Γιώργος Κοντογιώργης

Πότε θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι

Γιατί η Ελλάδα δεινοπαθεί μέσα σ΄ αυτή τη κρίση κι έχει φτάσει σ΄ αυτό το επίπεδο; Προσέξτε! Η Ελλάδα, σε όλη τη περίοδο αυτή, δηλαδή από την καταβολή του νεοελληνικού κράτους, (απ΄ την Οθωνική περίοδο) έχει υποταχθεί σε ένα οθωμανικού τύπου καθεστώς. Απελευθερώθηκε από το Οθωμανικό καθεστώς για να υποβληθεί σε ένα, εσωτερικό καθεστώς κατοχής. Που είναι οι ελληνικές δυνάμεις, οι οποίες όμως λειτουργούν ως ξένη δύναμη πάνω στη κοινωνία. Δεν έχουν σχέση μ΄ αυτή τη κοινωνική συλλογικότητα. 

Η τελευταία κρίση, είναι όχι η «κρίση» που συνέβη για πρώτη φορά, αλλά η τελευταία μιας σειράς κρίσεων που έχουν αποδομήσει και συρρικνώσει όλο τον ελληνισμό, είτε δημογραφικά είτε οικονομικά είτε κοινωνικά. Αν σκεφτούμε ότι η αστική τάξη –η ελληνική, του μείζονος ελληνισμού- ήταν μια αστική τάξη η οποία δέσποζε σε τρεις αυτοκρατορίες και στη Μεσόγειο, και, σήμερα στον ελληνικό χώρο δε μπορεί να σταθεί μια αυτόνομη αστική τάξη και διαπιστώνουμε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες της αστική τάξης δεν είναι τίποτε άλλο παρά κάποιοι εργολάβοι και συγκατανευσιφάγοι στο κράτος, θα διαπιστώσουμε τι; ότι ποτέ δεν ήθελαν την εθνική ολοκλήρωση, -οι δυνάμεις της κομματοκρατίας και η Αριστερά συνένοχη πλήρως σ΄ αυτό το διακύβευμα- γιατί θα έχαναν το προνόμιο να κυβερνούν χωρίς έλεγχο, ανεξέλεγκτα. Γι΄ αυτό και επέβαλαν και αποδέχτηκαν το επιβεβλημένο πολιτικό σύστημα το οποίο ήταν απολυταρχικής υφής, και, το διακίνησαν με έναν τρόπο που τους επέτρεπε να αποδομούν την συλλογικότητα, (να μην έχει σχέση δηλαδή η πολιτική που ακολουθείται με την συλλογικότητα αλλά με τον καθέναν χωριστά. Πελατειακή σχέση). Είναι το αναντίστοιχο τριτοκοσμικό πολιτικό σύστημα πάνω σε μια κοινωνία που είχε συνηθίσει στο παρελθόν, ακόμα και στη περίοδο της Τουρκοκρατίας, να λειτουργεί με βάση την θεσμιμένη συλλογικότητα, δηλαδή τη δημοκρατία. 

Αυτό λοιπόν που μας κρύβουν κάτω απ΄ το χαλί, -θυμίζει αν θέλετε, το έχω πει τελευταία με αφορμή το βιβλίο μου- θυμίζει η πολιτική τάξη της χώρας, το κινηματογραφικό έργο «Ο πλανήτης των πιθήκων». Που, κάποια στιγμή κυριαρχούν οι πίθηκοι πάνω στους ανθρώπους και κρύβουν τον πολιτισμό τους, κρύβουν αυτό που αποτελεί πρόοδο επομένως, γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την δική τους ηγεμονία. Αυτό κάνουν σήμερα. Μας λένε ότι το πολιτικό σύστημα είναι δημοκρατία, μας λένε ότι το πολιτικό σύστημα είναι αντιπροσώπευση, μας λένε ότι είναι Αριστεροί και Προοδευτικοί διότι έτσι όρισαν τον εαυτό τους, και οι άλλοι Φιλελεύθεροι διότι κατά τον ίδιο τρόπο, και, το μόνο που κάνουν είναι να κρύβουν κάτω απ΄ το χαλί αυτό το οποίο αποτελεί το καταστάλαγμα της προόδου –γιατί, εκεί βιώθηκε η πρόοδος με όρους ελευθερίας προς τη κοινωνία και ευημερίας- που είναι το παράδειγμα του ελληνικού κόσμου μέχρι και τον 19ο αιώνα. 

Πρόοδος τι είναι; Πρόοδος είναι ό,τι οδηγεί στην ευημερία μιας κοινωνίας και στην απελευθέρωσή της. Πόσο πιο πολύ ελεύθερη είναι μια κοινωνία; Όσο πιο πολύ συμμετέχει στα πεδία της ατομική, της κοινωνικο/οικονομικής και της πολιτικής ελευθερίας. ΔΕΝ γίνεται να είναι ελεύθερος ο πολίτης όταν το πολιτικό σύστημα ανήκει σε άλλον. Η ιδιοκτησία του πολιτικού συστήματος, όπως και η ιδιοκτησία του οικονομικού συστήματος, κρίνει το πόσο ελεύθερος είναι. Σήμερα είμαστε ελεύθεροι ως άτομα. Στη προσωπική μας ζωή μέσα στη κοινωνία. Αλλά δεν είμαστε ελεύθεροι ούτε στην οικονομική μας ζωή, -γιατί άλλοι αποφασίζουν για εμάς- (αν θα πάμε να συνάψουμε μια σχέση εργασίας εκεί υποκρύπτεται αλλά δε το λέμε, η παραίτηση από την ελευθερία μας να αποφασίζουμε εμείς για τον εαυτό μας, γιατί αυτό είναι ελευθερία: να αποφασίζουμε εμείς κι όχι κάποιος άλλος. Το «μη άρχεστε υπό μηδενός» θα μας πει ο Αριστοτέλης)- λοιπόν, και στη πολιτική επίσης. Μη μου πείτε ότι υπάρχει κανείς που αποφασίζει στη πολιτική. Το ότι ασκούμε κριτική στη πολιτική ανάγεται στην ατομική μας ελευθερία. Για να γίνει πολιτική ελευθερία, πρέπει να είμαστε πολιτικά ελεύθεροι. Έχουμε δικαιώματα πολιτικά, έχουμε δικαιώματα οικονομικά, (στο μέτρο που απέμειναν κάποια), αλλά δεν έχουμε ελευθερία πολιτική. Έχουμε το δικαίωμα να διαδηλώσουμε, αλλά γιατί διαδηλώνουμε; Γιατί δεν έχουμε εμείς την ελευθερία να αποφασίζουμε ως αυτόνομες οντότητες μέσα στη χώρα. Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί σε επίπεδο χώρας και παγκόσμια, πρέπει οι κοινωνίες να μπουν στη πολιτική! Καθημερινά στη πολιτική! 

«Αντιπροσώπευση», είναι η καθημερινή θέσμιση και λειτουργία στη διαδικασία της λήψης των αποφάσεων της κοινωνίας. Κι όχι μια φορά κάθε τόσο. Είναι αυτό που έγινε, -για σκεφτείτε πόσες χιλιάδες χρόνια πριν και το απεκδυθήκαμε στη συνέχεια επί Σόλωνος, στις αρχές του 6ο αιώνα- καθιέρωσε την «αντιπροσώπευση». Έφτιαξε την κοινωνία σε «δήμο» (σε κοινωνία των πολιτών) και της έδωσε αρμοδιότητες εντολέα. Δηλαδή, το “ελέγχειν”, το “ευθύνειν”, (λέξεις που χρησιμοποιεί ο Αριστοτέλης), το “ανακαλείν”, το “εκλέγειν” και το “καθορίζειν” το γενικό πλαίσιο των πολιτικών που θα ακολουθήσου αυτοί οι οποίοι είναι εντεταλμένοι. Σήμερα, την ιδιότητα του εντολέα και του εντολοδόχου την έχει ο πρωθυπουργός. Άρα, για ποια πολιτική ελευθερία μιλάμε; Το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομία. Το δικαίωμα να έχει επιχείρηση ή να μην έχει, να τη κλείσει ή να την ανοίξει, την έχει ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης. Δεν γίνεται κάποιος να έχει την ιδιοκτησία τους συστήματος και αυτός που συμμετέχει σ΄ αυτό να είναι ελεύθερος. Αντικειμενικά δε γίνεται. Διότι η ελευθερία είναι αυτονομία. Άρα κατοχή συστήματος. 

Γιώργος Κοντογιώργης

Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.

3 Ιανουαρίου 2019.
Δεν είμαστε πραγματικά ελεύθεροι: https://www.youtube.com/watch?v=YK9CT_x7iuc
Αιτία της κρίσης & έξοδος απ'αυτή: https://www.youtube.com/playlist?list=PLyAKf0Y50tJrlwMJEVPKuQE4PMM6LkyAW