Ο Καποδίστριας, η Επιτροπή του 1821 και η δημοκρατία της Κοσμόπολης
"Αυτό που
θέλει η πολιτική τάξη της χώρας, είναι να κοντύνει την πολιτισμική οντότητα αυτής της κοινωνίας και τις
ιστορικές της αναφορές"
Γιώργος Κοντογιώργης: Καλή σας ημέρα κύριε Σαχίνη και στους ακροατές μας.
Γ.Σ.: Ευχαριστώ πολύ. Θέλω, πριν από οτιδήποτε άλλο, να σας ρωτήσω αν θεωρείτε ότι αυτή η συζήτηση που άνοιξε με την επιτροπή, των 200 χρόνων της Επανάστασης του ’21, άνοιξε με όρους περισσότερο οπαδικών εξεδρών, ένθεν κακείθεν. Είναι ή δεν είναι δικτάτορας ο Καποδίστριας; συσκοτίζοντας -κατά τη γνώμη μου- το βαθύτερο νόημα αυτής της ιστορίας.
Γ.Κ.: Κύριε Σαχίνη, η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία. Όπως δεν είναι τυχαία και η επιλογή των ανθρώπων που συγκροτούν αυτή την επιτροπή και της επικεφαλής της επιτροπής. Συγκέντρωσαν ό,τι πιο κακομοίρικο κυριολεκτικά έχει να επιδείξει η ελληνική κοινωνία στην συντριπτική του πλειοψηφία –για να είμαι και πολύ επιεικής. Είναι οι άνθρωποι που, επειδή δεν έχουν τίποτε να επιδείξουν προσωπικό στον τομέα που πληρώνονται (ή και όσοι δεν πληρώνονται) αλλά εν πάση περιπτώσει που θέλουν να υπηρετήσουν, που λειτουργούν ως ξεπεσμένοι «άρχοντες» -θα το πω σε εισαγωγικά για να δείξω ότι εκ κληρονομίας προέρχονται από έναν πολιτισμό ο οποίος δεν τους φτάνει και, υποφέρουν που τον φέρουν έστω εμμέσως μαζί τους και απλώς μηρυκάζουν και παπαγαλίζουν ό,τι τους λένε οι «σοφοί» της εσπερίας. Εκείνοι οικοδομούν τον δικό τους ιστορικό χρόνο και τη δική τους προσωπικότητα. Το να βλέπει κανείς τον εαυτό του μέσα από τα μάτια και τις συνθήκες του άλλου, σημαίνει ότι διαπράττει ένα έγκλημα εναντίον, εν προκειμένω, της χώρας του. Διότι, ο ελληνικός κόσμος έρχεται από αλλού. Και, όταν λέμε έρχεται από αλλού, δε μιλάμε για την αρχαία Ελλάδα. Μιλάμε για αυτό που συγκροτεί ο κόσμος από την αρχαία Ελλάδα διαχρονικά και χωρίς διαλείψεις, μέχρι και την Επανάσταση και που, είναι αυτό που λέω, συγκροτημένος όχι ως έθνος-κράτος αλλά ως έθνος-κοσμοσύστημα. Ένας ολόκληρος κόσμος που αν θέλει κανείς να τον αναλογίσει με αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι ο πλανητικός κόσμος αλλά σε μία συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή (έτσι είναι συγκροτημένος, κρατοκεντρικά σε πόλεις-κράτη) που μετά όμως μπαίνει σε μία άλλη πορεία που λέγεται οικουμένη. Σε αυτή την οικουμένη λοιπόν, το κράτος των Ελλήνων είναι αυτό που αποκαλούμε και αποκάλεσαν και οι πρώτοι ήδη μετά τον Αλέξανδρο, κοσμόπολη. Η οποία κοσμόπολη συγκεντρώνει μέσα της τα επιμέρους κράτη που προϋπήρχαν (τις πόλεις-κράτη) και, συγχρόνως, τη δημοκρατική τους υποστασιοποίηση η οποία τώρα δεν είναι πια πολιτική μόνο αλλά είναι και οικονομική. Διανοηθείτε να μιλήσετε σε κάποιον οικονομολόγο σήμερα κύριε Σαχίνη, για την εφαρμογή της δημοκρατικής αρχής στην οικονομία (και όταν μιλάμε για δημοκρατία μιλάμε για αυτοκυβέρνηση, άρα για πολιτική ελευθερία). Να μην είναι ιδιοκτήτης δηλαδή ο Μπιλ Γκέιτς στην εταιρία του, αλλά, να είναι ένα σύστημα το οποίο θα το συγκροτεί ο Μπιλ Γκέιτς μαζί με την κοινωνία των εργαζομένων του. Αυτοί να είναι μέτοχοι δηλαδή και να μην χρειάζεται να απεργήσουν αφού θα είναι μέρος του συστήματος που θα συναποφασίζει. Αυτό λοιπόν το ιδίωμα του ελληνικού κόσμου που συγκρότησε αυτόν τον πολιτισμό, θέλουν να το εξαφανίσουν. Και επειδή δεν το αντέχουν διότι αντιβαίνει σε αυτό που υπηρετούν ως μηρυκαστικά -αυτό που γεννήθηκε δηλαδή με τη Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό- προσπαθούν να το απαξιώσουν και να το πολεμήσουν. Εδώ λοιπόν, βρήκαν ευκαιρία να το καταπολεμήσουν στο πρόσωπο του τελευταίου μεγάλου Έλληνα Ιωάννη Καποδίστρια, που θέλησε να εφαρμόσει όσο μπορούσε και όσο τον χωρούσε από την εποχή της απολυταρχίας, από αυτό το σύστημα. Ο Καποδίστριας λοιπόν, θα μας που, ότι ήταν δικτάτορας.
Γ.Σ.: Πριν από αυτό, επειδή θα μας μιλήσετε σήμερα όσο μπορείτε και για την Ελβετία. Αλλά, πριν από αυτό, δεν πάει έτσι, ότι είναι απλά «δικτάτορας». Πάει ότι το 1815 (από εκεί ξεκινάει, διευρύνθηκε) έκανε ό,τι μπορούσε στις περίφημες μακροχρόνιες και πολύμηνες συνεδριάσεις, για να καταπνίξει και την φωνή των Ελλήνων που ετοιμαζόντουσαν, την φωνή του Ρήγα, τις απόψεις για τη Βαλκανική, για την οθωμανική αυτοκρατορία, ήταν μέρος του συστήματος της διεθνούς της εποχής –έτσι εμφανίζεται- εκπροσωπώντας τα ρωσικά συμφέροντα, που έλεγε, “…να τελειώνουμε με αυτά, τι επαναστάσεις;”. Καταλάβατε;
Γ.Κ.: Κύριε Σαχίνη, προσέξτε. Τον Καποδίστρια τον συκοφάντησαν ως αυταρχικό και ως φιλορώσο ποιοι; Οι Βαυαροί. Να μας δείξουν ότι ο Καποδίστριας ήταν αυταρχικός, αλλά για να δικαιώσουν την απολυταρχία την ελέω θεού οι Βαυαροί. Ένα αυτό. Και το δεύτερον, την εξάρτηση της χώρας με όρους κατοχής από τη δυτική απολυταρχία. Κοραής. Ο Κοραής που θεωρήθηκε λόγω του ότι συντάχθηκε με τις πιο σκοτεινές δυνάμεις της εξέγερσης εναντίον του Καποδίστρια -τους Κοτζαμπάσηδες, που ήθελαν οι ίδιοι να είναι κράτος εν κράτη και να φορολογούν οι ίδιοι αντί για το κράτος, αυτοί που οργάνωσαν την καταστροφή του ελληνικού στόλου- αυτοί λοιπόν είναι εκείνοι οι οποίοι κατηγορούν τον Καποδίστρια ότι κατέστειλε την εξέγερσή τους. Προσέξτε τώρα. Ο Ρήγας, ήταν ο τελευταίος μεγάλος σχεδιαστής της ανοικοδόμησης του ελληνισμού, της απελευθέρωσης, με όρους απόλυτης δημοκρατίας σε έτη φωτός μακριά από τα πιο ριζοσπαστικά μέλη της Γαλλικής Επανάστασης -δηλαδή τους Ιακωβίνους και τον Ρουσσώ. Ο Ρουσσώ είναι μια παρωνυχίδα/υποσημείωση μπροστά στο σχήμα της δημοκρατίας της κοσμόπολης του Ρήγα. Ο Καποδίστριας λοιπόν, ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος όχι μόνο συγκρότησε κράτος όταν η Επανάσταση είχε σβήσει, αλλά, ενώσω ήταν εν ζωή, απέφυγε αυτό το κράτος να το μεταβάλει είτε σε προτεκτοράτο της Τουρκίας, είτε προτεκτοράτο των Μεγάλων Δυνάμεων. Ποιοι έθεσαν τον όρο στον Καποδίστρια που τον απέκρουσε και, τελικά τον επέβαλαν αυτοί που πολέμησαν τον Καποδίστρια στη συνέχεια, το κράτος που θα απελευθερωθεί να είναι προτεκτοράτο της δυτικής απολυταρχίας; Να είναι θνησιγενές για να μη μπορεί να συναντηθεί με τον μείζονα ελληνισμό και τους απειλήσει και να μην έχει πολίτευμα δημοκρατίας αλλά απολυταρχίας; Ποιοι; Αυτοί οι τύποι οι απίθανοι που, έρχονται να κατηγορήσουν τον Καποδίστρια ως αυταρχικό επειδή κατέστειλε αυτούς οι οποίοι οργάνωναν τη δολοφονία του και ήθελαν να κατισχύσουν στο κράτος. Μην ξεχνάμε ότι ο Καποδίστριας εξελέγη από μία βουλή. Και η βουλή αυτή τον εξέλεξε για επτά χρόνια και ανέστειλε προσωρινά (προσέξτε! για μερικούς μήνες) εωσότου μπορέσει να στήσει κράτος. Δεν υπήρχε δημόσια υπηρεσία, δεν υπήρχε κανένας θεσμός, δεν υπήρχε τράπεζα, δεν υπήρχε τίποτε και, συγχρόνως, ήταν υπό διαπραγμάτευση εάν θα αναγνωρισθεί ελεύθερο κράτος ή όχι. Είχε να αντιπαλαίσει με αυτό που κατηγόρησε τον Καποδίστρια για αυταρχισμό, επειδή κατέστειλε. Ξέρετε ποιος είναι ο διάλογος του Καποδίστρια με αυτούς όλους τους απίθανους τύπους τους Κοτζαμπάσηδες και τον Κοραή; Δύο τα επίπεδα:
1ο: Ο Κοραής που δοξάζουν σήμερα σε αυτή την επιτροπή και γενικότερα οι εθελόδουλοι της εποχής μας, είναι αυτός ο οποίος αντέτεινε στον Καποδίστρια και του έλεγε ότι το σύνταγμα των Ελλήνων πρέπει να το φτιάξουν Γάλλοι γερουσιαστές κι όχι Έλληνες. Όχι δηλαδή αυτοί που οικοδόμησαν την έννοια της κοσμόπολης άρα της δημοκρατίας. Αλλά αυτοί οι Γάλλοι γερουσιαστές, δηλαδή της Γαλλικής Επανάστασης, που ήθελαν την εκλόγιμη μοναρχία. Με άλλα λόγια, αυτό το κατάπτυστο σύστημα που έχουμε και σήμερα. Που, επιπλέον, είναι και ξένο σώμα προς την ελληνική κοινωνία.
2ο: Να φέρει Γάλλους εκπαιδευτικούς για να διδάξουν τους ελληνόπαιδες. Αυτό ήθελε. Και ερχόντουσαν λοιπόν οι άλλοι, οι Κοτζαμπάσηδες, που θέλανε τον Καποδίστρια ως φωτογραφία αλλά να κάνουν αυτοί κουμάντο και να λυμαίνονται αυτοί τις προσόδους του κράτους, έρχονται λοιπόν αυτοί και του ζητάνε σύνταγμα. Ποιο σύνταγμα του ζητάνε; Αυτό της Γαλλικής Επανάστασης. Δηλαδή της εποχής της απολυταρχίας, που διακινούσαν για το μέλλον. Τι του λέγανε; Του έλεγαν να έχει ο ελληνικός λαός τιμοκρατικό ψήφο. Δηλαδή, όχι το κάθε άτομο να έχει την ψήφο του -όπως την έχει σήμερα, έστω, για να εκλέγει μονάρχες- αλλά να έχουν ψήφο μόνο εκείνοι που έχουν περιουσία (όπως γινόταν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες). Τότε που στην Αγγλία υπήρχε μόνο το 7% των εκλογέων. Και τι τους απαντάει ο Καποδίστριας; Τους απαντά ότι, «…δεν είναι δυνατόν, έχω μία ανίκητη δυσκολία, η οποία συνιστάτε στο ότι δεν έχω τη δύναμη να κάμω έναν νόμο ο οποίος θέτει όρους στο δικαίωμα της ψήφου. Δικαίωμα το οποίο ο ελληνικός λαός δοξάζει ότι μεταχειρίστηκε έως σήμερα χωρίς περιορισμό…» οποία ψήφος είναι ψήφος αυτοκυβέρνητης και όχι εκλογής μονάρχη. Και έρχονται λοιπόν αυτοί οι απίθανοι και αγράμματοι τύποι που μηρυκάζουν για να δοξάσουν καταστάσεις οι οποίες σήμερα υπηρετούν αυτή την εκχώρηση κάθε ανεξαρτησίας της χώρας και κάθε δημοκρατικού δικαιώματος, να μας μιλήσουν για τον “αυταρχισμό” του Καποδίστρια.
Προσέξτε. Όλοι αυτοί, είναι συνδεδεμένοι με την αντίληψη (κι ας προσποιούνται ότι δεν το ξέρουν, το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά) αυτού που ιδεολογικά χρησιμοποιείται σήμερα για να ορίσει την έννοια της ακροδεξιάς. Τι είναι ακροδεξιός; Δεν είναι αυτός που καταδολιεύει την ελευθερία της κοινωνίας και τα δικαιώματά της; Όλοι αυτοί λοιπόν που μας μιλάνε για φιλελευθερισμό –που, ο Καποδίστριας υποτίθεται ότι ήταν αντίθετος, και ήταν, αλλά ήταν προς την κατεύθυνση του «εμπρός» δηλαδή του μέλλοντος και δεν δεχόταν ο Καποδίστριας ό,τι γινόταν στη Δύση, για δύο λόγους: πρώτον διότι αυτό το θεωρούσε ότι ήταν δείγμα καθυστέρησης για κοινωνίες που μόλις έβγαιναν από την φεουδαρχία και, βεβαίως, διότι δεν ήταν καν αποδεχτό αυτό από τις μεγάλες δυνάμεις που θα αναγνώριζαν την ανεξαρτησία και οι οποίες ήθελαν απολυταρχία, ελέω θεού πολίτευμα, στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και προσπαθούσε να υπονομεύσει αυτήν την πολική μιλώντας για προσωρινό πολίτευμα -“να μιλάτε για προσωρινό πολίτευμα” έλεγε- διότι αυτοί οι τύποι εκεί επάνω οι απίθανοι που τους γνώριζε από μέσα, δεν θα μας δέχονταν την ανεξαρτησία. Ήταν όρος. Και προσπαθούσε να πείσει τον υποψήφιο τότε βασιλέα Λεοπόλδο, ότι για να έρθει στην Ελλάδα πρέπει να θέσει θέμα ορίων της ελληνικής επικράτειας, ανεξαρτησίας της ελληνικής επικράτειας και γι’ αυτά που αγωνιζόταν και, να εκλεγεί από τον ελληνικό λαό. Διανοείστε ότι επανέφερε το καθεστώς της βασιλείας του Βυζαντίου –το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει για τις συνθήκες της εποχής- όπου ο βασιλέας ήτανε εκλεγμένος από έναν διαρκή δήμο και μία διαρκή σύγκλητο.
Πού λοιπόν είναι αυτά σήμερα; Και, για να δούμε ακριβώς τι ήταν ο Καποδίστριας, πρέπει να τον ανατρέξουμε και στο παρελθόν του. Στα ιόνια νησιά, είχε οριστεί νεαρός ήδη τότε από τη βουλή, να είναι μέλος μίας δεκαμελούς επιτροπής για την αναθεώρηση του συντάγματος. Και οι προτάσεις του ξεσήκωσαν την οργή του Ρώσου εκπροσώπου (γιατί δεν ήταν πλήρως ανεξάρτητα τα ιόνια νησιά/η ιόνιος πολιτεία) κατηγορώντας τον Καποδίστρια για “υπερβολικό φιλελευθερισμό”.
Το 1815 -θα μας το πει ο ίδιος ο Κίσινγκερ τον οποίον λατρεύουν- υπήρξε η μεγάλη σύγκρουση μεταξύ της απολυταρχίας που εκπροσωπούσε ο Μέττερνιχ και που απαγόρευε στην Ελλάδα να έχει το δημοκρατικό ιστορικό της πολίτευμα -δηλαδή την κοσμόπολη. O Κίσινγκερ λοιπόν, λέει ότι, ήταν η σύγκρουση μεταξύ του Μέττερνιχ που εκπροσωπούσε την απολυταρχία και του Καποδίστρια που εκπροσωπούσε το μέλλον. Το μέλλον των εθνικών κοινωνιών, της αρχής των εθνοτήτων που υπέσχετο την κατάλυση της απολυταρχίας και την εγκαθίδρυση ενός δημοκρατικού και όχι ενός ολιγαρχικού όπως το σημερινό σύστημα. Αυτή λοιπόν η πολιτική αν θέλετε αξιολόγηση από έναν σύγχρονο που είναι φίλα προσκείμενος προς τον Μέττερνιχ ότι ο Καποδίστριας εκπροσωπούσε τον φιλελευθερισμό (κακώς, τη δημοκρατία σε φιλελευθερισμό ήθελε και όχι την ολιγαρχία) αλλά, αυτός που τον αναγνωρίζει, έρχονται να τον αποδομήσουν. Γιατί; Τι θέλουν να δικαιώσουν; Δύο πράγματα. Το πρώτο είναι, ό,τι εγκατεστάθη και επεβλήθη από την απολυταρχική Δύση και συνέχισε από τους ηγεμόνες της Ευρώπης να επιβάλλεται στην Ελλάδα προκειμένου να αποδομήσει τον μείζονα ελληνισμό και ό,τι υπόσχετο και, το δεύτερο -αυτό που γίνεται σήμερα διά της επιτροπής δηλαδή- να ιστορήσουμε τα πεπραγμένα του ελληνικού κόσμου, από τον 19ο μέχρι τον σημερινό αιώνα, διά των πεπραγμένων του κράτους. Ποιου κράτους; Αυτού που κατέστρεψε όλο το παρελθόν, που αποδόμησε τον ελληνισμό και τον εξαφάνισε. Γνωρίζουμε τι έγινε στην Μικρά Ασία και γενικά τι έγινε αυτός ο μείζον ελληνισμός. Και αυτούς που υπηρετούν σήμερα την αρχή των γουναριστών και των κοραϊκών. Δηλαδή της εξάρτησης και της παράδοσης για να παραμείνει η Ελλάδα «μικρά πλην έντιμος» στον διεθνή χάρτη.
Αν πιάσετε να δείτε αυτούς οι οποίοι είναι στην επιτροπή, αυτούς οι οποίοι υπηρετούν αυτήν την αρχή της ρήξης με το παρελθόν και της προσάρτησης της Ελλάδας και του ελληνικού πνεύματος σήμερα και του κόσμου στον λεγόμενο και παρωχημένο απολύτως Διαφωτισμό, δεν είναι άλλοι, οι οποίοι υπηρετούν την ιδέα ότι πρέπει να γίνουμε ένα καινούργιο προσάρτημα του μεγαλοϊδεατισμού της Τουρκίας και να εκχωρήσουμε οτιδήποτε στους γείτονες, γιατί υπηρετώντας τον εθνικισμό των γειτόνων καταστέλλουμε τον υποτιθέμενο δικό μας εθνικισμό. Δηλαδή, ο Έλληνας να κοντύνει και να μοιάζει με τον οικονομικό μετανάστη και όχι ο οικονομικός μετανάστης να ενσωματωθεί στις προδιαγραφές της ελληνικής πολιτισμικής αρχής. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Αλλαγή λαού σημαίνει. Εκεί πάμε. Εκεί, μας λένε όταν ξεκινάνε να μας πουν ότι δεν έχουμε σχέση με το παρελθόν, γιατί αν δεν έχουμε σχέση με το παρελθόν και μας συγκρότησε το κράτος το έθνος μας -όπως μας λέει και ο πρωθυπουργός που έφτιαξε αυτήν την επιτροπή- τότε, τι σημαίνει; Σημαίνει ότι αυτό το κράτος τα έκανε όλα καλά και ότι εξακολουθεί να τα κάνει. Ακόμα μας λένε, ότι είναι και φιλελεύθερο, για να μιλήσουμε με τους δικούς τους όρους. Από πού κι ως πού είναι φιλελεύθερο ένα κράτος που διώκει την αστική τάξη, που διακονεί τον φιλελευθερισμό από αρχής μέχρι τέλους; Αυτό εξαφάνισε την ελληνική αστική τάξη του μείζονος ελληνισμού, δεν της επέτρεψε ποτέ να μπει στην Ελλάδα και, συγχρόνως, σήμερα τη θέλει κρατικοδίαιτη. Παρακοιμώμενους της εξουσίας για να μοιράζονται μαζί τον λουφέ του κράτους.
Γ.Σ.: Κύριε Κοντογιώργη μην επεκταθείτε εκεί γιατί υπάρχει το κομμάτι που έχουν ζητήσει οι ακροατές, διότι εάν ανοίξουμε τη συζήτηση αντιλαμβανόμενος αυτό που περιγράφετε, οι επίγονοι της βαυαροκρατίας, με αυτό που ακούω από εσάς ξεκινώντας πολύ όμορφα από τον Ρήγα και φτάνοντας στον Καποδίστρια, εγώ αντιλαμβάνομαι ότι ακόμη και ο πρώτος εκσυγχρονιστής Τρικούπης, στον αντίποδα του Καποδίστρια είναι. Το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας λοιπόν εξυπηρετεί και ο Τρικούπης.
Γ.Κ.: Σημειολογικά το έχω αναδείξει στο έργο μου, ότι, ο εκσυγχρονιστής Τρικούπης, όταν έρχεται η στιγμή να διαλογιστεί για το πώς θα εκσυγχρονιστεί η πολιτική ζωή της χώρας, λέει την περίφημη φράση: “Πρέπει ο πολιτικός να απελευθερωθεί του πολίτου”. Να απελευθερωθεί από τον πολίτη. Τον είχε σε στενό κλοιό. Τι συνέβη κύριε Σαχίνη και αυτός ο μέγας λάτρης του αγγλικού πολιτεύματος που ήταν ένα τιμοκρατικό ολιγαρχικό και μοναρχικό πολίτευμα απολυταρχίας ακόμη στην εποχή του, δεν αγαπάει καθόλου τον πολίτη; Κι εδώ απαντώ σε όλους αυτούς οι οποίοι έχουν ενθυλακώσει στο μυαλό τους την αντίληψη ότι ο Έλληνας δεν έχει πολιτική παιδεία και όχι αυτή που μας κυβερνούν ως κατακτητές, έρχεται να μας πει ότι πρέπει να καταστείλουμε την πολιτική ανάπτυξη του πολίτη για να μοιάζει με την αγελαία ιδιωτικότητα που έχει και ζει η δυτική κοινωνία που μόλις βγήκε από την φεουδαρχία και δεν γνωρίζει (γιατί δεν την έχει) τι είναι ψήφος. Τι θέλει από το αγγλικό πολίτευμα; Να είναι η απολυταρχία (η πολιτική εξουσία) απολύτως ελεύθερη, να κάνει ό,τι της αρέσει για την χώρα, να κυβερνάει την χώρα με τους δικούς της σκοπούς και να έχει κάτω τους δουλοπάροικους οι οποίοι το πολύ-πολύ να είναι μισθωτοί των δώδεκα και των δεκαπέντε ωρών εργασίας στα εργοστάσια. Αυτά λοιπόν είναι τα μοντέλα που έβαλε και ο Τρικούπης στο μυαλό του. Όμως ο πολίτης ο Έλληνας, που είχε πολιτική ανάπτυξη δημοκρατίας (διότι έτσι είχε ζήσει μέχρι και το τέλος της τουρκοκρατίας μέσα στα κοινά με δημοκρατία, κι όταν λέμε δημοκρατία εννοούμε αυτοκυβέρνηση κι όχι τον ευφημισμό του σημερινού συστήματος), αυτό τους δημιουργούσε απέχθεια. Κυριολεκτικά! Δεν επαναστάτησε ο ελληνικός λαός για να εγκαθιδρύσει μια απολυταρχία ή μια εκλόγιμη μοναρχία του σημερινού τύπου. Επαναστάτησε για να έχει δημοκρατία στο σύνολο, με εθνική ελευθερία και όρους κοσμόπολης. Έχει τεράστια σημασία αυτό να το συγκρατήσουμε. Αυτό λοιπόν σήμερα απεχθάνονται στο πρόσωπο της πολιτικής συμπεριφοράς του ελληνικού λαού. Διότι, τι του ξέμεινε του ελληνικού λαού όταν οι βαυαροί πρώτοι κατέλυσαν τα κοινά και τη δημοκρατία μέσα στα κοινά με απέχθεια όπως γράφουν οι ίδιοι στο κείμενο που ακολουθεί τον νόμο; Τι απέμεινε; Απέμεινε η πολιτική του νοοτροπία. Αντί να πηγαίνει στον δήμο και να θέτει τα προβλήματά του και να κυβερνάει ο ίδιος μέσω του δήμου, αντί δηλαδή τη δημοκρατία που είχαν στα κοινά να τη μεταφέρουν στο κράτος-έθνος, τα κατήργησαν και εγκαθίδρυσαν την απολυταρχία για να… εξευρωπαϊστούμε, λέει. Την ελέω θεού διακυβέρνηση του Όθωνα και του κάθε μονάρχη. Αυτό λοιπόν το σύστημα ακριβώς έρχεται να νοσταλγήσει ο Τρικούπης, λέγοντας ότι ο πολίτης που ξέμεινε από θεσμούς (γιατί του τους στέρησαν) έρχεται πια στον πολιτικό και του γίνεται “στενός κορσές” και του ζητάει αυτά που θα ζητούσε από τον δήμο. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, ο πολίτης, δημιουργεί δύσμορφες συμπεριφορές διότι πηγαίνοντας στον πολιτικό, ο πολιτικός τον χρησιμοποιεί ως πελάτη. Άρα λοιπόν, τι φταίει; Ο πολίτης που στερήθηκε τη συλλογικότητά του μέσα στην οποία δρούσε πολιτικά; ή το σύστημα το οποίο καταλύοντας αυτό μεταβάλει τον πολίτη σε προσάρτημα και πελάτη του πολιτικά κυρίαρχου κατακτητή που λέγεται πολιτικός; Και μας μιλάνε για συνταγματικά και δημοκρατικά τόξα οι κύριοι συνταγματολόγοι και δεν ντρέπονται. Να το κάψουν το πτυχίο τους όταν κάνουν τέτοια ιδεολογική κατήχηση επαίσχυντη εναντίον μιας δημοκρατικής κοινωνία.
Γ.Σ.: Θέλω στον χρόνο που μας απομένει, να μας μιλήσετε λίγο –όσο είναι εφικτό- για αυτό το σύστημα, γιατί και εκεί έδωσε μάχη ο Καποδίστριας και λίγοι το γνωρίζουν. Σφοδρή μάχη μάλιστα και επέλεξε και με ποια πλευρά θα πάει, στην Ελβετία κύριε Κοντογιώργη.
Γ.Κ.: Στην Ελβετία εστάλη ως εκπρόσωπος του Τσάρου, διότι γινόταν ένας μεγάλος ανταγωνισμός -θεωρούνταν μια κομβική περιοχή για την Ευρώπη- ανταγωνισμός μεταξύ της Αυστρίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Εκεί λοιπόν, πρώτον, κατάφερε να αποτρέψει την εισβολή της Αυστρίας και τον έλεγχο της Γαλλίας. Όχι υπέρ της Ρωσίας αλλά υπέρ της ανεξαρτησίας με επαρκή εδαφική επικράτεια για να μπορεί να είναι βιώσιμη η χώρα. Και, συγχρόνως, κατάφερε τους διαφόρους τσελιγκάδες ολιγάρχες φεουδάρχες της περιοχής, να τους ενώσει κάτω από ένα σύστημα που αποκλήθηκε συνομοσπονδία (που είναι η ελληνική συμπολιτεία), με όρους συμμετοχής της ίδιας της κοινωνίας. Δηλαδή εγκαθίδρυσε το σύστημα των κοινών με συμπολιτειακούς όρους στην Ελβετία, βάζοντας όμως μέσα στο ημι-φεουδαλικό σύστημα της εποχής ως πολιτειακό συντελεστή και την κοινωνία. Αυτό είναι το σύστημα που εξελίχθηκε σήμερα στην Ελβετία, που δεν είναι μεν δημοκρατικό, έχει όμως ισχυρά στοιχεία δημοκρατικότητας τα οποία προσπαθούν να τα μεταβάλουν και να τα ορίσουν ως δήθεν δημοψηφίσματα. Δεν είναι δημοψηφίσματα αυτά που συμβαίνουν στην Ελβετία. Είναι η λειτουργία –ατελής μεν αλλά, λειτουργία- του θεσμού της αντιπροσώπευσης, του δήμου δηλαδή σε καθημερινή βάση. Άλλο πράγμα το δημοψήφισμα κι άλλο πράγμα η θέσμιση της κοινωνίας ως δήμου για να λειτουργεί σε καθημερινή βάση, όπως πρέπει να είναι ένας θεσμός του δήμου. Αυτό λοιπόν το σύστημα σήμερα, λειτουργεί και είναι ορατό από όλους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Γιατί δεν το μιμείται κανείς; Γιατί δεν πηγαίνει μέχρι εκεί; Εγώ θα αντέτεινα. Γιατί δεν εγκαθιδρύουν ένα σύστημα διαβούλευσης της κοινωνίας και, βεβαίως, πέραν της διαβούλευσης και συμμετοχής στα πολιτικά δρώμενα; Δηλαδή με αποφασιστικό δικαίωμα της κοινωνίας στις απλές κοινότητες, στους απλούς δήμους της χώρας; Γιατί δεν το εγκαθιδρύουν όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και μας λένε ότι η απόλυτη μοναρχία της εποχής μας (του κάθε πρωθυπουργού και του κάθε προέδρου σε όλον τον κόσμο) είναι «δημοκρατία» επειδή πηγαίνει ο πολίτης ο δυστυχής και ρίχνει το χαρτάκι για να βγάλει μονάρχη. Και στο τέλος, όταν τίθεται το ζήτημα της αναντιστοιχίας μεταξύ της πολιτικής που ακολουθεί ο μονάρχης/πρωθυπουργός και της κοινωνίας που είναι σε προφανή κατά κανόνα δυσαρμονία, τι απαντούν; Ότι, δεν ακολουθούν τον «όχλο». Ότι δεν ακολουθούν τις δημοσκοπήσεις και κουνάνε και το χέρι. Ποιος θα ελέγξει αυτούς τους ανθρώπους; Για ποιον εκλέχθηκαν κύριε Σαχίνη; Ας μας πουν για ποιον εκλέχθηκαν και τίνος τα συμφέροντα υπηρετούν, όταν κατεβάζουν στρατιές ολόκληρες, αστυνομίας και στρατού στα νησιά για να καταστείλουν την απολύτως θεμιτή ανάγκη των πολιτών να υπερασπιστούν την καθημερινή τους ζωή από αυτό που οι ίδιοι οι πολιτικοί τους έχουν δημιουργήσει. Μη νομίσουμε ότι ο Έβρος ή αυτό που συμβαίνει στα νησιά τώρα με την ανάσχεση, συμβαίνει επειδή είναι μέσα στα μυαλά των ανθρώπων που κυβερνάνε. Είναι το αποτέλεσμα αυτού που υπήρξε στα νησιά, του προπηλακισμού του στρατού καταστολής που εστάλη. Κατάλαβαν δηλαδή, ότι ήταν αντιμέτωποι με αυτό που έχουν καταφέρει να το διαχειρίζονται: με την εθνική κοινωνική συλλογικότητα. Και όταν είσαι αντιμέτωπος με την κοινωνική συλλογικότητα, με την αντίδραση δηλαδή τη συλλογική της κοινωνίας, έχεις πρόβλημα επιβίωσης διότι από αυτούς θα πάρεις τη νομιμοποίηση να ξανά είσαι πρωθυπουργός. Αυτό που συμβαίνει σήμερα όμως, βεβαιώνει με αδιάψευστο τρόπο τι συνέβη την προηγούμενη περίοδο, με την προηγούμενη κυβέρνηση. Τι υπηρέτησαν αυτοί οι απίθανοι τύποι που ήταν κρατικοδίαιτοι και ζούσαν εις βάρος του ελληνικού λαού και όταν ανήλθαν στην εξουσία τον μούντζωναν και υπηρετούσαν τη Διεθνή των Αγορών και τα συμφέροντά της στο όνομα του δήθεν “ανθρωπισμού” στις διεθνείς σχέσεις;
Αντιλαμβάνεσθε επομένως ότι τίθεται ένα θέμα αντιπροσώπευσης. Το θέμα αυτό της αντιπροσώπευσης, έχει πολλά επίπεδα. Δεν πρέπει κάποιος να καθορίζει το περιεχόμενο των πολιτικών που θα ακολουθούν αυτοί οι άνθρωποι; και όχι να το καθορίζουν αυτοί; Με ποιο δικαίωμα αποφασίζουν για λογαριασμό και για τις τύχες μιας ολόκληρης κοινωνίας; Εάν είναι σε προφανή αντίθεση οι πολιτικές τους με αυτό στο οποίο είναι αρμόδιοι, τότε γιατί τους καθορίστηκε να πολιτευτούν τα συμφέροντα της κοινωνίας και τα αντιστρατεύονται; Δεν πρέπει κάποιος να τους τραβήξει το μανίκι; Δεν πρέπει κάποιος να τους ανακαλέσει, να τους ελέγξει και να τους προσαγάγει στη δικαιοσύνη; Μας λένε ότι την πολιτική ευθύνη, άρα τον έλεγχο και τις ευθύνες, τις απονέμει ο λαός στις επόμενες εκλογές. Αυτά είναι μπαρούφες για τους ιθαγενείς. Στις επόμενες εκλογές και σε κάθε εκλογές, ο πολίτης εκλέγει απλά τον επόμενο μονάρχη. Μπορεί να ήταν άριστος ο προηγούμενος αλλά τον βαρέθηκε, μπορεί να ήταν άχρηστος και τον εχθρεύονταν και τον μούντζωσε και ψήφισε άλλον για να διώξει αυτόν που υπάρχει. Δεν έχει σημασία. Ψηφίζει απλά τον επόμενο μονάρχη. Δεν τιμωρεί. Η τιμωρία έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές και όπως σε κάθε ευνομούμενη κοινωνία εάν θα ήταν μη ολιγαρχική και μοναρχική, θα είχε σώμα δικαιοσύνης που θα δίκαζε. Εδώ σου λένε, ότι αν θέσεις ζήτημα ελέγχου και ευθύνης του πολιτικού και προσαγωγής του στη δικαιοσύνη, αυτό αποτελεί φασισμό. Διότι αν ξέρει ότι θα έχει συνέπειες για τις πολιτικές που κάνει, εάν δεν έχει ανταποκρισιμότητα προς το κοινό συμφέρον και θα ξέρει ότι θα υποστεί αυτές τις συνέπειες, τότε λοιπόν θα πολιτευτεί προς το συμφέρον της κοινωνίας. Θα αισθάνεται την ανάσα της κοινωνίας ως συλλογικότητας κι όχι μιας διασπασμένης πραγματικότητας που απλώς θα ιδιωτεύει και κάποιες στιγμές θα λειτουργεί με τους όρους της αγελαίας συμμετοχής, ως μάζα.
Αυτό λοιπόν είναι το κεντρικό ζήτημα σήμερα που, αν θέλετε, μας ενώνει με αυτό που ήδη κάνουν οι πολιτικοί μας στην Ελλάδα (το πολιτικό σύστημα, όποιοι και να είναι γιατί τους ομοίους του καλεί), με αυτό που είναι το διακύβευμα για την κοινωνία. Και για να πούμε μία πραγματικότητα, εδώ φαίνεται ότι δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν μπορούν να αλλάξουν μέσα σε αυτό το σύστημα διότι αυτό καθορίζει τη σκέψη και τις πολιτικές τους. Γι’ αυτό και όρισαν μία επιτροπή για να γιορτάσει τα 200 χρόνια, με σκοπό να πάει πολύ βαθύτερα αυτήν τη ρήξη με τις πολιτισμικές προδιαγραφές, τις δημοκρατικές πολιτισμικές προδιαγραφές της ελληνικής κοινωνίας και του παρελθόντος η οποία τις διδάσκει. Γι’ αυτό και μας λένε ότι θα δοξάσουν το κράτος. Έχει σημασία υπό ποία σκοπιά θα αποτιμήσουν τα πεπραγμένα. Εάν μας πουν ότι θα δοξάσουν το κράτος διότι, λέει, μας πήρε από την Πελοπόννησο και μας πήγε στη Θράκη, τότε λένε ένα μεγάλο ψεύδος. Διότι αυτό το κράτος έπραξε τα ελάχιστα. Το έως στην Θράκη και έως την Κρήτη και ως την Κέρκυρα, είναι το κράτος που ήρθε μέσα από τους αγώνες του ελληνικού λαού εναντίον των πεπραγμένων αυτού του πολιτικού προσωπικού το οποίο όμως κατέστρεψε τον μείζονα ελληνισμό με ό,τι αντιπροσώπευε, ηγεμόνευε χωρίς κράτος, υπό καθεστώς εθνικής κατοχής σε τρεις αυτοκρατορίες και στη Μεσόγειο. Τι έγινε αυτός ο ελληνικός κόσμος; Εάν θέλετε να μάθετε τι έγινε και ποιος τον κατέστρεψε, αναλογιστείτε δύο μεγάλες στιγμές: 1897 και 1922. Και γιατί έγινε το 1922; -επειδή μιλάμε για την Κρήτη και στην Κρήτη; Διότι ο μεγάλος Ελευθέριος Βενιζέλος, ήρθε στην Ελλάδα φυτευτός. Δεν ήταν προϊόν του κομματικού σωλήνα αυτού του κράτους. Αν είχε να πολιτευθεί μέσα από αυτόν τον κομματικό σωλήνα να είστε βέβαιος ότι θα είχε γίνει όπως και οι άλλοι, αλλιώς θα τον είχε εκβράσει. Αν υπήρξε λοιπόν η ανάταση της πρώτης περιόδου της βενιζέλειας εποχής, υπήρξε γιατί είχαμε την επανάσταση στο Γουδί, που οδήγησε στην κατάρρευση της κομματοκρατίας του παλαιού καθεστώτος και που οδήγησε στην έλευση του Βενιζέλου ο οποίος λειτούργησε πια εκεί με τους όρους της εθνικής αναφοράς. Αυτός που θέλει να είναι μεγάλος ηγέτης πρέπει να παίρνει την κοινωνία και να την βγάζει στο μέλλον. Και όχι να πολεμάει την κοινωνία και να την αντιστρατεύεται και όταν η κοινωνία αντιδρά να την χαρακτηρίζει ως “ετερόκλητο όχλο" αυτός ο οποίος έζησε εις βάρος της κοινωνίας ως παράσιτο.
Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα που εγείρει σήμερα η επικαιρότητα της Ελληνικής Επανάστασης. Να ξαναδούμε το ιστορικό μας παρελθόν, για να δούμε τι φταίει και αυτό το «τι φταίει» να το διορθώσουμε όχι επανερχόμενοι στο παρελθόν αλλά εμπνεόμενοι από αυτό, για να δούμε ποιο είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα λοιπόν είναι η αναντιστοιχία μεταξύ του πολιτικού συστήματος και της κοινής βούλησης της κοινωνίας, της συλλογικότητας. Που η αναντιστοιχία αυτή παράγει όλες τις καταστροφές. Διότι όταν κανείς είναι ελεύθερος και αυτόνομος να κάνει ό,τι του αρέσει -όπως επιτάσσει το παρόν σύνταγμα και κάθε σύνταγμα του κόσμου- και όταν δεν υπάρχει ιδεολογία να συνδέσει –έστω σε αυτό το επίπεδο- τις πολιτικές του κομματικού σωλήνα με ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας για να γίνει δημόσιο συμφέρον, τότε αυτός που κυβερνάει, κυβερνάει για τον εαυτόν του και όποιος του αντιστέκεται (συμπεριλαμβανομένης και κυρίως της κοινωνίας ως συλλογικότητα) την βάζει απέναντι και προσπαθεί να την γονατίσει. Σήμερα λοιπόν, οι πολιτικές που μας διδάσκουν αυτοί οι απίθανοι τύπου που είναι μέλη της επιτροπής μαζί με αυτήν την… “κυρία” που ποιος ξέρει αν έχει διαβάσει έστω μία σελίδα από την ελληνική ιστορία (όπως δείχνουν τα πράγματα παπαγαλάκι είναι κι ό,τι της λένε το βάζει στο στόμα της) αυτή λοιπόν η επιτροπή, αυτό που θέλει είναι να κοντύνει την πολιτισμική οντότητα αυτής της κοινωνίας και τις ιστορικές της αναφορές, διότι θα φανεί η γύμνια του κράτους. Θα φανεί ποιος κατέστρεψε και ποιος θέλει να αλλάξει τώρα και τις προδιαγραφές του ελληνικού λαού, την πολιτισμική του συνοχή, για να μας κάνουν να λειτουργούμε όπως λειτουργούν οι μεσανατολικές χώρες. Δηλαδή ως αγέλες που καθοδηγούνται από τζιχαντιστές. Τζιχαντιστές της ιδεολογίας του τύπου αυτών που κατηγορούν τον Καποδίστρια για δικτάτορα και αυτούς που είναι στις διάφορες επιτροπές που θέλουν να μας διδάξουν τι ήταν η ελληνική κοινωνία και η Ελληνική Επανάσταση για να κάνουν τα ίδια σήμερα ως κράτος, που έκαναν και στο παρελθόν, δαπάνες του ελληνικού λαού και του ελληνικού έθνους.
Γιώργος Κοντογιώργης για τον
Γιώργο Σαχίνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου