ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ:

Το ΜΕΓΑΛΟ ερώτημα είναι: πέτυχαν ποτέ; σε επίπεδο πολιτικής διάρκειας κάτι αυτοί οι τρόποι 

διαμαρτυρίας; Προφανώς όχι. Τώρα θα τους δώσει 

κάποια ψίχουλα ο Μακρόν για να ηρεμήσουν τα πράγματα, και στη συνέχεια θα επανέλθουν στα ίδια. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα.

Όταν τα «κίτρινα γιλέκα» χτυπούν την πόρτα του μονάρχη Μακρόν - 11.12.2018

Αυτά που συμβαίνουν τώρα στη Δύση κυρίως, τα είχα επισημάνει από την δεκαετία του ΄90 ότι θα έρθουν και μάλιστα εξηγούσα ότι αυτή είναι η εξέλιξη του κόσμου, από το 1975 που, είχα γράψει σχετικά ένα δοκίμιο για την εξέλιξη του κόσμου.

Σήμερα έρχονται κάποιοι, επειδή διαπιστώνουν αυτά τα οποία έμελλε να έρθουν, για να λειτουργήσουν ως προφήτες περιγράφοντάς τα. Δεν είναι το ζήτημα μόνο της Γαλλίας. Η Ελλάδα συνήθως, -επειδή έρχεται από άλλο δρόμο ιστορικό- προηγείται σ΄αυτά τα ζητήματα. Εάν πιάσετε τον ιστορικό της δρόμο ως χώρα, ως κράτος, θα διαπιστώσετε ότι αυτά τα οποία ετέθησαν εδώ σήμερα, ήρθαν οι άλλες χώρες να τα αντιμετωπίσουν αρκετές δεκαετίες αργότερα. Τι συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία; -Γιατί αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα τα εντοπίσαμε ως ιδιαιτερότητες ελληνικές, ενώ δεν ήταν. Ήταν οι αντανακλάσεις του γενικότερου περιβάλλοντος μέσα σε ένα ιδικό καθεστώς το οποίο στην Ελλάδα είναι αναντίστοιχο και ορθώνεται εναντίον της κοινωνίας.- Αυτό λοιπόν που γίνεται στην Δύση κυρίως, (που αποτελεί και την πρωτοπορία), είναι ότι, οι κοινωνίες έχουν βρεθεί σε τρομερή πολιτική αδυναμία και διαπιστώνουν ότι αυτό το κράτος που το αποκαλούν οι άλλοι "δημοκρατικό" (και όλοι το αποκαλούν "δημοκρατικό") αλλά παράγει μόνο ολιγαρχικές πολιτικές, λειτουργεί σχεδόν σαν τον παλαιό φεουδάρχη επάνω στις κοινωνίες. Το πρόβλημα για τις κοινωνίες, είναι διαφορετικό και το αναδεικνύουν τα «κίτρινα γιλέκα». Ότι σκέφτονται με τους όρους ενός αξιακού συστήματος, ενός πολιτικού συστήματος και ενός τρόπου δράσης, κατά τις ιδέες και τις πραγματικότητες του 18ου αιώνα. Αν δηλαδή θέλουμε να δούμε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Γαλλία και στη Δύση, είναι ότι έχει ανατραπεί εντελώς η σχέση κοινωνίας και πολιτικής, η πολιτική δε παράγει συναινέσεις, δε παράγει μια σχετική νομιμοποίηση μέσα στην χώρα, με αποτέλεσμα βεβαίως και εξαιτίας του οποίου, οι πολιτικές να υπηρετούν μόνο -και μονοσήμαντα- συγκεκριμένα συμφέροντα, τα οποία συμφέροντα είναι γνωστά. Είναι η νέα άρχουσα τάξη στην οικονομία που λέγονται «αγορές». Δηλαδή το χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο δεσμεύει με δανειακό τρόπο κυβερνήσεις και άτομα και τα εξαρτά και, βεβαίως κατέχει στη κυριολεξία δίκην ομήρων την πολιτική.

Αυτή τη στιγμή, τα «κίτρινα γιλέκα» αμφισβητούν τον κλασικό φιλελευθερισμό. Τον φιλελευθερισμό εντός του κράτους. Αυτό που παρήγε συναινέσεις. Αυτό το σύστημα δηλαδή που έπρεπε να τα βρουν η άρχουσα τάξη -η «αστική» όπως λεγόταν, των βιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων- με τη κοινωνία για να υπάρχει και η ανισοδιανομή (το όφελος δηλαδή των ισχυρών) αλλά, μια σχετική ικανοποίηση των άλλων ανθρώπων. Σήμερα λοιπόν έχουμε μια απόλυτη αποστασιοποίηση του κράτους από αυτές τις αντιλήψεις και τις πολιτικές, διότι η οικονομία αυτή δεν έχει ανάγκη από εσωτερικές συναινέσεις, κινείται στο διακρατικό επίπεδο, ανάλογα με το πού θα βρει τις μεγάλες ευκαιρίες. Και έχει επιβάλλει μια ιδεολογία -διότι οι παλαιές ιδεολογίες έχουνε εκλείψει, δεν έχουν πια λόγο ύπαρξης- έχουν επιβάλλει μια ιδεολογία που εδράζεται στην αρχή της ενιαίας σκέψης, που δηλώνει ότι πρέπει να ισχύει ό,τι θέλουν οι αγορές. Σε επίπεδο διακίνησης κεφαλαίων, σε επίπεδο κοινωνικών συναινέσεων, σε επίπεδο κινητικότητας εργασίας. Δείτε το τελευταίο. Ποιος τολμάει σήμερα να πει ότι η αρχή της κινητικότητας της εργασίας που έχει επιβληθεί, είναι αποτέλεσμα των ρηγματώσεων που δημιουργούν οι αγορές στις χώρες του τρίτου κόσμου, της διάρρηξης εκεί της κοινωνικής συνοχής, και, μιας αλαζονικής ηγεμονίας που ασκούν, που δημιουργούν συνθήκες απόλυτης φτωχοποίησης και επιχειρούν στη συνέχεια να μετατρέψουν το κοινωνικό πρόβλημα στις χώρες προέλευσης, εκεί που παράγεται, μεταφέροντάς το σε κοινωνικό πρόβλημα στις χώρες υποδοχής. Από εργασία δημοσίου δικαίου αρχίζει με επιταχυνόμενο ρυθμό και μεταβάλλεται σε εργασία εμπόρευμα. Δηλαδή, να πουλιέται όπως η ντομάτα. Όσο κι όσο και να πληρώνεται επομένως αναλόγως.

Αυτή λοιπόν η ολική ανατροπή των συσχετισμών, έχει να κάνει τόσο με την μεταβολή του κράτους σε ένα δεσποτικό πολιτικό μόρφωμα, που λειτουργεί μάλιστα με αλαζονικό και καταφρονητικό τρόπο ως ηγεμόνας γιατί αισθάνεται παντοδύναμος πάνω στη κοινωνία, και που έχει ως σκοπό το σκοπό των αγορών. Το συμφέρον. Όποιος μιλήσει, είτε για το συμφέρον των κοινωνιών στη Δύση, είτε για την ανάγκη και οι κοινωνίες να μεταβούν στο μέλλον γινόμενες μέλος (δηλαδή εταίρος) του πολιτικού συστήματος, να έχουν λόγο στα πολιτικά πράγματα, θεωρείται λαϊκιστής, θεωρείται εθνικιστής, απαξιώνεται δηλαδή και ο πολιτικός λόγος.

Υπάρχει εν προκειμένω η ίδια αντίληψη των πραγμάτων που υπήρξε σε όλες τις αντισυμβατικές συμπεριφορές που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και γενικότερα στη Δύση. Να αφήνουν πίσω τους δηλαδή τις παλιές πολιτικές δυνάμεις, δικαίως, -γιατί είναι αυτές που υπηρετούν τον σκοπό των αγορών και φέρονται αλαζονικά και καταφρονητικά προς την κοινωνία- και απ΄την άλλη μεριά, να συμπεριφέρονται όμως πολιτικά, κατά τον τρόπο της διαμαρτυρίας. Δηλαδή με τον τρόπο που διδάχθηκαν τον 18ο αιώνα με τον Διαφωτισμό. Και εδώ είναι το ΜΕΓΑΛΟ ερώτημα: πέτυχαν ποτέ; σε επίπεδο πολιτικής διάρκειας κάτι αυτοί οι τρόποι διαμαρτυρίας; Προφανώς όχι. Τώρα θα τους δώσει κάποια ψίχουλα ο Μακρόν για να ηρεμήσουν τα πράγματα, και στη συνέχεια, θα τους κουράσει κιόλας με τις διαρκείς επαναστατικές γυμναστικές, και στη συνέχεια θα επανέλθουν στα ίδια. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα. Η διαμαρτυρία ΔΕΝ παράγει αποτέλεσμα πολιτικό. Διότι, αυτός που διαμαρτύρεται είναι έξω από το πολιτικό σύστημα. Αυτό, ήταν το πολιτικό σύστημα της τότε εποχής. Που δεν υπήρχαν κοινωνίες χειραφετημένες. Σήμερα, στο μυαλό των ανθρώπων υπάρχει η χειραφέτηση. Ο πολιτικός λόγος.

Το δεύτερο όμως σημείο, που είναι κρίσιμο αν θέλετε εδώ, είναι το γεγονός ότι μας χρειάζεται -για να μεταβληθεί η διαμαρτυρία σε θετικό πολιτικό πρόταγμα-, μας χρειάζεται μια επανάσταση μέσα στο μυαλό μας. Επανάσταση στο επίπεδο των εννοιών.

Γίνεται λόγος σήμερα, για την κρίση των δημοκρατικών θεσμών στην Ευρώπη. Για ποια κρίση, για ποιο έλλειμμα δημοκρατίας μιλάμε; Αυτό που λέγεται «δημοκρατία» ή «αντιπροσώπευση», δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μοναρχία εκλόγιμου τύπου. Αντί να έχουμε τον Λουδοβίκο που είναι ισόβιος και κληρονομικός, έχουμε τον Μακρόν, που διαδέχτηκε τον Ολάντ και ούτω καθεξής. Έχει τις ίδιες εξουσίες και ο λαός είναι έξω.

Το ζήτημα είναι να αντιληφθούμε σήμερα, ότι οι κοινωνίες πρέπει να αλλάξουν το περιεχόμενο των αξιών τους, τις αντιλήψεις τους για τη πολιτική πραγματικότητα, (τη σχέση δηλαδή κοινωνίας και πολιτικής), με άλλα λόγια να μεταβούν στο μέλλον. Η εναλλαγή στην εξουσία δεν παρέχει λύσεις. Αντί για αντισυμβατικές συμπεριφορές, να λειτουργήσουν και να προβάλλουν αντισυστημικές συμπεριφορές. Δηλαδή να ζητήσουν να εγκατασταθούν μέσα στο πολιτικό σύστημα. Να ερωτώνται. Να ζητείται η γνώμη τους, η συναίνεσή τους για τις πολιτικές αποφάσεις σε καθημερινή βάση. Σημαίνει δηλαδή, το σύστημα της μοναρχίας, να γίνει σύστημα έστω κατά προσομοίωση αντιπροσώπευσης.

Τα "δημοψηφίσματα" είναι το άλλοθι, ο φερετζές της ολιγαρχίας. Δεν έχει καμία σχέση το να καλείς το κόσμο ως ομάδα πρωτοβουλίας όπως λένε, λαϊκή συμμετοχή και ανοησίες, είτε από τις επίσημες πολιτικές δυνάμεις για να αποφανθεί μια φορά κάθε τόσο για ένα ζήτημα που τους βολεύει να το μεταθέσουν στη ευθύνη της κοινωνίας για να έχουν τη συναίνεση, αυτά είναι ανοησίες. Αυτό που χρειάζεται για να υπάρξει η αλλαγή πολιτεύματος είναι, η βούληση της κοινωνίας -το τονίζω!- να γίνει καθημερινός θεσμός της πολιτείας. Όπως είναι η βουλή και όπως είναι η κυβέρνηση. Το γεγονός ότι, όσοι το ακούν αυτό, ακόμα και εκείνοι που είναι μέσα στα «κίτρινα γιλέκα» -έχω μιλήσει με πολλούς- όπως και οι δικοί μας εδώ, -που δήθεν είναι αμεσοδημοκρατικοί- ανατριχιάζουν, διότι έχουν αυστηρή ολιγαρχική αντίληψη και θεωρούν ότι οι κοινωνίες δεν έχουν και δε δικαιούνται να έχουν άποψη, εξαιρούν ο καθένας για τον εαυτό του τη θέση του μέσα στη κοινωνία και ο καθένας θεωρεί ότι ξέρει τι πρέπει να γίνει. Η κοινωνία ως σύνολο δε μπορεί να ξέρει, λένε. Είναι καταστροφική για τον εαυτό της. Αναλογιστείτε αν μεγαλύτερες καταστροφές έχει φέρει η κοινωνία η ελληνική ή γαλλική με τις απόψεις της, ή οι κυβερνήσεις και οι πρωθυπουργοί που μας κυβερνάνε. Αν λοιπόν θέλουμε να αναλογιστούμε τη καταστροφή μας, ας τη κάνει η ίδια η κοινωνία. Δε χρειάζεται να βάλουμε άλλους να μας καταστρέψουν.

Να μην προστρέχει (η κοινωνία) και φιλάει το χέρι του πολιτικού και να στοιχίζεται γύρω του και να τον ψηφίζει, αλλά να σταθεί απέναντί του και να του πει: δεν σε θέλω να είσαι μονάρχης στη πλάτη μου. Και να αποφασίζεις εσύ για τις τύχες μου. Θέλω να είμαι μέρος του πολιτικού συστήματος και καθημερινά για οποιεσδήποτε σημαντικές αποφάσεις να έχω λόγο ΕΓΩ!

Εάν στη Γαλλία, το δημοσιονομικό σύστημα ή η φορολογία, έπρεπε να εγκριθεί με μια οποιαδήποτε δημοσκόπηση και οποιαδήποτε καθημερινή πράξη ή νομοθεσία που αποφασίζει ο πρόεδρος, από την βούληση της κοινωνίας, (αφού γίνει και η αναγκαία διαβούλευση, όπως γίνεται και με τον υπουργό πριν αποφασίσει) σκεφθείτε ότι το μείγμα της πολιτικής δεν θα ήταν το ίδιο. Θα υπήρχε διαδήλωση; Υπάρχει η ανάγκη της διαδήλωσης για αυτόν ο οποίος αποφασίζει ή συναποφασίζει;

Έχω εξηγήσει ότι η αλλαγή ενός πολιτικού συστήματος όπως αυτό που έχουμε σήμερα που είναι μια εκλόγιμη μοναρχία, που θέτει στον ιδιωτικό χώρο την κοινωνία, αλλάζει με τον εξαναγκασμό του, δηλαδή ή καταρρέει ή ανατρέπεται. Υπάρχει και μια τρίτη λύση. Να αλλάξει το πρόταγμα της κοινωνίας. Εάν ένα 10%, ένα 5% της κοινωνίας -στις δημοσκοπήσεις αυτές που γίνονται οπουδήποτε- δηλώνει ότι θέλει ένα άλλο πολιτικό σύστημα, που θα έχει αντιπροσωπευτικό πρόσημο, να είστε βέβαιος ότι θα αναδειχτούν οι πολιτικές δυνάμεις εκείνες που θα θελήσουν να καρπωθούν αυτή τη νέα βούληση της κοινωνίας και θα την μεταβάλλουν σε πολιτική δύναμη. Και, είναι βέβαιο ότι αυτός που θα συλλάβει τις νέες συνθήκες και θα προτείνει πολιτικό σύστημα που θα μεταφέρει τη κοινωνία στο μέλλον, (δηλαδή που θα τη μεταβάλει σε εταίρο της πολιτείας) είναι αυτός που θα ηγεμονεύσει στο μέλλον. Το κακό είναι ότι ενώ στην Ελλάδα συντρέχουν αυτές οι συνθήκες περισσότερο από κάθε άλλη χώρα, περιμένουμε να γίνει κάτι σε μια άλλη μεγάλη χώρα για να το φέρουμε εδώ.

Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει πρόταγμα για το μέλλον. Υπάρχει η ψήφος προς αυτούς οι οποίοι δηλώνουν αντισυμβατικοί και προς αυτούς οι οποίοι είναι οι παλαιοί καθεστωτικοί. Και οι δύο όμως είναι μέσα στο ίδιο κλίμα. Η παραδοσιακή Δεξιά και η παραδοσιακή Αριστερά, είναι μέσα στο ίδιο κλίμα. Στα συμφέροντα των αγορών. Και διαγκωνίζονται ποιος θα τα υπηρετήσει καλύτερα.

Έγραψα ένα άρθρο σε μια μεγάλη γαλλική εφημερίδα ιντερνετική που διεξάγεται για διάλογο. Θέτω το ερώτημα: δε αντιλαμβάνομαι γιατί η κοινωνία διαδηλώνει εναντίων των πολιτικών που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, και δεν αξιώνουν να γίνου αυτές μέρος του πολιτικού συστήματος για να συναποφασίζουν. Γιατί στο μέτρο που διαδηλώνουν σημαίνει ότι ξέρουν τι θέλουν. Σημαίνει ότι επομένως, θα μπορούσαν να είναι αυτές που θα αποφάσιζαν και να μη χρειάζεται να διαμαρτύρονται γιατί δεν τους ακούν οι κυβερνήτες τους. Ξέρετε ποια ήταν η απάντηση; Διαμαρτύρονταν λέγοντας ότι αυτό αποτελεί λαϊκισμό. Δεν είναι στο μέρος εκείνο του μυαλού τους που θα ζούσε στην εποχή μας και στο μέλλον. Ζουν στον 18ο αιώνα. Σ΄αυτό που λέγεται Διαφωτισμός. Δηλαδή στη μαύρη αντίδραση. Απόδειξη ότι, οι πρώτοι οι οποίοι σήμερα διακινούν την ολιγαρχική ιδεολογία εναντίον των κοινωνιών και που χρησιμοποιούν όλες αυτές τις απαξιωτικές ρητορικές εναντίον οποιουδήποτε πολιτικού προτάγματος που θα μας βγάλει απ΄τη μοναρχία και θα μας μεταφέρει στην αντιπροσώπευση, είναι οι διανοητικοί απατεώνες. Αυτοί που το παίζουν διανοούμενοι. Που είναι οι μεγάλοι ολιγάρχες οι οποίοι στην εποχή του Διαφωτισμού διαμόρφωσαν την ιδεολογία και σήμερα την σερβίρουν τα μηρυκαστικά τους -τα διανοητικά μηρυκαστικά τους- για να πείσουν τις κοινωνίες ότι δεν έχουν άλλη λύση και αν αμφισβητήσουν την δημοκρατία που απλώς έχει έλλειμμα, (έτσι; όταν παράγει ακραίες ολιγαρχικές πολιτικές, είναι δημοκρατική) απλώς λοιπόν έχει έλλειμμα και πρέπει να τη διορθώσουμε. Να διορθώσουμε δηλαδή τις πολιτικές της μοναρχίας. Αν αυτό αποτελεί διανοητικό προβληματισμό για το τι συμβαίνει σήμερα που μεταβαίνουμε σε μια άλλη εποχή, που είναι ανάγκη να μεταβούν και οι κοινωνίες εκεί που έχουν μεταβεί ήδη οι δυνάμεις της οικονομίας και της επικοινωνίας, δηλαδή στο μέλλον, λυπάμαι πάρα πολύ αλλά οι κοινωνίες θα συνεχίσουν να διαδηλώνουν. Και υπάρχει και ένα άλλο ξέρετε ζήτημα σημαντικό ακριβώς σ΄αυτό το αδιέξοδο της ιδεολογίας. Σήμερα δεν πρόκειται για Αριστερά ή Δεξιά. Δεν πρόκειται για σοσιαλισμό ή καπιταλισμό. Πρόκειται για την "ομοφωνία" όπως λέω. Αλλά συγκρούονται όμως δύο φιλελευθερισμοί αυτή τη στιγμή. Ο κλασικός φιλελευθερισμός που ήθελε τον φιλελευθερισμό μέσα στο κράτος (γι΄ αυτό και έβαζε και τις προστασίες και λοιπά) και ο παγκοσμιοποιημένος φιλελευθερισμός (κακώς τον λένε νεο-φιλελευθερισμό, είναι η άλλη εκδοχή του μη υποκείμενου στο πολιτικό σύστημα των κρατών φιλελευθερισμού που λειτουργεί με όρους ισχύος όπως είναι οι διακρατικές σχέσεις) ο οποίος φιλελευθερισμός είναι που επικρατεί σήμερα. Δηλαδή ο χρηματοπιστωτικός. Αυτός ο νεο-φιλελευθερισμός λοιπόν, έχει ως αυθεντικούς διακινητές τους φιλελεύθερους της νέας κοπής. Και κυρίως στην Αριστερά (δείτε το ΣΥΡΙΖΑ σήμερα) που είναι οι αυθεντικοί διακινητές αυτής της ακραίας λογικής των αγορών που είναι καταφρονητική προς την κοινωνία και είναι αυτοί οι οποίοι κατηγορούν και εγκαλούν τους οπαδούς του κλασικού φιλελευθερισμού που είναι στην πραγματικότητα οι αντισυμβατικοί στην Ευρώπη και στην Αμερική, ως ακραίους. Η ακροδεξιά σήμερα δεν είναι ούτε ο φασισμός ούτε η δικτατορία ούτε τίποτε. Είναι όλοι αυτοί που διακινούν τον κλασικό φιλελευθερισμό. Αναλύστε αν θέλετε το πρόταγμα της Λεπέν. Ή τους άλλους στην Ευρώπη. Έχουν μεταβεί σε μια άλλη εποχή αλλά, αυτή η εποχή του κλασικού φιλελευθερισμού (αυτών δηλαδή που χαρακτηρίζονται ως ακροδεξιοί σήμερα) είναι παρωχημένοι. Το ζήτημα δεν είναι να σταματήσουμε την εξέλιξη της οικονομίας και της επικοινωνίας και να κλειστούμε πάλι στα κράτη. (Γι΄ αυτό είναι ανεπίκαιροι. Ανήκουν και σκέφτονται με τους όρους του παρελθόντος). Είναι να ελέγξουμε τις δυνάμεις οι οποίες έχουν φύγει από τις δυνατότητες των πολιτικών συστημάτων, που έχουν θέση σε ομηρία τις μοναρχίες, τους πρωθυπουργούς, τους προέδρους και όλους τους άλλους και οι κοινωνίες δεν έχουν πού να σταθούν και πού να στηριχθούν.

Η αγωνία και των μεν και των δε, -ιδίως των πολιτικών πρακτόρων των φερεφώνων των αγορών και των διανοητικών απατεώνων που διδάσκουν ότι η μοναρχία είναι και δημοκρατία και αντιπροσώπευση- ο σκοπός τους λοιπόν, δεν είναι να αλλάξει το σύστημα. Είναι να το κρατήσουνε εκεί που είναι. Δεν θα βγει από αυτούς το καινούργιο πρόταγμα. Το καινούργιο πρόταγμα θα βγει μέσα από την βαθιά διαμαρτυρία και από εξεγερτικές καταστάσεις οι οποίες θα δημιουργήσουν αδιέξοδα στις πολιτικές ελίτ, (εύχομαι να μην είναι αδιέξοδα επαναστατικά, εξεγερτικά) και θα τις υποχρεώσουν και από εκεί θα βγουν να συμβιβαστούν και από εκεί θα βγουν και τα μεγάλα προτάγματα. Η νέα ιδεολογία, είναι ήδη μπροστά. Είναι ήδη στα χέρια των κοινωνιών. Δεν την βλέπουν. Η νέα ιδεολογία θα είναι πολιτική ιδεολογία. Και θα έχει να κάνει με τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος, από αιρετή μοναρχία σε αντιπροσωπευτικό σύστημα αυτή τη στιγμή. Ούτε καν σε δημοκρατία. Σε αντιπροσωπευτικό αρκεί για να αλλάξει το μείγμα της πολιτικής υπέρ των κοινωνιών. Αλλά αυτό όμως, πρέπει να το δουν έγκαιρα, πριν φτάσουν στην απόλυτη εξαθλίωση. Γιατί τότε βεβαίως, τα πράγματα θα είναι διαφορετικά και δε θα μπορεί να βρεθεί ένα σύστημα σταθερότητας που θα ωφελεί και τους μεν και τους δε, αλλά θα έχει το ανάλογο κόστος της εξεγερτικής τους συμπεριφοράς.

Στο πολύ κοντινό μέλλον του χρόνου, το πολιτικό σύστημα θα συγκροτηθεί και οι κοινωνίες θα συναντιόνται για να αποφασίζουν ως αντιπροσώπευση ή ως δημοκρατία στο επίπεδο του διαδικτύου. Δε θα συγκεντρώνονται σε μια πλατεία ούτε στη Πνύκα. Εκεί θα συγκεντρώνονται και θα αποφασίζουν. Στο άμεσο, στο παρόν μέλλον θα έλεγα, είναι δυνατόν να έχουμε ανά πάσα στιγμή, καθημερινά, τη βούληση της κοινωνίας μέσα από αυτό που έχω προτείνει. Τον δημοκοπικό δήμο. Ανά πάσα στιγμή δηλαδή, να γίνεται διαβούλευση και να υπάρχει ένας δημόσιος αδιάβλητος θεσμός που θα αντλεί τη βούληση της κοινωνίας πάνω στις πολιτικές πρωτοβουλίες ή στις νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα παίρνουν οι κυβερνήσεις. Και να έχουν επίσης τη δυνατότητα οι κοινωνίες, μέσα από ανάλογες πολιτικές θεσμικές δράσεις, να ελέγχουν, να εγκαλούν, να τραβούν τ΄αυτί και να ανακαλούν ενδεχομένως αν δεν εισακούονται, το πολιτικό προσωπικό. Θα αλλάξει άρδην η σχέση βουλής και κυβέρνησης, θα αλλάξει άρδην η θέση του βουλευτή μέσα στο κόμμα και η δομή του κόμματος, θα αλλάξει άρδην επίσης η σχέση κοινωνίας πολιτικής. Δηλαδή πολίτη και πολιτικού. Ο πολίτης θα γίνει εντεταλμένος της κοινωνίας και οφείλει να απολογείται σ΄αυτήν και όχι να είναι φερέφωνο του κάθε ηγέτη ο οποίος αποφασίζει για τη μοίρα του.

Επειδή η ολιγαρχική λογική είναι εκείνη που εμποδίζει τον άνθρωπο να δεχθεί ότι μπορεί να είναι αρμοδιότερος αυτού τον οποίον βάζει ως μονάρχη να αποφασίζει, έχω κάνει μια μελέτη σε μια δεκαετία. Τι λέει η κοινωνία και τι έκαναν οι πολιτικοί. Αν το δείτε, θα διαπιστώσετε ότι, αν ακολουθούνταν οι πολιτικές κατευθύνσεις που έδινε η ανημέρωτη κοινωνία, τα πράγματα δε θα ήταν εδώ που είναι στην Ελλάδα.

Γιώργος Κοντογιώργης.

Απομαγνητοφώνηση εκπομπής, Ελένη Ξένου.