ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
Τι κρύβει η άρνηση της ελληνικής συνέχειας και της ψήφου της Διασποράς
Ο Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης στις 23.11.2019 στον ραδιοφωνικό σταθμό Παραπολιτικά FM 90.1 και στον δημοσιογράφο Αντώνη Κοκορίκο.
Η απομαγνητοφώνηση της εκπομπής έγινε από την Ελένη Ξένου.
Αντώνης Κοκορίκος: Καλή σας μέρα κύριε Κοντογιώργης
Γιώργος Κοντογιώργης: Καλή σας μέρα κύριε Κοκορίκο.
Α.Κ.: Μια και σας έχουμε εδώ, να εκμεταλλευτούμε την παρουσία σας, να ξεκινήσουμε τη συζήτηση από το ερώτημα στο οποίο κι εσείς έχετε απαντήσει αρκετές φορές με ομιλίες σας και με άρθρα σας. Για την συνέχεια του ελληνισμού. Με αφορμή βέβαια και αυτή την επανέκδοση της Ιστορίας του ελληνικού έθνους του Παπαρρηγόπουλου που κάνουν τα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και βέβαια κι εσείς έχετε τοποθετηθεί σ’ αυτό το θέμα γι’ αυτό και σας ρωτάω.
Γ.Κ.: Κοιτάξτε, να διερωτηθούμε γιατί έχει μεταβληθεί σήμερα σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα που υπερκαλύπτει και πάρα πολλά ζητήματα της επικαιρότητας ή εμπλέκεται σ’ αυτά. Το ζήτημα λοιπόν, δεν έχει να κάνει απλώς με το αν θέλει κανείς να αισθάνεται ότι είναι απόγονος των Ελλήνων ή όχι. Δεν είναι αυτό. Προσέξτε! Δε μας λένε ότι δεν έχουμε σχέση με την κλασική αρχαιότητα. Λένε ότι δεν πρέπει να έχουμε σχέση με το Βυζάντιο. Μας λένε δηλαδή ότι διερράγη η συνέχεια. Τι δηλώνει αυτό; Ότι κάποιος, εν προκειμένω η Δύση (η δυτική Ευρώπη), θέλει να γίνει επικαρπωτής και να λειτουργήσει ως η γέφυρα της αρχαιότητας με τη νεοτερικότητα. Δηλαδή θέλει, να δείξει ότι αυτή ως φεουδαρχία, διαδέχθηκε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και μας τον έφερε σήμερα.
Α.Κ.: Μας τον έκανε αντιδάνειο.
Γ.Κ.: Ναι. Κι ότι εμείς το πληροφορηθήκαμε επειδή μας προσάρτησαν στη Δύση με τη γένεση του νεοελληνικού κράτους. Άρα όλα τα φαινόμενα το οποία ζούμε σήμερα, τα μέγιστα φαινόμενα του κράτους-έθνους, του έθνους ως συνείδησης κοινωνίας, της δημοκρατίας (αυτού του σκυβάλου της μοναρχίας που μας το σερβίρουν οι δυτικοί και όλοι στον κόσμο πίστεψαν ότι είναι δημοκρατία, ενώ είναι μια απλώς εκλόγιμη μοναρχία που έχει όλα τα δομικά χαρακτηριστικά της απόλυτης μοναρχίας προηγουμένως). Ότι όλα αυτά, τα έχουμε διδαχθεί απ’ τη Δύση. Εμείς δε τα ξέραμε...
Προσέξτε ποια είναι η διαφορά. Για να μπορέσει η Δύση να εμφανιστεί ότι είναι η συνέχεια, (κι όταν λέμε η Δύση -η φεουδαρχία- ανθρωποκεντρικών δηλαδή κοινωνιών εν ελευθερία που παράγουν αντίστοιχο πολιτισμό όπως ο αρχαίος ελληνικός και η νεότερη εποχή), πρέπει να σβηστεί το Βυζάντιο. Άρα, πρέπει εμείς να αποδεχθούμε αυτό που διδάσκουν, ότι δεν είναι δικό μας. Ότι στο Βυζάντιο δεν υπήρχε ελληνικός κόσμος· δεν είχε συνείδηση ελληνικότητας. Τους διαψεύδουν όμως οι πηγές. Αλλά τις πηγές της θάβουν ή τις μεθερμηνεύουν. Ή εκείνες που δεν συμφέρουν (που είναι άπειρες) τις εξαφανίζουν. Τι στοιχειοθετεί λοιπόν η παρουσία του Παπαρρηγόπουλου και του Ζαμπελίου -βεβαίως, οι δύο γίγαντες της σκέψης- που διδάσκουν την ελληνική συνέχεια; Ότι, αυτό είναι μεγάλο ψεύδος! Ποιος έρχεται στην Ελλάδα να διδάξει την διάρρηξη της ελληνικής συνέχειας; Μα, το ελληνικό κράτος. Γιατί το νέο-ελληνικό κράτος; Γιατί το νεοελληνικό κράτος δομείται ως απολυταρχία κατά το πρότυπο της Δύσεως, για να νομιμοποιηθεί πρέπει να απαξιώσει το ελληνικό προηγούμενο, να μας πει ότι οι Έλληνες της τουρκοκρατίας δε γνώριζαν την έννοια του κράτους κι έπρεπε να τη μιμηθούμε από τη Δύση και βεβαίως, να δικαιολογήσουμε αυτό που δικαιολόγησε και εξαφάνισε η βαυαρική δυναστεία, δηλαδή τη δημοκρατία στα κοινά.
Α.Κ.: Ναι. Στις “κοινότητες”.
Γ.Κ.: Αυτές είναι οι “κοινότητες”. Είναι τα κοινά, δηλαδή οι πόλεις-κράτη, όπως μετεξελίχθηκαν στην περίοδο της οικουμένης.
Α.Κ.: Δηλαδή κάτι που επιβίωσε και της βυζαντινής αυτοκρατορίας αλλά και της οθωμανικής, οι κοινότητες και η αυτοδιοίκηση, προσπαθούν από τότε να το εξολοθρεύσουν.
Γ.Κ.: Μα είναι κοσμοϊστορικής σημασίας η συζήτηση για τη συνέχεια ή τη μη συνέχεια του ελληνικού κόσμο. Και εδώ, έχει μια τεράστια σημασία να αναλογιστούμε τι συκοφαντία και απαξίωση, διαστρέβλωση δηλαδή της ιστορίας, έχει συμβεί με την περίπτωση του Βυζαντίου. Τι μας το λένε; Ότι αυτό είναι ξένος πολιτισμός. Βεβαίως ήταν ξένος πολιτισμός σε σχέση με τη φεουδαρχία, διότι το Βυζάντιο, απέρριψε όλες τις λεηλατικές και ολιγαρχικές εκδοχές που είχε οικοδομήσει η Ρώμη και ανασυνδέθηκε και ταυτοτικά αλλά και πολιτειακά με την αρχαιότητα. Δηλαδή την οικουμένη των ελληνιστικών χρόνων την οποία την πήγε ακόμα πιο πέρα. Ξέρετε, εάν αναλογιστείτε τι συνέβη στο Βυζάντιο, θα δείτε και τη διαστρέβλωση που έχει γίνει, αλλά κυρίως το γεγονός ότι συνέβησαν κοσμοϊστορικές μεταβολές οι οποίες οδήγησαν στη νεοτερικότητα.
Α.Κ.: Αναφέρεστε στο γεγονός ότι μία πολιτική επικράτεια της Ρώμης, σταδιακά μετεξελίχθηκε σε ελληνικό κράτος, σε ελληνική επικράτεια.
Γ.Κ.: Όχι μόνο για λόγους ταυτότητας, αλλά και πολιτειακά και ανθρωποκεντρικά. Δηλαδή, στο Βυζάντιο, έχει τελειώσει η έννοια της δουλείας. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Όλοι διδάσκουν ότι η δουλεία τελείωσε (γιατί, έγινε φεουδαρχία/δουλοπαροικία) τον 5ον αιώνα που κατέρρευσε η δυτική Ρώμη. Δε λένε ότι κατέρρευσε, ότι τελείωσε και η πολιτειότητα (η ιδιότητα του πολίτη). Αντιθέτως στο Βυζάντιο, ολοκληρώνεται μία διαδικασία που ξεκινάει από τους Ελληνιστικούς χρόνους και έχουμε την κατάργηση και της δουλείας χωρίς δουλοπαροικία και γίνονται όλοι πολίτες. Δηλαδή εφαρμόζεται η δημοκρατική αρχή για πρώτη φορά και στην οικονομία, όχι στην αθηναϊκή δημοκρατία, αλλά στο Βυζάντιο. Γι’ αυτό και καταργείται και η δουλεία. Γίνεται άχρηστη. Το ίδιο και η δημοκρατία, είναι υπαρκτή. Μας λένε ότι δεν υπάρχουν πόλεις στο Βυζάντιο. Με την έννοια δηλαδή των πόλεων-κρατών. Ποιος το λέει αυτό; Όλες οι πηγές μιλάνε για πόλεις! Η θρησκεία η ίδια. Είναι, όπως και στην αρχαιότητα, θεμέλιος λίθος της ίδιας της έννοιας του δήμου ως συστατικού μέρους της πολιτείας. Όταν στοχάζονται για την διατήρηση ακριβώς αυτών των θεμελίων οι εκκλησιαστικοί άρχοντες και διανοούμενοι, τι λένε; Ότι, κύριε βασιλέα, δεν έχεις την χάρη του θεού απ’ ευθείας. Στη δίνει ο λαός με την επιλογή του. Ο οποίος σε εκλέγει, σε ανακαλεί και σε ελέγχει. Περιττεύει να πω ότι οι εξουσίες του είναι μηδενικές μπροστά σε έναν πρωθυπουργό σήμερα, διότι δεν έχει καμία εξουσία πάνω στο άτομο εκτός από την Πόλη της Κωνσταντινούπολης διότι η εξουσία του σταματάει στα τείχη των άλλων πόλεων. Ο πολίτης υπάρχει ως ατομικότητα μέσα στην πόλη/στο κοινό. Και όχι απ' ευθείας προς την κεντρική εξουσία. Αυτό διέσωσε και τον ελληνισμό στη διάρκεια της τουρκοκρατίας όπου ο Οθωμανός είχε συμφέρον να διατηρήσει τα κοινά και δεν τα κατήργησε.
Αυτό λοιπόν όλο, το αναδεικνύουν οι δύο αυτοί μεγάλοι, διότι προσπαθεί η βαυαρική δυναστεία και οι επόμενοι Έλληνες πολιτικοί να καταργήσουν και τη μνήμη αυτού που κατήργησαν (δηλαδή της δημοκρατίας και των κοινών) αλλά συγχρόνως και να νομιμοποιήσουν την απολυταρχία, την ελέω θεού βασιλεία, μοναρχία, που επέβαλαν και βεβαίως μετά, το κράτος της πολιτικής κυριαρχίας. Σε αυτά απαντάει λοιπόν η αρχή της ελληνικής συνέχειας. Γι’ αυτό και λέω ότι, όποιος αρνείται την ελληνική συνέχεια, αρνείται το δημοκρατικό προηγούμενο του ελληνικού κόσμου που κατήργησε η δυτική απολυταρχία. Δηλαδή, δεν είναι μόνο μηρυκαστικό παρακολούθημα μιας απολυταρχικής ή με όρους κρατικής κυριαρχία μοναρχίας, αλλά είναι συγχρόνως κι ένα ιδεολογικό παρακολούθημα του νέου ηγεμόνα που επικράτησε στον κόσμο και κυριαρχεί και σήμερα. Βαθιά αντιδραστικοί δηλαδή όσοι αρνούνται την ελληνική συνέχεια.
Α.Κ.: Να σας ρωτήσω κάτι; Σε ό,τι αφορά την πολιτική ζωή των Ελλήνων, δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι στην πραγματικότητα τελείωσε όταν ο Φίλιππος ο Β΄ και στη συνέχεια ο Μέγας Αλέξανδρος κατήργησε την ανεξαρτησία των πόλων; Των Αθηνών, της Σπάρτης, της Θήβας…
Γ.Κ.: Αυτά κύριε Κοκορίκο είναι διδάγματα της Δύση, του Διαφωτισμού ουσιαστικά. Γιατί μόνον έτσι θα δικαιολογήσουν πώς επανέρχεται το στοιχειώδες της αξίωσης για ατομική ελευθερία τότε απ’ τη Δύση. Διότι, αυτό που έγινε στην εποχή του Αλέξανδρου και του Φιλίππου, δεν είναι η κατάργηση της ανεξαρτησίας των πόλεων. Πρώτα πρώτα, αυτό που συνέβη -αργότερα συνέβη κάτι διαφορετικό- στην περίοδο που ξεκινάει ο Φίλιππος κι ο Αλέξανδρος λοιπόν, αυτό που συμβαίνει είναι να χριστεί ο ίδιος (πολλές φορές με εξαναγκαστικό τρόπο όπως γίνεται και στις διακρατικές σχέσεις) στρατηγός/αυτοκράτορας, για να ηγηθεί κατά της εκστρατείας των Περσών αλλά, δεν κυριαρχεί επί των πόλεων. Συγχρόνως όμως βλέπουμε ότι ο Αλέξανδρος, όπου απελευθερώνει πόλεις ή εγκαθιδρύει άλλες, εγκαθιδρύει επίσης τη δημοκρατία.
Α.Κ.: Ναι. Και μάλιστα αναγνωρίζουνε και οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την ανεξαρτησία πολλών πόλεων που δεν υπάγονται καν στον ίδιο· τον βασιλιά.
Γ.Κ.: Του αφορολογήτου και του αφρουρήτου, που σημαίνει η αρχή της ανεξαρτησίας.
Α.Κ.: Όπως πολλές πόλεις της Μικράς Ασία και λοιπά.
Γ.Κ.: Όχι να καταργούνται οι πόλεις και τα πολιτειακά του συστήματα, αλλά να δημιουργείται μία υπερκείμενη πολιτεία, που είναι η κοσμόπολις, όπου ο πολίτης της πόλης είναι και πολίτης της κοσμόπολης. Γι’ αυτό και λέγεται κοσμοπολίτης. Αυτό λοιπόν, σηματοδοτεί την ενσωμάτωση των πόλεων μέσα στην οικουμένη και το κράτος της οικουμένης που δεν είναι αυτοκρατορία, είναι η κοσμόπολη. Ποιος καταργεί τη δημοκρατία στη συνέχεια; Η Ρώμη. Επανέρχεται η δημοκρατία στο τέλος της Ρώμης (στην εποχή της ηγεμονίας) και κυρίως στο Βυζάντιο. Και, μετά εισέρχεται ο ελληνισμός στην τουρκοκρατία με τις πόλεις και τη δημοκρατία.
Α.Κ.: Και βέβαια υπήρχε αυτή η διαφορά, την οποία ακόμα και τώρα έχουμε μεταξύ εκσυγχρονισμού ας πούμε και αυτών των απόψεων που έρχονται από τη Δύση και θέλουν να επιβληθούν και προ-επαναστατικά αλλά και στην Επανάσταση. Δηλαδή άλλη ήταν η στάση του Κοραή, άλλη ήταν η στάση του Καποδίστρια. Και απέναντι στην εκκλησία και απέναντι σε άλλα ζητήματα, όπως το ζήτημα της ψήφου των ετεροχθόνων.
Γ.Κ.: Βεβαίως! Διότι βλέπουμε εδώ δύο πράγματα –τα θίξατε- πολύ σημαντικά! Ο Κοραής, έχει γίνει ένα μηρυκαστικό παρακολούθημα, -παρ’ όλο που είναι μια μεγάλη προσωπικότητα- έχει γίνει μηρυκαστικό παρακολούθημα της Δύση, σε βαθμό που κατηγορεί τον Καποδίστρια και εύχεται τη θανάτωσή του. Θεωρήθηκε υπεύθυνος (ο ιδεολογικός υπεύθυνος) για τη δολοφονία του μάλιστα. Γιατί; Γιατί ο Καποδίστριας, έβαλε Έλληνες δασκάλους κι όχι Γάλλους που ήθελε ο Κοραής. Γιατί ήθελε να φτιάξει από Έλληνες και για Έλληνες σύνταγμα, που να ακολουθεί μία σύνθεση κοσμοπολιτείας/κοσμόπολης όπως γινόταν και με τα συντάγματα της Επανάστασης. Και όχι να φέρει Γάλλους να του φτιάξουν το σύνταγμα.
Α.Κ.: Ναι. Και για να καταλάβουν και οι ακροατές, για τους Γάλλους, είχε νόημα ο αντικληρικαλισμός. Γιατί ο Πάπα και η εξουσία που ήταν κρατική εξουσία εκείνη την εποχή, ήθελε να επιβληθεί στη Γαλλία. Άρα οι πατριώτες οι Γάλλοι έπρεπε να είναι αντικληρικαλιστές για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους.
Γ.Κ.: Προσέξτε! Εδώ θίγεται ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα. Ο Πάπας και η παπική εκκλησία, είναι η ιδεολογικοί θεμελιωτές της θεοκρατικής απολυταρχίας. Και έρχονται εδώ σε πλήρης σύγκρουση (ακόμα την εποχή εκείνη, τον 8ο, 9ο και το 10ο αιώνα) όταν αρχίζει αυτή η διαδικασία της αυτονόμησης της παπικής εκκλησίας και προκειμένου να ελέγξεις τους ηγεμόνες διδάσκει τη θεοκρατική απολυταρχία. Δηλαδή, ότι αυτός έχει το χρίσμα από τον Κωνσταντίνο για να ορίζει ποιος μπορεί να είναι ηγεμόνας και ποιος όχι, αυτό λοιπόν έρχεται σε σύγκρουση κι εδώ εστιάζεται ένα πολύ μεγάλο μέρος της σύγκρουσης με το Βυζάντιο και την ελληνική εκκλησία. Γιατί η ελληνική εκκλησία δεν αποδέχεται ηγεμονίες και αλάθητα. Διότι η ελληνική εκκλησία διδάσκει το ρωμαϊκό νόμο και ορίζει με βάση την έννομη τάξη πώς θα ορισθεί ο βασιλέας. Βασιλέας ή τύραννος. Ποια είναι τα κριτήρια αυτά που τον ορίζουν ως απολυταρχικό άρχοντα, τον βυζαντινό βασιλέα, ο οποίος δεν έχει καν τη χάρη του θεού; Όχι μόνο δεν είναι ελέω θεού, αλλά δεν έχει καν τη χάρη παρά μόνον εάν του τη δώσει η εκλογή του από το λαό. Αντιλαμβάνεστε επομένως πού βρισκόμαστε.
Κι εδώ ερχόμαστε σε όλη αυτήν τη μηρυκαστική παρακολουθηματική στάση που απλώς απομιμείται ό,τι συμβαίνει στη Δύση χωρίς να ξέρει και να αξιολογεί (ούτε θέλει μάλιστα να αξιολογήσει του τι σημαίνει) στην έννοια του χωρισμού σήμερα κράτους κι εκκλησίας. Δεν υπήρχε θέμα χωρισμού στην Ελλάδα. Ήταν η εκκλησία του δήμου των πιστών. Δηλαδή, αν δείτε τα συντάγματα των κοινών της τουρκοκρατίας και βεβαίως και στο Βυζάντιο, δεν έχει καμιά εξουσία ο ιερέας παρά μόνο μέσα στο ιερό.
Α.Κ.: Μα και σε κάθε κοινότητα ελληνική που υπήρχε στη Μικρά Ασία ακόμα και στον 20ο αιώνα, υπήρχε δάσκαλος και παπάς. Και η κοινότητα ήταν οι εκλεγμένοι, οι προύχοντες του χωριού ας πούμε· οι εκπρόσωποι οι επιφανέστεροι ας το πούμε έτσι του κάθε χωριού.
Γ.Κ.: Στον ελληνικό κόσμο άρα και στο Βυζάντιο, ο ιερέας εκλέγεται και ανακαλείται από το λαό. Στη μάζωξη του λαού. Τα οικονομικά της εκκλησίας, είναι χωρισμένα σε τρία, κατά τα συντάγματά τους. Ένα που πηγαίνει στο φιλόπτωχο (φροντίζουν ακόμα και τους φυλακισμένους), ένα που πηγαίνει για τη διατήρηση του ναού κι ένα για τη συντήρηση του ιερέως. Ο οποίος εντέλλεται μάλιστα και τι θα πει τη διάρκεια της εξομολόγησης. Καταλαβαίνετε δηλαδή, ότι είναι ενσωματωμένος ο κλήρος ως εκκλησία του δήμου. Δεν έχει ηγεμονία/εξουσία πάνω στο λαό. Είναι υποτεταγμένος και προέκταση του ίδιου του δήμου/του λαού.
Σήμερα λοιπόν, τι μας λένε; Αφού κατήργησαν όλα αυτά και άφησαν μόνο τον κλήρο -(ευτυχώς σώθηκε η συλλογικότητα του κλήρου)- αυτό που μας λένε είναι ότι πρέπει να χωρίσουμε το κράτος από την εκκλησία. Τι συνέβη στη Δύση; Η εκκλησία, χωρίστηκε στις καθολικές χώρες από την πολιτική εξουσία, διότι δεν μπόρεσε το κράτος να την εθνικοποιήσει, το Βατικανό ήταν ισχυρό, και επομένως δε μπόρεσε να την ελέγξει.
Α.Κ.: Και έλεγχε κυρίως την εκπαίδευση. Δηλαδή δε μπορούσαν να φτιάξουν σχολεία στη Γαλλία γιατί τα σχολεία τα έλεγχε ο Πάπας.
Γ.Κ.: Κύριε Κοκορίκο, η Γαλλία που θεωρείται η κατεξοχήν κοσμική χώρα, έχει όλο το ιδιωτικό εκπαιδευτικό σύστημα και στήνει ιδιωτικά πανεπιστήμια στην ιδιοκτησία της εκκλησίας. Για τι μιλάμε;... Δεν μπόρεσαν και άφησαν λοιπόν την εκκλησία να αλωνίζει στην κοινωνία και, απλώς -δήλωσαν με διακρατική σύμβαση παρακαλώ για τα εσωτερικά πράγματα της χώρας της Γαλλίας και όλων των καθολικών χωρών- ότι το κράτος δεν έχει αρμοδιότητα. Αυτό σημαίνει χωρισμός εκκλησίας και κράτους. Εκεί, ο χωρισμός δηλώνει ότι η εκκλησία, όλος αυτός ο κολοσσιαίος χώρος που αφορά στη συνείδηση και στον έλεγχο μέσω της πίστεως των ανθρώπων, δεν ανήκει στην αρμοδιότητα της πολιτείας, αλλά ανήκει στην αρμοδιότητα του Βατικανού. Μιας ξένης δύναμης. Και έρχονται λοιπόν στη συνέχεια να μας πουν κι οι δικοί μας εδώ μηρυκάζοντες, ότι πρέπει να οπισθοχωρήσουμε στην εποχή των απολυταρχιών και να δώσουμε κι εμείς απολυταρχικής εξουσίας στην εξουσία. Αντί δηλαδή να τη θεωρήσουμε ως μείζονα θεσμό -ότι είναι θεσμός δημοσίου χώρου και επομένως όπως κάθε δημόσιος χώρος ανήκει στην αρμοδιότητα της πολιτείας με την αυτονομία της βεβαίως- έρχονται να μας πουν ότι πρέπει να την χωρίσουμε γιατί την χώρισαν οι καθολικοί.
Α.Κ.: Γιατί στην περίπτωση αυτή θα λειτουργούσε δημοκρατικά. Δηλαδή όσο και να έχει εξευτελιστεί αυτός ο όρος, όταν ακόμα και έναν ναό θα τον διοικεί το εκκλησίασμα, οι άνθρωποι δηλαδή, …
Γ.Κ.: Όχι, ο ιερέας. Αυτό είναι το χειρότερο. Δεν θα τον διοικεί ο δήμος. Έχει καταργηθεί η έννοια του δήμου που κυβερνάει την εκκλησία. Ξέρετε, ακόμα διατηρούνται τα τυπικά. Όταν θα γίνει το χρίσμα του παπά (του ιερέα), ζητάνε τη λέξη “άξιος” ή “ανάξιος”. Εάν ένας πολίτης πει “ανάξιος” σταματάει η χειροτονία. Ε, αυτό λοιπόν, δεν υπάρχει πουθενά στις άλλες και ιδίως στην καθολική εκκλησία. Δεν έχει το δημοκρατικό δηλαδή χρίσμα. Ότι μέσω του χρίσματος του λαού (όχι μόνο ο πολιτικός άρχοντας αλλά και ο εκκλησιαστικός άρχοντας) έχει το χρίσμα του θεού. Με τον χωρισμός λοιπόν, μας λένε, ότι θα γίνει ΜΚΟ η εκκλησία. Θα χειραγωγήσει δηλαδή και θα ιδιοποιηθεί τον ιδιωτικό χώρο, που είναι κολοσσιαίος σημασίας (δεν είναι μια επιχείρηση απλή οι πιστοί ή η εκκλησία) και, δε θα έχει αρμοδιότητα το κράτος. Πού βρισκόμαστε; Τόσο αντιδραστικά δομημένη πια είναι αυτή αντίληψη των Ελλήνων σήμερα, που θέλουν να παίξουν το ρόλο της κρατικής ουσιαστικά διανόησης και ιδίως της Αριστεράς;
Α.Κ.: Πάντως αυτό πλασάρεται ως εκσυγχρονισμός, εκμοντερνισμός, άρα ως κάτι προοδευτικό. Να προλάβουμε όμως κύριε Κοντογιώργη να πούμε και μια κουβέντα για το μείζον θέμα της ψήφου των ομογενών. Δηλαδή των Ελλήνων που δεν περιλαμβάνονται στα όρια του ελληνικού κράτους.
Γ.Κ.: Προσέξτε. Όσο δημοκρατικός ήταν ο εκσυγχρονισμός της κατάργησης της δημοκρατίας για να... “εξευρωπαϊστούμε” με την απολυταρχία, τόσο είναι και ο χωρισμός της εκκλησίας και κράτους. Είναι βαθιά αντιδραστικός.
Τώρα να έρθουμε στην ψήφο των ομογενών. Ξέρετε, μας θυμίζει την αντίληψη που είχαν τον 19ο αιώνα, που έπρεπε ο μείζον ελληνισμός να αποκλειστεί από το ελληνικό κράτος. Ποιο ήταν το επιχείρημα; "Εμείς την απελευθερώσαμε τη χώρα, εσείς είστε απ’ έξω. Είστε ξένοι. Εμείς θα τη νεμόμαστε". Είναι αντίληψη νομής. Λοιπόν, σήμερα τι μας λένε; Ότι πρέπει να σταθούμε πάλι στην αντίληψη νομής, να οριοθετήσουμε τη χώρα, με το δήθεν επιχείρημα ότι εμείς ξέρουμε τι πρέπει να γίνει στη χώρα ενώ οι άλλοι οι Έλληνες δε ξέρουν. Μα με συγχωρείτε, μέχρι τώρα αφού ξέρανε γιατί μας καταστρέφουν συνέχεια; Ξέρετε και κάτι ακόμη; Αν υπάρχει μία ελπίδα με αυτό σύστημα να αλλάξει κάτι, είναι από τους Έλληνες της διασποράς. Διότι δεν είναι υποχείριοι της κομματοκρατίας, της εσωτερικής κομματοκρατίας, δε μπορούν να τους ελέγξουν και σκέφτονται εθνικά. Δηλαδή συνολικά για τη χώρα. Άρα λοιπόν αν υπάρχει μία ελπίδα κάτι να αλλάξει τη χώρα, είναι από τους Έλληνες της διασποράς κι όχι από την ελληνική πολιτική τάξη. Αυτό φοβούνται λοιπόν όσοι δεν θέλουν να αναγνωριστεί. Κι έπειτα, γιατί το φτιάχνουν το σύνταγμα κύριες Κοκορίκο; Το σύνταγμα λέει, ότι η μοναδική προϋπόθεση για να έχει κάποιος δικαίωμα ψήφου είναι να είναι Έλληνας πολίτης. Άρα λοιπόν, τι σημασία έχει αν είναι Έλληνας πολίτης και να μην έχει πατήσει ποτέ στην Ελλάδα, να είναι Έλληνας πολίτης και να ήτανε εδώ και να έφυγε γιατί τον έδιωξαν οι κομματάρχες με την καταστροφή της χώρας ή οτιδήποτε άλλο; Οτιδήποτε προστίθεται στην απλή ιδιότητα του πολίτη, είναι αντισυνταγματικό με βάση το δικό τους σύνταγμα. Άρα λοιπόν, διερωτώμαι: υπάρχει δικαστής, αν εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος προσφύγει εναντίον αυτής της νομοθετικής ή και συνταγματικής ρύθμισης; Να πει ότι είναι άκυρες οι εκλογές, διότι όταν επικρατεί η αρχή της ισότητας της ψήφου και ισότητα ψήφου σημαίνει να έχουν όλοι οι πολίτες τη δυνατότητα να ψηφίσουν; -Προσέξτε! υπάρχουν έμμεσοι και άμεσοι τρόποι να απαγορεύσεις σε κάποιον-. Όταν του λες ότι πρέπει να πληρώσει από την Αυστραλία για να έρθει να ψηφίσει, ή του λες ότι πρέπει να κάνει εφτά, οκτώ, δέκα ώρες ταξίδι από την Αυστραλία, από τη μια πλευρά στην άλλη ή στην Αμερική, σημαίνει ότι ντε φάκτο του απαγορεύεις να ψηφίσει. Αυτό είναι αντισυνταγματικό. Υπάρχει Έλληνας δικαστής; Γιατί όλοι αυτοί που επιλέγονται από την εξουσία για να είναι στην κορυφή της ιεραρχίας επιβάλλεται ότι θα ψηφίσουν ό,τι θέλει η πολιτική ηγεσία στα πολιτειακά ζητήματα.
Α.Κ.: Και έχει πολλές φορές επιβεβαιωθεί αυτό.
Γ.Κ.: Άπειρες φορές! Δεν έχουμε δει μια οποιαδήποτε λογική ανεξαρτησίας. Πρώτα πρώτα όλο το σύνταγμα κύριε Κοκορίκο που έχει να κάνει με το πολιτικό σύστημα, μα ΟΛΟ -(κανένα άρθρο δεν εξαιρείται)- παραβιάζεται από το ίδιο το κόμμα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μας λένε ότι ο βουλευτής που εκλέγεται δεν έχει δικαίωμα έκφρασης γνώμης. Όταν ο βουλευτής ψηφίζει με εντολή του κόμματος διαφορετικά διαγράφεται, αυτός ο νόμος δεν είναι ανυπόστατος; Λοιπόν τι συζητάμε τώρα;... Φοβούνται την ψήφο των Ελλήνων της διασποράς, διότι η ψήφος των Ελλήνων της διασποράς είναι ανεξέλεγκτη.
Α.Κ.: Δεν υπόκειται στα πελατειακά δίκτυα.
Γ.Κ.: Ακριβώς!
Α.Κ.: Αυτό είναι που φοβούνται κι εάν αποκτήσει μεγαλύτερο βάρος, θα σπρώξει τη χώρα σε άλλες κατευθύνσεις. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος για τον οποίον θα πρέπει να τον υποστηρίζουμε εμείς οι υπόλοιποι. Δηλαδή όσοι επιθυμούμε να ξεφύγουμε απ’ τα πελατειακά δίκτυα και να αποκτήσει η χώρα κάποια ανεξαρτησία. Βέβαια μετά η συζήτηση θα πάει, στο ποιοι θα πρέπει να θεωρούνται Έλληνες. Άλλη συζήτηση. Που ξεκινάει κι αυτή απ’ την αρχαία Ελλάδα. Από την εποχή του Δημοσθένη και του Ισοκράτη.
Γ.Κ.: Το ίδιο το σύνταγμα αυτού του καθεστώτος, μας λέει ότι, Έλληνας είναι αυτός που έχει την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη. Που έχει επομένως ταυτότητα. Αφού λοιπόν Έλληνας είναι αυτός, δεν μπορεί να κανείς να αμφισβητήσει ή να θέσει εν αμφιβόλου την ιδιότητά του ως Έλληνα. Άρα δε μπορεί κανείς να του απαγορεύσει με κανέναν τρόπο, ότι έχει το ίδιο δικαίωμα που έχει οποιοσδήποτε Έλληνας όπου κατοικεί, να ψηφίσει. Αλλά όπως σας είπα, αυτά, είναι τερτίπια όσων δεν θέλουν να δουν να χάνουν τον έλεγχο των πελατών τους. Στην Ελλάδα είναι χειραγωγήσιμοι οι άνθρωποι. Διότι το δίλημμα που τίθεται από την εποχή της βαυαροκρατίας, είναι αν θα εκλέξουμε τον α ή τον β που μας έχουν υποδείξει οι μηχανισμοί.
Α.Κ.: Έχει γίνει προεπιλογή και πρέπει εμείς να διαλέξουμε έναν από τους δύο.
Γ.Κ.: Δεν αναλογίζονται ότι ουσιαστικά, κανείς δεν πρόκειται να κάνει κάτι διαφορετικό. Μα είναι χαρακτηριστικό κύριε Κοκορίκο ότι από την βαυαρική εποχή μέχρι σήμερα, δεν έχουμε δει πλέον του ενός, να πράττει μία πολιτική η οποία είναι διαφορετική από τους άλλους. Όλες οι ήττες του ελληνισμού (γιατί όλος ο πολιτικός λόγος είναι εστιασμένος στην χειραγώγηση) και η καταστροφή του μείζονος ελληνισμού, έχουν γίνει δια χειρός των Αθηνών. Αυτό κυβερνάει στην Αθήνα. Ούτε εσείς, ούτε εγώ. Κυβερνούν κάποιοι…
Α.Κ.: Και η αλήθεια επίσης είναι, ότι ακόμα και τα τμήματα που ενώθηκαν με το ελληνικό κράτος στη συνέχεια, δεν έγιναν με πρωτοβουλία της κυβέρνησης των Αθηνών, αλλά με ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Είτε για τη Θεσσαλία, είτε για την Ήπειρο, είτε για την Κρήτη…
Γ.Κ.: Βεβαίως. Είναι χαρακτηριστικό το γνώρισμα, η υπόθεση του 1897. Ξέρετε, αξίζει να διαβάσει κανείς τον Βικέλα. Ο οποίος ήταν μεγάλη μορφή! Έγραψε ένα κείμενο που ήθελε να δημοσιευτεί μετά το θάνατό του. Όπου περιγράφει με παραστατικό τρόπο πώς οργανώθηκε η καταστροφή -η ήττα του ελληνισμού- του ελληνικού κράτους και πώς παραλίγο να χάσουμε ξανά την ανεξαρτησία μας. Με ευθύνη όλων. Από το βασιλιά μέχρι τον τελευταίο πολιτικό.
Α.Κ.: Ποιο είναι αυτό το βιβλίο είπατε;
Γ.Κ.: Είχε δημοσιευτεί από τον Οργανισμό Ωφελίμων Βιβλίων, ένα κείμενο εκατόν τόσων σελίδων του Βικέλα που περιγράφει τα γεγονότα του πολέμου του 1897.
Α.Κ.: Και ο Οργανισμό Ωφελίμων Βιβλίων κι αυτός ιδιωτική πρωτοβουλία ήτανε πάντως, έτσι;
Γ.Κ.: Βεβαίως!
Α.Κ.: Κύριες Κοντογιώργη σας ευχαριστούμε πάρα πολύ, ελπίζω την επόμενη φορά να μπορέσουμε πάλι να πούμε χρήσιμα πράγματα όπως και σήμερα πιστεύω. Σας ευχαριστούμε πολύ!
Γ.Κ.: Ευχαριστώ κι εγώ κύριε Κοκορίκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου