πιστεύω ότι κανείς -τουλάχιστον με όσους συζητώ- δεν είναι έτοιμος να το αρνηθεί. Αλλά κανείς δεν θέλει να το πράξει. Δηλαδή τι. Ότι δεν έχει σημασία ποιος κατέχει τα μέσα ενημέρωσης όπως λέγονται, τα μέσα επικοινωνίας, -ιδίως τη τηλεόραση και το ραδιόφωνο- αλλά, εάν διαθέτει την ιδιοκτησία επί του συστήματος να κάνει ό,τι του αρέσει. Τι θέλω να πω. Ότι, δεν μπορεί ένα μέσον, ένα φαινόμενο, ένα ας το πούμε δημόσιο γεγονός όπως είναι η πολιτική που αφορά την ζωή μας να την διαχειριζόμαστε όπως ένα προϊόν -το βαμβάκι- να το παίρνει δηλαδή ένας επιχειρηματίας και όλη η παρέα του -η οποία παίζει τον ρόλο των δημοσιογράφων- και να το επεξεργάζεται όπως θέλει. Δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται διότι, μ΄αυτόν τον τρόπο ένα δημόσιο γεγονός που αφορά την οργάνωση και τη λειτουργία μιας ολόκληρης κοινωνίας το μεταβάλλει σε προϊόν και επομένως μεταβάλει σε καταναλωτή αντί για πολίτη τον πολίτη, το μέλος της κοινωνίας. Είναι δηλαδή το ιδίωμα της φεουδαρχίας. Γίνεται κάποιος πραγματικός ιδιοκτήτης της πολιτικής. Όλη η συζήτηση που γίνεται λοιπόν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης -από την είσοδο της ραδιοτηλεόρασης στα πράγματα- κατατείνει στο να μας λέει αν πρέπει να έχει πόσο ποσοστό ιδιοκτησίας, περισσότερο ή λιγότερο και να επιχειρηματολογεί υπέρ της ελευθερίας του δημοσιογράφου. Ξέρετε καλύτερα από εμένα ότι η ελευθερία του δημοσιογράφου είναι παρένθετη. Δεν είναι ελευθερία που τη διαχειρίζεται εν λευκό, αλλά με συγκεκριμένο σκοπό: την απελευθέρωση σε επίπεδο ενημέρωσης και διαχείρισης της πολιτικής και του πολιτισμού της κοινωνίας. Για λογαριασμό της κοινωνίας την ασκεί. Αυτό το ξεχνάμε. Σήμερα λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά στο ίδιο φαινόμενο. Να έρχεται η κατά δήλωση Αριστερά, να πράττει ό,τι έκανε και η κατά δήλωση Δεξιά μέχρι σήμερα. Ας το πουν σε τι διαφέρουν. Με χειρότερο τρόπο θα έλεγα.
Η πολιτική είναι κυριολεκτικά ενεργούμενα καταστάσεων τις οποίες δημιούργησαν για να έχουν αυτή την δυνατότητα μιας ορισμένης επιφάνειας δημοσιότητας. Αυτή είναι η έννοια της διαπλοκής. Και, βεβαίως σ΄αυτή τη διαπλοκή, δεν είναι μόνο ο εργολάβος ή ο κάθε ένας που έχει στα χέρια του ένα μέσον. Μετά εμπλέκονται οι τράπεζες, εμπλέκεται η δημόσια διοίκηση, εμπλέκεται η δικαιοσύνη, δηλαδή όλοι οι παράγοντες που συγκροτούν την έννοια "πολιτικό σύστημα" και "κράτος". Επομένως, είναι αυτό το σύστημα το οποίο αναδεικνύει τις ηγεσίες, αναδεικνύει τα στελέχη που θα κυβερνήσουν και, η κοινωνία καλείται αν θέλετε με την ψήφο της να νομιμοποιήσει -διαιτητεύοντας και όχι εκλέγοντας- διαιτητεύοντας μεταξύ των μονομάχων. Αυτό το σύστημα λοιπόν εάν δεν ανατραπεί, εάν δεν λειτουργήσει δηλαδή η λογική της αυτοσυντήρησης της κοινωνίας, η χώρα θα πάει σε πολύ πολύ βαθιά, στα έγκατα του Καιάδα, του Άδη. Διότι, το βλέπουμε ότι σήμερα επιχειρεί να ανασυγκροτηθεί με όρους φιλίων δυνάμεων. Προσέξτε το! Δεν τους ενδιαφέρει να ανατρέψουν αυτό το σύστημα. Τους ενδιαφέρει να το συγκρατήσουν έστω και αν είναι όλο μαζί σε καθεστώς κατάρρευσης, που το συντηρούν οι ξένοι αυτή τη στιγμή -μη το ξεχνάμε- αλλά, οι ίδιοι να μην κάνουν τίποτε το παραμικρό σε ότι αφορά ΜΜΕ, κράτος, οτιδήποτε ακριβώς έχει οδηγήσει αυτή τη χώρα στην απόγνωση.
Όποιος δώσει περισσότερα, δε μετριέται με το τι θα δώσει για να πάρει την άδεια, μετριέται με τις απώλειες, τα ισοδύναμα των απωλειών που, η πρακτική αυτή η οποία ακολουθήθηκε -σε ζημιές οικονομικές ας το πάρουμε μόνο- έχει αποτέλεσμα. Για σκεφτείτε τι θα γίνει με τα κανάλια που δε πήραν άδεια, που έχουν κάνει δάνεια. Τι θα γίνουν αυτά τα δάνεια; Για σκεφτείτε αν έβαζαν μια τάξη και ζητούσαν ακριβώς να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους και να πληρώνουν τους φόρους τους και οτιδήποτε άλλο, -ότι δεν κάνουν, γιατί ορισμένοι ενδεχομένως και να πράττουν το σωστό, δεν μπορώ να ελέγξω- για σκεφτείτε λοιπόν μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο, τα 250 εκατομμύρια θα ήταν μόνο το όφελος ή πάρα πάνω; Αλλά δεν είναι ξέρετε το οικονομικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη λειτουργία των μέσων, γιατί όπως σας είπα ένας ο οποίος θα δώσει 60,70 εκατομμύρια θα κοιτάξει να τα πάρει απ΄τη πίσω πόρτα. Δε θα τα πληρώσει και θα πει "τελείωσαν τα έχασα". Θα κάνει διαπλοκές. Δεύτερον, θα εξαγοράσει πολιτικούς. Διότι, το μείζον ζήτημα είναι ποιος κατέχει το σύστημα των μέσων επικοινωνίας και όχι τι πληρώνει ο καθένας. Είναι προτιμότερο να δώσει κανείς δωρεάν τα μέσα αλλά μέσα σε ένα περιβάλλον συστήματος το οποίο θα διαχειρίζεται τη πολιτική και το πολιτισμό με όρους δημοσίου συμφέροντος, παρά να μετράμε τα ελάχιστα εκατομμύρια τα οποία παίρνουν και τα οποία δεν είναι αντίστοιχα με αυτά τα οποία θα έπρεπε να είχαν πάρει με άλλους όρους. Σήμερα λοιπόν, ποιος αποφασίζει; Έχει σημασία αν θα αποφασίζει κύριος α ή κύριος β για το ποιος θα βγει στη πολιτική, ποιος θα εκπροσωπήσει το κόμμα, ποιος πολιτικός δρόμος θα αναπτυχθεί, πού θα πάει η συζήτηση, ποιος θα αποκλειστεί με όρους λογοκρισίας; Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα. Το κεντρικό ζήτημα είναι πώς θα φτιάξουμε ένα σύστημα το οποίο θα λειτουργεί με όρους δημοσίου συμφέροντος. Θα διαχειρίζεται τη πολιτική για λογαριασμό της κοινωνίας και του συστήματος και όχι προς ίδιον όφελος.
Ξέρετε, όταν το 1989, δημιούργησα το Εθνικό Συμβούλιο Τηλεόρασης, -η πρώτη ανεξάρτητη αρχή- είχα φτιάξει ένα ολόκληρο σύστημα συγκρότησης λειτουργίας αλλά και καθορισμού με ευθύνη του κανόνων, που δεν θα εξαρτάτο και δεν θα υπέκειτο στο κομματικό σύστημα. Γιατί; Διότι και για τη κρατική αλλά και για την ιδιωτική τηλεόραση που έμπαινε τότε, διέβλεπα ότι τα πράγματα επήγαιναν σε αυτή τη κατεύθυνση που πήγαν σήμερα. Τα είχα αναγγείλει μάλιστα. Είχα επιχειρήσει να φτιάξω έναν συνταγματικό χάρτη, τον οποίον όμως κανείς δεν αποδέχτηκε για τη λειτουργία του συστήματος των μέσων. Και, ποιος ακύρωσε αν θέλετε αυτό όλο το σύστημα κρατώντας μόνο -όπως συνήθως γίνεται στην Ελλάδα- τον φλοιό, δηλαδή το όνομα «εθνικό συμβούλιο»; Η Αριστερά! Η τότε Αριστερά. Οι εκπρόσωποι της Αριστεράς, όταν τους συγκάλεσα και κάναμε τη σχετική συζήτηση, αρνήθηκαν τη συγκρότηση που είχα προτείνει και το σκοπό του “ΕΣΟΥΡΟΥ”. Και εγκατέστησαν στο “ΕΣΟΥΡΟΥ” την διακομματική επιτροπή που είχα εκβάλλει από την τηλεόραση. Για να ελέγχουν δηλαδή μέσω του “ΕΣΟΥΡΟΥ” τα κανάλια. Αντιλαμβάνεστε επομένως ότι βρισκόμαστε στο καθεστώς του 1989, βρισκόμαστε ακόμα πιο πίσω, στην εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά, αλλά που σήμερα επειδή ακριβώς δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις διακινείται με άλλους όρους. Δεν άλλαξε τίποτε.
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ/ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΌ
Κοιτάξτε. Το παρακολουθούμε όλοι, και ορισμένοι έχουμε μια μεγαλύτερη ενημέρωση αν θέλετε αλλά μια άλλη οπτική. Είπα λοιπόν ότι το νέο μεγάλο σκάνδαλο, πέραν των ΜΜΕ, με το οποίο θα ταυτιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ -έχει ήδη ταυτιστεί- είναι το σκάνδαλο του μεταναστευτικού/προσφυγικού. Διότι, έχουν διοχετευτεί εκατοντάδες εκατομμύρια από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από την τσέπη της χειμαζομένης κοινωνίας και από την Ευρωπαϊκή Ένωση κι από άλλες πηγές, κατά τρόπο σκοτεινό και κρεπαλλώδη. Αφού δημιούργησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό το ζήτημα αυτό -μη το ξεχνάμε, ότι το δημιούργησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό διακηρύσσοντας τα ανοικτά σύνορα- κατηγορώντας την Ευρώπη ότι προστατεύει τις εθνικές κοινωνίες, προστατεύει τα συμφέροντα της χώρας και εντάσσει σ΄αυτό το πλαίσιο το μεταναστευτικό, τώρα με το γνωστό τρόπο της διαχείριση δηλαδή της χωματερής ανθρωπίνων ψυχών, έρχονται να το παρκάρουν στη κοινωνία. Και μάλιστα να ενοχοποιήσουν τη κοινωνία όταν αντιδρά διότι στη πραγματικότητα τι διέπραξαν με το μεταναστευτικό. Γιγάντωσαν πρώτα πρώτα τη παραοικονομία. Ανέδειξαν τις συμμορίες σε ρυθμιστές. Δημιούργησαν τους όρους μιας κρεπαλώδους διαχείρισης απ΄την οποία απέχει το κράτος. Διότι είναι και ανίκανο και αδιάφορο. Έχει και ιδεολογία σχετική. Και επίσης σε πολύ μεγάλο βαθμό, διέλεισαν την πραγματική οικονομία. Δείτε τι συμβαίνει με τον τουρισμό στο Ανατολικό Αιγαίο. Και τα χειρότερα αν θέλετε είναι πίσω. Διότι, εκτός απ΄το ότι είμαστε έρμαιοι αυτή τη στιγμή της βούλησης της Τουρκίας και του τι συμβαίνει στην Μέση Ανατολή -γιατί στη πραγματικότητα μας οδηγούν στη Μέση Ανατολή αντί να διατηρήσουμε τη θέση μας στην Ευρώπη- απ΄την άλλη, θα έρθει η Ευρώπη σε λίγο και θα αναλάβει τις ευθύνες της και, εκεί θα δείτε τι θα συμβεί με την υπόθεση του μεταναστευτικού και του προσφυγικού. Διότι, η Ευρώπη ακόμη δεν είπε τον τελευταίο λόγο σ΄αυτό το ζήτημα. Ξέρετε, όλο αυτό το ζήτημα του μεταναστευτικού, έχει πολλές διαστάσεις αλλά αναδεικνύει πόσο βαθιά παρασιτική κομματοκρατική και αντιδραστική είναι η πολιτική τάξη της χώρας, με αιχμή του δόρατος αυτή τη στιγμή τη Συριζαία λεγόμενη Αριστερά. Διότι, εάν θελήσουμε να δούμε τι πρεσβεύει και τι διακινεί -αν μου επιτρέπετε να το πω αυτή τη στιγμή γιατί, είναι η αιχμή του δόρατος αν θέλετε και, στο επίπεδο των πολιτικών του "μεταναστευτικό/προσφυγικό"- θα διαπιστώσετε ότι στο 100% συμπίπτει με την ιδεολογία των αγορών. Εάν θέλει να μας πει λοιπόν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι η αγορές εκφράζουν τη πρόοδο -όχι με το επιχειρείν, αλλά με τον τρόπο του επιχειρείν και των έλεγχο της πολιτικής- τότε, να συμφωνήσουμε αλλά, να την ταξινομήσουμε σ΄αυτό που λέγεται στην Αμερική "Νέα Δεξιά". Ας πάρουμε μερικά πολύ σύντομα παραδείγματα αν μου επιτρέπετε. Τι λένε οι αγορές; Ανοιχτά σύνορα. Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ανοιχτά σύνορα. Δεν συνεκτιμά δηλαδή τις πολιτικές για τις εξωτερικές σχέσεις συμπεριλαμβανομένης και του μεταναστευτικού στις πολιτικές που συνάδουν με το συμφέρον της χώρας. Αυτό συναντάται με την ελεύθερη διακίνηση εργασίας. Δηλαδή με τη μετατροπή ουσιαστικά της εργασίας από σχέση δημοσίου δικαίου σε εργασία εμπόρευμα. Συναντάται επίσης με τη πολιτική εκτόνωσης των εντάσεως που δημιουργεί αν θέλετε ο καπιταλισμός κι ο ιμπεριαλισμός σε διάφορες χώρες/περιοχές του πλανήτη. Δηλαδή, να μεταβάλουμε τη χώρα σε χωματερή και όχι να προστατέψουμε τη χώρα και κυρίως την κοινωνία της εργασίας και τα συμφέροντά της. Για να μη πάμε στο μεγάλο ζήτημα που έχει διακινήσει η ιδεολογία των αγορών που είναι η διάρρηξη της εθνικής της κοινωνικής συλλογικότητας. Να μεταβάλουμε δηλαδή τη χώρα σε χώρο. Να καταλήξουμε και στο ζήτημα του πολιτικού συστήματος; Την απέχθεια που έχει η Συριζαία Αριστερά -και όλο το πολιτικό προσωπικό βεβαίως- προς οποιαδήποτε συμμετοχή της κοινωνίας στα πολιτικά δρώμενα; Εδώ, έχουμε πάει ακόμα πιο πέρα. Τις κλασικές λειτουργίες του κράτους που τις ασκούν όλες οι χώρες τις Ευρώπης αν θέλετε, δεν πρωτοτυπούμε σ΄αυτό που λέω, εδώ τις έχουν εκχωρήσει με την κατάλυση του κράτους στις λεγόμενες ΜΚΟ. Δηλαδή σε όλες τις συμμορίες αυτή τη στιγμή που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και βγάζουν την βρόμικη δουλεία που δεν θέλει να κάνει το κράτος... Είναι σε συνέργεια με την Ευρωπαϊκή Ένωση αυτά τα πράγματα ξέρετε. Διότι, η Ευρωπαϊκή Ένωση προέβαλε ένα διπλό επιχείρημα στο να προσανατολίσει εκεί τα χρήματα τα οποία έδωσε. Ποιο είναι το διπλό επιχείρημα; Πρώτον ότι το κράτος είναι αναποτελεσματικό και κλέβει -θα τις έκλεβε τα χρήματα- και δεύτερον διότι οι ΜΚΟ ελέγχονται από δυνάμεις τις οποίες οι ίδιοι θέλουν να διακινήσουν για να μείνουν εδώ, δηλαδή να μεταβληθεί η χώρα σε μια χωματερή της υπόθεσης αυτής του μεταναστευτικού και του προσφυγικού και να μην διακινηθεί στην Ευρώπη. Αυτό λοιπόν το ζήτημα συναντιέται με την μετατόπιση των συνόρων της Ε.Ε. τις βορειότερες χώρες -που δεν είναι και μέλη οι περισσότερες της Ε.Ε.- αφήνοντας την Ελλάδα έκθετη απ΄έξω. Και σήμερα απειλούμενη με κυρώσεις επειδή δεν διαπράττει το καθήκον της. Αλλά το χειρότερο απ΄όλα ξέρετε πιο είναι; Παρατηρήστε το τώρα, στην περίπτωση της Μέρκελ. Όταν είδε την αντίδραση της κοινωνίας -επειδή η σκέψη της είναι τι λέει η κοινωνία και μέσω αυτής αν θα είναι στην εξουσία ή όχι- τι έκανε; Άρχισε να αναθεωρεί την πολιτική την οποία ακολούθησε. Κακώς την ακολούθησε αν θέλετε. Διότι, κάποτε πρέπει να δεχθούμε πως, υπάρχει και κάποιος που είναι η αιτία των άλλων. Υπάρχει η κοινωνία που είναι η αιτία ύπαρξης των πολιτικών και πρέπει να λαμβάνεται η βούλησή της υπ΄όψιν. Λοιπόν, εδώ στην Ελλάδα έχουμε μια ιδιοκτησιακή αντίληψη της εξουσίας, έχουμε το δόγμα της ορθότητας των πολιτικών μας, διότι η κοινωνία "δεν ξέρει" και μάλιστα όταν αντιδρά χαρακτηρίζεται ως "ακροδεξιά", δεν το έχουμε δει αυτό αλλού ξέρετε. Έχει σημασία να το παρατηρήσουμε ότι συμβαίνει εδώ. Αλλά, υπάρχει και μια συμφωνία με το δόγμα των αγορών και τις επιμέρους περιπτώσεις που ανέδειξα προηγουμένως. Το εξής: ότι, ασπάζεται όλες τις αρχές και τις επιδιώξεις των αγορών μια Συριζαία κυβέρνηση, χωρίς όμως το σκοπό της. Δηλαδή ο σκοπός προκύπτει εξ αντικειμένου διότι εξ υποκειμένου ο σκοπός της παρούσης κυβέρνησης είναι πώς θα διατηρήσει το κεκτημένο της κομματοκρατίας. Γι΄αυτό και δεν ευνοεί το επιχειρείν παραδείγματος χάρη. Γι΄αυτό και δεν ευνοεί την προσέγγιση και την επαναφορά του χρήματος και του Έλληνος κόσμου που εξορίστηκε εκ των πραγμάτων στο εξωτερικό, στην Ελλάδα. Διαφορετικά εάν ήθελε να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον τι θα έκανε; Θα είχε άρει τα αίτια τα οποία δημιουργούν το μνημόνιο αντί να μεταβληθεί σε έναν απλό λογιστή της Τρόικας αυτή τη στιγμή και των υπολοίπων που ηγεμονεύουν στη χώρα.
Όλα αυτά λοιπόν συγκροτούν ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ότι βρισκόμαστε σε ένα απόλυτο αδιέξοδο, δυνάμεων πολιτικών οι οποίες έχουν βρεθεί απέναντι, έχουν εγκαταλείψει τις κοινωνίες και οι κοινωνίες στρέφονται στα άκρα γιατί δεν έχουν εναλλακτική λύση. Διότι τα άκρα είναι εκείνα που δημαγωγούν, εξ΄αιτίας του γεγονότος όμως ότι τροφοδοτείτε η δημαγωγία από την δραπέτευση, από την πλήρη απουσία, την πλήρη εγκατάλειψη των κοινωνιών από τις άρχουσες πολιτικές μερίδες.
Γιώργος Κοντογιώργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου