Γιώργος Κοντογιώργης: «Γιατί οι πολιτικοί δεν υπηρετούν το κοινό συμφέρον;»

 Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.

Γιώργος Κοντογιώργης:

Σε ό,τι έχει να κάνει με την καθημερινή διαχείριση της πολιτικής, με τις πολιτικές δηλαδή εσωτερικού χαρακτήρα, διαπιστώνουμε ότι εκεί η πολιτική τάξη της χώρας που κυβερνάει, είναι σε απόλυτη αναντιστοιχία με αυτό που είναι το εθνικό ή το κοινό συμφέρον. Με άλλα λόγια, ασκεί πολιτική αποδόμησης, κομματικής ευνοιοκρατίας, ιδιωτικοποίησης με την έννοια της χειραγώγησης του κράτους και, σε απόσταση από το κοινό συμφέρον. Όπου όμως παρεμβάλλεται αυτό το οποίο δεν επιτρέπει στην πολιτική τάξη να αποδομήσει τη συλλογικότητα -όπως είναι τα εθνικά θέματα- εκεί διαπιστώνουμε ότι η πολιτική τάξη ή βρίσκεται καταφανώς αντιμέτωπη -οπότε αποκαλύπτεται ότι υπηρετεί ξένα συμφέροντα ή ίδια συμφέροντα- ή, αναγκάζεται να εναρμονιστεί. Οι πολιτικοί δεν εκλέγονται για να υπηρετούν ούτε ξένα συμφέροντα ούτε τις δικές τους απόψεις. Εκλέγονται για να είναι εναρμονισμένοι με «αυτόν» που τους έδωσε την εντολή. Δηλαδή, την κοινωνική πλειοψηφία -τουλάχιστον.

Και, προσέξτε. Δεν είναι το ότι αγνοήθηκε από τον ελληνικό λαό. Είναι ότι επειδή όρθωσε το ανάστημά του, χαρακτηρίστηκε ως «ετερόκλιτος όχλος». Αν αυτό δεν είναι σκοταδιστική έως φασιστική αντιμετώπιση του λαού ο οποίος εξέλεξε αυτούς τους ανθρώπους για να τον κυβερνήσουν, τότε τι είναι; Το ίδιο μπορούμε να δούμε και στο επίπεδο της διαχείρισης του μεταναστευτικού. Ακούμε συχνά να λένε ότι οι μεν ή οι δε υπηρετούν ξένα συμφέροντα. Υπηρετεί κανείς ξένα συμφέροντα -ή άλλα συμφέρονται, αν θέλετε- όταν δεν υπηρετεί το συλλογικό συμφέρον και δεν είναι εναρμονισμένος με την κοινωνική συλλογικότητα. Είτε υπηρετεί τις Αγορές, είτε υπηρετεί ξένες δυνάμεις, είτε υπηρετεί τον εθνικισμό άλλων για να κοντύνει τους Έλληνες, είτε υπηρετεί στο όνομα οποιασδήποτε αιτιολογίας λαούς άλλους -όπως είναι όχι οι πρόσφυγες αλλά οι μετανάστες που θέλουν να εισέρθουν στη χώρα και βάζουν αυτούς ως προτεραιότητα στην διαχείριση της πολιτικής αντί για την ίδια την κοινωνία και ορθώνονται και απέναντι στην κοινωνία και στη βούλησή της- αυτοί όλοι υπηρετούν ξένα συμφέροντα. Άρα είναι μακριά από αυτό για το οποίο τους εξέλεξε η ελληνική κοινωνία. Ό,τι έχει να κάνει με τις προσλήψεις, με τις αξίες αυτής της κοινωνίας, το μισούν θανάσιμα. Νομίζουν και, έχουν την αλαζονεία, να διατείνονται ότι αυτοί εκφράζουν την πεμπτουσία της προόδου -ενώ όλες τους οι πολιτικές επιλογές είναι βαθιά αντιδραστικές στον τρόπο της διαχείρισης αλλά και φασιστικές- και, έρχονται να καταλογίσουν στην ελληνική κοινωνία που δεινοπαθεί εξαιτίας τους, έρχονται να καταλογίσουν ενοχές. Γιατί; Διότι αντιστέκονται σε ό,τι πραγματοποιούν. Αντιλαμβάνεστε επομένως ότι, δεν έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική τάξη η οποία κινείται στο πλαίσιο του συμφέροντος της χώρας. Γι’ αυτό και τους βλέπετε ότι ιδεολογικά έχουν κατασκευάσει –εισάγουν ουσιαστικά, μηρυκάζουν, αλλά, το διακινούν εδώ- ένα ολόκληρο ιδεολογικό κλίμα μέσα στο οποίο κινούνται για να καταδολιεύσουν και να αρνηθούν τη βούληση της κοινωνίας. Να πολιτευθούν εναντίον της. Θα σας πω ένα πολύ απλό παράδειγμα: Μιλάνε και θεωρούν ότι ο εχθρός των πολιτικών τους είναι η πλειοψηφία. Η πλειοψηφία της κοινωνίας όμως. Η πλειοψηφία της κοινωνίας, είναι η βούληση τα κοινωνίας. Αυτήν περιφρονούν υπέρ των λεγομένων «δικαιωμάτων». Ποια είναι τα δικαιώματα; Ξέρετε, η κοινωνία, αντιπροσωπεύει δια της πλειοψηφίας την ελευθερία της βούλησής της. Άρα αντιτείνουν τα δικαιώματα των ομάδων που θέλουν να ηγεμονεύουν επί της κοινωνίας, απέναντι στην ελευθερία της κοινωνίας. Δεν θέλουν η κοινωνία να είναι ελεύθερη. Διότι δεν είναι οι άνθρωποι αυτοί που διατείνονται ότι είναι προοδευτικοί. Είναι βαθιά αντιδραστικοί. Δεν θέλουν η κοινωνία να γίνει πολιτικά ελεύθερη, δηλαδή να αποφασίζει αυτή διά της πλειοψηφίας. Θέλουν και, διακινούν τα δικαιώματα, ώστε οι ομάδες συμφερόντων, όλος αυτός ο συρφετός που λυμαίνεται το κράτος, να είναι αυτός ο οποίος θα αποφασίζει για τα συμφέροντα και τις πολιτικές του κράτους.

Δημοσιογράφος: Ναι, αλλά το κράτος δεν είμαστε εμείς η κοινωνία; Δηλαδή εμείς δεν τους θέλουμε εκεί και εμείς δεν είμαστε αυτοί που διαμορφώνουμε στην ουσία με την ψήφο μας αυτό που λέμε κράτος; Θέλω να πω ότι, υπάρχει μερίδιο ευθύνης και στην κοινωνία.

Γιώργος Κοντογιώργης: Όχι. Δεν υπάρχει κανένα μερίδιο επί της κοινωνίας. Ξέρετε πότε θα υπήρχε μερίδιο ευθύνης στην κοινωνία; -Για να σας πω μετά και ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης της κοινωνίας-. Θα υπήρχε μερίδιο της ευθύνης της κοινωνίας αν η κοινωνία αποφάσιζε ως συλλογικότητα. Η κοινωνία για τις πολιτικές που διαπράττονται από το κράτος, δεν αποφασίζει αυτή. Αποφασίζουν εκείνοι που τους εμπιστεύεται να κυβερνήσουν. Και αυτοί όταν αναλαμβάνουν την εξουσία πολιτεύονται εναντίον της βούλησης και εναντίον του συμφέροντος της κοινωνίας. Εκεί που ευθύνεται η κοινωνία είναι ότι, δεν αποφάσισε ακόμα αντί να σκέφτεται με όρους εναλλαγής -δηλαδή να αλλάζει ηγεμόνες που έχουν την εξουσιοδότηση να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο και να αναπαράγουν αυτό το άθλιο πολιτικό προσωπικό- να τους πει ότι: «Ανακαλώ την πολιτική εξουσία που σας έδωσα και θέλω να είμαι εντολέας. Να ερωτώμαι και να συμμετέχω στην πολιτική απόφαση»! Αυτό είναι το λάθος της κοινωνίας. Το ότι την αποδομούν, την εξαγοράζουν, την εκφυλίζουν και, όταν έρχεται η στιγμή -όπως είναι στα εθνικά θέματα- να αντιτάξει το ανάστημά της την χαρακτηρίζουν ως όχλο, αυτό ΔΕΝ είναι ευθύνη της κοινωνίας. Είναι ευθύνη αυτών που εκφυλίζουν –για να μην χαρακτηρίσω τον όρο εκπορνεύουν- την κοινωνία για να την έχουν υποχείριό τους και να την ενοχοποιούν στη συνέχεια για ό,τι διαπράττουν αυτοί. Γιατί ό,τι διαπράττεται, οι όποιες πολιτικές, είναι η πολιτική τάξη του κράτους που τις διαπράττει. Και αν θέλουμε να διερωτηθούμε «γιατί;» αυτή η πολιτική τάξη συμπεριφέρεται έτσι, δεν έχουμε παρά να διερωτηθούμε τι είναι ακριβώς είναι αυτό το πολιτικό σύστημα. Που τους δίνει όλη την εξουσία παρά την αντίθεση της κοινωνίας, παρά την απόλυτη αντίθεση μάλιστα, διότι όταν έχουμε 70-80 τοις εκατό ποσοστά εναντίωσης σημαίνει ότι εδώ έχουμε ένα τεράστιο πρόβλημα νομιμοποίησης των πολιτικών του κράτους. Τι συμβαίνει λοιπόν και, ποιος τους δίνει την εξουσία να αποφασίζουν σε πρώτο και τελευταίο βαθμό εναντίον των συμφερόντων της χώρας, εναντίον της κοινωνίας και παρ’ όλα αυτά να είναι εκεί που είναι και να κάνουν ό,τι τους αρέσει; …