"Η δημοκρατία όπως και η αντιπροσώπευση θα έρθουν την ώρα που θα το επιβάλλουν οι συνθήκες"
Πρώτον, η πολιτική "ατζέντα" του δημοσκοπικού δήμου δεν θα τίθεται από την πολιτική εξουσία. Αντιθέτως ο δημοσκοπικός δήμος θα υπαγορεύει ευρέως την πολιτική "ατζέντα" στην εξουσία.
Δεύτερον, έχω υπογραμμίσει πολλές φορές ότι δεν υιοθετώ την αρχή της δεοντολογίας ως μέσον διαμόρφωσης της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Δεν μπορεί μια κοινωνία να στηρίζεται στις καλές προθέσεις τρίτων. Οι κοινωνίες σώζονται και ευδοκιμούν εάν επιβάλουν καλές συμπεριφορές, σύμφωνες με την βούλησή τους. Μέχρι σήμερα ουδείς εμπήκε στον κόπο να απαντήσει στο ερώτημα: γιατί πρέπει να να διαδηλώνουμε για να αναγκάσουμε τους κυβερνήτες να αποφασίσουν σύμφωνα με τις απόψεις μας;. Αφού τις θεωρούμε σωστές, γιατί δεν αξιώνουμε να παίρνουμε εμείς τις αποφάσεις ή τουλάχιστον να συμμετέχουμε σ'αυτές;
Τρίτον, δεν συμφωνώ με το επιχείρημα της ανωριμότητας της κοινωνίας. Αυτά τα διδάσκουν οι ολιγάρχες για να δικαιολογήσουν την αξίωσή τους να διατηρούν το μονοπώλιο της εξουσίας. Συγκρίνετε τις δημοσκοπήσεις, από τη μεταπολίτευση έως σήμερα: τι έχει πει η κοινή γνώμη, και τι έκαμαν οι πολιτικοί. Διαβάστε τι λέει ο Αριστοτέλης σχετικά. Θα συνομολογήσετε ότι είστε θιασώτης της ολιγαρχίας ή απλώς θα αισθανθείτε ότι έχετε εμποτισθεί βαθιά από την ιδεολογία της νεοτερικής αλλοτρίωσης.
Τέταρτον, είναι χρήσιμο να σκεφθείτε ότι οι Αθηναίοι, ο δήμος, άσκησε τον πιο περίτεχνο από κάθε άποψη οικονομικό ιμπεριαλισμό στην ιστορία. Επίσης είναι καλό να πληροφορηθείτε καλύτερα γιατί επήγαν οι Αθηναίοι στη Σικελία και τι συνέβη στην Αθήνα το προηγούμενο διάστημα. Να γνωρίσετε τέλος ότι η δημοκρατία δεν υπήρξε υπόθεση ενός αιώνα αλλά 2500 ετών, όση και η διάρκεια της ιστορίας των πόλεων/κοινών, έως τον 19ο αιώνα. Μήπως είναι καιρός να ξανασκεφθούμε τα φαινόμενα και να επανέλθουμε;
Πέμπτον, η δημοκρατία δεν διδάσκεται ούτε έρχεται μέσω της διδασκαλίας στα πανεπιστήμια. Είναι απόρροια της εξέλιξης δηλαδή της ανάγκης των πραγμάτων. Εάν ήταν έτσι, θα πρέπει να διερωτηθούμε γιατί σήμερα που όλοι σχεδόν είναι εγγράμματοι ζούμε σε ολιγαρχίες και το χαιρόμαστε, ενώ οι αγράμματοι Έλληνες μεγαλούργησαν ιστορικά με αυτήν την πολιτεία χωρίς να έχουν περάσει ούτε από το δημοτικό…
Έκτον, είναι νομίζω η ώρα που πρέπει να διερωτηθούμε γιατί ενώ καθένας από εμάς ξέρει τι πρέπει να γίνει, φοβάται ή αρνείται να συνεκτιμήσει τον εαυτό του στο λαό. Μήπως θεωρεί εαυτόν ανήκοντα στις ελίτ, είναι τελικά ολιγάρχης; Ας το ψάξει ο καθένας μέσα του.
Και έβδομον, είτε το θέλουμε είτε όχι η δυναμική των πραγμάτων θα οδηγήσει στην αντιπροσώπευση και προοπτικά στη δημοκρατία. Δεν υπάρχει άλλη λύση, αυτό το διδάσκει η κοσμοσυστημική γνωσιολογία, δηλαδή η κοσμοϊστορία. Η σκέψη μου για τον δημοσκοπικό δήμο είναι ένα πείραμα που διερευνά αντιδράσεις περισσότερο, που θέτει το ζήτημα στην απλότητά του για να καταδείξει ότι δεν είναι ανέφικτη η αντιπροσώπευση, απλώς δεν είναι απιθυμητή στις ημέρες μας. Θα μπορούσε να συνδράμει εάν υιοθετείτο στην επίσπευση των εξελίξεων. Ο σημερινός άνθρωπος απέχει πολύ από του να εγγράψει στο αξιακό του "είναι" την αρχή της αντιπροσώπευσης, με ότι αυτό σημαίνει για την ελευθερία και τους συσχετισμούς. Γι αυτό και έως ότου αναγκασθεί να εξελίξει τη σκέψη του, θα πάσχει, θα εξουθενώνεται από τους ολιγάρχες, θα εκπλήσσεται γι'αυτό και θα διερωτάται γιατί και πώς θα διασωθεί, ή θα τον διασώσουν σωτήρες ή θεοί.
Η δημοκρατία όπως και η αντιπροσώπευση θα έρθουν την ώρα που θα το επιβάλλουν οι συνθήκες και ως πραγματολογική κατάσταση και ως αίτημα χωρίς να μας ρωτήσει. Έχω αναπτύξει διά μακρών το γνωσιολογικό αυτό ζητούμενο. Επομένως στο ερώτημα για την ωριμότητα των κοινωνιών απαντώ ότι μπορεί κανείς να παρακολουθήσει πώς καταγράφω το εξελικτικό γίγνεσθαι της πολιτείας της πόλης και να συγκροτήσει την παραλληλία του με το σήμερα. Θα διαπιστώσει με ακρίβεια το ανθρωποκεντρικό στάδιο (την ωριμότητα) του σημερινού κόσμου. Στο βιβλίο μου για το ελληνικό κοσμοσύστημα βρίσκει κανείς το πανόραμα αυτό και τι τελικά σημαίνει ωριμότητα των κοινωνιών. Στη δημοκρατία ως ελευθερία εμπεριέχεται και ένας πίνακας που δίνει το διάγραμμα της σύγκρισης του ελληνικού με τον νεοτερικό κόσμο.
Σε ό,τι αφορά εντούτοις το συμφέρον της κοινωνίας και την τάση της να υποκύπτει στους δημαγωγούς. Φαίνεται ότι υφέρπει εν προκειμένω μια αφαίρεση. Γιατί θέτουμε σε αυτή τη βάση την συμπεριφορά της κοινωνίας και όχι των ολίγων ή του ενός που μας κυβερνά; Γιατί η κοινωνία δεν δικαιούται να γνωρίζει το συμφέρον της και θεωρούμε αυτονόητο ότι μπορεί καλύτερα να κρίνει και να την προστατεύσει από τις αδυναμίες της ο ένας, ο ηγέτης που κατέχει ολοκληρωτικά την εξουσία και επομένως, όπως υπονοείτε, δεν υπόκειται σε εξαρτήσεις δεκτικές να παραγάγουν δημαγωγία; Αναφέρεστε στη Σικελία. Ο στρατηγικός σχεδιασμός των Αθηναίων έχει καταγραφεί από τον Αλκιβιάδη ενώπιον των Σπαρτιατών. Ήταν σαφής. Οι σχεδιαστές της εκστρατείας, δηλαδή οι ολίγοι, οι στρατηγοί απέτυχαν να υλοποιήσουν το εγχείρημα. Και βεβαίως οφείλουμε να συνεκτιμήσουμε ότι οι Αθηναίοι ηττήθηκαν στο εσωτερικό μέτωπο ουσιαστικά (επιδημίες κλπ), όχι στον πόλεμο. Και ήταν τόσο ορθή η στρατηγική επιλογή των Αθηναίων που όχι μόνο δεν αναιρέθηκε αλλά και την πραγματοποίησαν οι Μακεδόνες λίγο αργότερα. Οι Αθηναίοι λοιπόν διαισθάνθηκαν ότι είχε έρθει η ώρα της μετάβασης στην οικουμένη, και επιχείρησαν να την καρπωθούν.
Είναι χρήσιμο νομίζω να συνεκτιμήσετε ότι ο μόνος που δικαιούται να κάνει λάθη είναι η κοινωνία, δηλαδή το όλον μαζί, ουδείς μόνος του για τους άλλους. Ο λόγος ύπαρξης του ενός, του κράτους, της εξουσίας, της οικονομίας είναι το όλον της κοινωνίας. Το ζήτημα είναι το στάδιο της εξέλιξης. Εκτός εάν είστε έτοιμος να μαρτυρήσετε ότι η κοινωνία ως όλον θα είχε διαπράξει στη διάρκεια του νεοελληνικού κράτους ή έστω της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα περισσότερα "λάθη" -διάβαζε λεηλασίες σε βάρος του εαυτού της και της χώρας- από όσες διέπραξε η πολιτική τάξη…. Οίκοθεν νοείται ότι η εκπαίδευση οργανώνεται για να υποστηρίξει το καθεστώς. Στο προσεχές μου βιβλίο με τίτλο Οι ολιγάρχες που θα κυκλοφορήσει σύντομα υπάρχει σχετικό κεφάλαιο/ερώτημα για αυτό. Για να διαπιστώσετε όμως πόσο ολιγαρχική είναι η εκτίμηση ότι η κοινωνία δεν μπορεί να έχει ορθή άποψη για το συμφέρον της σας παραπέμπω στο διάλογο που μας μεταφέρει ο Αριστοτέλης και εμπεριέχεται αναλυτικά στο βιβλίο μου Η δημοκρατία ως ελευθερία. Και μια επισήμανση που παραβλέπετε: Ο διάλογος που κάνουμε για το συμφέρον της κοινωνίας δεν συνεκτιμά μια διάσταση που εντούτοις είναι καίρια: την ελευθερία. Ο Ξενοφών λέει απλά: ο δήμος δεν ενδιαφέρεται στο τέλος τέλος να κυβερνάται καλά αλλά να είναι προεχόντως ελεύθερος. Το γεγονός ότι σήμερα δεν μας ενοχλεί που δεν είμαστε κοινωνικά και πολιτικά ελεύθεροι δεν σημαίνει ότι μας είναι επιτρεπτό να μεμφόμεθα την κοινωνία εκ προοιμίου για να την αποτρέψουμε να υιοθετήσει όταν έρθει η ώρα την εκδοχή της πολιτικής ελευθερίας. Διαφορετικά, εάν συμφωνήσουμε ότι είναι προτιμότερο να μην είναι πολιτικά ελεύθερο το άτομο, γιατί να μην επανέλθουμε στη φεουδαρχία ώστε να γίνουμε μη ελεύθεροι και στον προσωπικό μας βίο;
https://contogeorgis.blogspot.com/
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
"Οι δημοσκόποι και οι δημοσκοπούμενοι. Μια σχέση χειραγώγησης"
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
"Οι δημοσκόποι και οι δημοσκοπούμενοι. Μια σχέση χειραγώγησης"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου